Krant SRW 2018

Voorwoord Voorzitter SRW
Ready, set, fire!
Ik neem u mee terug naar januari 2017. Al ruim een week lag er sneeuw in hartje Drenthe. De
heide, de jeneverbessen, het bos, alles was bedekt onder een prachtig laagje witte kristallen. Te
midden van al dat natuurschoon: touwen, balken en rood wit lint. Westerbork is op alle fronten
klaar voor het open Nederlands Kampioenschap Middellange Survivalrun. Bijna 300 vrijwilligers
bouwden hun tentjes, legden hun voorraad brandhout beschut weg en hadden het over de dag
die komen ging. Op die prachtige zondag in januari loop ik om twee uur van de sporthal richting
de finish. Vermoeide gezichten, afgepeigerde koppies , maar vrijwel allemaal met een grote glimlach.
Ruim 1200 deelnemers trotseerden een prachtig winters decor op een uitdagend parcours. Ik
haalde diep adem, keek trots rond: al het werk dat we er met elkaar ingestoken hebben het is het
waard geweest.
Maart 2017. De neerslag komt
met bakken uit de hemel. De
wind trekt nog wat meer aan
en ondertussen lopen we met
een heel klein groepje mannen
bij de Borker Stroom. Een visser
haalt een dikke snoek naar
boven en ondertussen halen
wij de zoveelste knoop los en
verwijderen we een achtergebleven
stuk rood wit lint. Alles
wat we vanaf begin november
bouwden is nu echt bijna weer
uit het veld.
Tien keer ’t Stokertje Survivalrun
in Westerbork. Tien unieke
gebeurtenissen. Tien prachtige
dagen. Maar ook tien keer
heel veel tijd en energie voor
één Survivalrundag in Drenthe.
Kunnen we dat nog een
keer opbrengen? Komt er een
11 e editie? Onze samenleving
vraagt steeds vaker en uitgebreider
verslag: verantwoording
afleggen, aangeven hoe
je zou gaan handelen als... Ten
dele natuurlijk meer dan terecht,
maar het lijkt, ook als het
gaat om het organiseren van
een sportevenement, door te
slaan. Evenementen die ontstaan
vanuit enthousiasme en
in een impulsieve bui werkelijkheid
worden: het Wereldkampioenschap
Weiland Skiën in
Eursinge, met Glans van de
Schans op het Van Weezelplein,
en natuurlijk de potten en pannenrace
in het Hertenkamp
bos. Stuk voor stuk pareltjes
in de Börker geschiedenis die
binnen de huidige regelgeving
steeds lastiger te organiseren
zijn.
Ons pareltje, ’t Stokertje Survivalrun
van Westerbork, moet
blijven bestaan vinden wij. Als
bestuur hebben we daar veel
voor over. Om de Survival run
ook voor de toekomst in Westerbork
te kunnen behouden
hebben we dit jaar een pas
op de plaats moeten maken.
Dit jaar wordt er geen MSR
(Middel lange Survivalrun) meer
georganiseerd. Geen 13 km,
maar slechts 9 km rood wit
lint. Dat maakt het voor ons
als organisatie binnen de huidige
regelgeving behapbaar
en zorgt ervoor dat we ruimte
gecreëerd hebben om taken
en verantwoordelijkheden weg
te zetten. De extra ondersteuning
die we daardoor dit jaar
ervaren hebben, is fantastisch
en lijkt een stevig fundament
voor de Survivalsport in
Midden-Drenthe. Een fundament
dat al tien jaar leunt op
grondeigenaren, vrijwilligers,
sponsors, stoere bouwers en
in het bijzonder ‘t Stokertje
met haar kachelbedrijven.
Zonder hen allen geen run!
Tot slot wens ik jullie allen namens
het bestuur: Jan Zwaving,
Gerrie Mulder, Johan Naber,
Frenk Zoer, Mark de Jong en
Feiko Manders een prachtige
uitdagende 11 e editie toe!
Bart Jan ter Bork
Voorzitter, Stichting
Survivalrun Westerbork
Bart Jan ter Bork, Westerbork
Hoofdsponsor
2018
Terwijl wij nog uitbuiken en nagenieten van de gezellige feestdagen, ploeteren hier en daar
alweer stoere atleten door de Börker bossen om op ‘D-day’ de ultieme vorm te bereiken.
Er zijn weer prachtige hindernissen verrezen, gemaakt door de minstens zo stoere vrijwilligers,
gesterkt door hun liefdevolle thuisfront en vrijwilligers die hun van warme dranken en
spijzen voorzien tijdens hun nobele inspanningen. De installaties zijn niet alleen indrukwekkend
om te zien maar soms ook ijzingwekkend om te ‘overwinnen’. Gelukkig baart oefening kunst en
worden schijnbaar onmogelijke obstakels met een gemak beklommen waar menig aap jaloers op
zou zijn ;-).
Wie de Social Media goed in
de gaten houdt kan er niet
om heen dat de kunst van het
survivallen door een groeiend
aantal professionals op
de gevoelige plaat vastgelegd
wordt. Westerbork is dus niet
alleen rijkelijk voorzien van
atleten, enthousiaste vrijwilligers
en organisatoren maar
herbergt ook grote talenten
op het artistieke vlak. Dankzij
deze fotografen kun je nog
weken lang nagenieten van
de meest prachtige foto’s die
in detail blootleggen waar het
om gaat bij deze mooie sport.
Bittere frustratie, tot op het
bot afzien, volhouden & weer
doorkachelen. De strijd tegen
de elementen op een achtergrond
van moeder natuur, er is
niets mooiers…...
Zo zie je maar dat zelfs bij een
tamelijk individuele sport zoals
de Survivalrun toch alles samensmelt
tot een evenement
waar bijna iedereen in het dorp
bij betrokken is en de sfeer en
saamhorigheid ons toch weer
even doet denken aan de vredige
kerstdagen die we achter
de rug hebben.
Met grote dank aan de organisatie
en iedereen die betrokken
is bij de Survivalrun wensen
we jullie veel plezier op 21
januari en geniet vooral van dit
prachtige evenement in ons
gezellige dorp waar we trots
op kunnen zijn!
Marc en Ilse Hoogland

Franse Drent Greg Grandshire:
Een culinair expert in de touwen van Westerbork
Greg Grandsire. Je spreekt het uit op zijn Frans, want dat is hij. Anders had hij wel Grandshire
op zijn Engels geheten, met een H er tussen. Veertig jaar geleden geboren in Abberville.
In 1998 is hij naar Nederland getogen vanwege de liefde. Zijn huidige vrouw Esther liep
stage in het bedrijf waar Greg werkte als kok. De vonk sloeg over en hij besloot naar Nederland te
verhuizen. Zijn Nederlandse werk-carrière begon hij als kok in Den Haag. Via verschillende exquise
restaurants in onder meer Ermelo, Amsterdam, Vinkeveen kwam hij terecht als chef Kok in hotel
Eden in Emmen. Dat was in 2008. Het gezin Grandsire besloot niet in Emmen te gaan wonen maar
in Westerbork. Na een korte tijd in Groningen gewerkt te hebben besloot hij verder te gaan als
zelfstandige. Hij werkt nu voornamelijk in Nederland en België als interim chef kok, of neemt hij
culinaire opdrachten aan onder zijn bedrijfsnaam Culinair Expert. Grandsire heeft van zijn passie
zijn beroep gemaakt.
In Frankrijk deed hij aan karate,
boksen en zoals iedere jongen
in Europa ook aan voetbal, tot
hij in Westerbork in aanraking
kwam met Survivalrun. “In
2011 zag ik op een zondag de
drukte in het dorp en ik werd er
naar toe getrokken. Ik hoorde
en zag dat het de survivalrun
van Westerbork was en vond
het interessant. Ik dacht nogal
makkelijk, dat moet ik volgend
jaar even proberen.”
dan niet met succes.”
“Na deze run heb ik toch maar
besloten om te gaan trainen. Ik
heb de eerste periode alleen
getraind bij trainingsgroep
Valtjemet in Westerbork, pas
later besloot ik wedstrijden te
gaan lopen. Ik kom nu in de
KSR (Korte Survivarun, red) uit.”
Zweden
“Ik kan helaas niet genoeg trainen.
Ik word gevraagd voor
opdrachten in Nederland en
België en ben veel onderweg.
Dan schiet de training er bij in.
Laatst was ik voor twee en een
halve maand in Zweden voor
een opdracht. Dan kan ik wel
wat hardlopen, maar dat is het
dan ook. En eerlijke gezegd
hou ik niet van hardlopen. Het
hoort er bij, maar is niet mijn
passie.”
Voor iemand die niet van hardlopen
houdt, maakt hij wel
kilometers. “Deze week heb ik
drie keer 21 kilometer hardgelopen.
Ik vind het niets om te
beginnen met hardlopen, maar
als ik eenmaal bezig ben dan
wil ik doorgaan. Daarom past
survivalrun ook goed bij mij.
Survivalrun is een sport
waar je jezelf kunt uitdagen
en helemaal tot
het gaatje moet gaan!
Het is een solosport, je
doet het voor jezelf.
Maar ik hou erg van
de atmosfeer rond
zo’n run. Het is prachtig
dat een organisatie
bezig is met het
bouwen van het
parcours. En
tijdens de run
moedigen de
juryleden je bij de
hindernis aan. Bovendien,
wat is er mooier dan lekker
buiten sporten?”
Het tonnetje van Westerbork
“De mooiste hindernis vind
ik nog altijd het tonnetje van
Westerbork. Ik ben er tijdens
mijn eerste run op gesneuveld,
maar nu haal ik hem wat
makkelijker. Daarnaast vind ik
‘hang’ hindernissen zoals triangels
leuk. Ook kan ik genieten
van een combi-hindernis. Waar
ik wat minder mee heb, is een
apenhang. Ik heb dit een tijdje
goed gekund, maar de laatste
tijd gaat hij niet meer zo vlot.
Kwestie van meer trainen denk
ik.”
“…Ik hou niet van hardlopen.
Deze week heb ik drie keer
21 kilometer gelopen…”
In 2012 was de NK RUC (nu
MSR, Middellange Survivalrun)
in Westerbork. “Ik heb me voor
die run ingeschreven, maar ik
heb er niet voor getraind. Tjonge
jonge dat was superzwaar.
Ik heb hem helemaal uitgelopen,
maar ik heb mijn bandje
moeten inleveren. Ik had
moeite met de voetklem en op
de ‘ton van Westerbork’ beet
ik mijn tanden stuk en raakte
ik mijn bandje kwijt. Maar als
ik iets begin, wil ik het wel afmaken.
Ik ben niet uitgestapt,
maar ik heb de run helemaal
uitgelopen en elke hindernis
proberen te overwinnen, al
Greg gaat niet voor de topplaatsen,
maar wil zichzelf wel
verbeteren. “Ik kom nu uit in de
KSR, maar ik let niet zo op klasseringen.
Nu ik 40 jaar ben, zou
ik best wel eens op het podium
van de veteranen kunnen komen.
Maar ook al zou ik derde
worden, je ziet me niet op het
podium. Ik blijf liever op de
achtergrond.”
Sponsor Culinair Expert
“Ik kan helaas niet helpen met
het bouwen van het parcours.
Mede daarom heb ik besloten
om een hindernis te sponsoren.
Ik wil toch graag iets doen
voor de organisatie, ze zijn van
begin november tot aan de run
bezig met bouwen en organiseren.
Ik wil toch een steentje
bijdragen aan zo’n mooi evenement
en dan is sponsoren
het minste dat ik kan doen.”
Frank Schröer

Merijn Wiggers:
Aanstormend Westerborks talent
De jeugdafdeling van Valtjemet Survivalrunners groeit gestaag. Vele enthousiaste jeugdleden trainen
elke zondagmorgen om half 10 op het oefenterrein. Bij het groeien van het aantal jeugdleden,
de intensieve training, zijn er diverse talenten die op komen. Merijn Wiggers is zo’n talent. In Vollenhove
stond hij trots als tweede op het Nederlands Kampioenschap op het podium. Tijd om hem wat
vragen te stellen.
Wat zijn je namen voluit?
Merijn Wiggers
Naar welke school ga je?
Ik ga naar de C.B.S. De Eshorst in Beilen.
In welke groep/Klas zit je.
Ik zit in groep acht.
Hoe oud ben je?
Mijn leeftijd is elf jaar.
In welke leeftijdsklasse zit je?
Ik kom uit in de JSRC. Dat is de Jeugdsurvivalrun voor 10 t/m
11-jarigen.
Doe je mee aan de run in Westerbork en zo ja in welke
categorie.
Natuurlijk doe ik mee in Westerbork. Ik loop de 5 km individueel.
Wat is je favoriete hindernis in Westerbork en
waarom?
De Tomme, Tomme combi. Ik vind dit een fijne hindernis omdat
je er goed in kan slingeren en je veel op armkracht kunt
doen. De Tomme Tomme begint met een horizontaal net onderlangs,
dan onder een balk door klauteren, via een apenhang
ga je door middel van 6 lianen naar het eind.
Wat is je meest favoriete hindernis die je bent tegen
gekomen tijdens survivalruns?
Dat is de eindhindernis in Kootstertille, want die is lekker lang
en ik vind lange combi’s het leukst.
Aan welk soort hindernis heb je echt een hekel en
waarom?
Ik heb nergens echt een hekel aan, maar de postmanwalk
vind ik het minst leuk. Bij een postmanwalk moet je over een
strakgespannen touw lopen terwijl je houvast bestaat uit een
slap touw die je zelf moet aantrekken om in evenwicht te blijven.
Wat is je beste prestatie tot nu toe?
Mijn beste prestatie heb ik geleverd bij de survivalrun in Groningen.
Daar werd ik 1e met 5 minuten voorsprong op de
nummer 2
Waar ben je het meest trots op?
De run in Boerakker was heel koud en ik liep een behoorlijk
eind achter op de nummer 1 en 2, maar ik haalde ze op het
laatste toch nog in.
Sport je nog naast survivalrun? En welke sport is dat
dan?
Ja, ik zit op dammen :)
Tien punten
Zoals in deze krant al eerder opgemerkt: no vrijwilligers,
no glory. Ofwel geen vrijwilligers, geen run. De verschillende
survivalrunbesturen laten het niet na om in hun
kranten en magazines -die ze voor hun run uitbrengende
loftrompet uit te steken voor de vrijwilliger. En terecht!
Als deelnemer heb je gewoon niet door wat er bij komt
kijken om een survivalrun met 1500 deelnemers te organiseren.
Tuurlijk, je ziet de mannen en vrouwen bij de
hindernissen, de verkeersbegeleider, de verkeerswacht,
de verversingsposten onderweg, de starter, de finisher,
de shirtuitgifte, de tassenbewaarders en dan vergeet ik
nog degene die lunchpakketjes maakt de dag voor de
run voor alle vrijwilligers, de inschrijvers, de parcoursbouwers
en ja, nog ben ik niet compleet.
Maar ik wil het vandaag even specifiek hebben over de
jury bij de hindernissen. Daar ontwaar ik een kloof. Niet
de immers veel bediscussieerde kloof tussen de randstad
en de provincie -ik wil niemand de zwarte piet toespelen-
maar er is toch een kloof. Als je goed kijkt worden
de meeste runs georganiseerd in het Saksisch taalgebied
plus Friesland. Het loopt van de bakermat van de survivalrun
–de Achterhoek- via Twente, Drenthe, Groningen
naar Friesland. In al die illustere plaatsjes als Harreveld,
Wesepe, Havelte, Boerakker en De Knipe vind je vrijwilligers
uit het dorp. In het dorp heerst nog gemeenschapszin
en hebben de dorpelingen het er voor over om een
hele dag –of soms drie dagen- vrijwillig te jureren bij een
hindernis. Kom je aan het eind van deze reeks in Leeuwarden
aan, dan is het andere koek. De vrijwillige juryleden
zijn in de stad grotendeels vervangen door scholieren/
studenten van een sportopleiding die voor studiepunten
staan te jureren. Dat doen ze goed trouwens. Geen
kwaad woord daarover. Het valt me alleen op.
Ik was dan ook heel benieuwd hoe het zou zijn in Doorn.
Voor het eerst van mijn leven liep ik afgelopen november
een survivalrun in het ‘Wilde Westen’. Een prachtige run
door de Utrechtse Heuvelrug georganiseerd door een
klein dorpje met zo’n 10.000 inwoners. Met? Jawel, juryleden
van de regionale sport-MBO, die voor hun studiepunten
bij de hindernissen stonden. Dat deden ze trouwens
uitstekend, enthousiast en voorkomend!
Maakt het uit? Een run is een run immers. Als je maar juryleden
hebt, toch? Klopt, maar ik ben er toch wel trots op
dat we het in onze kleine dorpen kunnen redden met enthousiaste
vrijwillige dorpelingen. Het ademt precies uit
wat de survivalsport voor velen is: saamhorigheid. Tien
punten voor deze kanjers!
Frank Schröer

Wilma de Jong en Marjolein van de Klippe
‘No vrijwilligers, no glory’
‘No vrijwilligers, no glory’ is een parafrase op het gezegde ‘no nuts, no glory’. Maar het is wel de kern
van elke survivalrun. Tijdens de ’t Stokertje Survivalrun in Westerbork zijn meer dan 250 vrijwilligers
actief. Wilma de Jong uit Wezup en Marjolein van de Klippe uit Westerbork kun je wel beschouwen als
meer dan normale vrijwilligers. De afgelopen jaren was Wilma actief in de jurywagen en Marjolein
stond als jurylid bij de ‘Rogier van Vliethindernis’. Een kuitenbijter van liefst vijf swingovers met als
toetje een pittige combi.
Maar toen het bestuur van
Stichting Survivalrun Westerbork
aanklopte dat ze het
secretariaat niet meer naast
alle andere organisatorische
zaken van een run konden
doen, namen beide dames
deze klus zonder blikken of
blozen over.
“Het is best een omvangrijke
klus”, zegt Wilma. “Denk
daarbij aan de inschrijvingen
van de deelnemers, het aanschrijven
van de vrijwilligers,
het bestellen van de wedstrijdshirts,
het regelen van
de lunch voor de 250 vrijwilligers
en ga zo maar door.
we een schema opgesteld
van vrijwilligers die koken tijdens
de bouwdagen.”
Beste secretariaat van
Nederland
Het inschrijven van de deelnemers
gaat via het UVP-systeem
van de bond, maar dan
begint het pas. Wilma: “Er
komt dan echt een stroom
van mailtjes op gang. Deelnemers
willen graag bij elkaar
in de startgroep, mensen willen
afzeggen omdat ze niet
hebben getraind, of ze hebben
een licentie gekregen en
willen met de wedstrijd meedoen
in plaats van de recre-
jurywagen. In de beginjaren
was dat nog op een platte
wagen in de kou, inmiddels
is het een overdekte luxe wagen
die bovendien in de tent
van de eindhindernis staat.
“Ik klok de eindtijden van
de deelnemers. Het is een
eenvoudige handeling, maar
het luistert wel nauw. Je wilt
niet dat je deelnemer mist of
de verkeerde nummers opschrijft.
We zitten met vier
personen. Als de één iets
mist, dan is er altijd backup.
Je ziet alleen de eindhindernis,
dat vind ik wel eens jammer.
Zo mis je de rest van de
run. Maar het is wel een mooi
om te doen. Als jurylid heb je
twee gezichten. Bij de wedstrijdlopers
let je streng op
of alles goed wordt gedaan.
Bij de recreanten hebben
Waarom doen ze zelf niet
mee aan de survivalrun? In
koor: “Daar zijn we niet lenig
genoeg voor. We kunnen nog
“TREK AAN DE BEL, JE MOET WEL FINISHEN!”
Dat doen wij als secretariaat
niet alleen. Er zijn nog vele
andere vrijwilligers die ons
helpen.”
“Het is ongelooflijk wat er
achter de schermen geregeld
moet worden voor zo’n
run”, vult Marjolein aan. “De
survivalbond heeft ook nog
wel wat eisen waar we aan
moeten voldoen. Met dat
draaiboek zijn we nu bezig.
We moeten de bond laten
zien dat de vergunningen op
orde zijn, de routekaart moet
af, er moet een calamiteitenplan
liggen, er moet beschreven
worden hoe de hindernissen
genomen moeten
worden. Daarnaast hebben
atierun, of individuele lopers
willen in koppels starten. We
leggen uitgebreid uit of iets
wel of niet kan en zijn heel
begripvol”. Marjolein vertelt
lachend: “we willen bekend
staan als het klantvriendelijkste
secretariaat van alle runs
in Nederland. Je merkt dan
trouwens ook dat mensen
dan begripvoller reageren op
een voor hun niet zo positieve
boodschap.”
In de jurywagen
Tijdens de run is hun werk
als secretariaat voorbij en
kunnen ze aan de slag op de
taken die ze al jaren doen.
Wilma de Jong is jurylid in de
gezicht om de mensen te zien
finishen. Soms moeten we ze
een handje helpen. Dan zijn
ze zo blij dat ze de eindhindernis
hebben gehaald dan
vergeten ze aan de finishbel
te trekken. De tijd stopt dan
niet. Dan brullen we uit de jurywagen:
TREK AAN DE BEL,
JE MOET WEL FINISHEN!”
Jurylid bij een hindernis
Marjolein van de Klippe is al
jaren jurylid bij een hindernis.
De laatste edities van de
run in Westerbork bij de pittige
Rogier van Vliet Hindernis.
“Samen met mijn man
Jaap en anderen doen we dit
al jaren. Ik vind het erg leuk
we ook een ondersteunende
rol. We moedigen ze aan
en schreeuwen ze door de
hindernis heen. Het valt op
dat de survivalatleten altijd
zeer sportief zijn. Als we ze
wijzen op het feit dat ze de
hindernis niet goed hebben
gedaan, doen ze dit meestal
zonder commentaar over.
Leuk vinden ze het niet, maar
ze reageren sportief.”
Beiden vinden het vrijwilwliger
zijn vanzelfsprekend,
maar ook gezellig. Marjolein:
“Er is altijd een goede sfeer.
We hebben een gezellige
dag en aan het eind sluiten
we af met een heerlijk stamppotbuffet
bij Meursinge.”
niet eens een voetklem. Nee,
laat ons maar bootcampen.
Daar hebben we elkaar ook
ontmoet. Bootcamp is sportief
en zwaar genoeg voor
ons.” Waarvan akte.
Frank Schröer
Belangrijk om te weten
De start
De start van de 11e ’t Stokertje Survivalrun Westerbork
is om 9:30 uur op het evenemententerrein aan de
Oude Beilerweg in Westerbork.
Sluiting
De eindhindernis sluit om 16:00 uur. Daarmee stopt het
gehele evenement. Ben je nog niet gefinisht dan word je
uit de wedstrijd gehaald.
Flyeren
door andere organisaties of door leveranciers van
producten mag alleen op de daarvoor bestemde tafels
in de sporthal.
Prijsuitreiking
De Prijsuitreiking van de elfde ’t Stokertje Survivalrun van Westerbork zal op het volgende tijdstip plaatsvinden:
13.00 uur Korte Survival Run (KSR) Heren
Aansluitend Korte Survival Run (KSR) Dames
Aansluitend Korte Survival Run (KSR) veteranen 40+
Aansluitend Korte Survival Run (KSR) veteranen 50+
De prijsuitreiking zal plaatsvinden in de tent op start/finish terrein aan de Oude Beilerweg.