Verenigingsblad no. 2 / 2010 - Walboduin

FOtO: JOKE HAMMINK
Wijkvereniging bestaat 65 jaar
Op 10 mei a.s. bestaat de wijkvereniging Bohemen Waldeck Kijkduin 65 jaar. Net als de bevrijding heeft de
wijkvereniging haar pensioengerechtigde leeftijd behaald, maar is toch nog steeds springlevend.
In een geschonden Den Haag werd op de dag van de
bevrijding de vereniging opgericht, aanvankelijk vooral
met het oog op allerlei ontspanningsactiviteiten in de
wijk Bohemen. Waldeck bestond nog niet, Kijkduin was
in de oorlogstijd deerlijk onttakeld. Pas in 1959 kreeg de
vereniging koninklijke goedkeuring waarbij nog steeds
het brengen van ontspanning als voornaamste middel
werd gezien om de binding tussen de wijkbewoners te
bevorderen.
Intussen is de wijkvereniging gekoppeld aan het wijkberaad,
dat fungeert als belangenbehartiger van de wijk.
Daardoor is het accent verschoven naar de leefbaarheid
van onze omgeving en het welzijn van de wijkbewoners.
Maar tot de dag van vandaag groeien en bloeien
nog steeds tal van activiteiten, die aan de oorsprong van
onze vereniging staan.
Hier de verhalen van twee oud-bestuursleden.
Carel Vis vertelt
“In 1989 schreef ik een brief aan de gemeente over het
verkeerslawaai. Dat was nog in de tijd dat de vrachtwagens
van Norfolk Line over de Kijkduinsestraat denderden,
richting Hoek van Holland, elkaar inhalend om op
tijd bij de boot naar Engeland te zijn. Wethouder Toon
van Hagen was toen voorzitter van de commissie ruimtelijke
ordening van de wijk en vroeg mij onmiddellijk of
BOHEMEN WALDECK KIJKDUIN 9 VOORJAAR 2010 NUMMER 2
ik geen lid wilde worden van deze commissie. Zo begon
het.
Er werd hard gewerkt in de commissie en er was een
plezierige sfeer. De wethouder had één nadeel: hij was
nogal lang van stof. Toen ik het eens waagde, na een monoloog
van een half uur, om voorzichtig een opmerking
te plaatsen, zei hij verontwaardigd: ‘Mag ik als-je-blieft
even uitpraten?’ Toen ik daarop de slappe lach kreeg,
keek hij me stomverwonderd aan. Hij had werkelijk geen
idee!
Dat commissiewerk deed ik een aantal jaren, totdat ik in
1999 tevens tweede secretaris werd van het bestuur van
de wijkvereniging. Dat heb ik zo’n zes jaar gedaan, tot
2005. Daarna bleef ik nog een tijdje lid van de redactie
van de wijkbladen, maar in 2008 vond ik het eigenlijk
welletjes. Je moet niet vergeten: ik ben nu 74 en als ik
een dag vergaderd heb voor een van mijn andere bestuursfuncties,
dan heb ik het wel gehad. Ja, ik heb altijd
veel vrijwilligerswerk gedaan, zo zat ik onder meer in
het bestuur van Pax Christi Nederland en Internationaal.
Nu houd ik mij nog bezig met de stedelijke vereniging
Groepswonen door Ouderen en ik ben hier actief betrokken
bij mijn eigen woongemeenschap ‘Teunisbloemhof’.
Terug naar de wijkvereniging: toen ik tweede secretaris
werd, was Hans Blankhart voorzitter. Een aimabele man
die de gewoonte had de vergaderingen te beginnen met
een grap. Misschien niet altijd even fijnzinnige grappen –
zijn militaire achtergrond verloochende zich niet – maar
het werkte wel. Eerst even lachen en dan hard werken.
Ik vond de vergaderingen op zich heel plezierig. Wat ik
minder vond, was de confrontatie met het ambtenarendom.
Je kunt als wijkvereniging met eenvoudige middelen
onmogelijk op tegen het bestuurlijke ‘geweld’ van
het stadhuis. Zeg maar: stencils tegenover vierkleurendruk.
Formeel is er inspraak, maar tegen de overmacht
van de ambtenaren ben je niet opgewassen. Wat er nu
met Kijkduin gebeurt, is symptomatisch. Prachtige drukwerken
en weggepoetste inspraak.
Tijdens mijn bestuurslidmaatschap was ik al snel ook re-
vervolg op pagina 11