Bewogen oktober 2019

Liftwedstrijd
Het was donderdag 3 oktober, 7:00 ’s
ochtends en met zijn allen stonden we te
popelen waar de liftwedstrijd heen zou
gaan. Eigenlijk wisten we het al een beetje,
want Yannick was zo slim om te vertellen dat
een dat je je met een rijbewijs in Duitsland
niet mag identificeren. Nadat alles duidelijk
was uitgelegd, begaf iedereen zich als de
wiedeweerga naar buiten om natuurlijk zo
snel mogelijk naar Köln te liften.
De meesten gingen naar de welbekende
Emmaviaduct, maar Marre en ik hadden
het listige idee om bij de Europaweg te
gaan staan. Na een kwartier te hebben
gestaan, werden we opgepikt door een
hartstikke vriendelijk zakenmannetje. We
begonnen met goede hoop, want hij wist
alles van liften af, en kon ons bij Meppel
bij een tankstation afzetten. Diepgaande
verhalen wie onze positieve en negatieve
voorbeelden waren, waar we onszelf over 10
jaar zien, verhalen over zijn studententijd,
en we waren in een mum van tijd in Meppel.
Echter aangekomen in Meppel wist hij zo
snel niet een tankstation te vinden, en had
hij ons afgezet in het noorden van Meppel
bij een carpoolplek waar geen hond te
bekennen was. De hoop op de winst vloeide
al een beetje weg, aangezien we een halfuur
door Meppel moesten lopen om bij de afrit
naar Zwolle te komen.
Na nog niet eens een minuut daar te hebben
gestaan werden we weer opgepikt en
konden we naar Zwolle gebracht worden.
Bij Zwolle stonden we alvast klaar met ons
bordje met “ARNHEM” erop. Na een tijdje
te hebben gestaan op toch wel een rotplek,
kwam er een moeder en dochter naar ons
toe dat ze ons naar Hattem konden brengen,
want dat lag er 10 kilometer vandaan. Wat
wij niet wisten, is dat het 10 kilometer van
Zwolle lag, en niet van Arnhem. Verbaasd
stapten we al snel uit, en zonk de moed ons
langzaam in de schoenen. Na hier en daar
wat kleine ritjes, en (te) lang te hebben
gestaan, waren we uiteindelijk dichtbij de
Duitse grens aangekomen, bij Zevenaar. En
dat terwijl er al een paar groepjes in Keulen
waren aangekomen, en het er nog eens
wreven door foto’s van liters aan pullen te
sturen. Bij Zevenaar konden we verder met
2 Duitse jongens die maar eens laten zien
dat er geen snelheidslimiet in Duitsland is.
180 k/m op de teller! We zouden in ieder
geval niet één van de laatsten worden,
dachten we.
En daar begon de drama. Bijna anderhalf
uur stilgestaan bij een Rastplatz, en
niemand die ons maar een beetje kon
verder brengen. Met de staart tussen onze
benen belden we de bezemwagen op,
waar we ook nog eens een uur op moesten
wachten. Marlies, Wouter en Loes hadden
ons iets verder buiten Düsseldorf bij een
tankstation gebracht. Eindelijk zagen we de
letter “K” van Köln op een kenteken staan.
Geduldig stonden we op haar te wachten,
want ze stond binnen eerst nog even een
boekje te lezen. En dat loonde, want ze
woonde bij het hostel om de hoek. 18:30
kwamen we dan eindelijk aan in het hostel.
En dan eindelijk was het tijd voor echt Duits
pils. En blijkbaar ook nog een ICE.
Sander Kerkhof
Bewogen, Verenigingsblad der Studiosi Mobilae
25