Magazine Karate

The
Open
Peppercup
ZWOLLE
THE NETHERLANDS
KARATE
THE OPEN PEPPERCUP

Voorwoord
In 2020 is het zover, dan beginnen de 32e Olympische
Zomerspelen in Tokio. Naast honkbal, skateboarden,
klimmen en surfen is nu ook karate voor het eerst te zien
bij de Olympische Spelen. Karate is van oorsprong een
Japanse verdedigingskunst, die ontstaan is omstreeks
1806 op het Japanse eiland Okinawa en in de jaren vijftig
verspreid over de rest van de wereld.
Karate is een verdedigingskunst, die zich de afgelopen
30 jaren heeft doorontwikkeld in een volwaardige sport,
waarbij sportiviteit en respect hoog in het vaandel staan.
Mijn passie voor deze sport deel ik met heel veel Zwollenaren,
die zich op verschillende manieren inzetten om
deze sport en ‘The Open Peppercup’ te realiseren en te
promoten. Naast de enorme inzet van de vrijwilligers, die
zich het hele jaar door belangeloos inzetten, zijn er ook
veel bedrijven in de omgeving geweest die ons financieel
ondersteunen.
Een aantal bedrijven hebben zelf het initiatief genomen
om ons te benaderen voor sponsoring en daar mogen
we dan ook trots op zijn. Waar ik ook trots op ben is de
samenwerking met de mensen van Unity99 in Rotterdam.
Mede dankzij hen is de The Open Peppercup elk jaar
weer een succes. Tevens zijn we in gesprek met gemeente
Zwolle en zijn we bezig met SportService Zwolle om
de sport karate meer bekendheid te geven op de Zwolse
basisscholen.
Door telkens te blijven zoeken naar samenwerkingen, zowel
lokaal als landelijk, hoop ik dat de sport karate nóg
meer bekendheid gaat krijgen.
Door de uitgave van dit blad geven we je een kijkje in het
leven van een aantal mensen, die medeverantwoordelijk
zijn voor het succes van The Open Peppercup Ik wens u
veel leesplezier.
Met dank aan iedereen, die een steentje heeft bijgedragen
aan het succes van The Open Peppercup.
Jeffrey Littel
Voorzitter

Inhoud
Voorzitter Jeffrey Littel
Wethouder René de Heer
Landstede Sporthal
Sponsoren aan het woord
Arslan & Ter Wee
Indy Truck
Gewoon Appeltaart
Vrijwilligers aan het woord
Unitty99 - Wil van Daalen
John Daha
Karate
Wim Mossel
Dylan en Joël van Moerkerk
Terugblik 2018
Foto’s
Resultaten
Sponsoren 2018
Colofon
6-7
8-9
10-11
12-17
18-21
22-23
24-36
37-38
39

Landstede
6
4

De dojo is voor mij altijd nog een magische ruimte
Soms weet je meteen of iets wel of niet bij je
past. Karate is een sport die bij mij past als
een maatpak om een lichaam. Als veertienjarige
jongen ging ik voor het eerst op mijn fiets
richting de sportschool, om samen met mijn
neef een karatetraining bij te wonen. Vanaf die
eerste training wist ik zeker dat karate mijn
sport is.
Jeugdherinnering
Wanneer ik aan de karatetrainingen terugdenk,
dan schieten mij de beelden van de sportschool
weer door mijn hoofd. Ik weet ook nog precies
het kraakje, die je hoorde wanneer je de deur
opendeed. En ik kan me de indringende geur
van het zweet nog goed herinneren. Een jeugdherinnering,
een tijd die bepalend is geweest
voor wie ik nu ben.
Vrede en harmonie
Karate is niet alleen een sport. Karate is een
manier van leven, een filosofie waarbij respect
en gelijkheid hoog in het vaandel staan. Wanneer
je bij karate de dojo binnenkomt is iedereen
gelijk, iedereen heeft een wit pak aan en iedereen
behandelt elkaar met respect. Het enige
waaraan je onderscheid ziet, is de kleur van de
band. De kleur die aangeeft hoever je bent en
welke weg je nog te gaan hebt, de Wado Ryu.
Wat letterlijk betekent: ‘De weg van de vrede
en harmonie.’
mogen meemaken, op het podium staan én de
teleurstelling verwerken van de nederlaag. Dat
is juist wat sport zo mooi maakt.
The Open Peppercup
Inmiddels heb ik mijn glorietijd als sporter wel
gehad. Gelukkig heb ik, als voorzitter van The
Open Peppercup, de kans gekregen om de karatesport
en mijn stad Zwolle te promoten. De
eerste editie van The Open Peppercup was een
geslaagd sportevenement. Dit is mede mogelijk
gemaakt door alle sponsoren. Bij deze wil ik,
namens de gehele organisatie, de sponsoren
dan ook hartelijk bedanken voor hun bijdrage.
Zonder hen hadden wij van The Open Peppercup
nooit zo’n groot succes kunnen maken.
Jeffrey Littel
Voorzitter
Hajime
De dojo is voor mij altijd nog een magische
ruimte. Die ruimte ademt bloed zweet en tranen,
harmonie en respect. Voor mij was de
kumite (karatewedstrijd) altijd een moment
om naartoe te leven. Wanneer ik dan de mat
betrad, gierden de zenuwen door mijn lichaam
en werden mijn benen zo zwaar als lood. Op het
moment dat de scheidrechter ‘hajime’ (begin
het gevecht) riep, viel de wereld om mij heen
even weg. Ik hoorde geen geluiden, alleen de
stem van de coach en mijn eigen ademhaling. Ik
voelde ook geen pijn. Het enige wat ik nog voelde
was het kloppen van mijn hart en het gieren
van de adrenaline door mijn lichaam. Even een
moment alleen met jezelf, in totale harmonie,
met maar één doel; winnen. Ik heb het allemaal
7

Steun wethouder voor The Open Peppercup
“Ik was niet goed op de hoogte van karate,
totdat in 2016 Sportgala Zwolle het thema
‘oosterse vechtkunst’ kreeg“, vertelt René de
Heer, wethouder sport. Samen met karateka’s
Wim Mossel en Lydia Reichenbach-Mossel, van
de Zwolse Budo Stichting Mossel-Boot, nam hij
het promotiefilmpje op voor Sportgala Zwolle.
Zij hebben hem laten zien dat karate een gedisciplineerde
sport is, waarbij gelijkwaardigheid
hoog in het vaandel staat. René moest, voor
de opname van het filmpje, wel zijn nette pak
eerst even inruilen voor een karatepak.
Karate traint je fysieke én mentale gezondheid
René bekent dat hij nog niet precies weet wat
de regels van de karatesport zijn. Hij weet wél
dat je bij karate niet alleen je fysieke, maar ook
je mentale gezondheid traint. “Een kind dat als
een muurbloempje begint met karate, traint z’n
weerbaarheid en leert dezelfde discipline als
een agressiever kind. Uiteindelijk kunnen ze op
hetzelfde niveau komen. Dat vind ik mooi!”
Karate in Zwolle verdient een podium
“Karate is nog niet erg bekend in Zwolle. Terwijl
Zwolle wél een goede karateschool heeft.
Daarbij wordt karate vanaf 2020 een olympische
sport. Genoeg redenen voor steun aan
een evenement als The Open Peppercup.” Als
wethouder sport vindt René het belangrijk om
karate in Zwolle meer bekendheid te geven. “Ik
heb veel respect voor mensen die de top willen
bereiken. Als je op het niveau bent dat je wilt
bereiken, besef dan wel dat je een held bent
voor de mensen die er nog niet zijn. Vertel die
mensen, dat je het zelf in de hand hebt om iets
te bereiken. Dat geldt ook voor de karatesport.”
Volgens René kunnen we er zo samen voor zorgen,
dat er meer mensen in Zwolle en omgeving
enthousiast worden voor karate.
8

9

Een warm welkom voor The Open Peppercup
Het Landstede Sportcentrum – Theater van
de Sport in Zwolle staat vooral bekend als de
thuisbasis van Landstede Basketbal en van de
Zwolse eredivisieteams volleybal. En ook VC
Zwolle, Landstede Basketbal/ZAC, Landstede
MBO Sport & Bewegen en het Centre for Sports
& Education zijn vaste gebruikers van onze accommodatie.
Maar, wij zijn ook graag gastheer
voor andere sporters, zoals dit jaar voor de
tweede keer voor de karateka’s die deelnemen
aan The Open Peppercup.
Vanaf het eerste moment dat de organisatie
van The Open Peppercup contact met ons
legde, was er een klik. De passie voor de sport
en de ideeën die de organisatie had om van de
Peppercup een succes te maken, maakten ons
ook enthousiast. We dachten meteen dat dit
weleens een heel mooi evenement zou kunnen
worden, waarvoor ons Theater van de Sport
een passende ambiance biedt.
Natuurlijk was het spannend, die eerste keer.
Zou het gaan zoals we ons vooraf hadden voorgesteld.
Wat zouden de sporters en de bezoekers
vinden van onze accommodatie? Hebben
we alles goed voorbereid? Eigenlijk hadden we
op de dag zelf al door dat alles op zijn plaats
viel. De samenwerking verliep vlot, het toernooi
liep op rolletjes en we hebben zelf net zo van de
sfeer, de sport en de sportiviteit genoten als de
sporters en het publiek.
We zijn dan ook erg blij dat we dit jaar weer
gastheer mogen zijn voor The Open Peppercup.
Wij hebben er weer erg veel zin in om er samen
met de organisatie een mooie dag van te maken.
Wij wensen alle gasten van The Open Peppercup,
sporters en publiek, een mooie dag toe,
van harte welkom!!
Vanaf het eerste moment dat
de organisatie van The Open
Peppercup contact met ons
legde, was er een klik.
10

11

Nooit onder de indruk van de tegenstander
Dat de heer mr. Ali Arslan het zo ver geschopt
heeft in zijn carrière als advocaat, is deels te
danken aan de ruim twintig jaren dat hij aan
karate deed. Hij vertelt me dat hij met karate
de bruine band heeft gehaald en voegt hier
meteen aan toe: “Ik vond de banden nooit zo
interessant”. Ali vindt het belangrijker om
onderdeel te zijn van een hecht team, waarbij
iedereen dezelfde mentaliteit heeft en het niet
uitmaakt welke achtergrond je hebt. Net als bij
advocatenkantoor Arslan & Ter Wee.
Een hecht team
Wanneer ik Ali vraag om te vertellen over de
tijd dat hij karateka was, begint hij meteen te
glunderen. Hij vertelt me dat hij op achtjarige
leeftijd begon met karate, in een wijkgebouw
bij hem in de buurt. Ali komt uit een gezin met
negen kinderen. Ze hadden het destijds thuis
niet zo breed. “Ik weet nog wel dat mijn zus
toen mijn karatepak gemaakt heeft.” Op twaalfjarige
leeftijd kreeg Ali andere interesses en
stopte daarom met karate. Rond zijn veertiende
of vijftiende kregen een aantal van zijn Turkse
vrienden karatetraining van Wim Mossel. Hij
mistte de karate toch en ging toen samen met
zijn vrienden trainen bij Wim. Ali heeft zelfs aan
een aantal internationale karatewedstrijden
meegedaan, zoals in Portugal en Engeland. “In
vergelijking met andere landen hadden we een
klein team, maar wel heel hecht. Als zeven van
onze karateka’s aan een wedstrijd meededen,
gingen wel zeventien karateka’s van het team
mee.”
Omgaan met druk
Tijdens karatewedstrijden kan de spanning
soms enorm stijgen. Ali geeft aan dat hij tijdens
de karatetrainingen geleerd heeft, hoe hij met
die druk om kan gaan. “Je moet goed kijken hoe
mensen reageren op iets en je moet snel kunnen
omschakelen van aanpak.” Ali was tijdens
de wedstrijden nooit onder de indruk van de
tegenstander. “Zo heb ik ooit gewonnen van de
bekende Ronny Rivano bij The Best of The Best.”
Dit is een wedstrijd waarbij de acht besten, van
elke vechtsport, tegen elkaar vechten. “Je zag
gewoon dat de organisatie nooit had verwacht
dat ik zou winnen” zegt hij vol trots. Het snel
kunnen schakelen van aanpak en het feit dat hij
12
niet onder de indruk is van zijn tegenstander,
helpen Ali ook wanneer hij als advocaat aan het
werk is, tijdens een rechtszitting.
Het belang van sponsoring
“Wij werden niet betaald voor de sport, zoals
bijvoorbeeld de karateka’s in Frankrijk” zegt Ali.
Hij is blij dat zijn internationale wedstrijden destijds
mogelijk werden gemaakt door de sponsoren.
Als Zwollenaar in hart en nieren sponsort
hij nu meerdere sporten in Zwolle, o.a. PEC
Zwolle, de hockey en de karate via The Open
Peppercup en Budo Stichting Mossel-Boot. Ali
geeft aan dat hij graag een steentje bijdraagt
aan de saamhorigheid van Budo Stichting Mossel-Boot,
de vechtsportschool van Wim Mossel
en zakelijk partner Vincent Boot. Een eenheid
uitstralen en de karateka’s het gevoel geven
dat ze ergens bij horen vindt hij belangrijk. Dat
is ook één van de redenen dat hij de trainingspakken
van de karateka’s sponsort.
Inzet moet beloond worden
Ali is van mening dat inzet beloond moet worden,
vooral bij de beginnende karateka’s. Dat
bracht hem op het idee om voor de clubkampioenschappen
van Budo Stichting Mossel-Boot,
voor elk deelnemend kind een presentje te
sponsoren. “Ik vind het mooi om te zien dat
zelfs de kinderen, die tijdens de clubkampioenschappen
alle wedstrijden verliezen, toch
tot het einde blijven voor het presentje. Dat
betekent volgens Ali niet dat je genoegen moet
nemen met verlies. ”Je zult mij nooit horen zeggen:
Ach, het geeft niet dat je verloren hebt. Ja,
het geeft wel! Maar verliezen hoort erbij en je
moet er mee leren omgaan.”
“Het is fysiek een heel
actieve jongen”
Zo vader zo zoon
Mauro, de zoon van Ali, werd enthousiast van
de verhalen over zijn vaders karateverleden.
“Het is fysiek een heel actieve jongen”. Het leek
Ali dan ook een logische stap om Mauro ook
bij Budo Stichting Mossel-Boot naar karatetraining
te laten gaan. “Ik vind het goed dat Wim
de kinderen discipline leert en hun zelfbeheer-

sing traint”. Zijn zoon is nu gestopt met karate,
omdat het teveel werd om te combineren met
zijn voetbaltrainingen. Hij hoopt dat Mauro, net
als hijzelf, de karate weer op zal pakken of een
andere vechtsport gaat doen. De vechtersmentaliteit
zit er sowieso in bij vader èn zoon. Hopelijk
brengt die mentaliteit Mauro net zo ver als
zijn vader.
13

Mooi om te zien wat je uit eigen kracht kunt bereiken
Arthur Helbers en Elisabeth Rada zijn echte ‘buddies for life’ en ouders van twee talentvolle karateka’s.
Enkele jaren geleden zijn ze het avontuur aangegaan met hun Indy Truck, de foodtruck
waaruit ze verse Thaise gerechten serveren. Ik merk tijdens het interview met Elisabeth op, dat
hun avontuur wel een romantisch sprookje lijkt. Waarop ze met een twinkel in haar ogen zegt:
“Nou… laatst reed ik met onze bestelwagen over de snelweg, achter de Indy Truck aan, terwijl ik
de zon zag ondergaan, muziekje aan, weinig verkeer op de weg en het enige wat ik dacht was ik
kan zo wel eeuwig doorrijden. Ik had toen echt een puur geluksmomentje.” Uiteraard zit het ze
ook wel eens tegen. Maar het ondernemerschap heeft hen nog meer geleerd, dat je dan meteen
in oplossingen moet denken. Ook in hun rol als vrijwilliger bij The Open Peppercup komt deze
les van pas.
Langzaam op gang
Het balletje… of beter gezegd ‘de wielen van de
Indy Truck’ zijn gaan rollen, doordat een goede
vriend van het stel tegen Arthur zei: “Je moet
wat doen met dat lekkere eten van je.” Arthur
is volgens Elisabeth altijd al bezig geweest met
gezond en lekker eten. Ze zegt dat hij het liefst
alleen maar eten koopt, waar geen (schadelijke)
E-nummers in zitten of andere rommel.
“Hij gaat ook alleen maar voor kwaliteitsproducten
als hij kookt en dat proef
je echt in zijn gerechten.” In 2012
heeft Arthur doorgepakt en begon
met het verkopen van biologische
tosti’s, vanuit zijn omgebouwde
Mercedes 508, op de melkmarkt in
Zwolle. Ondanks de vlotte babbel van Arthur en
de hippe foodtruck, sloegen de biologische tosti
en de Foodtruck nog niet zo goed aan in Zwolle
als gehoopt. Een jaar later, tijdens een festival
in Drenthe, serveerde Arthur zijn befaamde
Thai Beef Salad en vanaf dat moment is de Indy
Truck steeds verder gaan rollen.
Nieuwe ontwikkelingen
Vanaf 2014 werkte Elisabeth, naast haar eigen
baan, al een aantal uren in de week mee in het
bedrijf. Maar sinds 2017 is zij ook fulltime ondernemer
en vrij recent is de Indy Truck met
trots omgezet van eenmanszaak naar een vennootschap
onder firma (vof). Vanuit Elisabeth’s
werk als jurist en calamiteitencoördinator is
ze gewend om zaken te plannen, te regelen en
heeft ze een vooruitziende blik. Ze maakt er dan
vook een sport van om te onderhandelen met
hun leveranciers, organisatoren en samenwerkingspartners.
“Het is een spel van geven en nemen”
zegt ze. Ze heeft gemerkt dat onder zelfstandige
ondernemers de gunfactor veel groter
‘Het is een spel van
geven en nemen’
14
is dan in het bedrijfsleven of bij de overheid. Als
eigen baas kun je ook veel sneller zaken anders
organiseren, wanneer je merkt dat dat beter
is. Je bepaalt zelf voor welke kwaliteit je gaat.
Deze manier van werken kan ze erg waarderen.
De vaart erin
Nu, anno 2018, reist het stel met de Indy Truck
door heel het land. Ook staan met de foodtruck
in Belgie, Luxemburg en Duitsland. Ze worden
het hele jaar door gevraagd voor
festivals, events, beurzen, priveen
bedrijfsfeesten. De locaties
variëren van een kleinschalig
festival in de natuur tot een luxe
miljonairsfair in de RAI. “Never
a dull moment” voegt Elisabeth eraan toe. De
grootste drijfveer om de Indy Truck nog meer
kilometers te laten maken, is volgens Elisabeth
de waardering die zij krijgen van hun klanten.
“Het is toch geweldig als een klant je bij verschillende
festivals opzoekt en dan zegt dat ze
van het eten van de Indy Truck écht gelukkig
wordt?“
Food waste beperken
Vanuit het privéleven zijn Arthur en Elisabeth
gewend om grote hoeveelheden eten klaar te
maken, want ze willen niet dat er iemand tekort
komt. Als ondernemer hebben ze moeten
leren accepteren,
dat
een product
uitverkocht
kan raken. “Je
kunt niet alles
bewaren en
elke keer eten
weggooien is

ook zonde.” Gelukkig kunnen ze nu op basis van
hun ervaringen steeds beter inschatten hoeveel
ze moeten klaarmaken. Ook hebben ze hun
productieproces verder ontwikkeld, waardoor
een deel van de producten langer houdbaar zijn
zonder dat de kwaliteit van het product erop
achteruit gaat. Het komt nog steeds wel eens
voor dat er wat overblijft, maar dan delen ze
het uit aan familie en vrienden.
Het belang van goed eten
Bij Arthur en Elisabeth thuis is er een goede
balans gevonden in het eten van gezond eten
en wat minder gezond eten. “We eten thuis ook
wel chips, omdat we het gewoon lekker vinden…
naturel dan, geen paprika!” Elisabeth zegt
dat het vooral voor sporters belangrijk is om
goed te eten en erop te letten dat je niet teveel
E-nummers binnenkrijgt. In het eten van de Indy
Truck zitten veel pepers, dus veel vitamines en
dat geeft energie. Daarbij serveren wij complete
maaltijden, in plaats van alleen een broodje of
snack. Dat zie je niet vaak op festivals.”
De rol van de Indy Truckers bij The Open Peppercup
Arthur en Elisabeth vonden, net als een aantal
andere ouders bij Budo Stichting Mossel-Boot,
dat men uit fanatisme soms vergat waar het
om gaat bij de sport. Namelijk het plezier dat de
kinderen eraan beleven. Dat was de reden dat
zij iets leuks voor de kinderen wilden organiseren.
Daarbij geven ze de karatesport in Zwolle
graag een extra boost. “Je kunt van karate veel
leren, waar je in het dagelijkse leven ook iets
aan hebt. “Je moet klappen leren incasseren,
maar je mag ook klappen uitdelen”. Het heeft
onze meiden geleerd om ervoor te gaan als ze
iets willen bereiken en vol te houden als het
moeilijk wordt. Ze hebben nu allebei hun zwarte
band gehaald en daar mogen ze echt trots op
zijn.” Elisabeth kijkt ook vol trots terug op de
eerste editie van The Open Peppercup. Ze vindt
het knap dat The Open Peppercup als nieuwe
organisatie zo’n mooi sportevenement heeft
neergezet. Net als bij de Indy Truck geldt voor
haar óók voor The Open Peppercup, dat het
mooi is om te zien wat je uit eigen kracht kunt
bereiken.
15

We doen gewoon wat we leuk vinden
Het is toch geweldig dat je je brood kunt verdienen
met iets wat je gewoon leuk vindt om
te doen? Bram Brockbernd is één van deze
gelukkigen. Met zijn ‘bijzondere’ bakkers en
‘eerlijke’ ingrediënten levert hij ambachtelijke
appeltaarten, onder de naam ‘Gewoon Appeltaart’.
De afgelopen vijf jaren is dit bedrijf al
enorm gegroeid. En wanneer ik Bram vol enthousiasme
hoor praten over zijn bedrijf, lijken
voor hem de mogelijkheden
onbegrensd.
Hoe het allemaal begon
Bram heeft maar liefst zeventien
jaren in een bakkerij
gewerkt, waarvoor hij zelfs een opleiding als
patissier heeft gevolgd. Na zijn baan bij de bakker,
heeft hij een tijdje zijn verkoopvaardigheden
ingezet, in een functie als Inside Sales Manager
bij het technische bedrijf Fabory. In 2011 kwam
Bram op het idee om zijn kennis en ervaring
te combineren in een functie als ondernemer.
Hierbij wilde hij tevens iets bijdragen aan de
maatschappij. Zo ontstond het idee om mensen
met een afstand tot de arbeidsmarkt, werkervaring
op te laten doen en samen de lekkerste
ambachtelijke appeltaarten van Nederland te
bakken. In 2017 raakte hij in gesprek met een leverancier
van bakmaterialen, die veel potentieel
zag in ‘Gewoon Appeltaart’. Dit gesprek resulteerde
in een samenwerking met twee nieuwe
vennoten. “Door deze samenwerking kan Gewoon
Appeltaart nóg sneller groeien.”
Maatschappelijk verantwoord werken
“Ik vind het belangrijker dat mijn collega’s hier
met hun hart werken, dan dat ze werkervaring
hebben. We kunnen ze zelf wel leren bakken”
zegt Bram. Hij geeft ook aan dat hij liever
spreekt over collega’s dan werknemers, als het
gaat om zijn personeel. Bij Gewoon Appeltaart
is 50% van het personeel vrijwilliger, met een
afstand tot de arbeidsmarkt. De vrijwilligers
kunnen op deze manier ervaring opdoen op de
arbeidsmarkt en krijgen hierbij de benodigde
begeleiding binnen het bedrijf. Deze begeleiders
huurt Gewoon Appeltaart speciaal voor ze in.
Ook heeft Bram veel contact met de zorginstellingen,
waar de vrijwilligers verblijven. Om
het bakken onder de knie te krijgen, krijgen de
16
medewerkers van Gewoon Appeltaart regelmatig
een workshop van een professioneel bakker.
“Zo hebben we al meerdere mensen aan een
betaalde baan geholpen.” Ook wat de ingrediënten
betreft, is Bram maatschappelijk verantwoord
bezig. Hij haalt namelijk verse appels uit
eigen regio. Zo draagt hij ook nog een steentje
bij aan de lokale appelproductie.
Vernieuwend bezig zijn
Gewoon Appeltaart heeft
“Ik hou ervan om vernieuwend
bezig te zijn” Zwolle en in Almere. Aan het
inmiddels twee vestigingen, in
einde van elk jaar worden deze
vestigingen omgetoverd tot
oliebollenbakkerijen. Naast de standaard specialiteiten
leveren zij dan oliebollen aan diverse
bedrijven, zoals de Vermaat Groep, Appèl en de
Jumbo in Zwolle. Heeft u ook al eens gehoord
van de snackoliebol? Deze heeft Bram enkele
jaren geleden bedacht en op de markt gebracht.
Dit zijn oliebollen ter grootte van een bitterbal
en worden verkocht in een emmertje. “Ik hou
ervan om vernieuwend bezig te zijn” zegt Bram,
de ondernemer die bruist van de ideeën.

17

Onze passie komt recht uit het hart
“Daar word ik nou gelukkig van” zegt Wil van
Daalen, terwijl hij naar tientallen karateka’s
wijst. De dag dat ik Wil interview geeft zijn
zoon Patrick de jaarlijkse karatestrandtraining,
voor de leden van hun vereniging Unity99 in
Rotterdam. “We hebben de missie om élk kind
in Rotterdam te helpen. Ja, élk kind!” Zegt Wil.
“Het maakt ons niet uit of ze nou uit een arm
gezin komen, gehandicapt of
agressief zijn, autisme hebben
of worstelen met een psychisch
probleem. Iedereen is welkom
bij ons, maar er zijn wel regels waar je je aan
moet houden.”
Waar een wil is…
Patrick, de zoon van Wil, werd vroeger veel geplaagd
op school. Doordat hij daar heel agressief
op reageerde, had hij vaak ruzie op school.
Nadat Patrick Bruce Lee in actie had gezien in
één van zijn films, moest en zou hij op karate.
“Mijn vrouw en ik dachten dat het hem alleen
maar agressiever zou maken” vertelt Wil. Na
veel zeuren mocht Patrick toch op karate. Tot
grote verbazing van Wil en zijn vrouw Diana van
Daalen, werd Patrick een stuk rustiger door de
karatetrainingen. Door deze positieve ervaring
is er bij Wil, de ex profvoetballer, een ware passie
ontstaan voor de karatesport.
De visie van Unity99
Jarenlang zat Wil bij karatewedstrijden als
supporter op de tribune. Maar hij heeft in die tijd
niet alleen maar stil gezeten. Hij werd zelf ook
actief in de karatesport. Niet als karateka, maar
onder anderen als voorzitter van de wedstrijdorganisatie
WOC. Helaas kon zijn zoon Patrick
op een gegeven moment, door een zware blessure,
niet langer meer meedraaien aan de top
van de Nederlandse en Internationale karate.
En naarmate Patrick ouder werd, wilde hij ook
graag zijn kennis en vaardigheden overdragen
aan de jongere generatie. Dat was het moment
dat Will en Patrick besloten om samen jongeren
te helpen, door ze karatetrainingen aan te
bieden in een gymzaaltje in Rotterdam, onder
de naam Unity99.
Wat karate met je doet
“Soms vroeg Patrick de kinderen tijdens de
training weleens wat ze later wilden worden en
dan hoorde je bijvoorbeeld een kind van zeven
zeggen: Ik weet niet of ik wil blijven leven.
Misschien gooi ik mezelf wel voor de trein.
Datzelfde kind zag je na een paar maanden
gewoon stralen tijdens de training, waarop de
ouders ons met tranen
in de ogen vroegen: Hoe
doen jullie dat?” We
werden steeds bekender
in Rotterdam. “Heeft je kind een probleem?
Stuur hem of haar dan maar naar familie Van
Daalen, hoorde je weleens zeggen.” Vader en
zoon Van Daalen begonnen ongeveer twintig
jaren geleden met het trainen van nog geen tien
kinderen en hebben inmiddels meer dan duizend
leden. “Dat is toch ongelooflijk?” zegt Wil.
“Ik vind het prachtig wanneer
ik kinderen kan helpen”
18
Agressieregulatie- en weerbaarheidstraining
“Ik vind het prachtig wanneer ik kinderen kan
helpen” zegt Wil. Hij vertelt vol trots dat hij één
van zijn leden een speciale opleiding heeft aangeboden,
via Karate Bond Nederland (KBN), om
trainingen te kunnen geven in agressieregulatie
en weerbaarheid. “Die jongen kwam hier ooit
als een klein druk ventje binnen en is nu oud en
ervaren genoeg om andere kinderen te helpen
met karatetrainingen” vertelt Wil vol trots. Unity99
biedt de agressieregulatie- en weerbaarheidstrainingen
aan onder de naam Fighting 4
Change, waar steeds meer organisaties gebruik
van maken.
Budo helpt bij autisme
Ruim tien jaren geleden wilde een kind met autisme
graag komen trainen bij Unity99. Patrick
leerde hem de basis van verschillende oosterse
vechtsporten. “Het trainen van een kind met
autisme vergt een speciale aanpak en dat heeft
Patrick zich helemaal eigen gemaakt” zegt Wil.
De trainingen hadden een zeer positief effect op
het kind. Dat kwam met name door de structuur
die de oosterse vechtsporten hem gaven.
Unity99 geeft tegenwoordig Budotrainingen aan
ruim tachtig kinderen en jongvolwassenen met
autisme, volgens een geheel eigen lesprogramma.

Vrienden van Unity99
Wat Unity99 zelf heel mooi omschrijft in haar
brochure, is dat zij zich inspannen om via vechtsport
kinderen te laten vechten voor een mooie
toekomst. Wil en Patrick krijgen hier veel steun
bij. “We zijn altijd op zoek naar mensen met
dezelfde visie als wij” zegt Wil. Dat was ook het
belangrijkste voor Wil bij het zoeken van nieuwe
bestuursleden, om zo het bestuur van Unity99
te versterken. Inmiddels is Wil’s vrouw aangesloten
bij het bestuur, zijn andere zoon Raymond,
Jan van der Oest en Gerwin Leggedoor.
Ze krijgen gelukkig ook veel hulp van verschillende
instanties. “Wij noemen ze de vrienden
van Unity99, want dat zijn het ook. Als je ons
helpt om onze missie te bereiken, dan ben je
een vriend.”
19

Je doet het voor de kinderen
“In mijn diensttijd organiseerde ik al sportevenementen”
vertelt John Daha met een grote
grijns op zijn gezicht. Het organiseren en begeleiden
van teams zit hem in het bloed. Toen hij
hoorde dat een aantal leden van Budo Stichting
Boot zelf een karatetoernooi wilden organiseren,
vroeg hij dan ook meteen: “Wat kan ik
doen?” Zo begon voor John het avontuur van
de eerste Open Peppercup.
Coördinator met een groot netwerk
Het bestuur van The Open Peppercup zag in
John wel een vrijwilligerscoördinator. “Ik heb
meteen aangegeven dat ik niet de hele tijd bezig
wil zijn met het onderhouden van het contact
met alle vrijwilligers” zegt John. Daarom kreeg
hij op dat vlak ondersteuning van een andere
vrijwilliger. Zo kon hij doen waar hij goed in is,
samen met andere vrijwilligers deelde hij de
verschillende commissies in en stuurde andere
vrijwilligers aan op de dag van het toernooi.
“Als vrijwilligerscoördinator had ik tijdens de
voorbereidingen niet zoveel te doen. Driekwart
van mijn tijd was ik aan het werk voor de sponsorcommissie.”
John heeft namelijk een groot
netwerk, onder anderen door zijn werk in de
zorg en het werk dat hij doet voor De Hollandse
Jongens Racing. Dit is het raceteam
van Rintje Ritsma. Terwijl hij dit
vertelt toont hij trots een foto op
zijn telefoon, waarop te zien is dat
Rintje een kachel uit eigen bedrijf bij John thuis
installeert. John voert regelmatig wat hand- en
spandiensten uit voor dit raceteam, waaronder
de beveiliging van de races. “Ik houd ervan om
anderen te helpen door van alles te regelen.”
Troubleshooter
Op de dag van het toernooi begon John in de
ochtend als ‘assistent toernooidirecteur’. “Ik
vond het helemaal niks!” John geeft aan dat hij
hiervoor nog de kennis mist, die nodig is voor
het verloop van de wedstrijden. “Ik wist bijvoorbeeld
niet eens wanneer de scheidsrechters
serieus aan het overleggen waren of dat ze een
gezellig onderonsje hadden.” In de middag was
John de troubleshooter. “Dat is het mooist om
te doen” zegt hij met stralende ogen. “Af en toe
naar de VIP ruimte om de sponsoren te spreken,
zorgen dat de vrijwilligers hun werk kunnen
doen en af en toe naar een wedstrijd van
20
mijn dochter kijken.” The Open Peppercup was
voor zijn jongste dochter haar eerste karatewedstrijd.
Ze had er lange tijd naar toe geleefd,
was nogal gespannen en ze had het behoorlijk
zwaar, in de wedstrijden tegen de ervaren deelnemers.
Volgens John lag het gemiddelde niveau
van de deelnemers best hoog. Dan wordt
in mijn gesprek met John duidelijk, waar hij het
vrijwilligerswerk allemaal voor doet. “Je doet
het voor de kinderen” zegt hij, nadat hij vertelt
over een incidentje tijdens The Open Peppercup.
“Er waren scheenbeschermers gestolen uit de
kleedkamer. Ik heb toen voor dat meisje snel
een paar scheenbeschermers geregeld, zodat
ze toch mee kon doen aan de wedstrijd.”
Nóg meer genieten
John hoopt bij de tweede editie van The Open
Peppercup minder tijd kwijt te zijn aan de vergaderingen.
“Ik zou meer verantwoordelijkheden
neerleggen bij de verschillende commissies. Nu
heeft iedereen een mening over elke beslissing.
Beslissing is beslissing.” Tijdens de tweede
Open Peppercup hoopt John ook nóg meer te
kunnen genieten van de wedstrijden zelf. Volgens
John is er bij de eerste editie nog heel veel
last minute geregeld. Daardoor is het toernooi
voor de bezoekers gelukkig
“Dat is het mooist om soepel verlopen. “We hebben
te doen”
nu geleerd wat we van tevoren
nog beter kunnen voorbereiden.
Het wiel is nu uitgevonden, het draaiboek
voor de tweede Open Peppercup ligt er al… We
hoeven alleen nog maar te finetunen.”

21

Mooi om te zien hoe jonge talenten groeien
Groetend, door een lichte buiging te maken,
stapt Wim Mossel op me af. “Dat hoort zo, als
je de dojo binnenkomt”, zegt hij. Wim is karatetrainer
bij Budo Stichting Boot in Zwolle. Een
sportschool, die een enorme bijdrage levert
aan de budosport in Zwolle. En zoals het er nu
naar uitziet, gaan we nog veel van deze sportschool
horen.
Hoog niveau
Op een vroege vrijdagavond
zitten we in kleermakerszit
op de matten van de dojo
van Budo Stichting Boot,
vlak voordat de karateles begint. Ik vertel Wim
dat ik van wethouder René de Heer hoorde, dat
hij erg enthousiast is over de karatetrainingen
bij Budo Stichting Boot. Wim haakt hier gelijk op
in met de opmerking “Hij was helemaal verbaasd,
dat we hier op zulk hoog niveau trainen.”
Uiteraard vertelt hij me ook nog vol trots, hoe
zijn dochter Lydia de wethouder op de grond
werkte, voor het maken van het introductiefilmpje
van het Sportgala.
Enorme prestaties
Dat er op hoog niveau getraind wordt bij Wim,
is te zien in het Gouden Sportboek van Zwolle.
Sinds 1988 worden hierin Zwolse sporters
vermeld, die een bijzondere sportieve prestatie
hebben behaald. In datzelfde jaar is Wim gaan
fuseren met Budo Stichting Boot en begon met
het geven van karatetrainingen bij karateschool
Mossel-Boot. “Veel van onze sporters staan
al in dat boek, sommigen zelfs wel vijf of zes
keer”, begint Wim nog enthousiaster te vertellen.
“We hebben sinds de oprichting wel tweeof
driehonderd Nederlandse kampioenen gehad
in onze sportschool.”
“Dat heb ik een jaar moeten
doen!”
Hoe het begon
Wim is ooit begonnen met karate, toen hij zag
dat zijn broer Kees kampioen werd bij de sportschool
in Kampen. “Ik weet nog dat mijn broer
met zijn mooie auto aan kwam rijden. Toen ik
hem vroeg of hij me een lift wilde geven naar de
sportschool, zei hij met een stalen gezicht: “Ga
maar eerst een tijdje op de fiets.” Dat heb ik een
jaar moeten doen!”
In de toekomst
“Ik vind het mooi om te zien hoe jonge talenten
groeien”, vertelt Wim, wanneer ik vraag naar
zijn toekomstbeeld van de sportschool. Wim
hoopt nog heel lang recreanten en talenten
te trainen. Ook is hij er zich van bewust dat
de sportschool een keer overgedragen moet
worden. “Gelukkig heb ik veel sportieve mensen
om me heen, die de sportschool over zouden
kunnen nemen.”
Waar Wim ook heel blij
mee is, is The Open Peppercup.
Hij geeft aan dat
veel karateka’s enthousiast
waren over dit toernooi, omdat ze nu eindelijk
een keer een wedstrijd op niveau konden spelen
in hun eigen woonplaats Zwolle. Dit toernooi is
voor hem en zijn karateka’s zeker voor herhaling
vatbaar.
22

Zorg dat je er plezier in houdt en blijf nieuwsgierig
De twee karatekabroers Dylan en Joël van
Moerkerk zijn er allebei van overtuigd dat je
het alleen ver kunt schoppen in een sport,
wanneer je zorgt dat je er plezier in houdt. “Je
steekt er veel tijd in, dus moet je er wel plezier
aan beleven”, zegt Dylan.
Meer uitdaging
Dylan (21) en Joël (19) zijn zo’n
vijf jaren geleden in Zwolle komen
trainen bij karateschool Mossel-Boot.
Daarvoor trainden ze, vanaf hun 6e en 4e in hun
woonplaats Kampen. Dylan vertelt hoe zij in
Zwolle terecht zijn gekomen. “We wilden graag
meer wedstrijden doen, want we misten de
uitdaging. Lydia Reichenbach-Mossel uit Zwolle
gaf toen een workshop in Kampen en nodigde
ons uit om eens in Zwolle te komen trainen. Dat
hebben we gedaan en we vonden het een hele
leuke groep.”
Grote prestaties
In de afgelopen jaren hebben de broers al veel
gepresteerd. Beiden hebben titels binnengehaald
op het NK en het EK. Wanneer ik vraag
naar hetgeen waar ze het meest trots op zijn,
dan is dat voor Dylan het feit dat hij bij de Nederlandse
selectie behoort en voor Joël dat hij
als enige Nederlandse deelnemer een eerste
plaats behaalde bij een internationaal toernooi
in Kroatië. En ze blijven de uitdagingen opzoeken.
Enkele dagen na mijn interview vertrekt
Dylan naar Shanghai voor deelname aan de
wereldklasse Karate 1 Serie A en Joël gaat een
week erna richting Italië voor een toernooi,
waarvan de uitslag meetelt als meetmoment
voor het WK.
“Ik moet me vrij voelen en
dan vecht ik op mijn best”
Lekker in je vel zitten
“Ik vecht met emotie. Vorig jaar ging het op
school slecht en ben ik blijven zitten. Dus ging
het met het trainen ook minder” zegt Joël.
Lekker in je vel zitten is voor Dylan ook heel
belangrijk. “Ik moet me vrij voelen en dan vecht
ik op mijn best”, zegt hij. “Afgelopen zomer
moest ik afvallen om in een bepaalde categorie
te vechten. Daar was ik teveel mee bezig. Toen
ging de lol eraf. Daarom besloot ik niet meer af
te vallen en weer te zorgen dat ik er plezier aan
beleefde.” Wanneer ze lekker in hun vel zitten
23
is veel trainen voor de broers geen straf. “Als ik
zou kunnen, zou ik wel twee keer per dag trainen”,
zegt Dylan. Zowel Dylan als Joël volgen
nog een opleiding, dus dat gaat niet. Maar ze
trainen bijna dagelijks en niet alleen in Zwolle.
Zo zijn ze ook regelmatig te
vinden bij de trainingen in Amsterdam,
Leusden, Rotterdam
en Hengelo.
Thuiswedstrijd
The Open Peppercup is een karatetoernooi waar
Dylan en Joël naar uitkijken. Met name omdat
dit voor hen een thuiswedstrijd is. Wanneer zij
naar het buitenland gaan voor een wedstrijd,
zijn er lang niet zoveel supporters als bij een
thuiswedstrijd. En wie doet het nou geen goed,
wanneer je door een grote groep aangemoedigd
wordt vanaf de tribune? Een tip die zij The Open
Peppercup meegeven is een praktische. “Het
vorige toernooi was al super georganiseerd,
maar wanneer er ook in het warming up gedeelte
matten komen te liggen is het helemaal top!”

Terugblik 2018
24

25

26

27

28

29

29

31

32

33

34

35

Resultaten The Open Peppercup
36

Sponsoren 2018
GLASMONTAGE
WWW.MAGWERKT.NL
Thomas
à Kempisstraat 115-119
Zwolle
37

38
www.visscherautotechniek.nl

Colofon
Copyright © 2019: Stichting De Peppercup.
Redactie: Esther Besselink.
Fotografie: Bert-Jan Klaren.
Layout/Design: Lois Helbers.
Coördinatie: Cai Xia Tung, Jeffrey Littel.
Drukwerk: Upmeyer
Met dank aan:
Club Mossel-Boot, Wim Mossel, Landstede, Unity 99,
alle sponsoren en vrijwillgers.
Mediavormgever, Lois Helbers
Zwolle | Nederland | www.theopenpeppercup.nl | 2019
39