0419_ROTTERDAM

‘Je kukelt met een razend tempo
van je
roze wolk’
Nog geen dag oud wordt Emelie in maart 2014 opgenomen in het Erasmus MC-Sophia vanwege een
hartaandoening. Een zorgeloze kraamperiode in het kraamhotel wordt verruild voor een verblijf in Ronald
McDonald Huis Sophia in Rotterdam. “Je kukelt met een razend tempo van je roze wolk.”
Vader David voelt zich eerst nog schuldig naar andere ouders,
die de gastenkamer ook hard kunnen gebruiken en die
mogelijk verder weg wonen. Maar wanneer ze hun intrek
nemen, is hij alleen maar dankbaar voor deze mogelijkheid.
Dat ze als ouders deze moeilijke periode samen beleven,
dicht bij hun dochtertje. Zeker nu de kraamperiode anders
loopt dan vooraf gedacht. Emelie wordt postnataal gediagnosticeerd
met een aangeboren hartafwijking. Ze komt
terecht op de intensive care.
Stille verbinding
David en Maaike leven in een roes, veel gaat aan hen voorbij.
Wel valt de geur van verse koffie en bloemen in het Huis op.
“Het Huis voelt echt als thuis, dat is bijzonder met zoveel
verschillende gasten met ieder hun eigen zorg en verdriet.
De medewerkers en de vrijwilligers spelen feilloos in op onze
behoeften. Het lijkt of ze over extra voelsprieten beschikken.
Wij waren erg op onszelf, maar de bemoedigende knikjes
deden wonderen. Net als de hulp bij het organiseren van zaken.”
midden in de nacht in zijn badjas door het Huis? De verklaring
was simpel, goed voor een mooi verhaal: David was op weg
naar de keuken om de gekolfde borstvoeding in de koelkast
te zetten. Iets waar ze samen hartelijk om lachen als ze eraan
terugdenken.
Knuffel in de nacht
Dat ze Emelie niet op elk moment van de dag bij zich hadden,
was lastig. Maar door hun verblijf in het Huis kon David
dochter Emelie elke avond voor het slapengaan even
knuffelen. Dit was goud waard. “Ook waren de knuffels van
directe familieleden fijn. Juist op het moment dat we ze
kregen, beseften we zelf pas hoe hard we dat nodig hadden.”
Begin dit jaar is Emelie met een hartkatheterisatie geopereerd
en nu heeft ze aanzienlijk meer energie. Het is voor het eerst
dat David en Maaike uitkijken naar de volgende controle.
Tekst en foto’s: Mirjam van Helvoort
Maaike: “Basisdingen, zoals opruimen, hielden me op de
been. Net zoals de lichte, vrolijke omgeving en de aanwezigheid
van andere mensen. Het zorgde ervoor dat alles
normaal leek. Toen een andere moeder langsschuifelde, wist
ik meteen dat ze ook net bevallen was. Dit zorgde voor een
stille verbinding. Je herkent elkaars zorgen, los van diagnoses.”
Bijzonder moment
Een leuke anekdote in al het verdriet is die keer dat David raar
werd aangekeken in het trappenhuis. Waarom ‘sloop’ die man
[t]Huis 17