Bilim-Tarihi-Işığında-Görelilik-Teorileri-Kuantum-Mekaniği-ve-Her-Şeyin-Teorisi

Daha sonra, Bernhard Riemann(1826-1866) kendi adıyla anılacak olan çok boyutlu Riemanngeometrisi teoremini “Über die Hypothesen welche der Geometrie zu Grunde liegen”(GeometrininAltında Yatan Hipotezler) adlı yazısında yayınladı. Bu teoremin yayınlanması kendi ölümünden ikisene sonra 1868’de gerçekleşti.Albert Einstein 1916 genel görelilik kuramında, kütlelerin uzay geometrisinin şeklini bozup doğrularıeğrilttiğini, kütleçekimin sebebinin bu olduğunu iddia etti. Bu denklemleri formüle ederken deRiemann geometrisini kullandı.Şekil 16. Cisimler uzayın yapısındakibozulmalar yüzünden birbirleriniçekerler.Uzayın şeklinin bozulması durumu ise ortaya doğruluğu sınanabilir birçok sonuç çıkardı. Genelgörelilik kuramının deneysel olarak değerlendirilmesi bu sonuçlara dayanmaktadır. Bu yazıda ilkolarak açıklanacak durum ışıkların kütleçekimine bağlı olarak bükülmesi durumudur.Işık doğası gereği her zaman en kısa yolu takip etmek ister. Eğer uzay düzgün bir sürekli olsaydı, buışığın izlediği yol, ışığın çıktığı ve vardığı noktalar arasındaki düz bir çizgiye eşdeğer olurdu; ancakuzayın şekli bozulunca ışığın hareket ettiği mesafeyi en kısa şekilde kat etmesi için bize göre eğimliama uzayın yapısına göre düz hareket etmesi gerekir. Bu durum Genel Görelilik teorisinintahminlerinden en kolay ölçülebilenlerdendi. Bu 1919 yılında Sir Arthur Eddington(1882-1944)tarafından yapılan bir gözlemle doğrulanmıştır. Bu deney ise yıldızların, gece ve bir güneş tutulmasısırasında çekilen iki fotoğrafının kıyaslamasıyla olmuştur. Güneş tutulması sırasında, güneşin ışığıyıldızlar görülebilecek kadar kararır; eğer güneşin kütlesi ışığın hareketini bozarsa yıldızlarınfotoğraftaki pozisyonlarının da kayması gerekir. İşte 1919’da Afrika’nın Principe Adasında çekilenfotoğraflarda hesaplarla uyuşan bir kayma gözlenince, Isaac Newton’un görüşleri yanlışlanmış veAlbert Einstein da ani bir üne kavuşmuş olacaktı.Şekil 17. Işınlar büyük birkütlenin yakınlarındabükülürler.