Jubileumgids 50 jaar FC Brabantia

Soms zwerven je gedachten even terug naar vroeger.
En het lijkt wel of dit steeds vaker gebeurt naarmate je ouder wordt.
Je bent dan weer even dat kleine ventje dat samen met zijn vader aan de
kant van de weg staat te wachten op een naderend peloton.
De tintelingen van spanning golven door je lichaam, want je voelt dat er iets
bijzonders zit aan te komen.
En dan, veel te snel stuift de meute aan je voorbij.
Je geniet van de heerlijke geur van massageolie, de prachtige kleuren van de
shirts en de glinstering van de zon op de stoere raceframes waarvan je er oh
zo graag één zou bezitten.
Maar voor je het weet zit je weer op je kinderfietsje naast je vader op weg
naar huis.
De beleving was maar voor even, maar de herinnering zal altijd blijven.
Terugkijkend op de 50 jaren die F.C. Brabantia nu achter de rug heeft krijg
je een vergelijkbaar gevoel.
Die 50 jaren lijken in de herinnering van de mensen die ze geheel of
gedeeltelijk hebben meegemaakt net zo snel voorbijgevlogen als het peloton
voorbijvloog aan het manneke met de openstaande mond.
Soms zou je willen dat je weer even dat ventje van toen was, maar dat ventje
is langzaam opgelost in de mist der tijd en komt nooit meer terug.
Soms ook zou je willen dat die gouden tijden van F.C. Brabantia er nog
waren, maar diezelfde slokop van tijd is ook hiermee aan de haal gegaan.
Is dat erg?
Absoluut niet, want de beleving ging voor je gevoel te snel, maar de
herinneringen zijn voor altijd!
Want nu 50 jaar na oprichting staat er een fietsclub om “U” tegen te zeggen.
Toen de klassieker Luik- Bastenaken- Luik een fiks aantal jaren bestond
begon men haar liefkozend “De oude Dame” te noemen.
Sommige mensen vinden dat Brabantia inmiddels ook aan een koosnaampje
toe is waaruit respect voor haar ouderdom naar voren komt.
Ik zeg hier, om de drommel niet!
Ik stel voor om F.C. Brabantia anno 2016 “De jonge Meid” te gaan noemen.
Het stof is resoluut van de schouders geveegd, en we zijn levendiger dan ooit!
Wekelijks staan jong en oud popelend van ongeduld bij “De Vijfsprong” te
wachten om aan weer een prachtrit te beginnen.
De fietsen waar we vroeger alleen maar van konden dromen staan te