henriskrant-2017-2

Is vrede nog te ver?
De tijd dat ik in Woluwe, eerst in Don Bosco en nadien in de parochie kon
werken, kwam ik in de zorg voor zieken in contact met zuster Liesbeth, een
franciscanes die 26 jaar in de brousse had geleefd in Congo. In de jaren van de
onafhankelijkheid daar, was ze opgeschrikt door veel geweld. Als hier ook heel
wat onrust heerste omwille van de oorlog in Bosnië, zei ze me dat ze
’s avonds op TV het nieuws niet kon aanzetten. Nog diepe angsten, omdat vrede
een verre droom bleef.
In deze tijd is er elke avond en nu al enkele maanden dreigende on-vrede om
wat rond de verkiezing van de Amerikaanse president allemaal ’t zonlicht zag.
Vrede en alle ijver in vele bewegingen is een edel doel. In heel wat
gezinnen is er wat stuk gelopen. Sommige politieke partijen slaan op tafel en
brengen groepen op de been. Boven in de Ijzervlakte troont de toren met
AVV.VVK. Het spreekt al jaren over de liefde voor Vlaanderen, maar ook zeker
over een wens van vrede in het land.
Op mijn werk in Brussel werd er voortdurend onderhandeld over werkzekerheid
en lonen om ’t gezin recht te houden. Ik zag een grimmigheid en gezwaai met
drie traditionele kleuren, dat was vooral om sociale vrede te bereiken. Nogal wat
mensen vergeten de betekenis van die strijd. Ik heb er als priester bijna aan de
lijve ondervonden dat het uiterst belangrijk is te weten dat vrede gebaseerd is
op rechtvaardigheid, rechten vooral voor de meest kwetsbaren niet vergeten.
Vrede is o.a. resultaat van geduld en eerbied voor de eigenheid van
anderen en hun verschillende opvattingen. Op uitzendingen op TV zien we hoe
mensen kunnen getuigen van hun inzet voor vrede. Het kan ons helpen ook
wegen van vrede te blijven durven gaan.
Roger Defrijn, aalmoezenier
p.12 Pastoraal nieuws