0419_HOEVE

Guus
had de auto niet gezien
Jörg en Marike bezoeken met hun dochter Pien (14) en zoon Guus (12) een kerstmarkt. Een gezellig
gezinsuitje dat eindigt in een drama, want Guus wordt aangereden en raakt ernstig gewond. Vier maanden
is hij buiten bewustzijn. Een jaar later revalideert hij nog steeds.
“Guus mopperde dat hij mee moest, er was voor hem toch
niks te doen”, vertelt Marike. “Na afloop liepen we met een zak
oliebollen in de hand naar de auto. We moesten een drukke
weg oversteken. Guus liep voorop, Pien erachter en daarna
wij. Opeens schreeuwde Pien: ‘Guus, pas op!’ Het volgende
moment zagen we iets door de lucht vliegen en ik dacht: dat
kan toch niet waar zijn? Maar Guus was vol geraakt. Hij had de
auto niet gezien, en de bestuurster hem niet.”
Ernstige situatie
Guus heeft meerdere schedelbasisfracturen. Ook is zijn milt
gescheurd en heeft hij een gekneusde long. Hij moet naar
Groningen. Marike: “Daar zeiden ze: als we niks doen, overlijdt
Guus binnen twee of drie uur.” Er wordt een stukje uit Guus’
schedel weggehaald om ervoor te zorgen dat zijn hersenen
ruimte hebben om te zwellen. Marike: “We moesten
afwachten tot de zwelling zou afnemen. Dan konden de
artsen pas zien waar de bloedingen zaten en of er hersengebieden
beschadigd waren.”
gingen we naar Guus, dan ontbijten in het Huis en daarna
weer naar Guus. Het Ronald McDonald Huis voelde echt
als een warme deken. Er waren andere gasten die ook
’s ochtends vroeg in het ziekenhuis waren, daar maak je dan
een praatje mee. Sommige vrijwilligers sprak je een paar keer
per week. Het ging
heel natuurlijk: als je
iemand nodig had, dan
was er iemand. Als je
dacht: nu even niet,
dan was er ook
niemand. Alsof dat
haarfijn werd
aangevoeld. Daarbij
was het Huis voor ons
ook een plek waar we
samen konden zijn
met vrienden die ons
zo enorm steunden.”
Tekst: Irene van Oostrum, foto’s: Anne-Marie Peek
Afstand nemen
Een verpleegkundige zorgt ervoor dat het gezin een plek
krijgt in het Ronald McDonald Huis. Marike: “Eerst voelde het
als een enorm eind lopen. Kunnen we niet gewoon hier bij
Guus blijven? Maar op een gegeven moment waren we blij
dat je een stukje moest lopen, om letterlijk afstand te nemen.
En als je bij de deur stond van het Huis, kon je de lampjes van
het Beatrix Kinderziekenhuis zien.”
Het gezin ontwikkelt al snel een nieuw ritme in het Huis. “Je
moet toch eten, slapen en boodschappen doen. ’s Ochtends
Heel vastberaden
Na een speciale therapie in Tilburg komt Guus weer bij. Nu is
hij thuis, maar hij gaat nog elke dag naar een revalidatiecentrum.
Marike: “Hij moest veel dingen opnieuw leren,
bijvoorbeeld fietsen en zwemmen. Hij ontwikkelt zich en
herstelt nog steeds, maar we weten niet hoe het straks gaat
als hij nieuwe dingen moet leren. Guus is zelf heel
vastberaden, hij heeft de artsen al meerdere keren verbaasd.
En we zijn ervan overtuigd dat hij het zover geschopt heeft,
juist omdat wij altijd dicht bij hem waren.”
[t]Huis 17