Kek Mama editie 11

NNatuurlijk hoopte ik ooit een Oscar in ontvangst te nemen. Voor die moederrol. Want – wauw
– zoals ík die vervulde: such an outstanding performance… Maar in de dagelijkse praktijk stelde
ik mijn kinderen vaak teleur. Die Oscarnominatie kon ik dus op mijn moederbuikje schrijven.
“Mam! Waarom heb je mijn doelpunt niet gezien?!” “Maar alle andere moeders lopen wél mee
met de avondvierdaagse.” “Omdat je te laat kwam heb je mijn dansje gemist.” “Ik ben áltijd de
laatste die bij de opvang wordt opgehaald…” Bladiebladiebla. Man man, wat voelde ik me dan
schuldig. En schuldgevoel is a bitch. Ik heb ze echt weleens afgesnauwd als ik een kater had of
ze tot stilte gemaand op een thuiswerkdag. En – altijd hetzelfde liedje – dan wilde ik het als de
sodemieter compenseren; met een lekker ijsje, nog eventjes naar de speeltuin of alles goedmaken
met een extra lange bedknuffel. Zo, ook weer opgelost. Kind blij en ik verlost van mijn
schuldgevoel. Over tot de orde van de dag.
Tot ik ging scheiden. Toen bleek het huis-tuin-en-keuken-schuldgevoel opeens een eitje. Nu
ontnam ik ze hun veilige gezin. Da’s een ander verhaal. Want je kinderen een scheiding aandoen,
zie dát maar eens te compenseren. Eigenlijk vond ik het altijd best onzin, dat schuldgevoel
van gescheiden ouders. Kom op zeg, je weet toch wat je doet? Je gaat toch niet over één
nacht ijs? Aan het besluit om te scheiden gaan indrukwekkend veel afwegingen vooraf. Van
hart-, hoofd- en bijzaken. Zo’n beslissing neem je weloverwogen. Waarom dan schuld en
schuldgevoel? Inmiddels weet ik uit ervaring dat het naast elkaar kan bestaan.
Scheiden was een moeilijke maar bewuste keuze. Er is heel veel verdriet geweest en dat is er
soms nog steeds. Maar er is – in ons geval – geen schuldige aan te wijzen. “Allebei de partners
zijn verantwoordelijk voor het niet laten slagen van een relatie”, zei iemand in de wijze-woordenregen
die mij bij mijn scheiding overspoelde. Dat inzicht was voor mij belangrijk. Maar toch. Het
maakte mij niet immuun voor het scheidingsschuldgevoel. Want jawel, ook ik raakte ermee
‘besmet’. Toen we net uit elkaar waren – ik had me weleens
stabieler gevoeld – nam het idiote vormen aan; ik voelde me
niet alleen schuldig naar de kinderen toe, maar tegen over
ongeveer de hele wereld. Kijk mijn ouders eens verdrietig zijn.
Scheiden mag aan onze kant familietraditie lijken, toch had ik
ze dit graag bespaard. Of onze gezamenlijke vrienden; wat moesten zij nou met de traditionele
jaarwisseling? Nee, dan de situatie op mijn werk. “Doe even wat rustiger aan”, opperde de bedrijfsarts.
Vond ik dat weer zielig voor m’n collega’s die al het werk moesten over nemen. Och, wat had
de wereld te lijden onder mijn daden. Nu hielden deze jankgedachten gelukkig niet lang aan,
maar het schuldgevoel naar m’n kinderen toe, dát bleek een stuk hardnekkiger.
Een superconsequente en didactisch verantwoorde moeder ben ik nooit geweest en dat werd na
de scheiding niet veel beter. Sterker: toen maakte ik er pas echt een potje van. Ieder spoor ontbrak
aan mijn toch al niet zo rijke assortiment aan principes. Bord niet leeg en toch een toetje?
Welja, is goed. Nog één extra potje gamen? Vooruit dan maar (de zes potjes daarna zijn trouwens
ook akkoord). Bijna alles vond ik best, zolang het maar gezellig bleef. Ik wilde rust aan m’n kop
en blije kinderen. Ellende was er namelijk al genoeg. Achteraf bezien was dit misschien gewoon
‘overleven’. En soms had het ook wel wat: met z’n allen een film kijken in mijn bed? Count me
>
KEKMAMA 39