queeste ouderengagement 2011 - Steinerschool Antwerpen

aad van bestuur werden voorgelegd. Een
van deze mandaatgroepen was de reflectiecel
en na het stopzetten van mijn werkzaaamheden
als voorzitter van de raad
van bestuur ben ik werkzaam gebleven
in de reflectiecel. Hier wordt aan de directies
een spiegelmogelijkheid gegeven
voor beleidszaken, personeelsbeleid en
verder alles wat zij ter reflectie willen
aanbieden.
Ook hier dacht ik: “wat kan ik hier gaan
doen” en ook hier ontdekte ik in de loop
van tijd dat een mens soms meer kan dan
hij zelf denkt. De interactie die binnen de
reflectiecel plaatsvindt werkt zeer stimulerend,
doet je nadenken en soms tot verrassende
conclusies komen. Het prettige
aan het werk in de reflectiecel is ook dat
we geen beslissingen MOGEN nemen,
slechts adviezen uitbrengen.
Ik voel me goed in die rol, maar ga ook
met plezier af en toe eens mee helpen op
een opendeurdag, op een klusdag of eens
een paar dagen mee op extra muros naar
de zee.
In het begin van mijn “engagement” deed
ik het vooral omdat ik iets terug wilde
doen voor de school waar mijn kinderen
zo graag naar toe gingen. Ook omdat
deze school, in mijn beleving, meer doet
dan andere scholen en op een manier die
beter aansluit bij de leerlingen. Ik was de
school dankbaar hiervoor en vond dat ik
mijn dankbaarheid moest tonen.
Inmiddels denk ik niet meer dat ik
“schatplichtig” ben aan de school, dat
mijn schuld wel ingelost is, maar heb ik
ontdekt dat het prettig en nuttig is, zowel
voor de school als voor mezelf, om
betrokken ouder te blijven; ik heb een
hoop vrienden gemaakt, ben geïnspireerd
geraakt door een hoop mensen met wie ik
gewerkt heb en, als ik sommige andere
mensen mag geloven, is de school er op
sommige vlakken ook wel bij gevaren.
Ik mocht van de makers van de Queeste
geen opgeheven vinger gebruiken in dit
artikel of een Grote Filosofie verkondigen.
Ik ga dat ook niet doen, maar wil wel
34
zeggen dat, als je kind naar een steinerschool
gaat, dit een keuze inhoudt. Het
onderwijs in een steinerschool kan niet
tot volle bloei komen wanneer ouders de
school niet ondersteunen. Dit kan in verschillende
vormen, maar een vorm van
engagement is de zuurstof die de school
doet ademen.
Als wij er vanuit gaan dat er “wel anderen
zijn die dit doen”, doen wij ons eigen
kind tekort.
Het aangeboden onderwijs in de steinerschool
is uitgebreider dan in het regulier
onderwijs en aangezien financiering van
het onderwijs zich beperkt tot het “normale”
aanbod is het belangrijk dat de ouderbijdrage
hier een aanvulling biedt.
Deze school geeft geen factuur, de ouderbijdrage
is niet verplicht, er wordt een zekere
mate van solidariteit verondersteld,
maar als er te weinig ouders een bijdrage
doen, komen al deze principes in gevaar
en dreigt een verschraling van het onderwijs.
Daarom is het belangrijk dat, in het
verlengde van onze keus, we er naar streven
de ouderbijdrage zo trouw mogelijk
te betalen.
Tenslotte: ik kan niet voor anderen uitmaken
hoeveel tijd, energie of geld ze
overhebben voor de school waarvoor ze
gekozen hebben, maar ik hoop dat de
noodzaak van al deze vormen van engagement
voor iedereen duidelijk is en dat
iedereen wel iets kan betekenen voor de
school als je een stukje van je vrije tijd ter
beschikking wil stellen.