Cahier 3: Samenwerken werkt

vinden. Professionelen uit heel uiteenlopende sectoren gaan er met elkaar
in dialoog. Daar ontstaan mooie kruisbestuivingen en groeit een positief
gevoel. Toch blijft er nog een lange weg te gaan. Het zou voor elke
organisatie vanzelfsprekend moeten worden om samen te werken met
andere sectoren. Die aandacht voor soms moeilijke doelgroepen, moet
mee in de geest en het hart van hun dagelijkse werking zitten.”
Hoe ziet u die structurele ondersteuning op langere termijn?
“Wij bieden structurele ondersteuning door de functie van de intersectorale
netwerker te verankeren in het Kenniscentrum WWZ. Dat wil niet
zeggen dat ik vind dat alles altijd blijvend moet ondersteund worden. Zo
gebruikte ik projectsubsidies om de toegankelijkheid van festivals en evenementen
te stimuleren. Op Couleur Café waren er wc’s voor mensen in
een rolstoel. Op Boterhammen in het Park was een doventolk die alle
teksten en muziek vertaalde. Ik hoop dat cultuurinstellingen en organisatoren
snel gaan beseffen dat ook mensen met een beperking tot hun publiek
behoren. Inclusie moet vanzelfsprekend worden, die subsidies zijn
enkel een duwtje in de goede richting.”
Daarmee geeft u ook een invulling aan het begrip ‘vermaatschappelijking
van de zorg’.
“Een ander goed voorbeeld is de Begijnenpassage in Molenbeek. Onder
impuls van Zonnelied, een residentiële voorziening voor personen met
een handicap, is heel de buurt daarbij betrokken. Er wordt samengewerkt
met het Lokaal Dienstencentrum, cultuur- en wijkverenigingen, buurtbewoners,
er zijn ook Franstalige partners. Het doel is dat personen met
een handicap gewoon deel uitmaken van de buurt, en dat wordt daar elke
dag gerealiseerd. Zo’n informeel zorgnetwerk op buurtniveau doorbreekt
de anonimiteit van de grootstad. Ik denk dat Brussel dat nodig
heeft. Bovendien is dit een mooi voorbeeld van vlotte samenwerking
over de taalgrenzen heen.”
Hoe verloopt die bicommunautaire samenwerking op beleidsniveau?
“We willen in eerste instantie goede contacten tussen Nederlandstalige
partners onderling. Vervolgens zijn wij, zoals veel organisaties op
het terrein, vragende partij om samen te werken met onze Franstalige
collega’s. Wij reiken hen de hand, maar je weet nooit of die hand ook
wordt aanvaard. Op beleidsniveau is dat niet altijd even gemakkelijk. In
het Brusselse welzijnswerk spelen de OCMW’s een centrale rol. Wettelijk
gezien zijn zij tweetalig, maar voor veel Nederlandstaligen blijft het
contact moeilijk. Wanneer een burgemeester of OCMW-voorzitter
daar voor openstaat, maakt dat een groot verschil. In de gemeenten
met een Vlaamse schepen voor welzijn, gaat dat meestal vlotter. In
aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen willen wij dat zeker onder
de aandacht brengen.”
De 6de staatshervorming hevelde een aantal sociale bevoegdheden
over naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC).
Biedt dit kansen voor een betere samenwerking?
“Veel mensen denken dat het gemakkelijker zou zijn om Brussel bicommunautair
te organiseren, om alle tussenschotten weg te nemen.
Maar dat klopt niet. Neem bijvoorbeeld het bicommunautaire Sint-
Pieterziekenhuis. Daar zijn veel dokters die niet genoeg Nederlands
spreken om je te helpen. In veel gemeenten kan je je ID-kaart niet in
het Nederlands aanvragen. Of de recente overheveling van de kinderbijslag:
een half jaar voor de invoering is nog niet beslist welk model
dat moet worden. Zo zijn er veel voorbeelden. Daarom ben ik geen
voorstander van overheveling van meer bevoegdheden naar de GGC,
zeker niet voor sociale materies. Ik geloof heel sterk in een positief
samenwerkingsfederalisme en waar dat kan, breng ik dat ook in de
praktijk.”
47