henriskrant-2017-3

Yvonne Cosijns
Voor dit interview had ik een leuk gesprek met de immer positieve en steeds
goedlachse Yvonne Cosijns.
Zowel in het woonzorgcentrum als in Pepingen en omstreken is Yvonne geen
onbekende! Als je haar tegenkomt vraag ze steevast ‘Hoe is’t?’. De reden
waarom velen van Pepingen en omstreken haar zullen kennen, is omdat zij en
haar echtgenoot zaliger, Ernest De Backer, café hielden aan de statie van
Pepingen.
Yvonne is geboren en getogen in de gezellige sfeer van de kroeg: Yvonne’s
moeder hield café, ‘Bij Cosijns’ noemden de mensen het, in Herfelingen.
Samen met haar vier zussen hielp ze soms in het café. Als klein meisje vond ze
het leuk om af en toe eens een pintje te tappen. Ze mochten dit van moeder
wel alleen doen voor vaste klanten die ze goed kenden.
De ouders van haar echtgenoot hielden het café bij de statie van Pepingen
open. Toen de vader van haar echtgenoot ziek werd, namen zij dit over. ‘Bij
Backer’, uitgesproken op z’n Pepings, was al om 5u ’s morgens op. De eerste
tram passeerde namelijk om 5u30, en de eerste stamgasten stonden al aan de
deur. Yvonne zorgde dat het café proper gekuist was voor het openging!
Overdag hield Yvonne het café open. Ernest was ook ‘oelenboer’ (kolenboer)
en deed in ‘draf’. Draf, zo legde Yvonne me uit, is afval van het bier, dat
gebruikt wordt als eten voor de beesten. ’s Morgens om 3u reed hij met zijn
camion naar de brouwer, waar hij deze vulde met draf om dit vervolgens naar
de boeren te brengen. Ook bracht Ernest kolen aan huis bij de mensen. ’s
Avonds hielp hij vaak nog mee in het café, maar soms probeerde hij na zijn
dagtaak stilletjes naar boven te gaan om te ontsnappen aan de drukte in het
café. Hij moest dan ook erg vroeg opstaan! De klanten hadden dit soms door
en riepen hem dan toe ‘Ela Backer, komt eens alhier!’.
Mannen, maar ook vrouwen die op de tram wachtten sprongen binnen in het
café voor een glas. De vrouwen dronken vooral water en limonade, de
mannen een pilsje. Er was bier van de tap, maar vooral bier uit flesjes.
Beneden was er een kelder, uitsluitend voor het bier.
Vanuit het café zagen de klanten de tram aankomen, erg handig! Ook de
mannen van de tram kwamen af en toe een pintje drinken in het café.
Zoals u kan lezen had het café goed te doen, het was er dan ook erg gezellig,
met Yvonne als hartelijke gastvrouw. In het jaar ’68 sloten Yvonne en haar
echtgenoot het café. Maar niet voor eerst hun klanten te bedanken: die
allerlaatste dag werd er gratis geschonken. Zelfs mensen die nog nooit in het
Interview
p.29