Plezand 2023-03

Plezant verhaal
In de put
De zon steekt haar vingers uit en streelt de gezichten van
de plezante vrienden. De grijze lucht maakt plaats voor
hemelsblauwe tinten. Het herfstzonnetje is zwak, maar
doet toch deugd.
Oskaar zucht. “Wat doen we hier? Het is mooi weer, ik wil
naar het strand.”
“Dit is Ten Bogaerde”, zegt Jef. “Eén van de oudste plekken
in onze gemeente. Wist je dat het een oude schuur was
van de Duinenabdij en…”
“Saai”, zegt Ebbie.
“Ubersaai.” Oskaar lacht.
“Er zijn hier zelfs opgravingen bezig”, zegt Jef. “Het Abdijmuseum
is twintig jaar oud en ze gaan een stuk bijbouwen
en nu… nu… hebben ze zelfs een graf ontdekt en…”
“Een graf?” Oskaar pakt Jef vast. “Waar? Waar is dat
graf?”
“Rustig, rustig”, zegt Jef. “Ik denk dat het langs daar is.”
Oskaar spurt weg en Ebbie golft achter hem aan.
“Zoeken ze spookos?”, vraagt Pablo.
“Spoken”, zegt Wendy. “Zitten hier spoken? Waar?!”
“Nee”, zegt Jef. “Spoken bestaan niet. Hoewel Ebbie soms
wel op een spook lijkt.”
“Dat heb ik gehoord”, zegt Ebbie.
De deur kraakt open en onze vrienden sluipen het oud
kerkgebouw binnen. Het is verlaten en elke stap klinkt
luid. Ze trippeltenen tot bij een put in de grond.
“Het is hier eng”, zegt Wendy.
“Eng? Wat is er eng aan een graf? De persoon die hier
begraven ligt, is al meer dan 700 jaar dood”, zegt Jef.
“Ik zie niks.” Oskaar leunt voorover om in het gat te kijken.
“Pas op!”, roept Wendy.
Te laat. Oskaar tuimelt erin.
“Help! Haal me hieruit. Help!”
Pablo haalt een touw uit zijn blik – hoe komt dat daar? –
en gooit het naar beneden. “Ik trekkos je naar bovenos.”
Hij zucht en hij puft en toch krijgt Pablo Oskaar uit de put,
maar die ziet er bleekjes uit. Precies een spook.
“Er hangt iets aan je rug. Het is een… stuk bot”,
zegt Wendy.
44