SAMEN VOORWAARTS NOODZAKELIJK VOORWOORD

TERUGZIEN IN NOSTALGIE,
MET DE BLIK OP DE TOEKOMST
Wie te lang achterom kijkt, ziet niet wat er vóór hem
gebeurt. Maar ondertussen, ik heb achterom gekeken
en lang ook. Terugzien in nostalgie wel te verstaan. Ik
had me al geruime tijd voorgenomen om op zaterdag
28 mei na afloop van de Lady’s Day nog een keer een
wandelingetje over het hoofdveld van onze vereniging
te maken, om in gedachten herinneringen op te halen.
Memorabele tijd
Terugdenken aan de tijd dat er op het veld nog koeien
liepen, aan de enkele keren dat er op het weiland een
Jongerendag werd gehouden van de samenwerkende
plattelandsjongeren in de Alblasserwaard en de
Vijfheerenlanden. De wetering achter het tweede
veld diende als arena voor het streekkampioenschap
polsstokverspringen. Terugdenken ook aan de verhalen
uit de Tweede Wereldoorlog toen op zeker moment
bommen op het terrein vielen. Geen explosies, geen
gewonden.
Een memorabele tijd aan de Nieuwendijk. In 1968
en 1969 werd door veel vrijwilligers gewerkt aan de
bouw van ons clubhuis (officieus in gebruik genomen
in november 1969); een aannemer legde het veld
aan; de ingebruikname ervan was op zaterdag 11
juli 1970. Wat een vreugde, ook Noordeloos had een
nieuw sportpark: De Noordeloos, genoemd naar de
officiële naam van onze boezem, waaraan ons dorp
ligt.
Nieuwe graszoden
Niet zelden is feestvreugde begrensd: na slechts
enkele maanden begon het voetbalveld kale plekken
te vertonen. De deskundigen hadden zich bij de aanleg
verkeken op de ondergrond. Op de zanderige bodem
(als onderdeel van Schoonrewoerdse zandrug), sloeg
de gegroeide grasmat niet aan. De groene zoden lagen
als het ware los op de ondergrond. Verdriet, zorgen!
Al spoedig bepaalde de gemeente Noordeloos dat de
aannemer uit Nieuwendijk voor een nieuwe grasmat
moest zorgen. Met man en macht hebben vrijwilligers
rollen graszoden verwerkt. Wie bladert in de vele
fotoboeken van onze vereniging zal er beelden van
tegenkomen.
Ja, er kan wat door je hoofd spelen als je voor de
laatste keer in je leven een wandelingetje maakt over
de groene grasmat van ons hoofdveld.
Terwijl ik daar zo liep te kuieren, ontmoette ik
Geerte Kooijman, die met een assistente bezig was
om de hoekvlaggen weg te halen. Wij spraken over
de geschiedenis van sv Noordeloos. Geerte kwam er
in de jaren zeventig als klein meisje voetballen. Dat
kleine meisje van toen is een sterke steunpilaar voor
onze club geworden. We praatten over de jeugd van
onze vereniging. Veel kinderen vinden in ons midden
een gezonde en verantwoorde sportontspanning.
In mijn beginperiode van de jaren in het bestuur was
mijn innige wens dat ooit alle of bijna alle kinderen
uit ons dorp lid zouden worden van SVN. Of we hen
allen er al bij hebben betrokken weet ik niet, wel staat
voor mij vast dat heel veel kinderen lid zijn van onze
club. Niet in het minst een van de verdiensten van
Geerte Kooijman en allen die haar helpen.