2GIVE BAX2Give 2019

Dit is een eenmalige uitgave ten behoeve van Hospice Zutphen (Zutphen), Hospicegroep De Lelie (Winterswijk), Stichting Sravana (Doetinchem) en het Inloophuis Oude IJssel (Doetinchem).
2GIVE
Samen bereik je meer
WAT VOELT HET
GOED ALS JE
HART KLOPT
VOOR EEN ANDER
Care4Life
Het Inloophuis is mijn lichtpuntje
Ode aan het leven
Collect moments not things

Voorwoord
Tekst: Mike Timmer Fotografie: Simon Schutter
3
Wij hebben niet lang over de goede doelen hoeven nadenken. Naast
het feit dat wij streven naar langdurige verbintenissen, blijven het
werk en de thematiek van de hospices en het inloophuis het bestuur
van BAX2Give (Annemieke, Anne, Bjorn, Claudi, Melissa en ondergetekende)
aanspreken. Wij wilden deze het werk van deze doelen dan
ook graag opnieuw (financiële) steun en aandacht geven.
Bij dood en geboorte zijn de emoties het
puurst. De tegenstelling kan niet groter
zijn. De stille kilte van het weggaan en het
voelen dat je elkaar nooit meer ontmoet.
Juist omdat wij weten dat het zo is, moeten we
stilstaan bij dat nooit meer terugkomen. Hospices
borgen dat stilstaan. Dat er troost is, warmte, mooie
woorden. Daarna de dood. Herinneringen. Die
na enige tijd op stille momenten in de auto een
glimlach toveren. Als het anders is, geen stilstaan,
is het einde zonder warmte koud en wreed. Dat
verschil maakt het werk van de hospices onmisbaar.
Het is om die reden dat het makkelijk is om als
BAX2Give evenementen te organiseren die hospices
mede in stand houden. Van het “uitloophuis” naar
het inloophuis, Inloophuis Oude IJssel. Even geen
medelijden, maar gewoon contact. Contact zonder
vragen. Als vroeger.
Van Doetinchem naar Maastricht reisden
zesenzestig deelnemers met de bus en dan
hardlopend en fietsend over het Pieterpad
terug. Opbrengst € 36.100,--. De warmte begon
de zaterdag bij de koffie van Ella Barista en ging
daarna moeiteloos uren door tot de zondagse
ontvangst op het Simonsplein. Het blijft verbazen
dat datgene dat je met zijn 66én hoopt, toch
nog wordt overtroffen. Wat een indrukwekkende
ontvangst.
Maar het indrukwekkende zit niet alleen in het
enthousiasme van de finish op het Simonsplein,
maar ook in het begin. Van het opnemen van
Here Comes the Sun, de vele vergaderingen, het
vinden van sponsors, het smeren van de broodjes,
het in het veld brengen van de lopers, het rekken
van krampende fietskuiten, het net niet te laat
vinden van een toilet en het genieten van de zon
in Roermond. De warmte is nooit weggeweest.
Namens het bestuur danken wij allereerst de
deelnemers. Zonder hun betrokkenheid was
het geen onvergetelijk evenement geworden.
Daarnaast bedanken wij de sponoren. Er wordt
nog steeds met enthousiasme gereageerd op
de sponsorverzoeken. Daarnaast bedanken wij
de vrijwilligers van BAX die Care4life op welke
wijze dan ook hebben ondersteund. Tot slot een
dankwoord aan Simon Schutter en Jeannette
Hekman die niet alleen aan Care4Life hebben
meegedaan, maar die – naast anderen –
meer dan veel arbeid hebben gestopt in deze
prachtige editie van het magazine 2Give.
Bis … juni 2021!
Mike Timmer

4 5
51
INHOUD
10
16
Het Inloophuis heeft een belangrijke plek
veroverd in de Achterhoek en veel mensen
die met kanker te maken hebben, hebben
hun weg gevonden naar het huis.
Wist je dat deze editie Care4Life al de
6e editie van BAX2Give is? Al jaren zet
BAX advocaten belastingkundigen uit
Doetinchem zich op sportieve wijze in voor
goede doelen. BAX2Give is daar onderdeel
van en werd in 2013 opgericht door een
aantal collega’s van BAX. Met de vorige
edities is al ruim € 140.000,- opgehaald voor
goede doelen.
Samen aandacht besteden aan het
verwerken van verlies
En verder:
45
Zomerse hardloop- en
mountainbike taferelen
voor het goede doel
Feiten 6
Care4Life 9
Samen omgaan met kanker 16
Dankzij giften kan het Inloophuis verder 20
Goed team: vrijwilligers, verpleging en arts 26
Je hebt hier niet het gevoel ziek te zijn 30
24 uur Hospice Zutphen 34
Het is goed zo 40
Verwerken van verlies 44
Route 46
Nalatenschap 52
Het was fijn dat de vrijwilliger er was 56
Ik voel me altijd blij als ik ben geweest 58
Samenwerking hospices in de Achterhoek 61
Het begint met een leuke activiteit 70
Een jonge vader in het hospice 74
Jeugdafdeling Inloophuis 78
Helpen bij verlies en verdriet 84
Je voeten weerspiegelen je lichaam 86
Organisatie Stichting BAX2Give 88
Louise heeft nieuwe vrienden gemaakt 90
Here Comes the Sun 92
Het Inloophuis is mijn lichtpuntje 95
Praten over prostaatkanker 96

6
7
DANSEN
VERGROOT
GELUK
FEITEN
De overlevingskans van kankerpatiënten is gestegen
van 25% in 1949 naar 64% nu
Jaarlijks worden ongeveer 41.000 vrouwen weduwe en
ongeveer 18.000 mannen weduwnaar
Hoe gelukkiger je bent, hoe meer antistoffen je
lichaam aanmaakt- zelfs tot 50% meer
Rechtshandigen leven gemiddeld 9 jaar
langer dan linkshandigen
Vegetariërs lijken een lager sterfterisico te
hebben dan diegenen die vlees en vis eten
De meest effectieve manier om op de lange termijn je gevoelens
van geluk te verhogen, is om je krachten en talenten
of levensdoel te begrijpen en dit te delen met anderen
Stress is de grootste oorzaak van ziekte
Een knuffel van 20 seconden zorgt ervoor dat je
lichaam oxytocine afgeeft. Dit is een hormoon en
neurotransmitter dat een krachtig antidepressivum
is en eventuele angsten vermindert
Bijna 75% van de Nederlanders wil het liefste thuis
sterven. Bij slechts 30% van de gevallen gebeurt dit ook
40% van de bevolking is te dik,
12% heeft ernstig overgewicht
Mensen met een groot netwerk van
vrienden leven langer
Slechts 20 minuten drie keer per week matig tot intensief
bewegen zal je geluk met 10 tot 20% verhogen
Als niemand meer zou roken, was
er 30% minder sterfte door kanker
We worden gelukkiger van 2 keer 1 week
vakantie dan van 1 keer 2 weken
57% van de Nederlanders
doet wekelijks aan sport
66% van de 80-plussers in Nederland is vrouw

CARE4LIFE

Care4Life
10 Tekst: Gerd de Lange Fotografie: Simon Schutter
11
ZOMERSE HARDLOOP- EN
MOUNTAINBIKE TAFERELEN
VOOR HET GOEDE DOEL
Zaterdagochtend 29 juni 2019 even na negenen … nog net kunnen profiteren van gratis
parkeren bij de Appie in Doetinchem … een beetje duffig terug naar huis met de auto
vol boodschappen voor de week erop. En toen ineens … BAM … klaar-wakker en de
bloedbaan weer vol met dansende gelukshormoontjes … mijn blik werd onweerstaanbaar
getrokken naar een tintel-frisse soepel rennende verschijning met wapperende blonde
manen, strak afgekleed in een zwart-rose BAX2Give – Care4Life tenuetje … plotsklaps
zat ik weer helemaal middenin het geweldige evenement van vorig weekend waar ik en
velen met mij deel van uit maakten.
De mountainbike groep onderweg tijdens
hun eerste etappe
Hoe het allemaal begon en uiteindelijk tot
een climax kwam
De dagen voor kerst 2018 hadden een vreemd
hol gevoel … een soort van zwart gat gevuld met
ledigheid. De 5 voorgaande jaren stond die periode
namelijk volledig in het teken van de deelname aan
alweer een BAX2Give hardloop-estafette van hot
naar her met als hoger doel geld in te zamelen voor,
in ieder geval wat betreft de laatste 2 edities, lokale
goede doelen. In 2017 was zelfs sprake van de ‘final
edition’, maar het BAX bloed kruipt waar het niet
gaan kan en de organisatie kon niet ontsnappen
aan de immer toenemende kriebel-jeuk aan hun
evenementenorgaan, zeer waarschijnlijk medeveroorzaakt
door de processierups, die daarmee
duidelijk laat zien ook goede eigenschappen te
bezitten. Luid was derhalve het gejuich na de
mededeling tijdens de reünie van juni 2018 bij City
Beach Doetinchem dat we 22 en 23 juni 2019 met
stip in onze agenda moesten noteren voor de eerste
zomer-editie … op die bewuste avond werden er
op het Simonsplein al heel wat aanmeldformulieren
ingevuld en er was nauwelijks reclame voor nodig
om ook de laatste plekken bezet te krijgen.
Datzelfde Simonsplein vulde zich een jaar later met
een lang deinend lint van zongebruinde atleten
gestoken in een naadloos aansluitende zwart-rose
Care4Life outfit. Uiteraard was er sprake van hier en
daar een pijntje, een stram spiertje of een gehavend
zitvlak … maar zonder uitzondering hadden allen
een grote lach op het gezicht van oor-tot-oor en
een enkeling pinkte zelfs een vreugdetraantje
weg. Maar liefst 53 hardlopers, 8 mountainbikers
en een 5-tal begeleidende chauffeurs/fietsers/
fotograaf hadden hun Titanentocht volbracht
van Maastricht tot Doetinchem en werden eervol
binnengehaald door familie en vrienden en zelfs
enkele oud-deelnemers die door blessureleed niet
mee konden doen waren van de partij. Helaas
waren we vergeten het Guiness Book of Records
uit te nodigen, want wat volgde nadat we onder
de sproeiboog van de brandweer het terrein van
City Beach opstroomden was zonder enige twijfel
de grootste knuffelpartij die ooit in de Achterhoek
heeft plaatsgevonden. “Sport verbroedert” wordt
wel eens gezegd … maar een weekend samen
optrekken, met een zweetreet samengeperst en
in enkele gevallen zelfs onder een knuffeldekentje
tegen de nachtelijke kou in een pendelbusje
zitten, stinkend en dampend in de grote bus naar
een volgende stopplek rijden, middernachtelijk
karaoke-blèren in een donker bos, samen naar een
rood-witte Pieterpad-routemarkering zoeken, lekker
spoelend & spetterend weer enigszins schoon weken
in een zwembad en simpelweg een mandarijntje of
een slokje water delen schept een band voor het
leven. Ook de mensen die voor het eerst deelnemen
hebben dat gevoel ervaren en zullen hun uiterste
best doen er volgende keer ook weer bij te zijn.
Uiteraard is de sportieve uitdaging een belangrijke
reden om mee te doen, maar daarnaast is
iedereen er ook van doordrongen dat er hele
mooie doelen mee gediend worden. Ook dit jaar
weer de 3 hospices (Stichting Sravana Doetinchem,
Hospicegroep De Lelie en Hospice Zutphen)
alsmede het Inloophuis Oude IJssel in Doetinchem.
In de aanloop naar het evenement heeft iedereen
zijn beste beentje voorgezet om een mooi bedrag
bij elkaar te sprokkelen. Zo zijn er prachtige hardloop
T-shirts en zelfs een zelfgeschreven hardloop boek
verkocht, zijn er etentjes georganiseerd en clinics
verzorgd en zijn er nog veel meer magnifique
initiatieven ontplooid. Daarnaast hebben de diverse
sponsoren een stevige duit in het zakje gedaan.
Al die bedragen tezamen zijn tot vlak voor het
evenement gestort en uiteindelijk werd tijdens

12 13
tips, maar ook de eigen trainingen in groepsverband
traject dat die avond zou eindigen in Roermond;
kortstondig moeten onderbreken voor een bezoekje
dan wel in stille afzondering hun vruchten
pas in de ochtendstond zouden ze het laatste
aan een camping; wel waren zij zo netjes om met
afgeworpen, want eigenlijk zijn er niet echt mensen
deel oppakken vanaf Milsbeek. De zeem in hun
een krijtje op het bord “Bedankt voor het poepen”
uitgevallen … al is wellicht wel eens een etappetje
strakke broekjes behoedde hun tere billetjes, maar
achter te laten. Ontlast is het lopen een stuk lichter,
gemist door deze of gene.
was daarna minder geschikt om de ramen mee te
al voel je wel steeds de vorige etappes nog in de
Uiteindelijk was het zover
Ook bij de ‘cracks’ sloeg de paniek toe … na
lappen. Groepje 4 viel de eer te beurt om de eerste
loopetappe voor hun rekening te nemen, vanaf de
Sint Pietersberg dwars door het Maastrichtse centrum.
benen zitten en wordt het op den duur toch wel
een behoorlijke prestatie, zeker de best wel hoge
temperaturen en het slaapgebrek in aanmerking
5 winteredities was dit de eerste keer dat we in
Groepje na groepje wisselde elkaar zo af, terwijl
nemende. Er werd overigens veelvuldig vreemd-
de zomer zouden gaan lopen met de BAX2Give
allerlei landschapstypes werden doorkruist variërend
gegaan tijdens dit evenement en niet alleen onder
estafette. Was eerder het devies bij het inpakken
van beboste heuvels en grazige uiterwaarden,
dekking van de kortstondige duisternis; niet iedereen
van de sporttas “hoe houd ik het boeltje warm” nu
geflankeerd door stille kerkjes, volgeladen
was zijn groepje even trouw in de drang naar het
was de levensvraag “hoe houd ik het hoofd koel” en
kersenbomen en dorstige aardappelvelden. Daarbij
maken van voldoende kilometers … het buiten
“de okseltjes appeltje-fris”. Tips werden uitgewisseld
werden de lopers op hun kilometers begeleid door
de deur een frikadelletje snaaien werd echter
via de groepsapp en zo kon het gebeuren dat
een voor- en achterfietser, op deze wijze grotendeels
getolereerd onder voorwaarde dat de aardappels
zaterdagochtend 22 juni ruim voor 7.30 uur perfect
de rood-witte markering van het Pieterpad volgend.
thuis genuttigd werden. De etappe tussen Bergen en
uitgebalanceerde sporttassen incl. deorollers,
De chauffeurs in de pendelbusjes reden af en aan
Afferden was er één om in te lijsten vanwege de in
tepelpleisters en vochtige doekjes de parkeerplaats
om aflossende teams op de startplek te droppen
stilte genoten overweldigende zonsopkomst van 5.20
bij BAX opgedragen werden door een groep mensen
en de zwetende finishers weer af te leveren bij de
die weldra de koelte van de nacht zou verdringen.
die popelden om van start te gaan. Arbowetgeving
grote bus die steeds langere tijd stilstond op een
Op de nog warmere zondag werden heel wat
en rijtijdenbesluit zorgden voor enige vertraging, die
langzaam Noordwaarts verplaatsende stopplek.
zweetduppeltjes vergoten op o.a. de Duivelsberg en
echter goed geluimd werd doorgebracht met een
Gezien de hoge temperaturen werden er heel wat
de Montferlandse heuvels.
de grandioze after-party onder luid applaus het
voorlopige eindbedrag bekend gemaakt … maar
liefst € 35.200, een topopbrengst! Spontaan werd er
perfect gezet kopje koffie door een heuse barista.
Luid zingend, onder andere de BAX2Give promosong
‘Here comes the sun’ (niet iedereen was even tekst-
liters water ingenomen. Het meeste water kwam via
de poriën weer naar buiten, maar een enkele keer
meldde ook een volle blaas zich … dorstige bomen
Aktie op de stopplekken
Langzamerhand kwam het einddoel dichterbij. Het
door alle deelnemers een cirkel gevormd toen de
vast; gelukkig waren er geen kniesoren mee!), en
zat en het is ook gezellig plassen zo naast elkaar in de
lopen en fietsen was natuurlijk de hoofdactiviteit,
eerste klanken van de promosong “Here comes the
anders rijkelijk bestrooid met muzikale noten die onze
mais die inmiddels ruim 2 kontjes hoog was ondanks
maar er was daarnaast voldoende te beleven op
sun” uit de boxen klonken … apetrots als we waren
eigen DJ van zijn draaitafeltje de bus doorslingerde
de droogte. Een niet nader aan te duiden groepje
de stopplekken. In het algemeen was het daar heel
op dat weergaloze resultaat.
toog het gehele gezelschap Zuidwaarts. Na toch
heeft een nachtelijke etappe noodgedwongen
goed toeven met heerlijke zomerse temperaturen.
Oefening baart kunst
Uiteraard moest er ook getraind worden, zowel door
wel een stevige rit, ooo hemeltje … moeten we
echt dat hele stuk terugrennen/fietsen … bereikten
we de ENCI mergelgroeve met daarin azuurblauw
Blijdschap bij de loopgroep; het einde
van de zware etappe is in zicht.
de lopers als door de mountainbikers, want zo’n 30 –
water onder een stralende zon; slechts de heerlijke
50 kilometer rennen in diverse kleinere etappes, dan
Limburgse vlaai deed ons beseffen dat we niet
wel ruim 220 km fietsen door ruw terrein dat doet
doorgeschoten waren naar de Mediterrané of
lang niet iedereen zo maar even. Gelukkig konden
Zanzibar. Het was nog een hele opgave voor Simon
we daarbij gebruik maken van ons aller Herbert,
om die hele meute enigszins in het gelid te krijgen
die de gave heeft om zeer vriendelijk met zachte
voor een groepsfoto … het uiteindelijke resultaat
warme stem en glanzende pretoogjes mensen
konden we een dag later op het Simonsplein al
dingen te laten doen waar het lichaam absoluut
bewonderen op een meterslang spandoek. Dan
niet voor bedoeld is. Zelfs een rood stoplicht naar de
nog even een emotioneel moment … een halve
Kruisbergse bossen weet dit heerschap uit te buiten;
minuut stilte voor Frans … om hem te herdenken en
een passerende automobilist die wel groen licht had
te bedanken voor de support die hij ons gaf tijdens
heeft zeker en vast met verbazing zitten kijken naar
vorige edities.
een hele groep mensen die in diepe poephouding
op het fietspad zat te squatten totdat het sein weer
op veilig stond. … Heb je wel eens achterwaarts op
Startschot
Vanuit Doetinchem hadden we een levensechte
handen en voeten door een grintbak voortbewogen
wethouder meegenomen voor een bemoedigende
of kikker-sprongen berg-op gemaakt … nou wij
toespraak en voor het lossen van het startschot, een
wel!!! Dagen na de training kon je daar nog van
rol die Jorik met verve vervulde alvorens zichzelf in
nagenieten. Zijn ‘touwtje aan de navel’ brengt bij mij
het zweet te rennen. De mountainbikers stoven er
nog rillingen teweeg, maar uiteindelijk hebben deze
vandoor; vol overgave stortten zij zich op het eerste

15
Het ontbreken van een koel roséetje tijdens de BBQ
bij ondergaande zon aan de Roermondse oevers
van de Maas werd oerend-hard goedgemaakt met
een ijskoude Grolsch 0.0 Er is puberaal plezier beleefd
aan een waterballonnen gevecht in Nuth, er is yoga
beoefend en gevolleybald. In een Venlo’s café
werd net na middernacht gezongen voor een jarige
Mike. Natuurlijk kon en mocht er tussendoor een
uiltje geknapt worden in de grote bus, maar wie laat
de kans voorbij gaan om ruim na middernacht zijn
zangtalenten te delen bij een karaoke-festijn ergens
in the middle of nowhere? En op een Groesbeeks
grasveld was het heerlijk doezelend even lekker
niets doen onder de vriendelijke vroege-ochtendzon.
De vrijwilligers van Hospicegroep de Lelie en
Hospice Zutphen hebben die nacht nauwelijks
hun bed gezien om ons te kunnen vergasten op
de broodnodige calorieën, vocht en een stevige
schouderklop in Ottersum waar we ook nog eens
met een behoorlijke vertraging aan kwamen. Later
volgde bij het zwembad in Lobith, waar we niet
zo heel fris, zowel qua geur als vermoeidheid, zeer
intens aan toe waren, een prima verzorgd ontbijt
door de vrijwilligers van Inloophuis Oude Ijssel en
Stichting Sravana.
En zelfs op één van de wisselplekken was er sprake
van actie: in Velden heeft groepje 3 het middernachtelijk
leven van 2 zich verdacht ophoudende
personen met een criminele Audi zuur gemaakt; zo
zie je maar … voor avontuur hoef je niet naar Miami
Vice te kijken.
De herinnering blijft
Langzaam aan werd het rustig daar op het
Simonsplein … de biertjes smaakten opperbest,
maar tikten hard aan in de murw-gesporte lichamen
en ook de vermoeidheid door slaapgebrek eiste zijn
tol. Eenmaal thuis knakte zelfs het sterkste lichaam
vlak boven de enkels af en waren er nog slechts 2
eerste levensbehoeftes; douche en bed. ’s Ochtends
herinnerde een pijnlijke afdaling uit je bed plus een
half-uitgepakte sporttas vol heftig meurende met
zweet volgezogen shirtjes en broekjes je eraan
dat het niet slechts een hele mooie droom betrof,
maar dat je het allemaal echt hebt meegemaakt.
Maandagochtend was de gang naar het werk zwaar,
maar van gelukzaligheid zwevend tegelijkertijd.
Probeer maar eens aan je collega’s uit leggen wat je
meegemaakt hebt … kansloze missie … dat gevoel
is niet te delen anders dan met lotgenoten. Dat is
dan ook precies de reden dat de groepsapp bijkans
ontplofte van heel veel oprecht mooie woorden
waarbij de emoties van het beeldschermpje spatten
… allemaal zo ontzettend puur en herkenbaar. En
dan een hele serie foto’s die gedeeld is door onze
hoffotograaf Simon, die à la minuut het hele gevoel
weer aan de oppervlakte bracht. Uiteindelijk vlakt de
herinnering af, maar als je dan weer eens zo maar
onverwachts een van de deelnemers in het echte
leven tegen het lijf loopt, al is het maanden later, dan
zal één enkele blik voldoende zijn om weer middenin
het evenement te geraken.
Gerd de Lange
Pieter-Jan Eshuis (voorzitter Sravana)
toont met trots de cheque met de
opbrengst van e 35.200,-.

Inloophuis Oude IJssel
16 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering 17
SAMEN
OMGAAN
MET
KANKER
Ruim viereneenhalf jaar geleden opende toenmalig minister van Volksgezondheid: Edith Schippers,
het Inloophuis Oude IJssel aan de Plantenstraat 2 in Doetinchem. Sinds dat moment heeft het
Inloophuis een belangrijke plek veroverd in de Achterhoek en hebben veel mensen die met kanker
te maken hebben hun weg gevonden naar het huis.
Henk Wubbels, voorzitter van de Stichting
Inloophuis Oude IJssel, is trots op hetgeen
inmiddels is bereikt. “Het huis staat er! De
gasten komen. We prijzen ons gelukkig
dat velen ons financieel steunen want zonder die
steun kunnen wij niet. Een mooi voorbeeld is de
actie BAX2Give Care4Life. Die is voor ons van grote
waarde. We zijn daar enorm dankbaar voor. Maar
net zo belangrijk is de tomeloze inzet van onze
gastvrouwen/-heren, onze coaches en tal van
andere vrijwilligers. Vooral dankzij deze geweldige
mensen is het huis geworden tot wat het nu is. Onze
vrijwilligers beschikken stuk voor stuk over een groot
verantwoordelijkheidsgevoel en dat is voor onze
organisatie van evident belang. Zeker nu onze
manager om gezondheidsredenen begin dit jaar
haar functie heeft moeten neerleggen en twee
coördinatoren op interim-basis het management
voorzetten, is het geweldig fijn dat het huis kan
bouwen op betrokken medewerkers.”
Inloophuis Oude IJssel is een huis waar mensen
die met kanker te maken hebben terecht kunnen
voor een luisterend oor, een kopje koffie; een
lotgenotencontact of voor deelname aan een
afleidende en ontspannende activiteit. “Toen we
met het Inloophuis begonnen, hoopten we dat veel
mensen naar het huis zouden komen. Nu dat ook
werkelijk gebeurt, is de spanning eraf en komt er
voldoening voor terug. Toch zitten we niet stil. We zijn
namelijk van mening dat er nog veel meer mensen
in deze regio baat kunnen hebben bij het Inloophuis.
We weten dat niet iedereen zo maar naar binnen
stapt. Nog teveel mensen aarzelen. Ik begrijp dat ook
wel. Maar als je ziet wat er gebeurt met mensen die
de aarzeling hebben overwonnen en die wel naar
binnen zijn gestapt, dan gun je dat aan iedereen die
met kanker te maken heeft. En daarom zitten wij niet
stil en proberen we zoveel mogelijk de waarde die
het Inloophuis heeft voor mensen die met kanker te
maken hebben, duidelijk te maken. Aan iedereen!”
Henk Wubbels heeft volop vertrouwen in de
toekomst van het Inloophuis. “Als ik kijk naar de
bezoekersaantallen, ruim 1300 gasten afgelopen jaar,
dan twijfel ik geen moment aan het voortbestaan
van het Inloophuis. Zeker als ik daarbij meereken
de verwachting dat er in de toekomst steeds meer
zorg verleend moet worden buiten de ziekenhuizen.
Ons huis is nodig om mensen met kanker een stukje
op weg te helpen. En dat realiseren onze sponsors
zich gelukkig ook. Ons huis helpt gasten door de
moeilijke periode van behandelingen heen waarna
ze weer kunnen opbloeien. Aan de andere kant zijn
er ook gasten waarbij de behandelingen niet meer
aanslaan. Onze slogan
is: Samen omgaan
met kanker. En dat is
precies wat wij graag
willen. Niemand hoeft er
alleen voor te staan, in
het Inloophuis zijn altijd
mensen die je begrijpen
en die je door moeilijke
momenten heen willen helpen. En denk niet dat het
een trieste boel is in het huis, want niets is minder
waar. Ik zie wel eens ergens een traan, maar ik hoor
ook vaak de mensen lachen.”
Henk Wubbels
‘Niemand
hoeft er alleen
voor te staan’

Rubriek Inloophuis Oude IJssel
20 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
21
DANKZIJ GIFTEN KAN HET INLOOPHUIS VERDER
“Vrijwel iedereen kent wel iemand met kanker.
Allemaal krijgen we er in onze omgeving vroeger of
later mee te maken. Die wetenschap is mijn ‘drive’
geweest om me als penningmeester in te zetten
voor het Inloophuis”, zegt Ton ten Have, penningmeester
van Stichting Inloophuis Oude IJssel.
Ten Have geeft aan dat het huis inmiddels
heeft aangetoond in een grote behoefte
te voorzien. Veel gasten hebben hun
weg gevonden naar de Plantenstraat
2. “Maar dat wil niet zeggen dat het financieel
ook allemaal van een leien dakje gaat. Elk
jaar weer opnieuw hebben we te maken met
exploitatiekosten, kosten die we moeten maken
om ‘het bedrijf’ draaiende te houden. Denk aan:
hypotheeklasten, verzekeringen, onderhoud en
afschrijving, belastingen, energiekosten, enzovoort.
Kosten die jaarlijks terugkomen. Daarnaast hebben
we ook nog kantoor- en opleidingskosten en
moeten we een huishouding runnen. Dankzij
vele helpende handen en de medewerking van
bedrijven, serviceclubs en particulieren, kan het huis
functioneren zoals het nu doet.”
Ten Have is erg blij met acties die voor het Inloophuis
worden gehouden. “We zien hoe mensen op
verschillende manieren acties verzinnen om ons huis
financieel te ondersteunen. Een prachtig voorbeeld
is BAX2Give Care4Life. Dat is hartverwarmend. Wij zijn
daar heel dankbaar voor. Dankzij dit soort initiatieven
kunnen wij ons huishoudboekje op orde houden en
zijn we in staat om mensen die met kanker te maken
hebben te steunen.”
Het Inloophuis is een vrijwilligersorganisatie met
een ideële doelstelling zonder steun van overheid
of zorgverzekeringen. “Als zelfstandige organisatie
zijn we volledig aangewezen op giften, legaten en
donaties. Deze zijn, hoe groot of klein ook, meer dan
welkom”, legt de penningmeester uit. “Gaat het
om een grotere schenking dan hoeven daarvoor
geen successie- of schenkingsrechten te worden
betaald. Omdat onze Stichting erkend is als ANBI
instelling (Algemeen Nut Beogende Instelling) zijn
giften aftrekbaar van de Inkomstenbelasting.” Ten
Have verwijst naar de website van het Inloophuis
waar dit uitgebreid beschreven staat: www.
inloophuisoudeijssel.nl.
Het Inloophuis is er niet alleen voor de inwoners
van Doetinchem maar bestrijkt het hele
verzorgingsgebied van het Slingeland Ziekenhuis,
de Achterhoek. “We merken dat ook buiten
Doetinchem de betrokkenheid bij het huis en het
enthousiasme om financieel iets te doen groot is.
Daar zijn we ontzettend blij mee. Onze ‘vriendenclub’
wordt op die manier steeds groter en dat is nodig
om ons voortbestaan te garanderen. Wij kunnen
het daarom ook niet vaak genoeg zeggen: Word
“Vriend’ van onze Stichting Inloophuis Oude IJssel.
Dat kan al vanaf € 25,- per jaar! Net iets meer dan
€ 2,- per maand en eenvoudig te regelen via de
website. Onze ‘Vrienden’ vormen voor ons een soort
verzekering die de continuïteit van dit prachtige
project waarborgt. Zij zorgen voor een structurele
inkomstenbron zodat het waardevolle werk van ons
‘Het
‘huishoudboekje’
moet op
orde zijn’
huis door kan gaan. En wie wil daar nou niet ‘Vriend’
van worden? Het gaat ons immers allemaal aan”,
benadrukt Ten Have.

22 23
Edities
Elfstedenrun 2013
Op 21 en 22 december 2013 vond
de Elfstedenrun 2013 plaats voor
3FM Serious Request. Het startschot
klonk op het Wilhelminaplein in
Leeuwarden. Lopend door het Friese
landschap langs het IJsselmeer,
werden de elf steden aangedaan.
De combinatie van weinig slaap, veel
kilometers, en de straffe tegenwind
maakten het een zware tocht. Bij
het Glazen Huis overhandigden
we een cheque van maar liefst
€ 30.738,14!
Coast2Coast-Run 2014
In 2014 stond het Glazen Huis
van 3FM Serious Request op
de Grote Markt in Haarlem.
In het weekend van 20 en 21
december 2014 zijn de ruim
43 deelnemers vanuit Hoek
van Holland langs de mooie
Noordzeekust naar Den Helder
gelopen om vervolgens in
zuidelijke richting terug te keren
naar Haarlem en te eindigen
bij het Glazen Huis. Tijdens deze
actie is € 22.646,66 voor het
goede doel opgehaald!
Back2Home 2016
Dit jaar hebben we de keuze gemaakt ons
voor regionale goede doelen in te zetten:
Inloophuis Oude IJssel, en de hospices in
Zutphen en Winterswijk. Een indrukwekkend
rondje Achterhoek werd het tijdens
Back2Home. Doelen met een persoonlijke
betrokkenheid. Deze betrokkenheid is al
te voelen op het moment dat Ernst Daniël
Smid bij het Inloophuis in Doetinchem op
zaterdagochtend 26 november 2016 het
startschot loste. Wat een fantastisch gevoel
om uiteindelijk op 27 november een cheque
van € 29.850,- te mogen overhandigen.
Run2Care 2017
Met 40 hardlopers, 4 fietsers en een handjevol
ondersteuners trok in het weekend van 25 en
26 november 2017 de BAX2Give-karavaan
gedurende 30 uur door de Achterhoek, het Rijk
van Nijmegen en over de Veluwe, om – de kou,
regen en wind trotserend – op zondagmiddag
om 15.00 uur in Doetinchem enthousiast
onthaald te worden door velen die ons gevolgd
hadden tijdens deze mooie tocht. De opbrengt
van € 31.721,30 voor de hospices en het
inloophuis zorgde voor een prachtige afsluiter.
2TheTopTrail 2015
In 2015 gingen we weer een nieuwe uitdaging aan om voor de
derde keer geld op te halen voor 3FM Serious Request. Ditmaal
voor kinderen in oorlogsgebieden. Op 19 en 20 december
2015 hebben wij een groot deel van het Pieterpad hardlopend
afgelegd, te weten van Doetinchem naar Maastricht (de Sint
Pietersberg)! Met een cheque van € 25.697,- kwamen we aan
in Heerlen en hebben we deze met veel trots overhandigd aan
het Glazen Huis.
Care4Life 2019
Het werd een weekend waar nog lang over zal worden nagepraat: het weekend van Care4Life
op 22 & 23 juni 2019. Een zomereditie dus! Ruim 240 kilometer van Maastricht naar Doetinchem,
hardlopend en fietsend dit jaar met de grootste groep tot nu toe. Over hoe heet het was en hoe
vermoeiend. Over hoe prachtig de vergezichten in de Limburgse heuvels waren, waardoor er een
soort vakantiegevoel ontstond. En het ‘toetje’; de hartverwamende ontvangst op het Simonsplein
met een recordopbrengst van € 36.100,00!

Ode aan het leven
25
‘Leuk wordt het nooit vanzelf,
maak er wat van!’
Marco Voskamp (deelnemer):
Mijn ouders overleden op het moment dat ik midden in het
leven stond; vader van een gezin met 3 kinderen. Ik heb
het afscheid van mijn ouders een plek kunnen geven door
anders te kijken naar leven en dood. Het inzicht wat ik kreeg
van Pim van Lommelen (wetenschappelijk onderzoek naar
bijna doodervaringen) sterkt mij in de opvatting dat het
lichaam sterft maar dat dit niet geldt voor de ziel.
Als (fietsende) veganist draag ik liefde uit voor mens en dier.
Sjoerd Boom (deelnemer)
Het leven is
een feest, maar
vergeet zelf niet
om de slingers
op te hangen.
Colour doesn’t matter;
humanity does …
Dit motto viel mij spontaan
in toen ik een schilderij met
verenigde gekleurde handen
zag. Zo zou het moeten zijn;
mensen zouden niet op hun
uiterlijk beoordeeld moeten
worden. De realiteit is helaas
anders; mijn zwarte vrouw
moet zich continue opnieuw
bewijzen.
Gerd de Lange (deelnemer)
Margot Verhagen (deelnemer):
Care 4 life, Geef om het leven!
Als dat wegvalt door ziekte, en de toekomst onzeker is, dan
wil ik graag iets kunnen doen, niet machteloos toekijken maar
daadwerkelijk in actie komen.
Zo ben ik wensvervuller geweest bij Make a Wish,een stichting die
de liefste wens van ernstig zieke kinderen vervult, fantastisch en
enorm zingevend om te doen.
Ook ben ik projectleider van Swim to Fight Cancer, een evenement
dat de warme ondersteuning krijgt van BAX advocaten en vele
andere bedrijven in Doetinchem.
Dit jaar wordt er niet gezwommen en daarom wil ik me graag
inzetten voor een ander goed doel: Care4Life.
We zamelen geld in voor de hospices uit de omgeving en het
Inloophuis.
Omdat thuis sterven niet altijd mogelijk is….
Hoe dierbaar is het dan dat er vele vrijwilligers zijn die een fijne
rustige plek creëren voor patiënt en familie waardoor de focus
alleen op het leven en het overgaan van de patiënt kan liggen.
Dit is zo belangrijk in die laatste fase.
Dat is precies de reden waarom ik de uitdaging aanga om een
stuk van Maastricht naar Doetinchem hard te lopen.
In mijn eigen leven heb ik al vaak met de dood kennisgemaakt.
Door ongelukken, door ziekte, altijd even hartverscheurend,
verdrietig en oneerlijk, juist omdat ik zo hang aan het leven.
Het leven moet gevierd worden, groots en uitbundig, je moet
dankbaar zijn voor liefde en verbinding in je leven en voor een lijf
dat gezond is en een stuk kan rennen!
Samen kunnen we de dood of ziekte niet uitroeien, maar we
kunnen wel helpen om het voor anderen draaglijker te maken.
Als iedereen wat meer om elkaar zou geven, dan werd de wereld
een mooiere plek.
En daarom doe ik mee, want alle kleine beetjes helpen… en
omdat mijn lijfspreuk is:
Be the change you want to see in the world!
(Mahatma Ghandi)

26 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter
Hospice Sravana
27
‘De lat voor de
kwaliteit van leven
zal steeds hoger
worden gelegd’
‘WE VORMEN EEN GOED TEAM:
VRIJWILLIGERS,
VERPLEGING EN
HUISARTS’
“Het is de laatste zorg voor iemand thuis, maar achter een andere voordeur. Zo zie ik het gasthuis
Sravana. Zo functioneert Sravana.” Ankie Vrielink is sinds 1 januari 1995 huisarts in Doetinchem
en door haar werk nauw betrokken bij Sravana. Ze spreekt uit ervaring als ze zegt: “Het is bij
Sravana als thuis. Het verschil is dat er bij Sravana 24 uur per dag zorg beschikbaar is terwijl er
thuis vaak niet op ieder moment van de dag een beroep op iemand kan worden gedaan.”
Ankie Vrielink, huisarts
Hospice Sravana
Ankie Vrielink heeft haar praktijk in het Gezondheidscentrum
Hof van Cambridge in Dichteren. Wanneer
het einde van het leven van een patiënt nadert,
maakt ze als huisarts Sravana bespreekbaar. “We
praten dan over veel zaken. Hoe ziet iemand de
laatste fase van zijn leven. Zijn er nog wensen of zijn
er misschien angsten. Veel mensen vinden het moeilijk
om in die laatste periode een beroep te doen
op kinderen, familie of buren. Ze willen liever geen
emotioneel beslag op iemand leggen. En soms duurt
de laatste fase langer dan een mantelzorger vol kan
houden. Dan praten we over Sravana. Het mooie
daarbij is dat de familie de keuze heeft om een deel
van de zorg zelf te behouden.”
De Doetinchemse huisarts biedt graag zorg bij Sravana.
De goede samenwerking met de vrijwilligers, de
verpleegkundigen en de coördinatoren heeft daar
alles mee te maken. “We vormen een goed team.
De vrijwilligers zijn als het ware vergroeid met de terminale
zorg en zijn een waardevolle toevoeging aan
de medisch geschoolde hulp. Met elkaar bieden we
optimale palliatieve zorg waardoor de kwaliteit van
leven ook in de laatste fase zo groot mogelijk is.”
De behoefte aan een hospice als Sravana is volgens
Ankie Vrielink groot. Ze verwacht zelfs dat dit in de
toekomst nog groter wordt. “De mensen worden ouder
en er zullen minder mensen overlijden aan acute
problemen van hart en vaten. De families worden
kleiner en hun netwerken worden kleiner. Tevens zal
het in de toekomst waarschijnlijk minder vanzelfsprekend
worden dat iemand zijn naaste tot aan het
einde toe zelf verzorgt.”
Ze verwacht daarnaast dat de behoefte aan zeer
hoge medische zorg in de toekomst groter wordt.
“De lat voor de kwaliteit van leven zal steeds hoger
worden gelegd.”
Afscheid nemen is moeilijk. Ook voor een huisarts.
Het wordt voor huisarts Vrielink extra moeilijk als de
patiënt kiest voor een manier om met zijn ziekte om
te gaan die niet goed bij haar eigen overtuiging
past. “Wanneer iemand bijvoorbeeld geen of te weinig
pijnstilling wil en daardoor pijn heeft. Dat is niet
nodig. Mensen moeten zichzelf iets willen gunnen. Of
het psychische hulp betreft of een bepaalde behandeling,
dat maakt niet uit. Maar gun het jezelf. Daar
word je rijker van.”

Albrand.
Het warme gevoel van zekerheid.
SCHUNK Superior
Clamping and Gripping
SCHUNK GmbH & Co. KG uit Lauffen is een Duits familiebedrijf
en in 1945 door Friedrich Schunk opgericht als mechanische
werkplaats. Onder leiding van Heinz-Dieter Schunk ontwikkelde de
onderneming zich tot een competente en wereldwijde marktleider
voor grijpsystemen en spantechniek. Tegenwoordig wordt de
onderneming geleid door Henrik A. Schunk en Kristina I. Schunk.
Elke professional die aan de slag gaat met vloer-, wand- en plafondverwarming
en -koeling heeft aan één adres genoeg voor
het complete plaatje. Albrand is dé specialist. De adviseurs van
Albrand ondersteunen uw lokale installateur bij het selecteren en
samenstellen van het beste systeem met het hoogste rendement.
Of het nu gaat om uw woonkamer, keuken, badkamer of serre, met
Albrand heeft u een perfect geregeld binnenklimaat. Dat is zeker.
Meer weten? Neem contact op met een installateur bij u in de buurt.
Albrand draagt BAX2Give Care4Life!
een warm hart toe!
SCHUNK Intec B.V. gevestigd in ‘s-Hertogenbosch is een van de
dochterondernemingen en is het verkoop- en servicepunt voor
de Nederlandse markt. Omdat gezondheid en geluk niet voor
iedereen vanzelfsprekend is, vinden wij het belangrijk om een
waardevolle bijdrage aan de samenleving te leveren.
Wij dragen BAX2Give Care4life een warm hart toe!

Inloophuis Oude IJssel
30 Tekst: PR Inloophuis Oude IJssel Fotografie: Wendy Stevering 31
‘Je hebt hier
niet het gevoel
ziek te zijn’
‘Ik heb zoveel aan de yoga gehad’
Unaniem zijn ze in hun mening en ervaring over het Inloophuis. “Een warme deken, vertrouwd,
ongedwongen, een plek waar je je zelf kunt zijn en waar je niemand iets hoeft uit te leggen. Een
huiselijke ontmoetingsplek voor mensen met kanker en hun naasten waar op verschillende manieren
wordt bijgedragen aan een betere kwaliteit van leven.” Tineke en Ellen (gefingeerde namen)
vertellen graag wat hen motiveerde om naar het Inloophuis te gaan.
‘Tijdens de massage denk ik even niet aan kanker’
”Via coach Clemence, kwam ik in contact met
het Inloophuis. Zij vertelde wat het huis voor mij zou
kunnen betekenen en dat sprak me aan”, vertelt
Tineke, moeder van twee jonge kinderen. Ondanks
dat gasten kunnen kiezen uit een groot en divers
aanbod aan activiteiten, koos Tineke voor de
wekelijkse massages. “En daar heb ik héél veel aan
gehad.”
Ellen daarentegen kwam op een heel andere manier
in aanraking met het Inloophuis. “Op een dinsdag
liep ik verdrietig, emotioneel en gefrustreerd over
mijn ziekte op de markt, tegenover het Inloophuis.
Op dat moment dacht ik: en nu ga ik naar binnen.
De ontvangst door de gastvrouwen was zo hartelijk
en warm, het klikte meteen. Weg die drempel.”
Sporten was een belangrijk onderdeel in het leven
van Ellen maar dat ging niet meer. In overleg koos
ze ervoor wekelijks yogalessen te nemen. “Geweldig,
wat heb ik er veel aan gehad. Tussen de middag een
kop soep, een kop thee, al die aandacht, mijn dag
kon niet meer stuk. Een echte oppepper. Ik voelde
me kind aan huis, heb er heel veel baat bij gehad en
kan het echt iedere betrokkene aanraden. Schroom
niet, ga naar binnen, je voelt dat je altijd welkom
bent.”
Iedereen bepaalt zelf wat het best bij hem of haar
past en dat hebben zowel Ellen als Tineke als positief
ervaren. Tineke: “Je kunt jezelf zijn, niets hoeft. Wil je
niet over je ziekte praten dan hoeft dat ook niet. Je
wordt niet gezien als patiënt maar als mens. Je wilt
niet altijd je gezin en familie ermee belasten en hier
maakt het niet uit.” Terwijl Tineke genoot van een
massage werden haar nog jonge kinderen vermaakt
in de keuken waar hen spelenderwijs de kunst en het
plezier van het koken werd bijgebracht. “Dat vonden
ze heel leuk. Zo leuk, dat als we in Doetinchem zijn,
ze nog steeds vragen of ze even naar het Inloophuis
mogen.”
“Misschien denken mensen nog te vaak dat je
hier alleen maar kunt praten over je ziekte en kunt
deelnemen aan gezamenlijke activiteiten. Dat is echt
niet zo”, benadrukken de beide dames. “Voor ons is
yoga en massage bijvoorbeeld pure ontspanning,
even niet aan je ziekte denken. Alles mag, het is net
waar je zelf behoefte aan hebt. Alleen een gesprek
en een kop koffie is ook goed. Eigenlijk is er voor elk
wat wils.”
Voor Tineke en Ellen is het Inloophuis een aanwinst
voor Doetinchem en omgeving; een krachtcentrale
waar ze letterlijk moed en kracht uit putten. Na een
jaar intensief bezoek gaat het weer beter met ze en
is het Inloophuis voor hen een Uitloophuis geworden.
“Maar”, zegt Tineke: “Als ik even in een dipje zit, ga
ik er toch weer naar toe om de accu op te laden.”

ALLE DEELNEMERS
EN SPONSOREN
BEDANKT!!

Hospice Zutphen
34 Tekst: Hospice Zutphen Fotografie: Simon Schutter
35
24 uur
Hospice
Zutphen
Het is 7.30 uur. De deur staat op een kier. In de vrijwilligersruimte staat een blad klaar
met thee en koffie voor de vroege vogels. Drie vrijwilligers die de eerste dienst komen draaien.
De verpleegkundige heeft haar rapportage van de nacht afgerond. De vrijwilliger die de nacht is
blijven slapen staat onder de douche. Hij gaat zo naar huis. Het was een rustige nacht,
de verpleegkundige heeft geen beroep op hem hoeven doen. Nadat de verpleegkundige de
bijzonderheden van de nacht en de dag tevoren heeft besproken lezen de vrijwilligers de overige
rapportage die voor hen van belang is.
Dan gaat de bel van kamer groen.
Mevrouw is wakker en vindt het fijn om
vandaag vroeg geholpen te worden.
Ze heeft een goede dag en kan nog
zelf naar de badkamer lopen waar ze een lekkere
douche neemt. Ze heeft alleen een beetje hulp
nodig bij het aantrekken van de kousen en
schoenen. Ondertussen dekt de vrijwilligster de
tafel in de keuken, perst wat sinaasappels en zet
een kopje thee voor haar. De andere vrijwilligers
kijken even om het hoekje bij onze andere gasten.
Mevrouw op kamer rood wordt net wakker en
vindt het fijn om een ontbijtje op bed te krijgen. Ze
eet niet veel meer, maar een eitje en een beetje
vla gaan er nog wel in. Na het ontbijt wordt ze fris
gewassen op bed. De echtgenote van meneer
op kamer blauw heeft deze nacht bij haar man op
de kamer geslapen. Zij komt de keuken in waar ze
zelf graag het ontbijt voor haar en haar man klaar
maakt. Zij vinden het fijn om samen op zijn kamer
nog wat te eten.
De mevrouw op kamer geel heeft een onrustige
nacht gehad. Als ze wakker wordt lijkt ze erg
benauwd. De verpleegkundige besluit om contact
op te nemen met de huisarts. Deze adviseert om
mevrouw iets tegen de benauwdheid te geven en
belooft om tussen de middag langs te komen. Als er
eerder iets is mogen we hem altijd bellen. Gelukkig
helpen de medicijnen en wordt mevrouw weer wat
rustiger.
Om 9.00 uur arriveert een coördinator en de
vrijwilligers die deze dag de administratie voor
hun rekening nemen. Ook komt er iemand die de
boodschappenlijst ophaalt en naar de winkels
vertrekt.
Wat later komt ook een medewerkster van het
schoonmaakbedrijf die al het grote huishoudelijke
werk voor haar rekening neemt.
Om 10.45 uur komen de volgende drie vrijwilligers die
de dienst over nemen. In de overdracht horen zij wie
er al verzorgd is en wie nog wat langer wilde blijven
liggen. Ze dragen aan elkaar over welke bedden zijn
verschoond. De was wordt in de machines gedaan
en opgehangen.
Er komt bezoek voor mevrouw op kamer groen. Haar
dochter met kleindochter van drie jaar. Ze heeft
uitgekeken naar het bezoek van dit kleine meisje.
Dochter weet inmiddels de weg in het hospice en
haalt zelf koffie voor haar moeder en zichzelf. De
andere gasten worden van koffie of iets anders te
drinken voorzien. De echtgenote van de meneer
van kamer blauw komt met haar man in een rolstoel
naar de keuken. Ook de verpleegkundige, de
coördinator en de andere vrijwilligers schuiven aan
voor een kopje. Het is een gezellige boel waarbij veel
gelachen wordt.
Ondertussen arriveert ook de muziekvrijwilliger.
Voor de meneer van kamer blauw heeft zij het lied
gevonden dat hij zo graag op zijn uitvaart wil laten
spelen. Daarna gaat zij met haar gitaar op bezoek
bij mevrouw op kamer rood. De muziek maakt haar
rustig, ze vraagt om enkele favoriete nummers die
voor haar gezongen worden.
Op kamer paars wordt een nieuwe gast verwacht.
Maar de ambulance laat op zich wachten. Zeker
weer een drukke ochtend. De vrijwilligers hebben
de verwarming even hoog gezet en een bloemetje
in een vaas als welkom. Gisteren is de familie al even
komen kijken. Zij hebben wat spullen van thuis mee
genomen, zodat het er ‘bijna zoals thuis’ uit ziet in
de kamer.
Eén van de vrijwilligers maakt een grote pan soep.
Ook lekker voor de nieuwe gast en de familie die
straks mee komt. Om 12.00 uur arriveert dan toch
eindelijk de ambulance. Een moeilijk moment voor
onze nieuwe gast. Voor het laatst thuis geweest en nu
over de drempel van dat onbekende huis waarvan
je weet dat het je laatste plek is in dit leven. Later
horen we echter terug dat meneer zich door de
hartelijke ontvangst door de vrijwilligers heel welkom
heeft gevoeld. Ook geeft het de familie een gerust
gevoel, te weten dat vader nu op een plek is waar hij

37
goed verzorgd wordt. En zij krijgen weer tijd om echt
met hem te praten i.p.v. alsmaar druk te moeten zijn
met allerlei regeldingen.
Om 12.45 uur gaat iedereen die mee wil eten aan
tafel in de keuken. De andere gasten krijgen iets
te eten op hun kamer. Met ieders wensen wordt
rekening gehouden.
Om 13.15 uur arriveert de huisarts van mevrouw
kamer geel. Inmiddels is haar dochter ook aanwezig.
Mevrouw gaat hard achteruit, de medicijnen helpen
tegen de benauwdheid maar ook de pijn neemt
toe. Dit is echt het laatste stukje. In overleg met
mevrouw, dochter en huisarts wordt besloten dat
mevrouw palliatieve sedatie zal krijgen. Dan wordt
ze in slaap gebracht en merkt zelf niets meer van de
ongemakken van pijn en benauwdheid. Voor het
zover is worden haar andere kinderen gebeld die
komen om nog een laatste woord met moeder te
wisselen. Emotionele momenten.
De andere gasten gaan rusten. Het wordt even
stil in het hospice. De vrijwilligers doen een aantal
huishoudelijke klussen. De was wordt gestreken. De
bloemen verzorgd. Eén van hen bakt een cake. Het
huis gaat lekker ruiken. En dan is er ook voor hen een
moment van rust. De zon schijnt lekker, even op de
patio genieten van het zonnetje.
Om 14.45 uur komt er weer een nieuwe groep van
3 vrijwilligers. Ook zij laten zich informeren door hun
voorgangers.
Meneer op kamer blauw gaat heel langzaam
achteruit. Omdat hij zelf niets meer kan doen valt
het wachten hem zwaar. Hij was altijd zo’n actieve
man. Iemand stelt voor om Stichting Vaarwens in te
schakelen. Een gouden greep. Meneer begint te
glunderen als we dit aan hem voorstellen. Hij heeft
vroeger vaak gezeild. Als de Stichting gebeld wordt
blijkt dat er over een paar dagen een mogelijkheid is.
De wensambulance zal meneer en zijn echtgenote
ophalen en naar de boot brengen. De vrijwilligers
van Vaarwens zullen meneer en zijn vrouw een
onvergetelijke dag bezorgen op het IJsselmeer. Mooi
dat we dit mensen nog aan kunnen bieden in de
laatste fase van hun leven.
Verschillende gasten krijgen ondertussen nog bezoek
van familie en vrienden. Mevrouw van kamer
groen is nu toch wel moe van het bezoek van haar
kleindochter, maar wil graag nog even naar buiten.
Door de openslaande deuren van haar kamer rijden
we haar met bed en al de patio op. Hier ligt ze
heerlijk te genieten van het zonnetje en het uitzicht
op de nestelende meerkoetjes.
Om 16.30 uur komt de huisarts van mevrouw op
kamer rood. Zij wil graag een gesprek met hem over
euthanasie. Hij neemt uitgebreid tijd om al haar
vragen te beantwoorden. Besloten wordt dat ze hier
nog een aantal keren over door zullen praten.
Een vrijwilliger gaat de gasten langs om te vragen
wat ze ’s avonds willen eten. Deze avond kan, voor
iedereen die nog een beetje eetlust heeft, een
lekkere pan macaroni gekookt worden.
18.45 uur opnieuw tijd voor de overdracht naar
nieuwe vrijwilligers. Nu komen er nog twee, dit is
voldoende voor de avond. Ook komt er een nieuwe
verpleegkundige. Zij zal de hele nacht opblijven en
daar waar dat nodig is de gasten helpen. Twee van
de kinderen van mevrouw van kamer geel zullen
blijven slapen. Eén blijft bij moeder op de kamer, de
ander slaapt boven in de logeerkamer.
De vrijwilligers helpen de gasten om zich klaar te
maken voor de nacht. De nieuwe gast op kamer
paars wil nog graag een voetbalwedstrijd kijken. Zijn
zoon blijft bij hem tot de wedstrijd is afgelopen.
Dan daalt langzaam de rust in huis neer. Om 22.30
uur gaan ook de laatste twee vrijwilligers naar huis
en komt de vrijwilliger die deze nacht in het huis zal
blijven slapen.

Sweet Memories
39
Sjoerd Boom (deelnemer) :
In memorie: Marinus Blickman, wedstrijdleider bij talloze
nationale en internationale zeilwedstrijden. Zijn motto:
het gaat zoals het gaat. Ofwel tijdens zeilwedstrijden
moet je handelen naar de omstandigheden. Soms zit
het mee en soms zit het tegen. Marinus is op 18 oktober
2013 overleden aan maagkanker.
Margot Verhagen (deelnemer)
“Do not stand at my grave and
weep”
Do not stand at my grave and
weep,
I’m not there, I do not sleep.
I am in a thousand winds that
blow,
I am the softy falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.
I am in the morning hush,
I am in a graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the star shine of the night.
I am in the flowers that bloom, I
am in a quiet room.
I am in the birds that sing.
I am in each lovely thing.
Do not stand at my grave and
cry,
I am not there, I did not die.
Mary Elizabeth Frye
Claudi de Vries (deelnemer):
Marco Voskamp (deelnemer):
11 mei 2003 – Wat begon
als een zonnige dag, eindigde
plotseling voor mij in
een donker drama door het
voor altijd moeten missen
van mijn maatje… “Wees
vooral blij met wat je hebt,
dan wordt het leven zoveel
mooier”, is wat je altijd zei
en mij hebt meegegeven.
Dank je lieve pap!
Ode aan mijn ouders: Mijn moeder overleed aan de gevolgen
van longkanker op 72-jarige leeftijd. Mijn vader overleed 1,5 jaar
later aan de gevolgen van Alzheimer op 75 jarige leeftijd. Het
overlijden van mijn moeder kwam voor mij vrij onverwacht; tussen
het bericht dat ze werd opgenomen in het ziekenhuis en
thuis overleed zaten nog geen 2 weken. Mijn vader overleed
waar iedereen rondom zijn bed aanwezig was, in het verzorgingstehuis.
Dit alles speelde zich af rond mijn 40e levensjaar.
Inge Coppus (deelnemer):
Sweet Memories.. Ode aan mijn
moeder..
In 2013 verbleef mijn moeder
ruim twee maanden in Sravana
waar ze uiteindelijk ook overleed.
Ik kijk vol dankbaarheid
terug op deze periode. De liefdevolle
verzorging zorgde ervoor
dat ik er volledig voor haar
kon zijn en deze mooie herinneringen
geven mij de kracht en
energie om ook dit jaar weer
mee te doen met BAX2Give!

Hospice Sravana
40 Tekst: Freda Derksen Fotografie: Simon Schutter 41
‘Het
is goed
zo’
Eén van de gasten van Sravana kijkt in het hospice terug op haar bewogen leven:
“Ons gezin bestond uit vader, moeder en acht kinderen. Ik was de 6e in de rij.
Voor mijn gevoel hadden we het arm thuis. We hadden veel grond, maar geen geld. Mijn vader
werd ziek. Darmkanker. Later bleek dat het erfelijk was. Hij werd geopereerd en kreeg een stoma.
Dat zag er toen heel anders uit dan nu. Ik weet nog dat hij een grote rubberen zak droeg die we
elke keer moesten uitwassen.
Door de ziekte van mijn vader werd mijn
moeder genoodzaakt werk te zoeken.
Ik zat nog maar twee maanden op
de huishoudschool en toen moest ik
thuiskomen om het huishouden draaiende te
houden. Ik was erg verlegen in die tijd en kwam niet
voor mezelf op. Toen ik naar dansles wilde, kon ik
dat niet betalen en vroeg ik mijn moeder om geld.
Mijn oudste zus zei: “Niet doen, want zij werkt er niet
voor.” Ik werd toen heel boos. Door mijn boosheid
durfde ik naar een fabriek te stappen en om werk
te vragen. Dat lukte en daar verdiende ik twintig
gulden in de week.
Ik kan niet spreken over een onbezorgde jeugd. Ik
had een bezorgde jeugd. Ik heb mijn man tijdens
dansen leren kennen. Met 24 jaar ben ik getrouwd en
wij gingen wonen in het ouderlijk huis van mijn man.
Ik kreeg daar de zorg voor mijn schoonvader en mijn
zwager die een verstandelijke beperking had. Daar
is ook onze dochter geboren. Ook mijn huwelijk was
een moeilijke periode in mijn leven. Veel problemen
rondom mijn man. Hij was vaak zonder werk. Ik moest
weer betaald werk zoeken. Toch hield ik het hoofd
boven water. Mijn man is in 1996 overleden.
Ik kreeg darmkanker in 1961. Ik moest geopereerd
worden in Nijmegen en wachten op een oproep. Na
drie weken kwam er ’s avonds om half tien een politieagent
op de fiets het bericht brengen dat ik de
volgende dag om 10 uur in Nijmegen moest zijn. Ze
hebben me geopereerd en ik hoefde geen stoma.
Dit ging goed tot 1973. Ik moest opnieuw geopereerd
worden en kreeg de keus tussen een stoma
plaatsen of een hele nieuwe techniek toepassen en
dan was een stoma niet nodig. Ik koos voor het laatste.
Deze operatie mislukte en uiteindelijk moest er
toch een stoma komen.
Drie jaar geleden hoorde ik dat ik maagkanker had.
Het was kwaadaardig en de levensverwachting was
drie maanden. Ik wilde geen chemo’s of bestralingen.
Wel werden er twee stents geplaatst omdat ik
geen vast voedsel kon verdragen. Dit heeft geholpen.
Ik leef nu al bijna tweeëneenhalf jaar op vloeibaar
en zacht voedsel.
Toen ik longontsteking kreeg en weer opgenomen
moest worden, kwam Sravana in beeld. Het ging
niet meer en ik heb toen gekozen voor Sravana. Het
is goed zo.
De laatste 20 jaar van mijn leven ben ik gelukkiger
dan ooit. Ik heb een schat van een dochter en
schoonzoon. Het is goed hier bij Sravana.
Wat ik mee wil geven aan iedereen is dat je altijd positief
in het leven moet blijven staan. Ga niet achter
de geraniums zitten. Blijf in beweging. Maak er wat
van. Als ik dat niet had gedaan, had ik dit niet vol
kunnen houden.”
‘Het is goed hier bij Sravana’

Deelnemers
43
Sjoerd Boom
Mike Timmer
Lise Houwer
John Hettelaar
Marjan Heijink
Herbert Rougoor
Gertjan Verbeek
Gerd de Lange
Frank Smeele
Fokke Voerman
Bianca Rougoor
Anne Kothuis
Anko van Erkelens
Henk-Jan Wegman
Arjen Drent
Oscar Jongerius
Jeannette Hekman
Jolande van der Kemp
Niek Reijmer
Linda van de Maat
Jorik Huizinga
Petra Senhorst
Inge Coppus
Annemieke Wiltink
Angeli de Groot
Jeroen Rosendahl
Bjorn Harbers
Annelies Groeneveld
Anja Senhorst
Willeke Pruijn
Melissa Meffert
Martijn van Os
Marco Ringlever
Simon Schutter
Renate Harbers
Larissa Ringlever
Maarten Korthuis
Claartje Pothof-Van de Zande
Marie-Alice Pissarro Bras
Bram van Swaay
Catrien Holland
Michiel Deppenbroek
Arjan te Hennepe
Jeanine Booms-Krus
Ibe Bongers
Wendelien Nijland
Mark Meinema
Margot Verhagen
Ellen te Winkel
Jos Onstein
Henri Snelting
Yvonne Zwienink
Femke Clappers
David de Vries
Paola Harbers
Marco Voskamp
Audri Hensels
Erna Nijland
Bas Derks
Claudi de Vries-Lukassen
Ton van Walstijn
Beno Martinus
Reinier Ringlever
Michelle van Bindsbergen
Astrid Schultz

44 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
Inloophuis Oude IJssel
45
Willy (links) in gesprek met een
gastvrouw van het Inloophuis
‘Samen aandacht
besteden
aan het verwerken
van verlies’
‘Rouw heeft tijd en
aandacht nodig’
Verlies van een dierbare is heel ingrijpend. Het kan van het ene op het andere moment je leven op
z’n kop zetten. Je voelt een enorm verdriet, maar soms ook boosheid, eenzaamheid of agressie.
Het zijn allemaal emoties die horen bij het verwerken van het verlies. Dat is rouw. En rouw heeft
tijd en aandacht nodig.
Het Inloophuis Oude IJssel houdt bij voldoende aanmeldingen
gespreksgroepen ‘Verlies en rouw’. Deze
gespreksgroepen zijn bestemd voor mensen die een
dierbare (partner, geliefde, kind) hebben verloren
aan kanker. De groep komt zes keer bij elkaar, onder
begeleiding van twee rouwverwerkings-deskundigen:
Bouwien Oosting en Willy Geuzendam. De
eerste bijeenkomst is een kennismakingsbijeenkomst.
Voor de volgende bijeenkomsten krijgen de deelnemers
voldoende inbreng wat betreft onderwerpen.
Willy Geuzendam is één van de begeleiders van de
gespreksgroepen. Vanuit haar eigen ervaring weet
ze wat er op iemand afkomt in een periode van
rouw. “Iedereen rouwt op zijn eigen manier”, zegt
Willy. “Rouw is persoonlijk. Het verlies van je partner,
geliefde of kind is heel ingrijpend. Je leven staat op
z’n kop. Gevoelens van verdriet, maar ook boosheid,
eenzaamheid of woede wisselen elkaar af. Hoe
moet je verder? Hoe vind je jouw weg in die warboel
van emoties? Je hebt misschien voldoende mensen
om je heen die je willen steunen, maar je loopt toch
vast in je verdriet. Het is immers zo moeilijk om te aanvaarden
dat je leven een totaal andere wending
heeft genomen.”
wen, kan helpen. “Of het verlies nu kortere of langere
tijd geleden is, je wilt zo graag blijven praten over
je dierbare die er niet meer is. Samenkomen met
lotgenoten kan je een eindje verder helpen. Samen
delen van verdriet, van mooie herinneringen, elkaar
steunen en bemoedigen.”
Onder deskundige begeleiding wordt tijdens de bijeenkomsten
aandacht besteed aan het verwerken
van het verlies. “Alle emoties die horen bij rouw, leer
je samen een plaatsje te geven. Er gaat vaak een
lange tijd overheen voordat zo’n verlies echt een
plaats kan worden gegeven. Door de gesprekken
met lotgenoten zien we dat de deelnemers aan de
bijeenkomsten zich gesterkt voelen door herkenning
en erkenning. Ze leren hun nieuwe leven te accepteren.”
Gespreksgroepen Verlies en rouw in het Inloophuis
Oude IJssel starten bij voldoende deelname. Er is
plaats voor acht deelnemers per groep. Deelname
kost € 25,00. Na aanmelding volgt een kennismakingsgesprek
met de twee begeleiders. In dat gesprek
wordt gezamenlijk bekeken of deelname aan
de groep zinvol kan zijn.
Willy en Bouwien geven aan dat praten met mensen
die ook een verlies moeten verwerken, die ook rou-

46 Route
47
ENCI-Groeve Maastricht
Gitek Sport in Nuth
Om 11.30 uur verzamelden de lopers en
mountainbikers bij Bistro Hofmanni, gelegen midden
in de ENCI-groeve te Maastricht om de laatste
voorbereidingen te treffen onder het genot van een
kop koffie en een heerlijke Limburgse “Vlaoi”.
Na het afleggen van de eerste etappes was er bij Gitek Sport in Nuth gelegenheid
voor wat verkoeling in de vorm van een drankje, diverse waterspelletjes of een
frisse douche. Voor wie bang was niet genoeg op de proef gesteld te worden
tijdens dit weekend, stonden mountainbikes klaar voor een ‘extra’ rondje!
Parkeerplaats
Sportcentrumlaan in
Sittard
In Sittard werden de groep mountainbikers en de
hardlopers weer verenigd. Beide groepen werden
opgewacht en toegejuicht door de overige
deelnemers. Na een korte pauze vervolgden beide
groepen hun route in noordelijke richting.
Uitzichtplatform
Sint-Pietersberg
Na een stevige wandeling vertrok de groep rond 12.30 uur via de
215 treden tellende trap omhoog vanaf het Uitzichtplatform op de
Sint-Pietersberg, sinds oktober 2016 het officiële eindpunt van het
Pieterpad. De eerste kilometers (etappe “0”) werden gezamenlijk
afgelegd.
Fort Sint Pieter
in Maastricht
Café Central
in Venlo
Sunset Lounge Beachclub
in Roermond
Op het loungeterras met uitzicht over de Maasplassen
genoten de deelnemers van de ondergaande zon en
een heerlijke barbecue. Gelet op de invallende duisternis
zat dag 1 er voor de mountainbikers op. Met een goed
gevulde buik vervolgden de hardlopers van loopgroep 9
hun weg in de richting van Venlo.
De officiële start van BAX2Give
Care4Life vond plaats aan de voet
van Fort Sint Pieter, onderdeel van de
vestingwerken van Maastricht. Na een
groepsfoto stonden de hardlopers van
“loopgroep 4” en de mountainbikers fris
aan de start voor hun eerste etappe.
De zwoele zaterdagavond kreeg een passend
vervolg. De BAX2Give karavaan streek neer op
een terras op de Markt in Venlo. Om klokslag 0:00
uur werd er door de deelnemers een klein feestje
gevierd!

Braamt
Doetinchem
Maastricht
Lobith
Inloop
huis
Venlo
Roermond
Nuth
Well
Groesbeek
Hospice de Lelie
Sittard
Ottersum

50 Route
51
In de Sluis in Well
In het holst van de nacht bleek tijdens de Karaokesessie
op een afgelegen terrein in Well dat er naast
talent op sportief vlak ook voldoende zangtalent
aanwezig was, al moet gezegd dat een aantal
deelnemers daar niets van heeft meegekregen….
Ottersum
In de vroege zondagochtend stond een
ontvangstcomité, bestaande uit vrijwilligers van
Hospicegroep De Lelie en Hospice Zutphen de
deelnemers met koffie, thee, soep en heerlijke
broodjes op te wachten in Ottersum. In alle vroegte
waren zij vanuit de Achterhoek naar Limburg
afgereisd om de deelnemers een hart onder de riem
te steken. De mountainbikers waren weer bijgetankt
en begonnen aan dag 2.
Hotel De Wolfsberg
in Groesbeek
Toegeven aan de vermoeidheid en de benen even rust geven. Heerlijk liggend
op een grasveld in de nabijheid van de Groesbeekse bossen laadden de meeste
deelnemers zich op voor de laatste zware uren die nog komen zouden.
Markant
Outdoor
in Braamt
Met de finish in zicht maakten de deelnemers zich
klaar voor de laatste gezamenlijke etappes in de
richting van het Simonsplein in Doetinchem.
Harrie Arendsen
in Doetinchem
In een lange stoet trok de complete groep
deelnemers vanaf Wijnbergen richting het
Simonsplein in Doetinchem. Zichtbaar opgelucht
en voldaan, met hier en daar een pijntje. Maar, het
gevoel van trots overheerste!
Simonsplein in Doetinchem
Een emotioneel onthaal op zondagmiddag om
15.15 uur op het Simonsplein in Doetinchem! Honderden
familieleden, vrienden en bekenden van de
deelnemers en vertegenwoordigers van de goede
doelen hadden zich verzameld en vormden een
erehaag om de hardlopers en mountainbikers na
240 kilometer van Maastricht naar Doetinchem hartelijk
te verwelkomen. Na het overhandigen van de
cheque aan de 4 goede doelen was er tijd voor een
prachtige afterparty die – ondanks de vermoeidheid
van velen – nog uren zou duren.
NLG Lobith
Een frisse duik in het zwembad of lekker ontspannen in
de sauna bij NLG Lobith. Voor de meeste deelnemers
een welkome onderbreking. Ook de vrijwilligers van
Stichting Sravana en Inloophuis Oude IJssel genoten
zichtbaar van het spektakel. Zij waren al vroeg in
Lobith aanwezig om de deelnemers een goed en
gezond ontbijt voor te schotelen.

Hospice Zutphen
52 Tekst: Tineke Breuer Fotografie: onbekend
53
NALATENSCHAP
Af en toe willen onze gasten of hun familieleden graag iets tastbaars achterlaten voor het hospice.
Vaak zijn dat persoonlijke schilderijen of snuisterijen. Goed bedoeld, maar niet altijd passend,
omdat veel van persoonlijke smaak afhangt. En ook omdat we de eenheid in de inrichting van het
hospice willen bewaren waardoor rust in het interieur behouden blijft. Het is niet altijd makkelijk
voor ons als coördinatoren om deze warme blijken van waardering te weigeren. Toch moeten we
dat vaak wel doen. We hebben al teveel spullen en anders belandt het bij ons uiteindelijk in de vuilnisbak,
daar is het te persoonlijk voor.
‘Deze
nalatenschap
zullen we met
liefde koesteren’
Maar onlangs kwam er zo’n aanbod
voorbij dat we niet konden weigeren.
Op kamer groen kregen we een, voor
ons, nog jonge gast: Peter Paul, 56
jaar. Een doodzieke man. Hij vertelde bij opname
dat hij ruime horeca ervaring had en net zijn eigen
restaurant was begonnen toen hij ziek werd. De
eerste dagen was hij te ziek om iets te doen. Maar
door de rust in het hospice knapte hij geleidelijk
een beetje op en ontstonden er ook goede dagen.
Goede dagen waarop het hem lukte om naar de
keuken te komen om daar aan tafel mee te eten.
Een gezellige tafelgenoot met veel humor.
Vanaf zijn stoel observeerde hij wat er zoal bij het
gasfornuis gebeurde. En steeds vaker kwam er een
opmerking of een wens over hoe hij graag had dat
zijn eten bereid werd. We nodigden hem uit om, met
hulp van ons waar nodig, zelf te koken. Hij gaf de
uitleg en de vrijwilligers kookten zoals hij dat graag
had. Hij en sommige vrijwilligers kregen er samen lol
in. Op zekere dag lukte het hem om zelf een maaltijd
voor iedereen te koken. Ook de medewerkers van
het hospice werden uitgenodigd om aan te schuiven
bij deze heerlijke spaghetti maaltijd.
Na een week of twee vroeg hij of ik even tijd voor
hem had. Vanaf zijn bed vertelde hij dat hij een grote
collectie kookboeken had, ook hele bijzondere. Hij
gaf aan hoe graag hij wilde dat de collectie compleet
zou blijven. In zijn verhaal werd duidelijk hoe
na hem dit aan zijn hart lag. Mooie en waardevolle
kookboeken met heel veel liefde verzameld en gebruikt.
Door de klik die hij had met de vrijwilligers, en
doordat hij zag met hoeveel liefde zij graag een
mooie maaltijd voor onze gasten wilden maken, had
hij een idee.
Met tranen in zijn ogen vertelde hij dat hij de collectie
graag aan het hospice zou willen schenken. Het
koste hem moeite om te vertellen. Het betekende
dat hij moest erkennen dat hij niet meer beter zou
worden en zelf nooit meer in zijn boeken zou kunnen
bladeren. Ik kon aan hem zien hoeveel hij van zijn
boeken hield. Hoe belangrijk ze voor hem waren.
Met dit gebaar gaf hij ook een stukje van zijn ziel
weg. Klinkt misschien zwaar, maar voor mij voelde
dat zo op dat moment.
Daarna nam zijn zakelijkheid weer de overhand. Hij
wist precies hoe het geregeld moest worden. In de
keuken was nog wel een muur waar de boekenkasten
konden staan. En zijn familie kon alles thuis wel
even ophalen, geen probleem. Ik hoefde alleen nog
maar ja te zeggen. Zo snel ging dat natuurlijk niet.
Het is nogal wat. Het bleek te gaan om twee boekenkasten
vol, zomaar even in de keuken. En wilden
we dat überhaupt wel? Ik aarzelde. Maar ik zag ook
hoe betekenisvol zijn aanbod was. Dit moest ik eerst
met anderen bespreken.
Ook mijn collega, met enkele vrijwilligers verantwoordelijk
voor het interieur, ging met hem in gesprek. Uiteindelijk
vonden zij een mooie plek. Een grote kale
muur in onze vergaderruimte. Deze wordt nu opgesierd
door drie grote witte boekenkasten vol met
recepten van over de hele wereld en van diverse
beroemde koks. Er zitten hele kostbare boeken bij.
Graag had Peter Paul nog een toelichting op zijn collectie
willen geven. En we hadden hem graag voor
dit artikel willen interviewen, maar na alle goede
dagen kwam toch de verwachte terugval. Enkele
dagen na ontvangst van de boeken is hij in alle rust
overleden. Maar deze nalatenschap zullen we met
liefde koesteren. Peter Paul: Bedankt!
Tineke Breuer

Busvervoer voor elke gelegenheid, dagtochten, meerdaagse reizen,
pendelreizen, stremmingsdiensten of compleet verzorgde reizen.
Persoonlijk en voor u op maat gesneden.
Schoudermantel 52, 3981 AH Bunnik
Post Postbus 102, 3980 CC Bunnik
Tel +31 (0)30 6571616
E-mail info@kassingtours.nl
www.kassingtours.nl

56 Hospice Sravana
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter 57
‘Het was zo fijn dat de
VRIJWILLIGER
er was’
Als het einde nadert en tijd steeds kostbaarder wordt, is kwaliteit van leven niet langer alleen
meer te bereiken met medicatie en techniek. Dan worden aandacht en liefde minstens zo belangrijk.
De vrijwilligers van Sravana weten dat. Daarom laten ze zich bij het bieden van ondersteuning
leiden door de wensen en behoeften van de stervende, de familie en/of naasten.
“Veel mensen kiezen ervoor om thuis te sterven”,
vertelt Ans Bolder, coördinator van Sravana voor de
thuisaanvragen. “De familie en naasten willen graag
zelf de zorg voor de stervende geliefde op zich nemen.
Maar de zorg kan zwaar worden, zeker als het
langer duurt. Dan kan een geschoolde vrijwilliger van
Sravana ondersteuning bieden.”
In 2017 is de moeder van Marianne en Ingrid overleden.
De beide zussen weten uit ervaring dat de zorg
thuis zwaar kan worden. “Wij beloofden onze moeder
dat ze thuis mocht blijven tot het eind. Onze eerste
gedachte was: dat doen we zelf. Overdag voor
haar zorgen en ’s nachts bij haar slapen. Maar je
slaapt niet. Je moet er steeds uit en uiteindelijk houd
je dat niet vol.”
Marianne en Ingrid hadden wel van het hospice van
Sravana gehoord, maar wisten eigenlijk niet dat de
vrijwilligers van Sravana ook in de thuissituatie ondersteuning
kunnen bieden. “We zijn er door een verpleegkundige
op gewezen. Zij adviseerde ons om
ondersteuning aan te vragen. Ze zag wel dat wij het
zo niet vol konden houden. We moesten wel even
over een drempel om bij Sravana aan te kloppen.
Je zit in zo’n gevoelige periode en het voelde een
beetje als een tekortkoming van onszelf. Natuurlijk
hebben we het ook met mijn moeder overlegd. Zij
moest er ook even over nadenken, maar vond het
al snel goed dat we contact opnamen met Sravana.
Ze wilde toch wel graag dat wij konden slapen.”
Ans Bolder,
coördinator Sravana Thuis
Door ’s nachts goed te kunnen slapen, hadden de
beide zussen voldoende energie om er overdag
voor hun moeder te zijn. “Het was een bijzondere
tijd. Omdat we uitgerust waren, konden we overdag
de familie ontvangen. We haalden ook lekkere dingetjes
in huis; we wilden gewoon doen. We hebben
zelfs nog de trouwjurk van mijn moeder van de zolder
gehaald. Een kleindochter met dezelfde maat
heeft de jurk aangetrokken en daar hebben we met
elkaar nog erg om gelachen.”
Marianne geeft aan dat het belangrijk was dat zij en
haar zus zelf de regie in handen hielden. “Het was zo
fijn dat de vrijwilliger er was. We kregen ook al heel
snel een band. Maar we wilden zelf voor mijn moeder
zorgen. Dat wilden we niet uit handen geven.”
“Wij beloofden
onze moeder dat
ze thuis mocht
blijven tot het eind”
Vrijwilligers bieden rust en ondersteuning
En dan komt het moment van afscheid. “De vrijwilliger
ging op afstand staan zodat wij heel mooi bij mijn
moeder konden zitten. Wij hebben veel aan Sravana
gehad. De mensen die dit werk doen, hebben iets
speciaals. Ze zijn er gewoon, dat gaf ons rust. En je
weet dat ze je roepen als het nodig is.”

58 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
Inloophuis Oude IJssel
59
Het liefst wil je het kinderen besparen. Je wilt niet dat ze moeten
leren leven met een ouder, een broertje of zusje of een grootouder
die kanker heeft. Je wilt dat ze onbezorgd opgroeien. Je wilt dat
kinderen leuke dingen doen, lachen en plezier hebben. Maar soms
kan dat niet. Dan hebben kinderen, hoe jong ze ook nog zijn, niet zo’n
onbezorgde jeugd. Dan is er thuis iemand met kanker en delen ze in
de angst en het verdriet die de ziekte met zich meebrengt. Daar kun
je niet omheen, hoe graag je het ook wilt.
‘Ik voel me
altijd meer blij
als ik hier
ben geweest”
De jeugdafdeling van het Inloophuis Oude IJssel
vindt het belangrijk dat kinderen, ondanks alles, onbezorgd
leuke dingen kunnen doen. Daarom biedt
het Inloophuis kinderen die in hun omgeving worden
geconfronteerd met kanker, de mogelijkheid om elkaar
te ontmoeten en samen deel te nemen aan
activiteiten. Op de zolder van het Inloophuis, vlak
‘Onder de Pannen’, krijgen ze alle ruimte om met
leeftijdsgenoten die hetzelfde meemaken in contact
te komen. Om lekker te kletsen, even stoom af te blazen
en om deel te nemen aan activiteiten.
Anne (11) en Selma (12) hebben thuis met kanker te
maken. “Mama heeft eerst heel goed uitgelegd wat
je bij ‘Onder de Pannen’ kunt doen. Allemaal leuke
activiteiten en zo. En allemaal met kinderen die thuis
ook iemand hebben met kanker”, vertelt Selma.
Anne knikt bevestigend en vult aan: “Mijn moeder
had ergens gelezen over het Inloophuis en heeft het
toen aan mij verteld. Ze zei dat het iets voor mij kon
zijn.”
De beide meiden vinden het fijn om de eerste woensdagmiddag
van de maand naar de jeugdafdeling
van het Inloophuis te komen. “Ik vind de uitstapjes
die we maken het leukst”, geeft Selma eerlijk aan.
“En ik de verwendag”, zegt Anne op zo’n enthousiaste
manier dat je haar meteen gelooft.
De jeugdafdeling blijkt overigens niet speciaal een
‘meiden-ding’. Wesley (8) en Cas (9) zien ook iedere
maand uit naar die ene woensdagmiddag in het Inloophuis.
“Ik neem wel vaak een vriendje mee”, zegt
Wesley. “Vooral de eerste keer vond ik het fijn dat ik
niet alleen was. Dan moet je toch even wennen.”
Cas vond de boottocht die de jeugd heeft gehou-
den op de Oude IJssel helemaal te gek. En Wesley
straalt nog bij de herinnering aan de middag dat
‘Just Dance’ op het programma stond.
De kinderen realiseren zich heel goed dat ze allemaal
in dezelfde omstandigheden zitten. Allemaal
hebben ze thuis iemand met kanker. “We praten er
bij ‘Onder de Pannen’ wel eens over. Het hoeft niet,
maar soms doen we dat wel. En als we dat doen dan
is het fijn dat de anderen met je meeleven. Ik voel
me altijd meer blij als ik hier ben geweest. Ik vind het
hier fijn”, zegt Anne.
In het Inloophuis Oude IJssel kunnen op de eerste
woensdagmiddag van de maand de kinderen in de
leeftijd van 6 tot 12 jaar terecht. In de vroege avond
zijn de jongeren van 12 tot 18 er welkom. Iedere
maand zorgen de begeleiders voor een programma
dat past bij de leeftijd en bij de tijd van het jaar. Voor
meer informatie zie: www.inloophuisoudeijssel.nl

61
in de
Samenwerking
HOSPICES
ACHTERHOEK
Een paar jaar geleden hebben de besturen van bovengenoemde drie hospices in Oost Gelderland
contact met elkaar gezocht om elkaar te leren kennen en ervaringen uit te wisselen. In twee hospices
wordt zorg verleend aan terminale gasten in het hospice en aan terminale gasten die thuis
of in een naburige verpleeginrichting verblijven. Eén hospice verleent alleen zorg aan terminale
gasten in het hospice. De drie hospices zijn alle zogenaamde “bijna-thuis-huizen”, waar persoonlijke
zorg wordt verleend aan de terminale gasten en hun naasten.
Hospice Sravana - Doetinchem Hospicegroep De Lelie - Winterswijk Hospice Zutphen - Zutphen

62 Samenwerking
Fotografie: Simon Schutter
63
HET VERLOOP VAN DE SAMENWERKING
VAN DRIE HOSPICES IN DE ACHTERHOEK
Hospicegroep De Lelie - Winterswijk
Hoe is de samenwerking tussen besturen van
verschillende hospices tot stand gekomen?
Dit begon eind 2014 toen het bestuur van een nieuw
op te richten hospice in Zwolle contact zocht met het
bestuur van hospice Zutphen. Men wilde graag een
rondleiding door het hospice en met bestuursleden
spreken over de werkwijze in een hospice de taken
van de vrijwilligers, verantwoordelijkheden, financiën
enz.
Eenmalig is er een contact geweest tussen
bestuursleden van een hospice in Hengelo en een
afvaardiging van het bestuur van hospice Zutphen.
In dit contact is een aantal zaken over het reilen en
zeilen in een hospice uitgewisseld. Beide contacten
lieten zien dat het belangrijk is elkaar te kennen,
elkaar te raadplegen daar waar nodig en zo
mogelijk van elkaar te leren.
Hospice Zutphen
Besturen van hospices zijn verantwoordelijk
voor een goed bestuur. Dit houdt in:
Het opstellen en hanteren van het beleid;
- Opstellen van financiële plannen en
uitvoeren financieel beleid;
- Het beheer van het gebouw, installaties en
inrichting;
- Het onderhouden van contacten met subsidiegevers;
- Het onderhouden van contacten met overheidsinstanties,
landelijke verenigingen en de pers;
- Het stellen de kaders waarbinnen in het hospice
zorg verleend wordt;
- Het scheppen van voorwaarden waardoor de
coördinatoren, evt. verpleegkundigen en zorg- en
overige vrijwilligers hun werkzaamheden in en voor
het hospice op een verantwoorde manier kunnen
uitvoeren;
De bestuursleden in de drie hospices zijn allen
vrijwilliger en verdelen onderling de verschillende
werkzaamheden. In de hospices gelden dezelfde
verantwoordelijkheden.
Hospice Sravana - Doetinchem
In de bestuursontmoeting van de drie hospices
wilde men allereerst elkaar leren kennen, uitwisselen
op welke manier de palliatieve zorg aan terminale
gasten verleend werd en bezien wat we van elkaar
kunnen leren. Als we spreken over palliatieve zorg
aan terminale gasten, de zorg in de laatste fase
van het leven van mensen, vraagt dat wel enige
toelichting.
We praten namelijk niet graag over de laatste
levensfase. Dat is ook begrijpelijk. De mens houdt
per slot van rekening liever vast aan het leven. Maar
toch is het goed dat mensen nadenken over hoe zij
de laatste fase van hun leven willen doorbrengen.
Want het is niet iedereen gegeven om thuis te
kunnen sterven. Sommigen hebben geen partner
meer en alleen maar familie die ver weg woont.
Ook komt het regelmatig voor, dat de mantelzorgers
overbelast zijn en de zorg niet meer aankunnen.
Een mogelijke oplossing is dan een hospice. Al bijna
30 jaar worden er in Nederland regelmatig nieuwe
Bijna-Thuis-Huizen of Hospices geopend.
Begin 2017 is het idee geopperd om contact te
zoeken met bestuursleden van een drietal hospices
in Oost Gelderland. In oktober 2017 is het contact
daadwerkelijk tot stand gekomen.
De besturen van Hospice de Lelie, Hospice Sravana
en Hospice Zutphen (die elkaar al eens waren
tegengekomen in een bijeenkomst georganiseerd
door de VPTZ) zijn voor het eerst in oktober 2017
met elkaar in gesprek geraakt. Er was geen directe
aanleiding maar wel de behoefte elkaar beter te
leren kennen en met elkaar over het werken in een
hospice te spreken.
Doel van de eerste bijeenkomst van de
besturen was:
Elkaar informeren over het reilen en zeilen in
“Hospice-land” met name in de Oost Achterhoek.
In de eerste bijeenkomst die gehouden is in Hospice
de Lelie, was afgesproken dat we met elkaar over
één van de volgende onderwerpen van gedachten
wilden wisselen:
- werving en training van vrijwilligers; Wie doet wat en
hoe doe je dat?
- waar komen de gasten vandaan? Zijn hierin trends
te ontdekken?
- geldstromen overheid en gemeente. Welke
vergoedingen worden ontvangen en hoe groot?

64 65
Deze gelden komen toe aan organisaties in Zutphen,
gekomen en worden ontwikkelen met elkaar
die werken voor of te maken hebben met mensen
gedeeld. Trainingen op maat is één van de thema’s
met kanker en zijn uitsluitend bestemd ten behoeve
die de coördinatoren met elkaar verkennen.
van deze mensen. Aan het eind van ieder jaar vindt
een verantwoording naar de gemeente plaats. Al
Recent is aan de orde geweest dat het profiel van de
een aantal jaren krijgt het hospice Zutphen een groot
gasten die opgenomen worden in een hospice aan
bedrag hiervan. Omdat er in 2018 nog een bedrag
het veranderen is. Meer en meer komt het voor dat
beschikbaar was van deze gelden en het hospice
gasten complex gedrag vertonen, waardoor een
dringend nieuwe televisies moest aanschaffen voor
andere benadering van de (zorg)vrijwilligers wordt
hun gastenkamers, is verzocht of deze betaald
gevraagd. Afgestemd wordt of dit in de andere
konden worden vanuit het nog niet toegekende
hospices ook ter sprake komt en of men hiertoe
Roparungeld. Dit is door de gemeente Zutphen
iets in de opleiding van de vrijwilligers zou moeten
akkoord bevonden.
aanpassen. Momenteel beraden de besturen zich
hier ook over om te zien of er andere voorwaarden
Ook ontvangen de drie hospices eerder genoemd
geschapen moeten worden om de zorg aan de
en het Inloophuis Doetinchem al een aantal jaren
gasten op een verantwoorde en adequate wijze te
gelden die worden opgehaald door de Stichting
kunnen blijven verlenen.
BAX2Give. Dit team levert een sportieve prestatie ten
behoeve van goede doelen. Zij doen dit door in 24
De bestuursleden zijn van mening dat er de komende
uur een grote afstand hardlopend en of fietsend af
jaren nog voldoende thema’s blijven die met elkaar
te leggen. Het sponsorgeld dat zij hiermee ophalen,
verkend kunnen worden. In bovenstaand relaas zijn
komt ten goede aan de mensen met kanker en de
onderwerpen en thema’s aan de orde gekomen
hospices.
die mogelijk enige nadere uitleg dan wel toelichting
verdienen. Deze volgen hieronder.
- fondsenwerving; Wie draagt hier zorg voor?
- kansen en bedreigingen. Zijn deze aan te geven?
wordt eenmaal per jaar het bestuur van de gemeente
uitgenodigd in het hospice om kennis te nemen van
de ontwikkelingen, de kansen en de bedreigingen,
Het derde overleg vond plaats in oktober 2018
en het vierde in april 2019. In deze overleggen
is gesproken over het werven van vrijwilligers
Wat is een hospice?
Een hospice is een zorginstelling voor ongeneeslijk
In dit eerste overleg is veel uitgewisseld over
de financiële situatie etc. Deze bijeenkomsten leiden
en het opleiden van deze vrijwilligers. Ook hier
zieke mensen die hun laatste levensfase niet
het ontstaan van de verschillende hospices de
onderling tot een beter begrip van het reilen en
bleek dat er nogal wat verschillen zijn in de drie
thuis kunnen of willen doorbrengen. Mensen die
werkwijze, de soorten vrijwilligers, de taken van zowel
zeilen in het hospice. Ook is gebleken dat dit ten
hospices. Sommige coördinatoren verzorgen zelf de
worden opgenomen in een hospice hebben een
de bestuursleden, coördinatoren, de verschillende
goede komt aan de naamsbekendheid van het
basisopleiding van de vrijwilligers terwijl andere dit
levensverwachting van ongeveer drie maanden.
geldstromen en de financiële situatie van de
hospice. De twee andere hospices overwegen om
laten verzorgen door de VPTZ. Over de verschillende
In een hospice wordt (palliatief) terminale zorg
verschillende hospices. Hierbij bleek dat er in de
ook een soortgelijk contact op te bouwen in hun
modules voor vrijwilligers die door de VPTZ worden
gegeven.
geldstromen naar de verschillende hospices zowel
vanuit de overheid als vanuit de gemeentes veel
verschil bestond. Na deze leerzame bijeenkomst,
gemeente,
Het volgende overleg was in april 2018 in Hospice
Zutphen. Allereerst zijn de bestuursleden rondgeleid
verzorgd, is eveneens van gedachten gewisseld.
Hierover zijn voors en tegens te melden. In het laatste
overleg is ook besproken hoe om te gaan met de
Soorten hospices
In Nederland zijn er 2 verschillende soorten hospices.
die veel informatie gaf, maar tegelijkertijd ook weer
en vervolgens hebben we met elkaar de
Privacywetgeving en het bewaren van dossiers etc.
Het hospice waar 24 uur per dag medische
nieuwe vragen opwierp die nadere verdieping
verschillende ontwikkelingen uitgewisseld. Onder
Verder is uitgewisseld het nut van het overleggen
zorg aanwezig is (high care) en het hospice dat
nodig hadden is besloten, dat we tweemaal per
andere is gesproken over giften en sponsorgelden
van een V.O.G. (verklaring omtrent het gedrag) door
voornamelijk draait op de zorg van vrijwilligers (BTH,
jaar elkaar ontmoeten en willen ontdekken op welke
en over de acties die ondernomen zijn om donaties
nieuwe werknemers en vrijwilligers. Eén hospice heeft
bijna thuis huis). Een huis waar de mensen in alle
manier we elkaar van dienst kunnen zijn en van
en giften te krijgen, sponsoren te werven etc.
sinds de zomer van 2018 als beleid opgenomen, dat
rust en waardigheid hun laatste levensfase kunnen
elkaar kunnen leren.
Kortom: Hoe komen hospices aan extra gelden. Er is
ieder die bij het hospice komt werken als werknemer
afsluiten, in een sfeer die de thuissituatie zoveel
uitvoerig ingegaan op de Roparun die jaarlijks door
dan wel als vrijwilliger een VOG dient te overleggen.
mogelijk benadert.
Als eerste thema staat op de volgende agenda: de
Zutphen komt. Roparun is een sportieve prestatie die
De andere hospices denken hier nog over na.
Het belangrijkste doel van beiden is om het lijden
financiering naar de hospices.
geleverd wordt om op die manier geld op te halen
zo veel mogelijk te beperken: de palliatieve zorg.
Tussentijds is verzocht nadere informatie over de
voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor
In de verschillende onderlinge overleggen zien de
In hospices voegen we geen tijd toe aan het leven,
contacten met de gemeente en gemeentelijke
het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het
bestuursleden de noodzaak van deze contacten
maar wel leven aan de laatste dagen!
vergoeding naar het hospice te delen. Vanuit
hospice Zutphen is eenmaal per jaar persoonlijk
contact met de financiële man van de gemeente
motto wat al jaren is:
“Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak
meer en meer in. Op het financiële terrein kunnen de
besturen veel van elkaar leren evenals op het terrein
van werven en scholen van vrijwilligers.
Bijna-thuis-huis
Een hospice, of ook wel “bijna-thuis-huis”,
Zutphen. Nadere toelichting wordt dan gegeven op
geen dagen meer kunnen worden toegevoegd
Inmiddels zijn er contacten tussen de coördinatoren
waar de zorg voor de opgenomen mensen, zij
het ingediende verzoek om gemeentesubsidie. Ook
aan het leven”.
van de drie verschillende hospices tot stand
worden “gasten” genoemd, voor het grootste

67
deel door vrijwilligers wordt gedaan, heeft vaak
een wat informele en huiselijke sfeer. Naast de
vrijwilligers worden verpleegkundigen van een
thuiszorgorganisatie ingeschakeld voor de medische
ondersteuning. De dagelijkse leiding in een “
bijna zoals thuis huis” berust bij hiertoe opgeleide
beroepskrachten: coördinatoren. De medische
begeleiding van de gast blijft in handen van de
(eigen) huisarts. Het andere soort hospices heeft
eigen verpleegkundigen en artsen in dienst. In
overleg met de artsen en naasten wordt de zorg
voor de patiënt afgestemd.
Palliatief terminale zorg
Palliatieve terminale zorg is de zorg voor mensen
voor wie geen genezende behandeling meer
mogelijk is en die zich in de laatste maanden van
hun leven bevinden. Palliatieve zorg kan gegeven
worden in de vorm van verzorging en verpleging,
pijnverlichting, maar ook hulp bij het ontstaan van
problemen op het sociale, psychische of spirituele
vlak en ondersteuning bij het afronden van het leven
en het afscheid nemen.
Palliatieve zorg is er niet alleen voor de gast, maar ook
familie en vrienden kunnen hulp en ondersteuning
krijgen in deze vaak moeilijke periode.
Koepelorganisatie
VPTZ Nederland is de koepelorganisatie voor
organisaties in de vrijwillige palliatieve terminale
zorg. Deze zorg wordt zowel thuis, in hospices en
steeds vaker ook in zorginstellingen geboden.
VPTZ ondersteunt de ruim 200 lid-organisaties in
Nederland, behartigt hun belangen en stimuleert de
kwaliteit van de zorg en ondersteuning.
De groei van de hospices noodzaakt om de
deskundigheid van de zorg voor de terminale
gasten te blijven waarborgen. Hiertoe worden
regelmatig themadagen, trainingen en cursussen
georganiseerd door de Koepelorganisatie VPTZ.
Ook zoeken de besturen van de verschillende
hospices regelmatig contact met de besturen van
hospices in de omgeving om van elkaar te leren en
de zorg af te stemmen. Onderlinge samenwerking
tussen hospices en thuisorganisaties komen in de
themadagen meermalen aan bod als kansrijke
versterking van het VPTZ-werk. Regelmatig wordt de
noodzaak van samenwerking aan de orde gesteld.

Hospice Sravana
68 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter
69
20 jaar
Sravana
Symposium
Dinsdag 19 november 2019
15.30 tot 17.00 uur
14.30 uur: Ontvangst met koffie/thee
15.30 uur: Opening - dagvoorzitter
Wouke van Scherrenburg
15.35 uur: Welkom - Hans Schripsema,
voorzitter stichting Vrienden van
Sravana
15.40 uur: Agathe Oude Veldhuis,
concerncontroller kwaliteit en
veiligheid bij Sensire
15.50 uur: René ten Bos, hoogleraar
filosofie aan de faculteit
Managementwetenschappen
van de Radboud Universiteit
Nijmegen; ‘Denker des
Vaderlands’ van april 2017 tot
april 2019 en schrijver van vele
boeken.
16.10 uur: Vraaggesprek over palliatieve
zorg met Sander de Hosson door
Wouke van Scherrenburg -
Sander de Hosson is longarts in het
Wilhelminaziekenhuis in Assen en
schrijver van onder andere ‘Het
Slotcouplet’.
16.25 uur: Muzikaal intermezzo
16.40 uur: Hoe belangrijk is vrijwillige
palliatieve/terminale zorg in
onze samenleving en kan in
een vergrijzende maatschappij
deze zorg ook in de toekomst
nog worden aangeboden - Een
interactieve paneldiscussie
onder leiding van Wouke van
Scherrenburg, met Agathe Oude
Veldhuis; René ten Bos; Sander de
Hosson en een verpleegkundige
van Sravana.
17.00 uur: Napraten met een drankje en
een hapje in de IG&D foyer van
schouwburg Amphion.
BIJZONDER
SYMPOSIUM
VOOR
20-JARIGE
STICHTING
SRAVANA
Sravana staat op dinsdag 19 november stil bij haar
twintigjarig bestaan met het symposium: ‘Zolang er
leven is, wordt er geleefd’. Het symposium wordt
geleid door Wouke van Scherrenburg. Sprekers zijn:
René ten Bos, hoogleraar filosofie en Denker des
Vaderlands van april 2017 tot april 2019;
Sander de Hosson, longarts en schrijver;
Agathe Oude Veldhuis, concerncontroller kwaliteit
en veiligheid bij Sensire. Het symposium wordt
afgesloten met een interactieve paneldiscussie.
Na afloop wordt er nagepraat in de IG&D foyer met
een drankje en een hapje.
In de beginfase van het Doetinchemse Hospice
Sravana werd vaak schouderophalend gezegd
dat eerst maar eens moest blijken wat de waarde
van een hospice zou zijn. Nu, bijna twintig jaar later
is iedereen het erover eens dat Sravana niet meer
weg te denken is uit de Doetinchemse samenleving
en ver daarbuiten. Op de vraag hoe dat in de toekomst
zal zijn, is het antwoord van Pieter Jan Eshuis,
voorzitter van stichting Sravana klip en klaar: “In onze
veranderende samenleving zal de functie van Sravana
alleen maar groter worden. De behoefte aan
een hospice, een plek waar mensen in alle rust en in
het bijzijn van hun dierbaren afscheid van het leven
kunnen nemen, zal toenemen. Ook de vraag naar
ondersteuning in de thuissituatie zal naar verwachting
groeien. Dankzij de liefdevolle inzet van onze
vrijwilligers kan Sravana beide bieden. Ook in de toekomst.”
Hans Schripsema, voorzitter van de stichting Vrienden
van Sravana vult aan: “Wij proberen als ‘Vrienden
van Sravana’ steeds weer het belang van Sravana
onder de aandacht te brengen. We doen dit
niet alleen omdat we voor een groot deel afhankelijk
zijn van giften, legaten en sponsors. We doen dit ook
om inwoners van Doetinchem en omgeving te wijzen
op het bestaan van Sravana: het hospice en de
thuisondersteuning. Sravana is van belang voor de
samenleving. Daarom hebben wij ook gemeend om
naar aanleiding van het 20-jarig bestaan een symposium
te moeten organiseren. Natuurlijk voor genodigden,
maar zeker ook voor de inwoners van Doetinchem
en omstreken. We hebben ons best gedaan
om een mooie en interessante middag te bieden op
19 november. Met boeiende sprekers en een inspirerende
dagvoorzitter.”
Het thema van het symposium is: ‘Zolang er leven
is, wordt er geleefd’. Voor mensen die niet op de
genodigdenlijst staan, zijn kaarten verkrijgbaar via
Amphion voor €12,50 euro. Dit is inclusief koffie/thee
bij ontvangst en een hapje en drankje als afsluiting.

70 Tekst: Lideke Simon Fotografie: PR Inloophuis Oude IJssel
Inloophuis Oude IJssel
71
‘VOOR ONS BEGINT HET
MET HET BEDENKEN
VAN EEN LEUKE ACTIVITEIT’
Hetty, Lily en Anita. Drie vrouwen die zich, samen met een aantal
andere jeugd-vrijwilligers, vol enthousiasme inzetten voor ‘Onder de
Pannen’, de jeugdafdeling van het Inloophuis. Alle drie weten ze hoe
belangrijk het is voor kinderen en jongeren die thuis met kanker te maken
hebben, om even zichzelf te kunnen zijn, even uit hun dak te kunnen
gaan. Alle drie hebben ze een eigen verhaal dat hen bracht naar
de jeugdafdeling ‘Onder de Pannen’.
Hetty komt uit het onderwijs en kreeg in de familie te
maken met een nichtje met leukemie. Ze zag hoe
de ouders in beslag werden genomen door de zorgen
om de zieke dochter. Maar ze zag ook de emotionele
impact daarvan op de andere dochter. Lily
heeft een praktijk voor kinder- en oudercoaching:
‘i rörelse’. Zij weet vanuit haar praktijk hoe fijn het is
voor kinderen om andere kinderen in vergelijkbare
omstandigheden te treffen en samen leuke dingen
te doen. Anita verloor haar man aan kanker en bleef
achter met een dochter van 9 jaar. Als er toen een
Inloophuis was geweest met een jeugdafdeling, dan
weet ze zeker dat haar dochter daar veel aan gehad
zou hebben.
“Wij willen kinderen en jongeren die thuis met kanker
te maken hebben een ontspannen middag of
avond bezorgen. En natuurlijk mogen ze over kanker
praten, maar dat hoeft niet”, vertellen de jeugdbegeleiders.
Iedere eerste woensdag van de maand is
‘Onder de Pannen’ geopend. ’s Middags van 15.00
tot 16.30 uur voor kinderen van 6 tot 12 jaar en ’s
avonds van 18.30 tot 20.30 uur voor jongeren van 12
tot 18 jaar. “Voor ons begint het allemaal met het
bedenken van een leuke activiteit. Binnen of buiten
en van knutselen tot varen op de Oude IJssel. We steken
de koppen bij elkaar en pas als we er allemaal
een goed gevoel bij hebben, gaan we ervoor. Een
leuke activiteit vinden we belangrijk, maar we realiseren
ons ook dat de activiteit niet het doel is maar
het middel.”
Iedere activiteit start met het aansteken van een
kaarsje en wordt afgesloten met het doorgeven
van een groot hart van stof. “Hiermee willen we eigenlijk
zeggen: heb je nog iets op je hart, wil je nog
iets kwijt. Vaak wordt dan nog even gezegd hoe fijn
ze het vonden. Ze reageren natuurlijk niet allemaal
hetzelfde. Sommigen willen praten en anderen niet.
Sommigen willen ook graag een vriendje of vriendinnetje
meenemen. En dat mag ook. Wij vinden het
vooral belangrijk dat ze even zichzelf kunnen zijn, dat
ze kunnen lachen en plezier hebben. We merken
wel dat naarmate de kinderen wat ouder zijn, ze ook
echt steun aan elkaar hebben. Zij begrijpen elkaar,
dat is fijn.”
Voor kinderen en jongeren is deelname aan de activiteiten
gratis en ze mogen meedoen zo vaak als
ze het nodig hebben. “Dat bepalen wij niet vooraf.
Dat laat zich immers niet regisseren. Alle deelnemers
blijven onze uitnodigingen ontvangen. Daarnaast
proberen we via Facebook, onze website en via de
scholen zoveel mogelijk kinderen en jongeren te bereiken
die met kanker te maken hebben.”
Meer informatie
over de jeugdafdeling
‘Onder de Pannen’?
App: 06-83711109

73
AVU b.v.
klimaatbeheer
AVU b.v. klimaatbeheer is een toonaangevende
installatietechnische groothandel.
Naast het leveren van producten
aan onze klanten, bieden wij hen
ook technische ondersteuning. AVU
denkt graag mee in het (bouw)proces
en deelt haar kennis met haar opdrachtgevers,
zodat de eindgebruiker de beste
oplossing krijgt. AVU levert een breed
scala producten op het gebied van
airconditioning, luchtbehandeling, ventilatie
en vloerverwarming. Wij volgen
nauwlettend de trends in de markt en
zullen ons leveringsprogramma telkens
aanpassen aan de nieuwste stand van
de techniek.
“Omdat ik het zó’n prachtig initiatief vind, loop ik nu al voor het 3e jaar mee met BAX-
2Give. De enorme gedrevenheid van de organisatie werkt aanstekelijk”, vertelt Marco
Ringlever van PraKtima, “ook mijn vrouw Larissa en mijn broer Reinier zijn van de partij dit
jaar!”
PraKtima hecht als bedrijf grote waarde aan haar eigen maatschappelijke verantwoordelijkheid.
“Al onze vestigingen kennen een grote mate van lokale betrokkenheid. Daarom
is het voor ons min of meer vanzelfsprekend om iets bij te dragen aan het Inloophuis en
de Hospices in de regio Achterhoek. Met Care4Life van BAX2Give weten we zeker dat het
goed terecht komt!”
HPG B.V.
(Hollarts Plastic Group)
HPG B.V. (Hollarts Plastic Group) is een
producent van kunststof spuitgietproducten.
Wij produceren voornamelijk
ladingdragers (kratten, bakken etc.)
voor logistieke middelen, industriële
toepassing of producten voor consumentengebruik.
Meedenken in de
engineeringfase en levering op het
afgesproken tijdstip en locatie zijn
voor ons belangrijk naast de kwaliteit
van onze producten. Onze producten
kun je overal tegenkomen zoals
in de bloementeelt, voedselverwerkende industrie en levensmiddelenbranche. Als bedrijf
vinden wij het belangrijk onderdeel uit te maken van de omgeving waarin wij werken en
leven en daaraan een bijdrage te leveren. Goede initiatieven op lokaal niveau, zoals die
van Advocatenkantoor BAX met haar stichting BAX2Give dragen wij dan ook een warm
hart toe.

74 Hospicegroep De Lelie
Tekst: Hospicegroep De Lelie Fotografie: Daniël Hoitink
75
Als een vader van drie jonge kinderen
in het hospice verblijft
“DE KINDEREN
KREGEN AANDACHT
EN TROOST
EN WERDEN
EIGENLIJK BEST
VERWEND”
In mei 2018 constateerden artsen dat de veertigjarige Aaltenaar
Gerwin Schwartz, echtgenoot van Mieke (nu 36) en vader van Arjan
(11), Eline (8) en Fenna (6) niet meer zou genezen van kanker.
Samen met zijn gezin koos hij er voor zijn laatste dagen in Hospice
De Lelie in Winterswijk door te brengen. Een goede keuze, vindt
Mieke Schwartz: ,,Bijna alles kan en de vrijwilligers zijn geweldig.
Het voelt alsof je in een andere familie opgenomen wordt.”

77
Here
Here comes the sun (doo doo doo doo)
Here comes the sun, and I say
It’s all right
Comes
the
Sun
The Beatles
Little darling, it’s been a long cold lonely winter
Little darling, it feels like years since it’s been here
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It’s all right
Little darling, the smiles returning to the faces
Little darling, it seems like years since it’s been here
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It’s all right
Sun, sun, sun, here it comes
Sun, sun, sun, here it comes
Sun, sun, sun, here it comes
Care4Life, here we come
Care4Life, here we come
Little darling, I feel that ice is slowly melting
Little darling, it seems like years since it’s been clear
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It’s all right
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It’s all right
It’s all right
Op 9 mei 2018 was Gerwin met de kinderen in de tuin toen hij een
zware epilepsie-aanval kreeg en met spoed naar het ziekenhuis
moest. In het ziekenhuis bleek dat hij drie tumoren in zijn hoofd had
met uitzaaiingen in zijn longen, nieren en hersenen. Genezing was
niet meer mogelijk. ,,Thuisverzorging was eigenlijk geen optie” vertelt
Mieke. ,,We kozen er daarom voor dat Gerwin in Hospice De
Lelie zou gaan verblijven.”
Ferdi de Joly speciaal voor hem in het hospice kwamen optreden.
Met de Wensambulance Twente zijn we met het gezin naar de
Efteling geweest en is Gerwin naar een vrijgezellenfeest bij de
Domme Aanleg gebracht. Gerwin en ik zijn ook nog met stichting
Vaarwens naar Volendam geweest. Vanuit het hospice maakten
we wandelingetjes met de kinderen. Ook gingen we naar de
kermis en het circus.”
#bax2give
bax2give
Eigen kamer
In het hospice kreeg Gerwin een eigen kamer. Die kamer werd
later op aanraden van de vrijwilligers gewisseld voor een andere
kamer waar de kinderen vrijer in de tuin konden zijn en minder
met andere gasten rekening hoefden te houden. ,,De vrijwilligers
dachten in alles met ons mee en dat vonden we geweldig”, zegt
Mieke. ,,Ze waren ook erg betrokken bij de kinderen. Ze letten op
ze, gaven ze troost en aandacht. Eigenlijk zijn de kinderen daar
enorm verwend. Ze vonden het fijn dicht bij Gerwin te kunnen zijn
en samen dingen te ondernemen.”
Normaal
Ondanks dat hij ongeneeslijk ziek was, was Gerwin vastbesloten
alles wat hij kon uit zijn laatste dagen in het hospice te halen. Mieke
laat een fotoalbum zien waaruit blijkt dat dat gelukt is. ,,In overleg
kan bijna alles in het hospice,” vertelt ze terwijl ze door het album
bladert en foto’s toelicht: ,,Gerwin was fan van Normaal. Zijn
vriendengroep heeft geregeld dat de bandleden Jan Kolkman en
Dankbaarheid
Gerwin verbleef drie maanden en een dag in het hospice. ,,Dat
was wel een van de minst leuke aspecten van zijn verblijf,” licht
Mieke toe. ,,In principe mag je er drie maanden blijven. Gerwin
maakte zich toen hij er bijna drie maanden was wel druk over.”
Toen Gerwin hoorde dat hij bij hoge uitzondering toch langer
mocht blijven omdat een andere oplossing echt niet mogelijk
was, ging het snel en stierf hij enkele dagen later. Mieke denkt met
dankbaarheid terug aan Gerwins verblijf in het hospice. En ook de
kinderen hebben goede herinneringen aan die tijd. ,,Ze konden
veel en dichtbij papa zijn en konden het goed vinden met de
vrijwilligers. We voelden ons opgenomen in een familie. De eerste
keer dat ik binnenkwam vond ik het heel confronterend, maar
achteraf gezien was het een goede keuze.”
bax2give_

78 Inloophuis Oude IJssel
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering 79
JEUGDAFDELING
INLOOPHUIS BIEDT
KINDEREN HOUVAST
Het is de eerste woensdagmiddag van de maand. Lily en Anita,
twee begeleidsters van de jeugdafdeling van het Inloophuis Oude
IJssel aan de Plantenstraat 2 in Doetinchem, hebben alles
klaargezet voor de maandelijkse jeugdmiddag voor kinderen van
6 tot 12 jaar die thuis met kanker te maken hebben. Op het
programma staat: Just Dance.
Tegen drie uur worden de eerste kinderen gebracht. Onder de
brengers een moeder die haar dochter van tien met een vriendinnetje
brengt. “Mijn dochter komt nu voor de derde keer”, vertelt de
moeder. “Ze kwam de vorige keren zo positief thuis. Ze heeft er zelfs
haar sport voor verzet. Wel vroeg ze me de eerste keer of ze niet
meteen alles hoefde te vertellen. Ik heb gezegd dat dat pas hoeft
als zij er zelf aan toe is.”
In de gezellige, warme huiskamer van het Inloophuis wordt voor de
brengers koffie ingeschonken. En dan begint de nog jonge moeder
te vertellen over het belang van de jeugdafdeling. Over hoe
waardevol het is dat kinderen uit een gezin waar iemand kanker
heeft, een plek hebben om samen te zijn met leeftijdsgenoten in
eenzelfde situatie.
“Ik ben ziek”, begint ze. “Ik heb een vorm van bloedkanker. Ik
krijg chemotabletten om de ziekte stabiel te houden. Iedere acht
weken is er een controle en dat is steeds weer spannend. Mijn
dochter komt nu op een leeftijd dat ze begint te begrijpen wat
er aan de hand is. Maar met wie moet zij daarover praten? Op
school heeft niemand een vader of moeder die zo ziek is en ze
heeft geen broertjes of zusjes. Ik merkte dat ze zich alleen
ging voelen. Gelukkig las ik in de Nieuwsbrief van haar
school over de jeugdafdeling van het Inloophuis. Een
plek waar de kinderen leuke, gezellige
dingen doen maar waar ook de
mogelijkheid is om te praten. Allemaal
Allemaal
kinderen
in dezelfde
omstandigheden
kinderen in dezelfde omstandigheden. Kinderen die
elkaar begrijpen.”
De moeder legt uit dat de maandelijkse jeugdgroep
haar dochter houvast geeft. “Het heeft een meerwaarde
voor haar. Praten kan maar hoeft niet.”
Het is vooral de gezelligheid die ze als moeder zo
belangrijk voor haar dochter vindt. “Lekker met de
andere meiden. Ze heeft al zoveel op haar bordje.
En ze wil ons als ouders er ook niet mee belasten. Ze
wil mij geen pijn doen, door haar eigen angsten te
benoemen. En hier kan ze zichzelf zijn.”
Dan pakt de moeder haar jas en gaat ze nog even
de stad in. En de dochter? Die danst in een andere
ruimte van het Inloophuis met acht andere kinderen
in dezelfde omstandigheden de Macarena, bij de
beelden van Just Dance.
Samen leuke dingen doen

80 Fotografie: Simon Schutter 81
Zon, warmte en licht!
Na 5 jaar kou, wind en regen vond deze editie plaats tijdens
de langste dag van het jaar! Op 22 juni 2019 reisde de BAX-
2Give karavaan af richting Maastricht om op zondagmiddag
23 juni in Doetinchem te finishen. Naast de sportieve prestatie
die geleverd werd, was het natuurlijk ook tijd voor de nodige
ontspanning. En met de tropische temperaturen van dat
weekend was een verkoelend drankje meer dan welkom!
Saamhorigheid en stralende gezichten
Sommige deelnemers doen al vanaf de eerste editie mee, voor anderen was dit de eerste keer.
Maar alle deelnemers komen met dezelfde instelling en betrokkenheid. Hierdoor is het gevoel van
saamhorigheid in de groep erg groot en dit zorgde voor alleen maar stralende gezichten!

82 83
Vele kilometers in de benen, maar wat
voelt het goed als je hart klopt voor een
ander.
De hospices en het inloophuis verwelkomden
de deelnemers op een tweetal plekken met
heerlijke soep, broodjes, drinken en snacks.
Eten na de inspanning is hard nodig om de
energie weer aan te vullen. Daarna konden de
deelnemers er weer tegenaan!
‘Op weg naar het
startpunt’

Hospicegroep De Lelie
84 Fotografie: Annet Piek 85
Helpen
bij verlies
en
verdriet
“Alles wat ik weet over rouwverwerking heb ik
geleerd van patiënten”
Manu Keirse is een veelgevraagd spreker op het gebied van verlies en verdriet.
Hij schreef vele boeken over dit onderwerp en was gastspreker op het mini-congres
rouwverwerking, georganiseerd door Hopsicegroep De Lelie. Openhartig vertelde Manu
Keirse tijdens zijn lezing hoe hij in zijn studententijd leerde luisteren naar patiënten en
hoe hij deze kennis heeft ingezet en nog steeds inzet om nabestaanden te helpen hun
verdriet te verwerken.
Prof. dr. em. Manu Keirse is een Vlaamse klinisch
psycholoog en doctor in de geneeskunde. Hij werkte
onder meer als directeur patiëntenbegeleiding in de
universitaire ziekenhuizen van de KU Leuven. Al jong
was hij gefascineerd door de dood en met name hoe
mensen omgaan met het verlies van een dierbare.
Dat hij hier uiteindelijk zijn werk van heeft gemaakt,
heeft hij te danken aan een van zijn medestudenten.
“Tijdens mijn opleiding geneeskunde vroeg een
van mijn medestudenten of ik tijdens haar vakantie
langs wilde gaan bij haar ernstig zieke zus die in het
ziekenhuis lag. Een strenge hoofdzuster liet me eerst
drie oudere patiënten bezoeken voordat ik bij haar
langs mocht gaan. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid
dat ik tijdens mijn studie vrijwilliger ben geweest op
die afdeling. Ik heb daar heel veel geleerd over
communicatie met patiënten.”
Ontvankelijk en eerlijk
Zijn belangrijkste les leerde Manu Keirse aan het
sterfbed van de zus van zijn medestudente. Manu
Keirse: “In het ziekenhuis werd nooit over de dood
gesproken. Artsen en verpleegkundigen wisten
altijd de juiste woorden te vinden. Zij konden
bemoediging en hoop brengen waar ontreddering
en hopeloosheid om de hoek kwamen kijken. In mijn
onervarenheid kwam ik niet verder dan aandachtig
kijken, belangstellend luisteren en vaak met verdriet
in mijn ogen. Ik dacht dat ik nog veel te leren had,
maar op haar sterfbed vertelde die bewuste zus dat
dat nou juist was wat zij nodig had gehad. Zij leerde
mij vooral te blijven wie ik was. Ontvankelijk en
eerlijk. Om onmacht niet te verstoppen achter valse
beloftes. Ik leerde van haar hoe je de overgang kunt
maken van eenzaamheid naar gemeenzaamheid.”
Luisteren naar de ander
In de vele boeken die hij schreef beschrijft Manu
Keirse dat je rouwarbeid moet doen om een verlies
te overleven. “Allereerst moet je de werkelijkheid
van het verlies onder ogen zien. Daarna komt het
ervaren van de pijn van het verlies. Verdriet is heel
normaal. Maak het bespreekbaar, dat zorgt voor
begrip. Daarna moet je je leren aanpassen aan de
wereld zonder die persoon. Tot slot moet je opnieuw
leren houden van het leven en je herinneringen aan
de overledene levendig bewaren. Je omgeving kan
je hierbij helpen door te luisteren naar jouw verhaal,
jouw verdriet.. Om rouwende mensen te helpen hoef
je niet altijd wat te zeggen. Denk aan kleine gebaren,
zoals eten brengen, boodschappen meenemen,
een kaartje op de sterfdag. Zo kun je elkaar helpen
bij het verwerken van verlies,” aldus Manu Keirse.

Inloophuis Oude IJssel
86 Tekst: Lideke Simon Fotografie: PR Inloophuis
87
‘JE VOETEN WEERSPI EGELEN JE LICHAAM’
Het is aangenaam warm in de massageruimte van het
Inloophuis Oude IJssel. Op de comfortabele massagebank,
midden in de ruimte, ligt een handdoek en een hoofdkussen;
op een kastje tegen de wand staan verschillende
flacons massageolie. Deze woensdagochtend wordt de
ruimte gebruikt voor voetreflexologie.
Hanny de Bresser is gediplomeerd en beëdigd voetreflexzonetherapeut.
Ze runt al negen jaar haar eigen
praktijk in Ulft en deels in Driebergen: Meander,
Praktijk voor Voetreflexologie. Maar op twee woensdagochtenden
in de maand is ze vrijwillig werkzaam
in het Inloophuis Oude IJssel. “Toen ik een jaar of vier
geleden iets las over het Inloophuis, werd ik er meteen
door gegrepen. Zo’n mooi initiatief om mensen
die met kanker te maken hebben te ondersteunen.
Ik heb zelf geen kanker gehad, maar mijn schoonmoeder
wel. Ik heb de onrust, stress en soms ook
paniek gezien. En toen ik een keertje in Doetinchem
was en zag dat het open dag was bij het Inloophuis,
ben ik naar binnen gegaan en heb ik geïnformeerd
of er belangstelling was voor voetreflexzonebehandelingen.”
“Je voeten weerspiegelen je lichaam”, legt Hanny
uit. “Elke zone op de voet staat in verbinding met
een lichaamsdeel of orgaan. De uiteinden van de
zenuwen van ieder lichaamsdeel reiken tot in de
voet. Door druk op zo’n zone uit te oefenen, wordt
het corresponderende lichaamsdeel beïnvloed.
Dit heeft een ontspannende en daardoor helende
werking. Blokkades worden opgeheven, afvalstoffen
afgevoerd; kortom alles komt weer in balans en kan
weer lekker doorstromen.”
Haar eerste kennismaking met voetreflexologie kan
ze zich nog goed herinneren. “Ik was op een beurs
waar veel soorten opleidingen zich presenteerden.
Daar raakte ik aan de praat met een voetreflexo-
loog. Ik vond het meteen enorm interessant en was
verbaasd over wat voeten kunnen vertellen over je
lichaam. Ik heb nog even getwijfeld, maar ben toen
toch aan de driejarige opleiding begonnen. Die tijd
vloog voorbij. Aansluitend heb ik nog een jaar medische
basiskennis op HBO-niveau gedaan waardoor
mijn behandelingen deels vergoed worden door de
zorgverzekeraar. Tenminste, bij een aanvullend pakket.”
De gasten van het Inloophuis hebben baat bij de
behandelingen van Hanny. “De behandeling zorgt
voor een mentale oppepper”, vertelt ze. “Mensen
worden er sterker door en kunnen beter omgaan
met de ziekte en de gevolgen daarvan. Vaak slapen
de mensen ook beter; voelen ze zich stabieler. Voetreflexologie
geeft rust en die rust is juist zo belangrijk.
Hier op de tafel kunnen de gasten even alles vergeten.
Ze worden op een fijne manier aangeraakt en
kunnen hun spanning loslaten. Ik werk graag met
deze groep mensen. Ze zijn heel verschillend: van
strijdlustig tot berustend. Het is steeds weer mooi om
te zien welke uitwerking de behandeling heeft. Dat
verschilt per keer. Soms levert het energie en soms
neemt het energie. Maar altijd brengt het mentale
rust.”
Naast voetreflexologie biedt het Inloophuis meerdere
vormen van massage. Kijk op de website voor
meer informatie: www.inloophuisoudeijssel.nl
‘Hier op de tafel
kunnen de gasten
even alles vergeten’

88 Organisatie Stichting BAX2Give
89
Bjorn
Anne
Bjorn Harbers, partner bij BAX advocaten
belastingkundigen
“Alleen ben je sneller, samen kom je verder! Als partner
bij BAX en één van de initiatiefnemers van de
Stichting BAX2Give ben ik trots op datgene wat wij
in de afgelopen jaren samen met collega’s, klanten
en relaties hebben weten te bereiken. Samen een
wezenlijke bijdrage leveren aan een goed doel, niet
door alleen maar geld te storten, maar vooral door
de handen uit de mouwen te steken en inspanningen
te leveren waarbij grenzen worden verlegd.”
Melissa
Mike
Anne Kothuis, faillissementsmedewerker en secretaresse
bij BAX advocaten belastingkundigen
“De sfeer, de samenhorigheid én de ontlading bij de
bekendmaking van de totale opbrengst heeft ervoor
gezorgd dat ik elke editie heb meegedaan. Helaas
is het Nederland nog steeds zo dat inloophuizen
en hospices niet kunnen bestaan zonder donaties.
Door het feit dat ik van dichtbij heb meegemaakt
hoe zwaar zorg (voor de nabestaanden) in de laatste
levensfase kan zijn, besef ik mij steeds meer hoe
belangrijk het is dat er inloophuizen en hospices bestaan.”
Annemieke
Annemieke Wiltink, advocaat bij BAX advocaten
belastingkundigen
“Sporten, maatschappelijk betrokken zijn en iets
betekenen voor je medemens. Het zijn activiteiten
waar we veel voldoening uit halen. De acties van
BAX2Give die jaarlijks al sinds 2013 plaatsvinden,
hebben al deze onderdelen in zich. Heel mooi dus
om daarvan onderdeel te mogen zijn. Door de organisatie
van zo’n evenement worden deelnemers bij
elkaar gebracht, gestimuleerd creatief te zijn in het
ophalen van sponsorgelden, getraind om een weekend
lang veel kilometers te maken en mondt dit alles
uit in een onvergetelijk, gezellig en indrukwekkend
weekend!”
Claudi
Melissa Meffert, advocaat bij BAX advocaten
belastingkundigen
“Naast het ophalen van geld proberen wij met BAX-
2Give Care4Life ook zoveel mogelijk aandacht voor
de goede doelen te vragen om zo te laten zien hoe
belangrijk deze organisaties zijn. Iedereen wordt
in het leven namelijk vroeg of laat geconfronteerd
met ziekte en verlies. Naast de steun van de directe
omgeving of bij afwezigheid daarvan kan behoefte
bestaan aan een luisterend oor, afleiding, informatie
of verzorging. Het is dan ook erg fijn dat je daarvoor
terecht kunt bij het inloophuis en de hospices.”
Mike Timmer, partner bij BAX advocaten belastingkundigen
“Naast de dood vrees ik de laatste fase er naar toe. Hoewel de hospices en het
inloophuis gevoelsmatig volstrekt logische keuzes zijn als goede doelen, confronteren
deze doelen mij als deelnemer met onrustige gedachten. Wat dan opvalt
als de goede doelen worden bezocht, is de aanwezigheid van sereniteit. Daarna
komt de confrontatie. Bijna iedereen loopt er graag van/voor weg. Des temeer
kun je niets anders dan groot respect hebben voor alle betrokkenen bij de hospices
en het inloophuis.”
Claudi de Vries, communicatieadviseur bij BAX
advocaten belastingkundigen
“Waar het in het inloophuis draait om leven, gaat het
in een hospice om de dood. Een dierbare verliezen is
vreselijk. Maar ook een naaste te zien ‘strijden’ tegen
die ellendige kanker is zwaar. Je realiseert je dan nog
eens extra dat je van het leven moet genieten. En
dat is de gemene deler van het inloophuis en de hospices:
Omarm het leven en maak er wat moois van,
want niemand heeft je morgen beloofd!”

90 Hospicegroep De Lelie
Tekst: Hospicegroep De Lelie
Fotografie: Daniël Hoitink
91
“In het hospice
heeft Louise veel
nieuwe vrienden
gemaakt”
Een hospice wordt vaak geassocieerd met droevigheid. Maar voor gasten van een
hospice is het een waardige invulling van hun laatste levensfase. Dat blijkt in het
bijzonder uit het verhaal van Louise de Kruijff. Na haar diagnose keerde ze terug naar
de Achterhoek waar ze opgroeide en waar haar moeder en ex-echtgenoot Ben Rendering
haar makkelijk konden bezoeken. ,,In Hospice De Lelie in Winterswijk maakte ze nieuwe
vrienden en was ze ondanks haar terminale ziekte toch nog gelukkig”, vertelt Ben.
Ben en Louise hielden na hun scheiding goed contact. Nadat Louise’s
nieuwe partner overleed werd het contact intensiever. Toen
bleek dat ze ongeneeslijk ziek was en niet in het ziekenhuis kon blijven,
zocht Ben samen met Louise naar een oplossing.
Oplossing
Die oplossing vinden was niet zo makkelijk, vertelt Ben die zich door
het ziekenhuis onder druk gezet voelde: ,,Thuis blijven was onverantwoord
en in haar omgeving was niemand die voor haar zou
kunnen zorgen. Uiteindelijk belandde Louise in Nijmegen in een instelling
waar ze weinig ervaring hadden met terminale patiënten.
Toen dacht ik aan Hospice De Lelie in Winterswijk. Een verblijf daar
zou een uitkomst zijn, vooral voor haar negentigjarige moeder die
drie dagen per week voor dagopvang in verzorgingshuis De Pronsweide
verbleef dat op hetzelfde terrein ligt als het hospice. Maar
ook voor mij omdat ik in Lichtenvoorde woon.”
Regels
Omdat Louise niet in de Achterhoek woonde, mocht ze volgens
de regels formeel niet in het hospice verblijven.
,,Gelukkig besloot het bestuur een uitzondering op
de regel te maken omdat ze wel lang in Lievelde
gewoond heeft en omdat zowel haar moeder als
ik in de regio wonen,” vertelt Ben. Die uitzondering
bleek vooral voor Louise heel erg belangrijk. In het
hospice genoot ze van de contacten met de vrijwilligers
en de bezoeken van haar familie, vrienden en
haar moeder. Ze leefde zelfs een beetje op, vertelt
Ben: ,,Het was gezien de situatie het beste wat haar
kon overkomen. Louise maakte er heel veel nieuwe
vrienden.”
Vrienden
Die vrienden maakte ze onder de vrijwilligers. ,,Geweldige
mensen zijn dat”, vindt Ben. ,,Ze werken
vanuit het hart en dat merk je. Ze gunnen de gasten
hun privacy en doen er alles aan om het ze naar de
zin te maken. Als je aan een hospice denkt, denk je
aan verdriet, maar de sfeer is daar niet bedompt.
Er wordt echt wel gelachen! Louise vond het vooral
leuk om met het bed naar buiten te gaan. Dat kan
daar heel goed, het is een prachtige locatie.”
Erehaag
Louise’s verblijf in Hospice De Lelie duurde tweeëneenhalve
maand. ,,Ik ben nog steeds onder de indruk
van de afscheidsceremonie die de vrijwilligers
‘uitdragen’ noemen”, vertelt Ben: ,,De vrijwilligers
vormen een ‘erehaag’ waarbij ze kaarsjes in de
hand houden en lezen een passend gedicht voor.
Heel mooi.” Louise toonde haar dankbaarheid met
een gift aan het hospice waarmee onder andere
een brunch verzorgd werd voor alle vrijwilligers.
,,Dankzij De Lelie was ze in haar laatste maanden
toch nog gelukkig.” besluit Ben.

92 Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter
Inloophuis Oude IJssel
93
Care4Life: Estafetterun van Maastricht naar Doetinchem
‘HERE COMES THE SUN’
Het werd een weekend waar nog lang over zal worden
nagepraat: het weekend van Care4Life op 22 en 23 juni
2019. Over hoe heet het was en hoe vermoeiend. Over
hoe prachtig de vergezichten in de Limburgse heuvels waren,
waardoor er een soort vakantiegevoel ontstond. En
over het soms indringende besef dat er werd gelopen en
gefietst voor vier belangrijke goede doelen: het Inloophuis
Oude IJssel voor mensen die leven met kanker en de drie
hospices in de regio: Sravana, De Lelie en Zutphen.
Melissa Meffert en Annemieke Wiltink, beide advocaat
bij BAX advocaten belastingkundigen en beide
betrokken bij de organisatie van Care4Life, vertellen
graag over dat bijzondere weekend. “Die zaterdagochtend,
tegen negen uur, vertrokken we naar
Maastricht. Negen teams hardlopers en een team
mountainbikers. Met z’n allen in een touringbus, gevolgd
door 3 kleinere busjes. We arriveerden rond elf
uur bij de ENCI-mergelgroeve. Een schitterende plek;
bijna on-Nederlands met witte groeve-wanden en
een klein, helderblauw meertje. Na een lekker stuk
taart en na het maken van een groepsfoto werd er
op initiatief van één van de deelnemers en tevens
DJ, Jeroen Rosendahl, even letterlijk stilgestaan bij
kanker. “Een indrukwekkend moment, waarbij we in
het bijzonder een hardlooptrainer herdachten, die
ons in 2015 trainde voor het evenement.” Daarna
werd de eerste loopgroep samen met de fietsgroep
‘weggeschoten’. Inclusief milieuvriendelijke confetti.
De route was adembenemend mooi en iedereen
ging ervoor. Natuurlijk was het warm, maar voor de
spieren bleek dat zelfs een voordeel. Blessures waren
er dan ook niet, op misschien een paar oververhitte
momenten na. Maar daar werd op een terras in
Nuth al snel wat op gevonden. “Ouderwetse waterpret;
elkaar natspuiten en waterballonnen gooien.
Heerlijk verkoelend.” De tocht ging verder via Sittard,
waar een aantal deelnemers ontspanden bij yogaoefeningen,
naar Roermond. “Daar hebben we
gebarbecued aan de Maasplassen met een ondergaande
zon. Absoluut fantastisch!”
Van Roermond richting Venlo. “Onze route ging door
het centrum van de stad waar het ’s avonds natuurlijk
vol was met uitgaande jongeren. Wat een contrast
met de prachtige landschappen, maar fantastisch
die afwisseling!”
In Venlo was er nog een bijzonder moment: de verjaardag
van Mike Timmer, een van de organisatoren.
”Even na twaalven kwam Mike daar aan, na
een etappe te hebben gelopen. Een bijzonder moment
met een videoboodschap van het gezin thuis.
Hij ontving van ons ook een ‘gouden’ plaat van het
nummer ‘Here comes the sun’ van de Beatles. Het
nummer dat door Mike was aangewezen als het ‘lijflied’
van Care4Life. De ‘gouden’ plaat hebben we
als organisatie in een opnamestudio laten opnemen,
hetgeen destijds een verrassing van Mike voor ons
was.
De route ging verder richting Ottersum, waar de
hospices De Lelie en Zutphen de deelnemers verwelkomden
met soep en broodjes. “We waren er al heel
vroeg. Het begon net een beetje licht te worden.
Het pad werd extra verlicht door waxinelichtjes. Zo
sfeervol! En het eten was meer dan welkom en erg
goed verzorgd.”
De DJ zorgde onderweg voor extra entertainment.
“Ergens in de ‘middle of nowhere’ had hij een disco
met karaoke opgezet. Lekker foute nummers zingen.”
Daarna weer door richting Lobith, waar het Inloophuis
Oude IJssel en Sravana, naast een mooi zwembad,
voor een heerlijk ontbijt hadden gezorgd. “Er
waren zelfs snoeptomaatjes en komkommer. Eindelijk
wat groente! En zo leuk, dat grote spandoek waarop
de deelnemers succes werd gewenst.”
Langzaamaan kwam Doetinchem in zicht. De MTBers
en lopers troffen elkaar aan de rand van de stad.
Gezamenlijk werd het laatste traject afgelegd. De
aankomst op het Simonsplein was volgens Annemieke
en Melissa onbeschrijflijk. “Het plein stond bomvol.
We kregen zonnebloemen en de brandweer verkoelde
ons met een waterspuit. De groepsfoto uit de
mergelgroeve hing er levensgroot en ineens klonk
‘Here comes the sun’. We zagen onze familieleden
tussen het publiek en er volgde een enorme ontlading.
Niemand hield het droog. Wat een emoties!
We vielen elkaar in de armen. Zo mooi!”
En dan de opbrengst: een recordbedrag van
€ 36.100,00. Dankzij vele sponsors en leuke acties
van de deelnemers zelf. Zoals twee dames die shirtjes
hadden laten bedrukken en vervolgens hadden
verkocht. Gerd de Lange die zijn eigen boekjes verkocht;
de benefiet diners en Sjoerd Boom die honderd
pannenkoeken had gebakken voor onderweg!
De dank van de goede doelen is groot. Heel groot.
Wat een fantastisch weekend was dit. Een weekend
om nog lang over na te praten.

Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering 95
‘Het Inloophuis
Het was in 2014 dat José (gefingeerde naam) te horen kreeg dat
de uitslag van haar borstonderzoek niet goed was. Ze kwam terecht
in de medische molen. Op een dag zag ze in het ziekenhuis
een affiche van het Inloophuis. Met haar dochter en schoondochter
bezocht ze de open dag. En dat was het begin van een nieuwe
ervaring die, naast de medische zorg, belangrijk voor haar werd.
José besloot om eerst gewoon eens een keertje te gaan koffiedrinken
in het Inloophuis. Vanaf het moment dat ze over de drempel
stapte, werd ze gegrepen door de warmte waarmee ze ontvangen
werd. Het gaf haar meteen een thuisgevoel. Het deed haar zelfs de
ziekte een beetje vergeten.
José werkte jaren in de thuiszorg en wist wat kanker met mensen
kon doen. In haar werk kon ze daar goed mee omgaan maar dat
werd compleet anders toen het haarzelf trof. Gelukkig heeft ze veel
steun van de mensen om haar heen, maar in het Inloophuis merkte
ze dat de contacten met lotgenoten haar iets extra’s gaven.
is mijn
licht-
puntje’
“De ontvangst door de gastvrouwen is gastvrij en warm. Ik vind het
knap dat ze precies de goeie sfeer kunnen creëren zodat de gasten
zich welkom voelen”, zegt José. “De gastvrouwen en de coaches
hebben een luisterend oor en doen niet zielig tegen je. De
mensen in de eigen omgeving kennen je verhaal wel en daar kun
je niet eindeloos mee doorgaan. Maar hier in deze omgeving van
lotgenoten is het anders. Iedereen kan zijn of haar verhaal doen en
daar steek je ook nog wat van op.”
José gaf zich op voor een cursus schilderen en ging onder leiding
van een kunstenares aan de slag. José wist helemaal niet of schilderen
iets voor haar was, ze begon er gewoon aan. Het resultaat
was voor haar verbluffend. “Ik ben ziek maar door het maken van
een schilderij kreeg ik het gevoel dat ik iets kon wat ik nooit achter
mezelf gezocht had. Wat een afleiding en wat een blij gevoel!
Tot op de dag van vandaag kijk ik er met plezier naar en put ik er
vreugde uit. Zonder Inloophuis, de gastvrouwen, de lotgenoten en
de begeleiders zou ik mijn ziekte heel anders beleven. Het Inloophuis
is echt voor mij een lichtpuntje!”
José heeft eind vorig jaar even een time-out moeten nemen omdat
ze te moe was. Inmiddels verhuisde ze naar een kleiner huis waar
ze zich helemaal thuis voelt. Nu heeft ze weer energie om naar het
Inloophuis te gaan. Het is voor haar de tweede plek om thuis te
komen.

Inloophuis Oude IJssel
96 Tekst: Lideke Simon Fotografie: PR Inloophuis Oude IJssel
97
PRATEN OVER
PROSTAATKANKER IN
RONDETAFELGESPREK
“Mensen met prostaatkanker willen het er gewoon over hebben”, zegt
Ton Orriëns, regiovertegenwoordiger van de Prostaatkankerstichting.
“Technisch-medisch is er voldoende informatie te vinden. Wat wij willen
doen, is praten over de beleving van de ziekte. En dat geldt voor zowel
de patiënt als voor zijn omgeving.”
Ieder heeft zijn eigen verhaal maar er is wel een
gemeenschappelijk element: prostaatkanker. Daar
met elkaar over praten heeft meerwaarde.”
De rondetafelgesprekken worden gehouden op
dinsdagmiddag van 14.00 tot 16.00 uur. Bij de gesprekken
is ook Felix van Lammeren aanwezig. Van
Lammeren was tot 2015 oncologisch chirurg in het
Slingeland Ziekenhuis en kan vanuit zijn achtergrond
waardevolle adviezen geven over thema’s als bijvoorbeeld:
‘Communiceren met je arts, hoe doe je
dat’.
Naast het behandelen van thema’s, is er ook ruimte
voor het uitwisselen van persoonlijke ervaringen, iets
waar de deelnemers graag gebruik van maken.
Het aantal deelnemers aan zo’n rondetafelgesprek
is maximaal vijftien. “Melden zich meer mensen aan,
dan splitsen we de groep op”, aldus Ton Orriëns,
die het belangrijk vindt dat iedere deelnemer zijn
verhaal kwijt kan. Deelname aan de gesprekken is
gratis en ook de partners zijn welkom. In verband met
de ruimte is aanmelden echter noodzakelijk. Dit kan
via actief@inloophuisoudeijssel.nl of telefonisch op
dinsdag, woensdag of donderdag: 0314-646024.
De eerstvolgende rondetafelgesprekken zijn
gepland op 24 september en 19 november.
Er met elkaar
over praten
verbindt en sterkt
Jannie en Ton Orriens
Orriëns houdt met regelmaat de
rondetafelgesprekken voor mensen
die met prostaatkanker te maken
hebben. Samen met Netty Flierman,
gespecialiseerd verpleegkundige oncologie
en palliatieve zorg bij Sensire organiseert hij
deze gesprekken in het Inloophuis Oude IJssel.
“We bieden met de gesprekken psychosociale
ondersteuning en daaraan is duidelijk behoefte”,
zegt Netty Flierman. “Er met elkaar over praten
verbindt en het sterkt. Tijdens de begeleiding van
oncologisch patiënten is mij duidelijk geworden
dat er vaak een vraag achter een vraag zit. Wij
nodigen uit om het hele verhaal te vertellen.
Jannie, echtgenote van Ton, weet wat het is om
partner te zijn van iemand met prostaatkanker. “Je zit
met veel vragen. Wat betekent dit voor ons? Welke
behandelingen zijn er mogelijk. En wat zijn daarvan
de consequenties? Je begrijpt dat alle aandacht
uitgaat naar de patiënt, maar voor jou als partner
brengt deze diagnose ook veel teweeg.”
Ook Jannie is regiovertegenwoordiger
van de Prostaatkankerstichting. Tijdens de
rondetafelgesprekken gaat zij met de partners apart
zitten om ervaringen uit te wisselen. “Elke keer weer
merk ik hoe belangrijk het is om als lotgenoten met
elkaar te kunnen praten over wat ons is overkomen.
Je begrijpt elkaar met een half woord. Dat is fijn. Dat
geeft moed.”

98 Sponsoren
Colofon
2GIVE is een éénmalige uitgave in het
kader van Care4Life. Een evenement
georganiseerd door de stichting
BAX2GIVE ten behoeve van Hospice
Zutphen (Zutphen), Hospicegroep De
Lelie (Winterswijk), Stichting Sravana
(Doetinchem) en Inloophuis Oude IJssel
(Doetinchem). De stichting BAX2GIVE werd
in 2013 opgericht door BAX advocaten
belastingkundigen en heeft tot doel
het ondersteunen en organiseren van
allerhande (sportieve) activiteiten ten
behoeve van verschillende goede doelen.
Aan deze uitgave werkten geheel
kosteloos/belangeloos mee:
Fotografie:
Simon Schutter (zelfstandig fotograaf
Simon Schutter Fotografie, Doetinchem)
Redactie:
Mike Timmer (partner bij BAX advocaten
belastingkundigen, Doetinchem)
Melissa Meffert (advocaat bij BAX
advocaten belastingkundigen
Claudi de Vries (communicatieadviseur bij
BAX advocaten belastingkundigen)
Inloophuis Oude IJssel, Hospice Zutphen,
Hospicegroep De Lelie en Stichting
Sravana
Gerd de Lange (senior poultry specialist
Pas Reform, Zeddam)
Vormgeving:
Jeannette Hekman (zelfstandig fotograaf
en grafisch vormgever Gewoon Hekman,
Doetinchem)
Drukwerk:
2GIVE is (tegen gereduceerd tarief)
gedrukt door MDH Uitgeverij BV,
Informaticaweg 2, 7007 CP Doetinchem,
0314 – 36 11 30, mdh-uitgeverij.nl.
Voor meer informatie zie:
www.bax2give.nl
bax2give
bax2give_