CUNINA COURANT_JUNI_2015[WEB]

Ik kan er vertrekken, zij riskeren hun leven. Beseffen ze dat? Hebben ze een alternatief? In de tuin van
het hotel zie ik een Nepalees koppel met grote zakken sjouwen. Ze huren voor minstens een maand
een kamer in het hotel. In hun appartement voelen ze zich niet meer veilig, het hele gebouw staat
leeg. “Ik ben gewoon heel blij dat ik nog leef”, laat de vrouw weten.
Als we daken naar Nuakot brengen, ontvangen de dorpsbewoners ons als helden. Ik heb het er
moeilijk mee. We brengen ‘maar’ daken, we geven hen geen nieuw leven. Mijn rugzak kost een
gemiddeld maandloon in Nepal (€70). Zij applaudisseren voor ons, hun dankbaarheid brengt me
volledig van de kaart. Maar dankzij Cunina kunnen ze zich beschermen tegen de moesson.
Helemaal van de kaart ben ik als we de poort van de Cunina Boarding School in Sekha binnenrijden. Alle leerlingen (zo’n 300!)
staan ons in hun oranje uniform op te wachten, allemaal kinderen die dankzij een Cuninapeetouder naar school kunnen. Grappig
is dat ik veel kinderen herken van foto’s die ik gebruik in de Cuninacommunicatie. Allemaal hebben ze een bloemetje vast en
begroeten ze met ‘namasté’. De grotere kinderen laten trots horen dat ze ook Engels kunnen. Fantastisch om te zien en horen!
De school begint in Sekha om 10u met een overweldigende ceremonie. 2 van de oudste leerlingen slaan op een trommel een
ritme waarop alle leerlingen turnoefeningen - in de maat! - doen. Of het mijn beste idee is, betwijfel ik maar ik doe de oefeningen
mee. Hilariteit alom bij de kinderen want ik ben altijd net te laat. Die hilariteit verdwijnt als de kinderen eerst vol overgave bidden
en daarna met dezelfde toewijding het Nepalese volkslied zingen.
2 uur hobbelen we met een jeep over een rotsig pad naar Num. De uitzichten onderweg zijn fantastisch. Dat is de verwelkoming
in Num ook. We zijn er om 4 nieuwe klaslokalen in te huldigen die Cunina er bouwt. Alles verloopt volgens Nepalese traditie tot er
wat oproer ontstaat bij de kinderen. Ik heb niet door wat er scheelt tot Sophie mijn hand vastgrijpt en “een aardbeving” fluistert.
Inderdaad, we zien de aarde van links naar rechts bewegen en voelen het trillen. Ik kan alleen maar staren en hopen dat dit snel
overgaat. Later horen we dat in Kathmandu de beving veel zwaarder was en dat de schade
opnieuw groot is. Ik kan me niet voorstellen hoe de mensen zich daar moeten voelen. Terwijl
grote delen van Nepal in rep en roer staan en half Vlaanderen ons probeert te bereiken, gaat
de inhuldiging in Num ‘gewoon’ verder. Elektriciteit en gsm-bereik zijn er niet. Het is bizar om
te beseffen dat familie, vrienden én collega’s proberen te achterhalen dat wij oké zijn, maar
wij hen niet kunnen bereiken.
Ik probeer mezelf ‘s avonds te overtuigen dat het primitief verblijf waar we overnachten
zal blijven rechtstaan en er geen nieuwe aardbeving komt. Het is de enige keer dat ik bang
ben. De zorgende mama in Sophie komt boven: “Je mag bij mij slapen. Ik ga je niet kunnen
redden, maar dan ben je tenminste niet alleen.” Ik sukkel in slaap tot… Is dit echt? Voel ik
iets? “Sophie, weer een beving!” roep ik, maar Sophie slaapt gewoon verder. Ik zal het wel
gedroomd hebben. ’s Ochtends blijkt het toch echt te zijn. De rest van ons verblijf, heb ik de
aarde elke dag voelen bewegen. Meestal zachtjes en kort, 1 keer ben ik naar buiten gelopen
en vroeg de hoteluitbater in Kathmandu waar ik zo lang bleef.
Als we met een helikopter uit Num vertrekken, geniet ik eerst van het prachtige Nepal. Tot we
over getroffen gebieden vliegen. Ik kan niet beschrijven wat er door mij gaat. Machteloosheid
komt het meest in de buurt. Dorpen zijn gewoon weg. Alleen schroot blijft over. We zijn op
weg naar Mankha om er daken te brengen. Het is zo’n klein dorp dat de piloot op aanwijzingen
van Pasang Sherpa, raadsman van Sophie, vliegt om er te geraken. We denken er te zijn, de
dorpsbewoners juichen ons alvast toe. Als we landen, blijkt het toch een ander dorp te zijn en
moeten we onherroepelijk opnieuw opstijgen. Sophie en ik zitten vooraan en zien de hoop
in de ogen van de mensen veranderen in wanhoop. Dat beeld blijft me voor altijd bij en nog
steeds heb ik het moeilijk als ik er aan denk. Dat we daarna de mensen van Mankha letterlijk
een dak boven het hoofd kunnen bieden, maakt veel goed. Tegelijk blijft het besef dat we niet
iedereen kunnen helpen. Dat doet nog altijd veel pijn.
Ons werkbezoek verandert definitief in noodhulp bieden. Cunina verleent normaal geen
noodhulp, maar we kunnen niet blind zijn voor de zware problemen waar Nepal voor staat. Sophie gaat nog daken kopen voor
dorpsbewoners in Nuakot. We willen niet selecteren wie we wel of niet helpen, daarom kiezen we kleine dorpen waar we iedereen
een dak kunnen bieden.
Wennen doet het niet om zoveel leed te zien. Ik voel me ongemakkelijk in Bakthapur waar we Surendra en zijn familie bezoeken.
Het is zo dicht bebouwd dat elke kleine schok volstaat om gebouwen te laten instorten of stenen te laten vallen. Veel bewoners
blijven voor hun verwoeste huizen zitten en vrouwen openen hun fruitkraampje opnieuw. Tegelijk angstaanjagend en fascinerend.
Ik heb niets verteld over de honderden tentenkampen, hoe ontzettend gastvrij en angstig Nepalezen tegelijk zijn, hoe ze er allemaal
rekening mee hielden dat ik vegetariër ben, hoe snottebellen bij kindjes me niet meer deren. Nepal is vandaag een land van
extremen, maar nog altijd een fantastisch land. Onze medewerkers van Cunina Nepal zijn stuk voor stuk geweldige mensen
die alleen maar het allerbeste voorhebben met hun land. Sophie en ik hebben met onze eigen ogen gezien dat zij jullie donaties
heel goed besteden. Ondertussen hebben ze mensen geholpen in meer dan 10 afgelegen bergdorpen.
Vlaanderen zet zich massaal in voor Nepal via Cunina....
Dankzij jullie snelle en gulle donaties voor “Help Nepal” kon Sophie tijdens haar werkbezoek
meteen actie ondernemen.
Daarnaast bereikten ons al tientallen initiatieven. Het is hartverwarmend om
te ervaren hoe jullie meeleven met de Nepalezen. Bedankt dat jullie wafels en
snoepgoed verkochten, dat jullie benefiets en concerten organiseerden, dat
jullie percentjes gaven op de inkomsten van jullie winkels of cafetaria’s, dat jullie
wenskaarten maakten en verkochten... Het zou ons te ver leiden om álle acties te
vermelden. Wees er zeker van dat we het geld goed besteden!
We mochten ook meer dan 150 nieuwe peetouders verwelkomen die een kind
de kans geven om naar school te gaan en zo op weg helpen naar een betere
toekomst.
Tenslotte ook een dankjewel aan Gazet van Antwerpen, onze mediapartner, voor de fijne samenwerking en de steun.
Reporter Dirk Hendrikx reisde met ons mee naar Nepal en bracht bijna dagelijks verslag uit.
Help mee de gezondheidszorg in Nepal te verbeteren!
Nu is er meer dan ooit nood aan goede gezondheidszorg in Nepal.
Miljoenen mensen zijn gewond en hebben nog geen verzorging
gekregen.
De studenten assistentverpleegkunde
van Cunina in
Khandbari staan te trappelen om
aan de slag te kunnen en hun
landgenoten te helpen.
In september starten opnieuw
40 studenten aan de opleiding van 15 maanden. Ze krijgen 12 maanden
theorie- en praktijklessen. Als ze hun examen succesvol afronden, lopen
ze 3 maanden stage in het hospitaal van Khandbari. Na de vreselijke
gebeurtenissen kunnen we met deze opleiding echt een verschil maken in Nepal.
Voor deze nieuwe studenten zoeken we peetouders. Wil jij mee helpen om de gezondheidszorg in Nepal te verbeteren?
Word dan voor 15 maanden peetouder van student assistent-verpleegkunde.
Meer info op www.cunina.org of bij Kathleen (kathleen@cunina.org).
8
9