o antigo réxime nunha familia do baixo miño - Real Academia Galega

¿Pero cal e o pulo que nos alza no verso? Franco Grande dinos que non sabe
exactamente o que busca. Quizais unha música que vén dada polos “enes” en final de
sílaba. Pon exemplos: As horas fóronse non sei por onde / e vinme un intre fóra do meu
tempo / sin ninguén máis ca min.
En efecto, nesa posición silábica posnuclear, o fonema nasal linguoalveolar /n/
realízase nunha longa serie de alófonos que o poema utiliza no plano do simbolismo
fónico. Hai un estraño soneto fonético divertidamente lúdico, de Díez Taboada, que
empeza así:
Las guturales gritos emitieron,
las nasales lamentos murmuraron,
las labiales amor manifestaron,
las palatales, al llorar, gimieron.
En 1987 publica Franco Grande o libro de poesía Herdo de memoria e tempo,
que reincorpora a obra anterior Entre o si e o non, Premio Nacional de Poesía Rosalía
de Castro en 1967. Na introducción dinos o autor que escribía poesía, en certas
circunstancias pouco alentadoras, pode ser un acto heroico do que pende a íntima
salvación.
Partindo destes supostos, fixen eu daquela unha lectura que se publicou en Grial
no ano seguinte. Distribuín o material poético en catro apartados: A búsqueda desde o
tempo, onde o suxeito lírico se mergulla no misterio insondable do propio ser na procura
do eu íntimo. Ás veces a búsqueda non dá o resultado previsto. Ás veces, o esforzo da
ollada interior acada unha fugacísima visión feliz, pero incomunicable como a visión
dos místicos...
No apartado Desinterese polo mundo obxectivo, o poeta alude ó afastamento do
exterior para se achegar ó sector da máis recóndita intimidade. O reino nunca
compartido: O meu estar aquí sen máis ninguén.
Os motivos do afastamento están ben claros no poema:
Eu paso polo mundo
sen apousar nas cousas desta terra;
paso por riba delas
e todo o vexo sempre dende lonxe...