A piragua - Centro Dramático Galego

5. CONCLUSIÓNS
Finalmente só resta dicir que Cándido Pazó
en A piragua utiliza amplamente os recursos
expresivos escénicos, usa o teatro dentro
do teatro, confunde expresamente o
tempo e o espazo, entrega planos diversos
e ata contraditorios dunha mesma realidade,
distancia o actor do personaxe, rompe
a cuarta parede, emprega o espazo como
escenografía, dinamita a estrutura dramática
“ortodoxa”, non conclúe argumentalmente
a acción e, sobre todo, supera os
esquemas maniqueos dun conflito do que
tanto se leva falado xa, como é a violencia
de xénero, logrando unha peza que continúa
na liña á que nos ten acostumados:
a da indagación da autenticidade do ser
humano, esa íntima visión ante o espello,
ese espir as máscaras para concentrarse no
que un é por dentro e que se confesa con
verdade pero tamén con traxedia.
Estamos, pois, ante unha obra de experimentación
e madureza, renovación e mestría.
Sen dúbida A piragua resume a dramaturxia
dun grande autor, director e actor e
constitúe un momento clave na historia do
teatro galego contemporáneo, tanto polo
contido, esa responsabilidade do individuo
ante a súa realidade social, cunha elevada
exixencia ética, como pola multiplicidade de
recursos formais abertos a unha polifonía de
lecturas e interpretacións.
28