Van Le naar The Tour de France

Van “Le Tour de France” naar “The
Tour”.
Hans Dequeker

Van
“Le Tour de France”
naar
“The Tour”
3

Voor Karin

Voorwoord
Tijdens één van de vele gesprekken die ik met mijn collega’s Tom en Ludo voerde over het wielrennen,
bleek hoe veel of hoe weinig sommige feiten uit een niet zo ver verleden nog gekend waren bij de
jongere én oudere wielerliefhebbers. Dit bracht mij bij het idee om een kort overzicht te schetsen van
de Tour de France in de jaren 80. Aangevuld met persoonlijke herinneringen en na bijkomende
opfrissing ervan, bleek dit kort overzicht van oorspronkelijk één pagina uit te groeien tot een klein
boekje waar dankzij het internet al snel foto’s werden aan toegevoegd.
Ik (her)ontdekte beelden uit een ver verleden en de beloofde einddatum verschoof meerdere malen.
Ik concentreerde me op de periode van de jaren 80 omdat het voor mij de eerste periode was dat ik
de wielersport echt actief ben beginnen volgen… en eigenlijk sindsdien niet meer ben gestopt. Toen
beleefde de wielersport zijn doorbraak naar de Angelsaksische landen en werd de voertaal in het
peloton vaak het Engels, vandaar de titel. Waar voorheen de Tour een strijd was tussen Franse
topfavorieten, werden de krijtlijnen verlegd naar een internationaal deelnemersveld.
Omdat in die periode de winnaar van de Tour zijn conditie nog vaak aanwendde op het WK, dat eind
augustus werd verreden, bespreek ik ook steeds kort die wedstrijd.
De foto’s plukte ik van het internet. Ik ben Pinterest en andere sites dan ook zeer dankbaar.
Ik dank ook mijn goede vriend Tom Bervoets voor het kritisch nalezen van de eerste versie.
Tot slot wil ik nog mijn zonen Bart en Tom Dequeker danken voor hun kritische opmerkingen bij de
opmaak en hun noodzakelijke aanmoedigingen bij het schrijven toen het iets moeilijker ging.
Opgedragen aan mijn vader Louis, van wie ik de liefde voor de wielersport erfde.
Hans Dequeker, Herent, 25 mei 2018
5

Inhoudstafel
1 Het WK van 1982: De proloog ......................................................................................................... 9
2 1983 .............................................................................................................................................. 11
2.1 De Tour in 1983, een onbekende Parijzenaar ....................................................................... 11
2.2 Het WK in 1983, de eerste Amerikaan .................................................................................. 12
3 1984 .............................................................................................................................................. 14
3.1 De Tour in 1984, de Mondriaantrui ...................................................................................... 14
3.2 Het WK in 1984, een Belg ..................................................................................................... 16
4 1985 .............................................................................................................................................. 18
4.1 De Tour in 1985, de belofte .................................................................................................. 18
4.2 Het WK in 1985, een Nederlands veteraan........................................................................... 20
5 1986 .............................................................................................................................................. 22
5.1 De Tour in 1986, het gevecht met de Das............................................................................. 22
5.2 Het WK in 1986, jet lag in Colorado Springs. ........................................................................ 24
6 1987 .............................................................................................................................................. 25
6.1 De Tour in 1987, een nieuwe Bernard? ................................................................................ 25
6.2 Het WK in 1987, de triple crown ........................................................................................... 27
7 1988 .............................................................................................................................................. 28
7.1 De Tour in 1988, de afwezige favorieten .............................................................................. 28
7.2 Het WK in 1988, gevecht in Ronse ........................................................................................ 31
8 1989 .............................................................................................................................................. 32
8.1 Het voorjaar van 1989........................................................................................................... 32
8.2 De Tour in 1989, secondespel in Parijs ................................................................................. 32
8.3 Het WK in 1989, de tweede .................................................................................................. 36
9 1990 .............................................................................................................................................. 37
9.1 De Tour in 1990, de koele afwerker ...................................................................................... 37
9.2 Het WK in 1990, jet lag in Japan ........................................................................................... 39
10 De Tour in 1991 en 1992, een Spaans tijdrijder begint ............................................................ 40
11 Nabeschouwing ......................................................................................................................... 44
12 Wat gebeurde er achteraf met de voornaamste protagonisten? ............................................ 45
13 De top 3 van de Tour van 83 tot 92 .......................................................................................... 48
Bronnen................................................................................................................................................. 49
De truitjes op de titelpagina. ................................................................................................................ 50
7

1 Het WK van 1982: De proloog
Het was het eerste weekend van september in 1982. Zonder het goed te beseffen maakten mijn vader
en ik het begin van de mondialisering van het wielrennen mee. Het wereldkampioenschap werd toen
nog verreden in het eerste weekend van september en dat jaar ging het door in Goodwood in Groot-
Brittannië. De UCI deed wel meer van die uitstapjes, maar het gros van de deelnemers bleven toch
renners uit de traditionele wielerlanden van Europa zoals België, Frankrijk, Italië, Spanje en Nederland.
Het was geen bijzondere wedstrijd en voor de Belgen was er na de periode van Merckx en Maertens
al helemaal niet veel plezier meer te beleven. “Verdorie”, zei mijn vader tijdens de laatste ronde. “Daar
rijdt nu een Amerikaan voorop”.
Ik kende hem al van in de Tour de France van het jaar daarvoor. Het was de Amerikaan Jonathan (Jock)
Boyer, die een aanval deed in de laatste ronde. Boyer was zo ongeveer de eerste bekende
Amerikaanse wielrenner. Hij reed in 1981 ook al mee in de Ronde van Frankrijk. Hij was me toen al
opgevallen door een foto in de krant waarop een renner in stars en stripes trui enthousiast zwaaide
naar een stars and stripes vlag in het publiek. “De Amerikaan Jonathan Boyer groet zijn landgenoten
langs de weg”. Over die trui van Amerikaans kampioen was wel wat te zeggen. Op dat moment was
er geen echte Amerikaanse kampioen wielrennen omdat er doodeenvoudig nog geen
kampioenschappen werden georganiseerd maar Felix Lévitan, de organisator van de Tour vond dat
het commercieel wel interessant was om een Amerikaan met een opvallende trui in zijn peloton te
hebben rijden. Over Felix Lévitan kunnen we veel vertellen, hij bepaalde vaak zelf hoe de wedstrijd
mocht verlopen en als hij vond dat die man de kampioen van de USA was, dan was het ok. Hij was de
Tourbaas, en de jury volgde hem.
1 Boyer in de Tour van 1981
Even terug nu naar Goodwood, waar Boyer op punt stond om de eerste Amerikaanse wereldkampioen
te worden. Tot onze grote verbazing ging er echter nog een andere Amerikaan achter Boyer aan. Het
was Greg Lemond, die net als Boyer voor het Renaultteam van de Franse vedette Bernard Hinault
reed, daar hadden we al helemaal niet van gehoord. Lemond bracht de Italiaan Giuseppe Saronni in
zijn kielzog mee en in de sprint haalde Saronni het gemakkelijk van Lemond en Sean Kelly, een Ier die
in Frankrijk koerste. Ja, die Amerikanen gingen nog veel moeten leren wat koersen was. De verzamelde
9

pers wist het wel. Ze hadden ook eens hun neus aan het venster gestoken maar op een Amerikaans
wereldkampioen of een Tourwinnaar zouden we nog jaren kunnen wachten. Rijden in team, daar
kenden de Europese renners nu eenmaal alles van. Toen men trouwens vroeg aan Lemond waarom
hij achter zijn ploegmaat aanging, antwoordde hij doodleuk dat ze elkaar niet konden uitstaan.
Trouwens, die Amerikaanse ploeg op het WK bestond uit twee man.
2 Het WK-podium in Goodwood, let op het archaïsche scorebord
3 Lemond, blij met zilver in Goodwood

2 1983
2.1 De Tour in 1983, een onbekende Parijzenaar
De grote “patron” van het Franse wielrennen, “le Blaireau”, (de Das) Bernard Hinault was in 1983
afwezig in de Tour. De knieproblemen waardoor hij als een dief in de nacht uit de Tour van enkele
jaren geleden in Pau was vertrokken, waren erger geworden en hij was na een operatie aan het
revalideren. Het werd dus een open Tour de France.
Toen de Fransman Pascal Simon van het Peugeotteam, een vijftal minuten voorsprong had op Laurent
Fignon, een jongere ploegmaat van Hinault bij Renault, die aan zijn eerste Tour bezig was, dacht men
dat de nieuwe winnaar van de Tour al gekend was. Jammer genoeg voor Pascal Simon viel hij in een
maisveld bij een uitwijkmanoeuvre tijdens de rit naar Montréjau in de Garonne. Hij probeerde nog
wat mee te rijden met een gebarsten schouder maar in tegenstelling tot de Amerikaan Tyler Hamilton
in de Tour van een twintigtal jaar later moest hij na enkele dagen afzien opgeven. De verdovende
werking van Epo is blijkbaar beter dan wat er toen voor handen was aan pijnstillers. Fignon kreeg de
gele trui op een presenteerblaadje, won uiteindelijk nog een afsluitende tijdrit en mocht gehuldigd
worden als Tourwinnaar in zijn thuisstad Parijs.
4 Pascal Simon wordt verzorgd door Tourdokter Porte
De wielerkenners hadden alleen nog maar van Fignon gehoord als de jonge gebrilde Parijzenaar met
zijn haarband, die tijdens de Herfstprijs Blois-Chaville in 1982 alleen op de overwinning afstoomde
totdat zijn pedaal afbrak in volle vlucht. Die Fignon, dat was een gelukstreffer, maar Pascal Simon daar
konden we volgend jaar wel een potentiele Tourwinnaar in zien. Fignon bleef immers een knecht van
de Blaireau. En als er iets was wat als een paal boven water stond, was het de hiërarchie in het team
van Hinault. Laurent Fignon kreeg als bijnaam, “le professeur”. Het was in die tijd in het wielrennen
niet moeilijk om door te gaan voor een intellectueel. Het dragen van een bril en het lezen van een
boek was vaak al voldoende.
11

5 De onfortuinlijke Fignon vlak na zijn val in Blois-Chaville in 82
6 Laurent Fignon als beste jongere en Pascal Simon, toen nog in het geel
2.2 Het WK in 1983, de eerste Amerikaan
In het Zwitserse Althenrhein werd Greg Lemond de nieuwe wereldkampioen. De Amerikaan haalde
het voor de Nederlander Adri Vanderpoel en de Ier Stephen Roche. De ploegleider van het
Renaultteam, Cyrille Guimard, zat nu met een immens luxeprobleem. Hij had de winnaar van de Tour,
de wereldkampioen en de patron van het Franse wielrennen Bernard Hinault in zijn team. Toen
Lemond van het podium kwam, werd er al meteen gevraagd of die drie wel in 1 ploeg samen pasten.
Niet dus. Hinault kon al niet meer door een deur met Guimard en zijn afwezigheid in de Tour
gecombineerd met de overwinning door zijn jongere knecht Laurent Fignon had hier ook niet toe
bijgedragen. Hinault bouwde een eigen ploeg uit en in plaats van een ploegleider nam hij de
onbekende Zwitser Paul Koechli als trainer. Hinault werd dus de baas, op en naast de fiets.

7 Het WK podium in 83
8 Lemond op het WK in Althenrhein
9 Voor het laatst, ploegmaats Fignon en Hinault in de Giro van 1983
13

3 1984
3.1 De Tour in 1984, de Mondriaantrui
De wielerkenners stelden zich de vraag in 1984 of Hinault, die weggegaan was van Renault naar de
ploeg van de Franse miljardair Bernard Tapie, in staat zou zijn om zijn vijfde Tour te winnen. Hij moest
hiervoor het vuur aan de schenen leggen van zijn vroegere knecht Laurent Fignon. De gebrilde
Parijzenaar was vlak voor de Tour nog Frans kampioen geworden met groot machtsvertoon en was
uitgegroeid tot een echte vedette.
Hinault stond er vaak alleen voor en holde achter de feiten aan. Hij haalde de proloog binnen, maar
verder was zijn ploeg te zwak, want in het tussenseizoen had hij nogal veel energie moeten steken in
het op poten zetten van zijn ploeg La Vie Claire. Die La Vie Claireploeg introduceerde de klik pedalen
(overgenomen van ski-bindingen), de kleurige Mondriaantruien en experimenteerde met Look carbon
fietsen.
10 Paul Koechli in de volgwagen
De strijd tussen beide teams uitte zich zelfs in hun wagensponsor. La Vie Claire reed met Citroen,
Renault reed vanzelfsprekend met Renault. Zo waren de drie Franse autoconstructeurs
vertegenwoordigd in het Franse wielrennen. Citroen, Renault en tenslotte Peugeot waar Pascal Simon
geen enkele verwachting meer waar kon maken.
11 Fignon leidt voor Hinault, typisch beeld voor die Tour

De Renault ploeg van Fignon, had verschillende kleppers in huis, die op bijna miraculeuze wijze zichzelf
konden overstijgen in de Tour van dat jaar. Fignon won zelf 5 ritten maar ook zijn jonge Franse
ploegmaats Pierre Henri Menthéour, Pascal Jules, Pascal Poisson en Marc Madiot lieten zich niet
onbetuigd met ritwinst.
Menthéour was een Franse playboy uit Corsica die de mouwtjes van zijn trui knipte om bruine armen
te hebben. Poisson droogde Eric Vanderaerden, de Belgische topsprinter van dat ogenblik af in een
vlakke etappe. Ook de prestigewinst in de ploegentijdrit was voor het Renaultteam. Vincent Barteau,
een jonge helper uit de Renault ploeg, glipte mee in een “échappée bidon” die tot 17 minuten
voorsprong had en droeg op die manier tot in het gebergte de gele trui.
12 Vincent Barteau op weg naar zijn gele trui
Fignon trapte ongelooflijk grote versnellingen, dat was een overbelasting die wel verkeerd moest
aflopen. Fignon zou de Tour in 84 winnen met grote overmacht voor zijn oude patron Bernard Hinault.
In zijn schaduw werd zijn ploegmaat Greg Lemond derde in de eindstand. En dat voor zijn eerste
deelname. Als dat geen geslaagde les was! Toen Greg in de bergen eens aanging, zagen we hem een
teken geven naar Hinault om mee te gaan. De geruchten dat Greg naar het La Vie Claireteam zou
overstappen werden er alleen maar sterker door.
15

13 Fignon leidt voor Hinault, wereldkampioen Lemond volgt. Criquelion en Kelly in zijn spoor.
3.2 Het WK in 1984, een Belg
Op het WK in 1984 in het snikhete Spaanse Montjuich, ontsnapte de Belg Claude Criquelion voor het
goud. Hij werd wereldkampioen voor de Italiaan Claudio Corti en de Canadees Steve Bauer, die een
maand tevoren bij de amateurs op de Olympische spelen van Los Angeles nog zilver had behaald. De
ploeg van de Amerikanen bestond al uit vier renners.
14 Claudy Criquelion wint goud voor Corti en Bauer

15 De Amerikaanse ploeg op het WK van 1984 (Eustice, Lemond, Lewis Mount, Boyer)
17

4 1985
4.1 De Tour in 1985, de belofte
Fignon kende een winterseizoen vol problemen. Operaties en tendinitis aan overbelaste pezen. Zijn
sponsor Renault stopte met de sponsoring van hun wieler-en Formule 1 team door de crisis in de
automobielindustrie. Hij moest zelf met ploegleider Cyrille Guimard de boer op om een nieuwe
sponsor (Système U) te strikken die het hele team kon overnemen. Hij moest in de zomer dan ook
noodgedwongen verstek laten gaan voor de Tour
Lemond stapte over naar Tapie voor een bedrag dat een “million dollarcontract” werd genoemd. En
Hinault? Die had zijn huiswerk beter gemaakt. Zijn ploeg was gevoelig versterkt onder meer met de
Canadees Steve Bauer en enkele jonge Zwitsers, zoals Niki Ruttimann, die stevig konden bergop
fietsen. Hij won de Giro en was klaar om in het rijtje te stappen van de groten die tot dan toe 5
Tourzeges hadden behaald, namelijk Jacques Anquetil en Eddy Merckx.
16 Tapie met zijn twee kopmannen
Op de beklimming van de Tourmalet kon Hinault, in zijn gele trui, de ontsnapte Spanjaard Delgado
niet volgen. Hij zou last hebben gehad van bronchitis. Lemond wou zijn kans gaan maar ploegleider
Koechli moest hem tot de orde roepen. Lemond die wachtte en zich netjes aan de ploegtucht hield,
kreeg van sponsor Tapie de belofte dat hij de onbetwiste kopman zou zijn in de Tour van het volgende
jaar. Hinault won de Tour voor Lemond en beloofde Greg op het podium in Parijs dat hij het volgende
jaar zijn dienst zou rijden.

17 Lemond met de combine trui, Hinault in het geel. “Volgend jaar is het voor jou, Greg.”
Er reden in die Tour toen voor het eerst ook enkele Colombiaanse klimmers zoals Lucho Herrera en
Fabio Parra mee. De Tour werd niet langer een onderonsje van Europese renners. Buiten enkele
exploten in het gebergte, speelden ze geen rol van betekenis voor de algemene rangschikking.
18 Hinault houdt een strak tempo aan in het gebergte voor de Colombiaan Lucho Herrera
19

19 Vijf Tourzeges, Hinault stapt in het rijtje van Anquetil en Merckx
20 Vijftien Tourzeges: Merckx, Hinault en Anquetil
4.2 Het WK in 1985, een Nederlands veteraan
In Giavera del Montello in Italië slaagde de 38-jarige Nederlander Joop Zoetemelk erin om in de laatste
twee kilometer te ontsnappen. De veteraan uit de tijd van Merckx bleef uit de greep van de kopgroep.

Greg Lemond won de sprint voor zilver en bleef de Italiaan Moreno Argentin voor, die zo graag
wereldkampioen in eigen land was geworden.
21 De Nederlandse veteraan wint het WK
22 Ook hier Lemond op de tweede plaats op het podium
21

5 1986
5.1 De Tour in 1986, het gevecht met de Das.
De Tour van 1986 was beloofd aan Greg Lemond. De Franse pers poogde nog de tweestrijd Fignon
Hinault aan te porren. Maar Fignon, die meerdere lichamelijke problemen had gekend in zijn
voorbereiding zoals een sleutelbeenbreuk na een val op de piste in januari, kwam met een handicap
aan de start. Ondertussen was de La Vie Claireploeg nog gevoelig versterkt met de jonge Amerikaan
Andy Hampsten, die een echt klimtalent was. Tapie begon zelfs luidop te dromen van een volledig
eindpodium voor zijn ploeg. De La Vie Claireploeg was inderdaad veel sterker dan de ploeg rond
Fignon.
Greg Lemond verscheen aan de start als de opvolger van zijn oudere ploegmaat Bernard Hinault. De
overwinning in de Tour was hem beloofd maar dat was buiten de Das gerekend en wat volgde zou
doorgaan als een van de meest zenuwachtige Tours die zich tussen ploegmaats heeft afgespeeld.
In tegenstelling tot zijn eerdere beloften, deed Hinault er alles aan om de Tour naar zijn hand te zetten.
Hij slaagde er zelfs in om de gele trui te veroveren. Van de tweestrijd met Fignon kwam niets in huis
nadat die moest opgeven na veel tijdverlies. De strijd zou zich tussen de La Vie Claire ploegmaats
afspelen.
23 Hinault in de aanval met Delgado in de dertiende etappe
Hinault viel, tegen de afspraak in, aan in de Pyreneeën in de twaalfde etappe samen met de Spaanse
klimmer Pedro Delgado. Lemond zat gevangen in het ploegenspel en verloor een 4-tal minuten. De
dag erop, tijdens de dertiende etappe, maakte Hinault de kapitale fout zichzelf te overschatten. Hij
wou zijn aanzienlijke voorsprong nog verder uitdiepen maar zakte door het ijs. Hij wou bijna Delgado
de ritoverwinning niet gunnen. Het resultaat was dat hij zijn voorsprong verloor. Lemond slaagde erin
terug te komen en zijn achterstand aanzienlijk te verminderen. De spanning tussen de ploegmaats was
te snijden.

24 Lemond in geel, Hinault in bolletjes, Hampsten in het wit
In de Alpen, viel Lemond ongegeneerd de positie van Hinault aan en veroverde de gele trui. Sponsor
Tapie organiseerde de verzoening. In de rit naar Alpe d’huez reden beide kemphanen samen naar
boven. Lemond en Hinault kwamen hand in hand over de aankomstlijn. Op de persconferentie
achteraf gaf Hinault zich nog niet gewonnen. De Tour zou voor hem slechts beslist worden in de laatste
tijdrit. Lemond haalde het gemakkelijk en werd de eerste Amerikaan die de Tour op zijn naam zou
schrijven. Na de schorsing van Lance Armstrong en Floyd Landis, is hij trouwens nog steeds de enige
Amerikaanse Tourwinnaar. Hinault eindigde tweede en hing de fiets aan de haak. Hij werd
ceremoniemeester bij de Tour de France. Zijn zesde Tourwinst was er nooit gekomen.
25 Samen op weg naar de top van Alpe d'huez
23

5.2 Het WK in 1986, jet lag in Colorado Springs.
In het kader van de mondialisering van de wielersport werd het WK van 1986 georganiseerd in
Colorado Springs in de Verenigde Staten. Er was heel wat te doen over jet lag en hoe die te vermijden.
De Italiaan Moreno Argentin slaagde er in goud te veroveren voor de jonge Fransman Charly Mottet,
ploegmaat van Fignon. Ze waren samen op de slotklim voorop geraakt.
26 Argentin verslaat Mottet in Colorado Springs US

6 1987
6.1 De Tour in 1987, een nieuwe Bernard?
Alle vooruitzichten van de Tour van 87 werden in de maand april onderuitgehaald toen Greg Lemond
tijdens een jacht op kalkoenen door zijn schoonbroer werd neergeschoten. Wat eerst leek op een
banaal jachtongeluk, werd gecompliceerd door een loodvergiftiging door hagelbolletjes. Lemond out
voor de Tour. Het zou het begin zijn van heel wat problemen gedurende enkele jaren.
Fignon was nog altijd op zoek naar de supervorm. Hij werd door zijn ploegmaats gelost tijdens de
ploegentijdrit in de Tour. Zijn jongere ploegmaat Charly Mottet stond klaar om zijn plaats in te nemen.
In de tijdrit op de Mont Ventoux verloor Fignon zeven minuten. Hij slaagde er wel in de rit naar La
Plagne te winnen, maar de grote ronderenner was nog slechts een schim van zichzelf.
27 Fignon verslaat Fuerte voor ritwinst op La Plagne
Zou dit duo nog ooit een rol van betekenis kunnen spelen in een grote ronde? Daar zou niemand nog
op willen hebben wedden. In de winter kreeg Fignon trouwens nog een bijkomende morele slag. Zijn
ploegmaat Pascal Jules, vriend van bij zijn debuut, verongelukte met de wagen nadat hij terugkwam
van het ondertekenen van zijn contractverlenging.
Figuur 28 Fignon, Jules en Guimard bij Renault
25

In de tijdrit op de Ventoux stak immers een nieuw Frans talent zijn neus aan het venster. De jonge
Fransman Jean-Francois Bernard (Jeff voor de Fransen) uit de La Vie Claireploeg. Hij won de tijdrit met
overmacht en veroverde zo de gele trui. Zou de geschiedenis zich herhalen? Zou Tapie na de winst van
Lemond en Hinault, weer de gele trui veroveren? Zou Jeff, zoals Fignon enkele jaren tevoren, de Tour
binnen halen terwijl zijn kopman afwezig was?
29 Bernard tijdens de klimtijdrit op de Ventoux
Het Franse publiek zag in Jeff al de opvolger van Hinault rijden. Jean-Francois Bernard Hinault
noemden ze hem al. Jammer genoeg voor Jeff reed hij de dag na zijn overwinning al lek. Er waren geen
La Vie Claireploegmaats in de buurt en Jeff verloor vier minuten aan Delgado en Roche. We zagen met
zijn allen op televisie hoe Jeff zijn ploegleider Koechli uitkafferde.
Dit moment was misschien wel het begin van het einde van de zo succesvolle La Vie Claireploeg.
Voortaan zou Toshiba als sponsor op de iconische Mondriaantruien prijken. De grote belofte Andy
Hampsten was na de broederstrijd in de Tour het vorige jaar teruggekeerd naar de Amerikaanse 7-
Elevenploeg. Waar was die Amerikaanse tweemansploeg van Goodwood gebleven? Er was nu al een
Amerikaanse topploeg, een Tourwinnaar en een wereldkampioen.
De Tour, die begon in West-Berlijn achter het Ijzeren Gordijn, viel de laatste week in zijn definitieve
plooi toen Stephen Roche met een bovenmenselijke inspanning bij de Alpenrit naar La Plagne het
tijdsverschil op de ontsnapte Delgado wist te beperken tot een twintigtal seconden. Hij moest zelfs na
het overschrijden van de meet die op de top lag, aan het zuurstofapparaat. Op die manier was het
speelbaar voor de Ier om in de individuele tijdrit de achterstand op de Spanjaard, die een mindere
tijdrijder was, om te buigen naar een voorsprong van veertig seconden. Bernard won nog de
afsluitende tijdrit maar Stephen Roche haalde, na de Giro enkele weken voordien, nu ook de Tour
binnen. Bernard stond als derde op het podium met slechts twee minuten achterstand op Roche… Er
waren maar liefst 25 ritten, een naoorlogs record.

30 Het podium in Parijs anno 1987
6.2 Het WK in 1987, de triple crown
In het Oostenrijkse Villach hadden de Nederlanders bij het ingaan van de laatste ronde drie man in de
kopgroep, Steven Rooks, Teun Van Vliet en Erik Breukink. Er ontstond echter wat verbrokkeling en op
die manier raakte Stephen Roche voorop samen met de Duitser Rolf Golz. Het was zijn bedoeling om
de sprint aan te trekken voor die andere Ier, Sean Kelly, die samen met de Nederlanders een
afwachtende houding aannam. Net zoals Argentin rekende hij op zijn eindspurt. Roche bleef echter
voorop en slaagde er op die manier in om Eddy Merckx te evenaren door Giro, Tour en WK in hetzelfde
seizoen te winnen, de “triple crown” van het wegwielrennen.
31 Roche haalt het voor Argentin, Kelly ziet het vanop de tweede rij
27

7 1988
7.1 De Tour in 1988, de afwezige favorieten
Over de rol van de favorieten in de Tour van 1988 kunnen we kort zijn.
Lemond had getekend bij de Nederlandse PDM-ploeg nadat de relatie met Tapie vertroebeld was.
Tapie zette immers alles in op zijn nieuwe kopman Jean-Francois Bernard. Gregs revalidatie verliep
slecht en we hebben Lemond niet vaak aan de start van wedstrijden gezien. Hij werd zelfs ontslagen
bij PDM aan het einde van het seizoen en men sprak al van het einde van zijn carrière.
32 Lemond in PDM shirt
Fignon werd in de Tour gedwongen tot opgave en na zijn winst in Milaan-San Remo werd hij niet meer
beschouwd als een renner die een rittenwedstrijd naar zijn hand kon zetten. Daarvoor zouden de
Fransen moeten rekenen op renners als Charly Mottet (Système U), Jean-Francois Bernard (La Vie
Claire) en Ronan Pensec (Peugeot).
33 Système U-team nog vol vertrouwen voor de Tour in 88

34 Fignon wint zijn eerste Milaan San Remo
Jean-Francois Bernard veroverde de roze trui in de Giro na de proloog in Urbino en droeg drie dagen
de leiderstrui. Hij won drie ritten in die Giro. In de besneeuwde etappe op de Gavia-pas verloor hij
minuten op Hampsten. Toch was dit veelbelovend voor de Tour tot hij viel in een onverlichte tunnel.
Hij moest noodgedwongen de Giro met een ernstige rugblessure verlaten en kon hierdoor zijn
prestatie van het vorige jaar in de Tour niet herhalen. De volgende jaren van zijn carrière werden
gekenmerkt door vele blessures. Hij zou later een knechtenrol gaan invullen bij het Spaanse team
Banesto van Indurain.
35 Bernard in de Giro van 88, in het spoor van Hampsten
Roche had zijn knieën na zijn superjaar overbelast en kwam nooit meer op het oude niveau terug. Hij
verscheen dan ook heel weinig in zijn regenboogtrui aan de start dat seizoen. Zijn doortocht bij de
nieuwe Fagorploeg die rondom hem was gebouwd, was dan ook een gigantische mislukking.
29

36 Weinig in actie gezien: Roche als wereldkampioen
Het was de schaduwfavoriet Pedro Delgado, die de Tour won. Hij legde echter een paar dagen voor
het einde een positieve dopingtest af. Hij werd niet bestraft omdat het verboden product Probenecid
nog niet op de lijst van de internationale wielerunie stond, maar wel op de lijst van het Olympisch
comité. Het was een gitzwarte bladzijde in de Tourgeschiedenis. Bemerk echter dat wie toen op
doping betrapt werd, weliswaar een tijdsstraf kreeg van enkele minuten maar de wedstrijd wel
gewoon verderzette zoals de Nederlander Gert-Jan Theunisse deed.
37 Theunisse en Delgado, twee verschillend behandelde dopinggevallen

7.2 Het WK in 1988, gevecht in Ronse
Het WK van 1988 vond plaats in Ronse in de Vlaamse Ardennen. Het parcours was typisch dat van een
klassieker, enkel de kasseien ontbraken. De aankomst lag op de Kruisberg. Hier speelden de klassieke
renners een rol van betekenis. De ronderenners kwamen niet echt in het stuk voor. In de laatste ronde
was oud-wereldkampioen Claude Criquelion voorop met de jonge Italiaan Maurizio Fondriest. Met
een gigantische inspanning slaagde de Canadees Steve Bauer er nog om in de laatste hectometers bij
het tweetal te komen. In de eindsprint deed Bauer de deur dicht voor Criquelion, waardoor de Belg in
de afsluiting viel. Fondriest werd wereldkampioen en Bauer terecht gedeclasseerd.
38 Criquelion valt na manoeuvre van Bauer
Het beeld van Cricri die met de fiets aan de hand de meet overschrijdt, doet alle wielerliefhebbers die
toen keken terecht nog steeds pijn aan het hart. Criquelion zou jammer genoeg meer herinnerd
worden in de wielergeschiedenis door zijn gemiste zekere wereldtitel van Ronse dan door zijn
wereldtitel van Montjuich.
39 Criquelion komt te voet over de eindmeet
31

8 1989
8.1 Het voorjaar van 1989
In het voorjaar van 1989 was geen enkele wielerploeg nog geïnteresseerd in Greg Lemond. Het vorige
jaar bij PDM was uitgedraaid op een rampjaar. Alleen de Brugse fantast Francois Lambert van het
Belgische ADR-team was nog bereid om het risico te nemen om Lemond een contract aan te bieden.
Het ADR-team was een Belgisch team dat zich vooral concentreerde op de klassiekers. Ze hadden al
met Eddy Planckaert de Ronde van Vlaanderen en met Dirk Demol Parijs-Roubaix gewonnen. Voor de
Tour van 1989 zouden ze zich concentreren op ritoverwinningen en een tweede groene trui voor hun
sprinter Eddy Planckaert proberen te veroveren.
De resultaten van Lemond in de Giro waren alvast geen bevestiging dat Lambert goed had gegokt.
Fignon was wel helemaal terug. Hij zette de Giro volledig naar zijn hand. Hij won het roze voor de
Italiaan Flavio Giupponi. Tot de afsluitende tijdrit hadden we Lemond nog helemaal niet gezien. In de
afsluitende tijdrit veroverde Lemond echter de tweede plaats achter de tijdritspecialist de Pool Lech
Piasecki. Zou hij dan toch terug kunnen komen of was dit slechts een uitschieter? Het was alvast een
reden voor ploegleider Jose De Cauwer om Lemond mee te nemen naar de Tour. Misschien kon hij
dan wat publiciteit trekken met de voormalige Tourwinnaar?
40 Fignon in de Giro, terug van weggeweest
8.2 De Tour in 1989, secondespel in Parijs
Voor de winnaar van de Tour van 1988, Pedro Delgado, kon de Tour niet slechter beginnen. Hij
verscheen te laat aan de start van de proloog. Hij verloor al minuten voor de Tour goed en wel was
begonnen. Tot overmaat van ramp, moest hij lossen tijdens de ploegentijdrit en hij keek na het eerste
weekend al tegen een achterstand van zeven minuten aan.

41 Lemond leidt voor Millar, Fignon en Rooks
In de eerste tijdrit veroverde een herboren Lemond de ritwinst en de gele trui. De vraag was of zijn
ploeg sterk genoeg zou zijn om de gele trui te verdedigen. Aan het einde van de Tour hield Lemond
slechts twee ploegmaats over. De gele trui zou meerdere malen van eigenaar wisselen tussen Lemond
en Fignon. Beide protagonisten stonden maar op een handvol seconden van elkaar. Voor het
slotweekend leek het dat Fignon de gele trui definitief had veroverd, er moest enkel nog een
afsluitende tijdrit worden gereden op de laatste dag op de Champs Elysées want Lemond keek al tegen
een achterstand aan van meer dan een minuut. In het Franse magazine “A chacun son Tour” werd
Fignon al gevierd als winnaar.
42 Fignon leidt voor Lemond
Om achteraf discussies en betwistingen te vermijden liet ploegleider Jose De Cauwer de opzetstukken
van het triathlonstuur van Lemond goedkeuren door de jury. Om de fiets niet te high-tech te laten
lijken, trok hij de avond voor de slotetappe met een niet afgemonteerd kader zonder wielen maar met
stuur, naar het hotel van de voorzitter van de jury. Die zag het vreemde ding dat zogezegd opgezet
33

werd om rugpijn te minderen en hij keurde het met een hoofdknik goed. Fignon, wiens viering al
gepland was, had last van een verzwegen blessure aan het zitvlak. Toen hij de Champs Elysées opkwam
had hij nog twee seconden voorsprong. De lichte helling zorgde ervoor dat het een achterstand van
acht seconden werd. Lemond won de Tour met het kleinste verschil ooit in de Tourgeschiedenis.
43 Lemond in de afsluitende tijdrit met helm en triathlonstuur
44 Fignon in de tijdrit zonder helm met paardenstaart

45 Het podium van de Tour: Fignon, Lemond en Delgado
ADR werd op die manier de eerste naoorlogse Belgische merkenploeg die erin slaagde om de Tour te
winnen. Merckx won immers voor Italiaanse teams. Toen Lemond op het podium stond met een roze
pet van zijn persoonlijke sponsor Coors Brewery, wisten we al dat de dagen van Lemond bij ADR geteld
waren. Francois Lambert kreeg betalingsproblemen en de ADR-ploeg kwam in een slecht daglicht te
staan. Kort daarop kondigde Lemond zijn overstap aan naar het Franse “Z-Vêtements pour enfants”-
team, dat gebouwd was op de resten van het ooit zo roemrijke Peugeotteam. Ook Lemonds twee
resterende ploegmaats op het einde van deze Tour, de jonge Johan Museeuw en de Nederlander
Johan Lammerts trokken naar een ander team.
Nog een kleine uitsmijter. De Tour van dat jaar stond in het teken van de 200 ste verjaardag van de
Franse revolutie. Op de Franse nationale feestdag (14 juli) ontsnapten de Fransen Fignon (met
stuurlint in Bleu-Blanc-Rouge) en Mottet (die Guimard had verlaten voor het kleinere Franse RMOteam)
voor een lange show rit in het kielzog van de motoren van de Franse televisie. Lévitan was
echter verdwenen als Tourdirecteur, de ontsnapping werd tenietgedaan. Gedaan met de folie dat een
Fransman moest winnen op de “quatorze juillet”.
46 Quatorze juillet 1989: Mottet en Fignon in de ontsnapping
35

8.3 Het WK in 1989, de tweede
Alvorens zich terug te trekken aan zijn kant van de Atlantische Oceaan, had Lemond nog een ander
doel voor ogen: het WK in het Franse Chambéry. Hij slaagde erin om in de gietende regen
wereldkampioen te worden voor de Rus Dimitri Konishev en de Ier Sean Kelly. Zijn volgende doel was
de Tour van het volgende jaar. Tot dan zou men hem niet meer zien in een wedstrijd van betekenis.
47 Lemond wint het WK voor Kelly en Konishev

9 1990
9.1 De Tour in 1990, de koele afwerker
Greg Lemond was de favoriet voor de Tour van 1990. Hij beschikte met het Z-team nu over een
sterkere ploeg dan het afgelopen jaar. Pedro Delgado gaf op geen enkel moment de indruk beter te
zijn dan zijn jongere ploegmaat Miguel Indurain, alhoewel ploegleider José Echavarri de kaart Delgado
bleef spelen tegen beter weten in.
48 Wereldkampioen Lemond leidt in de Tour voor een jonge Indurain
De jonge Nederlander Erik Breukink zou het dit jaar moeten waarmaken, maar die kwam nog wat
tekort in het gebergte. Rooks en Theunisse waren niet meer de “glimmer twins” van enkele jaren
terug. Fignon moest al gauw opgeven toen de Tour nog in Normandië was, hij was meerdere keren
gevallen en nooit helemaal hersteld van zijn val in de Giro.
De Tour van 1990 was een voorbode van wat we de volgende jaren gingen krijgen. Het eerste weekend
ontsnapten de Nederlander Frans Maassen, de Canadees Steve Bauer, de nog onbekende jonge
Italiaan Claudio Chiapucci en Lemond’s ploegmaat Ronan Pensec. Ze kregen een voorsprong van tien
minuten op de favorieten. Werd het een Tour à la Walkowiak?
49 Maassen, Bauer, Chiapucci en verborgen Pensec in de beslissende ontsnapping voor rest van de Tour
37

Tot de Alpen was de gele trui in het bezit van Bauer. Pensec nam de gele trui van Bauer over en men
begon al te vermoeden dat hij en niet zijn kopman Lemond de Tour zou winnen. Pensec zakte echter
in de tijdrit naar Villard de Lans door het ijs. Het was nu aan de jonge klimmer Claudio Chiapucci om
het geel over te nemen. Lemond knabbelde ondertussen rustig van het tijdsverschil af.
50 Wereldkampioen Lemond van team Z op Lemond-fietsen
De voorlaatste etappe was echter een vlakke tijdrit rond het Lac de Vassivière. Breukink won de tijdrit
en Lemond maakte zijn tijdsverschil van vijf seconden op de tragere Chiapucci moeiteloos goed. Hij
trok in het geel naar de afsluitende rit op de Champs Elysées en won zijn derde Tour, zonder
ritoverwinning.
51 Lemond in het geel naar Parijs met revelatie Chiapucci
Het was ook het begin van de specialisatie, waar vroeger Tourwinnaars meededen aan de klassiekers
in het voorjaar, zagen we dit jaar Lemond voor het eerst opduiken in de Tour waarna hij al snel weer
van het toneel verdween. De Tourwinnaars die hem zouden volgen zouden dit systeem nog verder
uitbouwen.
52 Chiapucci, Lemond en Breukink op het podium

9.2 Het WK in 1990, jet lag in Japan
Het WK van 1990 werd georganiseerd in Utsonomiya in Japan. In Japan was wegwielrennen een grote
onbekende. Men kende enkel de Keirin discipline op de piste. De UCI zocht dus weer de grenzen van
het onbekende op. En als er al veel te doen was geweest over de jet lag bij het WK enkele jaren tevoren
in de Verenigde Staten, was er dit keer nog meer discussie over wat de optimale voorbereiding was.
Specialisten zeiden dat men best twee weken op voorhand kwam om te acclimatiseren, zoals de
Italianen. Anderen deden een crash actie, zo kwam Greg Lemond slechts een paar dagen op voorhand.
De Belgische federatie koos de middenweg en arriveerde een week op voorhand, in theorie de
slechtste keuze.
Op het bochtige en gevaarlijke parcours slaagden de Belgen Dirk De Wolf en Rudy Dhaenens er op een
diefje in, om zich af te scheiden in de laatste ronde. De Wolf had onderweg het meeste werk
opgeknapt. Antiheld Dhaenens werd wereldkampioen. Het was een hoogtepunt in zijn loopbaan die
gekenmerkt was door veel tegenslagen. Beiden waren ook tijdens het seizoen ploegmaat bij de
Nederlandse PDM-ploeg. De sprint van het peloton werd gewonnen door de Italiaan Gianni Bugno
voor Lemond en Kelly.
53 Dhaenens en De Wolf, twee ploegmaats
39

10 De Tour in 1991 en 1992, een Spaans tijdrijder begint
Vlak voor de Tour van 1991 kondigden Fignon en ploegleider Guimard aan dat hun wegen zouden
scheiden. Fignon werd pas kort voor de Tour in de Tourselectie van Guimard opgenomen en Fignon
verweet Guimard dat hij de tactiek op zijn jongere ploegmaat Luc Leblanc afstemde. Ondertussen
waren ze ook veranderd van sponsor: de Doe-het-zelf-keten Castorama.
54 Voor het laatst in 91: Guimard met Fignon
De Tour die voor Fignon een sollicitatie naar nieuwe ploegen was, was een wedstrijd met hoogten en
laagten. Zijn ploegmaat Thierry Marie won de proloog. Fignon werd een eenzaat in zijn eigen ploeg.
Samen met Lemond moest hij echter lossen in de Pyreneeën-rit naar Val Louron.
55 Fignon in Castoramatrui met ploegmaat en proloogwinnaar Thierry Marie
Voor Lemond begon de Tour niet slecht. Iedereen verwachtte veel van de jonge Spanjaard Miguel
Indurain, maar Lemond slaagde er toch mooi in om de gele trui te veroveren en de koers te
controleren. Maar net als Fignon moest hij lossen in de Pyreneeën-rit naar Val Louron. Lemond moest
de kopgroep laten gaan op de Tourmalet. Toen hij na een grote inspanning terug bij de kopgroep

kwam op de top, was de jonge Indurain uit de kopgroep ontsnapt samen met Chiapucci. Het leek op
een secondespel maar Indurain veroverde die dag de eerste van vele gele truien.
56 Lemond moet Indurain laten gaan op weg naar Val Louron
57 Lemond lost de kopgroep op de Tourmalet
Het podium van die Tour werd vervolledigd door de twee Italianen Gianni Bugno en Claudio Chiapucci,
waarvan men dacht dat ze in de komende jaren ook wel minstens een Tourzege op hun palmares
zouden schrijven. Fignon, Lemond en Delgado stonden nog in de top tien.
41

58 Val Louron 91 Indurain in het wiel van Chiapucci
In 1992 stapte Fignon over naar het Chateau d’Ax-Gatoradeteam waar Gianni Bugno de kopman was.
Hij brak definitief met Guimard en stelde zich tevreden met de rol van eerste-luitenant. Hij zou dat
jaar zijn laatste krachttoer uithalen. Ondanks een jagend peloton, waarin zijn oud-ploegmaats onder
druk van Guimard veel werk verrichtten, slaagde hij erin alleen voorop te blijven in de Vogezenrit en
zo zijn laatste Touretappe te winnen in Mulhouse.
59 Fignon op weg naar zijn laatste etappewinst in Mulhouse

60 Fignon, in Italiaanse loondienst, in gesprek met LeMond
Ook Greg Lemond wou nog een poging wagen om een Tourzege te behalen. Hij glipte mee in een
ontsnapping in de rit naar Brussel samen met Chiapucci maar na een druk bijgewoonde doortocht,
onder meer doorheen de Vlaamse Ardennen, werden ze bijgehaald. Chiapucci vormde een te grote
bedreiging voor Indurain’s klassementspositie en de Banestoploeg knapte het werk op. Enkele etappes
later zou hij opgeven.
En ook die andere oud-winnaar Stephen Roche was terug in deze Tour. Ook hij was nu tevreden met
een mindere rol als helper van Chiapucci. Hij slaagde er net als Fignon nog in om zijn laatste rit in die
Tour te winnen in de rit naar Saint-Etienne.
Het was het begin van een tijdperk saaie Tours. Indurain beperkte zich tot volgen op het vlakke, diepte
de tijdsverschillen uit in de tijdritten en controleerde in de bergritten. Hij zou op die manier vijfmaal
na elkaar de Tour winnen. Spaanse ploegen zoals Banesto, Once en Clas zouden de Tour gaan
beheersen. De Angelsaksische renners zouden pas later terugkomen om te winnen.
61 Twee Amerikanen, Lemond en Armstrong in 1993 nog vriendjes, samen goed voor tien gele truien in Parijs
43

11 Nabeschouwing
Wie zou gedacht hebben dat sinds Hinault in 1985 er nog steeds geen volgende Franse Tourwinnaar
zou geweest zijn?
Is het de extreme media-aandacht voor de Tour als internationaal wielerspektakel die ervoor zorgt dat
de Fransen er niet meer in slaagden, op enkele schuchtere pogingen na, om hun nationale rittenkoers
te winnen?
Is het de plaats van de Franse wielerploegen in een sport waar de sponsors steeds internationaler
werden? Italiaanse en Spaanse ploegen slaagden er wel in zowel de ronde van hun land als de Tour te
winnen.
Het Franse chauvinisme ten spijt wachten ze ondertussen al meer dan dertig jaar op het zinnetje: “On
applaudit pour notre compatriotte qui gagne la grande Boucle”.
62 Laatste Franse eindwinnaar in de Tour van 1985: Bernard Hinault

12 Wat gebeurde er achteraf met de voornaamste protagonisten?
Argentin Moreno: specialist van klimklassiekers in de Ardennen en WK’s, in de nadagen van zijn
carrière reed hij op EPO
Barteau Vincent: volgde Lemond overal als helper, sinds het gevecht met de Das
Bauer Steve: werd vooral bekend van zijn botsing met Criquelion op het WK in Ronse
Bernard Jean-Francois: viel op zijn rug in de Giro en slaagde er alleen nog in om een loopbaan uit te
bouwen als knecht van Indurain
Boyer Jonathan: reed na zijn deelnames aan de Tour nog marathonwedstrijden in USA o.a. Coast to
Coast
Breukink Erik: Nederlandse Tourhoop, die de verwachtingen niet kon inlossen, werd ploegleider
Bugno Gianni: won het WK, de Giro en klassiekers, nooit de Tour, werd voorzitter van de
rennersvakbond
Chiapucci Claudio: Italiaans klimmer die Indurain bleef aanvallen, maar nooit de Tour won
Criquelion Claude: werd bekender door het verloren wereldkampioenschap in Ronse dan door zijn
eerder gewonnen regenboogtrui in Montjuich
De Cauwer Jose: werd na ADR nog ploegleider bij het Belgische Lottoteam, bondscoach en
wielercommentator bij de openbare omroep in België
De Wolf Dirk: won Luik Bastenaken Luik na zijn tweede plaats op het WK
Delgado Pedro: werd na zijn eerste Tourwinst al gauw overklast door zijn jongere ploegmaat Miguel
Indurain
Dhaenens Rudy: kende de vloek van de regenboogtrui, overleed in een ongeval toen hij met de wagen
op weg was naar de commentaarcabine voor de Ronde van Vlaanderen
Echavarri Jose: ploegleider van verschillende Spaanse ploegen waarmee hij vaak een grote ronde won
Fignon Laurent: werd wielerorganisator van Parijs Nice en wielercommentator, overleed op jonge
leeftijd aan kanker
Fondriest Maurizio: werd wereldkampioen in Ronse en won enkele klassiekers, begon na zijn loopbaan
een fietsfabriek
Fuerte Anselmo: Spaans klimmer die weinig overwinningen behaalde maar lang in het peloton bleef
Giupponi Flavio: zijn tweede plaats in de Giro na Fignon, was zijn hoogste klassering in een grote ronde
Golz Rolf: Duitser die het goed deed als het bergop ging, werd ploegleider toen het Duitse wielrennen
boomde
45

Guimard Cyrille: bleef ploegleider maar won geen Tour meer met zijn renners, ploegleider van de
Fransen op het WK
Hampsten Andrew: reed liever in de Giro en slaagde er als enige Amerikaan in die wedstrijd te winnen,
befaamd van de sneeuwrit in de Gavia-pas in 88
Herrera Lucho: eerste bekende Colombiaans renner, won in elke ronde de bergtrui, landbouwer
geworden in Colombia toen hij de invloed van EPO op niet klimmers zag
Hinault Bernard: werd ceremoniemeester in de Tour, ging in 2016 met pensioen
Indurain Miguel: won de Tour vijf keer op rij van 1991 tot 1995, de saaiste Tours in jaren, Indurain won
nauwelijks een rit in lijn, enkel tijdritten.
Jules Pascal: verongelukte nadat hij zijn contract had verlengd, vader van Justin Jules
Kelly Sean: de eerste Ier in het peloton, won meerdere keren Parijs-Nice en vele klassiekers, zijn
specialiteit was de groene trui, werd later landbouwer in Ierland
Koechli Paul: verdween uit het wielrennen toen de ploeg Tapie ophield
Konishev Dimitri: werd ploegleider bij de Russische Katoeshaploeg
Lammerts Johan: meesterknecht, werd Nederlands bondscoach ook in het veldrijden en bij de
vrouwen
Leblanc Luc: het wereldkampioenschap was zijn grootste wapenfeit, stopte na de epo-Tour nadat hij
zelf in opspraak was gekomen
Lemond Greg: kreeg het later aan de stok met Armstrong over doping, heeft nu een merk van
spinningfietsen, vaak de laatste dopingvrije Tourwinnaar genoemd
Levitan Felix: was Tourbaas gedurende meer dan vijf en twintig jaar maar werd ontslagen in 1987,
overleed op 95-jarige leeftijd
Maassen Frans: klassiek renner, werd ploegleider bij meerdere Nederlandse ploegen zoals Rabobank
Madiot Marc: ploegleider bij La Francaise des Jeuxwielerploeg
Maertens Freddy : tweevoudig wereldkampioen, winnaar van de Vuelta en topsprinter, geeft
tegenwoordig rondleidingen in het Centrum Ronde van Vlaanderen
Marie Thierry: specialist prologen en kortere tijdritten
Menthéour Pierre-Henri: werd cameraman bij Eurosport en overleed op jonge leeftijd
Merckx Eddy: de beste ooit
Mottet Charles: kroonprins van Fignon, haalde nooit het podium in de Tour, reed de laatste jaren van
zijn loopbaan in de Nederlandse ploeg Post, sprak geen Nederlands, Post sprak geen woord Frans

Museeuw Johan: na zijn helpersrol ontbolsterde hij tot sprinter en winnaar van kasseiklassiekers, de
Leeuw van Vlaanderen
Parra Fabio: Colombiaans klimmer van de eerste generatie
Pensec Ronan: de grote Franse klimbelofte brak zijn hiel na een val van zijn dak, werd ploegmaat van
Lemond in de opvolger van het Peugeotteam, “Z- vêtements pour enfants”, eindigde zijn carrière bij
Post
Piasecci Lech: Pools tijdrijder die tijdens zijn enige Tourdeelname in 87 twee dagen de gele trui droeg
Planckaert Eddy: topsprinter en klassiek renner die na rugproblemen moest stoppen, kreeg reeks op
de televisie, jongste zoon van moeder Gusta, lolbroek
Roche Stephen: na zijn succesjaar behaalde hij geen noemenswaardige overwinning meer, passeerde
achteraf langs meerdere ploegen aan de kassa, eindigde als helper bij Carrera waar hij zijn eerste grote
successen had behaald, vader van Nicolas
Rooks Steven: helft van Nederlands klimmersduo, de Glimmer Twins, poogden na hun PDM-periode
nog wat bij de ploeg Post maar slaagden er niet meer in
Saronni Giuseppe: rekende op zijn eindspurt, werd manager bij Lampre en bondscoach van Italië
Simon Pascal: zijn dagen in het geel waren zijn grootste wapenfeit
Tapie Bernard: verloor de interesse in het wielrennen toen zijn ploeg niet meer won en werd voorzitter
van voetbalploeg Olympique Marseille, waar hij een Europabeker mee won maar veroordeeld werd
na omkoperij, ging naar het Europees parlement en ook daar genoemd in fraudezaken
Theunisse Gert-Jan: helft van Nederlands klimmersduo, de “Glimmer Twins”, geschorst wegens
dopinggebruik, poogde na de PDM-periode nog wat bij ploeg Post maar het lukt niet meer
Vanderaerden Eric: specialiseerde zich in het klassieke werk zoals de Ronde van Vlaanderen en Parijs-
Roubaix
Vanderpoel Adri: won meerdere klassiekers, werd veldrijder en vader van veldritkampioen
Van Vliet Teun: Nederlands renner die goed reed in de klassiekers
Walkowiak Roger: Frans wielrenner, won de Tour in 1956 na een lange ontsnapping, slaagde er niet
in om nog te bevestigen en ging terug in de fabriek werken, een tourwinst zonder ritoverwinning en
zonder glans wordt sindsdien een “Tour à la Walkowiak” genoemd
Zoetemelk Joop: won de Tour in 1980, schaduw van Merckx
47

13 De top 3 van de Tour van 83 tot 92
Jaar 1 2 3
1983 Fignon Arroyo Winnen
1984 Fignon Hinault Lemond
1985 Hinault Lemond Roche
1986 Lemond Hinault Zimmermann
1987 Roche Delgado Bernard
1988 Delgado Rooks Parra
1989 Lemond Fignon Delgado
1990 Lemond Breukink Chiapucci
1991 Indurain Bugno Chiapucci
1992 Indurain Chiapucci Bugno
63 Minitel-Logo uit de jaren 80

Bronnen
- Patrick Fillion, “Alpe d’huez, de bochten van de roem”, Deltas, 2013.
- Eddy Soetaert & Stefaan Van Laere, “Een aangekondigd afscheid”, Het Volk, 1986.
- Philippe Bouvet & Frédérique Galametz, “De geschiedenis van de Gele Trui”, L’Equipe, Deltas,
2012.
- Gérard Ejnés, “Tour de France 100 jaar, 1903-2003”, Het Laatste Nieuws en Société du Tour de
France, 2003.
- Jean-Paul Ollivier, “De helden van het wielrennen”, Zuid-Nederlandse uitgeverij, 2004.
- Merckx – Michaux, “De wondere wereld van de wielersport, 1985 Nieuwe horizonten”, Winning
Offpress NV, 1985.
- Merckx – Goetghebuer, “De wondere wereld van de wielersport, 1986 Op hoop van zege”,
Winning Offpress NV, 1986.
- Jacques Sys, “Top 1000 van de Belgische wielrenners”, Lannoo, 2018.
49

De truitjes op de titelpagina.
Van links naar rechts en van boven naar onder:
Peugeot (F) Europ Decor (B) La Redoute (F) Renault (F) Atala (I)
Café-de-Colombia Coop (F) La Vie Claire (F) Del Tongo (I) Kelme (E)
Hitachi (B) 7-Eleven (US) Panasonic (NL) Kwantumhallen (NL) KAS (F)
Lotto (B) Super U (F) Skil (F) Reynolds (E) RMO (F)
ADR (B) Skala (B) Torhout-Werchter (B) PDM (NL) Fagor (F)
Z (F) TVM (NL), Superconfex (NL) Sigma (B) Domex (B)
Castorama (F), Chateau d’Ax (I) Banesto (E) Bergtrui Leiderstrui
Combiné
Puntentrui