Weelfeestennummer - Stampersgat

HUP SCHUTTERS!
Elke maandagochtend kijk ik op de website
van BN De Stem naar de uitslag van de wedstrijd
van De Schutters en vervolgens naar de
stand op de ranglijst. De Schutters was de
eerste voetbalclub die ik ’ l ive ’ zag spelen.
Het zal 1964 zijn geweest. Ik was dertien. Mijn
eerste sportheld: Gerrie Voeten. De zoon van
de baas van de timmerwinkel stond op doel.
Hij had onmiskenbaar uitstraling. Met strakke
aanwijzigingen regisseerde hij de achterhoede waarin onder meer Theo
Nagtzaam en Piet Luiten een belangrijke rol vertolkten. Trainingen bezocht
Gerrie zelden. Dat hield verband met zijn baan als sportleraar, ik meen in
Goes. De coach accepteerde dat, want concurrentie kende Gerrie niet. Leo
van der Heijden ( Den Dolf) , de keeper van het tweede, bezat aanzienlijk
minder kwaliteiten.
Op mijn twaalfde ging ik naar de MULO en het internaat in Roosendaal.
Omdat ik over een behoorlijke techniek beschikte, werd ik basisspeler van
het ’ kostschoolelftal ’ . Een stimulans voor mijn zelfvertrouwen. Broeder
Amandus adviseerde me ook aan te melden bij de jeugd van amateurclub
Roosendaal. Ik hoefde geen bedenktijd, want ik greep elke mogelijkheid
aan het internaatleven te ontvluchten.
In 1967 begon ik met mijn studie aan De Vossenberg, de pedagogische
academie aan de Pagnevaartweg in Oudenbosch. Ik woonde weer thuis,
Brugstraat 1. En dus schreef ik me in bij De Schutters. Toenmalig secretaris
Piet van Aken vroeg ik of ik het spelerschap bij de A jeugd wilde combineren
met een baantje als trainer van het jongste jeugdelftal. ” Jij studeert
toch voor schoolmeester; jij kunt dat wel, ” zei Piet. Ik voelde me vereerd.
De herinneringen ooit met Piet, Mart en Leo Luiten, Kees Bus, Piet Ernest,
Pietje Brouwers, Leo Melsen, Thom Franken en keeper Eddy Janssen te
hebben samen gevoetbald, zijn vervaagd, net als de trainingen onder leiding
van Piet Broos uit Oudenbosch.
Maar het coachen van het jeugdteam blijft op mijn netvlies. Een keer trainen
in de zaal, een keer op het veld en op zaterdag De Wedstrijd. Met een
busje naar Oudenbosch, Fijnaart, Heijningen, Noordhoek. Noordhoek, de
woonplaats van Stien Vermeulen, het mooiste meisje van De Vossenberg.
Ingepalmd door mijn klasgenoot Cor Kuijpers, dus tijdelijk onbereikbaar
voor mij. Stiekem hoopte ik dat Stien een jonger broertje zou hebben en