TMZorg juni 2019

Mijn
levensverhaal
Het praten is meer fluisteren geworden en het kost de
85-jarige af en toe moeite om zijn gedachten te ordenen.
Wies Hendriks, met wie hij in 1961 trouwde, staat hem bij.
“We hebben een moeilijke periode achter de rug”, zegt ze.
“Van het ziekenhuis naar Het Borsthuis, even weer naar
huis tot de definitieve opname hier. Het went nooit…
Maar wij leven als in de titel van het boek dat over Wim is
geschreven; Niet Omkijken. Dat zei zijn moeder vlak na de
bombardementen op Doetinchem. Ze liepen tussen de
puinhopen en lijken door. Wim’s vader kwam er ook bij om.
Wim was toen tien jaar en ontsnapte ternauwernood.”
Wim van Oostrom
schildert tot hij niet
meer kan
Nadat hij in mei 2015 werd getroffen door een herseninfarct
belandde de bekende kunstenaar Wim van
Oostrom in november vorig jaar in woonzorg centrum
Het Hof in Hengelo. Zijn woonkamer is een atelier, waar
toevallig ook een bed staat. Daar laat hij zijn oude maar
vrije geest de loop. Geschonden maar niet gebroken,
al beseft hij dat terugkeer naar zijn geliefde kunstgalerie
De Pook niet mogelijk is.
Markant
Voor wie bij Het Hof niet bekend is met of in de wereld
van de kunst, was Wim van Oostrom bij binnenkomst
gewoon een nieuwe bewoner. Inmiddels weten ze dat ze
met Van Oostrom een bekende beeldend kunstenaar en
kunstschilder in huis hebben. Zijn ooit gitzwarte haren
zijn grijs maar nog even lang en maken hem met zijn brede
krullende snor en sik tot een markante verschijning.
Een gewone ongewone bewoner, die zich volgens Wies
het liefst in zijn woonatelier terugtrekt om er te werken.
Medewerking
“Dat doen we dus niet”, zegt Wies. “Ik ben hier vrijwel elke
ochtend en dan gaan wij naar het restaurant. Onder de
mensen zijn. Maar Wim is geen man van spelletjes. Hij kan
een klaveraas nog niet eens onderscheiden van een
hartenaas. Sjoelen, bingo of bloemschikken? Hartstikke
goed dat het allemaal wordt georganiseerd, maar niet voor
hem. Hij wil kunst maken. Het is ontzettend fijn dat hij er
hier alle medewerking voor krijgt.”
Emotie
In zijn woonatelier wordt één wand bijna volledig gevuld
door een lange tafel. Er staan potten verf op, kwasten en
een doek waaraan nog wordt gewerkt. “Elke middag en
avond zit ik aan deze tafel”, fluistert hij. “Dan leef ik”.
Hij kijkt even naar het onvoltooide kunstwerk, pakt een
kwast en zet aan om te ‘verdwijnen’ in zijn eigen wereld.
“Zijn laatste serie is anders”, zegt Wies. “Ik zie er
opstandigheid in, chaos en emotie. Precies zoals hij zich
vaak voelt. Maar hij gaat door tot het echt niet meer kan.”
12 13 3
juni 2019