Tuinverhalen

Tuinverhalen
Beelden: Ton Valentijn
Gedichten: Michiel Martinus
2017

1. Tuinslot
het tuinslot rijst op uit de aarde als piepgleuf of lichtsleuf in het groen en wordt
door vaste handparen op zijn plaats gehouden en als een toegang
open en dicht geschoven.
Ook wij komen straks hand in hand,
knipogend langs Ton’s creatieve verzoeking geslopen om aan
zijn slot te morrelen.

2.Oud & Wijs
denkend aan de oude meester schrijf ik
met het licht zijn ethische en sociale symbolen in de geest van ervaring en
kennis, want
oud en wijs, nooit tegen het vergeten aan,
kent raad geen tijd in mijn
begrip van voltooiing.

3.Gedachte aan de oude meester
Gevangen in de gedachte aan de oude meester het object verbeeldt, zoals ik
keek hoe Timothy Leary, in zevenenzestig, voor een meer open mind een gat in
zijn hoofd boorde.
Ik heb uit al mijn lagen een loepzuiver patroon van voelen gekraakt en
heb in allerindividueelste gaten mijn vingers gelegd,
de wens gestald onder een koepel van glas, Ik koester wat ik niet zeggen wou,
mijn verlangen naar nog meer zon van jou.
Opnieuw gevangen in een wens.
nu ik met al mijn zintuigen open,
de gedachte aan de oude meester vul.

4.Oehoe
met grote stenen ogen volgt hij nauwlettend elke beweging in het donker.
Hij berekent afstand en hoogte, schat het gewicht van zijn prooi,
tot uilenballen, verrekent tijdens het toeslaan,
de meteo-omstandigheden, om vanuit
deze positie op de juiste plek terecht te komen en
zijn naam:
OHoe, eer aan te doen.
Maar bij deze nachtstootvogel,
stijgt de spanning niet,
hij verroert zich niet,
komt nooit van Ton’s tuin los.

5. Vlinder
vleugels in tekens van zijn zielsvlucht,
als eendags codes voor een kort,
maar wervelend bestaan.

6.d’n Einhaorn
Toen Ton mit hakke begos, roefelde neet te stuute hamers en beitels;
stukske veur stukske kroop ut beeld oet d’n stein en sloog as
enne Einhaorn, mit Slepnir of Pegassus ’s nachts
zien vleugels oet, maar he verluut zien plek,
heej allein,
veur niejie tuinverhoale.

7.Snoeffels
lippen tot stenen kus getuit, ogen vol tederheid gedicht,
zijn gladde kop tot waxen en handtapping, zon beschenen,
miezel dorstlessend opslurpend.
Uitdagend beeld zoenbereid, verspreidt
woordloze dromen onder zijn kijkers.
Zo gaat deze Snoeffels op,
in Ton’s tuinlied bij Apollo.

8.Zwanger
het symbolisch huis van liefde, waarin het moederschap ontstaat en
zich ontwikkelt,
de ontvangende ondermond nog open,
de vrucht als een larve zichtbaar, vreet zich huid gevangen,
langs de buitenkant.
Spraak en smaak worden toegevoegd,
tot het beeld zijn kind baart en Ton met
beschuit met muisjes ronddwaart.

9.Draak met twee koppen
de wrede bekken, stijf gesloten voor dappere vuurdovers en
prinselijke drakendoders, uit oude Chinese dynastieën en
westerse sprookjes,
die kinderharten sneller doen kloppen.
In de rust van steen is de maker door zijn werk,
in deze tuin niet opgevreten,
maar wel alert gebleven.

10.Marktdag
voor Klein inkomen dwalen langs onbegaanbare wegen en paden, de zwarte
huisvrouwen met hun waren uit stal en moestuin voor de inlandse koper of
knutselwerkjes en sieraden voor de toerist, naar de verre markt,
waar kunstenaar en vertolker schuilgaan in
het kleurige zwart op een marktdag als deze,
ergens en overal diep in de derde wereld.

11.Liggend figuur
Op het wolkendoek heeft een engelachtige zich
zacht zonder vleugels uitdagend te ruste gelegd
en zich voor mij in dromen vertoond.
Haar lichaam uit verf ontstaan, glanzend onder
de sterrenhemel, wacht op aardse gevoelens voor
hemels geluk.
Ik schrijf aan het strakke uitspansel met
plumeau in wolkenschrift haar naam en
noem haar Engeltje.