Nieuwsbrief no 5, 2007

Vrienden
van RISE
Wie is wat?
RISE is een startende locale
Keniaanse ontwikkelingsorganisatie
in West-Kenia die
probeert kwetsbare groepen
te helpen hun positie te verbeteren.
Vrienden van RISE Kenia
is een groep Nederlanders en
Vlamingen die de mensen
van RISE ondersteunt. Zij zijn
voor een deel georganiseerd
in enkele stichtingen en verbanden.
Achter op deze
Nieuwsbrief vindt u uitleg over
deze organisaties. Maar er
zijn ook individuele Vrienden
van RISE Kenia.
Contactadres
Vrienden van RISE
Martin Jansen,
Kornoeljeweerd 54,
6229 TE Maastricht
tel. 043 - 3 61 86 39
Of Ageeth Potma, e-mail:
a.potma@redemptoristen.nl
www.risekenia.nl
Inhoud Nieuwsbrief:
• Bezoek uit Kenia
• Plannen van LOAF
• Kerstmarkt Porta Mosana
• Bericht van vrijwilligers
Robin en Olga
• Wie is wat? - uitgebreider
Nieuwsbrief
nr.5 2007
Eunita en Fred op bezoek
Van 17 september tot
15 oktober 2006 is
Eunita Majiwa in Nederland
en België (en
zelfs even in Duitsland)
geweest. Dit
keer samen met Fred
Ochieng, die zich bij
Rise vooral bezighoudt
met landbouwontwikkeling,
gericht
op jongeren. Ze kwamen
om de contacten
aan te halen met alle
vrienden in Nederland
en België, en ook om
voor Rise op zoek te
gaan naar een donor,
vooral voor het microkredietprogramma.
Een kleine selectie uit het grote aantal bezoeken:
Op een van de eerste dagen waren Eunita en Fred te gast in Alken
(België) op de geitenboerderij ‘De Levende Aarde’. Het weerzien, na
vier jaar, met Remy Schiffeleers was hartelijk. Er was veel veranderd
intussen. Maar er wordt nog steeds gewerkt volgens het principe van
zelfvoorzienendheid. De geiten eten slechts van het eigen land, gewassen
die mensen niet eten of niet lusten. Fred toonde grote belangstelling
en zag allerlei mogelijkheden om de geitenhouderij bij Rise te
verbeteren.
Enkele dagen later
volgde een tweede
bezoek aan België.
Zo’n 35 mensen, allen
betrokken bij SOIL
Vlaanderen, waren
aanwezig in de tuin
van de broer van Rolle
De Bruijne in Oedelem.
Eunita vertelde daar haar verhaal over het moeizame werk van de
vrouwen in Kenia, die het de laatste jaren extra moeilijk hebben doordat
hun familieleden gestorven zijn aan aids.
vervolg volgende pagina

Eunita legde uit hoe Rise deze vrouwen helpt via training, uitwisseling en een kleine lening. En ze vertelde
over de jeugdgroepen voor aidswezen die op veel te jonge leeftijd hun familie moeten onderhouden. Met
een gift van SOIL Vlaanderen is een pomp gekocht voor zo’n jeugdgroep. Eunita bedankte hen daarvoor.
Na haar bewogen verhaal volgde een praktische uitleg van Fred over het concrete werk.
Op zondag 1 oktober was het benefietfeest van Danniëlla in Zundert.
Het werd niet superdruk, maar wel heel gezellig. Er waren optredens
op het podium en kinderen konden knutselen en zich laten schminken.
En er was een tombola die in totaal ruim € 1000 opbracht.
Een dag later bezochten ze het Onze Lieve Vrouwe College in Breda,
waar Eunita, Fred en Danniëlla vertelden over de jeugdgroepen. De
school zegde toe om met kerstmis geld in te zamelen voor de jeugdgroepen.
Op het Porta Mosana College in Maastricht en Gronsveld,
waar ze een week eerder waren, was dat al gebeurd en Eunita kon een
symbolische cheque in ontvangst nemen. Op de locatie Gronsveld kregen
de gasten bovendien een rondleiding door de ‘leertuin’ waar competentiegericht
onderwijs wordt gegeven.
Het bezoek aan kerkdiensten in
Haarlem en Sint-Oedenrode was
ontroerend en zeer succesvol. In
Haarlem werd Eunita op het altaar
ondervraagd door kinderen en de eerste vraag was: “Hebben jullie een
toilet?” In Sint-Oedenrode preekte Eunita en werd ze na afloop ondervraagd
door TV Meierij (een uitzending van 7 minuten is vervolgens
enkele weken herhaald bij de locale omroep). De collectes van beide
diensten werden aangeboden aan de bezoekers. De opbrengst wordt
verdubbeld door Cordaid Nederland.
Sint Oedenrode was het laatste onderdeel van het programma. De
nacht erna zijn de twee druk bezig geweest met inpakken, en vooral
met beslissen wat er wel en niet mee kon. En de volgende morgen
hebben Martin en Corrie hen naar het vliegveld gebracht.
Vanuit Kenia ontvingen we kort na hun bezoek een hartelijk bedankje voor de gastvrijheid en solidariteit die
ze hier ontmoet hadden.
Een concrete actie die uit het bezoek is voortgekomen is een ‘weblog’, waarop zowel de Vrienden van
Rise Kenia in Nederland/België als de medewerkers van Rise in Kenia zelf kunnen inloggen. Zo is er
directe informatie-uitwisseling mogelijk.Dat is voor de mensen in Kena prettiger dan e-mail-verkeer met
iedereen afzonderlijk (de internetverbindingen in Kenia zijn een stuk langzamer en minder betrouwbaar
dan hier.
Uit de nasleep van Labalu
Eunita vertelde dat een van de leden van Labalu er in geslaagd is zijn spaargeld terug te krijgen van
het bisdom. John Onguka, de zeer vrome, oude man, die niet ophoudt te herhalen dat hij zijn leven te
danken heeft aan Martin, diens dochter Marieke en Jelle Wind, toen die in 2003 Kenia waren en in
het ziekenhuis van Tabaka de rekening van het ziekenhuis voor hem vooruitbetaalden, zodat hij geopereerd
kon worden. Hij bidt dagelijks voor deze drie en Eunita bracht zijn groeten over.
Onguka is op een dag naar de bisschop in HomaBay gestapt en heeft zijn spaargeld terug gevraagd.
De bisschop en zijn medewerkers weten hoe vasthoudend John kan zijn en hoe krachtig zijn gebed
is. John heeft zijn geld gekregen.
Maar anderen die zijn voorbeeld hebben gevolgd hebben helaas geen succes gehad. Het gaat ook
om veel geld: Toen de bisschop Eunita wegstuurde (december 2004) stond er € 250.000 (van 9000
leden) op de rekening.
2

Resultaten van de bezoeken aan (grotere) donors
• Cordaid: Het gesprek met Josta ten Broeke van Cordaid Nederland (werk met groepen in Nederland,
die projecten in het Zuiden steunen) was vruchtbaar en zinvol. Cordaid Nederland heeft in 2006 het
schoolgeld verzorgd voor 37 kinderen uit het Rise-gebied. Voor 2007 zijn ze daar in principe weer toe
bereid.
• We hebben opnieuw te horen gekregen dat we bij Cordaid niet terecht kunnen voor steun op het terrein
van microkrediet, jeugdgroepen en landbouw, omdat zij niet meer aanwezig zijn in Zuid-Nyanza.
• Het bezoek aan Kees Schilder van CMC/AMA was vooral een kennismakingsbezoek. CMC heeft voor
het startkapitaal van Rise gezorgd, maar Kees had Eunita nog nooit persoonlijk ontmoet.
• Het bezoek aan Misereor (de ‘Duitse Vastenaktie’) in Aken heeft niets opgeleverd: Men houdt vast aan
de bestaande contacten in Zuid-Nyanza en die gaan allemaal via het bisdom.
• Met Toon van Kaam van Miva (verkeers- en
communicatiemiddelen) in Breda is gesproken
over de aanschaf van computers, kopieerapparaat
en mobiele telefoons. Toon zag
ook mogelijkheden voor de start van een internetcafé.
• De medewerkers van OikoCredit in Amersfoort
waren geraakt door de verhalen van
Eunita en Fred, maar het is nog onduidelijk
of dit ook ergens toe leidt. Bij deze organisatie
is een lening van minimaal € 50.000,-
mogelijk, maar deze moet worden ingediend
bij het kantoor in Nairobi.
• Wilde Ganzen in Hilversum houdt zich vooral bezig met verdubbelingsacties, zelfs tot 70%. Dit kan
eventueel in combinatie met NCDO of anderen.
• Piet Visser van Oxfam toonde zich bereid om serieus te kijken naar het Strategisch Plan, zodra dat er
zou zijn. Een concrete aanvraag naar aanleiding van dat plan zou volgens hem door Oxfam in behandeling
worden genomen. Helaas heeft inmiddels iemand anders zijn taken overgenomen, iemand die zich
uiteraard eerst weer moet inwerken.
• Agriterra, met Toon Bierings als adviseur, lijkt welwillend om het landbouw-deel te gaan financieren.
TOUCHED?! En nu dan?
De aanwezigheid van Eunita Majiwa en Fred Ochieng in Nederland is aanleiding geweest om alle ons bekende
organisaties die actief zijn in de provincie Nyanza eens bij elkaar te brengen.
Wij waren vooral nieuwsgierig naar welke andere organisaties in de regio actief zijn, wat zij daar doen, hoe
wij van elkaar kunnen leren en vooral ook hoe wij in de toekomst, zowel in Kenia als in Nederland, kunnen
samenwerken. Onder het motto “laten we elkaar de hand reiken” heeft op 6 oktober 2006 in Den Bosch
een ontmoetingsdag plaatsgevonden van mensen die geraakt zijn door wat er leeft in Zuidwest Kenia en
daar verder iets mee doen.
Aanwezige organisaties - naast de Vrienden van RISE Kenia - waren:
• Oyugis Integrated Project Nederland (OIP), een anti-aids project (www.oip.wolweb.nl)
• Dunga/Kenya Development die activiteiten van de dorpsraad in het vissersdorp Dunga ondersteunt
• Kenia-Project Etten-Leur, ondersteuning van groepen weduwen (www.kenyaproject.nl)
• Hope for Kabondo, een aidsproject (www.hopeforkabondo.org)
• Okota - een eenmansinitiatief voor allerlei activiteiten in het dorpje Okota.
Eunita opende de bijeenkomst met een inspirerend verhaal over wat haar drijft om zich in te blijven zetten
voor mensen in haar omgeving: “I’m retired, but not tired!” In dit verhaal herkennen wij allen wat ons ooit
geraakt heeft en waarom wij, ieder op onze eigen wijze, een steentje willen bijdragen aan de verbetering
van de omstandigheden van mensen in dat gebied. Mensen helpen om zichzelf te helpen.
Op een vijftal thema’s bespreken we wat we concreet samen kunnen doen, hier en dáár.
De thema’s zijn: leningen en microkrediet, onderwijs, duurzame landbouw, jeugdgroepen, aidswezen.
3

De rode draad die door alle onderwerpen
heen loopt:
• het moet van 2 kanten komen: met slechts
geven help je niemand
• de mensen in Kenia bepalen hun eigen
prioriteiten; wij kunnen dat niet voor hen
doen
• communicatie: tips en trucs om geïnformeerd
te blijven over de voortgang van de
projecten in Kenia, noodzakelijk voor de
betrokkenheid van onze achterban en donateurs
• ideeën voor inkomensgenererende activiteiten
• scholing en training: een eerste prioriteit waar nooit geld voor is
• een sluitende financiële verantwoording van de uitgaven is een must en is altijd een opgave
• subsidiebronnen en donoren in Nederland, waarbij als nieuwe bron voor onderwijsprojecten
www.impulsis.nl genoemd wordt.
Met de afspraak dat we elkaar voortaan weten te vinden en elkaar informeren wanneer iemand naar Kenia
trekt - zodat we vragen, informatie of spullen mee kunnen geven - gaan we uit elkaar. We hopen elkaar
over een jaar weer te ontmoeten.
Corrie Schoffelen-Steentsma
Kerstmarkt op het
Porta Mosa College
Op 22 december werden er op het Porta
Mosana College in Maastricht kerstactiviteiten
georganiseerd ten bate van een
‘goed doel’ de weeskinderen in het werkgebeid
van RISE in Kenia. Het was de
tweede keer dat de opbrengst voor dit
project was.
Overdag werden diverse activiteiten gehouden
waarbij de leerlingen vaak uitgedaagd
werden het op te nemen tegen leraren.
Zo werd er gepingpongd, geschaakt,
geskated, gedart, gevoetbald en er werd
natuurlijk van alles voor de inwendige
leerling geregeld, zoals zelf gebakken
wafels, snacks, frisdranken. Er was een
informatiestand, er was live muziek en de
sfeer was prima. Iedereen was enthousiast.
’s Avonds werd er nog een kerstconcert
van hoog gehalte gegeven door leerlingen
en leraren. In de pauze en na het concert
verkochten ouders gebakken lekkernijen
voor het goede doel. De winst van drankverkoop
en de van tevoren al ruim aanbevolen
fooien verhoogden de totale opbrengst
tot meer dan € 3000,-
Marianne Krekels
Meer financiële steun
Vorig jaar heeft Marjon Landman-Schoffelen de gasten
op haar vijftigste verjaardag gevraagd om een donatie
te doen voor Rise. Dat heeft het mooie bedrag van ruim
€ 1.500,- opgeleverd. Later is dat bedrag door de
NCDO verdubbeld.
In 2005 is Rise Trust van start gegaan. Zonder de
steun vanuit Nederland en Vlaanderen zou dat extra
moeilijk zijn geweest. Giften van tientallen particulieren,
een vijftal religieuze congregaties, CMC Mensen met
een Missie in Den Haag en de Katholieke Stichting ter
Bevordering van Welzijn in Amsterdam hebben de basis
gelegd. De NCDO heeft in juni 2006 een voorschot
van € 22.864,- overgemaakt in het kader van verdubbeling.
Tijdens het bezoek van Fred en Eunita organiseerde
Daniëlla Daamen met haar vrienden een benefietfeest
in Zundert. De opbrengst (ruim € 1.000) is gebruikt voor
de start van een nieuwe jongerengroep bij Rise.
In de parochie van de Goede Herder in Sint Oedenrode
wordt jaarlijks een bedrag van rond duizend euro ingezameld
om daarmee vier aidswezen uit Karungu te
laten studeren.
En de Stichting Equilibrium is begonnen om maandelijks
aan Fred en Eunita een financiële steun in de rug
te geven, zodat ze zich minder zorgen hoeven te maken
over de kosten van hun huishouden, dat in de loop
der tijd is uitgebreid met 5 tot 10 weeskinderen.
Alle gulle gevers, ook zij die niet met name genoemd
zijn, worden van harte bedankt.
4
Martin Jansen

SAMEN WERKEN AAN DUURZAME LANDBOUW
Fred Ochieng, landbouwconsulent bij RISE, zette tijdens de ontmoetingsdag “TOUCHED?!” zijn visie op de
landbouw-ontwikkeling uiteen; contouren voor een totaal-plan:
Wat in Kenia nodig is, is training over duurzame landbouw, bijvoorbeeld
wisselteelt. Die kennis is er wel bij de mensen, maar
ze wordt vaak overvleugeld door bijgeloof zoals: "dit jaar had ik
goede oogst op dat stuk, dus ik zet er volgend jaar weer hetzelfde".
De oude kennis moet weer worden bovengehaald.
Naast de voedselgewassen promoot Fred het verbouwen van
pepers, als verkoopgewassen. Voorwaarde is dat voldoende
mensen in een streek meedoen, zodat het voor een opkoper
loont om langs te komen om de gewassen in te kopen. Dit is
anders bij producten die de bevolking zelf ook eet, zoals tomaten.
Hiervoor geldt juist dat niet te veel mensen hetzelfde moeten
verbouwen, want dan is er over-productie en levert het niets
meer op.
Voor het geven van trainingen is o.a. transport nodig, fietsen en
voor grotere gebieden brommers. En het zou goed zijn als er
onderling uitwisseling was tussen projecten zodat de mensen
van elkaar kunnen leren. Het is misschien mogelijk om een auto als inkomensgenererend project te gebruiken:
gebruikers van de auto betalen daarvoor en de chauffeur heeft dus zo een baan. Maar daarvoor
moet je wel van tevoren een indruk hebben van voldoende betalende reizigers.
Wat kunnen wij hier, in Nederland/Vlaanderen doen? Geld en morele steun geven en info verspreiden.
5
Ageeth Potma
Een andere manier om schoolgeld voor weeskinderen te generen
LOAF wil RISE in de gelegenheid stellen om voor Sagegischool de financiële middelen te verstrekken voor
de aanschaf van goede leerboeken en ander lesmateriaal. In ruil daarvoor wordt het schoolgeld voor een,
ons bekende, groep van 26 wezen kwijtgescholden. Deze kwetsbare kinderen krijgen zo de kans hun opleiding
in het voortgezet onderwijs te continueren. Dit biedt hen een beter toekomstperspectief. Daarnaast
verbetert de school in deze afgelegen en arme streek van Nyanza met goede leermiddelen het onderwijsaanbod
voor álle kinderen. Dit kan een aanzuigende werking hebben op beter bemiddelde ouders, waardoor
de financiële positie van de school versterkt wordt en de continuïteit van de school steeds meer gewaarborgd
wordt.
De kringen die ‘a stone in the water’ vormt, worden steeds ruimer.
• 26 weeskinderen kunnen voortgezet (secondary) onderwijs blijven volgen zonder schoolgeld,
• alle 400 leerlingen van de school zullen uit een boek kunnen werken.
• de leerkrachten hebben bij de examenvakken ieder de beschikking over een lerarenboek
De subsidieaanvraag bij Impulsis is toegekend, binnenkort zal € 5.500 overgemaakt worden naar RISE.
Na dit positieve resultaat wil LOAF aan de slag zodat RISE voor alle scholen in hun werkdistrict een soortgelijke
regeling kan treffen.
Marianne Krekels
De komende maanden gaan er weer verschillende mensen op bezoek bij Rise:
• Aukje, ex-uitgezondene van Jongeren & Missie die alles graag nog eens terugziet (april)
• de contactpersoon van de Vrienden van Rise Kenia, Martin Jansen (juni)
• de contactpersoon van LOA, Marianne Krekels (juli)

Uitgezonden door Jongeren & Missie
Sinds december 2006 zijn Robin Quax en Olga Rijken in Kenia.
Zij berichten regelmatig per e-mail aan het thuisfront. Enkele flitsen:
Robin:
Bijna twee weken verblijf ik nu in Kenia en ik probeer nog steeds te
wennen aan het leven hier . Het huis van onze gastvrouw is groot en luxe naar de maatstaven van deze
streek: bakstenen, een gasfornuis en zwart-wit tv. Rondom het huis lopen wat kippen en even verderop
grazen koeien en geiten. Er staan hier veel fruitbomen, vooral mango-, papaya- en bananenbomen. Iedere
inwoner hier die het een beetje goed heeft, heeft wel een bananenboom. En dan zijn er nog de vogels,
waarvan niet een me bekend voorkomt en die stuk voor stuk prachtig zijn. Rondcirkelende gieren zie je
hier bijna elke dag.
….
We gaan vaak naar Migori, een reis van zo'n 25 km (ongeveer een uur met de auto, zeker als Eunita weer
eens stopt om iemand te groeten). Een keer was de auto in gebruik en namen we het 'openbaar vervoer'.
Dan zit je met twaalf man in een toyota corolla (een 5-persoonsauto) te bidden dat de chauffeur weet wat
ie doet. Want een van die twaalf mensen zit naast de chauffeur op de bestuurdersstoel, waardoor die helemaal
tegen het raam gedrukt zit en over zijn buurman heen de versnellingspook moet bedienen met dezelfde
hand waarmee hij stuurt; de andere hangt uit het raam om ruimte te besparen. En dan heb ik het
nog niet eens over de weg gehad. Maar de mensen hier zijn het gewend en bij gebrek aan iets beters doen
de toyota corolla eigenaren goede zaken.
Olga hierover:
Toen ik hier 3 dagen was gingen wij met een matatu van Nairobi naar Kisii. Een dodenrit. Ik dacht aan onze
Nederlandse bussen, met hamertjes om ramen in te slaan en zo. Al dat soort veiligheidsmaatregelen
lijken zo overbodig nu ik het hier heb gezien. Hier hebben ze die dingen duidelijk nodig, maar hebben ze
ze niet. En dat geldt voor heeeeel veel.
Robin:
Gisteren hebben we kennisgemaakt met de jeugdgroep
van Ogwhedi. Ze hebben samen een boerderij waar ze
een dag per week samenkomen om te werken. De opbrengst
van de gewassen delen ze dan. We hielpen ze
mee het lemen kippenhok te repareren dat beschadigd
was door de zware regens van de afgelopen tijd.
De manier waarop ze hier kerst vieren lijkt niet echt op de
onze en ook niet op wat ik verwacht had. Er werd weliswaar
een kip geslacht voor de gelegenheid, maar verder
is het bijna net zo sober als het dagelijks leven. Er werd
nog meer gebeden dan normaal en op weg naar Migori
kwamen we veel processies tegen, op weg naar hun verschillende
kerken. Maar dan wel dansend en met drums
en andere muziekinstrumenten.
Olga:
Ik kijk elke dag nog steeds mijn ogen uit als een kind dat net geboren is. Alles fascineert mij en ik kan zelfs
heel lang mijn mond houden. Dat is een klein wonder voor mij… Wat mij verbaast en ook afschikt is het
geloof hier. Ik wou dat ik van te voren had geweten hoe het er hier aan toe gaat. De eerste keer dat ik een
priester in het huis hoorde bidden rende ik er naar toe omdat ik dacht dat er iets verschrikkelijks was gebeurd.
Ze schreeuwen hier zo hard en ze wijzen ook naar mensen. Vaak worden er kleine stukjes gelezen
uit het Nieuwe Testament en dan tussendoor (schreeuwend) gepreekt. Verschrikkelijk om daar bij te zitten.
Dat is jammer. Ik ben best wel gelovig en daarom raakt het mij als er gebeden wordt op een manier die me
tegenstaat. Eunita vind het prachtig, maar snapt wel dat het voor mij lastig is. Het zingen na het eten vind
ik wel fijn.
6

Robin:
Inmiddels ben ik ook opgenomen in het voetbalteam van de jeugdgroep. Ik deed voor de lol met hun trainingen
mee (en om de invloed van het Keniaanse krachtvoer een beetje te compenseren) en toen ik naar
een wedstrijd ging kijken, kreeg ik warempel een paar voetbalschoenen in m'n handen gedrukt en stond ik
even later als linksbuiten in het veld. Hoewel ik vrees dat mijn voetbalvaardigheden (het gaat lang duren
voordat ik aan de hobbelige velden gewend ben) minder zwaar wegen dan het feit dat ik een mzungu ben
en ze het gaaf vinden een blanke in hun team te hebben, is het nog steeds erg leuk om mee te doen. Zeker
omdat je weet dat de meesten van hen het behoorlijk moeilijk hebben en al helemaal niet weten hoe ze
verder moeten. Op het veld telt dat allemaal niet. Dan spelen ze gewoon een potje voetbal.
Olga:
Robin, Rannveig (IJslandse), Otieno (driver van RISE) en ik zijn gisteren naar het Kakamega forest geweest.
Het was er zo gruwelijk mooi! Een echt tropisch regenwoud. We hebben er heel lang gewandeld
met een gids, die een beetje Nederlands kende. Ik zei dat ik het zo lekker vond ruiken en toen zei hij:”
goed, goed”. Grappig.Veel apen hebben we gezien en ontzettend veel geluiden gehoord. Ongelofelijk, nog
mooier dan dat je je voorstelt. Het was een groot orkest en elke meter die je loopt verandert de muziek. Je
raakt er echt van in trance.
Robin:
Het lesgeven begint steeds leuker te worden. Olga en ik hebben inmiddels gezelschap gekregen van een
IJslands meisje, Rannveig, dat hier ook een half jaar les komt geven. Het voelt een beetje vreemd om de
eerste IJslander die ik ken in Kenia te ontmoeten. Deze wereld heeft vele verrassingen in petto.
Ik geef o.a. wiskunde op de basisschool. Dat is wel even iets anders dan de Nederlandse scholen. Ik geef
les aan klas zeven, 79 leerlingen. Persoonlijke aandacht geven is er dus niet bij. En het nakijken van sommen
is een ramp: 79 schriften! Maar het is erg leuk.
Ook de jeugdgroep gaat nog steeds door. Chili oogsten, onkruid wieden, bomen planten. Helaas zijn er
wat motivatieproblemen. Veel groepsleden komen niet opdagen. Waarschijnlijk omdat ze dan geconfronteerd
worden met de lening die ze moeten afbetalen (wat ze overigens wel doen hoor, ze houden er gewoon
niet van eraan herinnerd te worden). Maar de trouwe leden denken dat ze wel weer op komen dagen
als er geld wordt verdiend met het verkopen van de jonge bomen en de chili's. Wat dat betreft lijken ze op
Nederlanders.
Olga:
Op de middelbare school geef ik geschiedenis aan klas 1 (38 leerlingen). Niet echt gemakkelijk moet ik
zeggen. Vorige week heb ik ze een toets gegeven over hoofdstuk ‘the early man’. Erg slecht gemaakt...
Soms snapten ze een vraag gewoon niet en dan loop je tegen twee typische dingen van hier aan. Het eerste
is dat op scholen alles in het Engels moet, niet in de moedertaal, terwijl de leerlingen nog niet goed
Engels kunnen en dus veel niet mee krijgen. Probleem 2 is dat ze altijd instemmen met wat de leraar doet
of zegt. Als ik vraag of ze het snappen zeggen ze mooi in koor: “Yes teacher!”. Maar ze doen het volgende
moment iets totaal anders. Lastig.
Gymlessen gaan ook wel lekker. Vooral Robin kan helemaal zijn passie kwijt. We moeten creatief zijn,
want ze hebben alleen een voetbal en een volleybal. Maar Robin heeft frisbies en we hebben touwtje gesprongen.
Robin heeft zelfs een honkbal knuppel gemaakt en de leerlingen speren! Leuk hè? De Franse
lessen zijn afgepakt door het IJslandse meisje. Jammer, maar ja, ze kan het veel beter. Gelukkig ben ik
een creatieve aanvulling met Franse liedjes.
7

WIE IS WAT?
RISE
Rise is een startende basisorganisatie met een micro-kredietprogramma voor arme vrouwen en mannen
die een bedrijfje of straathandel willen beginnen. Daarnaast wil RISE sociale projecten starten: steun aan
aidswezen, verbetering van de landbouw en op werk gerichte activiteiten voor jongeren. Essentieel daarbij
is dat de deelnemers zich organiseren in kleine groepen die samen naar oplossingen te zoeken voor hun
problemen. Samenwerking maakt sterk. Coördinator van Rise is Eunita Majiwa. De organisatie is nog in
de opbouwfase, en heeft dus op dit moment vooral startkapitaal nodig.
SOIL (Solidarity On International Level) Nederland
SOIL is in 1996 opgericht door Nederlanders die in contact kwamen met Eunita Majiwa.
SOIL ondersteunt de activiteiten van Eunita, met name RISE en de multi-etnische middelbare
school Sagegi (met morele en financiële steun en waar nodig met advies). SOIL
is de initiatiefnemer van en een belangrijke drijvende kracht achter de Vrienden van
RISE Kenia. Daarnaast steunt SOIL enkele locale ontwikkelingswerkers in andere delen
van Afrika en in India. Contactpersoon: Martin Jansen (tel zie elders). Giro 761 67 49,
t.n.v. Stichting SOIL, Maastricht
SEED
SEED is ontstaan uit SOIL maar richt zich speciaal op het onderwijs.
Hoofdactiviteit is het inzamelen van geld voor de (verdere) bouw en
inrichting van een multi-etnische middelbare school Sagegi. Eunita is
bestuurslid van deze school. De school is belangrijk omdat er nauwelijks
middelbare scholen zijn in het gebied. Maar bovendien draagt hij, als multi-etnische school, bij aan
meer begrip tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de streek.
Giro: 92 64 363, t.n.v. SEED, Maastricht
Uitwisseling Werkgroep Bisdom Haarlem – Rise Kenia
In 1996 zijn twee mensen uit Kenia op uitnodiging van Vastenaktie in Nederland geweest.
Eunita was een van hen. Sindsdien onderhoudt een werkgroep van bisdom
Haarlem contact met Eunita en de projecten waarvoor ze werkt. Het contact bestaat
waar mogelijk uit bezoeken, want persoonlijk contact draagt bij aan meer begrip en
betrokkenheid bij elkaar. Af en toe probeert de werkgroep geld te werven voor Kenia,
o.a. voor aidswezen. Voorz: Paul v. Soest. E-mail: leurs_vansoest@wxs.nl
LOAF (Labalu Orphan Aid(s) Foundation)
Steeds meer Afrikaanse kinderen groeien op als wees, omdat hun ouders sterven aan
Aids. LOAF wil hen ondersteunen, door: 1) ondersteuning van een aantal individuele
weeskinderen; 2) steun aan het plan van Rise om scholen te helpen met de aanschaf
van lesmateriaal in ruil voor het gratis toelaten van enkele weeskinderen; te beginnen
bij de middelbare school van Sagegi; 3). hulp aan jonge weeskinderen en hun verzorgers.
Contactpersoon: M.Krekels. e-mail: marianne.krekels@hetnet.nl. Giro: 95 50
692, t.n.v. LOAF Sittard-Geleen
SOIL België
SOIL België werd in 2003 opgericht, met vergelijkbare doelen als SOIL Nederland. Een verschil is dat
SOIL België zich meer concentreert op landbouwactiviteiten, met speciale aandacht voor biologische
landbouw. SOIL België probeert op dit terrein tot kennisuitwisseling te komen, met mensen in Kenia,
maar ook met een locale ontwikkelingsorganisatie in het noorden van Senegal.
Contactpersoon: Rolle de Bruyne, tel. 0032 050 78 93 00 / 0032 50 78 93 00
Akini
Via de organisatie Jongeren & Missie zijn inmiddels verschillende jongeren in Kenia geweest, om een
tijdje te werken op de Sagegi-school of met de jongerengroepen van Rise (vooral aidswezen die door
gezamenlijk werk op het land – bv verbouw van chili’s - een inkomen proberen te krijgen). Enkelen van
de uitgezonden jongeren proberen na terugkeer in Nederland door te gaan met steun aan de Keniaanse
jongerengroepen. Meer info: www.akini.nl, of Danniëlla Damen, baruaposta@gmail.com
8