krantje 42-5 The Broken Circle Breakdown

is niet de tekst op zich, maar vooral de manier
waarop je het moet brengen.
Peter: Het orkest staat mee op de planken en zij
zijn wel geïntegreerd in het spel, maar de tekst
moet van ons komen.
Liesbet: De personages hebben bepaalde gevoelens
ervaren en heel vaak vertellen ze over
de gebeurtenissen en de emoties uit het verleden,
zonder dat die gevoelens daarom gespeeld moeten
worden alsof de karakters ze op dat moment
ervaren. Of leg ik het nu te ingewikkeld uit? Mijn
personage is, wanneer ze dit alles vertelt, al een
stadium verder in het verwerkingsproces.
Toeschouwers die nog nooit van ‘The Broken
Circle Breakdown’ gehoord hebben: een koppel
verliest een kind en na de feiten verwerken zij
dit alles door de toeschouwer mee te nemen in
de hele geschiedenis, of zie ik dat verkeerd?
Peter: Eigenlijk is het een afscheidswake. We nemen
afscheid van Elise, het personage dat Liesbet
speelt. Op die wake met muziek kom je, aan de
hand van alles wat verteld en gespeeld wordt, te
weten wat er gebeurde en hoe ze dat ervaren
hebben.
Liesbet: Het is ook een liefdesverhaal: twee mensen
die elkaar doodgraag zien, maar die door de
dood van hun kind niet meer bij elkaar kunnen zijn.
Bij elkaar worden ze te hard geconfronteerd met
de pijn van het verlies.
Peter: Het is natuurlijk een enorm zwaar thema en
er zitten heftige emoties in, maar ook de plezante
momenten komen aan bod. Het is nodig om aan te
tonen waar die twee personages vandaan komen.
Het publiek moet het af en toe ook eens wat
luchtiger hebben. De muziek
en het beschrijven van die
mooie momenten zorgen
voor die lichtere toon.
Zoveel maanden repeteren
onder jullie tweeën, dat
doet iets met een mens.
Vermoedelijk is het anders
dan ‘Tejaterkaffee’ repeteren,
waar jullie eerder
dit seizoen ook samen in
schitterden?
Liesbet: Vooral fysiek is het
zwaarder. Na de repetitie
zijn we echt moe, vaak halen
we de drie uur repeteren
niet.
Peter: Als je met een grotere
ploeg speelt, zoals we hier
in Uilenspiegel meer gewoon
Actrice Liesbet Broos zijn, dan kan je af en toe
eens rusten. Nu ben je
constant met twee bezig, de repetities zijn daarom
heel intens, naast het feit dat het onderwerp
het nodig heeft dat je wat dieper graaft in die
emoties.
Is het vooral regisseur Edith die aanstuurde op
een intensere tekstrepetitie?
Peter: Een van Ediths grootste sterktes is dat ze
enorm goed kan aangeven hoe iets moet overkomen
bij het publiek.
Liesbet: Dat vind ik ook. Ik ben enorm blij dat zij
dit regisseert. Edith kan op een heerlijke manier
aan de acteurs duidelijk maken hoe zij het wil
zien, dat is een groot voordeel, zeker bij dit soort
stukken. Je gaat er dadelijk in mee; je kan het misschien
niet dadelijk zelf spelen, maar het helpt je
al een enorm stuk in de goede richting.
Peter: Een van die lagen in het stuk is het feit dat
de verwerking van de dood van een kind, de
verschillende denk- en wereldbeelden van de
ouders tegenover elkaar plaatst. Elise is gelovig,
in het hiernamaals, in God; en Didier is atheïst, hij
is tegen religie en tegen God. Hij verliest zich heel
dikwijls in kwaad zijn, in het uiten van zijn onmacht
en hier komt Edith sterk uit de hoek: ze geeft
8