NIPT is als zelfmoordpil op nachtkastje van bejaarde

De NIPT is als een zelfmoord pil op het nachtkastje van iedere bejaarde
Leven van kind met Down minder het beschermen waard dan het leven van iemand zonder
handicap
De samenleving worstelt op het moment met drie vragen van levensbelang: Moet iedereen verplicht
orgaandonor worden? Rekken we de euthanasie wet zo op dat ook een voltooid leven reden is voor
hulp bij zelfdoding? En geven we iedere zwangere vrouw de NIPT zodat makkelijk kan worden getest
op Downsyndroom en andere chromosomale afwijkingen. Deze thema’s gaan in de kern over de vraag
waar de bemoeienis van de overheid eindigt en het recht van mensen om in vrijheid hun eigen leven
vorm te geven begint.
Als het aan de Commissie Schnabel ligt, wordt de euthanasie wet niet verruimd. De 90‐jarige met een
voltooid leven die wil sterven heeft pech. Euthanasie blijft alleen toegestaan als iemand ondraaglijk en
uitzichtloos lijdt. Het zelfbeschikkingsrecht van het individu wordt ingeperkt door de staat omdat zij ‐
tegen de wens van het individu ‐ vindt dat het leven beschermd moet worden. Ook in het
orgaandonatie wetsvoorstel van D’66 treedt de overheid stevig in de persoonlijke levenssfeer. Als je
niet hebt aangegeven geen donor te zijn zal de staat je lichaam na je dood automatisch gebruiken om
levens van patiënten die op een donorlijst staan te redden.
Hoe anders verloopt de discussie over de invoering van de NIPT. Daar tekent zich een meerderheid in
de Kamer af, die de verantwoordelijkheid om te beslissen over het wel of niet aborteren van een kind
met downsyndroom uitsluitend in de handen van het individu legt. Hier durft de overheid geen
normen te stellen om levens te beschermen. Sterker nog: ze doet er met de volledige invoering van de
NIPT alles aan om de drempel zo laag mogelijk te maken kinderen met een handicap te aborteren. In
Denemarken en IJsland, waar iedereen toegang heeft tot de NIPT, worden bijna geen kinderen meer
geboren met Downsyndroom. Dat is niet in de geest van onze abortuswet die juist op een zorgvuldige
manier een balans heeft aangebracht tussen het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw en het leven van
een ongeboren kind.
De bejaarde die dood wil en de Nederlander die zelf wil beslissen over zijn organen na zijn dood
zitten niet te wachten op een betuttelende overheid. Laat volwassen mensen zelf het besluit nemen
of ze willen sterven en blijf van hun organen af. Maar een kwetsbare groep ongeboren kinderen die
niet voor zichzelf kan opkomen, heeft een beschermende en normerende overheid nodig. Juist bij

deze groep laat de overheid het dramatisch afweten. En verheft ze testen op handicaps bij ongeboren
kinderen tot de norm. Dat is vergelijkbaar met het leggen van een zelfmoordpil op het nachtkastje van
iedere bejaarde, om vervolgens te zeggen: doet u er maar mee wat u wilt. Blijkbaar is het leven van
een kind met Downsyndroom toch minder het beschermen waard dan het leven van iemand zonder
handicap.
Andy Palmen
Vader van Jinte (5) met het Syndroom van Down