Kek Mama editie 13

HDAT HELE OPVOEDEN EN VERBIEDEN
EN CONSEQUENT ZIJN, ANKE VINDT
HET MAAR GEDOE. “ALS ZE IETS VRAGEN,
ZEG IK BIJNA ALTIJD JA.” tekst ANKE LATERVEER
Het begon eigenlijk per ongeluk. Omdat ik gewoon heel moe was. Daarom stopte ik even
met opvoeden. Het was een jaar of drie geleden, mijn kinderen waren vier en vijf. Ik
woonde na mijn scheiding net een halfjaar alleen. Het was mijn beslissing geweest uit
elkaar te gaan en behalve dat het wennen was alles alleen te doen, was het vooral ook fijn
zelf te bedenken wat ik wel en niet goed vond. Want het was altijd vooral mijn man
geweest die zich bezighield met opvoeden. Die zei dat ze nog één koekje mochten en het
tijd werd de iPad weg te leggen. Nu was dat eindelijk aan mij.
In het begin zei ik zonder erbij na te denken bijna altijd nee.
Dat komt zo: de vader van mijn kinderen is best streng. Hij
is een goede en lieve vader, maar wel eentje met duidelijke
regels, een strakke planning en weinig bereidheid daarvan
af te wijken. Omdat het prima leek te werken, kopieerde ik
gewoon zijn gedrag.
Vroeg mijn dochter om vijf uur: “Mama, mag ik een appel?” Dan zei ik meteen: “Nee, we
gaan zo eten.”
Lekker makkelijk wel. Maar dat was buiten mijn kinderen gerekend. Met een vlammend
betoog waarop menig advocaat jaloers zou zijn, pleitte mijn dochter voor haar appel. “Ik ga
er echt niet minder om eten.”
Ik hield mijn poot stijf. “Het is toch nee.”
“Appels zijn heel erg gezond.”
“Ik zei nee, Hannah.”
“Van papa mag het wel.”
“Nee is nee.”
Toch begon het langzaamaan te knagen. Bovendien werd ik inmiddels gek van de discussies.
En toegeven kon natuurlijk niet, want iedereen die ook maar iets van pedagogiek afweet,
weet dat een zeurend kind haar zin geven een opvoedkundige doodsteek is. Als het
eenmaal nee was, bleef het nee. Maar luisterend naar de betogen van mijn kinderen vond
>
KEKMAMA 51