Dergi

ÖZCAN KIRIKBAŞ 

ARDA DEMİRHAN 

MURAT AKDAN 

KAAN TUNÇ

Dergimize desteklerinden dolayı; 

İ. Oğulcan Ertürk’e 

Halit Karalök’e 

Ve 

Etkinliklerimize katılan tüm dostlarımıza 

Teşekkürü bir borç biliriz. 

DİKKAT: Dergideki kaynak gösterilmeyen tüm resim (Ara kapaklardaki 

resimler hariç.) ve yazılar dergimize aittir. İzinsiz kopya edilemez, 

çoğaltılamaz, kısmen de olsa yayınlanamaz. 

2

KÜLTÜR - SANAT 

BEYOĞLU’NUN ÇINARLARI 

TÜRKİYE’DE TİYATRO 

Bir toplumun kültür ve sanat seviyesini; zengin olan elit kesime 

değil sokaklarda yatan, “dışlanan kesim” e bakarak ölçünüz. 

3


AVM SİNEMALARINA DİRENİYOR! 

CINE MAJESTIC 

Majestic sineması, kendi bünyesinde kafe 

ve fal gibi uygulamaları da barındıran Beyoğlu'nun 

önemli sinemalarından biri. Sinema, 

ortalama kapasitesi 120 kişi olan 5 salona 

sahip. Ses sistemi, görüntü kalitesi, konfor 

gibi teknik özelliklerini incelediğimizde 

fiyatına oranla bir hayli kötü olduğunu görüyoruz. 

Ancak Majestic Cineması müşteri 

çekmek için farklı çözüm yolları bulmuş. 

Anlaştığı bazı şirketlerle kampanyalar düzenlemiş, 

özellikle gençlere yönelik yaptığı 

kampanyalarda başarılı olmuştur. 

Puanımız: 

6.5 

BEYOĞLU SİNEMASI 

Halep Pasajı içerisinde bulunan Beyoğlu 

Sineması, vizyondaki filmlerin tek bilet uygulaması 

nedeniyle 12 TL’ye satıldığı ve belli 

bir izleyici kitlesinin olduğu sinemadır. 

Geniş salonu, konforlu koltukları, iyi denebilecek 

kalitede görüntü ve ses sistemleri de 

elbette ilgi çekmesinde büyük rol oynuyor. 

Film öncesi ve sonrasında hatta sinemaya 

girmeseniz bile gitmek isteyeceğiniz kafesi 

de Beyoğlu Sineması’nın AVM sinemalarına 

karşı direnmesinde yardımcı oluyor. 

Puanımız: 

8.3 

4



YEŞİLÇAM SİNEMASI 

Küçük salonu ve şirin kafesiyle sıcak, samimi 

bir ortam yakalayan Yeşilçam Sineması 

kapanma tehlikesiyle karşı karşıya. Sinemanın 

tek salonu, aynı zamanda arada sırada 

kullanılan bazı eşyaların konulduğu bir depo 

olarak da kullanılıyor. Sinema vizyondaki 

filmlerden çok, kült filmlerin festival eşliğinde 

gösterime sunulmasıyla tanınıyor. Bu 

bakımdan eğitim seviyesi daha yüksek bir 

kesime hitap eden sinema, müşteri bulamadığından 

AVM sinemalarına direnmekte 

güçlük çekiyor. 

Puanımız: 

7.0 

ATLAS SİNEMASI 

Atlas Pasajı’nın içerisinde yer alan Atlas 

Sineması, modern havayı tarihi bir ortamda 

soluyabileceğimiz bir yer. Sinemanın büyük 

salonu, ses ve koltuklar bakımından oldukça 

kaliteli ve rahat. Bu bakımdan parasının hakkını 

sonuna kadar veriyor. Sinema zamana 

karşı direnmesine rağmen AVM sinemaları 

nedeniyle seyircisiz kalma gibi bir sorunla 

yüz yüze. Bu yüzden bir firmanın reklamını 

yapıyor ve sponsorluğunu taşıyor. 

Puanımız: 

8.9 

5



CİNEMAXİMUM FİTAŞ 

Beyoğlu’nun en önemli sinemalarından biri 

olan Fitaş, büyük bir binada irili ufaklı tam 8 

salonla hizmet veriyor. Mars Sinemaları bünyesinde, 

Cinemaximum sponsorluğundaki sinema 

salonu bazı markalarla yaptığı kampanyalar 

sayesinde, özellikle gençler arasında büyük 

rağbet görüyor. 

Tarihi binanın içinde tamamen modern bir 

görünüm bulunmakta. Özellikle tavandaki işlemeler 

oldukça ilgi çekici. Ancak bu restorasyon 

binanın içindeki tarih kokusunu götürüp, 

yerine makine kokusunu getirmiş, ışıl ışıl olan 

bir ortamda tuvaletler bile reklam alanı olarak 

dizayn edilmiştir. AVM sinemalarına karşı mücadele vermek yerine onlardan biri olarak yoluna 

devam etmeyi tercih eden sinema, yine de kalitesinden ödün vermediğinden tercih edilebilir. 

Puanımız: 

8.7 

PERA SİNEMASI 

Halep Pasajı’nın içinde Beyoğlu Sineması’na 

varmadan hemen solunuzda kalan 

Pera Sineması, Beyoğlu Sineması’na 

göre oldukça farklı. Beyoğlu Sineması’nın 

kardeşi konumundaki sinema, 

yaklaşık 60 kişi kapasiteli küçük bir yer. 

Küçük olan sinemanın doğal olarak 

ekranı da küçük ancak bu görüntünün 

daha kaliteli olmasını sağlıyor. Yeşilçam 

sinemasında yakalanan samimi hava 

burada tam olarak bulunamasa da yakın 

zamanda restorasyon yaşadığı belli olan 

salonda film izlemesi oldukça keyifli. 

Puanımız: 

6.0 

6


ÖZEL TİYATROLAR 

Tiyatro, eski Yunanistan’da doğmuştur. “Dionysos Şenlikleri” adını verdikleri eğlenceler sırasında 

insanlar taklitler yapar, güldürücü hikayeler anlatırlardı. Önceleri rastgele seçilen bu kimseler 

daha sonra bu işi kendilerine meslek edindiler. Böylece günümüz tiyatrosunun temelleri atılmış 

oldu. O dönemdeki tiyatronun kendine has bir kuralı yoktu. Oyuncular ya doğaçlama yapar ya da 

kendi kurallarıyla yazdıkları oyunları sergilerlerdi. Tiyatronun ortaya çıktığı ilk zamanlarda tek kişi 

ile başlayan tiyatroya monolog adı verilirken, daha sonra bu sayı arttırılarak diyalog ve triyalog 

gibi terimler ortaya çıkmıştır. 

Günümüzde tiyatro terimleriyle ilgili bazı şeyler değişse de geleneklere bağlı kalınmıştır. Dünyada 

tiyatro önemli bir sektör haline gelmiş ve film gibi türevleri üretilmiştir. 

Türkiye’de ise devlet ve şehir tiyatroları geleneği Osmanlı’dan aynen devam etse de özel tiyatrolar 

büyük bir gelişim göstermiştir. Bugün özellikle İstanbul’da onlarca özel tiyatro salonu vardır. 

Eğitim seviyesinin ve refah seviyesinin yükselmesi gibi etkenler tiyatronun (özellikle de özel tiyatronun 

) hızla gelişimini sürdürmesine olanak sağlamaktadır. 

Özel tiyatroların en büyük olumsuzlukları ise ücretlerinin çok pahalı olması. Ancak iyi araştırıldığı 

takdirde her bütçeye uygun tiyatro salonu bulmak mümkündür. Ücreti en uygun salonlarından 

biri de Mecidiyeköy’deki Oda Tiyatrosu’dur. 

Oda Tiyatrosu, adından da anlaşılacağı üzere bir odanın içerisinde oynanıyor. Bu özelliği onun 

en büyük dezavantajı çünkü seyirci kapasitesi çok az. Bu büyük dezavantaj ve seyircinin azlığı nedeniyle 

haklı olarak beliren önyargısına rağmen, sahnenin küçüklüğünün verdiği samimiyet, oyuncuların 

kaliteli oluşu tüm önyargıları kırıyor ve bir kere gelen herkesi müdavim yapıyor. 

7


ŞEHİR TİYATROLARI 

İstanbul Büyükşehir 

Belediyesi 

bünyesinde vatandaşlara 

hizmet veren 

İstanbul Şehir 

Tiyatroları, ilk olarak 

1914 yılında 

zamanın İstanbul 

Belediye Başkanı 

Cemil (Topuzlu) 

Paşa tarafından Osmanlı 

Güzellikler 

Evi anlamına gelen 

Darülbedayi-i Osmani 

adıyla kurulmuştur. 

İlk olarak Harbiye de açılan Şehir Tiyatroları, 

bugün 4 tane Anadolu yakasında ve 6 tane de Avrupa 

yakasında olmak üzere toplamda 10 adet tiyatro 

salonuyla günde yaklaşık 3000 kişiye hizmet veriyor. 

Şehir Tiyatroları İstanbul'daki diğer tiyatro türlerinden 

(Devlet, Özel) en başta ücreti dolayısıyla ayrılıyor. 

Devlet Tiyatroları kadar ucuz olmasa da özel 

tiyatrolara göre bir hayli ucuz. Oldukça büyük olan 

tiyatro salonları bazen ses konusunda sıkıntı yaratsa 

da dar salonlarda klorostfobi nedeniyle tiyatro izlemekte 

zorlananlar için çok iyi olduğu söylenebilir. 

Koltuklar arası mesafe çok dar. Bu hem tiyatroyu 

izlerken hem de yan koltuğa biri oturmak istediğinde 

size çok zor anlar yaşatabiliyor. Işıklandırma konusuna 

da değinirsek farklı renklerde verilen ışıklar 

olayın daha rahat anlaşılmasını sağlıyor diyebiliriz. 

Son olarak bir de Şehir Tiyatrolarının ayakta alkışlanacak 

bir çalışmasından bahsetmek istiyoruz. 

Tiyatro içerisindeki 

konuşmalar, işitme 

engelliler için sahnenin 

hemen üstündeki 

ekrana yazılıyor. 

Bu oyuncuların 

doğaçlama yapmasını 

engellerken, işitme 

engeli olmayan 

izleyicilerin de kaçırdığı, 

anlamadığı 

yeri okuyabilmesine 

imkan sağlıyor. 

8 

DEVLET TİYATROLARI 

Devlet Tiyatroları 

10 haziran 

1949 yılında kabul 

edilen 5441 

sayılı kanun ile 

kurulmuştur. Temel 

amacı halkın 

dil ve kültür seviyesini 

yükseltmek; 

Türk dilini 

geliştirmek ve şive 

birliğini meydana 

getirmektir. 

Ancak devlet tiyatrolarının 

günümüzde 

daha farklı 

bir amacı var. Kar 

etmeyi amaç edinmeyen 

devlet tiyatroları 

diğer tiyatro 

salonlarına 

göre en ucuz fiyatla izleyicilere hizmet ediyor. Bu 

da tiyatronun sadece elit kesimle sınırlı kalmasını 

engelleyip her kesimden insanın tiyatroya gidebilmesine 

olanak sağlıyor. 

Ancak ne yazık ki Türkiye’nin her yerinde devlet 

tiyatroları mevcut değil. Türkiye’de toplamda 22 

ilde devlet tiyatrosu vardır. Bu iller arasında Türkiye’nin 

kültür başkenti sayılan İstanbul’da 9 adet 

devlet tiyatrosu vardır. Bu tiyatrolardan biri de 

Taksim’deki Küçük Sahne’dir. Bu sahne adından 

anlaşılacağı üzere diğer sahnelere nazaran bir hayli 

küçük. Koltuklar arası mesafeyi kısaltarak küçük 

bir salona alabileceğinden daha fazla koltuk konulması, 

insanların koltuklarına zorlukla ulaşmasına 

ve izleyicilerin oyunu konforsuz bir şekilde izlemesine 

neden oluyor. Salonun düz bir zemin üzerine 

kurulması ise oyuncuların seyirciler tarafından görülmesini 

engelliyor.

TARİH 

YANLIŞ BİLDİĞİMİZ TARİH 

İnsanlar; bolluk içinde şımarıklık yapanların değil, bir mendil daha 

fazla satabilmek için dövüşenlerin tarihini merak etmelidir. 

9


Toplum olarak özellikle son dönemde tarihi diziler vasıtasıyla, tarihi merak eder olduk. 

Merakımızı gidermek için son birkaç yıl içinde aynı konuyu işleyen yüzlerce kitap yazıldı, onlarca 

film çekildi. Peki ya öğrendiklerimiz gerçek mi? Halka sorduk, işte doğru bildiğimiz yanlışlardan 

birkaçı… 

KISA YANIT: Hayır. 

UZUN YANIT: 

Osmanlı imparatorluk adı verilen çok uluslu 

bir devletti. Selçuklu’dan ayrılan Türk 

beylerinden Osman Bey’in kurduğu devlet, 

özellikle halifeliğin de Osmanlı’ya geçmesiyle 

bir İslam devleti halini aldı. Zaten Ortaçağ 

devletlerinin dinlere göre ayrıldığı 

düşünülürse Türklerin, Osmanlı Devleti’nde 

Müslüman milletlerden biri olduğu 

rahatlıkla görülebilir. 

1-) Osmanlı bir Türk Devleti miydi? 

Bu konu halkımızın bildiğinden en emin olduğu sorulardan 

biriydi. Büyük çoğunluk Türk Devleti’ydi derken, 

küçük bir grup ise devletin birçok 

milletten meydana geldiğini söyledi. 

2-) Tarih gerçekten objektif anlatılıyor mu? 

KISA YANIT: Kesinlikle hayır. 

UZUN YANIT: 

Tarih, yaşananların tarihçinin gözünden 

anlatılmasıdır. Dolayısıyla tarihin objektif 

anlatılması imkansıza yakındır. Türk tarih 

kitaplarında Fatih Sultan Mehmed’in İstanbul’u 

fethettiği, İtilaf devletlerinin ise işgal 

ettiği anlatılır. Bu tarih kitaplarının, tarihi 

taraflı anlattığının en büyük kanıtlarındandır. 

Yine aynı şekilde Şeyh Bedrettin’in 

“Ortak Yaşam” için verdiği mücadele Türk 

tarih kitaplarında yoldan sapmış bir sapkının 

dini içerikli isyanı gibi anlatılmaktadır. 

Bu örnekler tarihin tarafsız anlatılmadığını 

kanıtlar niteliktedir. 

Bu soruyu halkımızın büyük çoğunluğunun bilmesini 

bekliyorduk. Ancak sadece yarısı “Hayır.” cevabını 

verebildi. Doğru cevap verenlerden biri olan ve 

aşağıda resmi bulunan abimiz ise tam olarak aradığımız 

cevabı yani “Tarih tarafsız anlatılamaz çünkü tarihi 

kazananlar yazar.” cevabını verdi. 

10


KISA YANIT: Bilinemez. 

UZUN YANIT: 

Türk tarihçileri tarihte 16 tane Türk Devleti 

olduğunu iddia ederler. Hatta bu iddiadan 

öteye geçmiş, cumhurbaşkanlığı forsuna 16 

Türk devletini sembolize eden 16 yıldız konmuştur. 

Aslında Türk devleti kavramı ne kadar 

doğrudur? Bunu cevaplayabilmemiz için 

“Kime Türk denir?” sorusunu cevaplamamız 

gerekir. Oysa bunun cevabı yoktur. Bilim 

adamlarının araştırmalarına göre Türklere 

özel bir DNA da bulunamamıştır. Atatürk’ün 

tanımına göre Türk, “Ben Türküm.” diyebilendir. 

Yani Mete Han’ın Türk olduğunu söyleyebilmemiz 

için Mete Han’ı mezarından 

kaldırıp bunu kendisine sormamız gerekir. 

3-) Tarihteki Türk devleti sayısı kaç tanedir? 

Bu soru aslında halkımızın eğitim seviyesiyle 

tarih bilgisinin orantılı olmadığını gösteriyor. Zaten 

rastgele seçilmiş birkaç kişinin içinden bizim cevabımızı 

verebilecek bir kişinin olmadığını tahmin 

etmiştik. Ancak “16” cevabını verebileceklerini sanıyorduk. 

Daha yaşlı olan kesimin büyük çoğunluğu 

“16” cevabını verirken, gençlerimiz “Saymadım, 

Bilmiyorum, 5 6 tanedir herhalde” cevaplarını verdiler. 

KISA YANIT: Yarı kölelik 

vardı diyebiliriz. 

UZUN YANIT: 

Osmanlı, müslüman bir devletti. Genellikle 

de şeriat kurallarına göre yönetilirdi. Şeriat 

kurallarına göre ise kölelik bazı şartlarda 

vardı. Bu şartlardan biri kazanılan bir savaş 

sonrasında kaybeden insanların, kazanan komutanlara 

ganimet olarak sunulmasıydı. Osmanlı’da 

da bu kurala uyulmuş, esirlerden en 

güzel kadınlar padişahın haremine, diğerleri de 

komutanlara dağıtılmış, erkek çocuklar ise 

devşirilerek devletin çeşitli kademelerinde çalıştırılmıştır. 

Devşirmeler; evlenme, mülkiyet 

alma, istediği yerde yaşama gibi özgürlükleri 

olmadığından yarı köle sayılırlar. 

4-) Osmanlı’da kölelik var mıydı? 

Bu soruya halkımızın çoğu bilmiyorum derken, 

bir kişi “Asla.” ve bir kişi de cariyeliği örnek vererek 

‘‘Vardı.’’ cevabını verdi. 

11


5-) Türk Dil ve Tarih kurumlarının kurulmasındaki asıl amaç nedir? 

KISA YANIT: Sıfırdan bir millet yaratmak. 

Bu soruyu halkımız tahmin ettiğimiz gibi, 

“Milli bilinci oluşturmak.” olarak cevapladı. 

UZUN YANIT: 

Osmanlı Devleti’nde İttihat ve Terakki Cemiyeti 

kurulana kadar Türk halkında Türk kimliği 

yerine müslüman kimliği ön plandaydı. İttihat ve 

Terakki’nin kurulup çalışmalara başlaması ve 

ardından da T.C.’nin kurulmasıyla Türk kimliği 

ön plana çıkmıştır. Türk kimliğinin oluşabilmesi 

için abartılı bir tarih ve saf bir dil gerekliydi. İşte 

Türk Tarih ve Türk Dil Kurumları burada devreye 

girmiştir. 

KISA YANIT: Üşenmeyin, uzun yanıtı 

okuyun :) 

UZUN YANIT: 

Kutlu Doğum Haftası, hicri takvimine göre 

hesaplanan Hz. Muhammed’in doğumunun, 

miladi takvimine göre her yıl 14-20 Nisan 

arasında kutlanmasıdır. Ancak burada 

önemli olan iki husus vardır. Bunlardan biri 

Hz. Muhammed’in ne zaman doğduğunun 

bilinememesidir. Mevlit Kandili olarak kutlanan 

hicri 12 Rebiülevvel tarihi kesin olmayan 

bir varsayımdır. Zaten İslam’ın temelinde olmayan 

bu kandil uygulaması Osmanlı’da ortaya 

çıkmıştır. Önemli olan diğer bir husus 

ise dinle ilgili bütün uygulamalar hicri takvime 

göre yapılırken, kutlu doğum haftasının 

miladi takvime göre kutlanmasıdır. 1989 yılında 

başlanan bu uygulama sadece son 10 

yıldır devlet tarafından desteklenmektedir. 

6-) Kutlu Doğum Haftası nedir? 

Bu soruyu halkımızın büyük çoğunluğu Hz. Muhammed’in 

doğumu olarak cevapladı. Mevlit Kandil’ini 

sorduğumuzda ise şaşırdılar ve saçma cevaplar 

verdiler. 

12

SPOR 

FUTBOLDA HOLİGANİZM 

TÜRKİYE’DE BASKETBOL 

CHEDJOU İLE MÜLAKATIMIZ 

Spor; bölünmeye değil birlik ve beraberliğe araç olmalıdır. 

13

FUTBOLDA HOLİGANİZM 

Bilindiği gibi futbol genellikle 

erkekler tarafından 

takip edilen bir spor dalıdır. 

Ataerkil bir toplumda erkeklerin 

ilgilendikleri spor dalı 

da dönemin en popüler spor 

dalı olur. 

Biz de dergimizde; futbol 

maçında olanları anlatabilmek 

için bir futbol maçına 

gittik. Maça gelenlerin tamamına 

yakını da erkeklerden 

oluşuyordu. Bunun üzerine 

kadınların neden futbolla 

ilgilenmediklerini gözlem 

yaparak araştırmaya çalıştık. 

Size maç esnasında erkeklerin 

hal ve davranışlarını 

anlatmak istiyoruz: Kibar bir İstanbul Beyefendisi olarak tanıdığınız erkekler bile o atmosferde 

tam bir ayıya dönüşebiliyorlar. 90 dakika boyunca sınırsız küfür edebilme yeteneğine sahip olan 

“Canavaruslar” ayrıca; rakip takımın oyuncularına ve taraftarlarına karşı anlaşılmaz bir düşmanlık 

besler, sahaya bin bir çeşit yabancı madde fırlatmakla yetinmeyip en sonunda kendilerini atar, rakip 

takımın oyuncularına saldırıp, hakemin her türlü kararına karşı çıkarlar. Hatta tuttukları takım 

uğruna ölmeyi ve öldürmeyi bile göze alırlar. 

İşte yukarıda saydığımız 

nedenler futbolda 

holiganizmin 

Türkiye’de ne kadar 

ilerlediğini gözler 

önüne seriyor. Bu 

nedenler sizce de kadınların 

futbolla ilgilenmemeleri 

için yeterli 

değil mi? 

14

TÜRKİYE’DE BASKETBOL 

Bilindiği gibi basketbol futbol kadar popüler bir spor dalı değil. Spor kulüpleri zaten az olan 

taraftar sayısını kendilerine çekmek için ilginç yollar deniyorlar. Bunların başında da Anadolu Efes 

Basketbol Takımı tarafından 2001 yılından itibaren uygulanıyor. Özellikle erkek taraftarların ilgisini 

çekebilmek için Amerika’da ortaya çıkmış olan “Ponpon Kız” uygulamasını Türkiye’ye “Efes 

Kızları” olarak ithal ettiler. Periyotlar arasındaki molalarda dans şovu yaptırılan kızlar, şüphesiz 

dünyada ve ülkemizde kadınların cinsel bir meta olarak görüldüğünün en açık kanıtıdır. 

15

CHEDJOU İLE MÜLAKATIMIZ 

27 Aralık 2013 Cuma günü Nişantaşı 

sokaklarında, Masumiyet Müzesi adlı 

romanda adı geçen Merhamet ve Pamuk 

apartmanlarını aradık. Bu apartmanlardan 

sadece Pamuk Apartmanı’nı bulabildik. 

Bildiğimiz apartmanlardan epey farklıydı. 

Pamuk Apartmanı’nın fotoğraflarını 

çekerken Galatasaray’ın yeni transferi 

Aurelien CHEDJOU ile karşılaştık… 

1-) Türkiye’yi nasıl buldunuz? 

- Gelmeden önce Türkiye hakkında şüphelerim 

vardı ama özellikle taraftarların ilgisi ülkeye alışmamı 

kolaylaştırdı. 

2-) Galatasaray’a transfer olmasaydınız da Türkiye’ye 

turist olarak gelir miydiniz? 

- Daha önce aklımda yoktu ancak bir yerden Türkiye 

hakkında bilgi alabilseydim ya da resimlerine rastlayabilseydim 

kesin gelirdim. 

3-) Galatasaray’da hedeflediğiniz başarıya ulaştınız 

mı? 

- Galatasaray’da daha çok yeniyim. İleride daha başarılı 

olabileceğimi düşünüyorum. 

4-) Türk halkının sizi yolda gördüğündeki tepkisi ne 

oluyor? 

- Genelde sizin gibi bir şeyler soruyor, fotoğraf 

çektirmek veya imza almak istiyorlar. 

5-) Şu anda burada bulunmaktan mutlu musunuz? 

- Evet, çok mutluyum. İstanbul güzel bir şehir. 

16

GEZİ 

Dünyanın en güzel yerinde, en güzel yemeği yerken, hemen birkaç sokak 

ötede kağıt mendil sattığı halde burnunu silemeyen çocukların var 

olduğunu unutmayın. 

17

DİYAR-I İSTANBUL 

Byzantion, Augusta Antonina, Nova Roma, Konstantinopolis, Konstantiniyye, İslambol ya 

da şimdiki adıyla İstanbul… Adının ne olduğunun bir önemi yok. Önemli olan şey ise hepsinin 

dünyada iki kıta üzerine kurulu olan tek şehri anlatması. 

İstanbul dünyanın en eski yerleşim yerlerinden biri ve ayrıca dünyanın en önemli devletlerine 

başkentlik yapmış olan, gerek jeopolitik ve gerekse tarih açısından çok önemli bir şehir. Ama 

bence İstanbul’u İstanbul yapan asıl şey tarihinin hala yeraltında kalması ve bir gün keşfedilmeyi 

beklemesidir. 

Ne yazık ki biz toplum olarak tarihin sadece zaferle döndüğümüz şaşalı kısmıyla ilgileniyoruz. 

Oysa tarih kazanılsa da kaybedilse de yaşanılanların bir bütün olarak ele alınmasıdır. Yani tarih 

yaşanılan olayların rivayetlerle abartılı ve bazen de büsbütün sallanması demek değil, eldeki 

bilgiler, belgeler ve tarihi eserler ışığında olayların objektif bir şekilde değerlendirilmesidir. 

Tarih anlatımında çok önemli bir yere sahip olan tarihi eserlere İstanbul’un her köşesinde, 

kaldırdığınız her taşın altında rastlayabilirsiniz. Peki bu kadar çok olan tarihi eserler yeterince 

araştırılıyor ve yeterince korunuyor mu? İşte bu soruya cevap olabilecek araştırmamız ve bu araştırmamızda 

edindiğimiz izlenimler: 

18


Araştırmamıza ilk olarak Beyoğlu’nun belki de en az bilinen hanı olan Afrika Hanı’yla 

başlıyoruz. 1906 yılında Ragıp Paşa tarafından üç kıtayı temsilen yapılan üç handan biri olan Afrika 

Han, zamanında ticarethane ve lüks konut olarak kullanılmıştır. Ancak Afrika Han’ını özel 

kılan şey, yukarıya bakıldığında binaların arasından görülen gökyüzünün bir haç şekline bürünmesidir. 

Tarihte önemli bir yere sahip olan Han, birçok romana konu olmuş ve birçok evsize kucak 

açmıştır. Bu evsizlerin en ünlüsü de 60’lı 70’li yıllarda özellikle yaşadığı bohem hayatıyla dikkat 

çeken çevirmen OĞUZ HALUK ALPLAÇİN’dir. Hiçbir mal varlığına sahip olamayan Alplaçin, 

yakalandığı akciğer kanserinden dolayı 1975’te 46 yaşında 46 kilo olarak Heybeliada Sanatoryumu’nda 

yaşama veda etmiştir. 

Zamanla önemini kaybeden Afrika Han, günümüzde özel bir şirket tarafından satın alınmış, 

ya tamamen yıkılarak ya da önemli bir restorasyonla otele dönüştürülmek üzeredir. 

19


Dönüşüm sadece Afrika Han’ıyla sınırlı kalmıyor ne yazık ki… 

Aynı kaderi yaşayan birçok tarihi yapıdan biri de İstanbul’un en güzel manzaralarından 

birine sahip olan Haydarpaşa Garı. 1908’de ulaşıma açılan gar, İstanbul’u Anadolu’ya bağlamakla 

yetinmeyip tüm Türkiye’nin dünyaya açılan kapısı olmuştur. 1917’de büyük bir yangına 

maruz kalmasına rağmen yangının ardından onarılıp tekrar hizmete açılmıştır. Günümüze kadar 

birçok yangınla boğuşmuş olan Haydarpaşa Garı, son olarak 2010 yılında büyük bir tehlikeyi 

garın çatısının çökmesi ve 4. katının kullanılamaz hale gelmesiyle atlatmıştır. 

Haydarpaşa Garı Türk halkı için, bir gardan çok daha fazlasıdır. Kara yolu taşımacılığının 

son 40, hava yolu taşımacılığınınsa sadece son birkaç yıldır yapıldığı düşünülürse bu gar 

100 yılı aşkın hizmet süresiyle “Türkiye’nin geçmişteki yaşam damarıdır.” Demek yanlış olmaz 

sanırım. Ancak bu garın Türk halkı için önemini yalnız ulaşımdaki önemiyle açıklamak 

Haydarpaşa Garı’na büyük bir haksızlık olacak kanaatindeyim. Bu gar aynı zamanda Anadolu 

insanının anı deposudur da. Köyünden şehre göç eden insanların ayak bastığı ilk yerdir. Birçok 

insanın hayatında denizi ilk gördüğü yer de Haydarpaşa Garı’nın merdivenleridir. Kim bilir 

kaç ayrılığa, kaç buluşmaya tanıklık etmiştir bu gar, ya da oğlunu askere gönderen kaç annenin 

gözyaşlarıyla ıslanmıştır bu garın mermerleri. 

Son seferini 1 Şubat 2012’de yapmasıyla ulaşıma kapatılan Haydarpaşa Garı’nın geleceği 

hakkında da yöneticilerden çelişkili açıklamalar yapılmaktadır. Hakkında birçok senaryo 

ortaya atılsa da gerçekleşmesi muhtemel aralarındaki en büyük olasılık garın yıkılıp yerine otel 

yapılmasıdır. 

20


Durumu belirsiz olan yerlerden biri de Türkiye’nin tıp tarihinde ilk incelenmesi gereken 

hastanelerinden biri olan Heybeliada Sanatoryumu. Bu sanatoryum 1924 tarihinde, Atatürk’ün emriyle 

veremle başa çıkabilmek için kurulmuştu. İlk kurulduğunda 16 yatak kapasitesi olmasına rağmen 

yıllar geçtikçe ek binalar inşa edildi ve sürekli büyütüldü. Burada hastalara günde 4 öğün yemek 

ve beraberinde de et, süt, yumurta gibi besleyici besinler veriliyordu. Haftada bir moral gecesi 

düzenleniyor ve hastalara sürekli olarak fotoğrafçılık, saatçilik, ayakkabıcılık gibi kurslar veriliyordu. 

Kısa sürede dünyanın bile alkışladığı bir hastane haline geldi. Tek sıkıntısı sürekli artan hasta 

sayısına yanıt verebilecek kapasitede olamamasıydı. Bu yüzden de ne yazık ki sadece hastalıkları 

kritik olan bazı hastalar tedavi edilebiliyordu. Bu hastalardan bazıları İsmet İnönü, Rıfat Ilgaz, Ece 

Ayhan gibi tanınmış isimlerdi. 

Ancak iyi işler ne yazık ki uzun ömürlü olmuyordu ülkemizde. Bu sanatoryumunda ömrünün 

sonlandırılmasına karar verildi 80 darbesinden hemen sonra. Önce devlet desteği kesildi. Yani hastane 

artık kendi kendine yetmeliydi. Çoğu makineyi alacak gücü yoktu, çalışanların maaşı bile 

normalin çok altından ödeniyordu. Buna rağmen 99 depremine kadar ayakta kalmayı başarabildi. 

Ama büyük darbeyi deprem vurdu. Depremde iki binası kullanılamaz hale geldi. Bazı derneklerin 

desteğiyle restore edilip tekrar hizmete girdi sanatoryum. Ama bu uzatmalar 2005 yılına kadar devam 

edebildi. 30 Eylül 2005 tarihinde kapısına kilit vurulan sanatoryumun tarihi binası da rahat 

bırakılmadı benim güzel ülkemde. 2009 yılında çıkan yangında sanatoryumun ana binası yıkık bir 

harabe halini aldı. Ada sakinleriyse rant savaşı için bilerek yakıldığını iddia ediyor. 

21


Heybeliada Sanatoryumu, çam ağaçlarının içinde, deniz manzarasına sahip bir konumda. 

Onlarca filme ve kitaba konu olmuştur. Sanatoryumun, sınırlarına girdiğiniz ilk andan itibaren tarihte 

yaşananlar önünüzden geçiyor adeta. Beyniniz hızlı çalışmaya başlıyor ve baktığınız yerde 

bugüne kadar neler yaşanmış olabileceğini bildiklerinizi de katarak hayal ediyor. Ancak o da ne. 

Hiç beklemediğiniz bir anda sanatoryumun bekçisi (ısrarla memur olduğunu belirtiyor) çıkageliyor. 

İçeride gezmenin ve fotoğraf çekmenin yasak olduğunu söylüyor. Evet, bizim de başımıza bu 

geldi. Ancak yoğun ısrarlarımız sonucu fotoğraf çekmemek şartıyla bir bölümünü gezmemize izin 

veriyor. Biz yine de bekçinin haberi olmadan birkaç fotoğraf çekmeyi başarıyoruz. Bu sırada bekçiyi 

de tanıma şansı yakalıyoruz. Kendisinin 30 yıl önce inşaat teknisyeni olarak buraya atandığını, 

buranın kapanmasıyla birlikte diğer 7 çalışanla birlikte yaptıkları tek işin buraya bekçilik yapmak 

olduğunu da söylüyor bizlere. 

Gezimiz kısa sürdü. Ama biz bununla yetinmedik. Adalılara sanatoryumu sorduk. Hakkında 

birçok rivayet anlatıldı. Rivayetlerin birçoğunun sonu da sanatoryumun hemen aşağısındaki kayalıklarda 

yapılan intiharlarla bitiyordu. Bu da sanatoryumun terkedilmiş binasının esrarengiz bir hal 

almasına neden oldu. 

22


Sarıyer’in küçük bir balıkçı köyü olan 

Rumelifeneri Köyü’ndeki kalenin ve fenerin de 

durumu içler acısı. 17.yy’da IV. Murad zamanında 

yapılan kale, yapıldığı dönemde yaklaşık 

300 askere ev sahipliği yapıyordu. Fener ise 

1856 yılında Fransızlar tarafından yapılmış olup 

günümüzde T.C. devleti tarafından halen kullanılmaktadır. 

Rumelifeneri Kalesi, köyün tam burnunda, 

denize 5-6 metre uzaklıktadır. Kalenin hemen 

önü kayalarla çevrilmiştir. Özellikle kış aylarında 

neredeyse kimsenin ziyaret etmediği bu kalede, 

dalgaların kayalara vurdukları seslerle huzuru 

bulmak mümkündür. Ayrıca fotoğrafçılar için 

vazgeçilmez bir yerdir. Ancak ne yazık ki biz bu 

kaleyi de korumayı beceremiyoruz. Kalenin içi 

çöp dolu ve oldukça da kötü kokuyor. Yukarıya 

çıkmaya yarayan merdivenler yıkılmış durumda. 

Yaklaşık 400 yıldır ayakta kalmayı başarabilmiş 

olan kaleyi koruyan ise hiç kimse yok. Kalenin 

kaderi ziyaretçilerin vicdanına bırakılmış. 

23


Korumayı beceremediğimiz tarihi yapılar belki saymakla bitmez. Ancak içlerinde bazıları 

var ki insan, yöneticilerin nasıl bu kadar sessiz kaldığına şaşırıyor. Bunlardan biri Türkiye’nin en 

çok bilinen meydanlarından biri olan Sultanahmet Meydanı’nda bulunan dikilitaşlardır. Bizans döneminde 

bugünkü Sultanahmet Meydanı’nın bulunduğu yerde bulunan hipodromun ortasına konurdu 

bu dikilitaşlar. Hipodromdan geriye bugün tam 

olarak neler kaldığı ise ne yazık ki bilinemiyor. 

Topkapı Sarayı’nın altından eski hipodroma giden 

bir tünel olduğu düşünülmektedir. Ancak devletin 

tarihi yapıları korumak adına koyduğu yasalar, yer 

altına kazı yapılmayı yasaklamıştır. 

Bizans döneminde hipodrom çok önemli bir 

konumdadır. Çünkü burası yalnızca at yarışları için 

kullanılmazdı. Dönemde kültür-sanat adına her türlü 

etkinliğin yapıldığı bir mekandı da aynı zamanda. 

Ancak hipodrom insanların yalnızca eğlendikleri bir 

yer olmamıştır. Aynı zamanda dönemin en büyük 

isyanlarından birine de tanık olmuştur. Tarihe Mika 

Ayaklanması diye geçen bu ayaklanmada öldürülen 

yaklaşık 40.000 kişinin mezarı da bir söylentiye göre 

yine hipodromdur. 

24


İşte tarihte bu kadar önemli olan hipodromun günümüzde ayakta kalmayı başarabilmiş olan 

3 dikilitaşı ne yazık ki yeterince korunamıyor. Açık havada herhangi bir koruması olmayan dikilitaşlar 

mevsimine göre bazen yağmur, kar, dolu yağışına bazen de güneşin kavurucu sıcağına maruz 

kalıyor. 

Bizans döneminden günümüze ulaşıp bizim koruyamadığımız diğer bir yapı da su kemerleridir. 

Belgrad ormanından aldığı temiz içme suyunu şehrin dört bir yanındaki sarnıçlara taşımaya 

yarayan su kemerleri tam bir Bizans mühendislik harikasıdır. Hiçbir teknolojik aletin olmadığı bir 

dönemde milimetrik hesaplarla eğim hesaplanmış ve sular bu eğimle taşınmıştır. 

Ancak biz bu mühendislik harikasını da yine korumayı beceremiyoruz. Zaten sadece küçük 

bir bölümünün ayakta kalmayı başarabildiği bu yapının ayakta kalan kısmı da her geçen gün şehrin 

keşmekeşi içinde yavaş yavaş toz oluyor. 

25


Birde size Çamlıca Tepesi’nden bahsetmek istiyoruz. Çamlıca Tepesi’nin durumu ise bambaşka. 

İstanbul’un Üsküdar ilçesinde, denizden 268 metre yükseklikte bulunmaktadır. İki boğaz 

köprüsünün tam ortasından muhteşem bir İstanbul manzarasına sahiptir. Bugün İBB tarafından işletilen 

bir sosyal tesis konumundadır. Özellikle İstanbul manzarası eşliğinde kahvaltı yapmak isteyenlerin 

uğrak yeridir. 

Ne yazık ki yöneticilerimiz bu güzelliğe de duyarsız kalmamışlar. Buraya çok sayıda TV 

verici kuleleri yerleştirerek güzelliğine büyük bir balta vurmuşlar. 

Ancak öldürücü darbe Başbakan Erdoğan’ın talimatıyla 2013 yılının ağustos ayında Çamlıca 

Cami’nin temelinin atılmasıyla vuruldu. Nüfus yoğunluğu normalin çok üstünde olan bölgelerimizde 

camiler yetersiz kalırken, hiç gereği olmayan buraya cami yapmayı herhalde sadece göğe 

yaklaştıkça alacağı sevabın artacağını düşünen bir zihniyet gerçekleştirebilir. 

Yukarıda İstanbul’da özellikle tarih açısından önemli olan yerlerin yeterince korunamadığını 

ve her geçen gün elimizden bir bir kaydıklarını anlattık. Peki araştırmamızda gezdiğimiz yerler 

içinde çok iyi bakıldığına şahit olduğumuz yapılar yok mu? Tabi ki öyleleri de var. Bize göre buna 

en iyi örnekler: Atatürk Arboretumu ve Emirgan Korusu. 

26


Atatürk Arboretumu, İstanbul’un Sarıyer ilçesinde, yapımına 1949 yılında başlandığı halde 

1982 yılında tamamlanan, İstanbul Üniversitesi’ne ait araştırma ve gözlem yeridir. Ancak küçük bir 

ücret karşılığında halkın hizmetine de açılmıştır. 

Atatürk Arboretumu bugün 296 hektarlık bir alan üzerinde yaklaşık 2000 çeşit ağacıyla İstanbul’un 

canlı ağaç müzesidir. İçerisinde 3 adet yapay gölet de bulunmaktadır. Bu göletlerde kuğular 

ve ördekler de dahil onlarca hayvan yaşamaktadır. İçerisinde uzunca bir yürüyüş parkuru bulunduğundan 

spor yapmak isteyenler için de vazgeçilmez bir yerdir. 

İçeriye girdiğinizde, tüm şehir karmaşasından sıyrılıp kendi iç dünyanızda bir yolculuğa çıkıyorsunuz. 

Bol oksijenli bu yerde yürüdükçe buranın İstanbul’da olduğuna şaşırıyorsunuz. 

27


Emirgan Korusu ise; Sarıyer ilçesinde İstanbul Boğazı kıyısında müthiş boğaz manzarasına 

sahip bir yerdir. 1871-1878 yılları arasında yapılan Sarı Köşk, Pembe Köşk ve Beyaz Köşk adındaki 

üç köşk günümüzde özel işletmeler tarafından kahvaltı hizmeti sunmaktadır. 

Emirgan Korusu içinde yapay şelale ve yapay gölet de vardır. Bu gölet içerisinde onlarca 

kuğu ve ördek yaşamaktadır. Ayrıca koru içerisinde; papağan kafesleri, yürüyüş parkurları, piknik 

alanları, spor ve oyun aletleri de vardır. Buralarda çok sayıda sincaba rastlamakta mümkündür. 

2006 yılından bu yana Emirgan Korusu’nda lale festivali düzenlenmektedir. 

28

Edebiyat 

6PACK YAZIYOR 

- MEKTUP 

- ÖYKÜ 

- ŞİİR 

Dünyanın en iyi yazarları toplansa, sokakta kazandığı parasının pamuk 

şeker almaya yetmediğini öğrenen çocuğun hüznünü anlatabilirler mi? 

29

CAREN’İME 

Sevgili Caren, 

Uzun zamandır haber alamıyordum senden. 

Unuttum sanmıştım seni. Oysa dün resim galerisinde 

gördüğüm resim depreştirdi duygularımı. 

Senin çizdiğin resimlerden biriydi o da. 

Ama farklısı. Daha güzeli, daha sevimlisi, daha 

içteni, daha samimisi. Farklıydı her yönüyle. 

Ya da bana öyle gelmişti. Belki de bizi hatırlatmıştı 

bana. 

Şu sıralar kafam çok karışık Caren. Çok 

yorgun. Yaşlanıyorum belki. Ya da kalbimin 

derinliklerine gizlediğim duygular uyanıyor bir 

bir. Akademi ve hayat zor geliyor bana. Gece 

uyuyamıyor, sabah kalkamıyorum. 

Soruyorlar yine bana “Hala yalnız mısın?” 

diye. Sen geliyorsun o an aklıma. Çok kısa sürse 

de ilişkimiz çok tesirli oldu bana. Makine 

mühendisliği okurken resim çizdiriyorum öğrencilerime. 

Seni anlatıyorum onlara. İsmini 

vermeden, seni kastetmeden. Anlamıyorlar sen 

olduğunu. Belki ben de anlamıyorum kim olduğunu. 

Seni anlatırken buluyorum kendimi. 

Bunları yazmak için almamıştım elime kağıdı 

kalemi. Ama Müzeyyen Senar dinlerken 

bunlar geliyor aklıma. İstemsiz yazıyorum. 

Kalpten doğruca kağıda geçiyor cümleler. 

Beyne uğramadan, süzgeçten geçirmeden, tüm 

çıplaklığıyla aktarıyorum. 

Sana aşık olacağımı arkadaşlarınla üniversitemize 

gelip o müthiş konuşmanı yaparken anlamıştım. 

Hayatımda hiç resim galerisine gitmediğim 

halde her gün gelip seni izliyordum 

uzaktan. Resimlerini her anlatışında daha bir 

aşık oluyordum sana. Aralarında tek Türkçe 

bilen sen olduğundan da tanışma fırsatı doğuyordu 

bana. O günden sonra çok şey değişti 

hayatımda. Mühendisliği bırakıp sanata adadım 

kendimi. 

Çizdiğim yüzler senin yüzün, çizdiğim yerler 

seninle gezdiğimiz yerler oldu bir ara. Belki 

bu yüzden güzel oldu resimlerim. Epeydir yalnız 

adamlar, Cin Ali’ler çizsem de hep bir güneş 

çizdim tualin sağına. Güneş doğudan doğduğundan 

yalnız adamlar, Cin Ali’ler ile bekledik 

hep güneşin doğmasını. 

6PACK YAZIYOR 

30 

Mektup 

Güneş sendin Caren. Senin gülüşündü, bakışlarındı 

güneş. Yaptığın yemek, çizdiğin resimdi. 

Söylediklerindi. Boğaza karşı bankta oturup kayan 

yıldızdan sonra tuttuğumuz dileklerdi güneş. 

Eminönü’nde yediğimiz balık ekmekti güneş. 

Şakalaşmalarımız, kırgınlıklarımız, birbirimize 

söylediğimiz iltifatlardı güneş. Sen yemeği yaparken 

yanına gelip elimi beline sarmamdı güneş. 

Birlikte söylediğimiz şarkılardı. El ele tutuşmalarımızdı 

güneş. Ne olursa olsun birbirimizi 

kırmamızdı güneş. Her anı doyasıya yaşayabilmemizdi 

güneş. Güneş seninle geçirdiğimiz 

her anımdı. Belki de bu yüzden hep doğuya çizdim 

güneşi. Bir gün yeniden doğmasını bekledim. 

O güneş tepede olsaydı aşağıdaki insanlar 

neşe içinde olurlardı. İşte o zaman çizebilirdim 

mutluluğun resmini. 

Nazım’ın Abidin’e sorduğu gibi bende sana 

soruyorum. Peki sen mutluluğun resmini çizebilir 

misin Caren? Anlatabilir misin resimlerinde 

dolu dolu geçirdiğimiz her anı, sabah uyanıp gözünü 

ilk açtığında karşında beni görünce içinden 

geçen duyguları? Sevebilir misin yeniden gözlerime 

bakınca umursamadığın dünyayı? 

Mektubumun bu bölümünü çok sitemkar yazdım 

galiba. İnan bana kırgın değilim hiç sana. 

Zaten daha önce de dediğim gibi bunları yazmak 

için almamıştım elime kağıdı kalemi. Lakin affet 

beni, bunca yılın birikimi var içimde. 

Kısaca sana söylemek istediğim şu: Son kez 

görsem seni. İhtiyaç duymamak için bir kez daha, 

akciğerlerimi patlatana kadar çeksem kokunu 

içime. Hatırlasam son kez dudaklarının tadını. 

Haykırsam “Seni hala seviyorum.” diye. Yalvarsam 

sana “Beni bir daha bırakma.” diye. Ama 

uyandığımda sen yine gitmiş olsan. Son kez kapansam 

eve. Haftalarca çıkmayıp bekleyenleri 

çizsem güneşin doğuşunu. Beyazlar kararsa, kırmızılar 

terk etse resimlerimi. Ne kadar üzülsem 

de kızamasam sana. Beklesem yine yıllarca, bir 

gün gelmeni. 

ÖZCAN KIRIKBAŞ

BASİT BİR AŞK ÖYKÜSÜ 

Akşam, olanca karanlığıyla şehrin üzerine çökmüştü. Maç 

sona ermiş, bir tarafta kazanan takımın taraftarları zafer naraları 

atarken, diğer tarafta kaybedenler, kaybetmelerinin vermiş olduğu 

mahcubiyet ve üzüntü ile evlerinin yolunu tutmuş, sessizce 

yol alıyorlardı. Şehrin en önemli iki takımı olan Karşıyaka ve 

Göztepe’nin maçıydı bu maç. Maç, Fırat’ın tuttuğu takım olan 

Göztepe’nin 3-0 gibi net bir skorla yenilmesiyle sonuçlanmıştı. 

Fırat evin bahçesine girdiğinde çok kızgındı ve hıncını çıkartacak 

yer ararcasına eve daldı. Sosyal medyada maç üzerinden 

yapılan muhabbetleri merak ederek bilgisayarı açtı. Bilgisayarı 

açtığında sınıf arkadaşının attığı mesajı gördü. Bu mesajı atan 

arkadaşıyla pek bir samimiyeti yoktu. “Acaba neden bana mesaj 

attı.” diye düşünürken alışkanlıkla mesaj kutusunu açtı ve okumaya 

başladı. “Fırat, yarın okul nöbetçisi olmam gerekiyor. 

Fakat ben yarın gelemeyeceğim. Bu yüzden yarınki nöbet sıramı 

sen devralır mısın?” Fırat, sonuçlarının ne olacağını bilmeden 

mesaja cevap verdi: “Evet.” 

Uyuklamaya başladığı nöbetçi koltuğunda müdür muavinin 

çağrısı ile irkildi birden. Müdür muavini Fırat’tan, elinde tuttuğu 

dershane broşürlerini tüm sınıflara dağıtmasını istiyordu. 

Fırat ruhsuz bir tavırla aldığı broşürleri yine aynı ruhsuz haliyle 

dağıttı. Döndüğünde koltuğu beklediği gibi boş değildi. Aksine 

güzel olduğunu düşündüğü bir kız oturuyordu. Fırat kızın güzelliği 

karşısında durakalmış, ne yapacağını bilememişti. Kızın 

gözleri ona öyle güzel gelmişti ki iki büyük kara delik gibi Fırat’ı 

içine çekiyordu. Broşürleri dağıtırken her günkü gibi rutin 

bir gün olduğunu düşünmüş ve böylesi bir sürprizle karşılaşacağını 

aklına bile getirmemişti. Bu şaşkınlığını atlatamadığından, 

farkında olmayarak kızın yanına oturdu. Bir şeyler söylemesi 

gerektiğinin farkındaydı. Ancak ne söyleyeceğini bilmiyordu. 

Sadece konuşmuş olmak için bir konu açtı. Çünkü biliyordu ki 

böyle bir fırsat bir daha karşısına çıkmazdı. Her erkek gibi okuduğu 

kitaplardan, gezdiği yerlerden ve sporculuğundan abartıyla 

bahsediyordu. Kız büyük bir ilgiyle dinlemişti onu. Kısa bir süre 

sonra da “Gitmem gerek.” diyerek abartısız bir vedayla ayrılmıştı 

Fırat’ın yanından. İlk defa o zaman hissetmişti kalbinden 

tüm vücuduna yayılan, tarifi imkansız duyguyu. Fırat böyle bir 

hisse alışkın değildi. Kendine yabancı gelen bu hissi günlerce de 

atamamıştı içinden. Gündüz okuldayken sürekli kızın olabileceği 

yerlere bakıyor, bütün gece yeterince aramadığı için kendine 

kızıyor, uykusuz kaldığı halde yine de hiç uykusu gelmiyordu. 

Fırat aşık olmuştu. 

Aradan geçen süre; dakikalardan saatlere, saatlerden günlere, 

günlerden haftalara uzamıştı. Fırat içindeki heyecanı kaybetmemişti. 

Her sabah küfrederek kalktığı yataktan tanıştığı kızın 

etkisiyle sevinçle fırlıyor, bir an önce okula gidebilmek için can 

atıyordu. Geçen her gün umudunu törpülese de o aynı heyecanla 

bakıyordu kızın oturduğu koltuğa. 

Ve sonunda umut galip gelmişti. Haftalardır beklediği kız 

karşısındaydı. Aynı kız, aynı koltukta insanı içine çeken derin 

bakışlarla bakıyordu Fırat’a. Fırat bu anın birçok kez hayalini 

kurmuştu. Ancak hayalleri burada bitiyordu hep. Bundan sonrasını 

düşünmemişti hiç. Her sabah onun için okula koşarak gelen 

ayakları donup kalmıştı o an. Ne bir adım ileri gidiyorlardı ne 

bir adım geri. Ne kaçabiliyordu oradan, ne de kızın karşısına 

çıkıp konuşabiliyordu. Aradan geçen birkaç saniye Fırat’a saatler, 

günler hatta haftalar gibi gelmişti. Kendine geldiğinde ise iş 

işten geçmişti artık. Kız çoktan kayıplara karışmıştı. 

Mayıs ayı gelmişti. Doğa uykusundan uyanmış, insanlığa 

tüm güzelliğini sergiliyordu. Herkes gibi Fırat’ın içi de kıpır 

kıpırdı. Kararını vermişti artık. Kıza açılacaktı. 

6PACK YAZIYOR Öykü 

31 

İlk konuşmalarında yabancı dil bölümüne gittiğini öğrenmiş 

ve bir arkadaşının kıza leyla diye seslendiğini duymuştu. 

Bunları kullanarak kızı sosyal medyada bulabilir ve oradan yüz 

yüze olduğundan daha rahat konuşabilirdi. Fırat hemen sınıf 

defterlerindeki listelerden leyla adını aradı. Sadece bir kişi vardı. 

Eve gidip sosyal medyada aradı. Ama ne yazık ki bulamadı. 

Sosyal medyayı kullanamazdı. Başka bir yol aradı. Aklına gelen 

tek yol, kendisinin de iyi bildiği İngilizceyi kullanmaktı. Son 

sınavların olduğu Mayıs’ın son günlerinde, Leyla’ ya İngilizce 

ile alakalı soru soracaktı. 

Yine bir haftalık bir bekleyişin ardından okulda gördüğü 

Leyla’nın yanına gitti tüm özgüvenini kullanarak. Kısa bir saçmalama 

ve bolca dil sürçmesinden sonra nihayet derdini anlatabilmişti. 

Kız hiç tereddüt etmeden, gülümseyerek iki gün sonra 

ders çalıştırabileceğini söyledi. 

O iki gün Fırat’a hem çok uzun hem de çok kısa gelmişti. 

Hem o günün gelmesini istemiyor, hem de o gün çabucak gelsin 

istiyordu. Bu yaşına kadar hayatında daha önce hiç bu kadar 

kararsız kalmamıştı. Ama öyle ya da böyle o beklenen gün gelmişti. 

Bir süredir olduğu gibi o gecenin büyük bir kısmını da 

uykusuz geçirdi. Yarının hayalini kurmaya çalışıyor ama kuramıyordu. 

Erkenden kalktı o sabah. Hem korkuyor hem de çok heyecanlanıyordu. 

Güzel bir kahvaltının ardından, en güzel kıyafetlerini 

giydi, en güzel parfümünü sıktı, saçlarını en sevdiği şekle 

soktu. Artık hazırdı. Koşa koşa okulunun yolunu tuttu. Her sabah 

aynı saatte geldiği okula heyecandan yarım saat erken gelmişti 

o gün. 

Kütüphanedeydiler. Fırat'ın aylardır beklediği an gelmişti. 

Leyla bir şeyler anlatıyor, Fırat ise o sırada Leyla'nın bakışlarında, 

dudaklarını açışında, şaşırarak kaşını her kaldırışında arıyordu 

kendini. Leyla da farkındaydı Fırat'ın kendisini dinlemediğinin. 

Sonunda dayanamayıp: "Aslında biliyordun İngilizceyi 

değil mi?" diye sordu. Fırat oyunu açığa çıkmış, yaramaz bir 

çocuk edasıyla: "Evet." dedi. Leyla da güldü. Hafifçe doğrulup 

Fırat'ın yanağına dostça bir öpücük kondurdu ve hemen oradan 

uzaklaştı. 

Dünyalar Fırat'ın olmuştu. O an öyle bir histi ki içinde 

yaşadığı, dünyanın her yerine koşarak gidip dünyanın bütün 

insanlarına haykırmak istiyordu aşkını. 

Artık geriye yaşadığı hissi Leyla'ya dile getirmek kalıyordu. 

Yavaş yavaş o malum sorunun planlarını yapmaya başladı... 

Ama yok, garip giden bir şeyler vardı. Soruyu sormuştu 

oysa Fırat, ama gelen cümleler klasikti. Sen daha iyilerine layıksın, 

ben seni hak etmiyorum ve en sonunda girişten de anlaşıldığı 

gibi beklenen cevap; “Hayır.” Bütün bu hazırlanış ve 

telaş gözlerinin önünde hiçbir şey yapamadan yok olup gidiyordu. 

Böyle olmamalıydı. Çünkü hesapta böyle bir plan yoktu. O, 

vereceği evet cevabından sonra gezecekleri yerleri, yiyecekleri 

yemekleri, gidecekleri filmleri ve hatta birkaç yıl sonra yapacakları 

dünya seyahatini planlamıştı. Bu cevap planlar arasında 

yoktu ve hepsini bozuyordu. . 

Yalnızdı artık. Sorusuna hayal ettiği cevabı alamamış ve 

yalnız kalmıştı. Aslında hiç birlikte olmamışlardı. Sadece Fırat’ın 

hayallerinde beraberlerdi. Ancak bu soru ve cevaptan 

sonra hayallerinde bile birlikte olamayacaklarını düşündü Fırat. 

“Acaba soruyu sormasaydım hayallerimde benimle birlikte kalır 

mıydı?” diye geçirdi içinden. Daha sonra soruyu sormanın kendisini 

rahatlattığını anladı. En azından içinden geçenleri cesurca 

söyleyebilmenin gururu gelmişti içine. Bu bayram havası çok 

kısa sürmüş, içine bir acı saplanmıştı. Alışık değildi böyle bir 

acıya ve tıbbi bir nedeni de yoktu bu acının. Bu acının adı 

“Yalnızlık”tı. 

MURAT AKDAN

6PACK YAZIYOR 

Öykü 

VE İNSAN DEVRİMİ YARATTI! 

Partide giyeceği kıyafetin rengini düşünürken bir genç, 

Birkaç metre ötede, aynı yaşta bir başka genç son kez 

gülümsüyordu, batan güneşe bakarak. 

Ve aynı anda, aynı gencin arkasında bir cellat, 

Aldığı paranın gereğini yapıyordu... 

Çok güzel başlamıştı halbuki o gün. Sabah güneşinin, 

sıcacık kucaklayan ve merhaba diyen ışıkları, sımsıkı 

kapalı olan gözkapaklarımı ve dolayısıyla da beni rahatsız 

etmiş, uyanmama neden olmuştu. Gizem’in öperek 

uyandırmasından sonra en sevdiğim uyanma şekliydi 

güneşin öperek uyandırması. Belki de bu yüzden fazlasıyla 

zinde kalkmıştım o gün. Mutlu bir sabah kahvaltısından 

sonra gazeteyi aldım elime. Alır almaz da gözlerim 

“Kemal Kutluer Cinayeti” ne takıldı. Halbuki daha 

dün yakalamıştık zanlıyı. Türkiye’de mahkemelerin birkaç 

yıl sürdüğü düşünülürse; gece yakaladığımız 18 yaşındaki 

gencin sabaha kadar sorgulanması, mahkemeye 

çıkartılması ve alelacele idam cezası verilmesi oldukça 

ilginçti. Daha da ilginç olanı ise bu haberin bugünkü 

gazetelere yetişmiş olmasıydı. 

Ben bu düşüncelere dalmışken acı acı çalan telefonun 

sesiyle irkildim birden. Arayan amirimdi. Beni 

izinli olduğum bu günde de acilen merkeze çağırıyordu. 

Apar topar çıktım evden. Yol boyunca gencin idam cezasını, 

amirimin izinli günümde acilen çağırışını ve bu 

olayların birbiriyle bağlantısının olup olamayacağını düşündüm. 

Sorumu daha merkeze varır varmaz yine kendim 

cevapladım. Merkezde adeta olağanüstü hal ilan 

edilmişti. Merakla amirimin odasına çıktım. Havadaki 

gerginlik, onu da etkilemişti. Her zaman gülen gözleri, 

kederli ve yorgundular. Gergin bir ses tonuyla gencin 

idamı esnasında emniyet adına gözcü olarak bulunmam 

gerektiğini söyledi. Tüm karşı çıkmalarıma rağmen sonuç 

alamadım, ihale bana kalmıştı. Düşünceli bir halde 

çıktım odadan. Saate baktım, 13:17’ydi. İdam ise 

16:30’da olacaktı. Yolun da ortalama 1 saat süreceği düşünülürse, 

yaklaşık 2 saat bana kalıyordu. Bende bu dosyayı 

en baştan tekrar incelemeye karar verdim: 

“16 Nisan 1979 tarihinde saat 06:45 sularında; 

Şişli, Meşrutiyet Mahallesi, Kodaman Sokağı, 49 numaralı 

dairesinden çıkıp yazıhanesine gitmek için arabasına binen 

51 yaşındaki yazar Kemal Kutluer, arabasını çalıştırmak 

üzere kontağı çevirdiğinde, büyük bir patlama sonucu, tüm 

müdahalelere rağmen hayatını kaybetmiştir. Yapılan araştırmalar, 

18 yaşındaki Selim Erdem adındaki bir üniversite 

öğrencisinin aynı sokakta yasadışı afiş yapıştırdığını ortaya 

koymuştur. Gözaltına alınıp sorgulaması yapılan Erdem, 

sorgusunda Kemal Kutluer’i öldürdüğünü itiraf etmiştir. 

Mahkeme Selim Erdem’i idam cezasına çarptırmıştır. İdamı 

Sultanahmet Cezaevi’nde, * 25 Nisan 1979 tarihinde, saat 

16:30’da yapılacaktır.” 

“23 Mayıs 1928 tarihinde Ankara’nın Polatlı ilçesinde 

dünyaya gelen Kemal Kutluer, ilkokulu... 

Genç yaşlarda girdiği TKP’nin gençlik yapılanmasında, 

27 yaşında yönetici olmuştur. 45 yaşına kadar 

TKP’de çeşitli birimlerde çalışan Kutluer, 45 yaşında yönetimle 

yaşadığı fikir ayrılıkları sonucunda, partinin merkez 

komitesi tarafından partiden aforoz ettirilir. Son yıllarda 

bir gazetede köşe yazarlığı yapan Kutluer, defalarca hükümete 

eleştiri yapmak suçundan hapis cezasına çarptırılmıştır.” 

“2 Ocak 1961 tarihinde İzmir’in Bornova ilçesinde 

dünyaya gelen Selim Erdem ilkokulu... 

Merkezi sınavda büyük başarı göstererek, İstanbul’da 

Boğaziçi Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni kazanmıştır. 

Üniversitenin daha ilk yılında TKP’nin gençlik yapılanmasını 

desteklemiş, sokak eylemlerinde aktif yer almıştır. 

2 kez gözaltına alındığı halde hapis cezasına çarptırılamamıştır.” 

Kafamı dosyalardan kaldırdığımda, içimde kutsal 

bir metin okuduktan sonra hissettiğim duygular vardı. 

Gözlerim kör, kulağım sağır, dilim kesik ve ellerim 

kollarım bağlı bir şekilde, etrafımda bir şeylerin döndüğünü 

hissettiğim halde, yine de bir şey yapamadığım 

duygusuydu bu duygular. Gizem geldi o an aklıma duyguyu 

tanımlarken. Çocuğumuz öldükten sonra kendini 

toparlayamayışı ve bir gece benim silahımla intihar edişi 

de. Resmine bakmak arzusu kapladı tüm bedenimi. Gözlerim 

dolu dolu, titreyerek gitti elim cüzdanıma. Odalar 

üstüme üstüme geldi. Sürekli çalıştıkları halde, aşırı artan 

kalp atışlarıma nefes yetiştiremeyen akciğerler bu 

aceleye gelemeyip iş bırakmış gibiydiler. Gevşettim yakamı 

gevşetebildiğim kadar. Hemen dışarı attım kendimi. 

Arabaya atlayıp sahil yolunda dolaştım biraz. Ortaköy’deki 

sahil kenarında bir çay içtim. Sultanahmet’e 

kadar da deniz manzarasını seyretmeye devam ettim. 

Çünkü ancak İstanbul unutturuyordu Gizem’i bana. 

Cezaevi’ne girdiğimde merkezdeki gergin havanın 

burada da kendini hissettirdiğini anlamak zor değildi. 

Birkaç güvenlik işleminden geçtikten sonra cezaevi 

müdürü Hasan Kavakçı’nın odasına çıktım. Beni düşündüğümden 

daha iyi karşıladı. İdam cezasının uygulanmasına 

yarım saatten daha az kalmıştı. Birer çay içip 

yargılamanın nasıl bu kadar çabuk hallolduğunu sordum. 

Belli ki bu soruyu o da sormuştu daha önce kendine. 

Ancak benden daha fazla şey bildiği de yüzünün kızarmasından 

belliydi. Ağzını açıp açıp kapadı. Belli ki söze 

nasıl başlayacağını bilemiyordu. En sonunda “Eğer sisteme 

boğun eğmezsen, boynundan olursun. Hem de bunu 

ellerini bile sürmeden yaparlar. Sence Kemal Kutluer’i 

gerçekten de Selim Erdem mi öldürdü?” dedi. Düşünmeden, 

“Ama, itiraf etmiş.” dedim. Yüzüme baktı. 

Babam yaşındaki bu adamın, bana şefkat dolu bakışı, 

aslında hala çocuk saflığımda olduğumu hissettirdi bana. 

“Belki de sandığımdan daha az kirlenmişimdir henüz.” 

dedim içimden. 

32

6PACK YAZIYOR 

Öykü 

Yine düşüncelere dalmış olmalıyım ki Hasan 

Kavakçı’nın dürtmesiyle kendime geldim. Artık vaktin 

dolduğunu, aşağı inmemiz gerektiğini söylüyordu. Cezaevinin 

avlusuna indik birlikte. Onlarca ölüme yakından 

şahitlik etmiş olan darağacı tüm korkunçluğuyla karşımda 

duruyordu. Eline birkaç kuruş sıkıştırıldığı belli olan 

cellat, yeni bir iş çıktığı için halinden memnun gibiydi. 

Ekipte Selim istemediği için imam yoktu ancak cellat, 

savcı, gardiyanlar ve birkaç gözcü darağacının başında 

son kontrolleri denetliyorlardı. Bizimde gelmemizle ekip 

tamamlanmıştı. Artık, Selim Erdem getirilebilirdi. 

2 dakika sonra kapıda göründü. Gece gördüğümden 

çok farklıydı yalnız. Geceki sorguda fena dayak yediği 

belli oluyordu. Halsiz ve bitkindi. Gece yakaladığımız 

delikanlı gitmiş, ömrünün sonunda olduğunu kabullenmiş 

yaşlı birinin ağırlığı gelmişti üzerine. Solgun yüzünde, 

ağlamaktan ve belki de uykusuzluktan kızarmış 

olsalar da içindeki pırıltıyı kaybetmemiş olan gözleri ve 

hiç gitmeyen, içinde alay kırıntıları da hissedilen gülümsemesi 

olmasa bu insanın 18 yaşında olduğunu anlayamazdınız. 

Titreyen vücudu adımlarını zorlaştırıyor gibi 

görünse de, aslında adım atmasını, içindeki yaşama sevincinin 

zorlaştırdığını anlayabilirdiniz o an. Düşünceli 

kafasında geçmişi düşünüyor olmalıydı. İlkokula gittiği, 

sokakta oynadığı yılları. Çocukluk aşkını, üniversiteyi 

kazandıktan sonraki sevincini. Belki de ne kadar az yaşadığını 

düşünüyordu. Ya da kısa yaşamına ne kadar çok 

şey katabildiğini. 

25-30 metre bana oldukça uzun gelmiş, bin bir 

farklı düşünce her yönden saldırmıştı beynime. Eminim 

bu son dakikalar ona da en az benim kadar uzun ancak 

sabah uykusundan bile daha değerli gelmişti ona. Ancak 

her şey gibi yol da bitmişti onun için. Son istekleri gözlerinin 

açık kalması ve Samsun marka sigara içmekti. 

Ancak kağıda tütün sarıp birkaç nefes olması koşuluyla 

iki dudağının arasına koydular. Henüz yarısına bile gelmeden 

komutanın emriyle sigara yere atıldı. Nedenini 

bilmeden öne atılıp avucuma sakladım sigarayı. Diğer 

isteği de kabul edildi. Ailesine onları çok sevdiğini söylememizi 

istedi. Cellat ipi geçirdi boynuna. Düğümü 

sıkabildiği kadar sıktı. O sırada doyasıya nefes alıyordu 

Selim. Düğümün iyice sıkıldığını anladığında da uzaklara 

göz attı son bir kez. O an aramızda değildi sanki. İndirdi 

bakışlarını tekrar. Hepimizin yüzüne nefretle baktı. 

Batmasına az bir süre kalmış olan güneşe doğru gülümseyerek 

bakarken cellat aldığı paranın gereğini yaptı… 

Gülümsüyordu, göğüs germişti, dikti, boyun eğmemişti 

sisteme. Yüzünde mutlu, yapması gerekeni yapmış 

bir insanın huzuru vardı. Ancak mimikleri daha çok 

erken olduğunu söylüyordu. Çok erkendi. Yüzü bile kırışmamıştı 

henüz... 

Daha fazla bakamadım. Nefesim daraldı yine. 

Kalp atışlarım hızlanmış, damarlarım genişlemiş, akciğerlerim 

nefes alamaz olmuştu. Bu kez nefes almak için 

yakamı genişletmeyecektim. Bu kez olmazdı o. Bu kez 

koşacaktım. Kimseye aldırmadan, tüm gücümle koşmaya 

başladım. Bu kez tutmaya başaramadığım gözyaşları 

çılgın bir çağlayan misali akıyordu gözlerimden. Sultanahmet 

meydanından aşağıya doğru, çarpa çarpa koşuyordum 

insanlara. Onlarda suçlu değiller miydi bir yerde? 

Nereye, neden olduğunu bilmeden, nefes bile almadan 

koşuyordum yalnızca. Eminönü’ne ulaşmış, Haliç 

manzarasına varmıştım ki… 

Bayılmışım. Gözümü açtığımda, başıma toplanan 

kalabalık beni bir banka yatırmış, kolonya ile ayıltmışlardı. 

Nefes alışverişlerim normale dönmüş, gözyaşlarım 

dinmişti. Ancak kendim de dahil insanlara karşı 

olan nefretim sona ermemişti. Selim’in yüzüme baktığı 

nefretle bakıyordum ben de tüm insanlara. Kalktım, tüm 

uyarılara rağmen. Balıklara, martılara, halice baktım. 

Tuhaftı, hiçbir şey düşünemiyordum. Belimden çıkardığım 

tabancayı evirdim, çevirdim. Karşımdaki ilk insana 

ateş ettim. Neden yapıyordum? Bilmiyorum. Durmadım. 

Başkasına da ateş ettim. Ve başkasına da… 

Polislerin gelmesi çok sürmedi. Kendimi vurmak 

üzereyken başaramadım. Tutuklandım. Mahkeme 5 

kişiyi öldürmek suçundan idam cezasına çarptırdı. 

Ve şimdi; Selim Erdem’in yürüğü bu yollarda az 

önce ben yürüdüm. Aynı şeyleri düşündük hemen hemen. 

Aynı şeyleri hissettik belki de. 

Son isteğimi sorduklarında olay anında cebimde 

buldukları yarısı içilmiş sigaranın devamını da içmek ve 

bir kağıtla bir de kalem almak istedim. Yaşadıklarımın 

bir kısmını, diğer insanlarında öğrenmelerini istedim 

nedense. İnsanların beni yargılamadan önce, yazdıklarımı 

okumalarını isterim. Ve son olarak oğlumun, Gizem’imin 

ve Selim’in yanlarına gideceğimden dolayı 

heyecanlı ve mutlu olduğumu bilmenizi de isterim. 

HOŞÇAKALIN BOYUN EĞEREK 

YAŞADIĞINIZ DÜNYANIZDA! 

Not: Bu öykü bir sonu değil, bir başlangıcı anlatıyor. 

* Sultanahmet cezaevi; Nazım Hikmet, Necip Fazıl, Can 

Yücel, Aziz Nesin, Orhan Kemal, Kemal Tahir gibi birçok ünlü yazarımızın 

birçok eserini verdiği bir cezaevi olup 1980’li yıllara kadar 

hizmet vermiştir. Ancak ne yazık ki bugün otel olarak kullanılmaktadır. 


KAAN TUNÇ 

33

6PACK YAZIYOR 

Şiir 

AŞK 

Aşk kapıyı çalmıyor ki müsait misin diye, 

“Gelebilir miyim?” diye sormuyor bile. 

Bir bakmışsın Eros’un oku hipnoz etmişçesine, 

Köle yapmış tüm benliğini. 

Bir de eziyet olsun diye imkansızı seçiyor 

kalbine… 

Sen acılar içinde inlerken, karşına geçip güler, 

Dalga geçercesine. 

İmkansızlığın yanına, şanssızlık da eklenince, 

“ 3 ay ömrün kalmış.” der gibi bakar yüzüne… 

Artık sana sadece ağrılar içinde kıvranmak 

düşer, 

Ölümünü beklercesine… 

Aşk gelirken kapıyı çalmadığı gibi, 

Giderken de sormuyor bile… 

Seni tek başına ölümüne terk edercesine… 

Eğer öleceksem, 

EĞER ÖLECEKSEM 

Şimdi seni iliklerime kadar yaşamak 

istiyorum. 

Eğer öleceksem, 

Yağmurun altında senin nefesini hissetmek 

istiyorum. 

Islanan ve soğuktan üşüyen bedenimi, 

Senin kollarında ısıtmak istiyorum. 

Belki de son kez tutacağım ellerini, 

Ömür boyu çözülmeyecekmiş gibi bağlamak 

istiyorum. 

Eğer bu son gecemizse, gözlerimi kapayıp, 

Senin kollarında son anlarımı yaşamak istiyorum. 

Seninle anlamlanan her anımı, 

Son nefesimde bile hatırlamak istiyorum. 

Seni yaşarken sensizliği düşünüyorum. 

Gözlerinden akan yaşların, 

Yüzündeki üzüntünün, 

Aşka nasıl dönüştüğünü izliyorum. 

ÖZCAN 

KIRIKBAŞ 

ÖZCAN 

KIRIKBAŞ 

34

ACI GERÇEKLER 

BİZ İYİ BİLİRİZ! 

NE YALAN SÖYLİİM? 

BÖYLE BUYURDU ZERDÜŞT 

35


KAÇ YIL OLDU 

En uzun koşuysa elbet Türkiye’de de 

Devrim, 

O, onun en güzel yüz metresini koştu. 

En sekmez lüverin namlusundan fırlayarak... 

En hızlısıydı hepimizin, 

En önce göğüsledi ipi... 

Acıyorsam sana anam avradım olsun, 

Ama aşk olsun sana çocuk, aşk olsun! 

Can Yücel 

**Tansu Çiller, “Cenabı Allah’ı size emanet 

ediyorum!” diyerek miting alanındakilere büyük bir 

sorumluluk yükleyeli 12 yıl oldu. 

**Meclisspor, kimsesiz çocuklarla yaptığı moral 

maçını 3-2 kazanarak çocukları ağlatalı 7 yıl oldu. 

**Hidayet Türkoğlu, Angola karşılaşması sonrası 

“Allah da yardım etti, sağ olsun.” diyerek samimiyetin 

sınırını zorlayalı 10 yıl oldu. 

**Tayyip Erdoğan, “Sadece anneler gününde değil, 

yılın 367 günü anneleri seviyoruz.” diyerek anneleri 

hepimizden 2 gün fazla seveli 2 yıl oldu. 

**Sivas’ta bir grup meraklı insan, 732 yıllık tarihi bir 

mermeri, plastik olup olmadığını kontrol amacıyla 

kırıp plastik olmadığına kanaat getireli 7 yıl oldu. 

**Süleyman Demirel, “Neden İngiliz Dışişleri 

Bakanı’nın elini sıktınız?” sorusuna “Ya neresini sıkacaktık 

kardeşim?” diyeli 48 yıl oldu. 

**NTV spikeri Oğuz Haksever, Erbakan’ın cenaze 

haberini “Halk avluya sığmadı. Cenaze namazı ayakta 

kılındı.” sözleriyle sunalı 2 yıl oldu. 

**Kadir Topbaş’ın katılımıyla gerçekleştirilen bir 

temel atma töreninde, öğle vakti havai fişekler patlatılınca, 

kafasını gökyüzüne kaldırılanlar hiçbir şey 

göremeyeli 6 yıl oldu. 

**Reha Muhtar, mahsur kaldığı dağda donmak 

üzereyken kurtarılan dağcılara, ‘Soğuk muydu?’ diye 

soralı 11 yıl oldu.. 

**Seda Sayan Amerika dönüşü bebeğini düşürünce 

Nihat Doğan, “Hamile olduğunu bilmiyorduk. Bilseydik 

arabayla dönerdik.” diyeli 8 yıl oldu. 

**Acun Firarda programında o dönem muhabirlik 

yapan Acun’un, “Avrupa’da da magandalar var” diye 

kast ettiği kişi yanına gelip “Abi nasılsın? Ben de 

Türküm.” diyeli 8 yıl oldu. 

**Davut Güloğlu , 'Büyük ikramiye size çıkarsa ne 

yaparsınız?' sorusuna 'Hayırseverlere yardım ederim!' 

cevabını vereli 9 yıl oldu... 

**Hüseyin Çelik, YGS’de şifre olduğu ortaya çıkınca 

“Ne olmuş şifre varsa bankamatik kartlarında da şifre 

var.” diyeli 2 yıl oldu. 

**Bayındırlık ve İskan Bakanlığı tarafından müziği 

olmayan "İki dil, bir bavul" filmine en iyi müzik 

ödülü verileli 3 yıl oldu. 

**Başbakan Erdoğan, "Camide içki içtiklerine dair 

elimizde görüntüler var. Haftaya cuma yayınlayacağız." 

diyeli 45 cuma geçti. 

36


KAÇ YIL OLDU 

**İstanbul Büyükşehir Belediyesi, 8 Mart Dünya Kadınlar 

Günü için düzenleyeceği şenliğe tecavüz suçundan 

hapis yatan Doğuş ve kadın dövmeyi gerekli 

bulan İbrahim Erkal’ı çağıralı 11 yıl oldu. 

**Tansu Çiller, Sivas katliamı sonrası “Olayı bu kadar 

büyütmek yanlış, bir futbol maçında da bu kadar 

insan ölebilirdi.” diyeli 20 yıl oldu. 

**Zaytung adlı mizah sitesinin yaptığı haberi gerçek 

sanan İ. Melih Gökçek; “Gezi Parkı’ndaki çadırlarda 

atom bombası yapıyorlarmış.” diyeli 11 ay oldu. 

**Dönemin başbakanı Tansu Çiller’in “Üçüncü köprüyü 

yapacağız.” deyişine cevaben dönemin İst. Bld. 

Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın “Üçüncü köprü 

cinayettir, yeşil alanların katledilmesinden başka bir 

şey değildir.” diyeli 18 yıl, 3. köprünün temelini attıralı 

da 1 yıl oldu. 

**Cemal Süreya, Turgut Özal’a “Beraber intihar 

edelim, ülke kurtulsun!” daveti göndereli 25 yıl oldu. 

**İbrahim Tatlıses, “Ben Almanya’ya çok fazla giderim. 

Mesela dün Viyana’daydım!” diyerek coğrafya 

bilgisini konuşturalı 10 yıl oldu. 

**Kenan Evren’in 15 bin TL’ye sattığı “Dam Üstünde 

Fesleğen” isimli tablosundaki bitkinin, fesleğen 

değil de kuşkonmaz olduğu açığa çıkalı 12 yıl oldu. 

**NTV, “Gezi parkı halka açıldı. Şu an kimsenin 

girmesine izin verilmiyor.” diyeli 11 ay oldu. 

**Bağdat'taki CNN Türk muhabiri, "Maalesef bombardıman 

15 dakika önce sona erdi." diyerek aksiyonlu 

haber sunamadığı için üzüleli 11 yıl oldu. 

**İbrahim Tatlıses, Dalyan'daki Uluslararası Dalyan 

Caretta Caretta Festivali'nde "Buradaki kurbağaları 

herkes biliyor." diyeli 9 yıl oldu. 

** Cumhurbaşkanı Abdullah Gül “İnsanlar internette 

özgürce dolaşmalı.” dedikten hemen sonra Başbakan 

Recep Tayyip Erdoğan Twitter’ı kapatalı 2 ay oldu. 

** Bursa-Mudanya’da marketin altından Myrelia 

Antik Kenti çıkması üzerine belediye 5 katlı yapılaşmaya 

izin vereli 2 yıl oldu. 

**Recep Tayyip Erdoğan, CHP ve MHP kasetleri 

için "Bu özel değil genel genel. Kendi eşiyle mi oluyor 

ki özel olsun." diyeli 3 yıl oldu. 

**Suriye başkanı Esat:” Eğer ülkemi sevmeseydim, 

Erdoğan gibi ülkemin her yerine NATO füzeleri 

yerleştirmelerine izin verirdim.” diyeli 2 yıl oldu. 

( Birkaç madde okur-yazar.com sitesinden derlenerek 

alınmıştır.) 

37 

Tamam kabul ediyoruz dünya garip 

bir yer. Hiçbir habere şaşmamak gerekir. 

Ancak bazen dünyada öyle şeyler yaşanıyor 

ki “Ben artık hiçbir şeye şaşırmam.” 

diyen vatandaşı bile hayretler içerisinde 

bırakıyor. İşte bunlardan birkaçı… 

** Brunei Sultanı 2012 yılında İstanbul’a geldi. 

Onu karşılamak için protokol yapıldı ve 

adına bir yemek düzenlendi. Bu yemekte Sibel 

can sahne aldı. 

-Buraya kadar her şey normal görünüyor, ama 

yahu bu Sibel Can’ın “Bu devirde kimse şah 

değil, padişah değil.” diye bir şarkısı yok muydu? 

**23 yaşındaki Emma Glover, ev telefonuna 

dadanan sapığından kurtulamayınca çareyi 

evini değiştirmekte buldu. 

-Bir an telefon numarasını değiştirmesi daha 

mantıklı gibi geldi. O değil de evi değiştirmek 

gerçekten çare olmuş mu acaba? 

**Ankara’da kendini Hz. İsa olarak tanıtan 

adam halkı dolandırdı. 

-Hadi Hz. İsa olduğuna inandın da, paraya ihtiyacı 

olduğuna nasıl inandın? 

** Nehre düşen CHP’li genç kayboldu. 

-CHP’li olmasa düşmez miydi? Veya düşse 

kaybolmaz mıydı? 

**Turunçgiller” adında yeni bir ürün piyasaya 

süren Cappy, içindeki meyve oranı bölümüne 

“en az %100” yazarak kamuoyunu 

paniğe sürükledi. 

-Ne yani daha fazlası da mı var? 

**Recep Tayyip Erdoğan, Yenikapı mitinginde 

Fethullah Gülen’i “ilkokul mezunu” 

diye aşağılayınca, miting alanındaki doçentler(!) 

ve profesörler(!) Gülen’i yuhaladı. 

-Buna biz de yorum yapamadık.

BİZ İYİ BİLİRİZ 

**Tezekle okula gidenin, tabletle okula gidenlerle 

yarıştırıldığı bir ülkede yaşadığımızı, 

**2012 yılında Avustralya’da tecavüze uğrayıp 

öldürülen bir kadın için 30 bin kişi gösteri 

yaparken, Türkiye’de 2011 yılında 257 kadın 

öldürülüp, 102 kadın tecavüze uğradığı halde, 

hakimlerin “Onlar da istiyormuş.” dediğini, 

**Aynı ülkede aynı yaşlardaki iki gençten biri 

ailesi kendisine tekne aldığı için, diğerinin de 

sattığı simitler yere düştüğü için ağladığını, 

**Dünyanın tuhaf bir yer olduğunu, biri acı 

çekerken diğerinin o acının fotoğrafını çektiğini ve 

geriye kalan milyarlarca insanınsa o acıyı sadece 

izlediğini, 

**Tac Mahal’in önü cennet gibiyken, arka tarafının 

aslında çöplüğü andırdığını, 

**Yeryüzünde açlığı bitirmek için gerekli paranın 

yılda 30 milyar dolar olduğunu, bu paranınsa, 

dünyada 8 günde yapılan askeri harcamalara eşit 

olduğunu, 

**Birçok Arap ülkesinde her gün onlarca çocuk 

açlıktan ölürken, aynı ülkenin kralının altından 

tuvaleti kullandığını, 

**Ülkemizde bu kadar vergi alındığı halde, halen 

bazı babaların ölü çocuğunu sırtında taşırken, 

şehirdeki hastaneye yürüdüğünü, bazı babaların 

da polis tarafından aranan çocuklarını makam 

arabasında gezdirdiğini, 

**Dünya çocuk evlilikleri sıralamasında 3. sırada 

olduğumuzu ve cumhurbaşkanımızın bile kendisi 

30 yaşındayken, kendisinden 15 yaş küçük olan 15 

yaşındaki bir kız çocuğunu (Hayrunnisa Gül) okuldan 

aldırarak evlendiğini, 

**Zonguldak’ta 14 yaşındaki kız çocuğuna 

tecavüz davasından yargılanan Kısmet K.’ ya 

duruşmaya sarık takıp seccade getirdiği için ‘iyi 

hal’ indirimi uygulandığını, 

**Adana Otistik Çocuklar Sağlık ve Eğitim 

Derneği Başkanı sosyolog Fehmi Kaya’nın: “ 

Otistik çocuklar doğuştan ateist, onları inançlı hale 

getireceğiz.” dediğini, 

**22 yıl önce, TRT'nin Türk halkının ahlak anlayışına 

uymadığı gerekçesiyle "Dün gece hiç tanımadığım 

bir erkeğe sırf sana benziyor diye usulca sarılıp 

merhaba dedim." şarkısını yasakladığını, 

BİZ İYİ BİLİRİZ! 

550.000 

Bir günde bu sayıda televizyon satılıyor. 

450.000.000 

Dünyada bir günde bu kadar gazete 

satılıyor. 

$155.310.000 

Bir günde video oyunlarına bu kadar 

para harcanıyor. 

4.700.000 

Bir günde bu sayıda telefon satılıyor. 

2.951.147.000 

Dünyada bu kadar internet kullanıcısı 

var. 

157.500.000.000 

Bir günde bu kadar e-mail atılıyor. 

1.103.231.000 

Bir günde bu kadar tweet atılıyor. 

3.205.929.000 

Bir günde Google'de bu sayıda 

arama yapılıyor. 

1.464.799 

Bu yıl bu kadar hektar orman yok 

oldu. 

14.479 

Petrolün tükenmesine bu kadar gün 

kaldı. 

1.216.263.016.000 

Kalan petrol miktarı.(Varil) 

1.138.199.382.000 

Bu kadar doğalgaz kaldı. (BOE) 

59.905 

Doğalgazın bitimine bu kadar 

gün kaldı. 

1.138.199.382 

Kalan kömür sayısı.(BOE) 

151.175 

Kömürün bitimine bu kadar gün 

kaldı. 

38

BİZ İYİ BİLİRİZ 

704.585 

Alkol bu yıl bu kadar insanın hayatını 

sonlandırdı. 

2.141.206 

Bu yıl 5 yaşın altında bu kadar çocuk 

öldü. 

2.313.253 

Kanser, bu yıl bu kadar insanın 

hayatını sonlandırdı. 

1.408.203 

Sigara, bu yıl bu kadar insanın hayatını 

sonlandırdı. 

380.255 

Bu yıl trafik kazasında bu sayıda 

insan öldü. 

302.074 

Bu yıl intihardan bu kadar insan 

öldü. 

3.656.688 

Bu yıl bulaşıcı hastalıktan bu 

kadar insan öldü. 

********GURUR TABLOMUZ********* 

1.396.724 

Bu yıl tüketilen su miktarı. 

(Milyar Litre) 

744.406.508 

İçecek suya erişimi olmayan 

insan sayısı. 

1.589.775.386 

Dünyada bu sayıda kilolu insan 

var. 

892.062.983 

Dünyada bu sayıda aç insan 

var. 

$166.798.980 

ABD’de bir günde kilo kaybetmek 

için harcanan para miktarı. 

26.957 

Bir günde bu kadar insan açlıktan 

ölüyor. 

DEEP NOT: Bu sayılar tahminidir. 

DEEPER NOT: Bu sayılar sürekli değişiyor, 

hatta siz bunu okurken bile. 

DEEPEST NOT: Bu veriler, 

www.worldometers.com adresinden derlenerek 

alınmıştır. 

**Mısırdaki Müslüman Kardeşler Örgütü’nün 

pazarda kadınların salatalık, muz gibi uzun sebze 

ve meyvelere dokunmasını yasakladığını, 

**Ülkemizde yaklaşık 50 kadın sığınma evine karşılık 

yaklaşık 65 resmi genelev bulunduğunu, 

**14.04.2014 tarihinde İstanbul- Moskova seferini 

yapan THY uçağında bir yolcunun "Klimaları açın, 

sıcaktan patladık." demesinin üzerine konuşmasında 

patlama kelimesi geçtiğinden havacılık kuralları 

gereği uçakta bomba araması yapıldığını, 

**Sokaklar çocuk doğurmadığından, sokak çocuğu 

diye bir şeyin olamayacağını, 

**Çocuk gelin diye bir şeyin olmadığını, bunun 

sapık erkek, şerefsiz baba, göz yuman ahlak yoksunları 

ve çanak tutan devletin bir araya gelmesiyle 

oluşan duruma verilen genel ad olduğunu, 

**Japonya’da şişman olmanın yasaklandığını ve 

bunun kanunlarda yazılı olduğunu, 

**Ay’daki bütün bayrakların Güneş’ten gelen radyasyonun 

etkisiyle beyaza dönüştüğünü, 

**1976’da Ronald Wayne’in Apple’daki %10’luk 

hissesini 800$’a sattığını ve bu hissenin bugünkü 

değerinin 58 milyar dolar olduğunu, 

**Hindistan’da kadın haklarını koruyan ve kadınlara 

şiddet uygulayan erkekleri cezalandıran, Gulabi 

Çetesi adında bir örgüt olduğunu, 

**Ülkesi dünyanın çeşitli yerlerinde savaşırken II. 

Elizabeth’in sadece yeni ayakkabılarını deneyip 

rahat olup olmadıklarını kontrol eden bir hizmetçisi 

olduğunu, 

**Günde ortalama 274 protesto olan Çin’de herhangi 

bir protesto da gözaltına alınan kişi sayısı 

Türkiye’deki kadar olsaydı, 54. günün sonunda bütün 

Çin nüfusunun gözaltına alınmış olacağını, 

**Avrupa’da sendikalaşma oranı ortalaması %23 

iken Türkiye’de %9 olduğunu ve bu oranla Türkiye’nin 

Avrupa’da sondan ikinci olduğunu, 

**Kadınlarımızın cinsel bir meta olarak kullanılıp, 

çeşitli baskılarla yıldırıldığı, erkeklerimizin sürekli 

ölmeye ve öldürmeye özendirildiği bundan arta 

kalan zamanlarında da aptallaştırılmış beden işçisi 

olarak kullanıldığı, gençlerimizin birbirine ve hatta 

kendine puan verdiği, fiyat biçtiği, çocuklarımızınsa 

her geçen gün hayal gücünden yoksun, makine 

gibi büyüdükleri bir ülkede yaşadığımızı, 

39 

BİZ İYİ BİLİRİZ!

NE YALAN SÖYLİİM 

MASALLAR HER ZAMAN MUTLU 

BİTMEZ! 

Bir varmış, bir yokmuş. Tuhaf dünyanın, 

acımasız insanlarıyla dolu bir ülkesinde bir 

kız çocuğu dünyaya gelmiş. Daha hayata 

geldiği ilk gün, babasının kız olduğunu öğrenmesiyle 

başlamış dünyayla çatışması. 

Erkek kardeşine “Hadi amcalara pipini göster, 

sana karı alacağım.” denirken, ona 

“Kapat çabuk oranı.” denmiş sonra. Erkek 

olan yaşıtları sokaklarda oyun oynarken 

evde yemek yapmayı, evi toplamayı öğrenmiş 

yıllarca. İlk başlarda yadırgasa da bu 

durumu, alışmış zamanla sorgulamaması 

gerektiğini. Çok zeki olsa da aptalı oynamak 

zorunda kalmış çoğu zaman. Kafası 

çalışan kadın en büyük tehditmiş çünkü erkeğin 

egemen olduğu ülkesinde. 

Zamanla büyümüş bu kız çocuğu. Büyümüş 

dediysek 13 yaşına gelmiş henüz. Ve 

eziyet dolu hayatının belki de en zor günlerini 

yaşamış bu yaşında. Kendi istediği gibi 

giyinemezmiş en başta. Açık giyinirse erkeklere 

kuyruk sallamış olurmuş mesela. 

Sadece bununla da sınırlı kalmamış bu yasaklar. 

Öyle her istediği yere gidemez, her 

istediği saatte gelemez, her istediğiyle konuşamazmış. 

Ama tüm bu yasaklar bile engel 

olamamış zarar görmesine. 

13 yaşında tam 24 erkeğin tecavüzüne 

uğramış ilk olarak. Bu kötü büyüklerini, iyi 

olduklarını düşündüğü büyüklerine şikayet 

etmiş sonra korkarak da olsa. Ama iyiler 

savaşını çoktan kaybetmiş o ülkede. Kötülerin 

yönettiği bir sistemde de mahkeme 

kızın bağırmadığını delil göstererek: 

“Rızası var.” demiş utanmadan. Tecavüz 

edenlerden bazıları serbest bırakılırken, bırakılmayanlara 

da suçlarında indirim uygulanmış 

bu gerekçeyle. Bu kararla bir kez 

daha değil, milyonlarca kez daha yıkılmış 

“Küçük Kadın.” 


Biber gazı orucu bozar mı? 

İlahiyat profesörü Hacı Hoca: “Yanlışlıkla 

solunduysa bozmaz. Öncesinde ‘Sık 

bakalııııım, sık bakalıııım.’ diye slogan 

atıldıysa bozar.” dedi. 

Diyanet İşleri Başkanı’ndan Şok Sözler 

Diyanet İşleri Başkanı İmam Mümin Müezzinoğlu: 

“Mezara dua etmek için gidildiği 

halde mezar taşlarına neden dua isteyen yazılar 

yazarlar? Amaç etraftan geçenden dua dilenmek 

midir?” dedi. 

Spiker İşinden Kovuldu! 

Geçen hafta oynanan Samsunspor - Kastamonuspor 

maçında, her iki tarafa (takıma) da başarılar 

dileyen spiker işinden kovuldu. Kanal yöneticileri 

basın açıklamasında: “Yahu bir müsabakada 

iki taraf da kazanmak için oynuyorsa, 

her iki tarafta nasıl kazanabilir? Bu ne samimiyetsizlik?” 

dedi. 

Kaçak Sigaralara Rağbet Artıyor. 

Kaçak sigaraların üzerinde ‘Öldürür, kanser 

eder.’ gibi yazılar yazılmadığından dolayı, 

zararlı olmadığı düşüncesi halk arasında 

salgın gibi yayılıyor. Bu durumu Kaçakçı 

Şahan Bey’e sorduk: “Valla, efenim 

ne deyim. Kanser sigaradan değil, kaderden 

dolayı.” dedi. 

40

NE YALAN SÖYLİİM 

O AN! 

Ösym Başkanı’ndan açıklama! 

Ösym Başkanı Ali Demir, öğrencilere 

açıklama yaptı: “Puanlar komodinin 

üstünde.” 

TDK Başkanı’ndan Açıklama 

TDK Başkanı yaptığı açıklamada: “Halk 

dilinde ‘Kibrit kutusu’ olarak anılan ölçü 

birimi, metre, litre, kilogram gibi 

birimlerden daha çok kullanılmasına 

rağmen hala literatüre girmedi. 

Eski sevgiliden arkadaş olur mu? 

Bu soruyu sorduğumuzda birçok 

kişiden ''Nefes alsın yeter.'' 

cevabını alacağımızı bildiğimiz 

için kimseye sormamaya 

karar verdik. 

Pandaların geleceği ! 

Panda sevgisiyle bilinen Nil 

Karaibrahimgil, yeni aldığı yavru pandasıyla 

alakalı olarak “Nesillerinin devam 

etmesi için pandaya yardım ediyorum.” 

diyerek akıllarda soru işareti bıraktı. 

Bir varmış, bir yokmuş. Tuhaf dünyanın, 

acımasız insanlarıyla dolu bir ülkesinde bir 

erkek çocuğu dünyaya gelmiş. Ailesi sevinçle 

karşılamış bu yeni fertlerini. Tüm olanaklarını 

seferber etmeye karar vermişler onun 

için. 

Çocuk büyümüş, 20 yaşında çakı gibi bir 

delikanlı olmuş. Ülkenin en iyi okullarında, 

en iyi eğitimi almış bu yaşına kadar. Ve bu 

eğitimi süresince, vatan aşkı işlenmiş zihnine. 

Kör gözle sevdalanmış vatanına. 

Vatanının kralı ölmüş günün birinde. 

Onun yerine acımasız, kötü kalpli kardeşi 

geçmiş tahta. Geçer geçmez de komşu ülkenin 

iç işlerine karışmış ve komşu ülkeyi büyük 

bir kaosa sürüklemiş. Hemen ardından 

da komşu ülkeye özgürlük getireceğini vadederek 

büyük bir askeri operasyona başlamış. 

Bizim genç de duyarsız kalır mı bu duruma. 

“Özgürlük getirecekse vatanım başka vatanlara, 

ben de olmalıyım o savaşta.” deyip orduya 

katılmış derhal. 

Operasyona saatler kalmış. Neden savaşıyormuş? 

Kim için, ne için? Hiçbir şey bilmiyormuş. 

Aslında savaşa katılan kimse bilmiyormuş 

bunu. Tek bildikleri karşılarına çıkan 

kim olursa olsun öldürmek zorunda olduklarıymış. 

Başlamış operasyon. Ama bizim genç tahmin 

ettiğinden daha fazlasını görmüş bu savaşta. 

Birini öldürmek sandığından çok daha 

zormuş. 

Karanlık, tozun dumana karıştığı bir ortamda 

ilerlerken köşeye sinip, sessizce ağlayan 

ve elindeki oyuncak ayısına sarılan bir 

kız çocuğu görmüş bizim genç. Kucağına 

almak istemiş kızı ama kız kaçmış ondan. 

Ve koşarak biraz önce ölen anne ve babasının 

arasına saklanmış. 

Genç, işte o an anlamış yanlış tarafta olduğunu... 


41


Her gün sosyal medyada binlerce resim ve yazı paylaşılıyor. Öyle bir bakıp geçiyoruz çoğu zaman. 

Hayatın akışından birkaç dakikanızı ayırıp dikkatle bakmanız ve okumanız için sosyal medyalardan 

derlediklerimiz... 

 

 

 

 

Hiçbir ordu zamanı gelmiş 

bir düşünceye karşı 

koyamaz. 

Victor Hugo 

İnsanlar hükümetlerden 

değil, hükümetler insanlardan 

korkmalıdır. 

V For Vendetta 

İtaat sona ererse, efendilik 

de sona erer. 

Max Stirner 

Körlerin ülkesinde, tek 

gözlü insan kral olur. 

Desiderius Erasmus 

42


Ademoğulları, Havvakızları 

tuhaf mahluklardı. Kurtçuğa 

benzetsen alınır, ipekböceğine 

benzetilmekten keyif 

duyarlardı. Böceklerden iğrenir 

ama parmaklarına uğurböceği 

konsa hayra alamet 

sayarlardı. Sıçanlardan tiksinir, 

sincaplara bayılırlardı. 

Akbabaları itici, kartalları 

heybetli bulurlardı. Sinekleri 

hor görür, ateşböceklerine 

bayılırlardı. Bakır ve demire 

ehemmiyet vermez, altına taparlardı. 

Ayaklarının altındaki 

taşlara dönüp bakmazken 

mücevherler için delirirlerdi. 

Elif Şafak 

43


 

Özgürlüğün en büyük 

düşmanı, halinden memnun 

olan kölelerdir. 

Ernesto Che Guevara 

 

Delirmek bazen gerçekliğe 

verilebilecek en uygun 

tepkidir. 

Philip K. Dick 

 

Diktatörlük hakikat haline 

geldiğinde, devrim 

hak haline gelir. 

Victor Hugo 

44


 

Fakirin gayri meşru çocuğu 

olursa piç, zenginin 

olursa yasak aşkın meyvesi 

olur. Fakir, kız peşinde 

koşarsa sapık, zengin 

koşarsa “Playboy” 

olur. Fakir toplanırsa çete, 

zengin toplanırsa toplantı 

olur. Fakir çalarsa 

hırsızlık , zengin çalarsa 

yolsuzluk olur. Kavramların 

bile cepteki paraya 

göre değiştiği bir dünyada 

adalet arıyoruz. 

Can Yücel 

45


 

Doğru olanı yapman 

için ihtiyaç duyduğun 

korku mu? İyi olman 

için tehdit edilmen mi 

gerekiyor? Ceza almaktan 

mı korkman gerekiyor? 

F. Nietzsche 

 

Diğerleri lüks otomobillere 

binebilsin diye neden 

bazı insanlar çıplak 

ayaklarla yürümek zorunda? 

F. Castro 

46


 

Bir yerde küçük insanların 

büyük gölgeleri 

varsa, o yerde güneş batıyor 

demektir. 

Konfüçyus 

 

Başka gezegenlerde de 

hayat var mı diye merak 

ederiz, sanki bu gezegende 

yaşamayı becerebilmişiz 

gibi. 

Aldous Huxley 

47


 

Düşüncenin üstesinden 

gelemeyen, düşünenin üstesinden 

gelmeye çalışır. 

Paul Valery 

 

Uykun gelmiyor diye 

gözlerini suçlama; belki 

de beklediğin uyku değildir. 

Bob Marley 

 

Eğer farklıysan, yalnızlığa 

mahkum oluyorsun. 

Aldous Huxley 

48


 

Afrika’da bir anne çocuğuna: 

“Tabağını bitir.” 

diye bağırana kadar 

dünyanın bütün 

tabaklarını kırmak istiyorum. 

Morgan Freeman 

 

Eğer bir tanrı varsa, 

onu affetmem için bana 

yalvarmak zorunda 

kalacak.. 

Nazi kampı duvarına 

kazınmış bir cümle 

49


50 

“Böyle Buyurdu Zerdüşt” bölümündeki 

görsel materyaller Facebook’taki ‘Düşünen 

Palyaço’ sayfasından derlenerek ve izni alınarak 

yayına hazırlanmış.

SOSYAL SORUMLULUK 

“ÇOCUKLAR İÇİN” ETKİNLİĞİ 

YEŞİLÇAM’A DESTEK 

ÇEVREMİZİ AĞAÇLANDIRALIM 

“KAZOVA İŞÇİLERİ’NE DESTEK 

Yapılması gereken fakirlere yardım etmek değil, ortada yardım edilecek 

bir fakir bırakmamaktır. Bu gerçekleşmediği sürece yapılacak 

yardımların amacı insanları bir nebze gülümsetmekten öteye geçemez. 

51

“ÇOCUKLAR İÇİN” 

6 Şubat gününün dondurucu soğuğunda sinemaya gitmeye karar verdik. 

Taksim Meydanı'nda buluştuk. Sinemaya girmeden önce alışveriş yapmak için 

meydana en yakın bakkala girdik. Bazılarımız alışveriş yaparken bazılarımız 

kapıda bekliyordu. O sırada bu dondurucu kış gününde yırtık pırtık elbiselerle 

ve çıplak ayaklarla iki kardeş bakkala geliyordu. Ellerinde henüz satamadıkları 

mendiller ve sattıkları mendillerden kazandıkları bozuk paralar vardı. Büyük 

kardeş olan abla, elindeki bütün bozuk paraları erkek kardeşine veriyordu. Kardeşinde 

de biraz para vardı. Küçük kardeş bütün paraları alarak sevinçle bakkala 

girdi. En üstteki pamuk şekeri kaptığı gibi kasaya yöneldi. Avucundaki bütün 

paraları kasiyere uzattı. Ancak ne yazık ki iki kardeş sabahtan beri bu soğukta 

yalınayak mendil sattıkları halde paraları yetmemişti. Üstelik kasiyer, pamuk 

şekeri ezdiği gerekçesiyle çocuğa bağırıyor ve bütün parasını geri vererek dükkandan 

kovuyordu. Çocuk bütün parasını aldı ve ağlayarak ablasının yanına 

gitti. Ablasının da yapacak bir şeyi yoktu. Bu yüzden de çaresizce geri dönmek 

zorunda kaldılar. 

52


İşte bu olay bizim zihinlerimizde derin bir iz yarattı. Çocuklar ağlayarak 

geri dönerken biz donup kalmış ve hiçbir şey yapamamıştık. Bu hatamızı telafi 

edemezdik ancak vicdanımızı bir nebze rahatlatabilmek için sınıfımızdaki birkaç 

arkadaşımızdan da destek alarak ''Çocuklar İçin'' adını verdiğimiz sosyal 

yardım etkinliğini düzenledik. 

53


Bu etkinlik kapsamında Taksim Meydan'ı ve Gezi Park'ı çevresinde 40'ın 

üzerindeki pamuk şekeri, öncelikle sokakta çalışmak zorunda kalan çocuklarımız 

olmak üzere tüm çocuklara dağıttık. Etkinliğimize o sırada çevrede bulunan 

vatandaşlardan da büyük destek geldi. 

54


Etkinliğimiz esnasında Taksim Meydanı'ndan geçmekte olan ünlü oyuncu 

Metin Yıldız da yaptığımız etkinliği fark ederek yanımıza gelerek bir destek fotoğrafı 

çektirmek ve bu fotoğrafı sosyal medyaya yayarak etkinliğimizi duyurmak 

istedi. 

55

Yardımlarından ve desteklerinden dolayı; 


 

 

 

 

 

 

Hüseyin Yıldız, 

Gökay Aydın, 

Ufuk Yüksel, 

Oğulcan Ertürk, 

Halit Karalök, 

Metin Yıldız 

ve pamuk şekerleri dağıttığımız sırada çevreden bize destek veren tüm 

vatandaşlarımıza, 

TEŞEKKÜR EDERİZ! 

56

“YEŞİLÇAM’A DESTEK” 

Türkiye’de sinema denilince çoğumuzun 

aklında AVM içerisinde, makine 

kokularının ve bir reklam silsilesinin 

egemen olduğu mekanlar uyanıyor. 

Sanata ve sanatçıya değer vermeyen, 

“En çok izlenen film, en iyi filmdir.” 

anlayışıyla, çok kötü filmlerin bile 

getirisi olduğu gerekçesiyle haftalarca 

vizyonda kaldığı, tüm sistemin 

paraya göre döndüğü sinemalardır aynı 

zamanda bu sinemalar. Peki onlarca 

yıl geriye gitsek ve zamanın sinema 

anlayışına baksak, yine aynı şeylerden mi bahsederiz? 

Tabi ki hayır. Sinemalar dönemlerinde gerek ekonomik, gerek düşünce, gerek 

statü bakımından daha elit bir kesime hitap eden yerlerdi. Genellikle aynı sinemalara, 

aynı kişiler gelir; filmler sinema sahiplerinin siyasi düşüncelerine göre 

seçilirdi. Böylelikle aynı siyasi düşünceye sahip olan kişilerin bir araya gelmesi, 

birbiriyle tanışması ve sohbet etmesi sağlanırdı. Yani bu dönemde sinemalar; sadece 

film izlenen ruhsuz yerler değil de insanların sosyalleştikleri, kendilerini 

birçok yönden geliştirebildikleri yerlerdi de. 

57


Tekrar günümüze dönecek olursak sinemalarımızın, biraz önce bahsettiğimiz 

sinemalardan çok uzak olduğunu tekrar hatırlatmak isteriz. Peki eski sinemaların 

geleneğini sürdüren; sıcak, samimi bir ortam yakalamaya çalışan sinemalar 

yok mu? Sayısı çok az olsalar da evet, varlar. Özellikle İstiklal Caddesi çevresinde, 

tüm maddi sıkıntılara rağmen yaşamını sürdürmeye çalışıyorlar. Biz de 

dergimizin “Sosyal Sorumluluk” bölümü kapsamında, bu sinemalardan biri olan 

Yeşilçam Sineması’na destek etkinliği yaptık. Bu etkinlik kapsamında yaklaşık 

50 dostumuzla birlikte, Yeşilçam Sineması’nın gün içindeki 3 seansından birini 

kiralayıp Hint Sineması’nın seçkin örneklerinden biri olan Rang De Basanti 

(Paint İt Saffron - Onu Sarıya Boya) filmini birlikte izledik. Böylelikle Yeşilçam 

Sineması’na destek olurken aynı zamanda az bilinen bir filmi de etkinliğe katılanlara 

tanıtmış olduk. 

58


59


Etkinliğimiz esnasında bizden yardımlarını esirgemeyen 

İskender Ünal’a 

ve 

Etkinliğimize katılan tüm dostlarımıza 

Teşekkür ederiz. 

60

ÇEVREMİZİ AĞAÇLANDIRALIM! 

*** 

Ağaçların serbest Wi-fi sinyaller üretebildiği bir dünya hayal edin. Muhtemelen 

herkes yaşadığı yerin etrafına birçok ağaç dikerdi ve gezenimiz daha yaşanılır bir yer 

olurdu. 

Ama ne kötü ki, onlar sadece nefes aldığımız oksijeni üretebiliyorlar. 

*** 

Evet, ne yazık ki bugün dünyamız yukarıda anlatıldığı gibi... 

Hızla artan nüfus ve şehirleşmenin yarattığı olumsuz koşullar, yaşadığımız 

çevreyi her geçen gün biraz daha “Gri Kent” e çeviriyor. Zaten çevremizde eser 

miktarda bulunan yeşil alanlar da yöneticilerimizin rant uğruna pazarlanmalarına 

maruz kalıyor. Ayrıca ülkemizdeki yasalarda; yangınlara maruz kalan ormanlık 

araziyi imara açarak ormanların bilerek yakılmasına neden oluyor. 

İnsanoğlu doğayı yakarak, kurutarak kendi sonunu hazırlıyor. Ve bu son, acilen 

önlem alınmazsa pek de uzak gibi görünmüyor. Elbette biz, dergi adına yapacağımız 

çalışmalarla bu kötü gidişata ufak önlemlerle “Dur!” demeyi isterdik 

ve bu doğrultuda etkinlikler de düzenleyebilirdik. Ancak bu sefer biliyoruz ki bu 

amaç doğrultusunda yapacağımız tüm çalışmalar, duyarlı yöneticilerimizin (!) 

ağzından çıkacak değersiz cümlelerle heba olacağını ve bunun bizi derinden 

üzeceğini bildiğimizden dolayı sadece bir fidan dikmeye karar verdik. 

61

ÇEVREMİZİ AĞAÇLANDIRALIM! 

Fidan dikmeyi düşündüğümüz günlerde, yoğun çalışma temposundan kendimize 

ayırmayı başarabildiğimiz bir gün turistik gezi amaçlı Bursa’ya gittik. Yeşil 

yeşil, yeni olmaya başlamış zeytinlerin asılı olduğu ağaçların altında yaptığımız 

nefis kahvaltının ve zeytin ağaçlarının bilinmeyen yönlerini yerinde öğrendiğimiz 

an, okulumuzun bahçesine zeytin fidanı dikmeye karar verdik. Kendini 

yenileyebilme özelliğine sahip olmasıyla yüzyıllarca dimdik ayakta kalmayı başarabilen 

zeytin ağaçları, uzun ömrünün de etkisiyle; çoğumuzun sadece barışı 

temsil ettiğini düşünmesine rağmen aslında biraz da bizim verdiğimiz değer dolayısıyla 

dostluğumuzun uzun yıllar devam edeceğini simgeliyor. 

Ve yıllar sonra ekmek kavgasından fırsat bulabilirsek belki bir gün, kocaman 

olmuş ağacımızın gölgesinde, bir arada piknik yapabilme ümidiyle... 

62

KAZOVA İŞÇİLERİ’NE DESTEK 

DİREN KAZOVA! 

Kazova İşçileri, bilindiği gibi çalıştırıldıkları fabrikadan tüm yasal hakları 

ayaklar altına alınarak işten çıkarılmış bir grup insandır. Haklarını aramak için 

başlattıkları direniş, çok zor bir sürecin ardından kendi fabrikalarını ve mağazalarını 

açmalarıyla sonuçlanmıştır. Özellikle yaşama geçirdikleri “Patronsuz Fabrika” 

fikri tüm dünyada büyük yankı uyandırmıştır. 

Birkaç ay önce Küba, Bask ile yaptıkları futbol maçının formalarını Kazova 

İşçileri’ne yaptırarak dünya kamuoyunun ilgisini bu olaya çekmeyi başarmıştır. 

Başta devletimiz olmak üzere birçok otoritenin baskısı altında direnişini 

sürdüren Kazova İşçileri’ni daha yakından tanımak için mülakat yapmaya karar 

verdik. 

İşte mülakatımızdan kesitler… 

1-)Fabrikada çalışan emekçilerin 

önemli bir kısmının 

tazminatı bile ödenmeden 

işten çıkarılmıştı. Peki bu 

işçileri direnme hakkını 

aramaya hangi etmenler 

itti? 

- Biz 2013'ün ocak ayında 

işten çıkarıldık. Paramızın 

verileceğini söylediler. Tabi 

biz bir hafta sonra geldiğimiz 

de patronlar kaçmıştı. O gün 

bağrışmalarla geçti. Hiçbirimizin 

başına daha önce böyle 

bir olay gelmemişti. En son 

toplam 94 kişiydik. Biz de 

avukat tutmaya karar verdik. 

Gittiğimiz avukatlar ilk başta 

en az 600 TL istiyor. Bizde 

zaten para yok. 4 aydır maaş 

alamamışız. Bir süre bu şekilde 

düşünerek geçti. Sonunda 

DİH' te (Devrimci İşçi Hareketi) 

tanıdığımız bir arkadaş 

aracılığıyla Çağdaş Hukukçular 

Derneği avukatlarına müracaat 

ettik. Onlarda davamızı hiç para istemeden üstlendiler. Daha önce bu şekilde 5-6 dava kazandıklarını, 

bu davayı da kazanabileceklerini ama bunun için büyük bir direniş başlatarak kamuoyuna 

duyurulması gerektiğini söylediler. Biz de kabul ettik. Eylemlerimiz 2013'ün 1 Mayıs gününe 

kadar devam etti. Mahkemeye 28-29 kişi başvurdu. Şu anda ise baskılardan dolayı yıkılan birkaç 

arkadaşımızın daha gitmesiyle 11 kişi kaldık. 

63



2-)Fabrikayı ele geçirdiğiniz önemli bir süreçten geçtiniz. Bu süreçte ülkenin belirli kurumlarından, 

özellikle de devletten baskı gördünüz mü? 

- Zaten bizim fabrika işgalimiz, eylemlerin sona ermesinden yaklaşık 2 ay sonra 28 Haziran 2013 

tarihinde gerçekleşti. O sırada polisten büyük baskı gördük. Fabrikanın etrafını çevik kuvvet sarmıştı. 

İçeriye 7 kişi girmiştik. 4 arkadaşımızda dışarıdan destek veriyordu. Polisin müdahale yapacağı 

sıralarda halkımızdan bize büyük destek geldi. Sosyal medyadan örgütlenen özellikle öğrenci 

arkadaşlarımız polisin müdahale yapmasını engellediler. 

3-)Türkiye'de önemli kurum ve kuruluşlar var. Sizin direnişinize destek veren ve karşı çıkanlar 

hangileridir? 

- Bize destek verenler zaten belli. Özellikle öğrenci arkadaşlarımız siyasi görüşleri ne olursa olsun 

bize destek verdiler. Karşı çıkanlar da belli: patronlar. Diğer işçilere kötü örnek olduğumuz 

için özellikle patronlar tarafından sevilmiyoruz. 

4-)İşçi sendikaları direnişinize destek verdi mi? 

- İşçi sendikalarından sadece DİSK'in nakliyat bölümü başkanı Ali Rıza Bey bize sürekli destek 

verdi. Onun dışında hiçbir sendikadan, hiçbir destek almadık. Destek almayı bırakın, arayıp sormadılar 

bile. 

5-)Bildiğimiz kadarıyla ''Patronsuz Fabrika'' olarak Türkiye'de bir ilksiniz. Peki bu fikir ilk 

nasıl ortaya çıktı? Karşılaştığınız sorunlar neler? 

- Bizim ilk hedefimiz patronlar kaçtığı için fabrikadaki makinelere haciz koydurup, satıp, paramızı 

alabilmekti. Ama o süreç içinde bazı gelişmeler oldu. Birkaç arkadaşımız: ''Makineleri satacağız, 

paramızı alacağız. Ama birkaç ay sonra tekrar başka bir fabrikada çalışmaya başlayacağız. Ve 

aynı şeyler yine başımıza gelecek.” dedi. Buna çözüm olarak ne yapabiliriz diye düşündük. Ve bu 

işi patronsuz da yürütebileceğimize karar verdik. Sonra bir deneyelim dedik. Bu amaçla 75 gün 

fabrikada üretim yaptık. Üretimi yaptığımız sırada daha çok kitle destek verdi. Bursa'dan Ankara'dan, 

Antalya'dan destek vermek amacıyla siparişler geldi. Hatta yurtdışından Güney Kore Sendika 

Başkanı, Hollanda ve Amerika parlamento milletvekilleri geldi. Onlar geldi ama Türkiye'deki 

sendika yöneticilerinden hiçbiri gelmedi. 

6-)Daha direnişinizden ülkemizin bile haberi yokken Küba'dan Bask ile yaptıkları maçın 

formasını yapmanız için sipariş verildi. Bu başarınızı neye bağlıyorsunuz? 

- Bu fabrika işgalleri daha çok Latin Amerika'da olduğu için onlar bu konuya daha duyarlı. Bizim 

direnişimize destek veren Metin Yeğin adında bir arkadaşımızda yılın 11 ayını Küba'da geçiriyordu 

ve Küba'dan tanıdığı üst düzey arkadaşları vardı. Onun aracılığıyla Küba'dan sipariş alabildik. 

Ve Küba milli futbol takımı sezon boyunca bizim ürettiğimiz formaları giyecek. 

7-)Fabrikayı ele geçirdiğinizde, eski sahipleri size karşı bir hukuki mücadeleye girişmedi 

mi? 

- Girişti. Bayağı uğraştılar. Fabrikayı işgal etmemizi delil göstererek emniyete suç duyurusunda 

bulundular. Bu yüzden polis bizi gözaltına aldılar. Ancak bir gün sonra serbest bıraktılar. Hukuki 

mücadelemiz hala sürüyor. 

64



8-)Mağaza açmak fikri ilk nasıl aklınıza 

geldi. Bu şekilde küresel kapitalist 

şirketlere benzemekten korkmadınız 

mı? 

- Güzel bir soru. Aslında bu konuda yani 

şirket haline gelmemiz konusunda çok 

sorun yaşadık. Bizim amacımız kazandığımız 

paranın bir kısmını aramızda paylaşmak 

ve bir kısmını direnişe ayırmaktı. 

Ancak devlet bunu kabul etmiyor. ''Böyle 

bir havuz oluşturulamaz. Direniş için para 

ayıramazsınız.'' diyorlar. Zaten kuracağımız 

şirketin ismini de kabul etmiyorlar. 

''Diren Kazova olabilir ama DİH olmaz.'' 

diyor. Biz bunlara karşı da direniyoruz. 

Eğer bu dediklerimizi yapıp şirket haline 

gelirsek kesinlikle kapitalist bir şirket olmayacağız. 

Bizde her şey kolektif olacak. 

Çalışan herkes şirketin ortağı olacak. 

9-)Kaliteli tekstil ürünleri üretiyorsunuz. Peki gerekli malzemeleri nasıl ve nereden tedarik 

ediyorsunuz? 

- Biz fabrikada çalışırken ipler, kumaşlar vs. İtalya'dan ithal ediliyordu. Fabrikayı işgal ettiğimiz 

ilk zamanlarda 75 gün boyunca çalışmıştık. Bu sırada kullandığımız ipler eski patronun beğenmediği 

için kaçırmadığı iplerdi. Zaten daha sonra bir üretim gerçekleştirmedik. İleride üretime başladığımızda 

büyük ihtimal bizde İtalya'dan almak zorunda kalacağız. Çünkü o kalitede ip, Türkiye'de 

üretilmiyor. Türkiye'de üretilen iplerle üretim yaparsak kaliteden ödün vermiş oluruz. 

Ama zaten bunları konuşmak için daha çok erken. Elimizde bir sermaye bile yok. Ürettiğimiz 

malları da olabildiğince ucuza satmaya çalışıyoruz. Eskiden 100-150 TL'ye satılan bir kazağı biz 

şu an 40 TL'ye satıyoruz. 

10-)Kazova şu an gözümüzde büyük bir marka haline geldi. Peki şu an devlete vergi veren 

bir şirket mi ya da böyle bir hedefi var mı? 

Biz zaten devletten kaçmayacağız. Yasal olarak kooperatif kurulduğu zaman; işçilerin güvenliğini 

sağlayacağız, haklarını yemeyeceğiz. Biz bu konuda çok şeylere tanık olduk. İş kazası geçirenleri 

devlet hastanesine götürmüyorlardı. Tutanak filan tutulmasın diye özel hastanelere götürüyorlardı 

ve her hakkımızı da yiyorlardı. Biz kesinlikle bu tür şeylere müsaade etmeyeceğiz. 

11-)Üretim araçlarının ve mağazanın karının ortak olması, aranızda sorun çıkmasına neden 

olmuyor mu? 

- Güzel bir soru. Şu an ürettiğimiz mallardan hiçbir kar elde edemedik.15 aydır cebimizden veriyoruz. 

7 arkadaşımız dışarıda çalışmak zorunda kaldı. Biz şu an mağazada 5 kişiyiz. En kısa zamanda 

makineleri alıp üretime başladığımızda onları da çağıracağız. O zaman sorun olur mu bilmiyorum. 

Ama şu an hiçbir sorun yaşamıyoruz. 

65



12-)Dünyada bile önemli yerlerden sipariş almaya başladınız. Ancak kalitenizi gösteren bir 

internet sitesine ve yeterli miktarda tanıtıma sahip değilsiniz. Bu konudaki yetersizliğinizi 

neye bağlıyorsunuz? 

- Şu anda tüm işlerle 4-5 kişi uğraşıyoruz. Dolayısıyla yetişemiyoruz. İspanya'dan 100.000 adet 

sipariş aldık. Üretime henüz başlayamadık ama başlar başlamaz tüm eksiklerimizi tamamlayacağız. 

13-)Sizden sonra ülke çapında birkaç işçi ayaklanması daha oldu. Onlara ne tür desteklerde 

bulundunuz? 

- Bizim ülkemizde bizden sonra önce Feniş Alüminyum, daha sonra da Greif İşçileri ayaklandı. 

Onların yanına 3 defa gittik. Direnişlerine destek verdik. Onlar da polisin baskılarına maruz kaldılar. 

Birkaç defa gözaltına alındılar. Her zaman onların yanında olmaya devam edeceğiz. Umarız 

ileride bu ayaklanmalar artar ve işçi hakları da güzel bir seviyeye gelir. Biz denize bir taş attık artık 

ne kadar yayılırsa. 

66

T 

E 

K 

C 

Ü 

M 

L 

E 

D 

E 

67

ÖZCAN 

KIRIKBAŞ 

Tanıdığımda Özcan; derslerini çok dikkate alan, örnek öğrenci tipli, sınıfta pek arkadaşı olmayan ve 

hatta sınıf değiştirmek isteyen, düşünceleri hakkında pek bilgi sahibi olmadığım bir adamdı. 

Şu Anda Özcan; gireceği LYS sınavı yüzünden okulu iplemeyen bir adam. 

Gelecekte Özcan; 10 yıl sonra herhangi bir mağazanın herhangi bir departmanında müdür, 15 yıl 

sonra saçlarının önemli bir bölümü dökülen ama çalıştığı yerin vazgeçilmezi olan bir yönetici, 25 yıl 

sonra ise evli, mutlu, torunlu biri olur. 

Tanıdığımda Özcan; 10.Sinifta tanıştığım arkadaşlarımdan, isyankar bir genç olarak bütün sınıfa 

tanınan, derslerinde ise gayet başarılı birisiydi. 

Şu anda Özcan; zorla yaptığı organizasyonlarıyla çoğumuzu bir araya toplayarak uyguladığı programlarla 

uğraşmayı seven, lise hayatından çoğu öğrenci de olduğu gibi bıkmış ve hayata atılmayı 

bekleyen birisi. 

Gelecekte Özcan; ailesinden uzak kalmayı seçerek hayatın keyfini sürecek, üniversitede okuyacağı 

iyi bir bölümle iyi bir işe girip bol bol gezecek birisi. 

Tanıdığımda Özcan; öğrenciliğin nasıl yapılmasını ve kılık kıyafetin nasıl olmasını bizlere gösteren, 

sessiz biriydi. 

Şu Anda Özcan; derslerinde başarılı ve liderlik özellikleri üst düzey olan biri. 

Gelecekte Özcan; iyi bir üniversitede işletme okuyan ve iyi bir restoran açmış biri. 

Tanıdığımda Özcan; sessiz, arkadaşlarına ve öğretmenlerine karşı saygılı, okul üniformasını eksiksiz 

giyen ve özen gösteren, derslerine önem veren biriydi. 

Şu anda Özcan; çok konuşkan, girişken, arkadaşlarıyla yaptığı planlarda önemli rol oynayan biri. 

Gelecekte Özcan; Mağaza gibi bir yer de ya da bir şirkette müdür olacağını düşünüyorum. 

Tanıdığımda Özcan; sessiz, derslerine önem veren ,arkadaşlarına ve öğretmenlerine saygı gösteren 

biriydi. 

Şu Anda Özcan; arkadaş ortamında planlama ve yönetimi çok iyi idare eden birisi. 

Gelecekte Özcan; restoran da müdür olabilir, otel işletebilir veya çevre planlama okuyabilir. 

68

MURAT 

AKDAN 

Tanıdığımda Murat; çok konuşkan, çok atik, çok yalaka, çok idealist gibi her konuda “çok’lar”da 

yaşayan biriydi. 

Şu anda Murat; esprili, konuşkan, hareketli ama eskiye nazaran çok daha hayatı, sınavları, geleceği 

takmayan bir adam haline geldi. 

Gelecekte Murat; ya kendi işini kuracak ya da babasının işinde çalışmaya başlayacak, uzun bir süre 

evlenmeyecek, kafasına göre yaşayacak, bol bol gezecek ve tüm hayatı boyunca sorumluluk taşımaktan 

kaçınacak. 

Tanıdığımda Murat; Sınıf tarafından en farklı gözle bakılan, lider vasıflı, kravat ve ceketini bizle 

tanısana kadar üstünden eksik etmeyen, öğretmenlerinin gözlerinin içine bakarak göz hapsine alan 

yağcı bir öğrenciydi. 

Su anda Murat; okulunun bitmesini dört gözle bekleyen lise hayatından sıkılmış, sosyal hayatinin 

doldurmayı seven, kötü esprileri yaptığı halde aramızda değer verilen bir arkadaşımız. 

Gelecekte Murat; üniversitede dil ile ilgili bir bolum okuyarak öğretmen veya tercüman olup, farklı 

ülkelerden insanlar ile iyi ilişkilere sahip olan gezgin bir birey olacak. 

Tanıdığımda Murat ile ilkokuldaydık ancak asıl arkadaşlığımız 10.sınıfta aynı sınıfa düşmemizle 

başladı ve o zaman Murat’ın sevecen, konuşkan biri olduğunu söyleyebilirim. 

Şu Anda Murat; kendine, saçlarının ön planda olduğu yeni bir tarz veren, sürekli espri yapma gayreti 

içinde olan, sempatik biri. 

Gelecekte Murat; genç yaşta çoluk çocuğa karışan bir aile babası olacak. 

Tanıdığımda Murat; okul üniformasına özen gösteren, konuşkan, derslerine önem veren, kısa saçlı 

biriydi. 

Şu anda Murat; okul üniformasına önem vermeyen, çok konuşkan biri ve artık uzun saçlı. 

Gelecekte Murat; ya babasının konfeksiyonunda son ütücü ya da dil bölümü okumuş birisi olacağını 

düşünüyorum. 

Tanıdığımda Murat; sınıf başkanı olmayı seven, okul üniformasını düzgün şekilde giyen biriydi. 

Şu Anda Murat; okul üniformasını giymeyen, saçlarını uzatan ve kurallara pek dikkat etmeyen biri. 

Gelecekte Murat; Düzenli, disiplinli, çalışkan biri olacak ve yurtdışında dil üzerine eğitim alacak. 

69

ARDA 

DEMİRHAN 

Tanıdığımda Arda ile muhabbet edecek ortak bir ilgi alanımız yoktu ve tanıştığımızda sürekli spordan 

söz eden, fanatik Fenerbahçeli biriydi. 

Şu anda Arda; hala sürekli spordan bahseden ama sporun dışında da kendini geliştirmeye çalışan, 

her işte başarılı olamasa da başarısızlığı kendine yediremeyecek kadar hırslı biri. 

Gelecekte Arda; özel bir üniversitede, İstanbul’da okuyacak ancak okuduğu işi değil de daha çok 

vasıf gerektirmeyen işlerde çalışacak ve büyük bir ihtimalle de 25-26 yaşlarında evlenecek ama ne 

olursa olsun hayatının her anında hep kararsız kalacak. 

Tanıdığımda Arda; diğer arkadaşlar gibi sessiz sakin bir adamdı, ilk gördüğümde çok uzun olduğunu 

düşünmüştüm, lakin zaman geçtikçe ya o kısaldı ya da ben uzadım. 

Şu Anda Arda; Sınav maratonuna kendi kaptırmış ve her Türk genci gibi ne yapması gerektiğini 

bilmeyen bir durumda. 

Gelecekte Arda; Herhangi bir şirketin mavi yakalısı veya devlet içerisinde bir memur. 

Tanıdığımda Arda; belirli bir grup içerisinde kendini kanıtlamaya çalışan, önceleri özenti biri zannetsem 

de daha sonra gayet dürüst, kendi halinde olduğunu anladığım biriydi. 

Şu Anda Arda; sürekli sporla ilgilenen, derslerine düzenli çalışan biri. 

Gelecekte Arda; hasbel kader gittiği bir üniversite de okuyacak ,farklı mesleklere yönelecek ve iyi 

bir eş olacak. 

Tanıdığımda Arda; sporla, özellikle futbolla ilgilenen, derslerine önem veren biriydi. 

Şu anda Arda; futbolla hâlâ fazlasıyla ilgileniyor, çevresinin ne dediğine fazla önem veren biri, 

üniversite sınavlarına çalışıyor. 

Gelecekte Arda; beden eğitimi öğretmeni ya da memur olacağını düşünüyorum. 

Tanıdığımda Arda ile ilkokuldaydık ve o zamanlar derslerine önem veren, sene sonu mutlaka takdir, 

teşekkür getiren bir arkadaşımdı. 

Şu Anda Arda; Lys'ye hazırlanıyor ama aynı zamanda sporla yakından ilgileniyor. 

Gelecekte Arda; öğretmen ya da öğretmen olabilir. 

70

KAAN TUNÇ 

Tanıdığımda Kaan; sessiz, zeki, etliye sütlüye karışmayan, derslerde her zaman özenli ve dikkatli, 

içekapanık biriydi. 

Şu anda Kaan; aşırı derecede rahat, hiçbir zaman sorumluluk almayan; gözlerimi kaparım, vazifemi 

yaparım tarzında bir adam olmakla birlikte bir arkadaş olarak sırtınızı emanet edebileceğiniz, güvenilir 

bir dosttur. 

Gelecekte Kaan; devlette memur olacak ya da özel sektörde hiçbir sorumluluk almadan bir memur 

gibi çalışacak, kısa süre içerisinde evlenecek ve karısına iyi bir eş, çocuklarına da iyi bir baba olacak. 

Tanıdığımda Kaan; kapalı bir kutu gibiydi ve çok rahattı. 

Şu Anda Kaan; İlk gördüğüm anda nasılsa hala öyle. 

Gelecekte Kaan; için özel bir meslek bulamamakla birlikte, her mesleği yapabileceği düşüncesi içerisindeyim. 

Bkz: “Ne iş olsa yaparım ağğbi.” 

Tanıdığımda Kaan; eğlenceli her iste başarılı hırsını ve sabrını saklamayı çok iyi bilen iyi birisiydi. 

Su anda Kaan; hayatin neşesinden bir şey kaybetmeyen her alanda basarisini arttırmaya devam 

eden, geleceği için kosan, yanınızda olduğu surece gülmekten eksik olamayacağınız birisi. 

Gelecekte Kaan; gelecekte üniversitede okuduğu iyi bir bölümle parasını hakkıyla kazanan sorumluluklarının 

farkında olacak birisi olacak. 

Tanıdığımda Kaan; arkadaşlarına karşı saygılı, fazla konuşmayan ve derslerine çok önem veren 

biriydi. 

Şu anda Kaan; konuşkan, özgüveni yüksek, satranç, bilgi yarışı gibi oyunları seven ve bu oyunlarda 

başarılı olan biri. 

Gelecekte Kaan’ın hangi mesleği seçeceği hakkında bir fikrim yok fakat bilgi yarışmalarını takip 

eden ve katılan biri olacağını düşünüyorum. 

Tanıdığımda Kaan; sessiz, sakin ama bir o kadarda patlamaya hazır biriydi. 

Şu Anda Kaan; derslerini takip eden ve satranç oynamayı seven birisi. 

Gelecekte Kaan; öğretmenlik ya da hukuk okuyacağını düşünüyorum. 

71

İ. OĞULCAN 

ERTÜRK 

Tanıdığımda Oğulcan; aşırı sessiz, kelimeleri ağzından kerpetenle aldığınız biri olmakla birlikte, 

kimseye karışmayan ama ona karışıldığında aslan kesilen biriydi. 

Şu anda Oğulcan; hepimizden daha farklı ilgi alanları olan, yaptığımız aktivitelere çoğu kez katılmayı 

reddeden, birlikte hareket etmekten çok bireysel hareket etmeyi tercih eden biri. 

Gelecekte Oğulcan; geç evlenecek, evden işe, işten eve gidip kendi vazifesi olmayan bir işe karışmayacak, 

ömrünün büyük bir kısmını tek başına geçirecek. 

Tanıdığımda Oğulcan; çok sessiz, sakin, kendisi hakkında en ufak bir ipucu bile vermeyen biriydi. 

Şu Anda Oğulcan; hala sessizliğini üstünden atamamış olsa da sessizliğine hepimizin alıştığı biri. 

Gelecekte Oğulcan; herhangi bir caminin müdavim cemaat üyesi, müezzini ve yahut imamı olacak. 

Tanıdığımda Oğulcan; soğukkanlı, tanınması çaba gerektiren, çoğu konuda kendinden fazla ödün 

vermeyen ruh psikolojisiyle ilgilenmeyi seven birisiydi. 

Su anda Oğulcan; dil öğrenmeyi seven, sosyal hayatinin öneminin farkına vardığı ve ilerde bu kadar 

dolu olmayacağını bildiği için hayatını boş işlerle doldurmayan birisi. 

Gelecekte Oğulcan; dil ve işe yarar konuları incelemeyi sevdiği için dil ile ilgili bir meslek sahibi 

olup hayatının büyük bir kısmını tek tabanca olarak geçirecek birisi. 

Tanıdığımda Oğulcan; sınıfın derinliğinde kaybolmuş, pek fark edilmeyen biriydi. 

Şu Anda Oğulcan; hala sessiz, sürekli bilgisayar oyunu oynayan, bilimsel bilgilerle ilgilenen biri. 

Gelecekte Oğulcan; kendi halinde, başında patron olmadan çalışacak, bilgisayarlarla uğraşmaya 

devam edecek. 

Tanıdığımda Oğulcan; sınıf ve sınıf arkadaşlarına yeni yeni ayak uyduran biriydi. 

Şu Anda Oğulcan; sınıfımızın en bilgili ve en araştırmacı öğrencisi. 

Gelecekte Oğulcan; psikoloji okuyacağına inanıyorum. 

72

HALİT 

KARALÖK 

Tanıdığımda Halit; hepimizden hatta tüm sınıftan ayrı, en arkada uzun süre kimseyle konuşmadan 

okula gidip gelen biriydi. 

Şu anda Halit; yaptığımız aktivitelere çoğu kez ayak uyduran, ortamı bozmamaya çalışan, kendini 

yormaktan kaçınan, zorluklarla ailesinin yardımıyla başa çıkabileceğini düşünen biri. 

Gelecekte Halit; özel bir üniversitede İstanbul’da okuyacak ve hemen ardından babası yardımıyla 

bulduğu muhasebe tarzı masa başı bir işte çalışmaya başlayacak, her zaman ailesine yakın yaşayacak 

ve 26-27 yaşında evlenecek. 

Tanıdığımda Halit; sessiz, sakin ve ev-okul-okul-ev döngüsü içinde görünen bir adamdı. 

Şu Anda Halit; eskisinden pek farklı değil, hatta aslına bakılırsa ne yaptığına dair bir fikrim yok. 

Gelecekte Halit; ERROR 404 NOT FOUND. ( şaka şaka. Kendi işinin patronu olur.) 

Tanıdığımda Halit; fen dersleriyle uğraşmayı seven, içine kapanık, çözülmesi zor biriydi. 

Su anda Halit; mesleki seçimleri için ikilemler arasında gidip gelen sporla uğraşan, bir işe devam 

ettiğinde ayni süreklilikte gidip başladığı işi bitiren birisi. 

Gelecekte Halit; Verimli bir eğitim döneminden geçtikten sonra istediği mesleği yapan, bir araba 

satın alıp sosyal hayatını fazlasıyla dolduran birisi olur. 

Tanıdığımda Halit; tam bir sessizlik abidesi, öğretmenlerine karşı saygılı ve çalışkan biriydi. 

Şu Anda Halit; sessizliğini koruyan, çok üşengeç ve tembel birisi. 

Gelecekte Halit; üniversite okuyacağı konusunda kesin emin olamasam da bence zaten okusa da 

gelecekte kendini rahat hissettiği bir işte çalışacak. 

Tanıdığımda Halit; sessiz, sakin biriydi ve matematiği seviyordu. 

Şu anda Halit; eski haline göre daha konuşkan olsa da hâlâ sessiz birisi, matematik sevgisini ilerletti 

muhasebeci olmak istiyor ve bunun için üniversite sınavına hazırlanıyor. 

Gelecekte Halit; kendi muhasebe bürosunu açmış olacağını düşünüyorum. 

73

74

Müziğin sesini duymayanlar, 

dans edenleri deli sanıyor. 

F. Nietzsche 

75

Dergi

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?