Murat-Nedim-TANRIVER-Risale-i-Nur-Rezaleti-ve-Türkiye

RİSALE-İ NUR REZALETİ VE TÜRKİYE
Murat Nedim TANRIVER
Seçimler yaklaştıkça siyasi grupların yeni argümanlar oluşturduğuna şahidiz.
Bunların başını hiç kuşkusuz iktidar partisinin “Risale-i Nur” çıkışı çekmektedir.
Fetullah Gülen’in dindarlığını eleştiren iktidar sahibi Said Nursi’yi ön plana
çıkarmaktadır. Oysa Said Nursi ile Fetullah Gülen’in din algısı arasında hiçbir fark
bulunmamaktadır. Bunun için Said Nursi’yi gözden geçirmemiz gerekiyor.
Said Nursi, Bitlis’in Nurs köyünde dünyaya gelmiştir. Bundan dolayı Nursi
soy ismini kullanmış ve ama daha sonra Kur’an-ı Kerim’den bazı delillerin olduğunu
söyleyerek hem kendi ismini ve soy ismini hem de yazdığı kitapların ismini adeta bir
keramete yormuştur. Oysa yazdığı eserlerin adını kendisi vermiştir. Bunda ilahi bir
mucize aramak boşunadır. Kaldı ki Nurs köyünde dünyaya gelen herkes Nursi’dir.
Yani Nursi soyadını alabilir, bunu lakap olarak kullanabilir. Nursi olmanın hiçbir
kerameti yoktur. Nurs köyünde doğmanın kişiye hiçbir ayrıcalık kazandıracağı
düşünülemez.
Ayrıca Said Nursi, Risale-i Nur’u insanların muhtaç olduğu bir ilim kitabı
olarak görmektedir.
Bu acip asırda ehl-i iman, Risale-i Nûr’a ve ehl-i fen ve mektep muallimleri
ya şiddetle muhtaç oldukları gibi; hafızlar ve hocalar dahi
a şiddetle muhtaçtırlar. (Asa-yı Musa’nın başına düşülen not ya da yeni
baskılarda Mukaddemat)
Asa-yı Musa kitabının başına düşülün Said Nursi imzalı notta insanların ne
derece kendi kitaplarına ve dolayısıyla kendisine muhtaç olduklarını söylemektedir.
Aslında böyle bir ihtiyaç söz konusu değildir. Nitekim Risale-i Nur neşredilmeden
seneler önce çok büyük ilim adamları yetişmişti. Bu asırda da Risale okumadan
yetişen çok büyük ilim adamları var. Gene aynı cümlede “ehl-i fen” dediği insanların
da bu kitaba muhtaç olduğunu söylemektedir. Oysa yazdığı Risalelerin fenni hiçbir
yönü yoktur.
Elcevap: Bir sene bu risaleleri ve bu dersleri anlayarak okuyan; bu zamanın
mühim, hakikatli bir âlimi olabilir. Eğer anlamasa da, madem Risale-i Nur
Şakirtlerinin bir şahs-ı manevi’si var, şüphesiz o şahs-ı manevi, bu zamanın bir
âlimidir. (Nur Meyveleri adlı risale, sayfa 66-67)
Burada da görüldüğü gibi Risale-i Nur anlaşılıp anlaşılmaması hiç önemli
değildir. Önemli olan onu okumaktır. Zaten onu okuyanların bir “şahs-ı manevisi”
mevcuttur. Hatta bu iddia bazen başını alamaz ve daha ilerilere kadar gider.
(Ayrıca bahsedilen şahsı manevi Said Nursi’nin kendisidir. Bunu da risalede
geçen ifadeleri bir araya getirince anlıyoruz. Bunu adeta bir şifre gibi risale’nin
içerisine serpiştirmiştir.)

Eski medreselerde beş on seneye mukabil İnşallah nur medreseleri beş on
haftada aynı neticeyi temin edecek ve yirmi senedir ediyor. (Sikke-i Tasdiki Gaybî,
Leyle-i Kadirde İhtar Edilen Bir Mesele-i Mühimme, sayfa 8)
Bu olayın yaşanması/yaşanabilmesi gerçekten bir mucize gerektirir. Çünkü
eski usul medreselerden 1000 yıl boyunca âlimler yetişmiş, üstelik Said Nursi de eski
usul medreselerde yetişmiş. O medreselerin beş on senelik derslerini beş on haftada
vereceğini, hem de aynı neticeyi alacağını söylemesi akıl alır cinsten değildir. Said
Nursi’nin beş on haftalık dersleri hiçbir öğrenciyi İbn-i Sina ile aynı neticeye
ulaştıramaz. Ama nur şakirtleri o kadar ileriye giderler ki hem kendilerinin hem de
üstatlarının İbn-i Sina’yı geçtiklerini söylemekten çekinmezler.
Kaldı ki Risale-i Nur’un hemen her yerinde hem Risalelerin göklere
çıkarıldığı hem de Said Nursi’ye inanılmayacak kadar mucizevî bir gözle bakıldığı
görülmektedir.
Asr-ı saadettekiler hariç İslam âlemi böyle büyük bir âlim yetiştirmemiştir.
(Ankara Üniversitesi, Risale-i Nur hakkında verilen konferanstan aldığımız bir
parça)
Bu büyütmeleri Said Nursi’nin kendisi de yapar. Kendisinin bazı mucizevî
yönlerinin olduğunu iddia eder. Allah’ın peygamberlere verdiği güç ve kuvveti ve bir
takım mucizeleri kendisinin de gösterdiğini söylemekten çekinmez. Mesela Zülfikâr
adlı risalede kendini peygamber yerine koyarak hayvanların Risale-i Nur’a hayran
kaldıklarını yazar. Bu tamamen akıl almaz bir olaydır ve bir hayvanın yazılmış bir
kitaba hayran kalması kişinin kendisini büyüklemesinden başka hiçbir şey değildir.
Sayfa 4’te yazdıklarına bakılırsa her asra bir müceddid gönderiliyormuş ve bu
asrın müceddidi Said Nursi’nin kendisiymiş. Bundan dolayı ki Said Nursi, Isparta’ya
gidince yazın hiç yağmayacak kadar yağmur yağmış ve her yere bereket gelmiş.
Bunun sebebi ise Said Nursi’ye yazdırılan Risalelere Allah’ın bir ikramıymış.
Barla’ya gidince de aynı şeyle karşılaşmış. Bu yağmurların bir benzeri 93 yılında da
yağmış. 93 yılıysa Said Nursi’nin doğduğu yıldır. Hatta bunlar da yetmez, bazen
daha ileri ifadeler kullanılır. Örneğin, dışarıdan gelip, risaleleri yazacak öğrencilerin
talepleri reddedilince kuraklık başlamış.
Hatta çekirgeler ve arılar ve serçe kuşu gibi bir kısım hayvanat daha senin bu
sözün ve nurların okunurken pervane gibi etrafında dolaşıp sana olan incizaplarını
ve nurundan ve sözlerinden ferahnâk ve zevkiyâp olduklarını başlarını başlarımıza
çarpmakla güya bize anlatmak istemeleri ne kadar gariptir. Ezcümle Sav’da iki
çekirge ve Emirdağ’ında iki güvercin ve iki kuş ve İnebolu’da iki acayip kuş ve
Isparta’da ve Sav’da bülbül ve hüthüt bu kerameti gösterdiler. (Zülfikârın Hatimesi,
sayfa 87)
Zülfikârın ikinci makamında (sayfa 100’de) Said Nursi’nin yüzüne asla sinek
konmadığı yazıyor. Said Nursi de bunu Zühretü-n-Nur’da (sayfa 56) aynen
doğruluyor.

Risale-i Nur’un kahramanlarından Hüsrev Efendi, Mustafa isimli bir şahsın
Üstadın yanına giderken sürgülü kapının O’nun ile konuştuğunu ve hem Said
Nursi’nin hem de yanındakilerin adeta nurani varlıklar olduğu yazıyor. Sürgülü
kapının “ben sana açılacağım” deyip kendiliğinden açıldığını ve Said Nursi’nin de
bunu doğruladığı kaynaklarda geçiyor.
Kur’an ayetlerinin kendisine manen bazı şeyler söylediğini, manen evrende
başka irtibatlarının olduğu da başka bir hadisedir. Bununla ilgili en çağrıcı örnek
Sikke-i Tasdik-i Gaybî de bir ayetin kendisine manen bir mesaj vermesidir. (Sayfa
64-65)
Yine Said Nursi’nin etrafındakilerle yaşadığı bir hadise de kâtiplerine yazı
yazdırırken siyah mürekkebin kırmızıya dönüştüğü ve “Silsile-i kerametin bir ucunu
ve tereşühunu gösterdi.” dediği olaydır. Güneş’in bile bazen Nurcuların emrine
verildiği Zülfikârın Hatimesi’nde en çok ilgi çekenlerden biridir. Miraç’tan
bahsederken akıl almaz hadiseler söylüyor. Oysa Kur’an-ı Kerim bunların hiçbirini
bize bildirmiyor. Said Nursi, Kur’an’da bildirilmeyen, akıl almaz hadiseleri gerçek
bir dinmiş gibi bildiriyor.
Demek Risale-i Nur’a gelen musibet, şakirtlerini kerametkârâne ikaz
ediyordu. (Sikke-i Tasdik-i Gaybî, sayfa 27)
Böylece Said Nursi’nin etrafındakiler de ehl-i keramet olarak telakki ediliyor.
Bazen Risale-i Nur’a akıl almayacak mucizeler yükleniyor. Mesela Anadolu’nun
İkinci Dünya Savaşı’nda harp meydanı olmamasını Risale-i Nur’a bağlıyor. (Sikke-i
Tasdik-i Gaybî, sayfa 53)
Şualar isimli eserinde (sayfa 695) bir olay anlatılıyor ve Said Nursi bu olayın
içerisinden Risale-i Nur’a keramet biçiyor.
Ne yazdığımı Emin’e gösterdim; hayretle dedi:“Bu hem Sabri’nin hem
Risale-i Nur’un kerametidir.”
Gene şu anda Mektubat eserinin sonuna ilave edilen Bu mektup, on iki sene
evvel yazılmış ve Sikke-i Tasdik-i Gaybî mecmuasında derç edilmiş bir mektuptan bir
parçadır başlığında olan mektupta Said Nursi, baştan aşağı kendini ve risalelerini
anlatıp övmektedir. Hatta bu asırda, Türkiye’de Kur’an’ı ve imanı risalelerin
koruduğunu, risalelerinden olmasa inkılâplar ve infilaklar karşısında müslümanların
bu şekilde muhafız olamayacaklarını söylemekten geri durmuyor. Gene aynı
mektuptan bir bölümde, yazdıklarının kendi kalbine ihtar edildiğini söylüyor. Bazen
de Risale-i Nur’a mehdiyet atfediliyor. Sikke-i Tasdik-i Gaybî’nin 9. sayfasında,
ümmetin beklediği bir zatın geleceğini, bu zatın üç vazifesinin olduğunu, o zatın
Risale-i Nur’u bir programı olarak neşr ve tatbik edeceğini yazıyor. Yazının sonunda
sıra isim kısmına gelince, şimdiye kadar yazdıkları kendisine üstün bir güç tarafından
bildiriliyormuş gibi cevap verip o zatın isminin nurlara yazılmasının münasip
görülmediğini vurguluyor.

Bununla da kalmayan Molla Said, Nur şakirtlerine cennet vaat etmekten de
hiç çekinmiyor.
Risale-i Nur dairesi içine girenler tehlikede olan imanlarını kurtarıyor ve
imanla kabre giriyorlar ve cennete gidecekler diye müjde veriliyorlar.
…(birkaç sayfa sonra)
Risale-i Nur şakirdleri imanla kabre girecekler, imansız ölmezler. (Birinci
Şua)
Bu sözün haşiyesinde de bunun semavi bir haber olduğunu, Allah’tan bir
müjde olduğunu iddia ediyor.
Bu asrı medeniyede Kur’an-ı Kerim’in hakiki tefsiri olan risale-i nur
eserlerini ihda etti. (Nurun İlk Kapısı, sayfa 185)
Bu hüccetler ve tabiratın bu kelimat ve teşabihatın arşı Âzamdan indiği
muhakkaktır. (Zülfikârın Hatimesi, sayfa 5)
Görüldüğü gibi Said Nursi, yazdığı eserlerin kendisine ilahi bir güç ile -vahiy
ile- yazdırıldığı iddiasındadır. İşârâtü’l İ’caz isimli eserinde, Risale-i Nur, Kur’an’ın
bu asırda en yüksek ve en kutsi bir tefsiridir. Hakikatleri semavidir, Kur’ani’dir, o
halde Kur’an okundukça o da okunacaktır. Risale-i Nur mücevherât-ı Kur’aniye
hakikatlerinin sezgisidir. şeklinde bir ifade kullanıyor ve kendi kitaplarının da vahye
dayandığını söylüyor. Daha da ileriye giden Said Nursi, Risalelerin, Nur Meyveleri
isimli bölümünde “Bunları ben yazmıyorum, bunlar bana yazdırılıyor.” cümlesini
kullanıyor.
Asa’yı Musa adlı kitabında Said Nursi, kitabında yazılanların değişmeyen
gerçekler olduğunu yazması da ayrı bir soru işaretidir. Zira elli yıldan beri bir sürü
yayınevi risale bastırmış ve basılan iki risaleden biri ötekini tutmamaktadır. Kaldı ki
değişmeden kalan tek kitap Allah’ın kelamı olan Kur’an’dır.
Bütün bunları söyleyen birinin haklı olarak bu kitabı okumayı ibadet olarak
söylemesi de doğal olacaktır ki Risale-i Nur’u okumanın ibadet derecesine
yükseltildiği de çok açık ifadelerle sabitlenmiştir.
Risale-i Nur’un hizmeti oldukça dünyada iken cennete davet etseler Kur’an-ı
Kerim’e hizmet etmek gibi büyük bir şerefi terk edip böyle mukaddes bir vazifenin,
böyle ulvî bir saadetin dünyada olduğunu anlayarak şimdi o hizmeti bırakıp gitmek
istemeyeceksiniz. (Risale-i Nur Nedir Sayfa 6-7)
Bunun gibi birçok ifade Risalelerin çeşitli yerlerinde geçmektedir. Said Nursi,
kendisine adeta peygamberlik yüklemektedir. Risale-i Nur’un yazma tarihini 23 sene
olarak gösterip Kur’an’ın da 23 sene de nazil olmasıyla arasında bir bağ kurmaktadır.
(Bakınız, Barla Hayatı)
O tevafuk remzeder ki: Bu asırda Resail-in Nur denilen otuzüç aded Söz ve
otuzüç aded Mektub ve otuzbir aded Lem'alar, bu zamanda, Kitab-ı Mübin'deki
âyetlerin âyetleridir. Yani, hakaikının alâmetleridir ve hak ve hakikat oldugunun

ürhanlarıdır. Ve o âyetlerdeki hakaik-i imaniyenin gayet kuvvetli hüccetleridir.
(Şualar, Sayfa 708)
Bizler neyin hak neyin batıl olduğunu anlamak için Kur’an’a müracaat
ederken Said Nursi yukarıdaki cümleleriyle de Kur’an’ın hak mı batıl mı olduğunu
Risalelerine sunmaktadır. Said Nursi referans olarak Kur’an’ı değil kendi risalelerini
göstermektedir. “Risaleler bir meseleye yanlış bakıyorsa Kur’an’da bakmak
zorundadır, yoksa Kur’an batıldır” gibi bir fikre sahip olduğunu açıkça beyan
etmektedir.
Asa-yı Musa’nın birinci kısmından önce yazdığı yazıda, İmam-ı Ali’nin
Celcelûtiye’de Risale-i Nur’u ve risalelerin son risalesini dahi ve bismihi asa musa
bihi zzulmetuncelet fıkrasıyla haber verdiğini ileri sürmektedir. Aynı yazıda, Ayetü’l
Kübra’yı en son sandıklarını ama sanki yeni bir işaret bulup tekrar yazmaya
başladıklarını da unutturmamıştır.
Zülfikârın Hatimesi’nde “Bu Hizb-i Nur’un benim şahsıma ait pek büyük bir
kerameti var.” diyor ve kitabını adını bizzat Hz. Ali’nin verdiğini de peşi sıra
zikrediyor.
Hülâsa: Amel ve ahlâk bakımından ve sünnet-i Nebeviyeye (A.S.M.) ittiba ve
temessük cihetinden ümmet-i Muhammed'e (A.S.M.) tam bir hüsn-ü misal olurlar ve
nümune-i iktida teskil ederler. Bunların Kitabullah'ın tefsiri ve ahkâm-ı diniyenin
izahı ve zamanın fehmine ve mertebe-i ilmine göre tarz-ı tevcihi sadedinde yazdıkları
eserler, kendi tilka-yı nefislerinin ve kariha-i ulviyelerinin mahsulü değildir, kendi
zekâ ve irfanlarının neticesi değildir. Bunlar, doğrudan doğruya menba-i vahy olan
Zât-ı Pâk-i Risalet'in (A.S.M.) manevî ilham ve telkinatıdır. (Şualar. Sayfa 669)
Buradaki tilka-i nefsinden uydurma sözlerin olmayışını hem kendisi hem de
kendisi gibi olan müceddidleri için söylemekte ve Kur’an’da geçen bir ayete de atıf
yapmaktadır. Allah, peygamberin söylediği sözlerin, O’nun tilka-i nefsinden
uydurma olmadığını, kendi katından VAHİY ile olduğunu bildirmektedir.
Risale-i Nur’un vahiyle yazdırıldığını söyleyen Said Nursi, içerisindeki
çelişkilerinden de bihaberdir. Mesela Mesneviyi Nuriye’de hutbenin Arapça olması
gerektiğini altını çizerek vurgulamış ve çok şiddetli bir Arapça savunması yapmıştır.
Kuran-ı Kerim Arapçadır, Türkçeye çevirmek de yanlıştır sonucunu çıkaran risaleler
yayımlamış ve öte taraftan Risalelerin, Kur’an’ı Kerim’in bir meali olduğunu da
söylemekten çekinmemiştir.
Kur’an’ın mantığına uymayan, sünnetullah kaidelerine uymayan ebced
hesabını da Risale-i Nur’da görmek mümkündür. Risale-i Nur’un yazım tarihi, telif
tarihi, tekemmül tarihi Ayete’l Kürsî’nin ebcediyle delillendirilmiştir. Üstelik bu
deliller de ebced hesabına değil, bu hesabın Said Nursi’ye ihtar edilmesine
bağlanmıştır. Said Nursi yapmış olduğu ebced hesabının dahi kendisine ihtar
edildiğini savunmaktadır. (Bakınız, Asa-yı Musa, sayfa 81)

Gene Asa-yı Musa’da 76. sayfadaki Hatime’de Felak Suresi’ne dair bir
işaretin kendisine bildirildiğini ilan eder. Bunun üzerine ayetlerin ebcedini yapıp
risaleler hakkında tarihler bulur ve bunda bir mucize olduğunu –hem kendisi için
hem de şakirtleri için- iddia eder.
Şualar isimli eserinin Birinci Şua’sunda ayeti’-Nur’un Risale-i Nur’a işaret
ettiğini uzunca anlatır. Başka ayetlerle de bu kanıyı desteklemeye çalışır. Elektriğin
ve Risale-i Nur’un Kur’an’da üstü kapalı olarak geçtiğini ve Risale-i Nur’un manevi
bir elektrik olduğunu iddia etmekten de sakınmaz. (Şualar, Birinci Şua, sayfa 689)
hemen ardından cifrin çok doğru olduğunu ve yapmış olduğu cifr hesabının hakikati
belirlemek üzere yapıldığını bir hadis-i şerife dayandırıp ihtar başlığı altında
ıspatlamaya çalışır. Oysa ebced ve cifr usullerinin dinimizin düşünceleriyle paralellik
gösteren hiçbir yanı yoktur.
Saidü’n-Nursi dahi meyyit hükmünde idi. Risaletü’n-Nur ile ihya edildi,
onunla hayat buldu. (Şualar, Birinci Şua, sayfa 693)
Bu ve buna benzer sözlerle Risale-i Nur’un kendisine ilhamla yazdırıldığının
üstünde ısrarla durur.
… ayetinin kuvvetli işaretini hem teyid hem letafetlendiren üç münasebet
birden Ramazan’da kalbime geldi. Kat’i bir kanaat verdi ki, “meyten” kelimesine
tam münasip Said’dir. (Şualar, sayfa 694)
Görüldüğü gibi Said Nursi kalbine gelmesini sürekli okuruna sunar. Sikke-i
Tasdik-i Gaybî isimli eserde birçok ayetin ebcedi Risale-i Nur’a ve Said Nursi’ye
bağlanmıştır. Tılsımlar ve Maidetül-Kur’an ise bunun sayısız örnekleriyle doludur.
Birinci Şua da hakeza neredeyse tamamen bunun üzerine yazılmış gibidir. En ilginç
olanı; Ya Eyyuhel Müzemmil ayetinden Kürdî anlamının çıkarılmasıdır. Said Nursi,
Tılsımlarda bu ayeti tamamen kendine yönelik olarak yorumlamıştır. Böyle bir tefsir
anlayışı İslam Akaidinde de, İslam geleneğinde de mevcut değildir.
Resâili’n-Nur baştan başa ism-i Hakîm ve Rahîm’in mazharı olduğundan bu
üç âyetin âhirleri ism-i Hakîm ile ve gelecek yirmibeşinci dahi Rahmân ve Rahîm ile
bağlamaları münasebet-i mâneviyeyi cidden kuvvetlendiriyor. (Şualar 709)
Mektubat kitabının 383. sayfasında, İmam-ı Rabbani’nin Mektubat kitabının
Bediüzzaman’a işaret ettiğini ve burada kastedilen Bediüzzaman’ın da kendisinden
başka biri olamayacağını dolaylı yollarla ifade etmiştir.
Bazen bazı rüyalar da Said Nursi için olmazsa olmazlar arasındadır. Hatta
rüyayı gören de çok önemli değildir. Sikke-i Tasdik-i Gaybi isimli eserin 21.
sayfasında Sadakatte meşhur olan Barlalı Süleyman’ın Vazife-i Sadakatını
tamamiyle yapan Isparta Süleymanı Rüşdü’nün Bir Fıkrasıdır başlığı altında
yazılanlar tamamen rüyalardan ibarettir. En göze çarpanı ise Hz. Ebu Bekir’in,
hutbeden Yirmidokuzuncu Söz’e atıfta bulunmasıdır.

Risale-i Nur sâkirdlerinden Rıza görüyor: Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü
Vesselâm, camide Hazret-i Ebu Bekir-is-Sıddîk Radıyallahü Anha emrediyor: "Çık
hutbe oku" Ebu Bekir-is-Sıddîk koşarak minberin en yukarı basamağına kadar çıkar,
hutbe okur. Hutbe içinde cemaate der ki: "Bu söylediğim hakikatlerin izahatı
"Yirmidokuzuncu Söz" dedir..”
Sikke-i Tasdik-i Gaybî eserinin Sekizinci Şuası’nda ÜÇÜNCÜ BİR
KERAMET-İ ALEVİYE şeklinde başlayıp Hz. Ali’nin hem bu risaleyi
isimlendirdiğini hem de haber verdiğini yazıyor. Arka sayfaları da tamamen bu
şekilde doldurup risalelerin bir kerametle yazıldığını ve kayıtsız şartsız risalelere
teslim olunması gerektiği okuyuculara tembih ediliyor.
Bid’at ve hurafelerin din gibi gösterildiği risalelerde bunlardan kat kat daha
fazla sapkınlığa rastlamak mümkündür. Teyemmüm ayetindeki “saidan”
kelimesinden yola çıkıp bunu Said ismiyle özdeşleştirmesi Mektubat’ta ebced
hesaplarının tutmayışı sonucunda “matematikte bu kadar küçük sayıların pek büyük
önemi yoktur” gibi izahatta bulunması elbette gülünçtür. Kaldı ki yaptığı cifrin ve
ebcedin dahi usulünü bulamamış, bir ayette şeddeyi sayarken başka ayette “tarihlerin
tam çıkmaması sebebiyle” şeddeleri saymaması ve kendiyle alakalı bir tarihi
çıkarmak için adeta matematiğe ve mantığa karşı mücadele göstermesi gülünçten de
ötedir, üzücüdür.
Bu sözlerin hiçbirinin dayanağı bulunmamaktadır. Hz. Ali ölmüştür. Şu an
hayatta olduğuna dair bir kanıt sormak bile gülünçtür. Hz. Ali’nin kalkıp da bir
kitaptan bahsetmesi, bir kitabı isimlendirmesi olacak iş değildir. Tamamen hayal
ürünüdür. Hz. Ali, yaşadığı dönemde de böyle bir haberi veremez. Çünkü gaybı
yalnızca Allah bilir. Başkasının onu bilme yetkisi yoktur. Eğer birine gayb
bildirilecekse bu ancak vahiy ile mümkün olur ki vahiy yolu da peygamberimizden
sonra kesilmiştir. Said Nursi’nin veya bir başkasının vahiy alma olasılığı yoktur.
Buna Nurcu denilen insanlar vahiy diyemedikleri için ilham veya ikram
demektedirler. Oysa ilham veya ikram dedikleri bu olgunun vahiyle olan hiçbir
farkını sayamamışlardır. Her şeyi vahiyle aynıdır, yalnızca adı ilhamdır şeklinde bir
savunmaya girişmişlerdir ve bunun hiçbir haklı ve makul gerekçesi yoktur. Son elçi
bizim peygamberimizdir. Allah dinini kemale erdirmiştir. Kalkıp da bir mehdi veya
bir müceddid beklemek boşunadır. Allah’ın ilmi yalnızca 1400 sene öncesini değil
şimdiyi de kapsamaktadır ve Allah’ın ilmi tüm evreni kuşatmıştır. Bu ilmi bırakıp da
nurlardan bir “nur” beklemek Allah’a iftira atmaktan başka hiçbir şey değildir.
Kaldı ki bu yazılanların da üzerine biraz düşünülürse yazılanlara neredeyse
tamamen inanılmasının imkânsız olduğu görülecektir. Mesela Hanımlar Rehberi’nde
Said Nursi’nin arabayla dolaşırken bir yaşındaki bebeklerin dahi Said Nursi’nin
manevi varlığını hissettiklerini ve koşarak elini öptüklerini yazar. Buna hangi akıl
inanabilir Peygamberin dahi başına gelmemiş bir olay Said Nursi’nin nasıl başına
gelebilir Bunun anlatılma amacı nedir İnsanlar bunu niçin bilmek zorundadır
Bunların her biri ayrı bir merak konusu olmuştur ve olmaya da devam edecektir.