Weelfeestennummer - Stampersgat

Oude bekende ( n )
Door Ben Donkers
Hoorde ik van een kennis dat mijn oud-leraar Martin van den Hoogenhoff
( v an de vroegere openbare mavo in Roosendaal ) in Wiekendael verblijft.
Ik kon altijd goed met die man opschieten, temeer omdat hij geen dwang
achter de studie zette. , ” J e moet voor jezelf leren, niet voor mij ” . Hij had
gelijk, maar ja, dat is nu gemakkelijk te zeggen. Het was voor mij in elk geval
een grotere stimulans om er nog iets van te maken dan die ( schijnheilige )
broeders van Saint Louis in Oudenbosch. Ik zoek Martin op, we praten over
vroeger en Rome waar hij als gids van het toenmalige Brabants Nieuwsblad
jaren achtereen met veel abonnees naar toe ging. Hij herinnert zich de studentengroep
uit Stampersgat ( Martje Luyten, Antoon Koevoets en natuurlijk
Jolanda Barmentloo uit Fijnaart. We zitten in de gezamenlijke ruimte van
een zogeheten gesloten afdeling, je kan er zo binnenlopen, maar als je naar
buiten gaat moet er een code worden ingetikt. Dan gaat de deur open: Harry
Jongeneelen. Hij kent me niet, glimlacht en gaat zitten. Harry, zo stil, zijn we
niet van hem gewend. ,,Ken je me nog Harry ” , hij glimlacht weer, aan zijn
ogen te zien gaat er nog niets dagen. , ” Hoe lang ben je hier? ” , Hij denkt
na, een jaar of drie, maar kan ook meer zijn. “ Ik weet het niet, weet ook niet
hoe oud ik ben. Ik ben, geloof ik, van 1963 ” .
Zal wel 1936 zijn, Harry is volgens mij al door de 70, al pratende gaan er wel
wat vroegere gebeurtenissen bij hem op. Biljarten bij tante Bé, handboogschieten,
waarbij hij stevige concurrentie had van Jan Tax, Siep Laros, Goof
Theunisse en Toon Laros, om er maar eens een paar te noemen. Harry
voetbalde ooit bij de Schutters en kon een aardig partijtje driebanden spelen.
Hij was een hele tijd mijn vaste vismaat. Hij werkte in Etten-Leur in ploegendienst,
kwam uit de nacht en stapte bij mij in de auto om naar Burg Haamstede,
Philipsdam of Ouwerkerk te rijden. ’ s Avonds ging hij weer meteen
door naar zijn werk. Dat hij weinig slaap nodig had, weet hij nog wel. En na
enig aandringen wil hij misschien wel eens een keertje met me biljarten in de
centrale ontmoetingsruimte. Ik beloof hem volgende week terug te komen,
maar moet dan eerst nog vragen of hij de “ gesloten afdeling ” met mij een
half uurtje mag verlaten. ,,” k moet er wel eerst een tijdje over nadenken of
ik dat wel wil ” , laat hij weten. Harry, oftewel de Rik ( genoemd naar zijn
Belgische wieleridool Rik van Looy ) doet niet veel meer, heeft er ook geen
zin in. De tv-beelden bekijkt hij een paar seconden en houdt het dan voor
gezien. Ik vertel hem dat ik wel eens verhaaltjes schrijf over “ het Stampers-