Kaburga-Kemikleri-Siir

HiçŞair burada seni özlediğini öyle bir cümleyle dile getirecekti kiŞair seni sevmekten vazgeçmeseydi eğerÖzlemek ne fiil bir kelime hiç kalpten dökülür değilmek, makGökyüzü olurum belki bir gece vaktiYıldızları dökerim pervazlarınaGözünün tentesine yağmur damlası düşürürümGöz ne organdan bir kelimeHiç öyle içine bakıpta kaybolunası değil.Eğer gökyüzüne basabilseydim ayaklarımlaKafamdaki yıldızlar yaban geyikleri olacaktıBelki bir de sevgilim olacaktı ölü bebeklerin kaburgasındanBebek ne insan yavrusu bir kelimeHiç öyle ikimizin meyvesi felan değil.

Kaburga KemikleriÖzlemek; kaburga kemiklerini kırmak zamanınGökyüzü gibi kocaman ama yalnızBir söz dahi edilmez ayrılıktan öteÖlmek ki ayrılıktır biraz, biraz da vedadır gülmelereSesinizin en gür olduğu yerlerdeEn kalabalık olduğu günlerde insanlarınMeydanlar doluyken sebepli - sebepsizHayvanlar su içerken plastik kaplarındanÇiçeklerin üzerine basılırken nasırlı ayaklarlaİşte o gün öleceğimHemde arkamda bir kadın bırakarak.

Öyle İşteÖyle işteKalbimin içinde idam sehpaları kurmuştumHiçbirinin taburesine tekme atamıyordumİçim içime sığmıyorduİçim içimden büyüktüGözümle su içemediğim gibiAğzımla da gitme diyemiyordumAma sen gittinVe sonra ben dedim ki;Şimdi sen gidiyorsun yaGittiğin yerdeki ağaçlar...

SığmayanBir kavuşmak ki kör zamanlardaYani acıyı ayırmak bıçak gibi keskinBir uçurtmanın gölgesinde uyur ayrılıkSevmek diyorum ele avuca sığmayan.Uçsuz bucaksız bir tarla gibiYa da kadın gibi verimli değil, çorakKıraç sevdalara ekilmez hasretÖzlemek diyorum yere göğe sığmayan.Bir kadın diyorum hepsinden öteBir koku diyorum hepsinden eftalBir sevmek diyorumki dilin ucundaSöyleyeceğim dile ağza sığmayan.

KaranfilBelki ayazında ölürüm Ankara'nınBir ölüm düşünüyorum ki Başkentin ''Karanfil'' kokulu sokağında.Grand tuvalet giymiş bütün adamlarVe yüzünü öldürmüş kadınlarlaBir de Karanfil'de gül satan sümüklü çocuklarla...Yalnızlık içine işlemiş Ankara'nınSokakları bürokrasi kokuyorBu şehir en güzel kadınları hak ediyorFakat bu şehirde hep yalnız kadınlar yaşıyor.

Zarife IEllerin çorak tarla gibidirtutulması gerekir çatlamış yerlerindenbu eller nadasa bırakılamaz Zarife elini ver.Sırtına kuşlar konar vakitsizsen onlar yokmuş gibi uyuyamazsın ZarifeZaman akarken gökten yere doğruözlemek diyorum avazım çıktığı kadar susarakbazen gitmek gerekir Zarifeanıları arkada bırakarak.Ve sen büyük kadın saçlarınla yavaş yavaş gidiyorsun''Şimdi yoksun ölmek zamanıdır.''

Zarife IIBu sabah yalnızlığıma sarılıp uyandım ZarifeDudağından öptüm hasretininve güzel özlemler biriktirdim sanaEl değmemiş kavuşmalar hayal ettimBoynundan öptüm ayrılığınBu sabah iki ince belli bardak koydum üzerimizeBelkide mutsuzluğa alışmışız Zarife.Kim bilebilir yanağını koklamanın ne''muzaffer'' bir şey olduğunu, benim gibi...

Zarife’ye MektupSevgili Zarife.Bugün seni düşünerek günü bitiriyorum.Sende beni aklına getirmeyerek.Ama düşünsene günü beraber bitiriyoruz yine çok şükür.Tasarım ve Düzenleme : Adem ŞEN