Januari 2007 - Uw Regio

4
Journalist en schrijver Kees Slager
‘Ik voel me weer helemaal
Hij werd in 1938 in Scherpenisse geboren en na veel omzwervingen
keerde journalist en schrijver Kees Slager na 47 jaar terug
naar zijn geboortestreek. In het voorjaar van 2004 streek
hij neer in het oude gemaal aan de Schelphoekseweg. Achter
de zeedijk tegenover zijn karakteristieke woon- en werkruimte
ligt de Oosterschelde. Of eigenlijk beter gezegd: ‘zijn Oosterschelde’.
,,Ik heb er als klein jongetje leren zwemmen, vertoefde
er graag en ben er ook nu nog aan verknocht”, zegt Slager terwijl
hij over het woeste water uitkijkt. We laten de man die het
liefst anderen over hun leven laat vertellen, nu zelf eens aan het
woord.
Kees Slager groeide op als oudste van een gezin van zes kinderen.
Vader verdiende de kost als landarbeider, maar al snel werd
duidelijk dat zoon Kees niet in zijn voetsporen zou treden. Hij was
een uitmuntende leerling die veel in zijn mars bleek te hebben. Als
tiener kwam de voorliefde en het talent voor het schrijversvak aan
het licht. Toen hij als één van de winnaars van een schrijfwedstrijd
van dagblad Het Vrije Volk werd uitverkoren om kennis te maken met
de toenmalige minister-president Willem Drees, wist hij het zeker: de
journalistiek, daar wilde hij in verder. Slager: ,,Ik besloot mijn kans te
grijpen en vroeg aan de eindredacteur of ik bij de krant aan de slag
kon. Vanaf mijn 18e werkte ik voor veel verschillende edities. Zo leerde
ik de regionale journalistiek goed kennen, alleen was het jammer
dat ik nooit in Zeeland terecht kwam. Het was een hele leerzame periode.
Je ontmoette verschrikkelijk veel mensen en je moest over tal
van onderwerpen een kort en bondig verslag maken.” Toch werd de
dagbladjournalistiek begin jaren ’70 ingeruild voor een baan als radioverslaggever.
,,Radio maken kreeg steeds meer mijn interesse en
toen ik voor het VARA actualiteitenprogramma ‘Dingen van de dag’
als verslaggever kon beginnen, werd Zeeland weer mijn thuisbasis.
Omdat ik in de buurt van het zendstation in Goes moest wonen, was
een terugkeer naar de gemeente Tholen toen echter nog geen optie.
Na een aantal jaren wilde de VARA mij in vaste dienst nemen, maar
dan moest ik wel in de buurt van Hilversum komen wonen. Dat zag
ik niet zitten. In 1975 ben ik overgestapt naar de VPRO, een omroep
waar ik alle vrijheid kreeg om de dingen te doen die ik zelf leuk vond.
Na een periode waarin ik eigenlijk allerlei radiowerk deed, diende
zich een nieuwe kans aan. De VPRO kreeg meer zendtijd en men
bood mij de mogelijkheid om het radioprogramma ‘Het spoor terug’
te gaan maken. Ik liet daarin mensen aan het woord over de geschiedenis
die zij zelf hadden meegemaakt. Het was een zeer populair
programma en uiteindelijk vormde dit de basis voor mijn eerste
boek ‘Landarbeiders’. Met dit boek kwam er zeker geen einde aan
mijn werk als radiomaker, maar ik ben me daarnaast toen wel steeds
meer schrijven bezig gaan houden.”
Verhalen van gewone mensen
In zijn werkkamer – met een schitterend uitzicht over het Thoolse
polderlandschap – laat de 68-jarige schrijver zijn tot nu toe uitgebrachte
boekwerken de revue passeren. Titels als Hongerwinter,
Vissersverhalen, De Ramp, Zeven Zeeuwse vrouwen, Sakke de zeeratte,
Het geheim van Oss en Armoede treedt binnen, schreef hij
alleen of samen met anderen. Zonder uitzondering is de inhoud van
de boeken gebaseerd op verhalen die de auteur uit de mond van
gewone mensen heeft opgetekend. ,,Wanneer je alleen autoriteiten
aan het woord laat over ingrijpende gebeurtenissen, krijg je een vertekend
beeld van de geschiedenis. Als je zoveel mogelijk gewone
mensen laat vertellen over hoe zij de Hongerwinter of de Watersnoodramp
hebben beleefd, krijg je een reconstructie die van grote
waarde is voor het nageslacht. Geschiedschrijving is, sinds ik met
het maken van radioprogramma’s en het schrijven van boeken bezig
ben, mijn passie geworden. Ik vond het dan ook jammer dat ik in
2000 moest stoppen met het presenteren van het door mij opgerichte
radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd (OVT). Als 60-jarige
moest ik met tegenzin met Tijdelijk Ouderdoms Pensioen (TOP). Ik
deed mijn werk graag en zat nog boordevol ambitie. Je kunt dus eigenlijk
zeggen dat ik op mijn ‘top’ moest stoppen”, grapt Slager. Het
moet de schrijver van het hart dat het hem spijt dat het boekje dat
hij in 1991 over Tholen geschreven heeft, nooit in de vrije verkoop
is gekomen. ,,De gemeente Tholen heeft dit alleen aan haar relaties
uitgedeeld. Jammer, want het was een mooi boek voor de inwoners
of oud-inwoners van Tholen.”
Nog immer actief
Zoals het schrijven hem goed af gaat, zo is Kees Slager ook een
boeiend verteller. Zijn jeugd, zijn loopbaan, de 15 verhuizingen die hij
inmiddels heeft meegemaakt, de verbouwing en restauratie van het
uit 1910 daterende gemaal, zijn nog immer aanwezige drang om de