model (sport)rolstoel- performance - Ango

16
Interview
“Ik houd voortdurend een
vinger aan de pols”
Jaarlijks krijgen duizenden mensen in Nederland te horen dat ze diabetes hebben. Wie het niet heeft, realiseert
zich vaak niet hoeveel impact de ziekte heeft. ‘Het is er altijd’, zegt Henk Bloupot. ‘En je moet er wel degelijk
rekening mee houden.’ Hij vertelt over acceptatie, aanpassing en balans zoeken.
Door: Gonneke Bonting
Hij heeft diabetes vanaf zijn negentiende
maar trok zich daar weinig van
aan voordat hij een gezin stichtte. “Als
je negentien bent, wil je zoiets toch
helemaal niet?”, zegt Henk Bloupot (49).
“Suikerziekte! Dat was iets voor oude
mensen. Mijn oma had ouderdomssuikerziekte
en mocht geen suiker hebben.
Maar ik was negentien en wilde
gewoon kunnen eten en drinken waar
ik zin in had.”
Henk was vrijwel nooit ziek. Hij studeerde
weg- en waterbouwkunde. En van
de een op de andere dag veranderde er
iets. “Ik kreeg vreselijke dorst, hoeveel
ik ook dronk, en had de hele dag het
gevoel dat ik moest plassen”, herinnert
hij zich. “Mijn moeder zei gekscherend:
‘Je lijkt oma wel. Je hebt toch geen suikerziekte?’
De internist stelde vast dat
dit wel het geval was – ik had diabetes
mellitus- en verwees me door naar een
diëtist. Die legde me uit wat het inhoudt
om diabetespatiënt te zijn en vertelde
me dat ik er voor de rest van mijn leven
aan vast zat. Ze stelde meteen vast dat
ik te zwaar was en zette me op een
diabetes- en vetarm dieet.”
Eerste hypo
Door zich enigszins aan het dieet te
houden, hoopte Henk te voorkomen dat
er injecties aan te pas moesten komen.
“Spuiten vond ik doodeng”, herinnert hij
zich. “Ik was een puber en je moet niet
vergeten dat de injecties er toen wel
‘Ach, de meeste
dingen kun je wel
doen’
AANZET
even anders uitzagen dan nu.” Maar hij
ontkwam er niet aan.
“Toen ik twintig was, liep ik stage bij de
gemeente Groningen”, vertelt hij. “Doordat
mijn bloedsuikerpeil veel te hoog
was, was ik op een erg ongezonde
manier een heel stuk afgevallen. Ik zag
er uit als een wandelend lijk en kwam
uiteindelijk in het ziekenhuis terecht.
Mijn suiker was veel en veel te hoog en
ik moest worden opgenomen. Één keer
per dag moest ik een enorme spuit in
mijn been duwen. Vreselijk vond ik dat.”
Henk leerde ook hoe hij zelf zijn bloedsuikerwaarden
kon meten. “Eerst met
zo’n kleurenstripje maar daarmee kun
je niet zoveel als je kleurenblind bent.
Ik kreeg al snel een bloedsuikermeter”,
vertelt hij. “Daarna werd ik voor de
leeuwen geworpen en ging weer aan
het werk. Ik weet nog dat ik op een dag
alleen was in de bouwkeet en me helemaal
niet goed voelde. Het angstzweet
brak me uit en ik was vreselijk trillerig.
Achteraf bedacht ik dat ik toen mijn eerste
hypo moet hebben gehad, een veel
te lage bloedsuikerspiegel”, vertelt hij.
“Vandaag de dag is de begeleiding veel
beter dan dertig jaar geleden. Als je nu
de symptonen van een hypo herkent,
kun je meteen de waarden meten en
dan weet je wat je voor maatregelen
moet nemen. Dat geeft een stuk minder
twijfel en onzekerheid dan toen ze
mij destijds met mijn nieuwe metertje
de wereld weer instuurden.”
Niet alleen de ontwikkelingen in de medische
wetenschap en techniek maken
dat het leven voor Henk nu gemakkelijker
is. Hij is ook dertig jaar ouder geworden.
“Ik wilde destijds niet op dieet
maar op stap en bier drinken”, zegt hij.
“En spuiten wilde ik al helemaal niet.
‘Diabetes hebben
is een dagtaak’
Diabetes hebben is een dagtaak, die wil
je er dan zeker niet bij hebben.”
Verantwoordelijkheid
De acceptatie, of het verantwoordelijkheidsgevoel,
werd groter toen hij
trouwde. Zijn dochter Marissa werd
geboren. “Dat maakt je toch iets
kwetsbaarder”, vindt hij. “Diabetes verhoogt
de kans op allerlei complicaties.
Bloedvaatjes in mijn ogen zijn al eens
gelaserd, mijn cholesterolgehalte is te
hoog. Dat zijn allemaal gevolgen van de
ziekte. En wie weet wat het volgende
is. Door gezonder te leven verklein je
de kans erop, maar je kunt complicaties
nooit uitsluiten.”
Toen Henk eindelijk zijn leven zo op
de rails had dat hij zijn situatie min of
meer accepteerde, gebeurde er weer
iets wat zijn leven in de war bracht. Hij
had inmiddels twee dochters, Marissa
en Danique. “Samen met de kinderen
liepen we de avondvierdaagse”, vertelt
hij. “Marissa was tien. Vlak voor de start
moest ze plassen en we waren nog
maar net over de finish of ze moest
alweer. En ze bleef maar frisdrank drinken.”
Na een bezoek aan de dokterspost,
het ziekenhuis en het kinderziekenhuis
werd Henk zijn vermoeden
bevestigd. Marissa heeft ook diabetes,
net als haar vader.
“Er is een kans dat haar jongere zusje
Danique het ook krijgt maar dat hoeft
����������������������� ��������������