You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Carlos G. Meixide<br />
O <strong>home</strong> inédito<br />
Ediciós da Rotonda<br />
www.arotonda.com
Primeira edición dixital: novembro de 2005<br />
Esta versión dixital de “O <strong>home</strong> inédito” foi licenciada por Carlos G. Meixide<br />
cunha licenza Creative Commons. Esta licenza permite os usos non comerciais e<br />
as obras derivadas desta novela mentres se manteña a autoría orixinal.<br />
Publicado por Ediciós da Rotonda<br />
http://www.arotonda.com<br />
Para máis información sobre a licenza:<br />
http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/2.5/es/deed.gl
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 1<br />
Era a primeira vez que se deitaba cunha americana. Chamábase Emily e era<br />
de Minnesotta.<br />
Coñecéraa aquela noite nun pub de Williamsburgh, o arrabaldo de moda en<br />
Brooklyn, vendo un par de cativos brancos que facían hip-hop.<br />
— Eu vou embora, amanhã será outra dia. Se queres lévo-te a casa. Não<br />
suporto mais estes malandros.<br />
— Grazas, Inácio, mais quedarei un cacho.<br />
O Inácio deixou dez dólares na barra e marchou empaquetándose nun<br />
horríbel plumífero canarinho fosforito. Lucas repasou canto diñeiro lle<br />
quedaba e pediu outra cervexa. Prendeu un pito e acobadouse de costas á<br />
barra. Nin lle gustaban aqueles petardos que facían hip-hop nin lles entendía<br />
unha palabra mais sentíase ben. Lembrou a casa, A Coruña, o mar, a praia,<br />
a mamá, o papá, un concerto de hip-hop ao aire libre duns cativos de Ordes<br />
que lle fixeran moita graza, cun litro de cervexa na man, Estrella Galicia, tan<br />
rica e tan fresca.
— Sorry! Do you have a cigarette?<br />
Unha loira espilida sorríalle a dous palmos do nariz.<br />
— Ouh, claro. OK. Take it.<br />
CARLOS G. MEIXIDE<br />
Tiña as mans brancas e delgadas. Tremíanlle lixeiramente mentres acomodaba<br />
o pito na boca e facía un aceno para lle pedir lume. Lambeu con forza, como<br />
unha fumadora inexperta e axiña a invadiu unha tose intensa e repugnante.<br />
— Oh, fucking cigarettes! I have to give up smoking. “I have to giveup<br />
smoking”. A Lucas deulle a risa. Aquela frase caía sempre nos exames<br />
de inglés do Quintanilla, o dos dedos amarelos pola nicotina. Ela riu<br />
tamén cunha gargallada estrondosa. Era de risa moi fácil.<br />
— Why are you laughing?<br />
— Oh, nothing. I was remembering my childhood.<br />
Unha nova gargallada galiñácea.<br />
— Where are you from?<br />
— I´m... I´m.... well... I´m...- Dubidou por un intre mais decidiuque<br />
desta volta non respostaría como facía decote. “Verás... Son galego,<br />
de Galiza, unha nación do noroeste da Península Ibérica que<br />
administrativamente pertence a España mais que ten unha lingua<br />
de seu, o galego, da mesma orixe có portugués, e unha cultura de<br />
raíces celtas, máis equiparábel a Irlanda, por exemplo, que á idea<br />
preconcibida que ti poidas ter de España...” Non, desta volta non<br />
lle petaba espallarse con tantas explicacións. – I´m... I´m... I´m a<br />
fucking Spanish.<br />
A ela abríronselle os ollos, de gata, dun azul moi claro, e ladeou suavemente<br />
a cabeza.
O HOME INÉDITO<br />
— ¿Español? Yo sé un poquito español. Estuve tres meses en<br />
Méxicou.<br />
— Good.<br />
Aplausos. O MC solta un speech mentres pasea polo escenario coma un<br />
chimpancé. Ela vírase, aplaude, ouvea “UUUUH” mentres debuxa no aire<br />
un círculo imaxinario co puño dereito. Ri. Lucas míraa. Leva un xersei verde,<br />
de lá, estirado até os xeonllos, e unhas medias de raias horizontais, de cores.<br />
Vírase outra volta.<br />
— They are good.<br />
— Yes. Incredible.<br />
— I am Emily. And you?<br />
— Lucas.<br />
Emily volve soltar unha gargallada estrondosa. Agora só ela fala. Ó<br />
primeiro en español macarrónico, axiña nun inglés incomprensíbel<br />
salpicado cun you know recurrente ao remate de cada frase. Move a<br />
cabeza e as mans compulsivamente. De cando en vez arrómballe o<br />
cabelo a Lucas, ou retíralle fíos imaxinarios do xarsei.<br />
Lucas non escoita. Recréase nos seus movementos eléctricos, nos fíos<br />
de fume que se reflicten nas lámpadas baixas do local, nas olladas de<br />
esguello do resto da xente cada vez que Emily solta unha das súas<br />
gargalladas.<br />
Soa unha campaíña. As rúas están baleiras. Comeza a chover. A voz<br />
de Emily ecoa entre os ferros oxidados da estación do metro elevado.<br />
Sentan nun vagón baleiro. Lucas apoia a cabeza na xanela e acaríñalle<br />
docemente os cabelos. You know... you know... you know...<br />
5
CARLOS G. MEIXIDE<br />
“Onde estára agora Laurita?”. Aquela noite marcharan xuntos para<br />
a casa. Paraban a cada pouco para riren calquera parvada. Gustáballe<br />
moito. Acompañouna ao portal e daquela non riron máis. Só se miraron<br />
un cacho. Ela tiña os ollos grandes e húmidos e tremíanlle lixeiramente<br />
os beizos.<br />
“Pois bueno”<br />
“Pois nada”<br />
“Grazas por vir”<br />
“Non é nada”<br />
“Até mañá logo”<br />
“Até mañá”<br />
— Lucas. You know? – Os seus dedos seguían enredados na guedella<br />
loira de Emily, que o ollaba cun sorriso, agardando unha resposta.<br />
– You know?<br />
*<br />
Ao abrir os ollos bateu cunha raiola a coarse pola randixa da persiana.<br />
Estendeu a man e sentiu a pegada aínda quente do corpo de Emily. Escoitou<br />
o son da cisterna e volveu de vagar a cabeza cara á porta do baño.<br />
— Good morning, dear!<br />
Observouna. Branca, delgada, cunhas tetas cativas e redondiñas, o sexo<br />
peludo e as pernas fracas. Descubriulle unha pulseira dourada no nocello<br />
dereito. Lembrou os chíos estridentes, o rostro desencaixado e o suor a<br />
pingarlle do nariz mentres coas mans batía a cabeceira metálica da cama<br />
contra a parede.<br />
O espertador marcaba as 9:00 a.m. Emily achegouse á fiestra, con coidado<br />
de non pisar a roupa ciscada polo chan, e abriu a persiana.<br />
- Oh, my God! Shit!
O HOME INÉDITO<br />
PLAS. PLAS. PLAS.<br />
— Eghem. Outro:<br />
Capítulo 2<br />
Polo mar, e alén do mar<br />
fuxindo da realidade<br />
aló vai o calamar<br />
Como como!<br />
Pensou Jorge Borge<br />
Gha, Gha, Gha. PLAS. PLAS.<br />
— E, en fin, este xa é o último. Ou derradeiro, como é? Derradeiro,<br />
verdade? Pois ben. É así:<br />
Como Eduardo Chillida<br />
Arturo Pérez Reverte.
Ghua. Ghua. Ghua. PLAS. PLAS. PLAS. PLAS.<br />
— Pois nada. Até aquí podo ler. Moitas grazas a todos.<br />
CARLOS G. MEIXIDE<br />
Escóitase o barullo da xente erguéndose da cadeira e facendo círculos.<br />
— Lucas! Lucas!<br />
— Si?<br />
— Estiveches xenial, francamente. Pasámolo pipa. Que frescura! Tes<br />
que mirar que chos publiquen.<br />
— Grazas, pero non sei...<br />
— É certo. Están moi ben. Son curtos, con moita ironía, mais non<br />
exentos de amargura. Francamente interesantes. Sabes o que son os<br />
haicus?<br />
— Si, penso que si. Desculpa. Macías! Eh, Macías!<br />
Macías detense na porta.<br />
— Estás como unha cabra, carallo!<br />
— Que tal, Macías! Liches xa o poemario que che deixei?<br />
— Si, lin. Pero son os mesmos que recitaches hoxe!<br />
— Si, claro. É que é o meu último poemario... Chameite á casa varias<br />
veces para ver se falaba contigo pero nunca estás, pareces un<br />
conselleiro.<br />
— Gha, gha! Un conselleiro! Que cabrón, Lucas! Pois si, hom, si. Linos.<br />
Están ben, si, moi ben. Pero tes que escribir máis, cona! Es un<br />
puto lacazán! Escribe máis e chámame cando os teñas que daquela<br />
quedamos e falamos de negocios.<br />
— Pero máis non podo escribir, Macías. Eu cando fago un poemario,<br />
fágoo así, dun tirón.<br />
— Estás como unha cabra, carallo! Lémbrasme un que había no Bierzo<br />
cando era eu cativo, porque eu sonche galego do Bierzo, sabíalo?,<br />
ao que chamabamos o lacónico porque devecía polo lacón e tamén
O HOME INÉDITO<br />
contaba contos así moi lacónicos, coma os teus. E un día fómoslle<br />
os cativos...<br />
— Está ben, Macías. Logo nada. Xa te chamarei se escribo máis.<br />
— Veña logo, lacazán! Jorge Borge voute chamar! Ghua, ghua!<br />
Macías saíu pola porta e acabou contándolle a anécdota a unha señora que<br />
non coñecía de nada. Laurita intentaba achegarse a Lucas facéndose sitio<br />
entre a parede e un círculo de estudantes de Filoloxía.<br />
— Lucas! Lucas!<br />
— Ola, Laurita.<br />
— Con quen falabas?<br />
— Con Macías. Un que ten unha editorial e que me dixo un día que lle<br />
deixara os poemas.<br />
— Si? Que ben, e que tal?<br />
— Non sei, non sei. El disque confía en min pero eu non acabo de velo<br />
claro de todo.<br />
— Pois que parvo! Se eu fose editora non o pensaría dúas veces.<br />
— Pero ti es a miña amiga.<br />
— Non ten que ver. Dígocho coa man no corazón.<br />
— Es moi amábel.<br />
— Mira. Aí veñen Ramón e Lázaro.<br />
— Lucas, que risas!<br />
— Grazas, Ramón.<br />
— Non. Non o digo por ti. Dígoo polo sonetista que recitou antes ca<br />
ti.<br />
— Ai, que risas! Que malo era!<br />
Lázaro saca unha botella dunha bolsa de supermercado.<br />
— Mirade que atopei hoxe no Froiz. Orchata!<br />
— Ei, orchata!
10 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Lucas pousa os folios nunha cadeira e abalánzase coas dúas mans sobre a<br />
botella.<br />
— No Froiz?<br />
— Si. No Froiz.<br />
— Pois haberá que darlle logo á orchata.<br />
Laurita mira para o outro lado da sala.<br />
— Aquel non é o Anxo Quintela, o que presenta o Telexornal?<br />
— É.<br />
— Que fai aquí?<br />
— Tamén é poeta.<br />
— Pois é moi guapo.<br />
— Non será tanta cousa, Laurita.<br />
— Pois se cadra si. Coñécelo?<br />
— De vista.<br />
— Preséntasmo?<br />
— Non, hom.<br />
— E se o coñeces por que non?<br />
— Porque me dá vergonza. E que lle vas dicir?<br />
— Eu que sei, Lucas! Pois que o vexo sempre na tele.<br />
— Non sexas papanatas.<br />
O sonetista bótalle a Lucas a man polo ombro.<br />
— Abraiante, Lucas! Aos teus pés!<br />
— Xa será menos, Chisco. Ti si que es un poeta.<br />
— Non. Ti máis.<br />
— Boh. Ti máis. De verdade.<br />
— Veña. De acordo. Mira unha cousa. Combinamos para cear no 16.<br />
Van estar Bragado, Freixanes, uns poetas de Donosti. Estamos<br />
mirando de tirar unha escolma de poesía basco-galaica. Se cadra
O HOME INÉDITO<br />
interésache vir.<br />
— Moitas grazas pero quedei xa con estes para beber orchata.<br />
— Orchata? Gha, gha! Xenial! De verdade que es xenial, formidábel,<br />
sublime! Orchata! Fantástico! En fin. Teño que ir indo. Andas estes<br />
días por Compostela?<br />
— Si.<br />
— Daquela vémonos. Deica.<br />
— Adeus.<br />
Ramón e Lázaro escachan a rir.<br />
— Vaia petardo!<br />
— Non sexades así. Non é mala xente. Marchamos? E Laurita?<br />
— Laurita? Foise presentar ao Quintela.<br />
— Vaites, pois si! Mira que mamalón, como lle come a orella!<br />
— Pois din que é un tio moi guai.<br />
— Si, claro. Como é guapito é guai.<br />
Laurita failles un aceno de que xa nun momento vai. O Quintela recoñece<br />
a Lucas e saúdao cun leve movemento do sobrancello. Lucas sorrí. Dous<br />
bicos máis tarde Laurita volta canda eles.<br />
— Pois é un encanto.<br />
— Pois non mo parece.<br />
— Pois é. É debe ser moi sensíbel.<br />
— Si, claro.<br />
11
12 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 3<br />
Nos días que seguiron ao atentado das Torres Xemelgas, a Lucas chamoulle<br />
poderosamente a atención a obstinación dos americanos en repetir unha e<br />
outra vez aquela palabra: Shit!<br />
— Shit! Shit! Shit!- murmuriaba Emily a cada pouco sentada nacama e<br />
cos ollos como dúas uvas pasas. Non soubo Lucas máis dela así que<br />
cruzou a porta rosmando, tal vez, que arrincaba para Minnesotta co<br />
seu papá, a súa mamá e con Toby, do que aínda descoñecía Lucas<br />
se se trataba dun irmán ou dun can, para se refuxiaren todos no<br />
búnquer antinuclear do xardín.<br />
Shit! Shit! Shit! Os galegos abofé disporiamos dun repertorio léxico<br />
interminábel para nos cagar en quen for mester. Pola contra eles, os<br />
neiorquinos, reducían toda a súa carraxe naquela palabra tan insípida<br />
e insignificante. Claro está que a efectos científicos e tecnolóxicos eles<br />
dispoñen dunha riqueza de vocabulario incomparábel coa nosa tendenza a<br />
reducilo todo á palabra “chintófano”.
O HOME INÉDITO<br />
Cavilaba Lucas nestas cuestións cando cruzou a porta do caffetto no que<br />
adoitaba parar o Inácio para tomar Brazilian coffee. Lucas sentou ao seu<br />
carón e pediu un Galician coffee.<br />
— Sorry?<br />
— A Galician coffee.<br />
— I don´t know, mister.<br />
— Don´t you know what´s a Galician coffee?<br />
— Excuse me, mister, but I don´t know what´s a Galician coffee.<br />
— Pois hai que saber, hom, hai que saber! Anda, ponme logo another<br />
like this one ou como se diga!<br />
— Right now, sir.<br />
— Você está louco, meu.<br />
— E estarei. Só pretendía facer un chiste que está o ambiente un pouco<br />
tristón.<br />
— Tá, meu, tá. Mas eu não entendo esta gente. Lhes matam cinco mil<br />
caras e eles só sabem dizer “Shit! Shit! Shit!”...<br />
— Vá que si? Viña eu pensando niso precisamente.<br />
— Mas não sabem cagar-se na cona?<br />
— Claro, ou, cago en Cristo bendito!<br />
— Eu acho que os ianquis não estão bem da cabeça, não, viu. Estão<br />
doentes, meu.<br />
O Inácio daba clases de Literatura brasileira na Columbia malia o seu<br />
horríbel plumífero canarinho fosforito. Acochaba a súa inmensa cultura<br />
nunha tendenza esaxerada a cagarse en todo cunha obscenidade abraiante.<br />
Fóra diso, era extraordinariamente educado e galante coas súas alumnas, ás<br />
que convidaba primeiro a Brazilian coffee, a cachaça despois...<br />
Ao Inácio gustáballe gustar. Coñecedor da atracción que espertaba entre<br />
as súas alumnas e alumnos malia o seu consabido plumífero canarinho<br />
fosforito, recreábase con frecuencia recitando versos de Vinicius de Morais<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
que acababa cantando cunha voz doce e augardentosa para escandalosa<br />
excitación do auditorio, nomeadamente unha parella de coreanas que<br />
ocupaban, sen falta, os asentos dianteiros da aula.<br />
Sun-Young, a coreana da dereita, era a súa moza máis recente. Matriculárase<br />
en literatura brasileira fascinada por José Saramago, portugués. A decepción<br />
inicial de non ver a Saramago en ningún dos puntos do programa – “Clarice<br />
Lispector, Graciliano Ramos, Drummond de Andrade, Jorge Amado... e<br />
estes quen carallo son? pensaba irritada, case histérica, no seu idioma “-<br />
viuse compensada así que cruzou a porta da aula o profesor , tan novo, tan<br />
mulato, cuns ollos tan negros, con aquela cara picada de vexigas que até o<br />
facían máis atractivo, mesmo o plumífero dáballe algo... Adorouno dende<br />
aquel día cun fanatismo irracional pero apenas posesivo, que lle permitiu<br />
que logo da mexicana, a californiana, a de Connecticut e a canadiana, fora<br />
ela o amor da vida de Inácio.<br />
— A coreana me amarrou, meu- dixéralle daquela o Inácio a Lucas.<br />
E o certo é que Sun-Young era moi guapa. Probabelmente era ela máis<br />
guapa en coreana do que Inácio en brasileiro. E era moi alegre. Tomaba<br />
seguido red bulls até que con Inácio descubriu a cachaça que lle facía perder<br />
o sentido.<br />
Inácio queríaa ben. Só lle preocupaba unha cousa.<br />
— E se ela fosse a mulher da minha vida?<br />
— E que ten iso de malo?<br />
— Pois que se ela fosse a mulher da minha vida seria a derradeira<br />
mulher da minha vida.- E dicía derradeira cun pesar tan fondo que<br />
a Lucas, de natural duro para a cuestión sentimental allea, facíaselle<br />
un nó na gorxa.
O HOME INÉDITO<br />
Lucas aprezaba ao Inácio, non en balde era o seu único amigo naquela<br />
cidade inmensa.<br />
— Sabes unha cousa, Inácio? O outro día, cando caeron as Torres,<br />
estaba preocupado. Pensaba que poderías estar ti alí e... en fin,<br />
alegreime moito cando conseguín falar contigo.<br />
— -Você está louco, meu! Que faço eu uma terça às nove da manhã nas<br />
Torres Gémeas?<br />
— Non sei. Podía ser... abonda que nunca esteas para que o día que<br />
pasa algo, precisamente...<br />
— Cala, meu, cala! Deixa de dizer piadas!<br />
— Claro. Desculpa.<br />
O camareiro recolleu os tres dólares. Lucas e Inácio sairon á Sétima.<br />
— Olha aquí, Lucas.<br />
— Dime.<br />
— Eu também fico contente de saber que você está bem.<br />
— Grazas, Inácio.<br />
15
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 4<br />
— Ti liches o Ulises?<br />
— Eu? Pois... si... non... Realmente non.<br />
— Eu tampouco.<br />
— Home. Boteille un vistazo algunha vez pero prefiro lelo con tempo<br />
para gozalo mellor.<br />
— Claro. A min pásame outro tanto. Debe estar moi ben, verdade?<br />
— Seguro. Ten moi boas pintas.<br />
— O que pasa é que debe ser moi complexo.<br />
— Si. Hai que lelo con moita calma, disque...<br />
— Eu lin... quero dicir vin, a película Dublineses, de John Huston, que<br />
está baseado nun relato de James Joyce.<br />
— Os mortos.<br />
— Efectivamente. Os mortos. Moi boa película.. Déronme ganas de ler<br />
o conto orixinal.<br />
— Creo que tamén é moi bo.<br />
— Seguro.<br />
Así, falando de literatura, pasaban o tempo Lucas e Ramón sentados nunha<br />
terraza en fronte da faculdade.
O HOME INÉDITO<br />
— E Crime e Castigo?<br />
— Que?<br />
— Líchela?<br />
— Si. Esa si. Os dous tomos.<br />
— Dous tomos?<br />
— Si, e logo?<br />
— Nada. Debes ter unha edición diferente á miña.<br />
— A túa como é?<br />
— De tapas verdes duras.<br />
— Claro. Os meus son de tapas brandas brancas.<br />
— Creo que xa sei cal dis.<br />
— Si.<br />
— Está moi ben, verdade?<br />
— Moi ben. É unha das miñas novelas favoritas.<br />
— É brutal. Moi nihilista.<br />
— De que trataba exactamente?<br />
— Era un tipo que mataba unha vella que seica non merecía vivir por<br />
non sei que historia.<br />
— É certo. Que a vella era a caseira...<br />
— Non, hom. Espera... Non era a caseira, era algo así como unha<br />
prestamista, penso eu...<br />
— Ai si, pode ser!<br />
— E o protagonista chamábase... chamábase...<br />
— Si... chamábase...<br />
Lucas e Ramón matinaron infructuosamente por uns minutos no nome do<br />
protagonista de Crime e Castigo.<br />
— E se imos á biblioteca?<br />
— Claro. Que boa idea.<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Levantáronse das cadeiras. Na biblioteca pediron un exemplar de Crime e<br />
Castigo, que tardaron media hora en ter entre as súas mans.<br />
— Mira. É a edición que teño eu.<br />
— Que bonita!<br />
Abriron impacientes o libro para saciar a curiosidade que os conducira até<br />
alí.<br />
— Raskolnikov!<br />
— Claro, claro, claro! Se o sabía de sobra!<br />
— A min pásame moitas veces que se che queda algo na punta da lingua<br />
e non dá saído.<br />
— En fin, Raskolnikov! Xa quedei máis tranquilo! Que facemos?<br />
Volvemos para a terraza?<br />
— Si, claro.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 5<br />
Lucas reincorporouse ao traballo. Despois dun mes percorrendo Manhattann<br />
para arriba e para abaixo na procura de emprego e outro mes servindo<br />
sandwiches nunha cafetería de mala morte do East Side, chamárano de<br />
Internatinoal Soccer TV, unha canle de televisión para as comunidades<br />
hispano-falantes de Nova Iorque e Nova Iersei. Aquel traballo gustáballe.<br />
Compensáballe, dalgún xeito, o desacougo que lle producira nos dous meses<br />
precedentes, a inexistencia absoluta de calquera referencia ao fútbol naquela<br />
cidade que presumía de ser o centro do mundo.<br />
De cando en vez retransmitía partidos do Deportivo, en Riazor, e entráballe<br />
unha morriña inmensa. Cada vez que se perdía o balón polo fondo de<br />
Marathon apegaba os ollos á pantalla para intentar recoñecer a súa pandilla<br />
e mais a súa localidade de abonado baleira. até o daquela non fora capaz.<br />
— Lucas. Venite.<br />
Recoñeceu a voz de Oswaldo a chamalo dende o seu despacho. Oswaldo<br />
era o director da canle, un arxentino obeso e morocho que abafaba a cada<br />
1
20 CARLOS G. MEIXIDE<br />
movemento, embutido sempre, tanto tiña a estación do ano, en axustadas<br />
camisas de manga curta, empapadas de suor, e en pantalóns de franela<br />
gris marengo dun diámetro que ben poderían abranxer o mundo. Tendía a<br />
ollar sempre cara ao teito, non tanto por vontade propia como por facerlle<br />
sitio ao papo, que vibraba con cada palabra como o mar en marexada.<br />
Apenas saía do despacho. Só cando Lucas retransmitía partidos de Boca,<br />
un grande esforzo mediante, desprazaba a súa mesmidade cara a cabina de<br />
retransmisións seguindo o partido, de pé na porta, coa paixón dun siareiro,<br />
sen medo a que os seus comentarios, insultos e o constante abafar da súa<br />
respiración ocupasen un segundo plano, case primeiro, a coarse nas casas<br />
dos televidentes.<br />
— Venite, Lucas.<br />
Non entraba naquel despacho dende a sinatura do contrato. Cruzouse con<br />
Marisleysis, a rapaza portorriqueña que se ocupaba da limpeza.<br />
— Tenga cuidado. El patrón está hoy muy raro.<br />
Oswaldo agardábao estomballado nunha cadeira de medidas especiais.<br />
— ¿Querés?- Ofreceulle un puro. Lucas rexeitouno cun leve aceno da<br />
man. Oswaldo mordeu a boquilla e cuspiuna ao chan, sen evitar<br />
que un pequeno fio de cuspe se deslizara polo queixo até perderse<br />
na comisura do papo. Prendeuno e pegoulle unha primeira calada<br />
que o fixo tusir de tal xeito que Lucas pensou por un momento que<br />
aquel señor quedaba no sitio.- ¡Tabaco jodón, COF, COF!<br />
Agardaron un minuto eterno até que os bronquios de Oswaldo retomaron<br />
a súa precaria normalidade.<br />
— Mirá, Lucas. Vos me parecés un buen muchacho, así que le voy
O HOME INÉDITO<br />
a hablar con franqueza. Sólo hay dos cosas que yo ame en este<br />
mundo: la primera es este canal porque es el fruto de muchos años<br />
de jodido laburo. La otra es mi niña, la Claudita... Es cierto que<br />
también está mi mujer, pero a esa puta vieja la puede atropellar el<br />
camión de la basura que no lloraría una lágrima por ella. Pero... en<br />
fin... le estaba hablando de mi hijita ¿estamos? Debe tener su edad,<br />
aproximadamente, y es la cosa más linda que vos podás imaginar.<br />
Y me quiere mucho. Aún ahora me da un besito en la mejilla cada<br />
noche cuando se retira para la camita.<br />
Este tipo de confesións violentaban especialmente a Lucas, que procuraba<br />
manter o tipo aparentando a maior atención posíbel.<br />
— Si alguien fuese capaz de hacerle algo a mi niña no tengás duda de<br />
que lo mataría a tiros, o mejor, lo haría morir tan lentamente que<br />
habría deseado no venir a este mundo mierda. Y puedo asegurarle<br />
que sé lo que me digo. Ya lo hice en la Argentina en el 77. ¿Hace<br />
falta que le explique?<br />
— Non, non.<br />
— La Claudita es requetelista. Se recibió en Derecho con 21 añitos<br />
y se hizo el mejor master de los iuesei. Hoy gana mucha plata.<br />
Es ejecutiva en una de las principales consultoras de los Estados<br />
Unidos. – Eiquí fixo unha pequena pausa. Tragou cuspe e entornou<br />
os ollos cara o baleiro. – Hasta el pasado martes laburaba en las<br />
Torres Gemelas-. Caeulle unha pequena bágoa. Deu en impar e<br />
cada impo producía un temporal naquel papo acuoso.- Por media<br />
hora sigue viva ¿entendés? Media hora más tarde y me la hubiesen<br />
matado, a la Claudita, esos jodidos bastardos. Árabes de los cojones.<br />
Putos envidiosos. Hicieron eso por envidia, carajo. Envidia de una<br />
gran nación como los Estados Unidos de América donde hasta un<br />
puto cochino como ellos puede prosperar. ¡Ojalá exterminemos a<br />
todos esos bastardos! ¡Que les lluevan bombas hasta que no quede<br />
21
22 CARLOS G. MEIXIDE<br />
uno, putos moros comunistas asesinos del carajo! ¡Hijos de puta!<br />
¡Hijos de la gran puta!<br />
Había tempo xa que Oswaldo convertera aquel diálogo nun monólogo.<br />
Perdera o sentido. Enfiaba un insulto atrás do outro. Lucas mirabao perplexo.<br />
“Que diaños fixeches ti en Arxentina no 77, mamalón! Que carallo me estás<br />
contando!” Oswaldo abafou de tanto chorar, deulle a toseira outra volta.<br />
Cada vez que lle daba unha daquelas parecía que a morte o rondaba. Lucas<br />
non se moveu do asento até que o Oswaldo comezou a recuperar folgos.<br />
- Señor, se non lle importa, debera retirarme. Vai empezar o Alianza-Sporting<br />
Cristal.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 6<br />
— A Coruña... É bonita?<br />
— Claro que si, Laurita.<br />
— Máis que Santiago?<br />
— Son distintas.<br />
— Pero se tiveras que escoller con cal te quedarías?<br />
— Laurita, non sei. Xa che dixen... son distintas.<br />
— Iso non vale. Tes que decidir.<br />
— “Pois que queres que che diga, Laurita. Se ti estás en Santiago,<br />
Santiago; se ti estás na Coruña, A Coruña; se ti estás en Alfoz, Alfoz;<br />
se ti estás en Badajoz, Badajoz; se ti estás en Villanueva de la Serena,<br />
Villanueva de la Serena”. Está ben. Prefiro A Coruña. A Coruña ten<br />
mar e Santiago non.<br />
— Dilo en serio?<br />
— Si.<br />
— Non podes dicilo en serio. Santiago é moito máis bonita cá Coruña.<br />
Santiago non ten mar pero ten un casco histórico que xa vos gustaría<br />
telo na Coruña...<br />
— “Se eu non che digo que non, Laurita, pero estás tan bonita cando<br />
te enfadas. Gústasme moito. Debería confesarcho agora, xa, non<br />
2
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
tardar un minuto máis pero... e se non che gusto. Mellor dígocho<br />
mañá, ou pasado mañá, ou... o momento axeitado aparecerase así,<br />
de súpeto, cando menos o imaxine. E é verdade que tes unhas tetas...<br />
Diaños! Non debería pensar niso pero é que hai algúns que só te<br />
queren polas tetas e dinmo a min, como se a min non me gustaras,<br />
e dame unha rabia. Porque vaia se me gustas. E ti fasme caso e eu<br />
penso que che gusto e, se cadra, so mo fas porque son o teu amigo e<br />
se vou máis alá enfádaste e daquela xa nada é o mesmo, e mirarasme<br />
con outros ollos e eu... eu... non sei... había de chorar moito polas<br />
noites na cama, moito, moito, e non podería saír á rúa en meses, para<br />
que non me viran chorar. E a ti, se cadra, gústache calquera deses<br />
que só te queren polas tetas...” Pois temos a Torre de Hércules, o<br />
faro máis antigo do mundo aínda en funcionamento...<br />
— Ah, gran cousa! Paréceche comparábel coa Catedral, eh? Coa praza<br />
do Obradoiro, eh? Coa Quintela, digo, coa Quintana, eh? Veña,<br />
responde, anda, responde.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 7<br />
Quedara con Inácio e Sun-Young en Bryant Square. Facía unha tarde<br />
espléndida. Enxergounos ao lonxe, sentados nun banco, dándolles de comer<br />
ás pombas.<br />
— Tudo bem, meu?<br />
O Inácio chiscoulle un ollo. Sun-Young sorríalle cunha pomba pousada no<br />
ombreiro.<br />
— Véxovos moi contentos.<br />
— O dia é formoso, não é?<br />
“O día é formoso?” O ton do Inácio amolaba a Lucas. Parecía querer<br />
ocultarlle algo.<br />
— Sabe quem vimos passar há uns minutos?- preguntou Sun-Young.<br />
— Non. A quen?<br />
— O Beck.<br />
— Si?<br />
25
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Sim, meu. Ela disse que era o Beck. Eu realmente não vi bem mas<br />
também não gosto muito dele, então...<br />
— Eu sim gosto muito- Sun-Young tiña un sorriso inquebrantable.<br />
— É um pouco afeminado, meu.<br />
— Pois isso é bom. Gosto dos <strong>home</strong>ns afeminados.<br />
O Lucas sentou nunha cadeira. Era sábado. Escintilaba o sol entre os<br />
rañaceos. De fondo escoitábase o balbordo de sempre da cidade: os coches,<br />
as sereas das ambulancias, a xente, moita xente, dun lado para outro cunha<br />
determinación insólita,. E mais o metro, a pasar periodicamente baixo os<br />
pés. Aquela praza, decote, no corazón de Nova Iorque, aparecíaselle a Lucas<br />
como un oasis impagábel. Un mozo barbudo canta country debaixo dunha<br />
tulla, un vello bébedo oculta a cervexa nunha bolsa de cartón, dous negros<br />
xogan ao xadrez e oito chineses danlle ao dominó. CLAP, CLAP, CLAP.<br />
A Sun-Young acariña agora o canciño dunha vella. O Inácio anícase cara<br />
ao Lucas.<br />
— Ouviu, meu? Esta noite vamos para à minha casa dar boa conta dun<br />
peru assado? Contamos com você.<br />
— Un peru é un pavo?<br />
— Sim, um peru.<br />
— Está ben.<br />
Volvéronse derrear en cadansúa cadeira. Permaneceron así, en paz, unhas<br />
cantas horas máis até caer Lucas nun sono lixeiro. O Inácio e mais a Sun-<br />
Young, entrementres, falábanse ao ouvido e dábanse chuchas a cada pouco.<br />
No lusco e fusco incorporáronse preguiceiros. Apañaron o metro. O<br />
apartamento do Inácio era un esplendoroso ático en Harlem, cunha galería<br />
por parede que daba aos xardíns da universidade. O Inácio apañou o avental<br />
e sacou o pavo do conxelador. A Sun-Young anicouse para remexer entre<br />
os CD´s.
O HOME INÉDITO<br />
— Você gosta de Chico Buarque, Lucas?<br />
— Si, moito.<br />
— Eu também gosto muitíssimo dele.<br />
Chamaron polo porteiro automático. O Inácio abriu sen preguntar quen<br />
era. Ao minuto apareceu pola porta unha fermosura coreana de nome<br />
Mi-Hee, a outra alumna coreana do Inácio. Tiña uns pequenos lentes de<br />
montura negra, o pelo recollido e unha minisaia escocesa que culminaba<br />
unhas pernas delgadas pero moi fermosas. Traia entre as mans unha botella<br />
de viño italiano.<br />
— Me prometeram na loja que é um vinho muito bom.<br />
Sun-Young pousou o pavo na mesa. Era un pavo enorme, de aspecto<br />
inmellorábel, co pel torradiña e a graxa a lle escorregar polo lombo.<br />
Decatouse axiña Lucas de que Mi-Hee era o que lle ocultara o desagradábel<br />
ton do Inácio unhas horas antes. Nunca lle gustaran aquela caste de ciladas<br />
sentimentais pero, desta volta, atrapárao de tal xeito aquela rapaza que<br />
mesmo sentiu desexo de irllo agradecer a Inácio cun bico na fronte.<br />
Mi-Hee e Sun-Young falaban en coreano ollando a través da vidreira. O<br />
Inácio puña os cubertos na mesa. O Lucas atendía para unha foto do Bin<br />
Laden nunha portada atrasada do New York Post, ese panfleto.<br />
Sentaron á mesa, tan pequena que tiveron que cear, necesariamente, moi<br />
apretadiños. O xeonllo de Mi-Hee e mailo de Lucas rozábanse a cada pouco,<br />
saltando daquela coma resortes que inevitablemente habían volver xuntarse<br />
en pouco tempo.<br />
Por riba da mesa, comían e falaban, nomeadamente o Inácio e a Sun-Young<br />
2
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
que, a cada paso, enchían as copas de viño. A Mi-Hee ría botando a cabeza<br />
para diante, polo que os lentes a piques estaban de lle caer no prato. Axiña<br />
os empurraba cara atrás cos dedos e recuperaban a normalidade. Lucas<br />
mirábaa de esguello. Miraba sobre todo aquel pescozo espido, mentres que<br />
por baixo da mesa os xeonllos acababan por afacérense ao contacto.<br />
Remataran a sobremesa. O Inácio incorporouse.<br />
— E vocês querem um chá?- preguntou.<br />
— Sim, se faz favor- respostou Mi-Hee.<br />
— Um chá então para a Mi-Hee- O Inácio entretívose preparando o<br />
café.<br />
— Tes un nome moi bonito- atreveuse daquela a comentar o Lucas.<br />
— Quem?- preguntaron ao mesmo tempo Mi-Hee e Sun-Young.<br />
— As dúas, claro. Mais agora dicíao por Mi-Hee.<br />
— Obrigado. Es muito amável.<br />
— De nada.<br />
— O teu também é lindo. Lucas.<br />
— Gústache?<br />
— Sim, muito.<br />
Quedáronse mirando en silencio por uns segundos. O Lucas desexaría dicir<br />
algo que non foran as cursilerías ou porcalladas que, sen termo medio, lle<br />
rondaban a cabeza.<br />
O Inácio virouse, como se lle acordara algo de súpeto.<br />
— Ouça, Lucas, meu! Como era aquela canção sobre o Cha que canta<br />
sempre quando está bêbado...?<br />
— O que?<br />
— Sim, meu, aquela ... Como era? Já sei... A da Terra Cha.<br />
— Ouh, non, Inácio. Non me fagas iso!
O HOME INÉDITO<br />
— Canta! Canta! – Mi-Hee e Sun-Young batían coas palmas na mesa.<br />
O Lucas acabou por ceder. Incorporouse paseniño e engolou a voz.<br />
— Bravo! Bravo!<br />
Non canta na cha ninguén<br />
Por eso o meu carro canta.<br />
Canta o seu eixo tan ben<br />
Que a señardade espanta..<br />
Lucas volveu sentar. Sun-Young e Mi-Hee arrincaron daquela cunha<br />
canción de convivencia taoísta en coreano. Lucas miraba extasiado para<br />
Mi-Hee.<br />
Axiña chegou a cachaça. Ducias de botellas gardaba Inácio no moble bar.<br />
Fíxose de madrugada. Alguén, no piso de abaixo, petou coa vasoira no<br />
teito. O Lucas descubriuse daquela bicando o pescozo de Mi-Hee e mais a<br />
man a perderse por baixo da minisaia escocesa.<br />
2
0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 8<br />
— Mercaches un libro, Laurita?<br />
— Si.<br />
— Podo velo?<br />
— Boh! Para que?<br />
— Por curiosidade. Que máis che ten?<br />
— Que máis che ten a ti? É un libro calquera.<br />
— Anda, por favor. Déixamo ver.<br />
— Non.<br />
— E logo? É que mercaches o Mein Kampf para lelo ás agochadas?<br />
— Non.<br />
— E eu como sei que non?<br />
— E se o merquei que pasa?<br />
— Nada, Laurita. Bueno... en fin... Déixamo ver, porfa!<br />
— Está ben. Que pesado te pos! Pero non quero que fagas ningún<br />
chiste.<br />
— Prométocho. Déixame ver logo. O Asasino Estrábico de Anxo<br />
Quintela. Mercaches o libro de Anxo Quintela?<br />
— Si, que pasa? Xa che dixen que non quería chistes.
O HOME INÉDITO<br />
— Tranquila. Non fago chistes. E pódese saber canto che custou?<br />
— Que máis ten! Son os meus cartos.<br />
— Por suposto. Que interesante, Laurita! Hasmo de deixar.<br />
— Estaste metendo comigo?<br />
— Un pouquiño, Laurita. E que como che acorda?<br />
— Pois lin uns poemas e gústanme moito.<br />
— Si? Máis cós meus?<br />
— É iso o que che preocupa?<br />
— Pois si.<br />
— Pois se queres que che diga a verdade, Lucas, si, gústanme moito,<br />
tanto coma os teus. Só que sodes distintos...<br />
— Xa entendo. Prefires os seus.<br />
— Estás facendo o ridículo, Lucas.<br />
— O ridículo falo ti tirando os cartos niso.<br />
— Non penso discutir. Estás dun tonto! E ademais ... quen es ti para<br />
criticar en que gasto os cartos, ti, que pagaches 1.500 pesetas por<br />
Rivaldo, mi vida?<br />
— Non ten que ver.<br />
— Non ten que ver pero ten que ver.<br />
— Está ben, Laurita. Fai o que che pete. “Oh, meu Deus. Son moi<br />
celoso. Que estou facendo, diaños?” E... e....e... mira unha cousa... á<br />
parte dos poemas, gústache algo máis do tipo ese?<br />
— Non é asunto teu. Pero mira, xa que preguntas, direiche que quedei<br />
esta noite con el e que, francamente, non me resulta en absoluto<br />
desagradábel, polo que non descarto nada, entendes? E debo<br />
dicir que estás a ser moi inxusto con Anxo porque: Punto 1: non<br />
o coñeces de nada e Punto 2: el a ti tampouco é que te coñeza,<br />
pero coñece os teus poemas e opina que es unha das voces máis<br />
interesantes entre os novos poetas galegos, entendes?<br />
— “Si? Pensa iso?”<br />
1
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 9<br />
Lucas acordou entre as pernas de Mi-Hee. Era domingo no interior do<br />
apartamento. O Inácio apareceu en calzóns cunha cafeteira nas mans.<br />
— Quer um café?<br />
— Si, por favor.<br />
Mi-Hee durmía coa cabeciña apoiada no brazal do sofá. Lucas retiroulle os<br />
lentes, que ameazaban con partir. Durmía en posición fetal, coa boquiña<br />
aberta. Sun-Young apareceu, cunha camiseta branca e unhas bragas rosas e<br />
a Lucas déronlle ganas de que o tragara a terra porque non podía ser que lle<br />
gustaran todas tanto.<br />
— Mi-Hee está dormindo?- preguntou Sun-Young.<br />
— Si. Dorme como unha pedra.<br />
— É muito linda, não é mesmo?- A Lucas sorprendeuno que desta<br />
volta Sun-Young non sorrira. Dixérao con cara de recén ergueita,<br />
dunha sinceridade demoledora.<br />
— Si. É moi bonita.
O HOME INÉDITO<br />
Mi-Hee deu unha volta. Logo outra. O Inácio serviu o café. Por tras da<br />
galería, no parque, baixo a calma chicha, tres negros escoitaban hip-hop<br />
a todo volume por un transistor de man. Apenas pasaban coches. Lucas<br />
prendeu un pito. Non adoitaba fumar tan cedo, coa gorxa aínda enxoita,<br />
pero sentía unha terríbel ansiedade. Sun-Young bebía o café coas dúas<br />
mans, acobadada na mesa, ollando para os tres negros do parque mais coa<br />
cabeza seguramente en Seul ou, talvez, no cuarto do lado había apenas<br />
unhas horas. O Inácio pola contra era da caste dos hiperactivos. Apenas o<br />
vías pensando, só facendo, recollendo os vasos da noite anterior, pasando<br />
unha baeta polo mesado da cociña, acariñando os doces cabelos de Sun-<br />
Young. Lucas pendeu outro pito. Miraba para Mi-Hee durmir e sentía o<br />
diaño a bulirlle polo corpo.<br />
O Inácio recollía os CD´s, metíaos en cadansúa caixa e en cadanseu lugar<br />
do portaCD´s.<br />
— Bom dia. Abriu Mi-Hee os ollos de vagar, a cámara lenta, e debeu<br />
descubrilo todo borroso que botou as mans á cara coma un resorte<br />
na procura dos lentes. Apalpou na mesiña a carón do sofá até bater<br />
con eles. Ergueuse preguiceiramente e Lucas fitou por debaixo da<br />
minisaia, a braguiña azul celeste e mais as coxas que acariñara a<br />
outra noite. Mais fora realidade ou só puro desexo? Cando media<br />
o alcol a lembranza é difusa e tanto puido ser como non ter sido.<br />
Gustaríalle en todo caso, confirmalo. – Bom dia, Lucas- Mi-Hee<br />
sorrriu e bicouno na boca, así, como se fose o máis natural do<br />
mundo, camiño da ducha. “Vistes iso? Bicoume?”. Ollou coma<br />
un cativo para Inácio e mais Sun-Young, convencido de que estes<br />
mirarían para el, babexando, coma celestinas satisfeitas, mais non,<br />
seguían igual que dez segundos antes, distraídos nas súas historias.<br />
Nada lles parecera raro mais a el parecéralle moi raro, tanto como<br />
imaxinarse da man de Mi-Hee por Santiago, facéndose unha foto<br />
con ela diante da fachada da Catedral, e de súpeto aparecía Laurita
CARLOS G. MEIXIDE<br />
e saudábao estrañada e el presentáballe a Mi-Hee e dicíalle que era<br />
a súa moza. Entón Laurita intentaba disimular mais a Lucas non o<br />
enganaba, ben se vía que estaba enfadada porque tiña ciúmes, malia<br />
que despois lles dixera a Ramón e Lázaro que si, que Mi-Hee era<br />
moi guapa e que se lles vía moi ben. E... E.... “E para Lucas, que<br />
xa estás montando unha película como sempre e só foi un rollito.<br />
Que, se cadra, Mi-Hee só quería iso, un rollito, e a ti tampouco<br />
debería interesarche ir moito máis aló dun rolllito. Que de aparencia<br />
moi ben, moi moderno e moi do teu tempo, pero no fondo es un<br />
pailanciño, ben o sabes”.<br />
— Vocês sabem uma coisa?- Sun-Young rachou de súpeto a languidez<br />
daquela mañá de domingo. – Gosto muito de Nova Iorque mas<br />
às vezes sinto muita vontade de voltar à Corea. Me invade um<br />
sentimento que não há palavra que o defina.<br />
— Saudade- dixo o Inácio.<br />
— Morriña- dixo Lucas.<br />
— Morrinha?<br />
— Si, morriña.<br />
— E o que é a morrinha?<br />
— A nostalxia pola terra dun. Tamén lle dicimos á cotra de merda que<br />
se apega ao pel.<br />
— Claro. Pois isso é o que eu sinto às vezes.<br />
Escóitase correr o chorro de auga da ducha e pensa Lucas “Meu Deus, quen<br />
fora esponxa”.<br />
— O meu pai e a minha mãe escrevem cada dia preguntando quando<br />
vou voltar. E não sei que lhes dizer. A minha avó tem cento e dois<br />
anos e qualquer dia há-de morrer e eu gostaria estar lá para esse dia.<br />
Mas...<br />
Xa non corre a auga mais a Lucas seméllalle escoitar o fru-fru da toalla sobre
O HOME INÉDITO<br />
o corpo de Mi-Hee. O Inácio pousa a man sobre a man de Sun-Young, que<br />
agora murmuria palabras en coreano mentres mira marchar os negros do<br />
parque deixando atrás deles o seu ronsel de hip-hop.<br />
— A minha Sun-Young quer voltar!<br />
— Às vezes sim, mas às vezes não.<br />
— Isso é só um ataque de saudade de amanhã de domingo.<br />
— Talvez. Mas morrinha é a palavra, não saudade.<br />
Lucas sentiu o lixeiro PLOC da man de Mi-Hee ao pousarse sobre o tirador<br />
da porta e viuna logo saír cunha toalla a taparlle dos peitos ás coxas e mais<br />
outra a xeito de turbante na cabeza. Prendeu outro pito.<br />
5
Capítulo 10<br />
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Tedes orchata?<br />
— Non. Non temos orchata.<br />
— Ei, non teñen orchata!<br />
— Que máis dará, Ramón? Pídeme logo unha cervexa.<br />
— E ti, Lázaro?<br />
— Unha cervexa tamén.<br />
— Está ben. Mira logo. Tres cervexas, pero a miña que sexa unha<br />
coronita.<br />
— Non temos Coronita, señor.<br />
— Como que non tedes Coronita?<br />
— Non, señor. Estrella, Mahou, Heineken ou Carlsberg.<br />
— Boh, mira. Pois tanto ten. Dúas Estrellas para eles e para min un<br />
Bitter Kas.<br />
— Bitter Kas?<br />
— Si, Bitter Kas.<br />
— Verá, señor...<br />
— É que tampouco vas ter Bitter Kas?<br />
— Anda, Ramón! Pero é que non podes beber o mesmo cás persoas?<br />
Ponlle outra Estrella, hom. Non lle fagas caso.
O HOME INÉDITO<br />
— Non me gusta a Estrella.<br />
— Non me gusta, non me gusta... A ti o que che gusta é tocarlle os<br />
collóns á xente! Bitter Kas! A quen lle acorda pedir Bitter Kas!<br />
— Xa está ben. Non discutades por iso. Que máis terá! Alguén<br />
chamou a Laurita?<br />
— Si. Chameina eu. Non vai vir.<br />
— E logo?<br />
— Quedou con alguén.<br />
— Con quen?<br />
— Non sei. Con alguén.<br />
— Hostias, Lucas! Preguntáraslle!<br />
— Para que? Que saia con quen queira!<br />
— Anda! Pois aí os veñen!<br />
— Quen?<br />
— Laurita e mais o seu acompañante misterioso.<br />
— Pero ese non é o Anxo Quintela?<br />
— Aquí teñen as súas Estrellas.<br />
— Aínda vai resultar que lle gusta o Anxo Quintela...<br />
— Mira ti para o Anxo. Vese que lle gustan con boas tetas. Eh, Lucas?<br />
— Calade, ho, calade! Parecedes bestas!<br />
— Agh, que noxo! Que pouco me sabe esta cervexa! Canto mellor a<br />
Coronita!<br />
— Ola, rapaces!<br />
— Ola, Laurita!<br />
— Vouvos presentar a Anxo!<br />
— Ola!<br />
— Eles son Ramón, Lázaro e Lucas.<br />
— Ola!<br />
— Ola!<br />
— Ola!<br />
— A ti, Lucas, coñézote ben. Como era o poema aquel do calamar?<br />
— Non sei, non lembro.
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Que vas tomar, Anxo?<br />
— Un Bombay con tónica.<br />
— Dous Bombays con tónica, por favor.<br />
— Terá que ser Tanqueray.<br />
— Oíches, Anxo? Non hai Bombay. Terá que ser Tanqueray.<br />
— Non pasa nada, Laura. Perfecto. Mesmo parece que fixeches un<br />
poema de Lucas<br />
Non hai Bombay<br />
Terá que ser Tanqueray.<br />
— Ghua, ghua, ghua!<br />
— Fíxovos graza?<br />
— Moita.<br />
— Non che pareza mal, Lucas. Era unha broma. De verdade que<br />
admiro moito a túa poesía. De feito víñao falando con Laura.<br />
— É certo.<br />
— 650, señorita.<br />
— Si, agarde...<br />
— Non, Laura, por favor... Pago eu. Vós xa pagastes? Queredes outras?<br />
Preferides unhas copichuelas?<br />
— Non, grazas.<br />
— Toma. Queda coa volta. Pois o que vos estaba contando. Encántanme<br />
os teus poemas, Lucas. Díxome Laura que llos mandaches a Paco<br />
Macías. Queres que fale con el?<br />
— Non, grazas, para que?<br />
— Somos bastante amigos.<br />
— De verdade que non. Agradézocho.<br />
— Está ben! Como ti queiras. Pero se cambias de idea avísame. De<br />
verdade que non me custa nada. Tes o meu número?<br />
— Non.<br />
— Tes onde apuntar?
O HOME INÉDITO<br />
— Non.<br />
— Cachis. Eu tampouco... Tanto ten... chamas a Laura e xa logo ela me<br />
dá o recado ou dache directamente o número, verdade, Laura?<br />
— Claro.<br />
— Anxo?<br />
— Si? Anda, Xaime! Que tal? Canto tempo! E ti por a....<br />
— Que, Lucas? Que che pareceu Anxo?<br />
— Moi ben.<br />
— En serio, non che resulta moi simpático?<br />
— Uf, simpatiquísimo!<br />
— Non podes estar en serio. Caramba, Lucas! Se non fora que es o<br />
meu amigo, até pensaría que estás celoso.<br />
— Celoso eu? Laurita, por favor!<br />
— Chao. Era Xaime! Canto tempo había que non vía a Xaime! Un<br />
rapaz extraordinario! De San Cibrao! Que boa cara ten! ... En fin...<br />
E que?
0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 11<br />
Lucas estaba moi emocionado da súa relación con Mi-Hee. Máis, se cadra,<br />
dende que soubo que traballaba ocasionalmente como modelo para unha<br />
firma de minisaias. “Buf, unha modelo!” pensaba.<br />
Unha modelo, en todo caso, moi culta. Cada día precisaba entre dúas e<br />
tres horas para llas dedicar integramente á lectura. Apaixonada, sobre todo,<br />
da literatura nacional coreana, que debía ser moi divertida pois decote lle<br />
producía sonoras gargalladas e, nas últimas datas grazas ao esforzo docente<br />
de Inácio, da obra do Jorge Amado; tiña porén manías que a Lucas lle<br />
resultaban incomprensibeis.<br />
— Você gosta de Faulkner?<br />
— Si, claro.<br />
— Eu não. Odeio o Faulkner.<br />
— En serio?<br />
— Sim. Sim. Totalmente a sério. Odeio Faulkner.<br />
En efecto sentía un odio atroz cara a Faulkner, un odio irracional que Lucas<br />
entendía que debía ter a súa orixe nalgún trauma do subconsciente. Doutro
O HOME INÉDITO<br />
xeito, aquel odio, que chegaba até uns estremos arrepiantes, resultaba<br />
inconcibíbel.<br />
— Ainda bem que já morreu. Se não matava-o eu.<br />
Mais a Lucas aquilo, como todo o que procedía de Mi-Hee, resultáballe<br />
divertido. Decidiu que tamén sería divertido iniciala na literatura galega. E<br />
fíxoo, abofé con moito entusiasmo.<br />
— Lindo.<br />
Adeus ríos, adeus fontes<br />
adeus, regatos pequenos<br />
adeus vista dos meus ollos<br />
non sei cando nos veremos<br />
Rosalía gustáballe. Curros tamén pero menos. A Pondal resultáballe<br />
imposíbel comprendelo, o mesmo que a Otero Pedrayo. Apaixonouse por<br />
Manoel Antonio coa lectura de De catro a catro e outros poemas.<br />
— Mais, mais - pedía.<br />
— Non hai máis. Morreu moi novo.<br />
Aplaudiu a Blanco Amor, e a Celso Emilio e a Ferrín... Namorou da foto de<br />
Manolo Rivas nas lapelas do Que me queres amor.<br />
— Parece tão meigo!<br />
Daquela Lucas optou por non darlle a ler O asasino estrábico.<br />
Canto á música, a súa obsesión era o punk, paixón compartida con Lucas,<br />
nomeadamente os Clash. Decote erguía o puño dereito e dicía sorrindo<br />
1
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Sandinista e Lucas babexaba do bonita que estaba. Outras veces cantaba<br />
Judy is a punk dos Ramones e caíanlle sempre os lentes. Daquela rían os<br />
dous coma dous babecos.<br />
O cine, porén, adoitaba ser motivo de conflito. Para Mi-Hee só existía un<br />
nome: Ingmar Bergman.<br />
- O Ingmar Bergman é o máximo, Lucas. Se você não quer entender não<br />
entenda, mas é o Ingmar Bergman e o resto merda.<br />
Só, de cando en vez, moi de cando en vez, falaba tamén dalgún outro autor,<br />
como Michael Winterbottom ou Wong-Kar-Wai, mais a súa fixación era<br />
Ingmar Bergmann. A Lucas tanto Ingmar Bergmann coma Winterbottom<br />
ou Wong-Kar-Wai dicíanlle ben pouco. O que de verdade lle gustaba era<br />
Clint Eastwood.<br />
— Esse fascista?<br />
— Non, Mi-Hee. Non é un fascista. E ten un sentido do ritmo!<br />
Nunha ocasión estreouse en Nova Iorque unha película galega. Lucas<br />
decidiu convidar a Mi-Hee. Foi un acto de moito postín. Aló estaban o<br />
embaixador español e mailo conselleiro de Cultura da Xunta, con discursos<br />
altisoantes sobre o boom do audiovisual galego. Mais a película comezou e<br />
a Mi-Hee esperrechaba coa risa.<br />
— Isto é sério? Há tempo que não ria de ver algo tão pésimo.<br />
E escarallábase de tal xeito que a xente a recriminaba. A Lucas mesmo lle<br />
pareceu escoitar ao conselleiro.<br />
— A ver, coño! Que alguien haga callar a la chinita de los cojones!
O HOME INÉDITO<br />
Pero é que a película era verdadeiramente infumábel, polo que Lucas optou<br />
por afundir na butaca e escarallar canda Mi-Hee.<br />
Estaban de certo namorados. Quedaban cada día con calquera pretexto,<br />
tanto tiña, e falaban do divino e do humano, do Bin Laden ou da Taxa<br />
Tobin. Mi-Hee daba conta, polo xeral, en cada paseo, dun bote enteiro de<br />
Pringles. A Lucas desagradáballe o regusto das Pringles no bico de Mi-Hee,<br />
mais afacíase e así que chegaba o primeiro bico, nun recanto calquera, non<br />
paraban xa até o pitillín post-coital.<br />
Foi precisamente durante un destes pitillíns post-coitais que Mi-Hee,<br />
que durmiñaba sobre o bandullo de Lucas, soltara aquilo que tanto o<br />
desconcertara.<br />
— Ah, querido! Se o meu namorado de Seúl soubesse o que você me<br />
faz cada noite matá-lo-ia.<br />
Daquela Lucas atragantouse.<br />
— O seu namorado? Cof, Cof!<br />
— Claro. O meu namorado de Seúl.<br />
— E logo eu?- isto preguntouno tan baixiño que Mi-Hee non o<br />
escoitou e caeu nun sono lixeiro -E logo eu?- Lucas esmagaba a<br />
cabicha contra o cinceiro e pensaba en quen sería aquel namorado.<br />
Talvez un oficinista coreano baixiño e sen media hostia, ou se cadra<br />
un grande, gordo e malencarado. Tanto tiña. O certo era que aquela<br />
escena lle producira un fondo desacougo durante unha chea de<br />
tempo. Mais o namorado misterioso non volveu aparecer da boca<br />
de Mi-Hee e Lucas foise tranquilizando outra volta.<br />
O Inácio soltoulle unha tarde que bateran no cafetto da sétima.
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Você que lhe está fazendo a Mi-Hee? Ela está passada, meu. Não<br />
presta atenção às aulas. Mais parece uma adolescente. O outro dia<br />
estava tão na lua que parei ao lado dela e você sabe o que vi que<br />
ela fazia? Desenhava um coração no caderno de apontamentos e<br />
escrevia Lucas dentro. Ela tá louca por você, meu.<br />
— Si? De verdade?<br />
— Sim. Fodidamente louca.<br />
Daquela Lucas morría de contento e contestáballe a Inácio.<br />
— Eu tamén estou tolo por ela. Penso que nunca sentín nada semellante<br />
por outra muller. Nin por Laurita.<br />
— Quem?<br />
— Oh, nada. Unha que me gustaba moito alá na Galiza.<br />
— Lucas!<br />
— Que?<br />
— Você sabe o que está fazendo?<br />
— O que?<br />
O que fixera Lucas fora riscar o nome de Mi-Hee no pano de papel.<br />
— Como pode ser tão bichona, meu?- ría o Inácio.<br />
— Boh! É que ti non fas nunca estas cousas?<br />
Alén dos romanticismos e cursilerías propios do namoramento, Lucas e<br />
Mi-Hee entregáronse intensamente tamén na faceta sexual. Admiraba Lucas<br />
de que xeito ela o daba todo, explorando incansábel nos límites do pracer.<br />
Excitábano os seus xemidos graves e guturais “De onde diaños sairán?”<br />
pensaba, “do estómago?”.<br />
Xemera abondo, precisamente, aquela noite. Lucas observábaa espida,<br />
estomballada na cama, frotando aínda na conacha, mirando para o show de
O HOME INÉDITO<br />
Jay Leno. Abriu o portátil. Mirou o correo electrónico. Pegou un pequeno<br />
chimpo cando comprobou que tiña un e-mail de Laurita. Ollou para Mi-<br />
Hee con medo, como se fora traizoala.<br />
Querido Lucas:<br />
Como estás? Tes que perdoar se non che escribo ultimamente pero eu<br />
tamén hai tanto que non sei de ti... Que tal todo por Nova Iorque? É<br />
certo que traballas nunha canle de fútbol? Estarás contento! Eu levo<br />
dous meses traballando no Correo Gallego. É unha merda! E cobro<br />
unha merda! Pero... é o que hai. O certo é que te envexo. Ti, cando<br />
menos, arriscaches e saíches por aí, ver mundo. Seguro que cando<br />
volvas non che hei recoñecer. Virás tonteando, con acento, como<br />
Antonio Banderas e todo che parecerá unha pailanada. Pero fixeches<br />
ben en marchar. Que diaños!<br />
Estráñote moito. Oxalá estiveses aquí. Sería todo menos aburrido.<br />
Avisa cando veñas. Heite comer a bicos.<br />
A TÚA LAURITA<br />
POSTDATA: Soubeches de que morreu Fraga?<br />
PPD: Era broma. Mala herba...!<br />
Pechou o portátil. “Oxalá estiveses aquí”, “Heite comer a bicos”. Mi-<br />
Hee seguía frotando a conacha e Lucas imaxinouna coa cara de Laurita,<br />
coas tetas de Laurita... Comparou e dubidou un intre. Mais un intre só.<br />
5
Capítulo 12<br />
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Rramón!!<br />
— Dime, amigo Lucash.<br />
— Que tal vash?<br />
— Como o carrallo.<br />
— Eu tamén.<br />
— Eshtou moi, moi, moi borrracho.<br />
— Eu eshtou moito máis borrracho ca ti.<br />
— Non, Lucash, non. Eshtoy yo mucho másh que tú. ¡Mira, coño,<br />
shi hashta hablo cashtellano shin darme cuenta de lo borrracho<br />
que eshtoy!<br />
— Que non, Rramón. Que eshtou eu moito máish.<br />
— Prreguntámoshlle ao pobo?<br />
— Vale.<br />
— POBO! QUEN ESHTÁ MÁISH BORRRACHO? RRAMÓN<br />
OU LUCASH?<br />
- Estáis los dos como putas preas<br />
- ¡A la cama hombre, a la cama! ¡Qué horas son estas!<br />
- Á policía ídesllo ter que preguntar,cagho´n dios!
O HOME INÉDITO<br />
— Sheica eshtamos osh doush igual de borrrachosh.<br />
— Sip.<br />
— Tomámoshlle outra?<br />
— Vale.<br />
— Shabesh unha cousha? Cando eshtou borrracho dame por beber<br />
máish.<br />
— A min páshame igual.<br />
— HIP<br />
— Pódoche contarr un shegredo, Rramón?<br />
— C´aro.<br />
— Eshtou namorrado de Laurrita. Namorradíshimo.<br />
— Sip?<br />
— Sip. Quérroa máish que a nada no mundo. Ela é a eshtrrela que<br />
guía o meu camiño, o motorr deshte prrobe corrazón. Laurrita<br />
é o alfa e o omega da miña vida. A miña alegrría, mais tamén<br />
a miña trristeza. Cando me mira, o mundo detenshe, parra.<br />
Cando non, acelerra e prrecipítame no abishmo da morrte.<br />
— Oh, Lucash, snif! Que coushash tan fermoshash dish!<br />
— É ferrmosho porque é rreal, Rramón, porque é rreal. Porrque<br />
ninguén amou no mundo como eu amo a Laurrita. E Rromeo<br />
e Xulieta? Prreguntarrashme, e Wertherr? Prreguntarrashme.<br />
Non, Rramón, non amarron tanto como eu amo poish non<br />
shon máish que perrshonaxesh literrarrios e eu, shon rreal, de<br />
carrne e ósho. E a carrne e mailo ósho doen cando un eshtá<br />
namorrado.<br />
— É cerrto. Eu shentín algo parrecido por Tania Carrashco.<br />
— Non, non te equivoquesh. O que ti shentichesh por Tania<br />
carrashco non é, en absholuto, comparrábel ao que eu shinto<br />
por Laurrita.<br />
— Ti que saberrásh!<br />
— C´aro que shei, Rramón, hoshtiash, c´aro que shei! O que pasha<br />
é que ti eshtásh borrracho e querresh sherr o protagonishta
CARLOS G. MEIXIDE<br />
da converrshación e parréceme moi inxushto pola túa parrte,<br />
moi inxushto. Eshtouche abrrinddo o meu corrazón, eshtouche<br />
confeshando a ti, shÓ a ti, algo que ocupa cada minuto, cada<br />
shegundo da miña vida. Eshtouche contando a máish fermosha<br />
hishtorria de amorr de todosh osh temposh e veshme ti con<br />
Tania Carrashco. Ti que non shabesh rrealmente o que é o<br />
amorr! Amorr eshcríbeshe con A, querrido amigo, con A de<br />
amorr!<br />
— Perrdón, Lucash.<br />
— Perrdón? C´aro. É moi fácil guindarr o crroio e acocharr a man.<br />
Perro en fin, vouche perrdoarr, shabesh porr que? Porrque<br />
shon un <strong>home</strong> namorrado.<br />
— Grrazash.<br />
— De nada.<br />
— E mirra unha cousha.<br />
— Sip?<br />
— Porr que non llo dish a Laurrita?<br />
— Que porr que non llo digo a Laurrita? Poish porrque non me<br />
atrrevo, Rramón, non me atrrevo! E she ela a min non me<br />
querre? Eh? Ti penshas que un <strong>home</strong> namorrado coma min,<br />
o <strong>home</strong> máish namorrado do mundo, poderría aturrarr que a<br />
shúa amada lle diga que non o querre? Dime a verrdade. Ti<br />
penshash isho?<br />
— Poish que querresh que che diga... Cando Tania Carrashco...<br />
— Á merrda Tania Carrashco! C´aro que non o aturrarría! Sherría<br />
capazh de shuicidarrme! Shi, shi! Shuicidarrme! Ou é que a vida<br />
ten shentido shen Laurrita? A que non ten? Non ten, non. Shen<br />
ela shuicidarríame. Porr isho non lle digo nada. Porrque ashí<br />
cando menosh teño a ilushión de que ela tamén me querre.<br />
— Eu pensho que te querre ben, perro, she cadrra... shó como<br />
amigo.<br />
— Prregunteiche eu a túa opinión?
O HOME INÉDITO<br />
— Non. Carramba como te posh!<br />
— ¿É que she non che prreguntei?<br />
— Vale. Perrdón.<br />
— Perrdoado... Oesh.<br />
— Quep?<br />
— Non lle contesh ishto a ninguén, porr favorr ou cápote.<br />
— Trranquilo, non abrrirrei a boca.<br />
— Nin a Lázarro, dacorrdo?<br />
— Dacorrdo.<br />
— Oesh.<br />
— Quep?<br />
— Ti penshash que ela e o Quintela... en fin...que eshtán liadosh?<br />
— Nonn. Sherría rridículo. Ela e o Quintela, eu e o baldreu, ti e o<br />
manatí, nósh e os collósh...<br />
— Tanto ten. Eshtásh borrracho. Mañá reflexionamosh.<br />
— Vale.<br />
— Mirra unha cousha. Fíxate. Rrepite moitash vecesh Blades<br />
— Blades?<br />
— Sip. Blades. Como Rubén Blades.<br />
— Vale. Bladesbladesbladesbladesbladesbladesbladesblades, que<br />
pasha?<br />
— Non te decatash? Bladesbladesbladesbladesbladesblades des bla<br />
des bla des bla des bla desbla desbla desbla desbla. She repitesh<br />
moito unha palábrra perrde o sheu shignificado.<br />
— É cerrto. Que pashada.<br />
— A que sip?<br />
— Sip. Rrepite ti Lonsupérpiro.<br />
— Lonsupérpirolonsupérpirolonsupérpirolonsupérpirolon<br />
superpirolón superpirolón. Ghe, ghe! Que cabrrón!<br />
— Diverrtido, eh?<br />
— Sip.
50 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 13<br />
Lucas e Inácio tomaban un café na sétima.<br />
— Quem diria? Você e eu com duas coreanas, meu. Não lhe parece<br />
incrível?<br />
— Si, incríbel. Pero, xa ves. As casualidades da vida.<br />
— Ah, meu amigo!<br />
— Ah!<br />
You know, you know, you know. O Lucas comezou a escoitar un familiar<br />
you know, you know, you know a se lle meter nos oídos. Mirou cara o<br />
fondo do local e viu a Emily discutindo acaloradamente con outras<br />
dúas rapazas. O seu comportamento rozaba a bipolaridade. Como nada<br />
soltaba unha gargallada de 9.8 na escala de Richter, como nada, sen<br />
transición, enrubescíanlle as fazulas, enchíase de carraxe e soltaba sapos<br />
e bichas contra as súas interlocutoras, á beira do paroxismo.<br />
— Take it easy, OK?- pregáballe daquela o camareiro.<br />
— Oh. I am sorry- e disculpábase e humildábase por dous<br />
segundos pero axiña calquera comentario inocente abondaba
O HOME INÉDITO<br />
para prender a mecha outra volta.<br />
Nun momento determinado virou a cabeza e bateu coa ollada de Lucas,<br />
que intentou disimular. Demasiado tarde. Emily ergueu da mesa coa<br />
delicadeza dunha elefanta e foi canda el.<br />
— Lucas, dear. How are you?<br />
— Fine. And you?<br />
Déronse dous bicos. Lucas presentoulle a Inácio. Emily gaboulle<br />
o plumífero. Daquela deu en relatarlle a Lucas todo canto fixera en<br />
Minnesotta. Seica comera moito pastel de carne e moita torta de<br />
xenxibre e xogara co seu irmanciño/canciño Toby á pelota no xardín.<br />
En definitiva, o Lucas e mais o Inácio caeron nun lixeiro sopor que so<br />
interrompeu, Emily, cun eficaz cambio de idioma.<br />
— Lucas, por siertou. Dejé una camiseta en tu apartamento.<br />
— Si? Pois ven buscala cando queiras.<br />
— OK. Grasias.<br />
Despedíronse.<br />
— Oh, meu deus! De onde saiu essa?<br />
— Tanto ten, Inácio.<br />
— Pois bem se vé que queria foda, meu.<br />
— Non sexas cocho. Que había querer!<br />
Ao día seguinte Lucas lía pracidamente na casa uns contos de Gogol<br />
cando chamaron á porta. Apareceu Emily reclamando a camiseta.<br />
— Claro. Agarda un momento.<br />
51
52 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Remexeu entre os caixóns do cuarto até bater con ela e tornou á sala<br />
para lla devolver.<br />
— Toma, Emily. Oh, meu deus! Que fas! Vístete!<br />
Emily estomballárase no sofá, espida, tocándose as tetas e poñendo<br />
caras como nas películas pornográficas.<br />
— I´m not sexy?<br />
— You are crazy!<br />
— Come here, baby!- e facíalle acenos co dedo para convidalo a<br />
entrar no templo do seu pracer.<br />
— Non!Non!Non!Non!Emily, non pode ser! Toma. Pon unha<br />
batiña e tápate, hom! vvÉ que che deu un aire, ou?<br />
— COME-HERE-BABY- e desta volta a voz de Emily saíu das<br />
catacumbas do seu estómago.<br />
— Isto...isto...isto...isto...isto...isto é unha loucura, nena.<br />
Achegouse a ela coa bata na man. Emily saltou do sofá e prendeuno<br />
polo cinto. Sacoulle os pantalóns e os calzóns cáseque cos dentes.<br />
— Non! Por favor! Emily, iso non! Aí sonche moi vulnerable! Por<br />
favor! Non ves que teño moza! Pero que dis? Que se me presta?<br />
Pois claro que me presta ben. Ogh, meu deus! E agora como lle<br />
explico isto a Mi-Hee? E se aparece agora por aquí e me cacha?<br />
Oh, non, seguro que se entera e me deixa! E eu non quero que<br />
me deixe! Pero que fas, lambona! Ooooooy!Como sabedes o<br />
que nos gusta, diaños! Para, por favor! Non, mellor segue! Si!<br />
Oh, ah! É a última vez, Emily, a última! A derradeira! Ooogh!<br />
The last one!<br />
Emily limpou a boca co antebrazo e cravoulle os ollos a Lucas en
O HOME INÉDITO<br />
contrapicado, naturalmente.<br />
— I am your only girlfriend, you know? You know?<br />
E retorceulla até o punto de que Lucas tivo que dicir que si.<br />
— Si! Si! Que si!<br />
Aquel incidente sumiu a Lucas nunha fonda preocupación. Emily volvía<br />
aparecer polo seu apartamento cada tarde. Petaba na porta, infatigábel,<br />
mentres Lucas permanecía do outro lado da porta, como un papón,<br />
contendo a respiración e sen atreverse a camiñar sequera para aparentar<br />
que non había ninguén na casa. Emily acababa desistindo á media hora,<br />
cos cotenos encarnados. Pero sen falta, á tarde seguinte, aló estaba outra<br />
volta. Lucas acabou por cambiar de apartamento.<br />
— E por que foi que se mudou?- preguntoulle daquela extrañada<br />
Mi-Hee.<br />
— Po...po..po...po...por nada, corazón. Por que preguntas? É que<br />
ten que pasar algo para que me mude? De verdade que non<br />
pasou nada. Xúrocho. Xúrocho. Xúrocho.<br />
— Tá bem. Não é preciso ficar assim. Perguntava só por<br />
curiosidade.<br />
O feito de se liberar da Emily non impedía que Lucas sentira grandes<br />
remorsos ao cruzar a súa mirada coa de Mi-Hee. Pensou en confesarlle<br />
a infidelidade, procurando algunha xustificación. Pero non había<br />
xustificación posíbel e decidiu que o mellor era non dicir nada e seguir<br />
como estaban, tan felices. Con todo, aquilo era unha carga demasiado<br />
pesada para a súa conciencia polo que sentía a necesidade de se desfacer<br />
dela de calquera xeito. Pensou en llo contar a Inácio, o seu amigo de<br />
confianza, “ou non?” Deulle voltas ao caletre e chegou á conclusión<br />
5
5 CARLOS G. MEIXIDE<br />
de que se llo contaba a Inácio máis cedo que tarde Mi-Hee acabaría<br />
por sabelo. “Porque si, é certo, o Inácio é o meu amigo pero non vai<br />
resistir a tentación de contarllo a Sun-Young que é a súa moza, pero que<br />
é tamén a mellor amiga de Mi-Hee, polo que llo contará malia que lle<br />
xurara a Inácio non facelo”.<br />
Así que un día no traballo, colleu a Marisleysis, a cativa portorriqueña<br />
da limpeza, e contoullo todo todiño.<br />
— ¿Y entonses dise usted que le hiso una felasión?<br />
— Si, Marisleysis. Colleume e fíxome unha felación e eu non quería<br />
pero... xa sabes como son estas cousas...<br />
— No, señor. Ni sé como son ni sé porque me las cuenta. ¡No<br />
ve que sólo tengo diesiseis años! ¡Y hombre, si, sé lo que es<br />
una felasión que lo escuché una ves por la radio pero le puedo<br />
asegurar, por la virgensita, señor, que yo nunca hise nada de eso,<br />
que estoy limpia y pura, señor, y me parese un poco grosero<br />
que me cuente estas cosas usted, que paresía una persona<br />
requeteformalísima, señor.<br />
— Oh, discúlpame, Marisleysis. Tes razón. Non debería contarche<br />
todo isto. Es demasiado nova aínda.<br />
— No se preocupe, señor. No estoy enojada. Por sierto ¿quiere ver<br />
cómo bailo el Genie in the bottle de Christina Aguilera?<br />
— Claro.<br />
If you wanna be with me...<br />
Marisleysis, pois, foi a única en compartir o segredo.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 14<br />
— Ola. Boas tardes. Se cadra cheguei un pouco tarde.<br />
— Non. En absoluto, Macías.<br />
— Logo é que ti moi puntual tampouco es porque quedáramos hai tres<br />
cuartos de hora.<br />
— Claro.<br />
— É que me liei, carallo. Batín cun vello amigo, tesme que perdoar.<br />
Pero é que se coñeceras a este amigo meu! Tívoche unha vida moi<br />
curiosa! Foi sparring durante moitos anos de Cassius Clay! Si, si, de<br />
Cassius Clay! E o tipo é daí, da Fonsagrada, pero emigrou cos pais<br />
de cativo aos Estados Unidos e andou logo buscando a vida por<br />
aí e foi dar a un ximnasio no que procuraban iso: un sparring para<br />
Cassius Clay, porque, claro, ninguén quería ser! Pero este érache<br />
moi bravo e alá foi e viviu diso até que se retirou o campión! E<br />
el mesmo disque lle gañou algún adestramento! Eu iso xa non o<br />
sei! Pero sempre lle digo “Ai, Bernabé, se escribiras a túa biografía,<br />
publicábacha eu, carallo!”, pero claro, pasa o de sempre, que el me<br />
di “eu, se me pagaras un millón de pesetas, escribíacha encantado,<br />
ouh”. “E de onde saco eu o millón de pesetas, Bernabé?” Entendes<br />
55
5 CARLOS G. MEIXIDE<br />
o que che quero dicir?<br />
— Claro.<br />
— En fin. E logo que, carallo?<br />
— Pois nada. Que teño, como che dixen por teléfono, uns poemiñas<br />
novos.<br />
— Xa cho escoitei, si, si. Está moi ben iso de escribir poemas. Eu<br />
tamén escribín moitos de cativo. Sobre todo a unha moza de<br />
Ponferrada .Dixérache xa que eu son do Bierzo? Pois iso, que está<br />
moi ben. Cales son? Eses que tes na man?<br />
— Si. Le este.<br />
— A ver. Que denso, carallo!<br />
Muralla chinesa infinda a simple vista que afastas aos mongoles do segredo<br />
da imprenta<br />
Wang Dang bate en ti doce horas ao día porque quere ver a estepa<br />
Cho Zemin aprende dende hai anos a linguaxe dos paporroibos para que lle<br />
conten o que hai do outro lado<br />
Pero cando Cho Zemin ten dominio do idioma dos paporroibos, migran<br />
cara ao Sur<br />
Cara Vietnam, onde os labregos usan antenas parabólicas como chapeus<br />
Inda que son os americanos os que usan chapeus coma antenas<br />
parabólicas.<br />
Tanto ten, son ambivalentes, tanto valen para unha cousa como valen para<br />
a outra<br />
Formando un bucle como os negros bucles de Bien Phu, que aínda garda no<br />
ollo do cu o reloxo de area do seu pai morto na guerra.<br />
E na estación espacial, rusos e americanos fuman porros alleos á lei da<br />
gravidade.<br />
Non é grave fumar porros máis aló da atmosfera nin baleirar aerosoles máis<br />
aló da capa do ozono<br />
Para eles, na súa privilexiada situación de anxos fumados, a Gran Muralla é<br />
finita, e iso permite ver as cousas doutra maneira, dende outra óptica.
O HOME INÉDITO<br />
Rinus Vega, suízo, entende que ver as cousas dende outra óptica e ir de<br />
óptica en óptica coma un Maguila Gorila miope.<br />
E cada óptica é un escaparate diferente.<br />
E xente que pasa diferente.<br />
E reloxeiros que quedan entre eles polo pracer de seren puntuais.<br />
Cho Zemin non foi puntual e, ao pé da muralla, só xaz morto un<br />
paporroibo.<br />
E Cho, choroso, recítalle o requiescat in pace na linguaxe dos paporroibos.<br />
Entérrao ao pé da muralla e dun furado do solo aparece un furón que lle<br />
susurra ao oído que, baixo terra, tanto os vivos coma os mortos son cegos.<br />
Tan cegos como o garda da policía montada do Canadá, John Murray, que<br />
quedou estampado nun sequoia e perdeu a perspectiva do bosque.<br />
Polígrafos galegos dinse cousas perspectivas.<br />
O cambio climático segue cambiando, xa que logo, non cambia e rusos e<br />
americanos dispoñen de aire acondicionado na estación espacial.<br />
Bien Phu fai o pino cada medio minuto para que non se deteña o reloxo de<br />
area.<br />
E ti, muralla chinesa, infinda, inexpugnábel Gran Muralla Chinesa.<br />
— Moi ben. Moi interesante.<br />
— Gustouche logo?<br />
— Si, claro. É moi interesante China, si. Os chineses foron os que<br />
descubriron a pólvora, non si? Sabes que coñezo unha rapaza de<br />
Lires que é neta da cociñeira de Mao? Si, si, si. Ensinoume fotos da<br />
avoa co gran temonel. Si, si. Eu sempre lle digo. “Mágoa que non<br />
viva a túa avoa que lle publicaba as memorias, carallo!”. E ela dime:<br />
“Ai, pero haiche fotos e algún documento”. Pero, claro. Pasa o de<br />
sempre. Non hai material abondo para un libriño. Entendes o que<br />
che quero dicir?<br />
— Si, claro.<br />
— Pois non tes máis poemas, logo?<br />
— Si. Este.<br />
5
5 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Como o saltador de pértiga mongol que confiaba cegamente na fibra de<br />
aluminio<br />
Seguimos crendo nós, compañeiros, na liberdade.<br />
— Gha, gha! Claro, claro. Era un Serguei Bubka mongol, non?<br />
— Si. Quere saltar a muralla porque entende que alí dento está a beleza<br />
e a sofisticación, non en balde dende a estepa ven a cada pouco os<br />
fogos de artificio do outro lado, e soñan con iso e tal.<br />
— É bonito, si, é bonito. En fin. Moi ben. Escribes moi ben. Pero hai<br />
que escribir máis, carallo!<br />
— Pero se o xuntamos co poemario anterior...<br />
— Non dá, Lucas, non dá. Pero chámame cando teñas máis e daquela<br />
vémonos con máis tempo. Agora quedei co chofer de Gadaffi, que<br />
é un amigo de aí de Camporrapado, e xa chego tarde. Un placer. Xa<br />
pago eu. Até outra logo.<br />
— Até outra, logo.
O HOME INÉDITO<br />
Capitulo 15<br />
— Valerón ... Víctor que la baja con el pecho con mucha clase, se la deja<br />
a Manuel Pablo, el grancanario que la cuelga al área, intenta controlarla<br />
Diego Tristán (“Pois sí que estaba xogando!”) que la pierde ante<br />
Coloccini, patadón arriba para que la pelee Javi Moreno y final. Téllez<br />
Sánchez que indica el final del encuentro. En Riazor, Deportivo 3 Alavés<br />
1. El equipo de Irureta que se consolida en la cabeza de la clasificación.<br />
Despedimos aquí nuestra retransmisión. Recuerden que el mejor fútbol<br />
español y de toda América Latina lo pueden seguir aquí, las 24 horas,<br />
en INTERNATIONAL SOCCER TV. Muy buenas tardes y saludos<br />
cordiales. PLOC.<br />
Lucas recostouse na cadeira de rodas e botou un suspiro. Levaba dez horas<br />
pegado a un monitor cos auriculares postos. Frotou os ollos. Quedara con<br />
Mi-Hee para ver Escenas dun matrimonio nun cine da rúa 44. Ver, ver,<br />
ver... Pasaba o día vendo. Cando non se trataba de Lyv Ullmann ou de<br />
Bibi Andersson, tratábase do Beto Acosta, ou do Tín Delgado, ou do Tren<br />
Valencia... Tiña medo de que o corpo non lle dera máis e comezar a roncar<br />
en plena sesión. Pasáballe decote para vergonza de Mi-Hee. Recolleu os<br />
bártulos, pechou a cabina e foi onda a máquina dos cafés por un só ben<br />
5
0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
cargado.<br />
We wish you a merry christmas<br />
we wish you a merry christmas<br />
Decembro empezara había uns días e Oswaldo decidira meter panxoliñas a<br />
saco polo fio musical.<br />
— ¿Vos sabés que significan para mi los villancicos, Lucas, loco?-<br />
preguntáralle de feito dous días antes.- Los villancicos significan ante<br />
todo Dios y familia ¿Es que hay algo más importante que Dios y la<br />
familia?<br />
— Non, señor- respostou Lucas o máis disciplinado que soubo.<br />
— Pues sí que lo hay. La patria. Tal vez la patria sea más importante.<br />
Pero no por ello me dejan de emocionar los villancicos, viejo, se lo<br />
aseguro. Son lindos. Me recuerdan los veranos de Avellaneda. La viejita<br />
preparando el dulce de leche y la Claudita ¡Ay, la Claudita tan linda! ¡Si la<br />
viese abriendo los regalitos de Santa Clós, con una lagrimita asomándole<br />
por la mejillita. Recuerdo especialmente un tutú y unas zapatillas de<br />
bailarina que le hicieron tanta ilusión!<br />
“Oh, meu Deus! Estas máquinas de café debían ter tamén chupitos de coñá”.<br />
Serviuse outro, tan cargado que rebosaba. “Escenas dun matrimonio. Xa<br />
recordo cal era. Uf! Aquela, é certo! Pois si que non aguanto esperto! Aínda<br />
lle vai parecer mal a Mi-Hee porque eche moi comprensiva pero a Ingmar<br />
Bergman que non llo toquen! Ponse feita un basilisco! En fin!” Cando a<br />
máquina calou, Lucas percibiu un estraño murmurio que saía do despacho<br />
de Oswaldo. Intentou afinar o oído pero non acababa de descifrar nada<br />
“Vaia empanada que levo!”, pensaba. até que se escoitou un forte estrondo<br />
e Marisleysis saíu correndo do despacho co uniforme medio desabotoado.<br />
— ¡Socorro, señor Lucas! El patrón se ha vuelto loco ¡Me quiere violar!
O HOME INÉDITO<br />
— Tranquila, Marisleysis! Estás segura do que dis?<br />
— Sí, señor. Me quiere violar. Se lo aseguro<br />
— Pero isto ten que ser un malentendio, Marisleysis!...<br />
Marisleysis agochouse tralas costas de Lucas, que pasaba o café duna man<br />
á outra para non queimar as xemas dos dedos. Dende o interior da oficina<br />
escoitáronse daquela os pasos lentos e pesados de Oswaldo arfando máis do<br />
normal. Cando Lucas puido velo por fin, levaba os pantalóns desabrochados<br />
á altura dos pés, deixando ao descuberto unhas pernas sebosas nas que<br />
resultaría imposíbel atopar, por exemplo, calquera asomo de xeonllos.<br />
— No escapés, sorrita – exclamaba fóra de si, coma un morto en vida,<br />
coas mans por diante. Marisleysis, arrepiada, chiaba con todas as súas<br />
forzas e apretábase daquela contra o corpo de Lucas.<br />
— No escapés, sorrita.<br />
— Señor! Que está facendo! Non lle dá vergonza?<br />
— ¡No escapés sorrita! – Oswaldo non escoitaba a Lucas. Seguía avanzando<br />
coma un parrulo, coa fibela do cinto a bater intermitentemente nas lousas<br />
do chan –TIN-TIN-TIN- e arfando cada vez con maior dificuldade.<br />
— Detéñase señor, faga o favor!<br />
— ¡Callate jodón! – Precisamente cando semellaba que Oswaldo saía do<br />
seu ensimesmamento os folgos abandonárono. Tras unha inspiración<br />
fallida quedou paralizado, apenas unhas décimas de segundo, cos ollos<br />
en branco e o rostro desencaixado, e caeu, de fuciños, estrepitosamente,<br />
no chan –BRRRUUUUUMMM- As Torres Xemelgas non fixeran<br />
moito máis ruído ao caer- Enormes tsunamis de graxa naceron daquela<br />
na zona de contacto do seu corpo co chan até converxeren na punta do<br />
cu.<br />
We wish you a merry christmas<br />
And a happy new year.<br />
1
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Lucas e Marisleysis ficaran paralizados igualmente. Unha vez que o derradeiro<br />
dos tsunamis chegaba ao seu destino e que o corpo de Oswaldo acadaba<br />
unha quietude absoluta, espabiláronse de vagariño, arrolados pola volta á<br />
realidade das panxoliñas.<br />
— Iso foi un infarto?- preguntou Lucas.<br />
— Parese que sí, señor - Marisleysis foise desenganchando do corpo de<br />
Lucas. –Un infarto en toda regla, señor-. Achegouse á bola de graxa<br />
inerte mentres abotoaba e recompuña a orde do uniforme.<br />
— Deberiamos chamar unha ambulancia.<br />
— ¿Una ambulansia? ¡Por mí puede pudrirse! ¡Tremendo hijo de puta!<br />
¡Serdo asqueroso! ¡Sinvergüensa!.- Cada insulto inundaba a Marisleysis<br />
dun pouquiño máis de carraxe até perder definitivamente o control<br />
e empezar a patadas contra a masa de Oswaldo, quedo coma un<br />
cadáver.<br />
— Que fas Marisleysis? Estás tola!<br />
— ¡Que se pudra el hijo de puta!<br />
— Cálmate, por favor.<br />
Marisleysis, unha vez saciada a súa rabia, apoiouse de costas na parede e<br />
deixouse caer até ficar sentada no chan, saloucando. Lucas anicouse cara a<br />
Oswaldo. Ollouno por un cacho. Non sabía nada, absolutamente nada de<br />
medicina. Malia todo procurou tomarlle o pulso. Pareceulle que entre as<br />
adiposidades fluía aínda un pequeno regato de vida. Pasoulle pola cabeza<br />
fugazmente facerlle o boca a boca, tan fugazmente que o descartou de<br />
contado, repugnado. Finalmente botou man do teléfono e chamou por<br />
unha ambulancia.<br />
“Vaites! Torturador na ditadura, violador de menores. Este elemento é o<br />
meu xefe!” Estas reflexións asaltaban a Lucas ollando para a masa lánguida<br />
de Oswaldo. Sentou nun pequeno sillón baixo, suspirou con forza e ollou<br />
daquela para Marisleysis que saloucaba agora caladamente, coa cabeza
O HOME INÉDITO<br />
acochada entre os brazos, impando de cando en cando. Sentiu por ela<br />
verdadeira compaixón. “Ahá. Así que isto debe ser a compaixón!” pensou<br />
de feito, polo que instintivamente se incorporou e foi sentar no chan canda<br />
ela.<br />
— Como estás, Marisleysis?<br />
— Bien señor ¡hip!. Grasias.<br />
— Non me chames máis señor. Chámome Lucas.- Dixo isto cun ton tan<br />
empalagosamente telefílmico mentres pasaba a man pola cabeza da<br />
rapaza que se decatou no momento do ridículo que podía chegar a<br />
ser cando pretendía poñerse trascendente. Sentíase a desgusto naquel<br />
papel pero non podía evitalo.<br />
— Grasias, Lucas- Marisleysis envolveu a súa voz nunha tenrura irresistíbel<br />
e ollou de esguello para Lucas cuns olliños que acabaron por desarmalo<br />
enteiramente.<br />
— Non me deas as grazas. A verdade é que sempre fun un egoísta.-<br />
Esta frase si que abraiou a Lucas. Saíra del, certamente, mais non a<br />
recoñecera. Estaba a convidar a unha adolescente en estado de shock a<br />
unha profunda conversa sobre os recunchos da súa alma! Por fortuna,<br />
pensou, Marisleysis non era a interlocutora máis feita para esta sorte de<br />
divagacións.<br />
— ¿Y usted es español, entonces?<br />
— Si, claro. Realmente son galego pero, si, en fin, pódese dicir que son<br />
español tamén.<br />
— Como Alejandro Sanz. Me encanta Alejandro Sanz.<br />
— Si?<br />
— Sí. Y también Enrique Iglesias y Marsela Morelo...<br />
— Marcela Morelo?<br />
— Sí, Marsela Morelo, la del corasón bonito, corasón salvaje.<br />
— Pero esa non é arxentina?<br />
— ¡Ay, demonios, puede ser que sí!<br />
— Eu penso que si.
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Da igual. Yo soy de Puerto Rico, como Chayanne. ¿Sabía?<br />
— Si? Noraboa.<br />
— Grasias. Mi novio se parese mucho a Chayanne. Yo creo incluso que<br />
es más guapo que Chayanne. Lo que pasa es que es muy chico todavía,<br />
tiene 14 años, pero aparenta muchos más. De hecho tiene los músculos<br />
muy formaditos porque va al gimnasio todos los días. ¡Si viese que<br />
abdominales tiene! Debería conocerlo. Seguro que ustedes se caerían<br />
chévere.<br />
— Seguro que sí.<br />
— ¿Y usted no tiene novia? No me creo que usted no tenga novia...<br />
— Si.... si que teño– Lucas esquecera por completo a súa cita con Mi-Hee.<br />
Mirou o reloxo e comprobou que apenas quedaban vinte minutos.-<br />
Descúlpame un momentiño. Ergueuse correndo cara ao teléfono e<br />
marcou o número de Mi-Hee. PI-PI-PI. “Maldita sexa!” Volveu marcar.<br />
PI-PI-PI. “Quero moito a Mi-Hee pero puta manía colleu de andar<br />
sempre co teléfono apagado!”.<br />
— ¿Que pasó? ¿Se olvidó de ella?<br />
— Si, Marisleysis.<br />
— No se preocupe. Seguro que le perdona.<br />
Escoitou a serea da ambulancia. Ao pouco chamaron ao porteiro automático.<br />
Foron necesarios catro enfermeiros máis Lucas para carrexar a Oswaldo na<br />
ambulancia.<br />
— Yo me voy a casa, Lucas. Grasias por todo. –Marisleysis marchou.<br />
Lucas subiu á ambulancia. Acompañou, case por inercia, ao torturadorviolador<br />
até o Hospital de St. Vincent´s.<br />
— Is he your family?- preguntoulle un enfermeiro negro que lle pegaba á<br />
goma de mascar.<br />
— No. He´s just my boss.<br />
O enfermeiro sorriu amosando uns dentes branquísimos. Lucas sorriu
O HOME INÉDITO<br />
tamén e preguntou sen pisca de dramatismo.<br />
— Is he dying?<br />
— I don´t know, brother... but it´s possible- e o enfermeiro chiscoulle o<br />
ollo e fíxolle un aceno de incertidume coa cabeza.<br />
5
Capítulo 16<br />
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Onte rematastes moi tarde, logo?<br />
— Si, Laurita, Bastante tarde.<br />
— Aínda debestes coller unha boa chea.<br />
— Pois si.<br />
— A verdade é que eu tamén. Ao Anxo dalle polos gin tonics tan cedo que<br />
claro, el controla, que ten corpo para varios, pero eu, que non estou<br />
afeita, co terceiro xa ando coa cabeza dando voltas.<br />
— E logo para que os bebes?<br />
— Eu que sei!<br />
— Daquela volviches moi tarde á casa?<br />
— Uf, nin pasei por ela! Como ía tan chea preferín quedar a durmir na de<br />
Anxo.<br />
— Na casa de Anxo!<br />
— Si.<br />
— E logo? Deitádesvos xuntos?<br />
— ¡Non ho! Gha, gha. Eu durmín na cama el pasou a noite no sofá. Queres<br />
pipas?<br />
— Non, grazas.
O HOME INÉDITO<br />
— A min moito me prestan as pipas.<br />
— A min ás veces pero agora non teño gana delas. Dan moita sede.<br />
— Si. Tes razón.<br />
— E mira unha cousa Laurita.<br />
— Dime.<br />
— Ti e Anxo sodes mozos?<br />
— Non, penso que non. Saímos xuntos, falamos, o outro día fomos ao<br />
cine, pero non sei... Está claro que eu lle gusto e el a min tamén me<br />
gusta porque é moi guapo, ou non é?<br />
— Non sei. Non entendo.<br />
— Non fai falla que entendas. Vese ben que é moi guapo. E moi agradábel<br />
e todo iso... Pero, non sei. O certo é que hai algo que me bota para<br />
atrás. Non me preguntes o que...Se cadra que é maior ca min, que anda<br />
xa noutros ambientes, de verdade que non sei....pero seguramente onte<br />
divertiríame moito máis de ir de carallada con vós.<br />
— Va que si? “Seica me botas de menos, Laurita”<br />
— Si. Non terás un alka seltzer?<br />
— Non. Síntoo.<br />
— A ti non che doe a cabeza?<br />
— Non.<br />
— Uf. A min moito.<br />
— Queres que che vaia á farmacia?<br />
— Non é necesario.<br />
— Non me supón traballo ningún.<br />
— Que non!<br />
— Vale.<br />
— E mira unha cousa, Lucas. Mañá que fas? Vas estar en Santiago? Eu vou<br />
quedar e non teño que facer. Se quedaras ti podiamos ir os dous xuntos<br />
pasar a tarde ao parque de Bonaval ou coller un bus e tirar para a praia<br />
que xa empeza facer bo tempo. Non che presta a idea? Por que non<br />
quedas? Podemos buscar unha caliña deserta...<br />
— “Oh, meu deus!. Claro que quero ir, corazón, pero é que... é que... é
CARLOS G. MEIXIDE<br />
que...” Non vou poder.<br />
— Non? Que magoa! E logo?<br />
— “E como lle explico eu agora. Como lle explico que realmente morro<br />
por quedar mañá con ela pero que me pode máis que mañá xoga o<br />
Deportivo na casa co Numancia. Si, Laurita, co Numancia, xa sei que é<br />
intranscendente, pero é que é algo que me pode. Que son seis anos sen<br />
faltar a un só partido, Laurita!É que ti tamén! Os domingos de partido<br />
son sagrados! Non me fagas isto, Laurita, non me fagas elixir porque<br />
non sei que che diga! Non vaias pensar que se non quedo contigo é<br />
porque non te quero, madia leva! Uf! Seguro que tes dúbidas entre<br />
Anxo e máis eu, e se eu che fallo mañá xa o tes claro e alá irás a tirarte<br />
nos brazos de Anxo! Oh, meu Deus, por que me fixeches tan pailán!<br />
Ademais á praia! Verte en biquini! E eu que pensaba que podían máis<br />
dúas tetas que dúas carretas e xa ves, o fútbol, o maldito fútbol, aínda<br />
tira un pouco máis! Pero se é contra o Numancia, Lucas! Que non<br />
nos xogamos nada! Que levamos toda a Liga en metade da táboa! Se<br />
o máis seguro é que xoguen os reservas! Pero, pero, claro! Saber que<br />
están xogando e eu sen saber do resultado sabe dios até que hora! Oh,<br />
Laurita. Terás que me perdoar! Que non che entren dúbidas de que ti<br />
es, só ti, o que máis quero no mundo, pero...” É que está a miña nai<br />
enferma e debería ir vela.<br />
— Oh, non o sabía! É moi grave?<br />
— Un pouco, pero supoño que acabará curando.<br />
— Oxalá. Ademais non hai mellor medicina para unha nai que a visita dun<br />
fillo.<br />
— Claro!<br />
— Pois daquela, vai e dalle un bico da miña parte. Ánimo!<br />
— Grazas, Laurita. Quérote.<br />
— Como?<br />
— Oh, nada! Non dixen nada<br />
— Si. Dixeches “Grazas Laurita” e non sei que máis<br />
— Estás confundida.
O HOME INÉDITO<br />
— Seguro?<br />
— Si, seguro. Só dixen “Grazas Laurita”.<br />
— Pois non sei... parecérame que dixeras algo máis.<br />
— De verdade que non.<br />
— Que raro! En fin! Será cousa do resacón....<br />
— Claro.<br />
— Non che apetecerá irme por outra bolsiña de pipas.<br />
— Claro que me apetece. “Como non me vai apetecer co riquiña que te<br />
pos”<br />
— Grazas. Toma os cartos.<br />
— Deixa, Laura. Convido eu.
0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 17<br />
A ambulancia parou. Coma lóstregos sacaron a Oswaldo nunha padiola e<br />
metérono en Urxencias. Lucas mirou o reloxo. Mi-Hee debía levar cando<br />
menos quince minutos agardando. A película estaría a piques de empezar.<br />
Foi requirido por un médico. Preguntoulle como e había canto que se<br />
producira o ataque. Lucas procurou explicarse do mellor xeito. Cando lle<br />
preguntaron sobre os hábitos de vida e alimentarios de Oswaldo xa non<br />
soubo que respostar.<br />
— Sorry but I don´t know. He´s just my boss.<br />
— OK. I see.<br />
O médico deixouno e entrou en TRAUMA 1. Unha enfermeira ocupou o<br />
seu lugar.<br />
— ¿Tiene usted el número de teléfono de la casa del paciente?<br />
— Non.<br />
— Nosotros hemos encontrado éste en su cartera. ¿Prefiere avisar usted a<br />
la familia?<br />
— Si, claro.
O HOME INÉDITO<br />
“Que diaños estou facendo!” pensou Lucas daquela. “Pódese saber por que<br />
diaños me preocupo tanto por este fillo de puta? Xa está. Xa o trouxen<br />
até aquí. Agora que o salven ou que morra. Tanto me ten. Non é o meu<br />
problema. Marcho”. E dispúxose a marchar, pero o certo é que antes sentiu<br />
a necesidade de chamar á casa de Oswaldo. Unha voz de muller, grave e<br />
cavernosa, púxose ao outro lado da liña.<br />
— ¿Si?<br />
— Señora de don Oswaldo Solanas?<br />
— La señora no está. Soy su hija. ¿Ha pasado algo?<br />
— Lamento dicirlle que si. O seu pai acaba de sufrir un infarto Son<br />
Lucas M., o empregado da canle. Estaba con el cando aconteceu e<br />
acompañeino até o hospital de St. Vincents. Se puidera vir vostede.<br />
— Está bien. Espere ahí mi llegada.<br />
— Como? Verá, señorita, non vou poder. Teño un comprr...<br />
— Le estoy pidiendo que haga el favor de esperarme ¿entendido?<br />
A Lucas percorreulle o corpo un intenso arrepío. Aquela voz pantasmal,<br />
a voz da famosa Claudita, la niña de los ojos de Oswaldo, non amosara a<br />
menor consternación ao saber do infarto do pai. Alén diso, atrevérase a<br />
ordearlle a Lucas, taxantemente, canto tiña que facer. Ao principio, o natural<br />
pusilánime de Lucas quedou alí, obedecendo, agardando por ela, até que<br />
unha enfermeira chinesa lle lembrou a Mi-Hee papando frío á porta do cine.<br />
Daquela decidiu que tanto lle tiña o que dixera Claudita. Remexeu no peto<br />
na procura dalgúns centavos para facer un intento desesperado de chamada<br />
a Mi-Hee. Ía meter a moeda na fenda do teléfono cando se lle adiantou<br />
como unha bala unha señora cincuentona.<br />
— Oh, sorry! I´ll finish soon- díxolle.<br />
¿Soon? Cada cinco minutos Lucas facíalle á señora un aceno para que fora<br />
1
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
rematando e esta puña o dedo índice diante da boca e mandábao calar.<br />
“¡Cago na cona que a pariu!” pensaba Lucas.<br />
Un médico coa bata impecábel berroulle dende o outro estremo do<br />
corredor.<br />
— Eh, man! You´re a lucky man. He´ll survive!<br />
“Vaia unha sorte do carallo” Media hora máis tarde a muller colgou o<br />
teléfono. Lucas abalanzouse a por el.<br />
— ¿Usted es español?- preguntoulle a señora-Yo ya notar por su falta de<br />
educación. Si yo estar hablando usted respetar ¿OK? Y no molestar<br />
cada cinco minutos. Vaya vergüenza. Españoles simpre estar igual. Muy<br />
simpáticos que si San Fermines, que si bullfighting que si olé! Pero<br />
después ser todos grandes maleducados. Y no decir yo esto por rencor.<br />
Que más me dar a mi que me dejar mi marido por una bailarina de<br />
flamenco cordobesa. Lo digo porque lo siento de verdad. Españoles ser<br />
unos grandes maleducados y maricones todos.<br />
— Señora, por favor!- Desfíxose dela por fin e marcou o número de Mi-<br />
Hee. PI-PI-PI. “Merda!” O médico pasoulle a man polo ombro.<br />
— The patient is good right now. He was about to die but... we got him.<br />
— Good. Thank you very much.<br />
— He wants to see you.<br />
— Como?<br />
O médico fíxolle un aceno coa cabeza. Lucas seguiuno até entrar no cuarto<br />
no que descansaba a masa informe de Oswaldo, que respiraba tranquilamente<br />
e presentaba moito mellor aspecto. Ao sentir entrar a Lucas virou con<br />
lentitude a cabeza cara a porta.<br />
— Hola, Lucas.
O HOME INÉDITO<br />
— Ola, señor.<br />
— Le estoy muy agradecido.<br />
— Non hai de que, señor.<br />
— ¿Nos dejan solos un minuto por favor?- Ao xesto de Oswaldo, o médico<br />
e mais a enfermeira retiráronse de contado. Hai persoas que teñen un<br />
don natural para mandar e Oswaldo era unha delas. Mantivera até ese<br />
momento un cándido sorriso no rostro. Así que se viu só en fronte de<br />
Lucas mudouno por un xesto ameazante.<br />
— Ni una palabra de lo que ha visto ¿entendido? Como salga algo de su<br />
boca ya puede ir al muelle a buscar trabajo. Eso si es que no pierde<br />
antes los brazos en un accidente.<br />
Lucas quedou de pedra. Estaba realmente indignado. Non atopaba xeito de<br />
respostar á desfachatez do patrón.<br />
— Yo no hice nada malo ¿entendido? Fue la zorra esa la que se agachó<br />
a limpiar el polvo justo delante de mis narices, con esa faldita que<br />
lleva la muy zorrita. Y yo reaccioné como reaccionamos los hombres<br />
¿entendido?<br />
Lucas procurou atopar un mínimo de orgullo entre a súa indignación.<br />
— Señor! Non podo consentir que fale así. Marisleysis só ten 16 anos. E,<br />
en todo caso, o seu comportamento, señor, foi inaceptable.<br />
— ¡Repita eso!- Oswaldo acalorouse até o estremo de poñer en perigo a<br />
súa recén recuperada saúde. Lucas non se amilanou. Estaba disposto<br />
a repetirlle palabra por palabra, sílaba por sílaba, o que acababa de<br />
dicir cando o rostro de Oswaldo mudou novamente como por arte de<br />
maxia, adquirindo unha dozura inconcibíbel nun ser detestábel como<br />
aquel. Mesmo o timbre de voz tornáraselle estúpido- Insisto. Nunca<br />
podré agradecerles lo sufisiente a usted y a Marisleysis lo que han hecho
CARLOS G. MEIXIDE<br />
por mí. Dios los tenga en su gloria. Sepan que los llevaré siempre en el<br />
corazón.<br />
“Como?” Lucas non entendía nada.<br />
— ¡Cariño!<br />
— ¡Hola papuchi!<br />
Lucas virouse cara á porta ao recoñecer a voz cavernosa de Claudita. O<br />
seu aspecto desconcertouno tanto como o desconcertara previamente<br />
o timbre de voz. Era alta e forte, ben proporcionada dentro da absoluta<br />
desproporción do conxunto. O rostro era tan duro que parecía ter sido<br />
esculpido en pedra. O queixo, os pómulos e mais o nariz formaban perfectos<br />
ángulos rectos. Tiña o pelo negro e brillante recollido nun chicho e vestía<br />
un traxe de chaqueta negro e blusa branca. Apoiada no marco da porta, a<br />
Lucas parecíalle a irmá maior de Lauren Bacall.<br />
— ¿Vos sós Lucas?<br />
— Si, son eu.<br />
Déronse a man e daquela descubriu Lucas o trazo máis desconcertante<br />
de Claudita. Os ollos, naquel conxunto pétreo, eran dunha humidade e<br />
delicadeza exquisitas, celestes como a bandeira arxentina e tan acuosos que<br />
as pupilas parecían estar a pique de se desfaceren coa primeira bágoa. “Non<br />
é guapa, pero fea tampouco é” cavilaba Lucas sen poder afastar os ollos dos<br />
ollos de Claudita. “E como impón”.<br />
— Lucas ha sido muy amábel acompañándome hasta acá-. Oswaldo<br />
convertérase nun verdadeiro pelele dende a chegada da filla. Sorría<br />
coma un imbécil e falaba coma un idiota.<br />
— Lo imagino. Muchas grazas, Lucas.<br />
— Non é nada.
O HOME INÉDITO<br />
— ¿Y vos que tal está, viejo?<br />
— Bien. Desde que vos llegó mucho mejor. ¿Por qué no me das la<br />
manita?<br />
— Ahora no, viejo. Se ve que le sudan. Fíjese como brillan.<br />
— Está bien, Laurita. Cuando entre la enfermera le pido un pañuelo, me<br />
seco, y entonces me das la manita ¿vale?<br />
— Así sí.<br />
Aquela muller era un monstro que semellaba non saber o que era a emoción.<br />
Daba unha protagonista moi feita para un conto infantil. O monstro que<br />
non coñecía as emocións podería titularse, co problema de que, polo xeral,<br />
nesta caste de contos os monstros acaban por ceder e dan pé a unha boa<br />
moralexa, e con Laurita isto parecía máis ben improbábel.<br />
— ¿Querés un pucho?. –preguntou arqueando unha cella cara Lucas.<br />
— Como?<br />
— Si fumás- Sacou un paquete de marlboro da chaqueta. Lucas estaba<br />
perplexo.<br />
— Vas fumar aquí? Non está permitido.<br />
Oswaldo puxo cara de reproche condescendente e paternal.<br />
— ¡Laurita! ¡No fumés querida! ¡Sós una niñita todavía!<br />
Nunca con tanta economía xestual expresara alguén tanto desprezo. Laurita<br />
prendeu o pito. Aspiraba o fume con forza e expulsábao poñendo a boca<br />
como para unha felación.<br />
— ¿Hay alguna ley que me prohiba fumar en los hospitales?- preguntou<br />
daquela retadora.<br />
— Pois si, a verdade. Bastantes. – respostou Lucas que vía asomar pola<br />
porta un médico con toda a ira dos americanos antitabaquistas.<br />
5
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— You´re crazy! That´s incredible! Turn off the cigarette right now! That´s<br />
a Hospital, my God!<br />
— OK. Be quiet, man!- Aturou impasíbel a retesía de insultos do médico.<br />
Tirou a cabicha ao chan e esmagouna coa punta do zapato, de tacón.-<br />
And shut up, Ok?<br />
— Oh, my God!.- O médico debeu sentir un arrepío semellante ao que<br />
sentira Lucas unha hora antes.<br />
— Mirá, señor doctor. ¿Podría traerme un pañuelito para secarme las<br />
manos y así poder dársela a mi hijita, por favor?<br />
O médico acabou por marchar do cuarto maldicindo aquela banda de<br />
lunáticos. Ao sentir o portazo, Claudita prendeu outro pito. Lucas achegouse<br />
cara a porta.<br />
— Se me disculpades teño que facer unha chamada.- Claudita cravoulle os<br />
ollos celestes mentres pechaba coidadosamente a porta. Lucas correu<br />
cara o teléfono. Marcou varias veces o número de Mi-Hee, co mesmo<br />
resultado sempre. PI-PI-PI. “Nada, imposíbel” Colgou amolado e<br />
apoiou coas mans nos laterais da cabina.<br />
Escoitou uns tacóns –POC-POC, achegándose dende o fondo do corredor<br />
e, ao pouco, unha bafarada de fume na caluga.<br />
— ¿Tomás un trago?<br />
Claudita agardábao apoiada na parede, debuxando aros de fume, “¡Como se<br />
lle nota o sostén negro por baixo da brusa branca!” pensou Lucas.<br />
— Non podo. É xa moi tarde. Foi un día moi duro.<br />
— ¿Vas a hacerle ese feo a la hijita del jefe?<br />
— Non o entendas como algo persoal...<br />
— ¡Andá, loco! ¡Callate y vení!
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 18<br />
— Pero será posíbel!<br />
— Que desastre!<br />
— E marcáronnos outro!<br />
— Si, <strong>home</strong>, si<br />
— Que vergonza! Parecemos, carallo, un equipo da terceira división!<br />
— ¡Joder! ¡Tampoco os pongais así, neno! Es normal perder algún partido<br />
de vez en cuando ¿que no? Si no seríamos el Milan, joder.<br />
— Eu non digo que non podamos perder un partido pero que perdan co<br />
Numancia, carallo, que son un grupo de amigos.<br />
— Un grupo de amigos si, pero corren! Que os nosos parecen vacas vellas,<br />
a pastar na herba!<br />
— ¡Pero sois lo peor, joder! ¡Menos silbar y más animar! Con una afición<br />
así no me extraña que perdamos.<br />
— Que saberás ti, rapaz, de afición? Que cando ti aínda non naceras xa<br />
estaba eu aquí sentado.<br />
— ¡Fijo que criticando!<br />
— Ai que carallo!<br />
— Tranquilo, Marcial, non fagas caso. Estes sonche os típicos entendidillos<br />
do Marca ¿no abe?
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Claro, hom. Estes paréceme a min que non viron xogar o Deportivo na<br />
Terceira División.<br />
— ¡Hay que joderse con los putos puriles de los cojones. Ya me están<br />
volviendo liló!<br />
— Estámosche volvendo que? Aínda che imos volver a cara a hostias.<br />
— Oiga, señor, no me amenace ¿eh?<br />
— Mira que ghallito se pon. Como ten a rapaza ao lado!<br />
— ¡A que le cusmo!<br />
— Tranquilo, joder, David! Pasa de todo tío!<br />
— ¡Pasa de todo? Como voy pasar de todo si me están provocando! ¡Yo les<br />
cusmo a los pailanes estes como hay dios!<br />
— Pero se non tes nin media hostia.<br />
— ¿Como que no, cago´ndios?<br />
EH! EH! EH! PELEA!<br />
EHHHHHH!<br />
PELEA! PELEA!<br />
DÁLLE<br />
— Que pasa?<br />
— Unha lea parece.<br />
— Vaia día! Perdemos 0-2 co Numancia, lea ... É dos días que era mellor<br />
non ter vido.<br />
— Si, a verdade é que si.- “Cagho no puto Deportivo! Nunca máis Laurita,<br />
nunca máis! Laurita, perdón!”<br />
— Mira, mira o vello que paraugazo acaba de arrearlle ao rapaz.<br />
— Hostias!<br />
— Está sangrando! Anda, mira! Agora vaille a moza ao vello! Aos pelos!<br />
Ehhh, DÁLLE!<br />
— Cala, hom. Debería darche vergonza<br />
— Que máis ten, hom! Para algo divertido que hai no partido!<br />
— Tamén tes razón!
O HOME INÉDITO<br />
— Como pega a rapaza, carallo!<br />
* * *<br />
— Eu o que non entendo é como estando o Turu como está que ben<br />
se ve que non dá chegado a ningún balón, non o cambia. Que poña,<br />
por exemplo, a Pauleta, que é máis rifón, que sempre vai presionar aí<br />
sobre a defensa, sobre o porteiro... que apoia aos compañeiros, que vai<br />
sempre ao remate...<br />
— Pero sabes que pasa, Ernesto? Que se quitas ao Turu quedas sen ningún<br />
tío técnico arriba. Porque Pauleta será moi peleón pero quítalo de correr<br />
e non sabe facer outra cousa, m´entendes?<br />
— Entendo, claro que entendo. Pero por iso precisamente digo que ten<br />
que poñelo porque se vai correr aínda que só sexa iso xa bastante máis<br />
fai que o Turu... Mira, mira aí! Outra vez! Nin saltou polo balón!<br />
— Pero tes que entender que o Turu é un crack, Ernesto, non está para<br />
pelexar eses balóns, para desgastarse físicamente. É deses que parece<br />
que non está e de súpeto colle un balón, saca un coello da chisteira, e<br />
pum, marca, m´entendes? Non se pode prescindir dun xogador así no<br />
campo.<br />
— Non sei, non sei, non sei... Non sei que che diga.<br />
— O que tiña que facer o “Piruletas” é deixarse de caralladas e apostar<br />
polo fútbol ofensivo, que é un caguetas, cona. Ten que poñer a xogar os<br />
bos. Eu, se fora el, puña a Turu, Pauleta e Makaay xuntos, os tres arriba,<br />
e un rombo no medio campo co Djalma abastecendo e Víctor e Fran<br />
entrando polas bandas, con dous carrileiros ofensivos que desdobren<br />
tipo Roberto Carlos, m´entendes? E pasaba do puto dobre pivote.<br />
— Tampouco é así, Ramiro. Alguén terá que defender...<br />
— Pra que? Se tes a bola! Ademais prefiro perder 5-3 e arriscar que gañar<br />
aí 1-0 amarrando, amarrando! Hai que ter orgullo!<br />
— Non tes razón Ramiro, non tes razón. Hai que ser humildes. Ter un<br />
pouquiño máis de prudencia. Hai que empezar por estar ben amarrados
0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
atrás, que non che marquen goles.<br />
— Ese é un discurso de equipo mediocre, Ernesto.<br />
— Pois é o que penso eu.<br />
PI PI PIIIIIIIII<br />
— Rematou.<br />
— Anda que imos quentes para casa.<br />
— Entón, Lucas, queres que te achegue á casa?<br />
— Non grazas. Quedei para tomar unha garimba co Óscar Pita, o do<br />
instituto.<br />
— Veña logo.<br />
— Deica.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 19<br />
Ao día seguinte Lucas quedou outra vez con Mi-Hee. Polo teléfono<br />
constatou que o seu humor estaba baixo mínimos. Procurou presentarse<br />
no lugar da cita –ás portas do Waldorf, no comezo de Central Park, para<br />
gozar da primeira nevarada do ano- cun cuarto de hora, cando menos, de<br />
antelación, arriscándose conscientemente a que Mi-Hee se tomara outro<br />
cuarto de hora, ou mesmo media ou unha hora como recargo do plantón<br />
do día anterior.<br />
Finalmente chegou vintecinco minutos tarde, de morros e de brazos cruzados.<br />
Lucas ofreceulle o biquiño e recibiu unha labazada- “En fin! Teño o consolo<br />
de que podería ter sido moito máis forte” pensou Lucas satisfeito.<br />
— Que bonita estás.<br />
— Já pode ter uma desculpa crível – Mi-Hee dixéralle isto mentres limpaba<br />
os lentes coa bufanda.<br />
— Claro que teño, meu amor. Estaba a piques de saír do traballo cando lle<br />
deu un infarto ao xefe e eu, imaxina, non souben que facer. Así que o<br />
acompañei até o Hospital e estiven alí con el un cacho até que pareceu<br />
restablecerse... e a cada pouco chamábate pero tiñas o celular apagado.<br />
1
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Sim?<br />
— Si. Chameite seguido pero non contestabas.<br />
— Claro. Apaguei-o na aula de Inácio e depois disse-me: “Se vou ao cinema<br />
nao é necessário que o acenda para menos duma hora....”<br />
— Ves?<br />
— Oh, meu amor! Desculpa, coração. Dá-me beijinhos.<br />
— MUPCHS. MUPCHS. MUPPPPCHS.<br />
O que parecía unha reconciliación típica e tópica non minguou o desacougo<br />
que traía o Lucas consigo. Hai que ter en conta que así que Claudita lle<br />
dixera a noite anterior “¡Andate loco!¡Callate y vení!” el fora como foran as<br />
ratas atrás do frautista de Hamelin. Cearan xuntos nun restaurante no que<br />
Lucas, en condicións normais, nunca tería entrado polas limitacións da súa<br />
economía, tan requena como a cantidade de comida coa que decoraban os<br />
pratos no nome da “alta gastronomía”.<br />
— No pongás esa cara y acabate la endivia.<br />
— Pe...pe...pe... pero é que non me gustan as endivias.<br />
— ¡Acabate la endivia, coño!<br />
Obviamente, beberon máis do que comeron. Viño nomeadamente. Claudita<br />
bebía con especial brutalidade. Enchía as copas até o límite a apurábaas dun<br />
grolo. “Se fora Barrantes había ter o bico todo enzoufado de vermello a<br />
moi cocha!” pensaba Lucas, sen atreverse, madia leva, a exteriorizar os seus<br />
pensamentos.<br />
Apenas falaron durante a cea. Logo Claudita levouno a un exclusivo club<br />
do Soho. Seguiron bebendo, desta volta os que chaman licores brancos,<br />
acompañados por executivos impoñentes. Claudita parecía beber por hábito<br />
ou por costume. Lucas bebía por non facer outra cousa. De cando en vez<br />
víase no medio dunha conversa sobre a Bolsa, ou sobre OPA´s hostís,<br />
ou sobre falsas contabilidades, en fin... todas esas cuestións que ignoraba
O HOME INÉDITO<br />
completamente e que lla traían máis ben frouxa.<br />
Contra as tres da mañá sentiu como a man grande e osuda de Claudita<br />
empezaba a intimar coas súas coxas. “Oh, non! Glub!” Nunha ocasión<br />
Laurita fixéralle o mesmo. Daquela gustáralle anque máis que gozar do<br />
momento, sufrírao intentando non empalmarse. De tanto concentrarse<br />
empalmárase axiña.<br />
-¡Que gorda la tenés serdo!- Lembrando a Laurita volvera empalmarse.<br />
Claudita peniscoulla e levantou do sofá.- ¡Venite!<br />
Naquelas alturas da noite Claudita estaba moi borracha. Era unha desas<br />
persoas ás que o alcol excita os instintos máis primarios e violentos. Daba<br />
couces de karate contra as papeleiras, as cabinas telefónicas, as reixas<br />
metálicas dos comercios... Tras cada golpe viña inevitábel o estrondo que<br />
a Lucas lle ourizaba mesmo a peluxe das células nerviosas. Mirouna de<br />
esguello, tan alta e tan forte con aquelas pernas que marcaban o músculo<br />
ao acometer contra o mobiliario urbano e entroulle a dúbida razoábel de se<br />
Claudita non sería orixinariamente dun sexo distinto ao actual<br />
— Claudita!- ousou balbucir.<br />
— ¿Qué querés, loco?<br />
— Eu debería marchar xa para a casa.<br />
— ¡No, loco!- Díxolle isto sen facer un gran despregamento xestual.<br />
Abondoulle pregar o entrecello e torcer lixeiramente o beizo superior.-<br />
Esperate. Vení conmigo a mi casa.<br />
— Pe...pero.<br />
— ¡Vení a mi casa!<br />
— Claro.<br />
Meteuno nun taxi. Chegaron á casa de Claudita, por non dicir á mansión<br />
de Claudita- unha casa de dous pisos no distrito de Queens con piscina
CARLOS G. MEIXIDE<br />
e ximnasio-. Unha manda de pit-bulls coléricos saiu recibilos. Claudita<br />
acariñábaos na chola e apretábaos contra a conacha. Lucas, paralizado polo<br />
seu medo histórico á especie canina, pechou os ollos mentres dúas bestas<br />
máis altas ca el, sobre dúas patas, lle lambían a cariña.<br />
— ¡No pongás esa cara, coño! ¡No muerden!<br />
Imaxinouse morto na piscina cunha chanchada de pit-bull no pescozo,<br />
Claudita declarando á policía máis tranquila que Amancio... “Que había<br />
pensar Mi-Hee?”.<br />
O interior da casa rebordaba mal gusto. Ostentar certamente ostentaba pero<br />
cantaba aos ollos . “Oh! Deus! Vaia foto! Como poden ser tan fachas nesta<br />
casa!” pensou Lucas ollando unha fotografía que, mi má!, mellor será non<br />
describila.<br />
-Tomate otro trago- Claudita abriu o moble bar. Meteu dous petoutos de<br />
xeo en senllos vasos de moa e encheunos cunha vella botella de whisky<br />
escocés.<br />
— É moi tarde para min, Claudita.<br />
Lucas comezaba a estar tan derreado que todo o seu medo a Claudita era<br />
superado polas ganas de se deitar, durmir e esquecer aquel día de pesadelo.<br />
.<br />
— Tomá uno no más.<br />
Claudita achegoulle o vaso. Ela bebeu o seu, cheo, coma se fora viño, dun<br />
só grolo e encheuno outra volta.<br />
“¡Una no más! Oxalá puidera beber coma ti. Todo dun grolo. Así marchaba<br />
dunha vez” pensaba Lucas mentres miraba para Claudita pousar a agulla<br />
dun vello tocadiscos sobre un disco de Gardel máis vello aínda.
O HOME INÉDITO<br />
Corrientes 3,4,8<br />
Segundo piso, ascensor...<br />
Claudita movía o cu procurando seguir o ritmo da música e un hipopótamo<br />
sería capaz de movelo con máis xeito. Cravou os seus ollos azuis, húmidos,<br />
o único fráxil naquela mole, nos ollos de Lucas.<br />
— Antes de marchar concédame este tanguito.<br />
— E daquela xa podo ir?- Lucas había tempo que lle perdera o respecto, o<br />
sono e mailo alcol mediante-. Incorporouse inmediatamente para bailar<br />
“A media luz” e marchar, ipso facto, para casiña.<br />
O alento de Claudita tufaba a alcol. Cos primeiros meneos Lucas sentiu<br />
un pequeno mareo. A casa dáballe voltas e voltas, polo que tardou en sentir<br />
a humidade da língua dela furandolle a orella, logo a meixela, logo a boca,<br />
logo a gorxa, logo a tráquea... “É incrible! Vaia lingua! “<br />
— ¿Sabés una cosa?<br />
— Que?- O tango estaba a piques de rematar.<br />
— ¿Querés conoser mi secreto?<br />
— Vale.<br />
— Soy virgen.<br />
Lucas procurou conter a risa. Claudita mirouno cuns ollos de absoluta<br />
sinceridade.<br />
— Se lo juro.<br />
Volveulle meter a lingua no estómago. Lucas deslizou a súa man na<br />
entreperna de Claudita “Vaites! Pois é muller, é!”<br />
5
— ¡Y estoy harta de ser virgen!<br />
CARLOS G. MEIXIDE<br />
O tango rematou. Claudita separou o seu corpo do de Lucas para miralo<br />
de fite.<br />
— Sintoo, bonita. Pero eu marcho. – Lucas recolleu o gabán e tomou o<br />
camiño da porta.<br />
— ¡No lo hagás, por favor! ¡No me dejés así!- Por un momento toda a<br />
dureza de Claudita parecía derreter.<br />
— Adeus, Claudita.<br />
— ¡No, no te vayás!<br />
— Que si, que si, que marcho.<br />
— ¡Se lo contaré a mi viejo, hijo de puta!- Claudita rompeu en chorar.<br />
Enfiou un cento de maldizóns contra Lucas que escapou correndo cara<br />
a porta.<br />
Ás seis corenta e cinco a.m. Lucas confirmou unha vez máis que a cama é o<br />
mellor invento da Historia da Humanidade.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 20<br />
— Así que escribes poesía...<br />
— Si. Inténtoo, polo menos.<br />
— ¡Buh, neno! Tú siempre fuistes muy listo. Ya me acuerdo yo que en la<br />
escuela escribías poemas de coña pa meterte con los profesores y tal<br />
¿que no? ¿Y ahora qué tipo de poesía haces?<br />
— Queres que che recite?<br />
— Buh, venga. Yo no chano nel de poesía, pero...<br />
— Escoita<br />
Polo mar e alén do mar<br />
Fuxindo da realidade<br />
Aló vai o calamar.<br />
— ¡Buh!<br />
— Que tal?<br />
— ¡Me moló! No chano mucho, ya te dije. Entonces no te los puedo valorar<br />
como la peña de Santiago ¿entiendes? Yo te voy decir siempre así: me<br />
moló/no me moló ¿entiendes? Y me moló. No entiendo mucho el<br />
significado pero está chachi, joder.<br />
— Si?<br />
— Que sí, que me moló.
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Pois este é do primeiro poemario. Logo teño outro sobre a Muralla<br />
Chinesa como símbolo de beleza, como límite ou porta do desexo,<br />
como metáfora do inalcanzábel.<br />
— ¡Bute, neno, qué guai!<br />
— E ti que, Oscar, a que te dedicas?<br />
— Pues ya ves. Chollando en el taller como un cerdo y después los sábados<br />
bajo hasta los Castros a fumar unos lirios con los colegas de tranqui<br />
¿sabes? Y después si tal a tomar unas copichuelas al Orzán pa vacilar<br />
chorbitas. Aunque ahora la verdad es que estoy pillao con una já de mi<br />
calle y ya no vacilo tanto. Ya me doy el lote con ella, ¿que no? ¿Y a ti no<br />
hay ninguna já que te mole en Santiago?<br />
— Non.<br />
— Alguna tendrá que haber...<br />
— Home si, pero...<br />
— ¿Como se llama?<br />
— Laurita.<br />
— ¿Y qué tal?<br />
— É moi simpática.<br />
— Ya, joder, pero ¿me entiendes? No me refiero a eso.<br />
— Pois non entendo que queres dicir.<br />
— ¡Lucas, neno! Si está buena...<br />
— Si, claro. É moi guapa.<br />
— ¿Pero tiene buenas bufas?<br />
— Pois si. Ten moi boas bufas pero ese non é o caso.<br />
— Es que me da que no te la tiraste...<br />
— Pois se cadra non.<br />
— ¡Pero tú a qué andas! Si estuviera yo en Santiago con la de chorbitas<br />
que hay... buh, neno... Por cierto, el otro día estábamos tomando unas<br />
copitas en el Orzán y sabes a quien vimos?. A Vanessa Naya. Aquélla<br />
que te molara un tiempo. Pues me preguntó por ti.<br />
— E que lle dixeches?<br />
— Pues que no se te ve el pelo. Que pasas el día en Santiago. Que ahora
O HOME INÉDITO<br />
te dio por hablar gallego y movidas así y ella me preguntó si estabas<br />
haciendo periodismo y le dije que sí y entonces dijo que joder, que ya<br />
se te veía que eras muy listo porque esa carrera es muy difícil que piden<br />
mucha nota pa entrar pero que a ti ya se te veía que te molaba escribir,<br />
y no me acuerdo que más. Teníamos los dos un pedal guapo, neno...<br />
Pero oye, que llevaba la Vanessa unas botitas blancas y una tremenda<br />
minifalda ¿sabes qué te digo? Así con unas medias negras y una blusita<br />
medio abierta y un top que le vi el canalillo hasta el chocho casi... Buah,<br />
eso, que llevaba un ciego que tampoco me hagas mucho caso.<br />
— Seguro que tes razón. Mira. Pásame aí La Voz de Galicia.<br />
— Vale. Oye, que está muy bien este periódico ¿que no? En mi casa se<br />
compra siempre. Trae mazo información de Coruña.<br />
CARTAS AL DIRECTOR<br />
CÓMO HEMOS CAMBIADO<br />
Tengo una perrita llamada Ternura. No fue difícil bautizarla, pues sólo<br />
tuve que mirarla a los ojos. El otro día bajé con ella a dar un paseo por<br />
la zona de La Cubela y me encontré con una vieja amiga del barrio<br />
a la que hacía muchos años que no veía. Nos alegramos mucho del<br />
encuentro, -Ternura movía el rabo- y hablando hablando nos dimos<br />
cuenta de cuánto había cambiado la ciudad objeto de nuestro paseo.<br />
- ¿Te das cuenta -me dijo ella- de que antes aquí, donde está El Corte<br />
Inglés, había un solar de gitanos?<br />
-Es cierto.- Respondí yo sorprendida pues no me diera de cuenta.<br />
- Y mira ahora qué diferencia. Con esto del Corte Inglés cuánto mejor<br />
no estamos –gesticulaba mucho pues esta chica fue siempre de mucha<br />
gesticulación-. Y aparte de todo lo que se edificó después. Mira una<br />
cosa. Yo creo que hoy en día La Coruña es la ciudad más bonita de<br />
España.
0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
- Santander también es muy bonita- le dije yo pues allí había ido con<br />
mi marido hacía años.<br />
El caso es que entonces empezamos a repasar la de cosas que habían<br />
cambiado en La Coruña y nos dimos realmente cuenta de lo guapa<br />
que se había puesto. Hasta mi perrita Ternura decía que sí con su<br />
cabecita. Y la cuestión es: ¿es que este lifting que se le ha hecho a la<br />
ciudad no tiene un nombre propio? Pues sí que lo tiene. He leído en<br />
su periódico como hay ya varias asociaciones que están promoviendo<br />
que se le ponga el nombre de una calle, una avenida tal vez sería<br />
más justo, al mejor alcalde que hemos tenido desde Alfonso Molina.<br />
Desde luego mi amiga y yo nos fuimos inmediatamente a firmar e<br />
incluso Ternura levantó la patita pero no la dejaron firmar. Y es que<br />
¡cuánto no hemos cambiado para mejor.<br />
FINOLA G.<br />
LA CORUÑA<br />
— Buh, neno. Mira que lees. Yo no soy capaz.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 21<br />
Nunca soubo Mi-Hee das aventuras amorosas de Lucas, ou mellor dito,<br />
dos accidentes amorosos de Lucas. Non se trataba en absoluto dunha<br />
persoa suspicaz, máis ben o contrario. Era capaz de tragar as desculpas<br />
máis inverosímiles sen perder o sorriso nin mover músculo da cara. Será<br />
porque nunca desconfiaba das verdades dos demais, era imposíbel cachala<br />
nun renuncio ou nunha mentira. A súa franqueza era demoledora. Lucas<br />
nunca vira cousa semellante. Un día preguntoulle a Inácio se Sun-Young era<br />
sincera con el.<br />
— Porquê? É que você sabe alguna coisa que eu desconheça?-<br />
retrucáralle irritado?- retrucáralle irritado.<br />
— Non, Inácio. Non me refiro a iso<br />
— Então?<br />
— Ó que me refiro é se Sun-Young é unha persoa sincera, se sempre<br />
che di a verdade ou se, pola contra, notas ás veces que che está a<br />
ocultar algo.<br />
— Ah! Não sei... é como todas. Às vezes diz verdades que doem, outras<br />
vezes cala...<br />
1
2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Abóndame con saber iso.<br />
O que Lucas quería comprobar era se todas as coreanas eran igual de sinceras<br />
por un rasgo cultural compartido ou se, pola contra, esta suposición era<br />
unha parvada que nada tiña que ver e Mi-Hee era sincera porque si, porque<br />
lle petaba, porque lle daba a gana. “Parece mentira, Lucas, que a estas alturas<br />
do século XXI aínda caias na tentación de estúpidas teorías etnicistas para<br />
explicar o comportamento da xente!”, lamentábase de contado. “Aínda que<br />
tamén é certo que mentres as utilices para ben non deberas preocuparte.<br />
O malo sería que pensaras que todos os coreanos son insinceros. Así si<br />
que estarías prexulgando en negativo. Pero se prexulgas para ben... estarías<br />
prexulgando en positivo, pero prexulgando a fin de contas...Uf, que<br />
complicada é a democracia!”<br />
Co paso do tempo decidíronse a vivir xuntos nun ático pequeno pero<br />
xeitoso de Brooklyn. A convivencia fluía. Nunca imaxinara Lucas que<br />
chegaría a vivir algun día con outra persoa en tanta harmonía. Decote ían<br />
ao cinema, ou ao teatro, ou ás librerías de vello e pasaban a tarde tan felices.<br />
Á noite, para aforrar, quedaban na casa, vendo a televisión ou entregándose<br />
con gusto ao acto sexual, cuxa frecuencia esmorecera o lóxico trala fogosa<br />
paixón dos comezos pero seguía sendo máis que considerábel, moi por riba<br />
da media. Si, si.<br />
— Ti cres que haberá unha parella tan namorada coma nós en toda<br />
Nova Iorque?- preguntáballe seguido Lucas a Mi-Hee. Daquela ela<br />
deixaba por un momento de comer Pringles e concentrábase toda.<br />
— Não sei. Eu acho que não.<br />
— Eu acho que tampouco, corazón. E mira que me fixo nas parellas<br />
que vexo por aí, mesmo nos parques, e nos casos que coñezo e... de<br />
verdade, penso obxectivamente – e dicíao totalmente en serio- que<br />
non hai parella máis namorada ca nós en todo Nova Iorque. Nin en<br />
Nova Iersei ou Connecticut se me apuras.
O HOME INÉDITO<br />
— Com certeza, pequeninho. MUPPPPCHS<br />
— MUPPPPPCHS.<br />
Unha tarde de domingo estaban na casa vendo Doutor Zhivago,<br />
estomballados no sofá . Durante un corte publicitario Lucas botoulle un<br />
vistazo á prensa.<br />
— Viches isto, cariño?<br />
— O quê?<br />
— Unha discoteca de Manhattann organiza un concurso para ver que<br />
parella se dá o bico máis longo. A parella gañadora terá un premio<br />
de 1.500 dólares, estensíbeis a 3.000 no caso de superar o record<br />
Guinness que está na actualidade establecido en dezasete horas<br />
trinta e dous minutos e doce segundos.<br />
Mi-Hee incorporouse dun chimpo do sofá.<br />
— Inscrevemo-nos?<br />
— Estás tola?<br />
— Não. Há-de ser lindo. Nós sempre damo-nos beijos muito longos.<br />
Seguro que ganhamos.<br />
— Que non é unha broma, Hee! Que a estas cousas vanche parellas<br />
moi preparadas que están aí dalle que dalle co mesmo bico varias<br />
horas, que acaban coa lingua enxoita!<br />
— Não há ser difícil se treinamos.<br />
— Mais haberá que adestrar moito Porque esta xente por onde respira?<br />
Polo nariz?<br />
— Claro<br />
— Uf, non sei que che diga, corazón! Non me vexo eu moi<br />
preparado!<br />
Mi-Hee axionllouse diante de Lucas.
CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Por favor, por favor, por favor!<br />
— Está ben! Apuntémonos! Que perdemos? O caso é pasalo ben, ou<br />
non é?<br />
Celebrárono bicándose durante varios minutos no sofá co Tema de Lara de<br />
fondo.<br />
Preparáronse arreo. En primeiro lugar, decidiron enfundarse en roupa<br />
deportiva para estaren máis cómodos. Bebían un vaso de auga ou dous,<br />
prendían o cronómetro e ¡hala! a bicárense até non poder máis. Ensaiaron<br />
distintas técnicas de respiración nasal, de coordinación de movementos e,<br />
sobre todo de economía de esforzos.<br />
— Mellor será non usar a lingua demasiado, por non dicir nada.- opinou<br />
Lucas moi profesional.<br />
— Sim, já entendo. É um esforço desnecessário. Mas eu quero ganhar e<br />
dar espectáculo- respostoulle Mi-Hee con expresión de pillabana.<br />
A medida que se achegaba o día D regularon rigorosamente as comidas e<br />
mailas horas de sono para chegaren nas mellores condicións. Cumpriron<br />
escrupulosamente unha rigorosa táboa de exercicios físicos. Empezaban a<br />
sentir a presión da responsabilidade.<br />
— Temos que gañar amor. Como sexa - balbucía Lucas entre abdominal<br />
e abdominal.<br />
— Sim, gatinho, mas o importante é participar.<br />
— O carallo! Como non gañemos poderemos consideralo un rotundo<br />
fracaso. Ou é que non somos a parella máis namorada de todo o<br />
Estado de Nova Iorque?<br />
O concurso tiña lugar nunha espectácular macrodiscoteca do East Side.
O HOME INÉDITO<br />
Entraron sorrintes, da man. Lucas axiña pareceu desconcertado. Achegáronse<br />
a un marulo con pintas de ser o garda de seguridade.<br />
— É aquí o concurso de bicos?<br />
— Yes, mister.<br />
— E o resto da xente?<br />
— It´s very early yet, mister.<br />
Mi-Hee riu.<br />
— Eu já lhe disse meu amor que era muito cedo, mas você estava em<br />
pulgas para vir.<br />
— Home, corazón! Empezan nunha hora! Hai que coller as acreditacións,<br />
terán que explicar o regulamento, dar un tempiño para practicar<br />
antes... en fin, parecíame prudente vir con tempo pero xa vexo que<br />
non era tan necesario! Non sei eu se isto será moi serio! En Galicia<br />
non se habían facer así as cousas, á patachá! Ou se cadra si. En todo<br />
caso, non é xeito de facelas.<br />
— TCHHHHS! Não começa a rosmar, meu amor.<br />
— Non empeces, non, Mi-Hee! Teño razón! É que ti ten en conta que<br />
xa me puxeron nervioso con esta historia e, queiras que non, é unha<br />
circunstancia que nos pode perxudicar!<br />
— Ah, que ´iquinho. Tá ne´vosinho, meu amo´.<br />
Pouco a pouco foron chegando o resto das parellas participantes.<br />
— Mira- díxolle Lucas a Mi-Hee ao oído entre risas- Eses son <strong>home</strong>s<br />
os dous. Tamén como nos gañe unha parella de gays!<br />
— Não tem grâcia, Lucas- Mi-Hee era notoriamente moito máis<br />
moderna á hora de entender con normalidade os avances sociais.<br />
Restaban apenas cinco minutos. Un speaker baixou á pista de baile, micrófono<br />
5
CARLOS G. MEIXIDE<br />
en man e explicou as normas do concurso. Penado separar as bocas ou bicar<br />
sen amor. Moitas grazas a todos e sorte, moita sorte.<br />
— Lucas!- Mi-Hee apretoulle a man- Lucas!<br />
— Que foi?<br />
— Tenho vontade de...- fíxolle un aceno coas cellas- de... xa sabes.<br />
— De que, corazón? Auga, queres auga?<br />
— Não, caralho!Tenho vontade de cagar, meu!<br />
— Cagar?Meu deus Mi-Hee!Non hai tempo! Faltan só tres minutos!<br />
— Tenho que ir! É sério!<br />
— Está ben. Apura. Unha cagadiña rápida.<br />
Mi-Hee marchou correndo cara ao servizo. Lucas non podía cos nervios.<br />
Ollou ao seu redor. Unha parella corentona e peculiar, el gordecho, moreno,<br />
cun soberano mostacho e traxado de rosa cunha camisa verde escura e<br />
garavata lila, ela cun vestido curto, tamén rosa que debeu recuperar do baile<br />
de graduación pois era varias tallas inferior ás necesidades do presente,<br />
mirárono con tenrura, facendo ámbolos dous un aceno coa cabeza. “ Vaia<br />
putada” interpretou Lucas que querían transmitirlle.<br />
— She´ll be back on time. Sure. Don´t worry- completou el con<br />
amabilidade.<br />
— Grazas.<br />
— We are the present Montana State Champions. And you?- sorriu<br />
ela.<br />
— Only amateurs. “Cagho na cona que os pariu. Que carallo queren<br />
estes mamalóns! Ser amábeis? Estanme entrando unhas ganas de<br />
afostialos! Apura Mi-Hee, fai o favor!”<br />
Are you ready? Preguntou o speaker. Yes, dixeron a coro os concursantes.<br />
The final countdown starts right now. All together. Ten, nine, eight, seven...<br />
os campións de Montana abrazáronse e desexáronlle a Lucas unha compasiva
O HOME INÉDITO<br />
Good luck... six, five, four, I love you, dear, díxolle el a ela. ”Nada. Todo está<br />
perdido” lamentouse Lucas “Cagho no aparato excretor feminino!”... three,<br />
two, one... Non tivo tempo sequera para coller folgos. A man de Mi-Hee<br />
prendeuno polo pescozo... zero!... e sentiu os beizos dela nos seus beizos<br />
e unha mirada que quería dicir “Nunca mais desconfies de mim nin me<br />
maldigas, gatinho”.<br />
Baixaron a luz e puxeron o CD das mellores baladas da Historia. Aos dous<br />
minutos comezaban a producirse as primeiras baixas entre as máis de cen<br />
parellas concurrentes.<br />
Ás dúas horas só quedaban tres parellas de baile: a parella gai, os campións<br />
de Montana e Lucas e Mi-Hee.<br />
— Estou muito cansada – dicíalle Mi-Hee coa mirada.<br />
— Temos que resistir. Pouco falta para conseguilo- respostaba Lucas<br />
tamén coa ollada.<br />
A compaixón dos campións de Montana tornárase carraxe. Non aturaban<br />
que aqueles dous amateurs puxesen en entredito o seu liderádego. Decote,<br />
aparentando bailar, achegábanse canda eles e cravábanlles o cóbado para<br />
forzar un lamento que esixira a separación das bocas.<br />
Tres horas. A parella gai decide abandonar. O público ovaciona. Mi-Hee e<br />
Lucas están extenuados máis deciden seguir como sexa. Non soportarían a<br />
victoria dos campións de Montana.<br />
Tres horas e media.<br />
— Non posso mais, meu amor – Os ollos de Mi-Hee piden papas.<br />
— Resiste, Hee, polo que máis queiras.
CARLOS G. MEIXIDE<br />
Catro horas. As pernas da campiona de Montana flexiónanse a cada pouco.<br />
“Están acabados. Non aguantan” A Lucas bátelle no papo.<br />
Catro horas e catro minutos. O nariz de Lucas empeza a tremer de xeito<br />
sospeitoso, os ollos tornánselle vermellos, comezan a pingarlle gotóns de<br />
suor pola fronte. Que foi? A mirada de Mi-Hee interrógao preocupada.<br />
Un murmurio invade a discoteca. A Lucas escápaselle unha bagoa. Nun<br />
espasmo separa a súa boca da boca de Mi-Hee. Esbirra. Un grupo no<br />
público que leva unha pancarta coa lenda: “Go ahead Mike and Annie.<br />
Love always win!” estoura nun clamor de victoria. Mike e Annie, que así<br />
se chaman pois os campións de Montana, exultantes, fan o paripé durante<br />
medio minuto e separan tamén os seus beizos. Mike faille un xesto co brazo<br />
a Lucas notoriamente despectivo, como aquel de González ao pararlle o<br />
penalti a Djukic. Deses que sentan moi mal.<br />
“Por un maldito ácaro!” pensaba Lucas. “Por un maldito ácaro!”<br />
Mi-Hee pásalle a man pola cabeciña.<br />
— Não foi nada, gatinho. É um jogo. Não é preciso chorar!<br />
— Estaba gañado! Perdimos pola miña culpa! Non teño perdón!<br />
— Claro que tens.<br />
— E o pior é que gañaron eses mamalóns do carallo que non se me<br />
poñan diante que...que...que... estou moi quente, hostias!<br />
— Tranquilo, Lucas. Deixe-os ir. Tanto faz. São de Montana. Nós<br />
seguimos sendo o casal mais apaixonado de Nova Iorque.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 22<br />
— Come máis.<br />
— Xa non podo máis, mamá.<br />
— Non comiches nada.<br />
— Como que non, mamá!O que pasa é que se me fas unha chuleta e<br />
logo aínda por riba dous toros de merluza é lóxico que chegue un<br />
momento no que teña que dicir basta!<br />
— Pero se eran dous toricos de nada.<br />
— Dous toricos? Carallo! Como serán para ti dous toróns, mamá!<br />
— O que pasa é que ti non fuches nunca moito de peixe.<br />
— Si que son, mamá, pero cada cousa ten o seu momento. Se como<br />
peixe, como peixe, se como carne, como carne. Pero comer o peixe<br />
despois da carne!<br />
— Pois aínda quedan as filloas.<br />
— Hai filloas?<br />
— Si, fixen unhas pouquiñas, como sabía que viñas....<br />
— Unhas poucas! Esas que vexo aí son as que dis ti que son unhas<br />
poucas! Mi má! Pero se hai un monte delas!<br />
— Ben as comes!<br />
— Claro que as como, mamá. Pero logo non me veñas con que non
100 CARLOS G. MEIXIDE<br />
collo na roupa. Como vou coller!<br />
— Eu non sei se non andarás ti enguedellado por algunha cativa<br />
que ultimamente moito repugnas da comida. Achicóuseche o<br />
estómago.<br />
— Mamá, ho! Non digas parvadas.<br />
— Achicóuseche si, que ben te conozo eu que son a túa nai.<br />
— Pois estás equivocada.<br />
— Non, ho! Anda que non me fixo eu que ultimamente non vés á casa<br />
máis que de partido en partido do Deportivo. Iso é porque tes unha<br />
novieta por aí por Santiago.<br />
— Dálle!<br />
— É certo, Lucas? Sacaches moza por fin?<br />
— Ti tamén, papá!<br />
— Como se chama?<br />
— Iso, iso, como se chama?<br />
— Como é?<br />
— En que traballan os pais?<br />
— Xa está ben, hom! Ídesme amargar as filloas.<br />
— Por certo, cariño. Están exquisitas.<br />
— A ti si que chas vou ter que quitar do prato, lambón. Non ves que<br />
son para o neno?<br />
— Un día é un día.<br />
— Si, claro. E ben que o aproveitas.<br />
— Homé.<br />
— Pois si que están exquisitas, mamá.<br />
— Leva se queres a Santiago.<br />
— Se cadra unhas poucas...<br />
— E dallas a probar a Laurita.<br />
— Vale. Pódese saber por que me chiscas o ollo?.<br />
— É Laurita, ou non?<br />
— Ti, mamá, montaste unhas películas...<br />
— Laurita é aquela das tetas grandes...?
O HOME INÉDITO<br />
— Papá, por favor!<br />
— Si, é aquela. Sodes mozos?<br />
— Négome a responder.<br />
— Si que é, si. Ben o sei eu.<br />
— Sabes ti moito...<br />
— É limpa?<br />
— Limpirma.<br />
— E é ordenada?<br />
— Ordenadirma.<br />
— Pois podías traela algún día.<br />
— Que non teño moza, hom. Xa está ben.<br />
— Anda, anda... Non intentes enganar a túa nai.<br />
— E se cadra non ten. Por min mellor. Que estudie.<br />
— Va que si, papá?<br />
— Ai, por min tamén, pero as cousas como son!<br />
— Pois son como son, que non doutra maneira.<br />
— Vale. Como ti queiras, meu rei.<br />
— Ea.<br />
— Ea, logo.<br />
— E xa marchas agora despois de comer?<br />
— Si.<br />
— Cómeme ben por aí.<br />
— Tranquila.<br />
— E non te emborraches.<br />
— Vale.<br />
— Ai, que guapiño nos saíches!<br />
— Normal sendo fillo de quen son.<br />
— Di que si, meu rei.<br />
101
102 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 23<br />
-Se o meu namorado de Seúl soubesse o que vocé me faz cada noite<br />
mata-lo-ia.-<br />
Lucas acabara esquecendo aquela frase que durante uns meses o sumira<br />
nun profundo desconcerto até que un día, ao chegar do traballo, bateu<br />
cun coreano baixiño e sorrinte, coa camiseta do Madrid de Zidane,<br />
comendo panchitos tan pracidamente na mesa camilla da sala de estar.<br />
“Ola” acertou a balbucir Lucas. O coreano respostoulle cun aceno coa<br />
cabeza e unhas palabras incomprensíbeis en coreano.<br />
— Gústanche os panchitos?<br />
Mi-Hee apareceu dende o baño.<br />
— Olá, Lucas.<br />
— Olá, meu amor.- Lucas remarcou o “meu amor”, ollando<br />
despectivamente o zidane, para marcar o seu territorio.<br />
— Ele é Kim, o meu namorado de Seul. Acho que já lhe falei del alguma<br />
vez- Que Mi-Hee estaba a pasar un mal rato era algo que non se lle<br />
escapaba nin sequera a ollos tan torpes como os de Lucas.
O HOME INÉDITO<br />
— Si Unha vez exactamente.<br />
Mi-Hee presentounos formalmente. Kim incorporouse para lle dar a man a<br />
Lucas. Sentaron os tres á mesa camilla. Observáronse curiosos, en silencio,<br />
durante medio minuto aproximadamente.<br />
— Acendemos o televisor? É que Kim quer saber como é a televisão<br />
americana. Gosta muito da televisão.<br />
— Moi ben.<br />
Prenderon o aparato e continuaron en silencio por uns cantos minutos<br />
máis. Kim miraba para a tele con curiosidade. Nun momento determinado<br />
virouse cara Mi-Hee e díxolle unhas palabras en coreano. Mi-Hee traduciulle<br />
a Lucas.<br />
— É que lhe contei que você trabalha num canal de futebol e que é<br />
muito fã e isso, e quer saber se viu jogar alguma vez o Real Madrid<br />
ao vivo.<br />
Lucas respostoulle afirmativamente cun leve aceno coa cabeza. Kim<br />
pareceu emocionarse e comezou a falar sen parar, xesticulando coas mans<br />
ostensiblemente e simulando, de cando en vez, que remataba un balón<br />
franco na área.<br />
— Ele diz que gosta muito do Madrid. Que é a sua equipa favorita. Que<br />
gosta muito de como o Zidane baixa a bola, da habilidade do Figo,<br />
da inteligência do Raul, de como xuta o Roberto Carlos... Diz que o<br />
seu sonho é ver jogar ao Madrid no Bernabeu.<br />
— Si? Pois dille que a min me importa un carallo. Que son do Deportivo<br />
e que me doe a cabeza demasiado como para ter que aturalo.<br />
— Não seja assim, Lucas. Ele não tem culpa de nada.- Mi-Hee estaba<br />
visiblemente apesarada. – Quer que falemos os dois só?<br />
10
10 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Si<br />
— Tá bem.<br />
Mi-Hee contoulle algo en coreano a Kim. Pola linguaxe xestual<br />
poderiamos entender algo así como que Lucas estaba mal, que lle doía a<br />
cabeza e que ían un momento á cociña a ver se atopaban algunha aspirina.<br />
Que non se preocupara. Que logo volvían. Que quedara tranquilo vendo<br />
a televisión. Kim respostou que si coa cabeza e, virándose cara a Lucas,<br />
díxolle cun chisco do ollo “Cúrate campeón”.<br />
Xa na cociña, Mi-Hee apoiouse no mesado e botou un suspiro dende<br />
o máis fondo da alma. “Tanto rasgo cultural compartido e tanta caralla!<br />
Mente coma todos! Esta non lle dixo nada ao Zidane do carallo de que<br />
estamos xuntos. Que pretende?” Todo o mundo de Lucas derrubárase<br />
no simple feito de cruzar a porta da casa.<br />
— Estás zangado Lucas?<br />
— Si.<br />
— Muito?<br />
— Si.<br />
Mi-Hee tentou debuxar un sorriso e cantou coa voz baixa.<br />
— Pelotas é un estado confederado que hai no Brasil<br />
Meu tio que é brasileiro baila en Pelotas no mes de Abril.<br />
— Non estás riquiña.<br />
Mi-Hee tornou á seriedade outra volta<br />
— Tá bem. Tem que me perdoar, Lucas. Ele apareceu assim, de repente.<br />
Ele não sabe nada. Nunca me atrevi a lhe contar e, agora, com ele<br />
aqui, menos ainda. É a primeira vez que minto. Disse a ele que você
O HOME INÉDITO<br />
era o meu companheiro de apartamento. Até lhe disse que era gay<br />
para evitar que suspeite de qualquer coisa.<br />
— ¿Como?<br />
— Já sei que fiz uma parvoíce mas não me atrevi a defraudá-lo. Está tão<br />
contente/esperançado! É a primeira vez que sai da Coreia. Poupou<br />
muito tempo para poder pagar a viagem. Que quer, Lucas? Que lho<br />
diga assim? Você gostaria que lhe fizessem igual? Já sei que tudo<br />
isto tem que resultar muito incômodo para você, mas lhe peço que<br />
me conceda uns dias para solucionar isso. Cinco dias, que vai ser o<br />
tempo que ele vai passar aqui.<br />
— Solucionalo como?<br />
— Não sei, Lucas. Não quero mentir duas vezes, não. Devo reconhecer<br />
que ao ver o Kim outra vez, senti algo por ele que me fez duvidar<br />
da nossa relação. Se eu pudesse amar duas pessoas ao mesmo tempo<br />
tudo seria mais fácil mas... não sei. Me deixa estes cinco dias para<br />
pensar.<br />
— Non me digas iso Mi-Hee.<br />
— Não posso lhe dizer outra coisa, meu amor.<br />
Mi-Hee pasoulle a man pola cariña. “Se pudesse amar duas pessoas! Hai<br />
que foderse”. Lucas notou que empezaba a incubar unha depresión de<br />
cabalo. Ignoraba se sería capaz de aturar cinco días naquela incerteza.<br />
Por un momento rondoulle a cabeza a idea de que aquela situación era<br />
inaceptábel para un <strong>home</strong> coma el. Que a mellor solución era tomar o<br />
touro polos cornos nun acto de gallardía e mesmo de galantería e dicirlle<br />
claramente a Mi-Hee que xa podía aforrar as dúbidas. Que marchara co<br />
coreano. Que un <strong>home</strong> coma el era maduro de máis para esa caste de<br />
xogos. Que a amaba, certo era, e que o apenaría romper aquela relación,<br />
pero que entendía que sería o mellor e que polo tanto había que facelo<br />
canto antes. Un <strong>home</strong> coma el? Ou un <strong>home</strong> a secas? Porque un <strong>home</strong><br />
coma el sabía de sobra que agardaría os cinco días que lle pedira Mi-Hee<br />
e máis se máis lle tivese pedido, sen tomar outra determinación que lle<br />
105
10 CARLOS G. MEIXIDE<br />
rezar ao deus dos agnósticos para ter sorte, procurando non se poñer<br />
nunca no pior e chorando desvelado todas as noites. Un pelele, a fin<br />
de contas. E o que máis medo lle daba non era tanto perder a Mi-Hee,<br />
como perdela cun tipo que comía panchitos e levaba a camiseta do Real<br />
Madrid de Zidane. “O maldito fútbol outra volta”.<br />
Aqueles cinco días foron, en realidade, un pesadelo de 120 horas. O único<br />
que ignoraba formar parte daquela mascarada era Kim, enganchado<br />
aos Teletubbies e que cada vez que podía collía a Lucas por banda e<br />
soltáballe un monólogo en coreano salpicado a cada tanto por palabras<br />
recoñecibles: Figo, Laul, Lobelto Calos...<br />
Contoulle ao Inácio a situación na que se atopaba. O Inácio rompeu a<br />
rir.<br />
— Não me diga isso. Mas isso é muito bom. É piada. Parece um<br />
concurso desses da televisão. Está nomeado meu.<br />
— Paréceche gracioso?<br />
— Muito.<br />
“Amigos para isto!” pensaba Lucas. A situación tornóuselle tan insoportábel<br />
que chegou a afectar ao seu quefacer cotián. Unha tarde retransmitindo un<br />
Athletic-Real Madrid non puido reprimir todo o rancor acumulado contra a<br />
camiseta branca de Kim e celebrou un gol do Athletic do seguinte xeito.<br />
— Centra Etxeberría, Urzaiz de cabezaaa y GOOOOOOOOOL.<br />
GOOOOL del Athletic. A joderse hijos de puta. A joderse! Más<br />
que os tenían que caer, mamalones, hijos de puta.<br />
Na casa, á noite, o ambiente respiraba unha tensión insoportable. Lucas<br />
enchía autodefinidos para intentar afastar o malestar da chola. Kim non se<br />
afastaba da televisión mentres que Mi-Hee ollaba para un e outro, coma
O HOME INÉDITO<br />
quen mira un partido de tenis de peloteo interminable. Nunha ocasión<br />
achegóuselle Mi-Hee cun lápiz e un papel.<br />
— Pode me responder a uma questão?<br />
— Dime.<br />
— Escuta com atenção. Tem um compromisso profissional inelidível,<br />
mas recebe uma chamada da sua namorada dizendo que está doente<br />
e que necessita urgentemente da sua companhia. Você que faz: A)<br />
Decide que não há compromisso mais inelidível que estar com<br />
a pessoa que ama, pelo que deixa tudo e vai ao pé da sua cama;<br />
B) Lhe preocupa o estado da sua namorada mas considera que o<br />
compromisso é verdadeiramente inelidível pelo que acode mas<br />
decide lhe comprar um presente para compensar a sua ausência;<br />
C) Acode ao compromisso profissional e fica zangado com a sua<br />
namorada pelo seu egoísmo.<br />
— Estás en serio, Mi-Hee?<br />
— Sim. Me ajude por favor. Não é fácil decidir-se. Preciso saber certas<br />
coisas que ainda não conheço de vocês para tomar a decisão mais<br />
ajeitada. Não quero me arrepender um dia.<br />
“Estas nomeado” Non lle faltaba, no fondo, razón ao Inácio. Aquilo non<br />
era máis que un xogo humillante. “Pero se é un xogo, está ben. Imos xogar”<br />
razoou Lucas.<br />
— A resposta A, meu amor. Acudiría de contado ao pé da tua cama.<br />
Non ves que te quero máis que nada no mundo.<br />
— Obrigado, Lucas.<br />
Mi-Hee anotou un risco no papel e foille coa mesma pregunta, agora en<br />
coreano, a Kim Zidane.<br />
Faltaba un día só, un día coma un século para coñecer a decisión de Mi-<br />
10
10 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Hee.<br />
Capítulo 24<br />
— Estás seguro de que son bos, Ramón?<br />
— Que si, Lucas. Dixéronme uns amigos que son o mellor duo cómico<br />
de Santiago. Seica son divertidísimos.<br />
— É como dis que se chaman?<br />
— Lijó & Meixide.<br />
— Vaia nome, non?<br />
— Si, sinxelo pero sonoro. É que se apelidan así. Un Lijó e o outro<br />
Meixide.<br />
— Pois a ver logo se botamos unhas risas. Cando menos parece que<br />
teñen capacidade de convocatoria.<br />
— Si, si. Enchen sempre. Son un dúo de culto.<br />
— Pois a posta en escena non parece moi traballada.<br />
— É que o seu forte é a palabra. Disque fan humor intelectual.<br />
— Si?<br />
— Si. Así como cho digo.<br />
— En todo caso, mira. Se non nos gustan sempre podemos mazarnos.<br />
É o bo que teñen as actuacións nun pub.<br />
— E que o digas. Mira. Aquel non é Macías. O teu “<strong>inedito</strong>r”.
O HOME INÉDITO<br />
— É certo. Agarda. Vou falar un momento con el.... Macías! Ei,<br />
Macías!<br />
— Hostias, Lucas! E ti por aquí? Tamén es fan de Lijó & Meixide?<br />
— Non sei. Nunca os vin. Dixéronme que son moi bos.<br />
— Son xeniais. Están como chotas carallo. Eu sempre lles digo. “A<br />
ver cando me escribides un libriño de diálogos, que co graciosos<br />
que sodes habíamonos facer ricos todos” pero non queren, carallo.<br />
Sonche un pouco divos, pero graciosos até dicir basta.<br />
— Carambas! Xa teño ben ganas de velos. Mira unha cousa. Escoita<br />
este poema: “Coma mongoles ao redor da muralla /acatamos a lei<br />
da rotonda / dar voltas e voltas para dicir o que sentimos”. Que che<br />
parece?<br />
— Moi ben. Dan voltas e voltas á rotonda. Claro. Moi divertido.<br />
— Non cres que se o engadimos ao que xa viches, dá para un libriño?<br />
— Agora non sei, hom. Chámame un día e mirámolo. Mira. Xa saen.<br />
Xa empezan.<br />
— Daquela heite chamar, Macías. Volvo para o meu sitio.<br />
— Vale.<br />
— E que?<br />
— Nada. Eu con este non publico na vida.<br />
— Ti tranquilo que algún día...<br />
— Entón son eses?<br />
— Si. O gordiño é Lijó e o dos dentes mal feitos Meixide.<br />
— Grazas, grazas. Non aplaudades tanto. Somos Lijó e Meixide, Artistas<br />
en Xeral. Convertemos a high cult en mass cult. Había moito que<br />
non viñamos a Galicia. Non é doado ser profetas neste o noso ermo<br />
intelectual. Se vos parece ben imos empezar coa canción que nos<br />
fixo famosos en Zurich e Buenos Aires: “Viva Zúrich e Viva Buenos<br />
Aires”.<br />
— Siiiiiii. VIVAAA.<br />
“Viva Zúrich”.<br />
10
110 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Viva Zúrich e Viva Buenos Aires<br />
Viva Zúrich e Viva Buenos Aires.<br />
Que Zurich está en Suíza<br />
Haiche moita pedra caliza<br />
Buenos Aires en Arxentina<br />
Como a miña tia Fermina<br />
TODOS<br />
— Viva Zúrich e viva Buenos Aires<br />
Viva Zúrich e Viva Buenos Aires<br />
— Pois si que son divertidos.<br />
— A que si?<br />
— Teñen un humor moi parecido ao meu.<br />
— Si, agora que o dis. Pero non compares.<br />
— Non, hom. Tampouco son tan pretencioso.<br />
— Fixácheste como todo dios sabe as letras? É unha pasada. Hai un<br />
antes e un despois do humor en Galiza grazas a estes tipos.<br />
— Si que son bos, si.<br />
— A DOS ESCRITORES! A DOS ESCRITORES!<br />
— Está ben, ESCRITORES.<br />
— EHHHHHHH! VIVA! VIVA<br />
A! B! C! D! E!<br />
Sen dúbida, leo a Nerúbida<br />
Por Deus, leo a Galdeus<br />
Evidentemente, leo a Benavente<br />
Que carallo, leo a Echegarallo<br />
— Eu non quería e fixen unha greguería<br />
Eu non quería e fixen unha greguería.<br />
Son, son
O HOME INÉDITO<br />
-...Son<br />
Ramón<br />
Gómez de la Seeeeerrrrrna<br />
— BRAVO! FFFFIIUUUU!! OOOUUTRA, OOOOUUUTRA!<br />
— Hostias, que graciosos son!<br />
— Xeniais.<br />
— Abofé.<br />
— O Meixide amitáseche algo<br />
— Que dis, hom?<br />
— Si. Algo si, fisicamente.<br />
— Que non, hom.<br />
— Pois eu penso que si.<br />
111
112 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capitulo 25<br />
Lucas recibiu unha chamada de teléfono. Claudita pedíalle que se achegase<br />
até o hospital. Oswaldo quería falarlle.<br />
“O que me faltaba” Era o día D. En seis horas Kim Zidane había coller<br />
o avión de volta para Seúl e a Mi-Hee esgotábaselle o prazo para tomar<br />
a decisión fatal. O contratempo de ter que visitar a Oswaldo, con todo,<br />
axudouno a esquecer a preocupación que de verdade o tiña turbado.<br />
Oswaldo agardaba sentado na cama, almorzando.<br />
— Hola, Lucas, ¿Cómo va todo?<br />
— Ben, señor.<br />
— ¿Querés?- ofreceulle un anaco de pan integral- Esta mierda de<br />
comida mata al más sano de los mortales.<br />
— Non, grazas. Que desexa?<br />
— Deseo hablar con vós de un asunto de suma importancia.<br />
— Vostede dirá.<br />
— Mejor esperemos un minuto.
O HOME INÉDITO<br />
Abriuse a porta e o cuarto inundouse do cheiro do tabaco. Entrou,<br />
obviamente, Claudita. Mirou para Lucas. Chiscoulle o ollo. Apañou unha<br />
cadeira e ofreceulla mais Lucas rexeitouna. Remexeu no peto do traxe<br />
até bater co paquete de Marlboro. Entrou o médico. Desta volta non se<br />
escandalizou polo hábito fumador de Claudita senón que mesmo lle ofreceu<br />
lume. Prendeu o pito. O médico retirouse.<br />
— ¿Lo vio? Lo tengo entrenado.<br />
— Xa vexo.<br />
A situación resultaría do máis insólita para Lucas en condicións normais.<br />
“Que diaños pretenden estes de min agora?” tería pensado de non estar<br />
absolutamente ido, absorbido polo que realmente o preocupaba naquel<br />
momento: a inminente decisión de Mi-Hee.<br />
— ¿Y entonces está todo en orden en el canal? – preguntou Oswaldo<br />
mentres limpaba a boca coa pano das mans.<br />
— Perdón?<br />
— ¿Si está todo en orden en el canal?<br />
— Si, señor.<br />
Claudita non lle quitaba ollo. Sentada, coas pernas cruzadas e o cóbado<br />
apoiado no xeonllo, absorbía o fume até consumir o pito en apenas unha<br />
calada.<br />
— Claudita ya me lo contó todo, loco.<br />
— Si, claro.<br />
“ Que digo! Todo? O que?” Lucas pareceu saír do seu ensimesmamento<br />
e empezou a mergullarse naquela situación, descubrindo de súpeto toda<br />
a súa extravagancia. “Que diaños pretenden estes de min agora!” Claudita<br />
mirábao cun pérfido sorriso.<br />
11
11 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Ya se lo he contado todo al viejo, Lucas.<br />
Volveulle chiscar o ollo. Oswaldo retirou a bandexa do almorzo a un lado e<br />
procurou incorporarse na cama un pouco máis.<br />
— Pues bien, Lucas. Ya estoy al tanto de sus pretensiones con respecto<br />
a mi hija. Ya me ha contado como el otro día la invitó a cenar a<br />
un buen restaurante y de qué manera la sedujo, así como pistas<br />
sobre aquellas otras cosas que a buen seguro hicieron pero que<br />
mi condición de padre prefiere ignorar- e aquí emitiu un paternal<br />
sorriso que repugnou especialmente a Lucas.<br />
Claudita non afastaba os seus ollos azuis de Lucas, apoiado na parede, a<br />
piques de caer desmaiado, cun sorriso que insinuaba algo así como: “Vós a<br />
mí no se me escapa”. Oswaldo tusiu e reanudou o discurso.<br />
— Ejem. Son jóvenes y no les culpo. No les voy a contar ahora mis farras<br />
de pibe. Simplemente sé que en muchas ocasiones, a estas edades, se<br />
toman decisiones que tienen que ver más con la pasión que con el<br />
sentido común. En todo caso, los conozco a ambos más que bien y<br />
sé que son personas prudentes y responsables. ¿Qué pretendo decir<br />
con ésto? Lo que pretendo decir es que en circunstancias normales<br />
hubiese deseado hacer las cosas con más calma pero, dadas las<br />
circunstancias y dada la confianza que vós, Lucas, me inspirás, y<br />
sabiendo, sobre todo, de lo ilusionada y feliz que está mi Claudita,<br />
les concedo el permiso para que se unan en matrimonio.<br />
Oswaldo emocionouse notabelmente ao dicir a última palabra: “matrimonio”.<br />
Claudita apagou o pito no chan, ergueuse da cadeira e abrazouse ao pai.<br />
— Grazas papuchi.
O HOME INÉDITO<br />
Ó Lucas falláronlle por un momento as pernas. Aquilo era demasiado cruel<br />
e surrealista para ser certo.<br />
— ¿Le comió la lengua el gato, loco? ¿Es que no va a decir nada?-<br />
preguntoulle Oswaldo limpando unha bágoa que lle escorregaba<br />
pola meixela.<br />
Lucas pensou en fuxir. Mirou cara á porta pero alí estaba Claudita apoiada de<br />
costas, pechando a saída, pasando a lingua de vagariño polo beizo superior,<br />
sen afastar os seus ollos azuis dos de Lucas. Oswaldo, emocionado, arfaba<br />
cada vez con máis intensidade, mais a Lucas parecíalle que era el o que<br />
afogaba.<br />
— Non... non...non...non... sei, francamente que dicir, señor.<br />
— Estás nervioso cabrón. No te tenés que preocupar. Háblale con<br />
franqueza a tu suegro.<br />
— Penso que... en fin... aquí hai un malentendido considerábel.<br />
— No existe ningún tipo de malentendido, Lucas-.Claudita prendeu un<br />
novo pito.- ¿Querés?<br />
— Si, por favor.<br />
Fumou durante dous minutos en silencio. Oswaldo observábao co sorriso<br />
na cara. Os ollos de Claudita eran unha ameaza de morte.<br />
— ¿Y qué, carajo? ¡No nos tengas así.! ¡COF! ¡COF!- Oswaldo respiraba<br />
cada segundo que pasaba con maiores dificultades.<br />
— Señor... insisto.... non sei que dicir. Aquí ten que haber algún erro.<br />
Non sei que lle contaría a súa filla pero... pero... é falso que eu a<br />
desexe en matrimonio, señor. Isto é un terríbel malentendido.<br />
Prégolle que me perdoe se o defraudo pero non teño máis remedio<br />
que contarlle a verdade.<br />
115
11 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— ¡Hijo de puta! ¡Eso no es lo mismo que me dijiste el otro día mientras<br />
me trajinabas como una cerda, cabrón de mierda!- O Monstro que<br />
non coñecía as emocións tornouse daquela nun ser absolutamente<br />
temíbel. Oswaldo mudou radicalmente a expresión da cara e sufriu<br />
un intenso ataque de tose que o situaba á beira do síncope.<br />
Lucas estarreceu. Claudita, enfurecida, apañou da mesiña un xarrón con<br />
flores e guindouno contra Lucas con todas as súas forzas. Pasoulle a<br />
dous centímetros apenas. O médico entrou escandalizado no cuarto.<br />
— What´s the matter? Are you crazy? Will I have to call the police?<br />
Oswaldo afogaba ostensibelmente. Lucas aproveitou o barullo e escapou<br />
correndo do cuarto.Sentiu o taconeo de Claudita a perseguilo polos<br />
corredores. Un bisturí pasoulle asubiando a rentes da orella. O doutor<br />
chamaba a berros pola policía.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 26<br />
— Eh! Eh! Lucas! Espera!<br />
— Si?<br />
— Ola, Lucas. Déixame respirar un momento.<br />
— Si, claro. “Que diaños quererá agora este de min?”<br />
— Xa estou.<br />
— Que queres?<br />
— Quero falar contigo.<br />
— Ti dirás, Anxo.<br />
— Quería falar contigo sobre Laurita.<br />
— (“Ui, que carallo”) E logo?<br />
— Quería saber se falou algo contigo.<br />
— Si, por suposto. Falamos todos os días.<br />
— Pero se che falou algo sobre min.<br />
— Non. Por que?<br />
— Verás. Tenme un pouco preocupado. Non sei exactamente que é o<br />
que pasa pero leva xa varios días que penso que me escapa.<br />
— Si?<br />
— Si. Chámoa para quedar e sempre ten unha excusa. Hai xa cáseque<br />
11
11 CARLOS G. MEIXIDE<br />
unha semana que non nos vemos. Empezo a temer que queira<br />
deixarme. Ti sabes algo? Contouche algo sobre isto?<br />
— Non, nada.<br />
— Non sei. Dáme a impresión de que debe haber alguén polo medio.<br />
Está comigo e non está conmigo. Sabes o que che quero dicir?<br />
— Máis ou menos.<br />
— Pois iso. Estamos moi ben, falando, rindo e todo iso... e, de supeto<br />
véxoa distraída, coa cabeza non sei onde... iso ten que ser que hai<br />
outro polo medio. A ti que che parece?<br />
— Pode ser que teñas razón se é así como o contas (“E logo ese outro<br />
non podería ser eu?”)<br />
— Mira, Lucas. Cóntocho a ti porque considero que es un amigo e<br />
como a ela a coñeces ben se cadra podes axudarme.<br />
— Gustaríame pero... non sei como (“Así que son un amigo... andas ti<br />
ben encamiñado...”)<br />
— Agradeceríache moito que se notas algo mo contes, vale? A verdade<br />
é que me dá un pouco de vergonza todo isto. É a primeira vez que<br />
pido un favor destas características pero é que nunca antes sentira<br />
que unha rapaza que me gustara tanto se me escorrera entre os<br />
dedos. Por iso che pido este favor.<br />
— Está ben.<br />
— Grazas, tio. Ten razón Laurita cando di que es a mellor persoa que<br />
coñece.<br />
— (“Di iso? Vaites!”)<br />
— Si. Tenche verdadeiro aprezo. Fala seguido de ti. Que se Lucas isto,<br />
que se Lucas aquilo, que se pim que se pam...<br />
— Non será para tanto!<br />
— Que si, que si. Fala seguido marabillas de ti.<br />
— Carambas!<br />
— E con razón. Es moi amábel ao querer axudarme.<br />
— Grazas.<br />
— Sabes unha cousa? Paréceme que nunca antes me gustara ninguén
O HOME INÉDITO<br />
tanto como Laurita. E mira que me gustaron centos delas! Pero ela<br />
é especial. Estar con ela é... non sei... algo que non podo definir<br />
con palabras... parece mentira, eh? Tan poetas somos e logo, cando<br />
sentimos algo verdadeiramente importante non nos aparecen as<br />
palabras. Snif!<br />
— Non chores, Anxo!<br />
— Perdón.<br />
— Tranquilízate, anda.<br />
— Si, claro. Snif!<br />
— Así, Anxo. Xa estás mellor?<br />
— Si, grazas. Snif! Sabes que vou todos os días á porta da facultade<br />
para mirala pasar aínda que sexa só un par de segundos? Sabes que<br />
ando seguido co teléfono na man non vaia ser que me chame e que<br />
eu non me entere? Sabes que o outro día fixen a primeira pintada da<br />
miña vida escribindo Laura te quiero?<br />
— En serio?<br />
— Si, tio. Xa a verás. En Vista Alegre. Ao lado do ximnasio. Fíxena<br />
eu.<br />
— Carai.<br />
— Que estou moi pillado por ela, Lucas. Que teño medo de perdela.<br />
— Xa vexo.<br />
— Se che di calquera cousa sobre min chámame de contado, de acordo?<br />
Agradecereicho sempre.<br />
— Non teñas dúbida<br />
— Es guai, Lucas.<br />
— Ti tamén, Anxo. Xa verás como todo se arranxa.<br />
— Grazas tio.<br />
— De nada.<br />
— Veña. até logo.<br />
— Deica. (“Ai, que risas!Aínda vou ser eu!”)<br />
11
120 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 27<br />
Faltaban tres horas para que Kim collese o avión de volta para Seúl. Mi-<br />
Hee axudábao a arranxar as maletas. Lucas miraba a televisión, un partido<br />
de béisbol, mentres cavilaba no que lle acababa de acontecer no hospital.<br />
Escoitou rir a Mi-Hee e Kim, os dous xuntos, no cuarto. Mirou a través<br />
da porta semiaberta. Rifaban coas almofadas das camas a gargallada limpa.<br />
Prefería non mirar aquilo. Foi á cociña e comeu unha tableta enteira de<br />
chocolate negro, logo os cinco bombóns de licor dunha vella caixa que<br />
mercaran polo Nadal, máis tarde un grolo da botella de augardente da<br />
avoa. Xogou a traer cara ao presente episodios felices do pasado. Non<br />
foran moitos. Laurita aparecíase a cada pouco e a súa lembranza rompía<br />
como unha burbulla de xabrón. “¡Ela era tan importante para min e eu tan<br />
pouco para ela!”. A infancia tampouco achegara grandes capítulos no libro<br />
da felicidade. “É un neno feliz o que escollen sempre de último á hora de<br />
facer os equipos? Un neno que ten que pedir por favor para xogar?”. Por<br />
último, a literatura, o seu soño adolescente, acabara sendo derrotada pola<br />
frustración e a inconstancia. Mi-Hee. Con ela si que chegara a ser feliz, mais<br />
agora dubida se poderá selo outra volta.
O HOME INÉDITO<br />
— Oi Lucas, Que está fazendo? – Mi-Hee entrara na cociña.<br />
Silenciosamente. É posíbel que mesmo parara un minuto cando<br />
menos mirando para Lucas sen este sabelo. Lucas ollouna con ollos<br />
de can abandonado, a piques de perder unha bágoa, coa botella de<br />
augardente na man.<br />
— Quérote, Mi-Hee! Non me deixes! – Lucas deu en chorar coma un<br />
neno, cravando os ollos tristes nos de Mi-Hee primeiro, ocultando a<br />
cabeza entre os seus brazos despois. Nunca antes así o vira Mi-Hee<br />
e asustouse. Achegouse a el paseniño e acariñoulle o lombo.<br />
— Não chore, pequenino. Não sei ainda o que vou fazer mas não quero<br />
que chore, por favor. Me deixe três horas só e tomarei a decisão.<br />
Mas não lhe quero ver chorando.<br />
— Non quero que me deixes!- Lucas continuou chorando. Estivo así,<br />
sen levantar a cabeza, suplicándolle a Mi-Hee case media hora. Mi-<br />
Hee suspirou, encheu un vaso de auga da billa. Perdeu a ollada pola<br />
xanela. Finalmente retirouse.<br />
No taxi, camiño do aeroporto, só fala Kim. Lucas e Mi-Hee rumian un<br />
fondo malestar. Lucas vai sentado no asento do copiloto. Conta coches<br />
brancos para se distraer. Escoita que Mi-Hee rosma, baixiño, en coreano.<br />
Polo espello retrovisor, ve como Kim tenta meterlle man por baixo da<br />
minisaia. Mi-Hee afástalla desgustada.<br />
No aeroporto toman un café.<br />
— Kim tá perguntando se algum dia, quando vá para a Espanha, pode<br />
contar com você para levá-lo a ver o Madrid.<br />
— Dille que non.<br />
— Tá bem. Mas vou-lhe dizer que si.<br />
— Como queiras.<br />
Mi-Hee tradúcelle a Kim. Este chíscalle o ollo a Lucas.<br />
121
122 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Diz que você é um cara legal. Que coides muito de mim.<br />
— Vou mexar.<br />
Lucas vai ao baño. Mírase no espello. Nunca se sentira tan vello. Lava a cara<br />
mais o tempo pasado non desaparece. Volve.<br />
Kim está chorando na mesa. Ten un chorar escandaloso. Impa cada dous<br />
segundos un impo agudo, estridente. Mi-Hee, que tamén chora, mais en<br />
silencio, acaríñalle o cabelo. Kim maldí, mira para Mi-Hee e nega coa<br />
cabeza que aquilo poida ser posíbel. Pide explicacións. Mi-Hee move<br />
a cabeza levemente, o mínimo para expresar o seu pesar mais tamén a<br />
irreversibilidade da decisión tomada. Lucas non sente unha ledicia especial.<br />
Pero si tranquilidade. Un oceano de tranquilidade asolágalle agora a alma.<br />
Mantense a distancia. Quere respectar a intimidade do Zidane como lle tería<br />
gustado que respectasen a del.<br />
Mi-Hee incorpórase e apaña unha das maletas. Implóralle a Kim que o siga,<br />
que o avión para Seúl xa logo sae. Kim érguese, carga coa outra maleta e<br />
sen deixar de chorar, sen deixar de impar un só momento, sae da cafetaría<br />
cara á sala de embarque. Lucas senta nun banco e prende un pito. Pasan por<br />
diante del. Mi-Hee prégalle cunha cella que fique alí, a distancia. Kim mírao<br />
coa cara vermella polo odio. “Por que me traizoaches? parece preguntarlle.<br />
“A min non me rompas a cabeza, rapaz”, respóstalle frio con outra mirada.<br />
“E ánimo campión!”<br />
5 ZIDANE. Lucas olla a Kim de costas cruzar a porta de embarque. “Xa<br />
podía mudar a camiseta. Vaia tufo que deixa”.<br />
— Why are you crying; man?- a dependenta da compañía aérea<br />
compadécese das bágoas de Kim. Este respóstalle cun simple<br />
movemento de ombros “Non é o teu problema”. Vira a cabeza por
O HOME INÉDITO<br />
última vez. Mi-Hee levanta a man para despedirse para sempre. O<br />
Kim desaparece.<br />
Mi-Hee procura coa ollada a Lucas. Quita os lentes para se enxugar as<br />
bágoas. Senta canda el. Fican en silencio un par de minutos. Lucas apaga o<br />
pito no cinseiro.<br />
— Já está. Já tudo é como antes outra vez. –Lucas non se inmuta. Mi-<br />
Hee explora os seus sentimentos. Pásalle a man pola cara, atráea<br />
cara a ela, percórrelle os beizos co dedo índice. Bícao. Unha señora<br />
sentada canda Mi-Hee tuse ostensiblemente. Podería tusir o resto da<br />
súa vida que non habían reparar nela xamais.<br />
12
12 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Capítulo 28<br />
— Teño un problema. Estou intentando escribir unha novela sobre<br />
unha señora que ten unha perruquería e... estame custando.<br />
— E logo?<br />
— Non vos decatades de que non existen palabras galegas propias para<br />
os principais conceptos de perruquería?.<br />
— Como que non?<br />
— Non, Laurita. Fíxate. Como se di en galego perilla?<br />
— Perela?<br />
— Non. Ti escoitaches algunha vez perela?<br />
— A verdade é que non.<br />
— Se cadra chiva.<br />
— Si. Esa penseina. Pero, non sei. Parece un vocablo excesivamente<br />
coloquial.<br />
— Algunha palabra ten que haber.<br />
— Que non, Ramón. Que o teño comprobado. E patillas? como se di<br />
patillas? patelas? Va que non?<br />
— Vaites! Pois vas ter razón.<br />
— E flequillo? Como se di en galego? floquiño?<br />
— Na miña casa dise perrera.
O HOME INÉDITO<br />
— Estamos nas mesmas. Paréceche moi galego perrera? Perreira aínda<br />
pero perrera...<br />
— Que curioso! Carambas, Lucas, que intelixente! Nunca reparara<br />
niso!<br />
— Mesmo peine. Como é? Pente? Vós escoitastes algunha vez, mesmo<br />
ás vosas avoas, dicir pásame o pente, ou mellor aínda, pásame o<br />
cepelo? Porque é cepillo, ou non é cepillo?<br />
— Si. Eu sempre escoitei cepillo.<br />
— Pois por iso digo.<br />
— E a que se deberá que haxa tanta carenza?<br />
— Pois supoño... cando menos é o que eu razoei... que se deberá a que<br />
antes a xente non se peiteaba.<br />
— Home, non! E logo?<br />
— Non. Rapábanse de cando en vez na barbería, porque esa é outra.<br />
Antes había barberías, porque perruquerías... ese é un concepto de<br />
onte para acó. Os <strong>home</strong>s irían as barberías e as mulleres cortaríano<br />
na casa.<br />
— E logo nas cidades? As señoras finas da Coruña? Non irían á<br />
perruquería?<br />
— Non sei eu... Se cadra na Coruña algunha habería pero como eran<br />
señoras finas falarían en castellano, así que estamos nas mesmas.<br />
— Ademais o máis que facían todas era poñerse moños, que unha<br />
palabra moi galega tampouco parece.<br />
— Ecolicuá.<br />
— Pois si que si.<br />
— Pois iso, que estou empezando unha novela sobre unha señora que<br />
ten unha perruquería e estou tendo uns problemas...<br />
— E a ti tamén, Lucas, como che acorda escribir sobre unha señora<br />
que ten unha perruquería?<br />
— Tamén tes razón.<br />
— Pois non sei. Deume por aí. Pensaba que era unha boa idea. Unha<br />
perruquería, moitas señoras que entran e saen e contan as súas<br />
125
12 CARLOS G. MEIXIDE<br />
historias.<br />
— Caramba, Lucas!<br />
— E levas moitas páxinas?<br />
— Non, hom. Escribín un par delas pero... dame que vou cambiar de<br />
tema. Se cadra, a ver que vos parece, distintas historias de personaxes<br />
que entran e saen dun ximnasio.<br />
— Claro, e saltan o poldro e fan espaldeiras...<br />
— Gha, gha.<br />
— UF! Aínda queda moito para normalizar o idioma, eh?<br />
— E tanto.<br />
— Para empezar, os do Instituto da Lingua podían irse preocupando<br />
de sacar un diccionario galego de perruquería xa. Urxe.<br />
— Vaia se urxe.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 29<br />
Trala marcha de Kim, a volta á normalidade de Lucas e Mi-Hee nunca chegou<br />
a ser absoluta. A desconfianza instalárase en Lucas. A relación viciouse nun<br />
constante intercambio de “se che parece ben”, “se non che importa”, “se ti<br />
queres”, “por min si”, “por min tamén”, “como ti queiras”... que interferían<br />
no fluir libre e despreocupado dos primeiros meses.<br />
Malia todo, ámbolos dous confiaban no tempo que todo o cura.<br />
Oswaldo repúxose do seu infarto e reincorporouse ao traballo. Lucas<br />
temía aquel día. Ignoraba que caste de represalias podería tomar logo da<br />
esperpéntica escena do hospital.<br />
Ao cruzar a porta, sorprendeuno ver a Marisleysis, vestida normalmente,<br />
sen o uniforme.<br />
— Ola Marisleysis.<br />
— ¡Hola y adeus, señor!<br />
— E iso?<br />
— El hijo de puta me ha despedido.<br />
12
12 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Marisleysis marchou pegando un portazo. A Lucas non lle deu tempo nin<br />
para se despedir. Mirou cara a porta do despacho e escoitou do outro lado<br />
o arfar do xefe. A carón da máquina do café un <strong>home</strong> alto e delgado, duns<br />
trinta e poucos, traxado e engominado, observábao con curiosidade.<br />
— Ola.<br />
— Hola ¿qué tal viejo?<br />
— Impórtalle?<br />
— Como no- O <strong>home</strong> afastouse para que Lucas puidera servirse un<br />
café.- ¿Y vós quien sós?<br />
— Chámome Lucas. Traballo aquí.<br />
— ¡Qué bueno, viejo! ¿Es usted gallego?<br />
— Si.<br />
— ¿Gallego de Galicia?<br />
— Si.<br />
— Yo también soy gallego. Más bien hijo de gallegos. Mis viejos son de<br />
una aldea de Orense que se llama Punxín. ¿La conoce?<br />
— Si, pero non estiven nunca alí.<br />
— Yo tampoco pero ojalá algún día pueda ir. Mis viejos me hablaron<br />
tanto de aquéllo. Las vacas, las corredoiras, la lluvia... Pero seguro que<br />
ahora aquello ya no lo conoce ni la puta que lo parió ¿verdad, viejo?<br />
Ahora seguro que está todo lleno de buenos carros, de autopistas,<br />
de internet. A veces veo por satélite la programación de la televisión<br />
gallega. Es increíble ver lo bien que les va, pedazo de cabrones. Y<br />
en cambio la Argentina al tacho. ¿Como es la vida, eh, míster? Pero<br />
ojalá que les siga yendo bien por muchos años. Yo voto allá siempre.<br />
Y siempre a los mismos, ya me entiende.<br />
— Claro.<br />
Lucas estaba notabelmente desconcertado. Aquel <strong>home</strong>, alí chantado, non<br />
parecía ter outro obxectivo na vida máis que seguir alí chantado per saecula
O HOME INÉDITO<br />
saeculorum. Decidiu deixalo e entrar na cabina para escomezar a xornada<br />
cando escoitou ranxer a porta do despacho de Oswaldo.<br />
— Lucas, vení.<br />
“GLUB!” Deixou o gabán no percheiro e dirixiuse ao despacho. O <strong>home</strong><br />
de traxe acomodárase nun sofá e miraba unha revista de coches como quen<br />
agarda a súa quenda no dentista.<br />
Oswaldo esperábao estomballado no asento. Lucas sentou. Non se<br />
dirixiron a palabra. Oswaldo, durante uns tres minutos aproximadamente,<br />
ignorouno aparentando traballar. Remexeu nos caixóns, revisou papeis<br />
vellos, comprobou varios datos no ordenador. Finalmente pechou a pluma<br />
estilográfica, pousouna coidadosamente sobre os papeis e por vez primeira<br />
cruzou a súa mirada coa de Lucas.<br />
— Hola, Lucas.<br />
— Ola, señor. Alégrame encontralo mellor.<br />
— Grazas.<br />
Oswaldo inspirou de vagar. Semellaba que tiña que repoñer o depósito do<br />
aire cada vez que empezaba a falar.<br />
— ¿Ha tenido ya la oportunidad de conocer a Pereira?<br />
— Se se refire ao <strong>home</strong> que está tras da porta, si que o coñecín, señor.<br />
— ¿Y que le ha parecido?<br />
— Ben, señor.<br />
— Me alegro. Es un viejo amigo de la familia. Su viejo, gallego como<br />
vós, fue mi compañero en la academia militar.- Oswaldo volveu<br />
coller aire. -Es un buen pibe.<br />
— Seguro que si, señor.<br />
— ¿Y no te preguntas por qué está aquí?<br />
12
1 0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Non o sei señor. Porque está aquí?<br />
Lucas non o sabía pero imaxinábao. Oswaldo abriu unha carpeta de plástico<br />
e remexeu nuns papeis. Guindoullos a Lucas diante da cara.<br />
— Está despedido Lucas.- Non por previsto deixou Lucas de sentir<br />
certa sorpresa.<br />
— Por que señor?<br />
— No seás jodón. Sabés de sobra por qué estás despedido.<br />
O “por que, señor” de Lucas irritara considerabelmente a Oswaldo. Puxérao<br />
vermello coma un tomate e dos estremos da boca escapáranlle noxentos<br />
fios de cuspe. Pegou unha pancada na mesa. Relaxouse por uns segundos<br />
para recuperar folgos e volveu á carga.<br />
— ¡Váyase de una vez! ¡No lo quiero ver aparecer por acá nunca más<br />
¿entendido? Pereira ocupará su puesto inmediatamente.<br />
Lucas apenas se inmutou. Ergueuse devagariño do asento e dispúxose a<br />
marchar.<br />
— Y tenga cuidado al cruzar la calle. Hay muchos atropellos<br />
últimamente.<br />
— Iso é unha ameaza?<br />
— No. Es sólo una advertencia.<br />
Ao saír do despacho, Pereira deixou a revista na mesiña e incorporouse dun<br />
chimpo do sofá.<br />
— Lo siento viejo.<br />
— Non te preocupes.<br />
— Es lo que tiene la flexibilidad laboral.
O HOME INÉDITO<br />
— Claro.<br />
Lucas recolleu o gabán. Aquilo non era máis que o remate da crónica dun<br />
despedimento anunciado. Volvía ao desemprego e o único inconvinte era<br />
que lle amolaba ter que pasar outra volta o suplicio de atopar traballo naquela<br />
voráxine chamada Nova Iorque. “Se cadra co que gaña Mi-Hee de modelo<br />
abonda por uns mesiños”, cavilaba sen moito convencemento. Antes de<br />
saír para sempre da canle colleu o vaso do café e tirou ao chan o pouco<br />
que aínda lle quedaba. “Que limpen eles” e saiu por fin máis que orgulloso<br />
daquela gamberrada. É o que ten non ter feito as gamberradas típicas na<br />
adolescencia.<br />
Mi-Hee comía un paraguaio no sofá da casa, vendo Misión Imposíbel II na<br />
televisión. Lucas contoulle a nova do despedimento. Amosou máis sorpresa<br />
e tristura da que tiña o propio Lucas, ben é certo que ela descoñecía, por<br />
non lle seren contados, os turbios motivos que conduciran a aquilo.<br />
— Não se preocupe pequeninho. Já verá como saimos dessa. Queres<br />
um paraguaio?<br />
— Non, grazas.<br />
Lucas sentou na mesa camilla. Encendeu o portátil. Tiña unha nova mensaxe<br />
de Laurita.<br />
Ola Lucas.<br />
Como che vai todo? Mira que non respostar os meus correos... É que<br />
aí non tes acceso a Internet? Tanto ten.<br />
Cóntoche que por aquí todo segue igual. É o que ten. Con todo, hai<br />
varias cousas que tes que saber. O primeiro de todo é que xa non<br />
traballo en El Correo. Decidiron non renovarme. Parece ser que<br />
1 1
1 2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
lles resulta máis rendíbel coller outro de prácticas. Que lles dean!. A<br />
verdade é que estaba farta daquilo. A ti non che pasa nunca que te<br />
arrepintes de ter feito Xornalismo? A min todos os días. Vaia mafias<br />
e vaia impresentabeis que hai no mundiño este. Non me preocupa.<br />
Como nada volvo para Alfoz a criar unhas vaquiñas. O segundo é unha<br />
boa noticia. Teño mozo. Sabías? E estou moi ilusionada. Quéreme<br />
moito. É guapo, intelixente... Se cadra coñécelo. Lembras aquel duo<br />
cómico moi bo que actuou varias veces en Santiago, Lijó e Meixide,<br />
os de “Viva Zurich e Viva Buenos Aires? Pois el é Meixide. É unha<br />
pasada o que se che amita. Ás veces estou con el e mesmo paréceme<br />
que estou falando contigo. Amitáseche mesmo nos dentes. Tenos tan<br />
mal feitos coma ti –non che pareza mal. A min gústanme así-. Ti non<br />
tes ningunha rapaza por aí? Que gana teño de que volvas e me contes<br />
todas as túas historias!<br />
Nada máis. Un biquiño moi grande, escríbeme algunha vez, por<br />
favor.<br />
QUÉRETE LAURITA.<br />
Pechou o portátil “O Meixide? Vaia subnormal!”. Mi-Hee seguía comendo<br />
paraguaios no sofá.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 30<br />
— Podo pasar?<br />
— Claro, Lucas. Siéntate en la sillita. Vamos a ver.... ¿te has fijado en las<br />
notitas?<br />
— Si, por suposto.<br />
— Entonces te habrás fijado que he puesto al lado de tu nombre un<br />
asterisco y ese asterisco te habrá remitido a una nota a pie de página<br />
solicitándote que pases por mi despachito.<br />
— Claro. Por iso estou aquí.<br />
— Verás. Es que quería hablar contigo de una serie de cositas...<br />
— Vostede dirá...<br />
— Vamos a ver. Es que no sé como empezar. Ja, ja, ja...<br />
— ...<br />
— En fin. A ver, a ver. Intentaré buscar las palabras más adecuadas...<br />
Mmmm... Ejem..... Vamos a ver... Lo que quería decirte, Lucas,<br />
es más o menos esto, veamos... Ehhhhh. Verás. Estoy un poquito<br />
decepcionado con tu rendimiento en mi asignatura, caray.<br />
— Por?<br />
— ¿Por qué, me preguntas? Ja, ja... Claro. Supongo que querrás saberlo<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
¿verdad? En fin. Ehhhh... Sí... Vamos a ver... Primero. Yo creo, Lucas,<br />
yo creo, sinceramente, que tú eres un alumno mmmuy válido. ¿Um?<br />
Tal vez uno de los alumnos mmmás válidos de cuantos han pasado<br />
por mis clases en estos últimos años ¿de acuerdo? Eso lo primero,<br />
que quede mmmuy claro, ¿vale? Entonces... ehhhh, lo segundo....<br />
¿qué era? Si, ya sé... Lo segundo es que teniendo en cuenta lo válido<br />
que eres, ¿um? Lo mmmuy válido que tú eres, Lucas, hay una cosita<br />
que no entiendo. ¿Y qué cosita me preguntarás, verdad? Pues te<br />
lo voy a decir, ¿vale? Verás, Lucas. No entiendo porque no te has<br />
esforzado un poquito más, caray. ¿Por qué no has puesto un poquito<br />
más de intensidad en tu esfuerzo, hombre, con lo que tú vales ¿eh?<br />
Que si tú quisieras...¿O no? ¿Tengo razón o no la tengo?<br />
— Tchss. Pois non sei que lle dicir francamente.<br />
— Yo creo que la tengo, Lucas, yo creo que la tengo, hombre, que tú<br />
eres muy válido... así como te lo digo así me atrevo a advertirte de<br />
que te has relajado mucho, mucho y que eso me tiene descontento,<br />
caray, ¿eh? ¿qué te pasó? ¿Tuviste algún problema durante el curso?<br />
¿No tuviste tiempo, a lo mejor, para preparar la asignatura como te<br />
hubiese gustado? ¿Um?<br />
— Pero é que non lle entendo nada. Perdoe que llo diga. Estou aprobado<br />
ou suspenso? Que é a única que me queda para licenciarme, <strong>home</strong>,<br />
non me teña así.<br />
— Vamos a ver... eso es lo que te preocupa, claro, es natural, yo también<br />
estuve sentado ahí, donde estás tú ahora, alguna vez... es natural,<br />
claro. Pues me voy a dejar de rodeos y te lo voy a decir francamente,<br />
¿vale? Así evitamos hablar mucho y decir poco que es un mal propio<br />
de estos tiempos ¿verdad? ¿eh? Es muy natural, claro, que quieras<br />
saber ya si estás aprobado o suspenso y que a lo mejor te ponga<br />
nervioso el discursito típico del profesor... ja, ja... claro, claro, claro.<br />
Ehhhhhh, en fin, entonces te digo, vamos a ver, claro. Vamos a ver,<br />
Lucas. Ehhh. Te voy a ser honesto entonces, hombre... Mmmmmm.<br />
Si, si, si... Entonces... a lo que íbamos. Ehhh.... Verás, Lucas, ¿te he
O HOME INÉDITO<br />
dicho ya que eres un alumno mmmuy válido?<br />
— Si. Varias veces.<br />
— Pues eso. Que eres mmmuy válido y... claro, tienes un examen que,<br />
en otro compañero seguramente sería merecedor de aprobado o,<br />
incluso, de mmmmmuy buena nota, ¿entiendes? Peeero, en tu caso...<br />
pues, en fin, mmmmh, que me resulta insuficiente, Lucas, caray.<br />
— Quere dicir que me vai suspender?<br />
— No es eso, exactamente, Lucas, no vayas a pensar eso, caray. Vamos<br />
a ver... no nos pongamos nerviosos ¿eh? Je je, Yupiii. Je, je. Yo por lo<br />
menos estoy tranquilo, ¿um? ¿vale? ¿Vamos a ver? No es que te vaya<br />
a suspender, hombre, pero sí que te voy a pedir una cosita ¿vale? ¿a<br />
ver qué te parece? Ejem, ehhh, ¿por qué no me repites el examen y...<br />
en fin, y... te esfuerzas un poquito más, hombre...?<br />
— Está en serio?<br />
— Siii. Es que me da una rabia que te hayas relajado tanto en mi<br />
asignatura, caray, con lo válido que tú eres. Es sólo repetir el<br />
examen y... eso... seguro que esforzándote un poquito más te da<br />
para aprobar.<br />
— Pe...pe...pe...pero se vostede di que en calquera outro daríalle para<br />
aprobar mesmo con boa nota...<br />
— Claro, claro, pero es que tu caso es especial...<br />
— Perdoe que llo diga, señor, pero se ser especial significa estas<br />
historias, prefiro non ser tan especial.<br />
— Caramba, Lucas, entiéndeme. Creo que es lo más justo que podemos<br />
hacer ¿Um? No me dirás que no.<br />
— Pois séndolle honesto, claro que lle digo que non.<br />
— No te pongas así, Lucas... Piénsatelo... ¿Eh? ¡Caray! Yo creo que<br />
es una buena idea... Ya verás cómo tú mismo te das cuenta con el<br />
tiempo de que es la mejor solución.<br />
— O único xusto é que me aprobe, señor.<br />
— No, Lucas, no es así. En fin... No sé... ¡Como me pones, quiero decir,<br />
como te pones! Mira, si quieres podemos pensar en otra solución...<br />
1 5
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Vostede dirá...<br />
— En fin... no sé... a lo mejor te parece... en fin... mmmm... no sé como<br />
decírtelo.<br />
— O que?<br />
— Ehhhh... verás.... a lo mejor habrás escuchado algún tipo de rumorcito<br />
sobre mi persona que... en fin... es una vergüenza que algunos<br />
dicen por ahí pero que... bueno, a lo mejor no es tan descabellado,<br />
¿sabes?<br />
— A que se refire?<br />
— Si quieres podemos arreglarlo de una manera. Si me ; ) , a lo mejor,<br />
podríamos hablar de un sobresaliente y punto ¿entiendes?<br />
— Está insinuando o que penso eu que está insinuando?.<br />
— En fin Lucas. Pues sí. Que si ; ) tal, pues eso.<br />
— Oh, non, señor. Está vostede moi equivocado se pensa que eu...<br />
Non señor... até setembro, señor...<br />
— Espera, Lucas. No quise decir eso. No te confundas...
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 31<br />
Lucas aproveitara a súa nova condición de desempregado para encetar unha<br />
novela que había anos que lle rondaba a cabeza: unha historia de amor<br />
homosexual entre dous pilotos da Luttwaffe. Decatouse axiña de que para<br />
escribir unha novela histórica era bo documentarse. Mi-Hee, entrementres,<br />
pasaba as tardes no sofá vendo películas da televisión. Aquela tarde comía<br />
unha banana. “Que bonita está comendo bananas” pensaba Lucas. A<br />
rutina instalárase de tal xeito naquela casa que o sexo, entre outros moitos<br />
divertimentos pasara a mellor vida. Mi-Hee era consciente da situación.<br />
— Lucas, meu amor. Há muito tempo que não fazemos nada novo.<br />
— E que queres facer?<br />
— Não sei. Qualquer coisa.<br />
Matinaron por un tempo que podían facer para saír daquel aburrimento. A<br />
Mi-Hee, finalmente, acordoulle unha boa idea.<br />
— -Podemos fazer uma viagem. Sair duma vez de Nova Iorque.<br />
— Está ben.<br />
— -Aproveitemos que o Inácio tem um carro pequenino e vamos com<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
ele e mais com a Sun-Young conhecer algum lugar novo.<br />
Ao día seguinte quedaron co Inácio e a Sun-Young no café da Sétima. Inácio<br />
estaba entusiasmado coa idea.<br />
— E se fôssemos a Nantucket?<br />
— Aonde?<br />
— Nantucket. Vocês não leram o Moby Dick?. Um sítio fascinante.<br />
Está só a trezentos quilómetros a norte de Nova Iorque. É uma vila<br />
marinheira de pescadores de baleias.<br />
— Isso era há quase dois séculos, coração.<br />
— Pois eu acho que é boa ideia- terciou Mi-Hee coa boca chea de<br />
flocos de millo<br />
— E Boston? Não preferem ir a Boston? Dizem que é a cidade mais<br />
europeia dos Estados Unidos-. Propuxo Sun-Young.<br />
— Não sei, Sun, não sei.<br />
Lucas estaba tamén entusiasmado coa idea da excursión. Nomeadamente<br />
porque había un sitio ao que había tempo que tiña ganas de ir. Con todo<br />
deixou que a conversa fluíse por medo a que a súa proposta fose considerada<br />
en exceso pueril.<br />
— E você, Lucas? Não diz nada?<br />
— Eu, a verdade é que me da igual. Onde queirades ir vós. Agora ben,<br />
xa que me preguntades. Non sei que vos parece... En fin... É unha<br />
tontería pero se cadra...<br />
— A ver. Fale, pô.<br />
— O outro día vin que existe preto de Philadelphia un parque temático<br />
de Sesame Street.<br />
Fíxose un longo silencio. Sun-Young foi a primeira en rachalo.
O HOME INÉDITO<br />
— Sesame Street? Oh, legal! Gosto muito de Sesame Street!<br />
— O que é o Sesame Street? –preguntou Mi-Hee.<br />
— É un programa infantil muito conhecido. Você não conhece a rã<br />
Gustavo?- respondeu abraiado Inácio.<br />
— Ah, si! Já sei! Eu tinha em criança um boneco de peluxe da rã<br />
Gustavo- aplaudiu daquela Mi-Hee.<br />
— Eu sempre preferi o monstro das bolachas- terciou Sun-Young. A<br />
proposta de Lucas parecía ter triunfado definitivamente.- E você,<br />
Lucas? Qual era o seu preferido?<br />
— Coco. O meu preferido era Coco. Suave y azul.<br />
— E Epi e Blas. Que acham de Epi e Blas?- preguntou Inácio.<br />
Conversaron animadamente sobre os seus recordos infantís até ben<br />
entrada a noite e preparárono todo para a viaxe.<br />
Saíron aos dous días no pequeno utilitario do Inácio. Ben de mañá. O día<br />
era espléndido. Un día de sol de comezos da primavera. O Inácio estaba<br />
particularmente contento.<br />
— Eh, amigos. Vocês escutaram os noticiários? O Lula é o presidente<br />
do Brasil.<br />
— Parabéns.<br />
— Vão-se foder agora os americanos de merda, meus. E os latifundistas,<br />
e os banqueiros, e toda a merda...Ligaram-me esta manhã os velhos<br />
companheiros da faculdade. Estavam bêbados, meus. Aquilo parecia<br />
o carnaval.<br />
O Inácio púxose nostálxico, lembrando as súas andanzas de militante de<br />
base do Partido dos Trabalhadores.<br />
— E na Galiza quem manda?- preguntoulle Sun-Young curiosa a<br />
Lucas.<br />
— Manuel Fraga.<br />
1
1 0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Esse quem é?<br />
— Ese é um velho que foi ministro de Franco.<br />
— Sim? Ele foi ministro do Franco? E como lhe permetem ser presidente<br />
numa democracia?- Sun-Young estaba realmente perplexa.<br />
— Non sei, Sun. Se o soubera...<br />
— Em todas partes há que engolir sapo- Mi-Hee entrou na conversa<br />
recostada no asento e ollando para a paisaxe-. Por que você que<br />
acha, Sun, do Kim Dae Jung?<br />
— Ah. Não me fale desse cara!<br />
O Inácio propuxo parar a comer nunha estación de servizo. Mi-Hee e Sun-<br />
Young aproveitaron para ir xuntas ao baño. Lucas pediu sandwiches para<br />
todos.<br />
— Tou pensando em voltar pro Brasil, meu. Se a Sun quiser vir<br />
comigo, voltaria amanhã mesmo. Hei-lhe perguntar um dia destes–<br />
confesoulle o Inácio a Lucas mentres sorbía unha coca-cola- Há<br />
muito que não vou por lá e com o Lula seguro que vão começar uns<br />
anos muito interessantes.<br />
— Seguro que si.<br />
— E você? Nunca pensou em voltar?<br />
— Ás veces.<br />
Mi-Hee e Sun-Young volveron do baño rindo e falando confidencias en<br />
coreano. Comeron rápido, tomaron un café e retomaron a viaxe. Chegaron<br />
a Philadelphia pouco antes do serán. Instaláronse nun humilde hotel de<br />
dúas estrelas. Deron un pequeno paseo pola cidade e volveron cedo para o<br />
hotel para estragar as existencias do moble-bar.<br />
Á mañá seguinte erguéronse cedo e saíron cara ao parque temático de<br />
Sesame Street.
O HOME INÉDITO<br />
— E somos os únicos que não trazemos crianças- riu a Mi-Hee.<br />
Recibiunos unha Peggy de tres metros. Axiña apareceron o resto dos<br />
personaxes: Triki, Epi e Blas, a rá Gustavo e... Coco.<br />
— Coco! Como estás?- A reacción de Lucas non se correspondía coa<br />
súa idade.<br />
— Fine, man! Where are you from?<br />
— I´m from Galiza.<br />
— What?<br />
— Da igual. I´m from Spain.<br />
— Oh! Alegría. Arriba y abajou. Up & down, mister.<br />
— UP & down. Gha, gha, gha.<br />
Fixéronse os catro unha foto con Coco. Certamente estábano a pasar pipa.<br />
— Eh, Lucas. Venha para cá - berrou o Inácio que conversaba<br />
animadamente coa rá Gustavo.- Estamos tendo um interessante<br />
debate sobre a deontologia jornalística. Una-se.<br />
— Vou. Espera que acabo de falar con Coco.<br />
Mi-Hee e Sun-Young rian ás gargalladas co Triki. Finalmente foron<br />
comer unha hamburguesa ao Sesame burguer.<br />
— Vocês pensam que é possível?- ría Mi-Hee.- O monstro das bolachas<br />
queria combinar comigo para a noite.<br />
— Como!- o natural celoso de Lucas saltou coma un resorte- Que<br />
vergonza! Un boneco? Que noxo! Puto Triki! Vaia un exemplo para<br />
os cativos!.<br />
— Não se ponha assim, cara –recriminoulle pavero o Inácio- Você<br />
pense no pobre trabalhador que há debaixo do disfarce. É humano,<br />
meu!<br />
1 1
1 2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Non, Inácio, non! Para min é Triki, entendes? Debería terlle un<br />
pouco de respecto ao seu personaxe!<br />
— Fica assim sempre?- preguntoulle Sun-Young a Mi-Hee.<br />
— Sim, sempre. É um ciumento!<br />
— Xa está ben! Si, que pasa, son un pouco celoso!<br />
“Son un pouco celoso”. Lucas dixo isto mirando para Sun-Young e, de<br />
súpeto, atopouna moi fermosa. Comparouna con Mi-Hee e descubriu como<br />
esta xa non era a mesma que aparecera aquel día no apartamento do Inácio,<br />
coas botellas de viño italiano na man. Era unha muller máis, simplemente.<br />
Fermosa, é certo, pero... máis que Sun-Young, por exemplo? Non sabería<br />
que respostar.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 32<br />
— O único que me apena é que a partir de agora ímonos ver moito<br />
menos.<br />
— Si, Laurita. Xa pensei niso.<br />
— Caramba, voute botar estrañar.<br />
— E eu a ti. Pero habémonos de ver igual.<br />
— Iso espero. Que non te esquezas de min.<br />
— Non, parviola. Como me había esquecer de ti.<br />
Ramón aparece cantando cunha chea considerable.<br />
— QUE VIVA O AMOOOOR!<br />
— Ja, ja. Que rápido bebe este Ramón!<br />
— Fai ben. Un non se licenza todos os días.<br />
— Que che parece se pedimos unha canción?<br />
— Vale.<br />
Lucas e Laurita achéganse cara a cabina do disc jockey.<br />
— Ei, guapo! Queremos pedir unha!<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— ¿Como?<br />
— Que queremos pedir unha canción.<br />
— Teneis que esperar un poquito. Es que tengo ya varias<br />
comprometidas.<br />
— Anda, por favor, que é unha canción moi importante.<br />
— Venga va. ¿Cuál queréis?<br />
— Beso a beso de Los Chicanos del Sur.<br />
— Está bien. Si esperáis un poquito os la pongo.¿Vale?<br />
— Vale. Grazas.<br />
Aparece Lázaro.<br />
— Eh, Lucas, Laurita. Hai un grupo aí que ten farlopa. Estades<br />
interesados?<br />
— Non, non me interesa.<br />
— E ti, Laurita?<br />
— Uf, non sei! Un día é un día!<br />
— Non, hom, Laurita. Ti pensa que noxo, meter todo iso pola nacha.<br />
— Si, por un lado si que me dá un pouco de noxo, pero polo outro teño<br />
curiosidade.<br />
— Aaagh, non sexas parva! Bebe, oh!<br />
— Veña, de acordo. De momento non quero.<br />
— Como queirades. Eu vou probar. Total, Que perdo?<br />
— Nada.<br />
— Daquela... E Ramón? Vistes a Ramón?<br />
— Si. Anda por aí. Ese seguro que che ha de querer.<br />
— Vouno buscar logo...<br />
Lázaro desaparece.<br />
— Eu xa vou un pouquiño afectada.<br />
— Si?
O HOME INÉDITO<br />
— Si. Un pouquiño nada máis pero si.<br />
— A verdade é que si. Andas cun sorriso parvo deses.<br />
— Non.<br />
— Si, de verdade.<br />
— Non, hom. Mira como estou seria.<br />
— Que non, Laurita, Que non es capaz.<br />
— Je, je. Pois non. Vaites!<br />
Beso a beso<br />
Yo me enamoré de ti<br />
Beso a beso<br />
Yo me enamoré de tí.<br />
— Ei, Lucas. A nosa canción. Me enamoré de ti.<br />
— Y la lunaaaa a los dos nos transformó.<br />
— Que non é así a letra.<br />
— Que máis ten.<br />
— Veña. Imos bailar.<br />
Lucas e Laurita métense na pista de baile. Ramón aparece cantando cunha<br />
copa en alto.<br />
— QUE VIVA O AMOOORRRR!<br />
— Ramón. Baila con nós.<br />
— Veña si. Me enamorré de tiii.<br />
— Non caias!<br />
— Que máish ten! Oesh, Lucash! Vichesh a Tania Carrashco, que<br />
veshtidiño ten!<br />
— Si. Estache cachonda, eh?<br />
— Uf! Voulle entrarr hoxe! Téñoo xa decidido.<br />
— Claro que si.<br />
— Vou para alá logo. Dádeme sorte.<br />
1 5
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Sorte tio.<br />
— Grrazash. Chao. Ui.<br />
— Coidado, hom! Estás ben? Mancácheste?<br />
— Non, trranquilos. Eshtou ben. Contrrrolo.<br />
Ramón desaparece a tombos entre a multitude.<br />
— Que mal bailas, Lucas!<br />
— Que bailo mal dis? Carambas, Laurita, non me digas iso!<br />
Bailar de lejos<br />
No es bailar<br />
Es como dos bailando solos<br />
Tú bailando en tu...<br />
— Ohhh. Rematou a nosa canción.<br />
— Si, que rabia. Pero esta é moi bonita tamén. Quedamos?<br />
— Pero é que eu... bailar agarrado si que non sei.<br />
— Apréndoche eu.<br />
— É que son moi torpe.<br />
— Ti agarra e cala.<br />
Bailar pegados es bailar<br />
igual que baila el mar<br />
con los delfineeeeeees.<br />
— Pois non o fas tan mal.<br />
— Dilo de verdade? (“Oh, estame pasando a man pola cariña!”)<br />
— De verdade.<br />
— Grazas.<br />
— Pero agarra máis abaixo.<br />
— Como?
O HOME INÉDITO<br />
— Que agarres máis abaixo. Así.<br />
— Así? ( “Ui, ui, ui! Onde me levas a manciña! Que cuíño tes,<br />
Laurita!”)<br />
— E agora reláxate e déixate levar pola música.<br />
— Vale.<br />
— Mira que ben.<br />
— Si? (“Vouche acariñar a cabeza. Que non che pareza mal”)<br />
— Mmmm.<br />
— Ui, perdón.<br />
— Non, segue. Que gusto!<br />
— Como queiras.<br />
— Que forte estás!<br />
— Como?<br />
— Que que forte estás! Tes unha espaldiña moi feita!<br />
— A que si? (“Agarra miña reina, agarra”)<br />
— Siii. Moi feita.<br />
— Ti tamén es moi feita.<br />
— Si? Son guapa?<br />
— Moi guapa.<br />
— Non.<br />
— Que si. Dígocho en serio.<br />
— Boh! Estás de broma.<br />
— Non, Laurita, non. Estou moi en serio.<br />
— Que riquiño!<br />
— Ghe, ghe. (“Onde vas, cocha? Ai, ai, ai!”)<br />
— Estás quente, carallo!.<br />
— Que dis?<br />
— Non sei. Estou borracha, Lucas.<br />
— Eu empezo a estar un pouquiño tamén.<br />
— Imos para fóra un cacho?<br />
— Vale.<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Lucas e Laurita marchan cara a porta. Ramón aparece con Tania Carrasco.<br />
— Ei, Lucash. Déixame cartosh para convidar a eshta beleza.<br />
— De verdade que non importa, Ramón. Que teño eu cartos.<br />
— Non, Tania. Dixen que che ía convidar e convido.<br />
— De verdade que...<br />
— Que non<br />
— Canto queres?<br />
— Dame dúas mil pesetas.<br />
— Carallo, Ramón.<br />
— Anda, porr favorr.<br />
— Veña. Está ben.<br />
— Grrazash,amigo.<br />
— Pásao ben.<br />
— Claro que sip. VIVA O AMORRR!<br />
Lucas e Laurita están xa fóra.<br />
— Que frío!<br />
— Tes frío, Laurita? Queres o meu abrigo?<br />
— Pois non che vou dicir que non.<br />
— Toma. Abrígate.<br />
— Grazas, Lucas. E ti? Non tes frio? frío?<br />
— Non, hom.<br />
— Acompáñasme á casa? Estou un pouco mareada.<br />
— Vale. Imos. (“Estasme dando a manciña? Non pode ser!”)<br />
— Súache a man.<br />
— Si? Será do calor que facía dentro.<br />
— Estás nervioso?<br />
— Non, hom. Por que había estar nervioso?<br />
— Non sei. Ghighi.<br />
— Non digas burradas.
O HOME INÉDITO<br />
— Ata logo, parella.<br />
— Ata logo.<br />
— Fixácheste? Chamounos parella. Ti pensas que fariamos unha boa<br />
parella?<br />
— Como? Que se fariamos unha boa parella? Pois... non sei... Laurita...<br />
que queres que che diga...<br />
— Ti saberás.<br />
— Si, claro.<br />
— Sabes que xa non me vexo con Anxo?.<br />
— Non?. Non sabía nada.<br />
— Pois si. Gústame outro.<br />
— Gústache outro? Quen?<br />
— Non o imaxinas? Pois coñécelo ben.<br />
— De verdade?<br />
— Si.<br />
— Quen é?<br />
— Carai, Lucas. Tes que adiviñalo.<br />
— Uffff. Non sei. Ramón?<br />
— Non hom.<br />
— Lázaro?<br />
— Boh.<br />
— Pois non sei quen pode ser (“Son eu! Son eu! Son eu! Case seguro<br />
que son eu!”)<br />
— Ti pensa.<br />
— Vale.<br />
— E a ti non hai quen che guste?<br />
— Non, penso que non.<br />
— Si que hai, Lucas. Non mintas. Caramba, que introvertido es con<br />
estas cousas.<br />
— Ti cres?<br />
— Si. É que pensas que non me decato?<br />
— De que?<br />
1
150 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— De que che gusta alguén.<br />
— Quen logo?<br />
— Ufff! Que torpe! Pensa e xa verás como che acorda.<br />
— Está ben. Penso logo.<br />
— Se che gusta alguén deberías dicirllo canto antes.<br />
— Claro (“Voucho dicir, Laurita. Voucho dicir. Dáme un minuto.<br />
Cando cheguemos ao portal heicho dicir”)<br />
— Chegamos.<br />
— Si.<br />
— En fin. Eu quedo aquí.<br />
— Claro.<br />
— Aínda non sabes quen é o que me gusta?<br />
— Non. A verdade é que non (“Dame un minuto, Laurita. Un minuto<br />
nada máis. Dimo ti, por favor. Non ves que non me atrevo. Como<br />
queres que cho diga”)<br />
— Pois bueno.<br />
— Pois nada.<br />
— Grazas por vir.<br />
— Non é nada.<br />
— Ata mañá logo.<br />
— Até mañá (“Gústoche. Son eu. Agora seino. Se non porque tes os<br />
ollos tan húmidos, porque che tremen así os beizos... son eu. Dimo<br />
ti, por favor. Dimo dunha vez. Non marches”)<br />
— Lucas.<br />
— QUE?<br />
— ...<br />
— ...<br />
— Nada. Iso. até mañá.<br />
— A-té ma-ñá Laurita.<br />
Laurita desaparece na escuridade do portal. Lucas queda alí por cinco<br />
minutos tal vez. Finalmente marcha.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 33<br />
Mi-Hee sentou na cama e quitou os zapatos. Deitouse e botou un fondo<br />
suspiro.<br />
— Que cansada, estou, porra!<br />
Lucas asomou pola fiestra. Daba para unha ancha avenida, ateigada de<br />
tránsito.<br />
— Olá bonitão- Sun-Young saudábao dende a fiestra do lado. –Venham<br />
tomar alguna coisa ao bar em dez minutos.<br />
— Si, claro- Lucas notou que se lle quebrara a voz.<br />
— Como foi divertido, eh!<br />
— Si, moi bem<br />
— Foi muito engraçado. E a Mi-Hee?<br />
— Deitouse a descansar un cacho.<br />
Escoitou a Mi-Hee berrar dende dentro.<br />
— Que faz, Lucas? Deixe de seduzir a essa. É uma ladra de <strong>home</strong>ns.<br />
151
152 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Si, claro.<br />
Lucas precipitouse torpemente no interior da habitación. Escoitou pola<br />
fiestra a risa de Sun-Young. Mi-Hee ría tamén estomballada na cama.<br />
— Venha para cá, coração.<br />
Sentou ao seu lado. Mi-Hee acariñoulle o pelo tenramente. Quitoulle de<br />
vagariño a camisa e bicoulle as costas, e o pescozo, mentres coas mans<br />
procuraba quitarlle o cinto.<br />
— Deixe eu o bichinho.<br />
Lucas deixábase facer.<br />
— Non temos tempo tempo, amor. Quedamos con eles no bar en dez<br />
minutos.<br />
— Ah. Chibungo do caralho!- recriminoulle divertida Mi-Hee.<br />
Arrombáronse e baixaron ao bar. Sun-Young e Inácio tomaran xa asento<br />
nunha mesa baixa con sillóns e o camareiro servíalles unhas copas.<br />
— Sentem, meus, e peçam que vamos apanhar um bom pileque!<br />
Un <strong>home</strong> de frac sentou a carón dun piano. Probou as teclas e mailo<br />
micrófono e empezou a cantar malamente vellas cancións de jazz.<br />
— Ele canta lindo- dixo Sun-Young para sorpresa dos demais.<br />
— Canta mal pra caramba, Sun!- respostoulle o Inácio.<br />
— Mas eu gosto dessas canções velhas. Gostaria ter sido cantora mas a<br />
voz não acompanhou.<br />
— Certamente não.
O HOME INÉDITO<br />
— Não seia mau, Inácio- interpelou cariñosa Mi-Hee.- A Sun tem uma<br />
voz muito linda.<br />
— Você está louca, chapa.<br />
— Não. Falo a sério, Sun. Peça aí para cantar e lhe cale a boca a este<br />
malandro.<br />
— Não, Mi. Que vergonha!.<br />
— Sim. Que vergonha. Isso digo eu.<br />
— Eu nunca che escoitei cantar- saltou daquela bruscamente Lucas.<br />
— Não sabe a sorte que tem, meu.<br />
Mi-Hee ergueuse de súpeto e achegouse cara o pianista.<br />
— Aonde vai, Mi!- berroulle Sun-Young arrepiada mentres Mi-Hee<br />
faláballe ao pianista ao oído.- Oh, meu Deus, Está louca.- Mi-<br />
Hee voltou á mesa cos ollos vidrosos e sorrindo. Ía xa un pouco<br />
peneque. Chiscoulle o ollo a Sun-Young. O pianista rematou a<br />
canción bruscamente.<br />
— I want to invite Miss Sun-Young to sing with me. – O resto das<br />
mesas dirixiron a súa mirada cara Sun-Young, Inácio e Mi-Hee<br />
escacharon a rir. Sun-Young tiña tanto pudor como ganas de saír. – I<br />
know you sing very well. Come. Take it easy.- Ergueuse finalmente<br />
e achegouse tímida cara ao piano.<br />
— Oh. Eu precisso outro copo para aturar isto- dixo Inácio. Lucas<br />
permanecía en silencio. Tiña verdadeira ansia por escoitar a voz de<br />
Sun-Young. Mirouna axustando o pé de micro, separando o peliño<br />
de diante da cara, tusindo mecanicamente para afinar a voz. Mi-Hee<br />
non paraba de rir e bebía aos grolos, Caíalle todo polo queixo e mais<br />
pola roupa. Do resto das mesas miraban tamén curiosas para Sun-<br />
Young. Falou en voz baixa co pianista para decidir a canción. Soaron<br />
uns primeiros acordes.<br />
15
15 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Ânimo, Sun-Young! - berrou escandalosamente Mi-Hee. Sun-<br />
Young sorriu. A canción comezou. Naceron as primeiras notas da<br />
súa gorxa: BLUUU MUUUUN.<br />
— Oh, meu Deus! – exclamou Inácio.<br />
TCHHSS!- O Lucas mandouno calar. A Mi-Hee e mais ao Inácio deulles a<br />
risa, Sun-Young cantaba, abofé, con moito sentimento, Tiña a voz grave e<br />
fermosa se ben chegaba con certas dificuldades ás notas máis altas. O Inácio,<br />
que entraba xa na fase estúpida da súa borracheira escachaba ostentosamente,<br />
estomballado no sofá, coas mans sobre o bandullo. Sun-Young cantaba cos<br />
ollos pechados e a cabeza baixa. De cando en vez erguía a mirada cara á<br />
mesa e só batía co interese de Lucas. Daquela sorríalle e Lucas devolvíalle o<br />
sorriso. No resto das mesas tamén sorrían educada e compasivamente tras<br />
cada nota desafinada. O pianista forzou o remate da canción.<br />
- BRAVOOOO!FFFIIIIUUUUU!- O Inácio estaba descontrolado. O<br />
Lucas mandouno calar novamente e a Mi-Hee non puido conter o riso e<br />
caeulle a bebida outra volta por toda a camiseta. Sun-Young saudou coa<br />
cabeza ao pianista, primeiro, ao público despois, e tornou cara a mesa.<br />
— Que tal?- preguntou cunha inocencia brutal.<br />
— Moi ben. Gustoume moito- respostoulle Lucas.<br />
— Há confiança, meu. Diga a verdade- implorou Inácio.<br />
— De verdade que me gustou. Moito.<br />
— Sim? Gostou? Acho que desafinei alguma vez mas estou contente.<br />
— Mpppf! Alguma vez só?<br />
— Non desafinaches. Estiveches moi ben.<br />
— Obrigado. Mas reconheça que devo ensaiar.<br />
O Inácio pedira outras máis. Empezaban a perder a conta. Mi-Hee e Inácio
O HOME INÉDITO<br />
non podían xa coa euforia que levaban enriba. Lucas estaba sereo, mais a<br />
cabeza empezaba a darlle pequenas voltas. Sun-Young, en cambio, bebía<br />
a modo, a pequenos groliños e parecía que na vida lle subiría aquilo a<br />
cabeza.<br />
— Tenho uma ideia, meus?- saltou daquela Inácio, fóra de si.<br />
— O que?<br />
— Nunca tiveram ganas de fazer loucuras dessas de pensar que nunca<br />
as fariam na vida?<br />
— Sim, sim-. Mi-Hee aplaudía e pegaba pequenos chimpos no sofá.<br />
— Mas diga o quê- preguntou Sun-Young.<br />
— Não, melhor não. É muito forte, meus- O Inácio fíxose o interesante.<br />
Recostouse no sofá e pegou un grolo da súa copa.<br />
— Não seja estúpido Inácio. Diga logo- protestou Mi-Hee.<br />
— Sim, claro. Diga- insistiu Sun-Young<br />
— Tá bem. Logo não digam que não os adverti.- Volveuse anicar cara<br />
adiante.- Acheguem-se.- Formaron un corro ao seu redor. Tomou<br />
outro grolo para prolongar o suspense.- Proponho que façamos um<br />
uma troca de parceiros, meus.<br />
Calaron todos. Miráronse os uns aos outros.<br />
— Sim! Acho que é uma ideia porreta! – berrou Mi-Hee. Inácio sorriu<br />
maquiavelicamente. Lucas estaba pálido. Mirou incrédulo para Mi-<br />
Hee. Quixo recriminala pero estaba tan borracha que non reparaba<br />
nel. Mirou logo para Sun-Young. Ela estaba pálida tamén mais<br />
mantiña a compostura. A borracheira xogoulle unha mala pasada<br />
a Lucas e fixo pasar pola súa mente a cara extasiada e mailo corpo<br />
espido de Sun-Young debaixo do seu. Avergonzouse de contado.<br />
— Non digades parvadas. Estades borrachos.<br />
— Vocé sempre igual, porra! É um reacionário. Não foda a diversão.<br />
Mas olhe para Sun-Young. É que não gosta dela? – Inácio xa puxera<br />
155
15 CARLOS G. MEIXIDE<br />
a súa man na coxa de Mi-Hee.<br />
— Claro, Lucas. Não foda. É uma noite só. Há ser divertido-. Mi-Hee<br />
pasou a súa man por riba da man de Inácio.<br />
— Lucas tem razão! Estão bêbados! Não falam a sério- indicou Sun-<br />
Young.<br />
— Você também, Sun?<br />
— A mim francamente tanto me faz- dixo isto máis por despeito que<br />
por verdadeiro pasotismo.<br />
— Então vamos, Mi-Hee- Incorporáronse da man. A Lucas doíalle<br />
terribelmente a cabeza. Estomballárase no sofá e non tiña forzas xa<br />
nin para rifar con eles que estaban a piques de chegar ao ascensor.<br />
Sun-Young mirouno compasivamente e colleuno da man.<br />
— Vem- díxolle. E subiu con ela até o cuarto.
O HOME INÉDITO<br />
Capítulo 34<br />
— Ola, Macías.<br />
— Home, Don Lucas! Senta, carallo! Coñeces a Lijó e Meixide?<br />
— Si... Vinos aquel día. Que tal?<br />
— Ola.<br />
— Ola, que tal.<br />
— Quedei con eles, hostias, porque convencinos ao final para que<br />
me fagan o libro de diálogos cómicos. Vai ser... vai ser... iso vai ser<br />
brutal.<br />
— Si, seguro que si, pero hai unha cousa Macías que temos que concretar.<br />
A parte económica non nos acaba de satisfacer de todo...<br />
— Ti tranquilo, Meixide, carallo! Xa verás como todo se arranxa.<br />
— Iso espero.<br />
— Que queres tomar, Lucas?<br />
— Unha orchata, se teñen.<br />
— Orchata? Oh! Gústache a orchata? A min encántame tamén a orchata<br />
Verdade Lijó?<br />
— Abofé, Meixide. Es un verdadeiro apaixoado da orchata. Non cho<br />
vou negar. A min, en cambio o que me encanta é a ensaladilla.<br />
— É certo. Agora que o dis sempre que podes pides ensaladilla.<br />
15
15 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Formidábeis!. Vaia dous. Ghagha. Poderiades estar así horas e horas.<br />
Por que non engadides no libro un diálogo sobre comidas? Sería<br />
hilarante, carallo!<br />
— Macías, por favor. Estabamos falando en serio.<br />
— Oh, perdoa Meixide, pero é que un non sabe cando falades en broma<br />
e cando falades en serio. Sodes tan graciosos!<br />
— Macías, perdoa que che interrompa pero é que...<br />
— Si, si, si. Perdoa ti, Lucas Que traes logo?<br />
— Uns poemas novos.<br />
— Serán bos?<br />
— Penso que si.<br />
— O carallo este évos un poeta de coidado. Recítalles aquí a Lijó e<br />
Meixide o de Jorge Borge.<br />
— Non sei... agora?<br />
— Si. Recita. Gústanos escoitar voces novas de cando en vez. Verdade<br />
Lijó?<br />
— Abofé Meixide.<br />
— Claro, carallo! Recítalles aí!<br />
— Está ben:<br />
Como como<br />
Pensou Jorge Borge<br />
— Gho, gho! Que pavero! Verdade Lijó?<br />
— Abofé Meixide<br />
— Va que si? Este évos un carallán!.<br />
— Grazas. Moitas grazas. Pero Macías, teño un par de poemas novos<br />
que me gustaría que leses. Se cadra, sumando co resto, dá para un<br />
libriño.<br />
— Pero que ansia por publicar, carallo!<br />
— Son radicalmente diferentes. Son poemas de desamor.<br />
— Hostias!
O HOME INÉDITO<br />
— Si, de desamor. Se queres velos...<br />
— Por favor. Recítanos logo.<br />
— Este chámase: Desamor escríbese con D.<br />
— Fantastico! Gho, gho! Desamor escríbese con D. Fantástico, verdade<br />
Lijó?.<br />
— Gho, gho. Abofellas, Meixide<br />
— En fin. Recito.<br />
Desamor escríbese con D<br />
D De desamor,<br />
De desgraza<br />
De desamparo.<br />
De días dubidando<br />
De dores<br />
De desgarros<br />
D de derrota<br />
De decepción,<br />
De desencanto.<br />
— ...<br />
— ...<br />
— Xa está?<br />
— Si.<br />
— MPPPPFFFF. Gho, gho! Fantástico! Todo con D! Delicioso!<br />
— Delirante!<br />
— Pero, Lucas, meu rei, que che pasou, carallo! Que trascendente te<br />
volviches!<br />
— Non che gustou?<br />
— Home...<br />
— A min gustoume. É moi inocente. Verdade Lijó?<br />
— Abofé, Meixide.<br />
— Está ben. Xa vexo que non...<br />
15
1 0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Pero non te poñas así carallo! A ver! Non tes máis?<br />
— Si, pero...<br />
— Pero que?<br />
— Macías, vouche pedir que me sexas franco...vasme publicar algún<br />
día?<br />
— Home... Lucas... iso non se pregunta así, de sopetón... <strong>home</strong>...<br />
algún día ao mellor.... dentro duns anos.... cando a túa obra estea un<br />
pouquiño máis madura... se cadra... pode ser que si. Eu confío en ti<br />
plenamente. Es gracioso, claro, non cabe dúbida! O que pasa que...<br />
tes que entender que a miña é unha editorial modesta... e...<br />
— Ou sexa. Que non.<br />
— Agora mesmo digamos como que non.<br />
— Entendo. En fin, marcho. Grazas por todo. Lijó, Meixide, un pracer<br />
coñecervos.<br />
— Igualmente chavalote.<br />
— Adeus. Déixenme que convide.<br />
— Non, carallo, xa pago eu.<br />
— De verdade, Macías, permíteme que convide. Un pracer. até<br />
sempre.
O HOME INÉDITO<br />
— Impórtache que fume?<br />
— Não.<br />
Capítulo 35<br />
Lucas prendeu un cigarro. Sun-Young sentou na cama. Permaneceron varios<br />
minutos en silencio. Do cuarto do lado chegaban as risadas de Inácio e Mi-<br />
Hee. O rostro de Lucas estaba desencaixado. Miraba cara o chan. Esqueceu<br />
o cigarrillo até lle caer a cinza na moqueta. As risas de Mi-Hee cravábanselle<br />
coma coitelos na cabeza. Ao pouco escoitouna xemer. O Inácio bufaba<br />
como un touro. Mirou daquela para Sun-Young. Esta soltara o pelo e quitara<br />
as botas. Permanecía impasíbel aos ruidos do cuarto do lado. A Lucas,<br />
inconscientemente, debeulle caer unha bágoa. Sun-Young incorporouse e<br />
achegouse a el. Acariñouno docemente. Tiña as mans frías. Enxugoulle as<br />
bágoas. Lucas agradeceullo coa mirada. Mi-Hee e Inácio parecían non ter<br />
límite. Sun-Young quitou a camiseta. Colleulle a man a Lucas e apertouna<br />
contra os seus peitos. Estremeceron cun chío terríbel de Mi-Hee. Sun-<br />
Young descubriu o pavor no rostro de Lucas. Pasoulle a man polo pescozo<br />
e apretouno contra el. Bicouno cun amor que nunca antes sentira Lucas.<br />
Sun-Young entregáraselle toda.Apertoulle o lombo, o cuíño “Vaia cuíño,<br />
deus!”.<br />
1 1
1 2 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Siga! Siga, meu!- Os berros de Mi-Hee eran descoñecidos para<br />
Lucas “Comigo nunca tal berrou”. Cando pensaba nestas cuestións<br />
desafogábase apertando a Sun-Young cada vez con máis forza. Esta<br />
empezara a desabotoarlle a camisa. Bicáballe docemente o peito. A<br />
Lucas excitouno a humidade da súa lingua.<br />
— Toma, caralho, toma!- O Inácio berraba coma un cocho. A lingua de<br />
Sun-Young rodeaba agora o embigo de Lucas. TOC TOC TOC. A<br />
cabeceira da cama do lado batía contra a parede. Sun-Young tentaba<br />
quitarlle o cinto. TOC TOC TOC TOC TOC TOC- Toma, caralho,<br />
toma.-<br />
— Ah, ah, ah, assim, meu, assim.<br />
Lucas sentiu como lle caía o pantalón pernas abaixo. Máis de súpeto Sun-<br />
Young deixou de acariñalo. Mirouna chorando, axeonllada aos seus pés.<br />
Sentou no chan, ao seu lado e abrazouna con cariño. Permaneceron así,<br />
chorando xuntos, horas, até que a paixón comezou esmorecer na habitación<br />
do lado.<br />
* * * *<br />
Acordaron entrelazados, no chan aínda. O Inácio petáralles na porta.<br />
— Se despachem meus. É tarde!<br />
Separáronse devagar. Sun-Young foi á ducha. Lucas atopou o paquete de<br />
tabaco sobre a mesa. Prendeu un pito. Lembrou a noite anterior. O pesadelo<br />
dos xemidos extasiados de Mi-Hee. Imaxinou a escena. Inácio espido<br />
sobre Mi-Hee espida. Tiña tendenza a torturarse daquela maneira. Logo<br />
lembrou a lingua de Sun-Young no seu peito. Empalmouse. “Son un puto<br />
cocho!”. Fora amor verdadeiro aquel abrazo no que adormeceran xuntos,<br />
caladamente, mais arrepentíase de non terlle feito o amor porcamente.<br />
Sun-Young saíu da ducha. Estaba fresca como unha mazá. El estaba suado<br />
e fedorento como a súa alma e desexou abalanzarse sobre ela, botar por
O HOME INÉDITO<br />
terra toda a confianza establecida apenas unhas horas antes. Contívose.<br />
Desafogouse só, na ducha.<br />
O Inácio volveu petar<br />
— Se despachem, meus! Temos que ir embora! A sério.<br />
Sun-Young peiteábase diante do espello. Lucas mirouna e decatouse de que<br />
había tempo que ela tamén o miraba con tenrura.<br />
— Lhe quero muito, Lucas- díxolle cun sorriso.<br />
Lucas permaneceu en silencio. Sun-Young pasou por diante del para meter<br />
o neceser na maleta. Arrecendía a limpa. “Que cheiriño tan feito” pensaba<br />
Lucas.<br />
Estaban para saír Antes de abrir a porta Sun-Young colleuno da man.<br />
— Como estás?- preguntoulle.<br />
— Ben. E ti?<br />
— Eu tambén. Muito bem. Obrigada- Deulle unha chucha. Saíron. Mi-<br />
Hee e Inácio agardaban no corredor coas maletas na man. Lucas<br />
cruzou a súa mirada coa de Inácio. Este esquivoulla. Logo mirou<br />
para Mi-Hee, que baixou a cabeza.<br />
Fixeron a viaxe de volta sen falárense unha palabra. Escoitaban a radio.<br />
Lucas non despegaba a mirada da xanela. Mi-Hee tampouco.<br />
Pouco antes de chegar a Nova Iorque Lucas sentiu a man de Mi-Hee sobre<br />
a súa. Tivo desexos de lla coller tamén mais asaltouno o orgullo e rexeitouna<br />
con desprezo. Mi-Hee non fixo máis intentos.<br />
Chegaron ao apartamento. Mi-Hee apañou un paraguaio no frigorífico e<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
tirouse no sofá a ver a televisión. Lucas pechouse a cagar no baño. Estivo<br />
media hora alí pechado. De súpeto pasoulle pola cabeza a idea de que non<br />
pintase nada xa en Nova Iorque. Talvez non pintara nada en ningures. “Para<br />
non pintar nada mellor volvo para casa e ¡hala!” . Para a casa. E Mi-Hee<br />
quedaría tan pancha como se nada tivese acontecido. Non o había estrañar.<br />
Sería feliz a moi sinvergüenza. “Ou non”. Ás veces, os que se comen moito<br />
a cabeza pensan que os demais non se comen a cabeza tanto coma eles.<br />
Grave erro. “Marcho ou non marcho?”. Lucas anicouse cara a diante para<br />
limpar a regaña do cu. “Son un ser detestábel”. Tirou da cisterna. Abriu a<br />
porta. Pereceulle que Mi-Hee choraba diante do televisor. Estaba vendo<br />
“Enamorarse” de Ulu Grosbard, con Robert de Niro e Meryl Streep. “Esa<br />
moito me gustara”.<br />
— Mi Hee...Quéresme?<br />
— Tchs. Espere um minuto.<br />
“ Xa vexo que non me queres”. Lucas virouse para entrar na cociña. Deron<br />
os créditos da película na televisión.<br />
— Pode dizer. Que querías?<br />
Lucas parou. Xirouse e repetiulle a pregunta.<br />
— Quéresme?<br />
— Claro que lhe quero. Muito, meu amor. Você está zangado<br />
comigo?.<br />
— Non, non estou.<br />
— Sim, pequeno. Bem o sei. Me disculpe. Sou imbecil. Muito imbecil.<br />
Mi-Hee levantou do sofá. Chantóuselle diante e bicouno.<br />
— Hoxe vou durmir no sofá.
O HOME INÉDITO<br />
— Nao seja assim. Durmamos juntos.<br />
— Non. Non podo.<br />
— Pequenino. Me disculpa.<br />
— Xa che disculpei. O que pasa é que non teño o corpo.<br />
— Pois deixe que durmo então eu no sofá.<br />
— Non, Mi-Hee. Durmo eu no sofá.<br />
Mi-Hee mirouno cuns olliños de pena que a Lucas parecéronlle sinceros.<br />
“Uf, que movida!”.<br />
— Eu tamén te quero pero...<br />
— Pero quê?<br />
— Pero... tanto ten. Boas noites.<br />
— ...boas noites.<br />
Acordou á mañá seguinte cunha terríbel postura no pescozo. Mi-Hee saíra<br />
xa para traballar. Deixáralle unha nota na cociña. “Que posso fazer para<br />
que me perdoe?”. Mirou para aquela nota tres cuartos de hora talvez até<br />
que a dobrou coidadosamente e a meteu na carteira. Entrou na habitación.<br />
Apañou a maleta e recolleu as súas cousas. Entre as sabas atopou unha<br />
braguiña usada de Mi- Hee. Cheirouna e meteuna tamén na maleta.<br />
Chamou un taxi e mais chamou a Sun-Young. Quedou en pasar pola súa<br />
casa antes de marchar definitivamente.<br />
Sun-Young abrazouno con forza.<br />
— Não seja louco, meu.<br />
— Aquí non pinto nada.<br />
— Ela quere-o bem. Estou certa.<br />
— Tanto ten. Non é só iso. Supoño que son máis cousas.<br />
— A morrinha?<br />
1 5
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
— Será a morriña.<br />
— Mas você é louco.<br />
— Xa.<br />
— Vou- te botar de menos.<br />
“Agora”. Lucas colleu a Sun Young pola cintura e bicouna con todas as<br />
ganas, cos ollos pechados e a lingua por diante.<br />
— Lucas! Que fazes?<br />
— Por ti si que quedo, Sun-Young.<br />
— Você estás louco. E estás enganado, meu. Não faça isso mais,<br />
Lucas.<br />
— Eu pensaba que...<br />
— Não. Como pode ser tão trapalhão?<br />
— Perdoa, Sun.<br />
— Vá embora, por favor. Vá embora.<br />
Lucas colleu a maleta e saiu do apartamento. Sentiu a porta pechar ás súas<br />
costas.
O HOME INÉDITO<br />
Aeroporto (1)<br />
- Mamá?... Ola mamá. Como estás? Estás con papá?... Si, eu estou ben. Si.<br />
Mira unha cousa. Si. Non te enfades. Non, non fixen nada malo... Vouno<br />
facer... tranquila, mamá, non te poñas así. Déixame falar! Voume... A Nova<br />
Iorque... Si, en serio. Estou no aeroporto... Xa merquei o billete... Xa non<br />
hai volta atrás... Non estou falando de broma, mamá... tranquila mamá...<br />
Vou só... Si, só... Non te poñas así, por favor... Se non volo dixen antes foi<br />
para que non vos preocuparades. Que xa sei como sodes... Si, mamá... Que<br />
marcho en serio... Non te poñas así, que non vou cambiar de opinión....<br />
Non chores, mamá, por favor, que non é para tanto! Que por que! Porque<br />
quero coñecer mundo e de paso aprendo inglés... Que si, mamá... Que non...<br />
Que non volvo.... Que xa che dixen que xa comprei o billete, mamá... Non<br />
veñades até aquí que non vos dá tempo a chegar... E eu marcho... Que o<br />
avión sae en media hora... Si, mamá... Non, non me poñas a papá que é<br />
pior... Xa llo dis ti... Que non, por favor... Papá?... Si, que marcho a Nova<br />
Iorque... Que non hai volta atrás papá, que xa llo dixen a mamá... Non te<br />
enfades, por favor, que é pior... Pois dille a mamá que non chore... Que é<br />
o mellor para min... Facédeme caso... En serio... Que vou aprender moito<br />
inglés... Non sei por canto tempo pero non vos preocupar que hei chamar<br />
todos os días... Que si... Non, papá... Que non collades o coche agora que<br />
non me pillades... En serio que marcho... Sinto se vos parece mal pero xa<br />
tomei a decisión... Que non chore mamá, por favor, carai!... Mamá? Que<br />
non te poñas así, fai o favor... Que xa verás como non pasa nada... Non<br />
ves que hoxendía todo o mundo vai por aí, coñecer mundo?... Que non,<br />
mamá, que Estados Unidos é un país seguro, que non me vai pasar nada...<br />
1
1 CARLOS G. MEIXIDE<br />
Xa verás... Non te enfades, caramba... Que vos quero moito... Que si... Si,<br />
teño... Teño aforriños... Que si... Pero oiches? Que se tal algún día vos pido<br />
que me mandedes cartos... Xa vos direi como... Ti tranquila por iso... Por iso<br />
non te preocupes... Non, de verdade que non... Que non chores... Oíches?<br />
Dille a papá que me renove o carné do Deportivo... Si, deixeino no caixón<br />
da mesiña... Mamá, estasme escoitando?... Que xa son maior, hom, que xa<br />
teño vintecatro anos... Claro, mamá... Xa sei que debería térvolo dito antes<br />
pero foi así... Agora xa está feito... Non chores, por favor... Si, Nova Iorque...<br />
Non, mamá, que iso é nas películas, que agora está moi seguro todo... Si,<br />
levo roupa abonda... Non te preocupes... De verdade, carai... Si, de inverno<br />
tamén.. Collín todas as camisetas de manga longa que tiña... Que si... Que<br />
xa verás como é para ben... Que así espabilo... E se cadra atopo alí traballo,<br />
que está mellor pagado... Non te creas.... Aquí tampouco hai tanto... Non<br />
mamá... Non mo pidas así que non vou cambiar de opinión... Veña, un bico<br />
moi forte... Dálle outro a papá... Que me renove o carné do Deportivo, que<br />
non lle esqueza... Veña, un bico moi grande... MUPPPCHS.... Non chores<br />
anda... Si, heite de chamar todos os días, xa verás como si... Ui, pare´e que<br />
n´ai co´ertura. T´ño que co´ga´. A´eu m´má . TOC: PIPIPIPIPIPIPI.<br />
“Uf. Adeus mamaíña, adeus papaíño”<br />
DIN DON DIN Atención, atención.... Pasaxeiros do vóo de Iberia Santiago<br />
de Compostela- Nova Iorque dispóñanse a embarcar, por favor.<br />
— En fin, Lucas. Supoño que agora si que teremos que nos despedir.<br />
— Si, agora si.<br />
— Ti tamén! En serio, non me queres dicir por que diaños marchas?<br />
— Xa che dixen, Laurita... que quero coñecer mundo.<br />
— Non sei, non sei... Tan tristón estes días e de súpeto, hala, a Nova<br />
Iorque...Es máis rariño!<br />
— Xa ves.<br />
— Veña. Pois nada máis. Pásao ben. E escribe.
O HOME INÉDITO<br />
— Vale. Grazas por me acompañares.<br />
— De nada. Para iso estamos as amigas.<br />
— Si claro.<br />
— Adeus Lucas.<br />
— Adeus Laurita.<br />
Aeroporto (2)<br />
Faltaban aínda un par de horas para embarcar. Lucas sentou tranquilamente e<br />
abriu o ordenador portatil. Repasou as tres páxinas que levaba escritas sobre<br />
a historia de amor homosexual entre os dous pilotos da Luttwaffe. “Que<br />
horror!” Borrouno todo dunha vez e abriu un documento novo. Atopábase<br />
nun estado semidepresivo que consideraba propicio para creación literaria.<br />
Co documento en branco matinou varios minutos. Escribiu finalmente:<br />
Sen ela vivir non podo, non podo vivir sen ela...<br />
Borrouno. “Puta manía de escribir sempre o que xa escribiron outros<br />
antes”. Quedou en branco cinco minutos máis. Volveu teclear.<br />
UN GALEGO EN NOVA IORQUE<br />
“Boh!” Sorriu e borrouno todo outra volta.”Vaia título!Anda que estou<br />
inspirado hoxe!”. Suspirou, frotou as mans e matinou novamente.<br />
— Que sorpresa! O futuro da poesía galega en Nova Iorque!<br />
1
1 0 CARLOS G. MEIXIDE<br />
A Lucas deulle un sobresalto. Aquela voz era máis que coñecida. Anxo<br />
Quintela sorríalle cunha maleta en cada man.<br />
— Ola, Anxo!<br />
— Que tal, Lucas? Vaia sorpresa! Xa sabía que andabas por aquí<br />
pero, carai, chegar e bater contigo así de repente... Se este é o<br />
cosmopolitismo famoso de Nova Iorque...! E logo? Volves para a<br />
casiña?<br />
— Si. Aquí xa tiven dabondo. E ti que fas?<br />
— Pois xa ves, eu veño. A ver que tal está isto.<br />
— Como anda todo por aló?<br />
— Oh! Cada vez pior. Xa podes imaxinar... Morreu Fraga. Sabías?<br />
— Que dis?<br />
— Non, ho. Era broma. Ese...!<br />
— Podía ser...<br />
— Cóntoche unha cousa?<br />
— Dime.<br />
— Sabes con quen anda Laurita?<br />
— Penso que si.<br />
— Efectivamente. Co Meixide. Hai que foderse! O mamalón pretencioso<br />
ese... O dos piños tortos.<br />
— Xa o sabía.<br />
— Cago´n tal! Mira que me cae mal. Xa sei que non debería falar así da<br />
xente pero é que... é que...<br />
— Tranquilo. A min tamén me cae como o carallo.<br />
— En fin. Dios dálle pan ao que non ten dentes. Non era así?<br />
— Si... anque o Meixide este outra cousa non, pero dentes tenche de<br />
sobra.<br />
— Tamén tes razón. Gha, gha! Veña, Lucas. Alégrome moito de verte.<br />
Boa viaxe!<br />
— Grazas. Que che vaia ben, Anxo.
O HOME INÉDITO<br />
O Quintela desapareceu entre a multitude. Lucas volveu centrarse na<br />
escritura.<br />
Esta é a historia dun <strong>home</strong> que escribe unha historia sobre un <strong>home</strong> que<br />
escribe unha historia sobre un <strong>home</strong> que escrijhfcjoajbclkjb.<br />
“Agh! A tomar polo cu!” Pechou o ordenador e relaxouse mirando pasar á<br />
xente. “ Vaia cuíño!”<br />
Chegoulle a hora de embarcar. Instalouse comodamente no seu asento e<br />
pechou os ollos.<br />
Faltaban apenas dous minutos para despegar. Empezara a caer nun<br />
agradábel sono cando sentiu que alguén sentaba ao seu lado. Desperezouse<br />
devagariño.<br />
— Lucas! What are you doing here?<br />
— Perdón? Oh, my god, Emily!<br />
— Are you going back to Santiago?<br />
— Yes.<br />
— Oh. I´m going to Santiago too. I want to see Apostol Santiago. You<br />
know? What a casuality! Oh, fucking bastard. We have many things<br />
to talk about! Por siertou. ¿Tú tener casa en Santiago? Yo nesesitar<br />
casa en Santiago. Fine! Yo ya tener casa en Santiago.<br />
“Oh, meu deus!<br />
FIN<br />
1 1
1 2 CARLOS G. MEIXIDE