e-kitap - Grifare.info

Dans Yarışması | Armağan TEKDÖNERuzaklaştı. Gazetelerdeki önemsiz haberleri süratle geçip, üçüncü sayfaları dikkatliceokuduktan sonra, saatin henüz 14.18 olduğu gözüme çarptı. Acı yaşam. Acıyaşam. En çok can sıkan iş de, masanın altından sırnaşan sevimli kediciği (ayıcıkda denilebilir) ayağımla ha bire ittirmekti, zira dilenciliği bırakmıyordu. Kedinin,yemeklerin piştiği kaynaktan, yani sahibinden değil de, yemeklerin satın alındığıkaynaktan talepte bulunması ve kurumsal olarak bu göreve getirilmiş olmasıanlayamadığım durumlardı, bunu da şuradan çıkarıyordum: kurum neredeyse “oyemeği tutup da kendin yiyeceğine, zavallı aç kediciğimize ver bakalım haydi,bencil seni...” sözleriyle yemeği sattığı kişiden, kedisine transfer edecekti. Kediyeyemek verenler hoş, vermeyenler nahoş karşılanıyordu en azından. Oysa yemeklereyüzde yirmi zam yapsalar, kediyi de kendileri besleseler, aynı hesaba gelirdive yemekler de rahatça yenirdi. O canavar da sonunda projelerimi sezinlemişolmalı ki, pantolonumu tırmalayarak, yırttı. Çıt çıkarmamak zorunda kaldım.Selma kapıdan girdiğinde çoktan bitik durumdaydım. 15.42 idive ben orada hazır ve nazır bir emireri olarak, nöbetteydim. Allah belamı versin. Nasılsın Rıza?Pişkinliğe bak! İ-i-iyiyim. Sıkılmış gibi bir halin var? Yooo oturuyordum. Güzel. Senin ne kadar kendine yeterli bir insan olduğunudüşünmüştüm.Sayfa 47 81