Verbas do Tinteiro - Nº 5 - abril - 2017

OURENSÁNS NO TINTEIRO
Verbas
Por qué molesta tanto o
teléfono no teatro?: “A cuarta
parede está escura e a luz da
pantalla pódeche sacar do
papel. Non entendo que non se
poida ter o teléfono apagado
hora e media. O outro día, en
plena representación da
Asamblea, unha boa muller na
primeira fila estuvo co teléfono
quince minutos.
“Cando volve Pepe?”. A xente acércase a polo seu papel en
“Cuéntame cómo pasó”. Imposible andar sen ser interrompidos. O
galego é coñecido pola sua dilatada traxectoria como actor, cómico e
presentador pero poucos coñecen a súa afección pola gastronomía:
“Fun o primeiro tortilleiro de Ourense”. Montamos un bar “A Pita
Tola” onde chegamos a ter trinta tortillas diferentes, cada unha co seu
nome: A Lola de España, a perestroika, a electroshock… E tamén
metíame entre fogóns. Eu fago as gambas ó ajillo máis rico do
mundo”.
O que máis me doe, é que
ninguén lle dixo “señora,
apagueo”. Non entendo a xente
que vai o teatro se non é para
disfrutalo.
Na actualidade, Pazos combina os seus monólogos coa obra de teatro
“La Asamblea de las mujeres”, coa que está de xira por España: “É
un privilexio traballar cunha compañía de grandes profesionais:
Echanove, Lolita, Pedro Mari Sanchez…”.
O galego é un home de teatro, e disfrútao: “A nosa é unha
profesión de oficio. O 80% do tempo sófrese: os ensaios, as
inseguridades… canto máis veterano é o actor, máis medos temos
polas responsabilidades que asumimos. A maxia do teatro é que é
algo moi vivo. Eu sempre dígome “mañá fago o Hamlet da miña
vida”. Xenial, pero e que mañá veñen outras catrocentas persoas e
deberías facelo aínda mellor.”
Pazos venera a súa profesión, e revela cales son as actitudes dos
espectadores que molestan ós actores: “Teño dúas amigas xemelgas
que cando veñen o teatro vístense de gala porque o consideran un
acto social. Esta actitude estase perdendo; quizais non de gala, pero si
“cambiar a túa actitude”, prepárate para elo. Vestirse ben é valorar o
esforzo e o traballo de meses e de moita xente”.
Eu cando fago monólogos paro
o espectáculo e dígolle “imos
ver, temos aquí unha señora
que está ollando a hora polo
móvil e como non ve ben pois
por iso tarda tanto”…”Con
humor e ironía a xente dase
conta e discúlpanse, pidenche
perdón, pero neste tipo de
teatro non podes dicirlles algo,
ten que saír do público.