MOITAS GRAZAS, PATRIARCA DON MANUEL LADRA LOPEZ

MOITAS GRAZAS, PATRIARCA DON
MANUEL LADRA LOPEZ
Contoume un paxariño que o día que ti te despediches, unhas plantas que lavaban contigo na
Igrexa máis de quince anos, quixeron botarse fóra tras ti, cheas de morriña. Sen ti, elas xa non
sabían vivir. E buscaron acubillo en mellores moradías que as soubesen apreciar desde outro
clima máis amoroso, coma o que ti lles tiñas ofrecido.
En Mandiá e Marmancón témosche un aprecio especial. Que ben soubeches coidar e atender
a D. Xosé María Balseiro Quirós, xa velliño. Como soubeches respectar as limitacións daquel
home xa gastadiño que tantas vidas salvou con riscos serios da a súa. Desde daquela fuches e
viñeches moitas veces servíndonos con delicada sinxeleza, virtude en ti ben característica.
Cando finou D. Andrés Fernández Muíños, fuches reclamado por aclamación popular e
volviches para servirnos durante sete anos e, desde un exquisito talante democrático,
organizaches unha parroquia dinámica, participativa, chea de vida e respecto mutuo.
Axudáchesnos a descubrirmos a Deus nun profundo respecto e amor por cada persoa,
empezando principalmente polos máis pobres, enfermos e anciáns. Por iso che queren tanto
en Santa Icía.
Fomos designados para collerche o santo e seña, no ano 1997, D. Xosé Francisco Delgado
Lorenzo e máis eu. Só tivemos de continuar o que, con tanto acerto, ti deixaches ben
encamiñado: Quererlle aos veciños e deixarse axudar por estas boas xentes. Hoxe seguimos
todos “téndoche moito amor e respecto por todos os días da túa e da nosa vida”. Por iso,
agora, xa entradiño en anos, venerámoste como exemplo e proclamámoste o noso
benquerido patriarca con esa chapela vasca coa que, a xeito de solideo, cobres o teu capelo de
ancián venerábel, chegado da Chaira ás Terras de Ferrol.

Queremos deixar medrar os días e que volvan as andoriñas. Que se encha de flores todo o val
de Mandiá, Taboadoa, e as paraxes de Papoi e Marmancón. Volverán a cantar o cuco e mailas
cotovías. Encheranse de chorimas e fermosos alecríns o Coto do Crego e as ribeiras do noso
río. E, daquela, cheos de sol e ledicia, convocarémoste un día para que volvas presidirnos a
nosa eucaristía comunitaria, que reces de novo polos nosos devanceiros e farémosche entrega
dunha placa conmemorativa que sexa portadora dos nosos agradecementos á túa traxectoria
como noso cura exemplar e benquerido. E teremos música da boa, da que ti deixaches un
herdo ben conformado e confirmado.
A escola taller e obradoiro. A escola de música e a Fraternidade de enfermos da que fuches
pioneiro avanzado en toda España. A Igrexa nova de Santa Icía, os traballos a prol do mundo
xitano, a solidariedade co mundo obreiro, coa igrexa sempre aberta para eles nos momentos
máis duros de redución á fame e con persecucións. As túas conversas na radio. A asistencia e
acompañamento gratuíto de enfermos e discapacitados. Todo iso mostra como fuches e
segues a ser o crego sempre entusiasta e innovador que enches coa túa vida entregada e
compartida máis de medio século e segues a ser un referente exemplar para cantos queiramos
seguir modelos de servizo sen pedir nada a cambio. Humilde, sinxelo, entregado, acolledor e
firme no servizo. Como se di no evanxeo: Ven bendito do meu Pai, entra no gozo do teu
Señor. Porque estiven enfermo e coidaches de min. Porque fun ao cárcere e viñeches verme,
sen avergoñarte de miña condición. Porque estiven en necesidade e non te arredaches das
miñas beiras.
Por todo isto e por moito máis, que non hai libros dabondo para relatalo, moitas grazas,
querido patriarca D. Manuel Ladra López. Ad multos annos et sempre nobiscum vivas!
XAQUÍN CAMPO FREIRE é sacerdote diocesano
10 ABRIL DE 2013