takva nedir

NÂRdan
NÛRa..
TEVHİDî TAKVÂ NEdir?.
MUHAMMEDî MUTTAKî KİMdir?.
E u Z u B e S M E L e ->İLe
CÜMMLe KeLÂM DOLar DİLe
MuhaBBettendir>MuhaMMed
MuhaMMeddendir MuhaBBett
SEVenSEViLen-Le ->BİLe!.
BİRR-ü-TAKVÂ EBRÂRın BİL!
HAKK-u-HAYRın EHYÂRın BİL!
->TEBDiL EYyLe >EBBÂLın BİL!
EL HÜRRü’L- HAKk EHRÂRın BİL!.
ZEVK 8146
SüNNetuLLAH ->GÜBREden ->GÜL!.. ->İNKÂRdan ->İKRÂR GEÇİŞi
ŞEYtÂN’ın ->MüsLümÂN Etmek ->Hizbü’ş- ŞeYtÂN ->HizbuLLAH İŞi
RABB SÖZü ->RASÛLün SESi
KUL-ÜMMet ->TAKVÂ NEFESi
->Kur’ÂNu’L- K e R î M -in ->OKU!. ->M Ü K E R R E M KIL!.ınan KİŞi..
14.05.17 13:01
brsbrsm.. tktktrstkkmdhyydstt..
->TESLiM OL >ReSûLuLLAHa
KAViy OL!sun SÖZün >SAKın!.
->EL ->ELe ->ELin ->ALLAH’a
->“TEVHiDuLLAH TÂCI”n SAKın!.
celle celâlihu..
sallallahu aleyhi vesellem…

El KeRîMu:
MÜKERREM: EL Kerîm olan ALLAHu zü’L- CeLÂL’in hürmet ve tâzime Lâzım ve
Lâyık kıldığı, ikram olunmuş, muhterem ve kerim olan kişi..
EBDÂL-lar: En Bedel olanlar, tebdil olanlar. Büdelâlar. AŞK u CEZBe Ehlidirler.
EBRÂR-lar: En Birr Olanalar, özü-sözü dosdoğru-en İYİler… Birr u Takvâ, ZüHD
ü TaKVâ Ehlidirler.
AHYÂR-lar: En Hayırlılar, En zor yolun Rehberleri. SıDK u HuŞû Ehlidirler.
AHRÂR-lar: En HüRRler, halka karşı fütursuzlar. Havf u Recâ Ehlidirler..
SüNNetuLLAH ->GÜBREden>GÜL!.
--->İNKÂRdan --->İKRÂR GEÇİŞ!.:
ALLAHu zü’L-CeLÂL’imizin bizleri İnsÂN Sûret/Dış-Afâk-Yüz ve Sîret/İç-Enfüs-
ÖZünde yaratıp, bu Şehâdet Şehrinde İmkÂNlarıyla, KuLLuk İmtihÂNı
Takdiri/Kaderi.. İsyÂN ve İtâatı.. EŞkiyâLık Şekvâsı ve EVLiyâLık Takvâsı..
TEKe TEK TERAS TEKKemde, bu gün de, Yüce CÂN BAĞımız Kur’ÂN-ı
Kerîmimizde; İnsÂN.. Kaderi.. BiRRi.. ve Takvâsı..na ->CÂN ALıcı gÖZLe BAKmak
DİLedi DELi GÖNLüm..
EL HaMDu LiLLâHi RaBBi’l- ÂLeMîNn!.
‏ِنسَانُ‏ قُتِلَ‏
أَكْفَرَهُ‏ مَا الإْ‏
"Kutile’-l insânu mâ ekferahu.: İnsan kahroldu (ALLAH’ın Rahmeti’nden kovularak
kendini mahvetti), o ne kadar çok nankör.” (Abese 80/17)
خَ‏ لَقَھُ‏ شَيْ‏ ءٍ‏ أَي ِّ مِنْ‏
"Min eyyi şey’in halakahu.: (ALLAH) onu hangi şeyden yarattı?” (Abese 80/18)
فَقَد َّرَهُ‏ خَ‏ لَقَھُ‏ ن ُّ طَْفةٍ‏ مِن
"Min nutfetin, halakahu fe KADDERahu: Nutfeden (bir damladan onu yarattı),

sonra da ona kader tayin etti (gelişimini (DNA’larını) programladı ve ömür
TAKDiR/tâyin etti).” (Abese 80/19)
تَقْدِیرًا فَقَد َّرَهُ‏ شَيْ‏ ءٍ‏ كُل َّ وَ‏ خَلَقَ‏ لْكِ‏ الْمُ‏ فِي شَرِ‏ یكٌ‏ ل َّھُ‏ یَكُن وَ‏ لَمْ‏ وَ‏ لَدً‏ ا یَت َّخِذْ‏ وَ‏ لَمْ‏ وَ‏ الأْ‏ ‏َرْ‏ ضِ‏ الس َّ مَاوَ‏ اتِ‏ مُلْكُ‏ لَھُ‏ ال َّذِي
"Ellezî lehu mulku’s- semâvâti ve’l- ardı ve lem yettehız veleden ve lem yekûn
lehu şerîkun fî’l- mulki ve halaka kulle şey’in fe KADDERahu takdîrâ (takdîren).:
O (ALLAH) ki; göklerin ve yeryüzünün mülkü, O’nundur. Ve O, çocuk
edinmemiştir. Mülkte, O’nun şeriki (ortağı) olmamıştır. Ve herşeyi, O yarattı
sonra da onların kaderini TAKDİR etti.” (Furkân 25/2)
الْعَلِیمِ‏ الْعَزِ‏ یزِ‏ تَقْدِیرُ‏ ذَلِكَ‏ وَ‏ حِفْظًا بِمَصَابِیحَ‏ الد ُّنْیَا ءالس َّ مَ‏ وَ‏ زَی َّن َّا أَمْرَھَا سَمَاء كُل ِّ فِي وَ‏ أَوْ‏ حَى یَوْ‏ مَیْنِ‏ فِي سَ‏ مَ‏ اَواتٍ‏ سَبْعَ‏ فَقَضَ‏ اھُن َّ
"Fe kadâhunne seb’a semâvâtin fî yevmeyni ve evhâ fî kulli semâin emrehâ ve
zeyyennâ’s- semâe’d- dunyâ bi mesâbîha ve hıfzâ (hıfzen), zâlike TAKDÎRu’lazîzi’l-
alîm (alîmi).: Böylece onları iki günde yedi kat gök olarak kaza etti
(yarattı, tamamladı). Her gök katına kendi emrini vahyetti. Ve dünya semasını
kandillerle muhafaza ederek süsledik. İşte bu, Azîz ve Alîm olan (ALLAH’ın)
TAKDİRidir.” (Fusilet 41/12)
تَفْضِ‏ یلاً‏ خَ‏ لَقْنَا م ِّم َّنْ‏ كَثِیرٍ‏ عَ‏ لَى وَ‏ فَض َّ لْنَاھُمْ‏ الط َّی ِّبَاتِ‏ م ِّنَ‏ وَ‏ رَزَ‏ قْنَاھُم وَ‏ الْبَحْ‏ رِ‏ الْبَر ِّ فِي وَ‏ حَمَلْنَاھُمْ‏ آدَ‏ مَ‏ نِيبَ‏ كَر َّ مْ‏ نَا وَ‏ لَقَدْ‏
"Ve lekad KERREMnâ benî âdeme ve hamelnâhum fî’l- berri ve’l- bahri ve
razaknâhum mine’t- tayyibâti ve faddalnâhum alâ kesîrin mimmen halaknâ
tafdîlâ (tafdîlen).: Ve andolsun ki; Âdemoğlunu KEREM SAHİBİ
(Mükerrem/Şerefli) kıldık. Onları karada ve denizde taşıdık. Ve onları helâl
şeylerden rızıklandırdık. Ve onları yarattıklarımızın çoğundan fazilet (açısından)
üstün kıldık.” (İsrâ 17/70)
El Kerîm celle celâlihu olan ALLAHu zü’L-CeLÂL’imiz, biz Âdemoğullrını
Mükerrem/Kerem Sahibi (şerefli) kıldığını buyurarak, Hilâfet TÂCımızın TAKVÂ
OLduğunu HATIRLAcaktır..
عَلِیمٌ‏ بِھِ‏ اللهَّ‏ فَإِن َّ شَيْ‏ ءٍ‏ مِن تُنفِقُواْ‏ وَ‏ مَا ونَ‏ تُ‏ ‏ِحب ُّ مِم َّا تُنفِقُواْ‏ حَت َّى الْبِر َّ تَنَالُواْ‏ لَن
''Len tenâlû’l- BİRRe hattâ tunfikû mimmâ tuhibbûn, ve mâ tunfikû min şey’in fe
innallâhe bihî alîm: Sevdiğiniz şeylerden infak edinceye kadar asla İYİLİĞE
eremezsiniz. Her ne infak ederseniz, şüphesiz ALLAH onu bilir.” (Âl-i İmrân 3/92)
ر َّ ب ِّھِمْ‏ م ِّن فَضْلاً‏ یَبْتَغُونَ‏ الْحَ‏ رَامَ‏ الْبَیْتَ‏ آم ِّینَ‏ وَ‏ لا الْقَلآئِدَ‏ وَ‏ لاَ‏ الْھَدْيَ‏ وَ‏ لاَ‏ الْحَرَامَ‏ الش َّھْرَ‏ وَ‏ لاَ‏ اللهِّ‏ شَعَآئِرَ‏ تُحِل ُّواْ‏ لاَ‏ آمَنُواْ‏ ال َّذِینَ‏ أَی ُّھَا یَا
وَ‏ لاَ‏ وَ‏ الت َّقْوَ‏ ى الْبر ِّ عَ‏ لَى وَ‏ تَعَاوَ‏ نُواْ‏ تَعْتَدُواْ‏ أَن الْحَ‏ رَامِ‏ الْمَسْجِدِ‏ عَنِ‏ صَد ُّوكُمْ‏ أَن قَوْ‏ مٍ‏ شَنَآنُ‏ یَجْ‏ رِ‏ مَن َّكُمْ‏ وَ‏ لاَ‏ فَاصْ‏ طَادُواْ‏ حَ‏ لَلْتُمْ‏ ذَاوَ‏ إِ‏ وَ‏ رِ‏ ضْوَ‏ انًا
الْعِقَابِ‏ شَدِیدُ‏ اللهَّ‏ إِن َّ اللهَّ‏ وَ‏ ات َّقُواْ‏ وَ‏ الْعُدْوَ‏ انِ‏ الإِثْمِ‏ عَ‏ لَى تَعَاوَ‏ نُواْ‏
"Yâ eyyuhâllezîne âmenû lâ tuhıllû şeâirallâhi ve lâ’ş- şehra’l- harâme ve lâ’lhedye
ve lâ’l- kalâide ve lâ âmmîne’l- beyte’l- harâme yebtegûne fadlan min
rabbihim ve rıdvânâ (rıdvânen) ve izâ haleltum fastâdû ve lâ yecrimennekum
şeneânu kavmin en saddûkum anil mescidi’l- harâmi en ta’tedû, ve teâvenû alâ’l-
BİRRi ve’t- TAKVÂ ve lâ teâvenû alâ’l- ismi vel udvâni vettekullâh (vettekullâhe)
innallâhe şedîdu’l- ıkâb (ıkâbi).: Ey imân edenler, ALLAH'ın şiarlarına, haram olan
ay'a, kurbanlık hayvanlara, (onlardaki) gerdanlıklara ve Rablerinden bir fazl ve
hoşnutluk isteyerek Beyt-i Haram'a gelenlere sakın saygısızlık etmeyin. İhramdan

çıktınız mı artık avlanabilirsiniz. Sizi Mescid-i Haram'dan alıkoyduklarından dolayı
bir topluluğa olan kininiz, sakın sizi haddi aşmaya sürüklemesin. İYİLİK ve TAKVÂ
konusunda yardımlaşın, günah ve haddi aşmada yardımlaşmayın ve ALLAH'tan
korkup sakının. Gerçekten ALLAH (cezâ ile) sonuçlandırması pek şiddetli
olandır..” (Mâide 5/2)
Takvâ: Bütün günahlardan kendini korumak. Dinin yasak ettiğinden veya haram
olduğunda şüphesi olan şeylerden çekinmek..
MuhaMmedî MeLÂMet Tasavvufunda ise Takvâ; İnsÂN OLuşumuzun İlk Adımı
Bezm-i Elest’te RaBBi’l- ÂLeMîN’e VERdiğimiz “BeLÂ/BiLâkis RABBımızsın!.”
SÖZümüzde Kaviy/sağlam-GÜVENiLir OLuşumuzdur..
Müttakî: Ehl-i takvâ. İttikâ eden. Haramdan ve günahtan çekinen, kendisini
ALLAHu zü’L-CeLÂL’in sevmediği fena şeylerdan koruyan.
MuhaMmedî MeLÂMet Tasavvufunda ise Müttakî, MuhaMMedî Mezheb ve Mecrâsı
sağlam olan KuLdur..
BiRR: Temizlik. Günahtan çekinmek. Takvâ. İn'âm ve ihsan etme. Amel-i sâlih,
iyi amel. Koyunu sevketmek. Gönül, kalb.
MuhaMmedî MeLÂMet Tasavvufunda ise BiRR, Şahdamar/RasûLî ve en Özdeki
AKRABA-Yakın RABBî İLE-BİLE-Liktir..
Rahîmiyet Birri Takvâsını.. Berri var ya berri, Ebrâr.. bu Rahîmiyetten doğan bu
salâvâtullahı.. ALLAHın öyle bir salâvâtı ki el ele, Ebrârların salâvâtlarıdır..
Ebrârların ve Muharrabin Meleklerin, en yakın melekliyetin de salâvâtıdır..
Harikâ şeylerdir düşünebiliyor musunuz Berri’r- Rahîm, Berri’r- Rahmân değil
bunu anlatmaya çalışıyorum.. “BiRR” var ya bu Birr, RuBuBiyet-RuSûLiyet
BİLElikleri.. İnsanın ey yakınındakini Zâhir/RuSûLî ve Bâtın/RABbî yakınlaşması..
ve bunun Rubibiyetten oluşu..
BiRR.. El BERR celle celâlihu esmâ’sının, NûR-u Mîm Semâsından RAHmet
yansıması..
El Berru:

TaKVâ.. El Kavîyyu celle celâlihu esmâ’sının, NûR-u Mîm Semâsından RAHmet
yansıması..
El Kavîyyu:
Takvâ ->LÜBBü’L- LÜBB ->ÖZün >ÖZü EHLinin; her ÂNda Şe’ÂNda,
MuhaMMMedî Mi’RÂC RÜCÛ’su YOLU ve YOLLUK’udur..
فَإِن َّ وَ‏ تَ‏ زَو َّ دُ‏ واْ‏ اللهّ‏ ُ یَعْ‏ لَمْ‏ ھُ‏ خَیْرٍ‏ مِنْ‏ تَفْعَلُواْ‏ وَ‏ مَا الْحَج ِّ فِي جِدَالَ‏ وَ‏ لاَ‏ فُسُوقَ‏ وَ‏ لاَ‏ رَفَثَ‏ فَلاَ‏ الْحَج َّ فِیھِن َّ فَرَضَ‏ فَمَن م َّعْ‏ لُومَاتٌ‏ أَشْھُرٌ‏ الْحَج ُّ
الأَلْبَابِ‏ أُوْ‏ لِي یَا وَ‏ ات َّقُونِ‏ الت َّقْوَ‏ ى الز َّادِ‏ خَیْرَ‏
"El haccu eşhurun ma’lûmât (ma’lûmâtun), fe men farada fîhinne’l- hacca fe lâ
refese ve lâ fusûka ve lâ cidâle fî’l- hacc (haccı), ve mâ tef’alû min hayrın
ya’lemhullâh (ya’lemhullâhu), ve tezevvedû fe inne hayra’z- zâdi’t- TAKVÂ,
vettekûni yâ ULÎ’L- ELBÂB (elbâbi).: Hac, bilinen aylardır. İşte kim onlarda (o
aylarda), (ihrama girerek) haccı (kendine) farz edinirse, artık hacta kadına
yaklaşmak (ve benzeri davranışlar), fâsıklık (günaha sapmak), cedelleşmek
(sürtüşmek, kavga etmek) yoktur. Siz hayırdan ne yaparsanız ALLAH onu bilir.
Ve (hayırlarla) (kendinize) azık hazırlayın. Fakat azığın en hayırlısı muhakkak ki

takvâ sahibi olmaktır. Ve ey ULÛ’L- ELBAB! Bana karşı TAKVÂ sahibi olun.”
(Bakara 2/197)
TAKVÂ Kelimesinin Sözlük Anlamları ve Etimolojisi:
‏”ىوقتلا/‏Takvâ‏“‏ kelimesi, dilimize Arapça’dan geçmiş olan bir kelimedir. Bu
kelimenin Türkçe sözlüklerdeki karşılığına baktığımızda, söz konusu kelimenin,
birbirine yakın anlamlar verilerek tanımlandığını görüyoruz.
Meselâ Şemseddin Sâmî, “takvâ”yı, ALLAHu zü’L- CeLÂL’den korkup, yasaklanan
şeylerden çekinme, perhizkârlık, zühd” (Sâmî, 1317, s.427) diye açıklarken;
Ferit Devellioğlu ise “takvâ” kelimesini: “ALLAHu zü’L- CeLÂL’den korkma,
ALLAHu zü’L- CeLÂL korkusuyla dînin yasak ettiği şeylerden kaçınma”
(Devellioğlu, F. 1980, s.1229) şeklinde, “ehl-i takvâ”yı da: “dînin yasak ettiği
şeylere sımsıkı bağlı kalan veyâ kalanlar” diye tanımlamaktadır.
Bu tanımlar; kısmen doğru olsalar da, “Takvâ” kelimesinin içinde bulunan anlam
derinliğini ve zenginliğini yansıtmaktan uzaktır.
türevidir. : Ve-Ka-Ye” kökünün bir ى ‏-ق-/‏ و “ Arapça’da ‏”‏Takvâ‏/ىوقتلا“‏ kelimesi,
Dolayısıyla bu kökün sözlüklerdeki anlamlarını öncelikle görmemizde fayda
vardır: Arapça “ و يقو / ةياقو ‏-ىقي-يقو Ve kâ, yekî, vakyun ve vikâyetun”: Aslı “vakyâ”
dır. “Vav” harfi “Tuklân” ve “Tucah” gibi “ta” harfine; “ya” harfi de “Bakvâ” gibi
“vav” harfine dönüşmüştür. Nefsi korkulacak şeylerden muhafazaya alıp
korumaktır. (Elmalılı, 1979).
Bir şeyi korumak, bir şeyi bir şeye karşı korumak, himaye etmek, bir şeyi diğer
طرف Sıyâne/ bir şeyden iyi bir şekilde korumak, korumada aşırı gitmek (Fertu’s-
sakınmak, ictinâb etmek; bu anlamdan hareketle bir kadının çarşafı ile ةنايصلا
saçlarını bir birinden ayıran, saçların çarşafa doğrudan değmesine engel olmak

sûretiyle hem çarşafı kirlenmekten koruyan, hem de saçların çarşaftan dışarı
çıkmasını önleyen başörtüsüne veya bez parçasına “ ةارلما ةياقو ” denmiştir.
Bir şeyi düzeltmek, ıslah etmek Nitekim bu anlamda Arapça’da bir deyimsel ifade
vardır: “ كعلظ ىلع ق ” yani “kendine dikkat et, kendi ayıbından sakın!” demektir. Bu
ifadede geçen “ / ق Kı ”; “Vikâye”den emr-i hâzırdır. İnsanın kendisinin haricinde
aksayarak giden birine bakıp, aynı kusurdan kendisini korumasına yönelik bir
emirdir. Bundan da kasıt şudur: “İnsanlar arasında ayıplanan bir şeyle meşhur
olma!”demektir. Ya da “kendi maslahatını/menfaatini koruyup düzelttikten/ıslah
ettikten sonra başkasının işleriyle meşgul ol” anlamındadır.
engelleme; ‏:‏Vikâye‏/ةياقولا Koruma, himaye, tedbir, önlem, tehlikeyi savma,
korunmak. Vikâye min: Bir şeye karşı savunma; Hastalıktan نم ةياقولا
tabaka. /Vikâye: Koruyucu ةياقولا
Koruyucu, ‏:‏Vikâî‏/ئاقولا
hekimlik. /et-Tıbbu’l-Vikâî: Koruyucu ئاقولا بطلا
Etkıyâ’: ALLAHu zü’L- CeLÂL’e karşı gelmekten ءايقتا/‏ Tekıyyun‏/ىقت çoğulu
sakınarak, harama helâla dikkat eden, muttakî.
etmek. ‏:‏Takıyyetun‏/ةيقت Sakınmak, ictinâb
kollayan. ‏:‏Vâkin‏/قاو Koruyan, muhafaza eden, koruyucu, himaye eden, hâmi,
tabaka. ‏:‏Vâkıye‏/ةيقاو Koruyucu, koruyucu kabuk,
‏:‏Muttakin‏/قتم Muttakî, ALLAHu zü’L- CeLÂL’a karşı gelmekten sakınmak sûretiyle
davranışlarına, helâl ve harama dikkat eden.
Dikkat edilirse, kelimenin kökünde “korkmak” değil, “korumak, korunmak,
himaye etmek, sakınmak, ictinâb etmek” anlamı vardır. Dolayısıyla “ ى ‏-ق - و /Ve-
Ka-Ye” kökünün ilk anlamı “korumak ve sakınmak”tır. Diğer bir deyişle “Takvâ”
kelimesinin odak kelimesi/focus word’ü “korumak, sakınmak”tır.
Takvâ, ALLAHu zü’L- CeLÂL’in vikâyesine (korumasına) girmek, emrini tutup
azabından korunmaktır. Elmalılı’nın tespitlerine göre takvâ, sebebin müsebbebine
bağlılığı türünden olarak, takvâ için en gerekli kelime “korumaktır.” Takvâ, takvâ
ehlinin kelimesi, korunanların alameti olan kelimedir. Takvâ kelimesi takvânın aslı
demek olur. Birçoklarına göre takvâ sözünden murad, tevhid ve şehadet
sözleridir. Takvâ aynı zamanda fücûr kelimesinin zıddıdır. Nefsi kurtarmanın,
ALLAHu zü’L- CeLÂL’in korumasında fenalıktan korunmanın ismidir. Sonucu
korunmak olan hayır, iyilik, itaati kapsar. Bazen “korku”ya takvâ denilir olmuştur.
Dinde iki anlamda kullanılır. Birincisi, sonunda âhirette zararlı olandan sakınıp
korunmak demektir. Bunun eksiği ve fazlayı kabul eden geniş bir sahası vardır.
En aşağısı cehennemde ebedî kalmaya neden olacak şirkten uzak kalmaktır. En
yükseği de bütün duyularıyla ALLAHu zü’L- CeLÂL’e yönelme ve O’nun
korumasına girmektir. Hakîkî takvâ budur. İkincisi ise, dinde bilinen özel anlamı
vardır ki, mutlak olarak takvâ denildiğinde ve karine bulunmadığında maksat bu
olur. Nefsi günahtan korumaktır. Bunun içinde nefsi büyük günahlardan korumak
özellikle gereklidir. Takvâlı olabilmek için, korunulması gereken günahları bilmek
önemlidir. İlim olmadan takvâ olmaz. (Elmalılı, 1979, c.VI, s.4434, 4479).

Nefsi günahlardan korumanın yolu haramı terkle olur; haramı terk de, en azından
şüpheli şeyleri bırakmakla gerçekleşebilir.
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem bir hadîs-i şeriflerinde: “Helâl belli, haram
da bellidir; fakat bu ikisi arasında şüpheli şeyler vardır; bu nedenle şüphelerden
korunan dînini ve ırzını temiz tutmuş olur. Şüphelere düşen, harama düşer. Nasıl
koruluğun kenarında koyun otlatan çobanın koyunlarından her an koruluğa girme
ihtimali varsa, haberiniz olsun ki, her melikin korusu vardır; ALLAHu zü’L-
CeLÂL’in korusu da haramlardır.” buyurmuştur
(Buhârî, Buyû’ 2; Muslim, Musâkât 107; Ebû Dâvûd, Buyû’ 3).
Birgivî, bu hadîs-i şerif’i naklettikten sonra der ki: (Takvâ’nın) sözlük mânâsı,
dinde mümkün olduğu kadar geçerlidir. Aşırı korumanın mânâsı ise küçük
günahlardan ve şüpheli şeylerden bile korunmayı, sakınmayı gerektirir. Fakat bu
zamanda şüpheli şeylerin hepsinden korunmak/sakınmak mümkün değildir. Onun
için harama yakın olan şüphelerden başkası hariç olur. İbadet ve itaat, güç
yetirilebilen miktar ve ölçüdür. O halde takvânın meydana gelmesinde her bir
haramdan, bir de harama yakın bir kerahatle mekruh olanlardan kaçınmak gereği
ortaya çıkmış olur. (Elmalılı, 1979, c.VI, s.4480)
Kur'ÂN-ı Kerîm’de “Hudûdullâh” yani “ALLAHu zü’L- CeLÂL’in sınırları”ndan söz
edilir ki, işte bu, ALLAHu zü’L- CeLÂL’in içinde kalınmasını emrettiği korusunun
sınırlarıdır. Mü’minlere sürekli olarak “ALLAHu zü’L- CeLÂL’in sınırlarını aşmayın!”
değil, “ALLAHu zü’L- CeLÂL’in sınırlarına yaklaşmayın!”diye emredilir.
Yaklaşıldığında sınırların aşılması her zaman mümkündür. İşte bu şekilde,
ALLAHu zü’L- CeLÂL’in çizdiği sınırları a şma korkusuyla bu sınırlara
yaklaşmamak, nefsi bu sahada korumak ve sınıra yaklaştırmamak, takvâdır.
(Ünal, 1999, s.483)
Hz. Ömer, Ubeyy b. Ka’b’a “Takvâ nedir?” diye sorar. Ubeyy: “Dikenli yolda hiç
yürümedin mi?” şeklinde cevap verir. Hz. Ömer: “Yürüdüm!” deyince, “O zaman
ne yaptın?” der. Hz. Ömer: “Paçalarımı sıvayıp ayağıma diken batmasın diye
dikkatli yürüdüm.” demesi üzerine, Ubeyy: “İşte takvâ odur.” diye mukabelede
bulunur. Yani nasıl dikenli veya mayınlı bir arazide yürürken son derece dikkatli
bir şekilde kontrollü ve sakınarak, korunarak yürünüyorsa aynı şekilde, İslâm
dînini yaşarken aynı titizlik ve hassasiyetle, ALLAHu zü’L- CeLÂL’in emirlerine
karşı gelmekten sakınarak, ALLAHu zü’L- CeLÂL’a saygısızlık etmekten çekinerek
ve ictinâb ederek yaşamak takvâdır.
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem çokça Hadis-i Şeriflerinde Takvânın önemine
işâret buyurmuştur.:
İbni Mes’ud radıyallahu anh’dan rivâyet edildiğine göre Resûlullah sallallahu
aleyhi vesellem şöyle duâ ederdi: “ALLAHım! Senden hidâyet, takvâ, iffet ve
gönül zenginliği isterim!.”

(Müslim, Zikir 72. Ayrıca bk. Tirmizî, Daavât 72; İbni Mâce, Duâ 2)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "Ey insanlar dikkat ediniz! Rabbiniz tektir.
Arabın, Arab olmayana, Arab olmayanın Arab'a, siyahın kırmızıya, kırmızının
siyaha, TAKVÂdan öte, hiçbir üstünlüğü yoktur. Şüphesiz ALLAH TeÂLÂ katında
en üstününüz, ALLAH TeÂLÂ'dan en çok korkanınızdır." buyurdu.
(Müsned-i Ahmed b. Hanbel, 5/411)
Ebû Tarîf Adî İbni Hâtim et-Tâî radıyallahu anh, Resûlullah sallallahu aleyhi ve
sellem’i şöyle buyururken dinledim demiştir: “Bir şeyi yapmak veya yapmamak
üzere yemin eden, sonra da (yemininin) zıddını takvâya daha uygun bulan kimse,
(yemininden vazgeçip) takvâya yönelsin!.”
(Müslim, Eymân 15)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "Arabın Arab olmayana hiç bir üstünlüğü
yoktur. Üstünlük ancak takvâ iledir" buyurdu.
(Ahmed b. Hanbel, Müsned, V, 411)
Buyurarak bu hususu te'yid etmiştir.:
واْو َّ أَحْ‏ سَ‏ نُ‏ ات َّقَواْ‏ ثُم َّ و َّ آمَ‏ نُواْ‏ ات َّقَواْ‏ ثُم َّ الص َّالِحَاتِ‏ وَ‏ عَمِلُواْ‏ و َّ آمَ‏ نُواْ‏ ات َّقَواْ‏ مَا إِذَا طَ‏ عِ‏ مُواْ‏ فِیمَا جُنَاحٌ‏ الص َّالِحَاتِ‏ وَ‏ عَمِلُواْ‏ آمَنُواْ‏ ال َّذِینَ‏ عَ‏ لَى لَیْ‏ سَ‏
الْمُحْ‏ سِنِینَ‏ یُحِب ُّ وَ‏ اللهّ‏ ُ
"Leyse alâllezîne âmenû ve amilûs sâlihâti cunâhun fîmâ taimû izâ mâttekav ve
âmenû ve amilûs sâlihâti summettekav ve âmenû summettekav ve ahsenû
vallâhu yuhibbu’l- muhsinîn (muhsinîne).: İmân edenler ve salih amel yapanlar
(ıslâh edici amel, nefs tezkiyesi yapanlar) üzerine, takvâ sahibi olmadıkları
zaman yediklerinden dolayı bir günah yoktur. İmân edin ve amilû’s- sâlihat
yapın! Sonra da takvâ sahibi olun! Âmenû olun sonra da takvâ sahibi olun ve
ahsen olun! Allah muhsinleri sever.” (Mâide 5/93)
Görüldüğü gibi bu âyette imân ve ameli sâlih iki kere ve takvâ üç mertebe olarak
zikredilmiştir. İnsanın imân edip şirkten korunması mâhiyetinde olan ilk mertebe
kişinin kendi nefsi ve vicdanı arasında olan bir takvâdır. İkincisi, insanın kendisi
ile diğer insanlar arasındaki hususlarla ilgili olan takvâdır ve üçüncüsü de, insanın
kendisi ile ALLAH celle celâlihu arasındaki takvâsı ve imânıdır. Bu âyette takvânın
bu üçüncü derecesi, ihsan olarak zikredilmiştir.
(Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’ÂN Dili, İstanbul 1971, III, 1807)
Nitekim Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem de, İhsan nedir?" şeklindeki bir
soruya, "İhsan, ALLAH'ı görüyormuş Bibi hareket etmendir. Sen O'nu
görmüyorsan, şüphesiz O seni görmektedir" diyerek cevâb vermiştir.
(Buhârî, İman, 37; Müslim, İman 57; Ebu Dâvud, Sünne, 16; Tirmizî, İmân, 4;
İbn Mace, Mukaddime, 9; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 1, 27, II, 7)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem, bir hadisiyle, burada söz konusu olan

takvânın ikinci çeşidini şöyle açıklamıştır: "Helâl belli, haram da bellidir. Fakat bu
ikisinin arasında şüpheli şeyler vardır. Bu nedenle şüphelerden korunan, dinini ve
ırzını temiz tutmuş olur. Şüphelere düsen, harama da düşer. Nasıl koruluğun
kenarında koyun otlatan çobanın koyunlarının her an koruluğa girme ihtimâli
varsa, şüpheli şeylerden korunmayanın harama düşme ihtimâli de öylece vardır.
Haberiniz olsun ki, her hükümdarın koruluğu vardır. ALLAH'ın korusu da
haramlardır" buyurdu.
(Buhârı, İmân, 39; Müslim, Müsâkat, 107; Ebu Davûd, Büyû', 3; Tirmizî Büyû', 1;
Neseî, Büyû', 2; İbn Mâce, Fiten, 14; Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV, 267)
ALLAHu zü’L- CeLÂL, Kur’ÂN-ı Kerim'in baş tarafında, el-Bakara sûresinin ilk
âyetlerinde, takvâ sahibi olan muttakî insanları övmüş ve onların çeşitli vasıflarını
belirtmiştir. Buna göre takvâ sahibi olan insanlar, hiç tereddüt etmeden hidâyet
ve kurtuluş yolu olarak Kur’ÂN'ı seçerler; gaybe inanır, beş vakitlik namazlarını
kılar ve helâl yoldan elde ettikleri mallarını helâl yolda, ALLAH'ın yolunda
harcarlar. Bütün mukaddes kitablara imân eder, özelikle âhiret inancı ve hazırlığı
içinde olurlar. Bu şekilde hareket eden takvâ sahibleri, aynı zamanda ALLAH
tarafından övülmüş, hak yolda bulunan ve felâha kavuşacak olan insanlar olarak
haber verilmişlerdir.:
ملا
"Elif, lâm, mim.: Elif, Lâm, Mim.” (Bakara 2/1)
ل ِّلْمُت َّقِینَ‏ ھُدًى فِیھِ‏ رَیْبَ‏ لاَ‏ الْكِتَابُ‏ ذَلِكَ‏
"Zâlike’l- kitâbu lâ reybe fîh (fîhi), huden li’l- muttekîn (muttekîne).: İşte bu
Kitap ki, O’nda hiçbir şüphe yoktur. Takvâ sahibleri için bir hidâyettir.” (Bakara
2/2)
یُنفِقُونَ‏ رَزَ‏ قْنَاھُمْ‏ وَ‏ مِم َّا الص َّلاةَ‏ وَ‏ یُقِیمُونَ‏ بِالْغَیْبِ‏ یُؤْ‏ مِنُونَ‏ ال َّذِینَ‏
"Ellezîne yu’minûne bi’l- gaybi ve yukîmûne’s- salâte ve mimmâ razaknâhum
yunfikûn (yunfikûne).: Onlar (takvâ sahibleridir) ki, gaybe (gaybte Allah’a) îmân
ederler, namazlarını kılarlar ve kendilerini rızıklandırdığımız şeylerden infâk
ederler (başkalarına verirler).” (Bakara 2/3)
ونَ‏ یُوقِنُ‏ ھُمْ‏ وَ‏ بِالآخِرَةِ‏ قَبْلِكَ‏ مِن أُنزِ‏ لَ‏ وَ‏ مَا إِلَیْ‏ كَ‏ أُنزِ‏ لَ‏ بِمَا یُؤْ‏ مِنُونَ‏ وال َّذِینَ‏
"Vellezîne yu’minûne bi mâ unzile ileyke ve mâ unzile min kablik (kablike) ve bi’lâhireti
hum yûkınûn (yûkınûne).: Onlar (takvâ sahibleri) ki, sana indirilene ve
senden önce indirilenlere (bütün semavî kitablara) îmân ederler ve onlar âhirete
yakîn hasıl ederler (yakîn seviyesinde kesin olarak inanırlar).” (Bakara 2/4)
الْمُفْلِحُونَ‏ ھُمُ‏ وَ‏ أُوْ‏ لَئِكَ‏ ر َّ ب ِّھِمْ‏ م ِّن ھُدًى عَ‏ لَى أُوْ‏ لَئِكَ‏
"Ulâike alâ huden min rabbihim ve ulâike humu’l- muflihûn (muflihûne).: İşte
onlar, Rab’lerinden bir hidâyet üzeredirler. Ve işte onlar,onlar muflihundurlar
(felâha, kurtuluşa erenlerdir).” (Bakara 2/5)

Kur'ÂN-ı Kerîm'de takvâyı över mâhiyette daha çok âyet vardır.:
كَانَ‏ مَن بِھِ‏ یُوعَظُ‏ ذَلِكُمْ‏ ہللِ َِّ‏ الش َّھَادَةَ‏ وَ‏ أَقِیمُوا م ِّنكُمْ‏ عَدْلٍ‏ ذَوَ‏ يْ‏ اووَ‏ أَشْھِدُ‏ بِمَ‏ عْ‏ رُوفٍ‏ فَارِ‏ قُوھُن َّ أَوْ‏ بِمَ‏ عْ‏ رُوفٍ‏ فَأَمْ‏ سِ‏ كُوھُن َّ أَجَ‏ لَھُن َّ بَلَغْ‏ نَ‏ فَإِذَا
مَخْ‏ رَجًا ل َّھُ‏ یَجْ‏ عَل الله ََّ‏ یَت َّقِ‏ وَ‏ مَن الآْ‏ خِرِ‏ وَ‏ الْیَوْ‏ مِ‏ بِاہلل َّ ِ یُؤْ‏ مِنُ‏
"Fe izâ belagne ecelehunne fe emsikûhunne bi ma’rûfin ev fârikûhunne bi
ma’rûfin ve eşhidû zevey adlin minkum ve ekîmû’ş- şehâdete lillâh (lillâhi),
zâlikum yûazu bihî men kâne yu’minu billâhi ve’l- yevmi’l- âhir (âhiri), ve men
yettekıllâhe yec’al lehu mahraca (mahracen).: Böylece onların (boşadığınız
hanımlarınızın) bekleme süreleri tamamlandığı (iddetleri sona erdiği) zaman artık
onları marufla (örfe uygun olarak güzellikle ve iyilikle) tutun (barındırın) veya
ma’rufla onlardan ayrılın (onları iyilikle serbest bırakın). Ve sizden adalet sahibi
iki kişi şahidlik etsin (şahid olsun). Şahidliği Allah için yapın. Allah’a ve âhir güne
(Allah’a ulaşma gününe) inanan kimseye işte bununla vaazedilir (böyle yapması
istenir). Ve kim Allah’a karşı takvâ sahibi olursa, (Allah) ona bir çıkış yeri nasip
kılar.” (Talâk 65/2)
قَدْرًا شَيْ‏ ءٍ‏ لِكُل ِّ الله َّ ُ جَعَلَ‏ قَدْ‏ أَمْرِ‏ هِ‏ بَالِغُ‏ َّاللهَ‏ إِن َّ حَسْبُھُ‏ فَھُوَ‏ الله َّ ِ عَ‏ لَى یَتَوَ‏ ك َّلْ‏ وَ‏ مَن یَحْ‏ تَسِبُ‏ لاَ‏ ثُ‏ حَیْ‏ مِنْ‏ وَ‏ یَرْ‏ زُقْھُ‏
"Ve yerzukhu min haysu lâ yahtesib (yahtesibu), ve men yetevekkel alâllâhi fe
huve hasbuhu, innallâhe bâligu emrihî, kad cealallâhu li kulli şey’in kadrâ
(kadren).: Ve hesap etmediği (aklına gelmeyen) bir yerden onu rızıklandırır. Kim
Allah’a tevekkül ederse, artık ona O (Allah) kâfidir. Muhakkak ki Allah, emrini
(işini) yerine getirendir. Allah herşey için bir kader tayin etmiştir.” (Talâk 65/3)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem, duâlarında Yüce ALLAH'tan çeşitli nimetleri
talep ederken, takvâyı da istemiştir ve bu şekilde duâ etmesiyle, takvânın
önemine ifade etmiştir.
(Muhammed b. Allan es- Sıddîkî, Delilu'l- Fâlihin li turuki Riyazi's- Sâlihin, Mısır
1971, I, 252)
İnsanlar, Hz. Âdem ve Havva'dan çoğalmaları veya her biri bir anne ve babadan
doğmaları itibariyle yaratılışta eşittirler. Bu açıdan soy ve soplarıyla övünmeleri
yersizdir. Çünkü gerçek ve yegâne üstünlük takvâ üstünlüğüdür. Kur'ÂN-ı Kerîm,
bu takvâ üstünlüğünü şöyle ifade eder:
"Ey insanlar! Doğrusu biz sizi bir erkekle bir dişiden yarattık ve birbirinizle
tanışmanız için sizi milletlere ve kabilelere ayırdık. Muhakkak ki ALLAH yanında
en değerli ve en üstün olanınız, takvâ bakımından en üstün olanınız (ALLAH'tan
en çok korkanınız)dır. Şüphesiz ALLAH bilendir. her şeyden haberi olandır”
خَبِیرٌ‏ عَلِیمٌ‏ الله ََّ‏ إِن َّ أَتْقَاكُمْ‏ الله َّ ِ ‏ِعندَ‏ أَكْرَمَكُمْ‏ إِن َّ لِتَعَارَ‏ فُوا وَ‏ قَبَائِلَ‏ شُعُوبًا وَ‏ جَعَلْنَاكُمْ‏ وَ‏ أُنثَى ذَكَرٍ‏ م ِّن خَ‏ لَقْنَاكُم إِن َّا الن َّاسُ‏ أَی ُّھَا یَا
"Yâ eyyuhân nâsu innâ halaknâkum min zekerin ve unsâ ve cealnâkum şuûben
ve kabâile li teârafû, inne ekramekum indallâhi etkâkum, innallâhe alîmun habîr
(habîrun).: Ey insanlar!. Muhakkak ki Biz, sizi bir erkek ve bir kadından yarattık.
Ve sizi milletler ve kabileler kıldık ki, birbirinizi (soyunuzu, babalarınızı)
tanıyasınız. Muhakkak ki Allah’ın indinde en çok kerim olanınız (ikram olunanınız,
en şerefli olanınız), (ırk ya da soy olarak değil) en çok takvâ sahibi olanınızdır.

Muhakkak ki Allah, en iyi bilen ve haberdâr olandır.” (Hucurât 49/13)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem Vedâ Hutbesinde aynı durumu şöyle izâh
etmiştir: "Ey insanlar! Rabbiniz birdir. Babanız birdir. Hepiniz Âdemdensiniz ve
Âdem de topraktandır. ALLAH'ın yanında en üstün olanınız takvâsı en fazla
olanınızdır. Araplarla Arap olmayanların birbirine karşı üstünlüğü ancak takvâ
iledir" buyurdu.
(Ahmed Zeki Safve, Cemheretu Hutebi'l- Arab, Mısır 1962, I, 157)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "Arabın Arab olmayana hiç bir üstünlüğü
yoktur. Üstünlük ancak takvâ iledir" buyurdu.
(Ahmed b. Hanbel, Müsned, V, 411)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "ALLAH'a karşı takvâ sahibi olmanızı
tavsiye ederim" buyurdu.
(Ebu Davûd, Sünen, 5; Tirmizî, İlim, 16; Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 325)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "İnsanın Cennete girmesine en çok sebeb
olan şey, onun ALLAH'a karşı duyduğu takvâsıdır" buyurdu.
(Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 392, 442)
Ebu Süfyan'ın naklettiğine göre, Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem Herakleios'a
mektup yazdığı zaman, ona: "Gelin sizinle aramızda eşit olan bir kelimede
birleşelim" âyetini yazmıştı. Mücâhid bu kelimenin, takvâ kelimesi olan "Lâ ilâhe
İLLALLAH" olduğunu söylemiştir
(Buharî, Eymân, 19)
Ebu Hureyre'nin naklettiğine göre Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem şöyle
buyurmuştur: “Birbirinize hased etmeyin. Kendiniz almak istemediğiniz halde
diğerini zarara sokmak için bir malı medh edip fiyatını artırma yarışına
kalkışmayın. Birbirinize buğz etmeyin. Birbirinize yüz çevirip arka dönmeyin.
Sizden bazınız diğer bazınızın alış verişi üzerine alış verişe girişmesin. Ey
ALLAH'ın kulları! Birbirinizle kardeşler olunuz. Müslüman Müslümanın kardeşidir.
Müslüman Müslüman'a zulmetmez. Yardıma muhtaç olduğu zaman da onu yalnız
ve yardımcısız bırakmaz. Onu hor ve hakir görmez. Takvâ işte budur.” Resûlullah
sallallahu aleyhi vesellem "Takvâ işte budur." sözünü üç defâ tekrarlamış ve her
seferinde de eli ile göğsüne işâret etmiştir.”
(Müslim, Birr, 32; Tirmizî, Birr, 18; Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 325)
Hz. Ömer radiyallahu anhu da takvâ için: "Müminin keremi, takvâsıdır"
buyurmuştur.
(Muvatta, Cihâd, 35)

Takvâ, Kur’ÂN-ı Kerîmimizde Takvâ/Muttakî 38 adet âyet-i celîlede geçmektedir.:
Bakara 2/66,197,237; Mâdie 5/2; A’râf 7/26; Tevbe 9/36,44,108; Hûd 11/49;
Yûsuf 12/57; Ra’d 13/35; Hicr 15/45; Nahl 16/30,31; Meryem
19/13,18,63,72,85,97; TâHâ 20/132; Enbiyâ 21/48; Hacc 22/32,37; Nûr 24/34;
Furkân 25/15,74; Şuarâ 26/90; Kasas 28/83; Zümer 39/33,61; Muhammed
47/15,17; Fetih 48/26; Hucurât 49/3,13; Mücâdele 58/9; Müddesir 74/56; Alak
96/12..
Bir demet Takvâ GÜLDEStesi..:
ونٍ‏ وَ‏ عُیُ‏ جَ َّناتٍ‏ فِي الْمُت َّقِینَ‏ إِن َّ
" İnne’l- muttekîne fî cennâtin ve uyûn (uyûnin).: Muhakkak ki; takvâ sahibleri,
cennetlerin içinde ve pınarlar başındadırlar.” (Hicr 15/45)
تَقِیًّا وَ‏ كَانَ‏ وَ‏ زَكَاةً‏ ل َّدُن َّا م ِّن وَ‏ حَنَانًا
"Ve hanânen min ledunnâ ve zekâten, ve kâne takıyyâ (takıyyen).: Ve
katımızdan ona, sevgi ve zekât (nefs tezkiyesi) (verdik). Ve o, takvâ sahibi oldu.”
(Meryem 19/13)
تَقِیًّا كَانَ‏ مَن عِبَادِنَا مِنْ‏ نُورِ‏ ثُ‏ ال َّتِي الْجَن َّةُ‏ تِلْكَ‏
"Tilke’l- cennetulletî nûrisu min ibâdinâ men kâne takıyyâ (takıyyen).:
Kullarımızdan takvâ sahibi olanları, varis kıldığımız cennet işte budur.” (Meryem
19/63)
ل ُّدًّا قَوْ‏ مًا بِھِ‏ وَ‏ تُنذِرَ‏ الْمُت َّقِینَ‏ بِھِ‏ لِتُبَش ِّرَ‏ بِلِسَانِكَ‏ یَس َّ رْ‏ نَاهُ‏ فَإِن َّمَا
"Fe innemâ yessernâhu bi lisânike li tubeşşire bihi’l- muttakîne ve tunzira bihî
kavmen luddâ (ludden).: Böylece Biz, O’nu (Kur’ÂN-ı Kerim’i) senin lisanınla
kolaylaştırdık. O’nunla, takvâ sahiblerini müjdelemen ve inatçı kavmi uyarman
için.” (Meryem 19/97)
لُوبِ‏ الْقُ‏ تَقْوَ‏ ى مِن فَإِن َّھَا الله َّ ِ شَعَائِرَ‏ یُعَظ ِّمْ‏ وَ‏ مَن ذَلِكَ‏
"Zâlike ve men yuazzım şeâirallahi fe innehâ min takvâ’l- kulûb (kulûbi).: Ve işte
kim, Allah’ın şiârlarına (emirlerine, farzlarına) hürmetle uyarsa bunun sebebi
muhakkak ki onların kalblerinin takvâ sahibi olmasındandır.” (Hacc 22/32)
لِلْمُت َّقِینَ‏ الْجَن َّةُ‏ وَ‏ أُزْ‏ لِفَتِ‏
"Ve uzlifeti’l- cennetu li’l- muttakîn (muttakîne).: Ve cennet, takvâ sahiblerine
yaklaştırıldı.” (Şuarâ 26/90)
الْمُت َّقُونَ‏ ھُمُ‏ أُوْ‏ لَئِكَ‏ بِھِ‏ وَ‏ صَد َّقَ‏ بِالص ِّدْقِ‏ جَاء وَ‏ ال َّذِي
"Vellezî câe bis sıdkı ve saddeka bihî ulâike humu’l- muttakûn (muttakûne).: Ve
hakikât ile gelen (Allah’a ulaşmayı dilemeye dâvet eden) ve onu tasdik edenler
(Allah’a ulaşmayı dileyenler), işte onlar takvâ sahibidirler.” (Zümer 39/33)
تَقْواھُمْ‏ وَ‏ آتَاھُمْ‏ ھُدًى زَادَ‏ ھُمْ‏ اھْ‏ تَدَ‏ وْ‏ ا وَ‏ ال َّذِینَ‏

"Vellezînehtedev zâdehum huden ve âtâhum takvâhum.: Ve onlar ki hidayete
ermişlerdir, (Allah) onların hidayetini artırdı ve onlara takvâlarını verdi.”
(Muhammed 47/17)
Takvâ Ehli/ Muttakî Kul; Elest Bezminde Rabbu’l- âlemine verdiği “KULLUK
SÖZÜ”nde Kavi/ Sağlam, metin, zorlu, kuvvetli, güçlü olup, bu Şehâdet Âleminde
isbat ederek, ALLAHu zü’L-CeLÂL’in El İLÂH OLuşunun ŞÂHİDi OLan MuhaMMedî
KULdur..
Muttakî; ALLAH korkusuyla kendini günahlardan uzak tutarak ALLAH'ın azabındân
korunan ve böylelikle ALLAH'tan gereğince sakınan, O'na saygıda kusur etmeyen
kimsedir.
"Muttakî", "vekâ" fiilinin ifti'al babındaki: "ittikâ" kelimesinin ism-i fâilidir. "İttikâ"
ve "takvâ" kelimelerinin kökü, "veka" fiilinin masdarı olan "vikâye"dir. Yine aynı
fiilin "vakyen", "vakıyeten", "tevkıyeten" ve "vikâen" şeklinde "vikâye" ile aynı
mânâya gelen masdarları vardır. Bu masdarların hepsi: "bir şeyi muhafaza
etmek, eziyetten korumak, himâye etmek, zarar verecek şeyden onu sakınmak,
çekinmek" manâsındadırlar.
(Rağıb el-İsfahanî, el-Müfredât fi Garîbi'l-Kur’ÂN, İstanbul, sh. 833).
Bu masdarlar aynı zamanda "bir şeyi başka bir şeyle, bir tehlikeye karşı
korumaya almak" mânâsını da taşırlar.
(İbn Fâris, Mu'cemu Mekayısı'l-Luğa, VI, 131).
"İttikânın esas mânâsı iki şey arasına engel koymaktır ki, “İttikâhu bi't-türsi -
Ondan kalkan ile ittikâ etti” denir. Bunun mânâsı: “O bahsedilen şey ile kendi
arasına kalkanı engel yaptı” şeklinde anlaşılır" der.
(İbn Sîde, el-Muhassas, V, 93).
"İttikâ", vikâyeyi kâbul etmek, diğer bir ifâde ile vikâyeye girmek, yani elem ve
zarar verecek şeylerden sakınıp kendini iyice koruma altına almak mânâsınadır.
Buna göre, ittikâ ve onun ismi olan takvâ, lügat itibariyle, kuvvetli bir himâyeye
girmek, korunmak, kendini muhafaza altına almak demek olur.
(Elmalılı Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’ÂN Dili, I,168).
Aynı mânâyla ilgili olarak, "takî" ve "muttakî" isimleri de takvâ fiilini işleyen,
onunla muttasıf olan kimse demektir.
(İbn Manzûr, Lisânü'l-Arab, XV, 401, Ebu'l-Bekâ, Külliyât, 219, el-Matbaatü'l-
Âmire, 1287 (M. 1870).
Câhiliyye devrinde takvâ kelimesinin özü: "hayvan olsun, insan olsun canlı
varlığın, dışarıdan gelecek yıkıcı bir kuvvete karşı kendini savunma davranışı”
mânâsında idi.
(Tashihiko Izutsu, Kur’ÂN'da ALLAH ve İnsan, s. 20)

Kur’ÂN'ın inmesiyle beraber bu kelimenin anlamı genişleyerek kullanıldı.
Bununla birlikte Kur'ÂN-ı Kerîm'de lügat manâsıyla kullanıldığı da olur:
‏ِیمَانَ‏ الد َّارَ‏ تَ‏ بَو َّ ؤُ‏ وا وَ‏ ال َّذِینَ‏
أَنفُسِھِمْ‏ عَ‏ لَى وَ‏ یُؤْ‏ ثِرُونَ‏ أُوتُوا م ِّم َّا حَاجَةً‏ صُدُورِ‏ ھِمْ‏ فِي یَجِدُونَ‏ وَ‏ لاَ‏ إِلَیْ‏ ھِ‏ مْ‏ ھَاجَرَ‏ مَنْ‏ یُحِب ُّونَ‏ قَبْلِھِمْ‏ مِن وَ‏ الإْ‏
الْمُفْلِحُونَ‏ ھُمُ‏ فَأُوْ‏ لَئِكَ‏ نَفْسِھِ‏ شُح َّ یُوقَ‏ وَ‏ مَن خَ‏ صَاصَةٌ‏ بِھِمْ‏ كَانَ‏ وَ‏ لَوْ‏
"Vellezîne tebevveud dâre ve’l- îmâne min kablihim yuhıbbûne men hâcera
ileyhim ve lâ yecidûne fî sudûrihim hâceten mimmâ ûtû ve yu’sirûne alâ
enfusihim ve lev kâne bihim hasâsatun, ve men yûka şuhha nefsihî fe ulâike
humu’l- muflihûn (muflihûne).: Ve onlardan önce (Medine’yi) yurt edinmiş olup
kalplerinde îmân yerleşmiş olanlar, kendilerine hicret eden kimseleri severler. Ve
onlara verilenlerden (dağıtılan ganimetlerden) dolayı, kendileri onlara muhtaç
olsa bile, gönüllerinde bir hacet (kaygı, haset) bulunmaz. Ve onları kendi
nefslerine tercih ederler (üstün tutarlar). Ve kim nefsini cimrilikten korursa, o
taktirde işte onlar, onlar felâha (kurtuluşa) erenlerdir.” (Haşr 59/9)
الْمُفْلِحُونَ‏ ھُمُ‏ فَأُوْ‏ لَئِكَ‏ نَفْسِھِ‏ شُح َّ یُوقَ‏ وَ‏ مَن لأ ِّ ‏َنفُسِكُمْ‏ خَیْرًا وَ‏ أَنفِقُوا وَ‏ أَطِ‏ یعُوا وَ‏ اسْمَعُوا اسْتَطَعْتُمْ‏ مَا الله ََّ‏ فَات َّقُوا
"Fettekûllâhe mâsteta’tum vesmeû ve etîû ve enfikû hayran li enfusikum, ve men
yûka şuhha nefsihî fe ulâike humu’l- muflihûn (muflihûne).: Artık Allah’a karşı
gücünüzün yettiği kadar (en üst seviyede) takva sahibi olun. Dinleyin ve itaat
edin! Ve kendiniz için hayır olarak infâk edin (verin). Ve kim nefsinin
cimriliğinden kendini korursa (sakındırırsa), o taktirde işte onlar; onlar felaha
(kurtuluşa) erenlerdir.” (Teğâbun 64/16)
الْمَغْفِرَةِ‏ وَ‏ أَھْلُ‏ الت َّقْوَ‏ ى أَھْلُ‏ ھُوَ‏ الله َّ ُ یَشَاء أَن إِلا َّ یَذْكُرُونَ‏ وَ‏ مَا
"Ve mâ yezkurûne illâ en yeşâallâhu, huve ehlu’t- takvâ ve ehlu’l- magfirati.:
Allah’ın dilediğinden başkası O’nu zikredemez. O (O’nun dilediği kimse), takva
sahibidir ve mağfiret ehlidir (günahları sevaba çevrilmiş olan kimsedir).”
(Müddessir 74/56)
وَ‏ سُرُورًا نَضْرَةً‏ وَ‏ لَق َّاھُمْ‏ الْیَوْ‏ مِ‏ ذَلِكَ‏ شَر َّ الله َّ ُ فَوَ‏ قَاھُمُ‏
"Fe vekâhumullâhu şerra zâlike’l- yevmi ve lakkâhum nadraten ve surûrâ
(surûran).: Oysa Allah, onları işte böyle bir günün şerrinden korudu. Ve onları,
pırıl pırıl bir yüze ve surura (sevince) kavuşturdu.” (İnsân 76/11)
اللهّ‏ ُ وَ‏ یُحَذ ِّرُكُمُ‏ تُقَاةً‏ مِنْھُمْ‏ تَت َّقُواْ‏ أَن إِلا َّ شَيْ‏ ءٍ‏ فِي اللهِّ‏ مِنَ‏ فَلَیْ‏ سَ‏ ذَلِكَ‏ یَفْعَلْ‏ وَ‏ مَن الْمُؤْ‏ مِنِینَ‏ دُوْ‏ نِ‏ مِن أَوْ‏ لِیَاء الْكَافِرِ‏ ینَ‏ الْمُؤْ‏ مِنُونَ‏ یَت َّخِذِ‏ لا َّ
صِ‏ یرُ‏ الْمَ‏ اللهِّ‏ وَ‏ إِلَى نَفْسَھُ‏
"Lâ yettehizi’l- mu’minûne’l- kâfirîne evliyâe min dûnil mu’minîn (mu’minîne), ve
men yef’al zâlike fe leyse minallâhi fî şey’in illâ en tettekû minhum tukâta
(tukâten), ve yuhazzirukumullâhu nefseh (nefsehu), ve ilallâhi’l- masîr (masîru).:
Mü'minler, mü'minlerden başkasını (yani) kâfirleri dost edinmesin. Kim bunu
yaparsa, o Allah'dan bir şeyin (rahmet ve fazlın) içinde değildir. Onlardan
korunmanız için sakınmanız (dost olmanız) hariç. Ve Allah, sizi kendisinden
sakındırır (takva sahibi olmanızı ister). Ve dönüş Allah'adır” (Âl-i İmrân 3/28)
یُنصَرُونَ‏ ھُمْ‏ وَ‏ لاَ‏ عَدْلٌ‏ مِنْھَا یُؤْ‏ خَذُ‏ وَ‏ لاَ‏ شَفَاعَةٌ‏ مِنْھَا یُقْبَلُ‏ وَ‏ لاَ‏ شَیْئاً‏ ن َّفْسٍ‏ عَن نَفْسٌ‏ تَجْ‏ زِ‏ ي لا َّ یَوْ‏ ماً‏ وَ‏ ات َّقُواْ‏

"Vettekû yevmen lâ teczî nefsun an nefsin şey’en ve lâ yukbelu minhâ şefâatun
ve lâ yu’hazu minhâ adlun ve lâ hum yunsarûn (yunsarûne).: Ve, bir kimseden
diğer bir kimseye, bir şeyin ödenmeyeceği ve ondan (hiç kimseden) bir şefaatin
kabul edilmeyeceği ve hiç kimseden bir fidye alınmayacağı ve onlara yardım
edilmeyeceği günden sakının.” (Bakara 2/48)
یُنصَرُونَ‏ ھُمْ‏ وَ‏ لاَ‏ شَفَاعَةٌ‏ تَنفَعُھَا وَ‏ لاَ‏ عَدْلٌ‏ مِنْھَا یُقْبَلُ‏ وَ‏ لاَ‏ شَیْئاً‏ ن َّفْسٍ‏ عَن نَفْسٌ‏ تَجْ‏ زِ‏ ي لا َّ یَوْ‏ ماً‏ وَ‏ ات َّقُواْ‏
"Vettekû yevmen lâ teczî nefsun an nefsin şey’en ve lâ yukbelu minhâ adlun ve lâ
tenfeuhâ şefâatun ve lâ hum yunsarûn (yunsarûne).: Kimseden kimseye bir şey
ödenmediği ve onlardan bir fidye (bedel) kabul edilmeyeceği ve kendilerine
şefaatin fayda vermeyeceği ve onlara yardım olunmayacağı bir günden sakının.”
(Bakara 2/123)
Yukarıdaki âyetlerden bazılarında "TAKVÂ" kelimesi hem sözlük anlamıyla
hem de terim anlamıyla kullanılmıştır. İslâmî ıstılahta "İTTİKÂ" ve onun ismi
olan "TAKVÂ" İnsanın kendisini, ALLAH'ın VİKÂYEsine (muhafazasına)
koyarak, âhirette zarar ve eleme sebeb olacak şeylerden titizlikle koruması,
yani günahlardan geri durup hayır olan işlere sarılması, diye târif edilmiştir.
(Elmalılı Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’ÂN Dilî, I, sh. 168-169).
Takvâ genel olarak üç mertebe de sınıflandırılmıştır.:
Birinci Mertebe:
Ebedî olarak Cehenneme girme tehlikesinden korunmak için şirkten ittikâ
edip, imâna sarılmaktır. (Elmalılı, I, 169-170).
الت َّقْوَ‏ ى كَلِمَةَ‏ وَ‏ أَلْ‏ زََمھُ‏ مْ‏ الْمُؤْ‏ مِنِینَ‏ عَلَىوَ‏ رَسُولِھِ‏ عَلَى سَ‏ كِ‏ ینَ‏ تَھُ‏ الله َّ ُ فَأَنزَلَ‏ الْجَ‏ اھِلِی َّةِ‏ حَ‏ مِی َّةَ‏ الْحَ‏ مِی َّةَ‏ قُلُوبِھِمُ‏ فِي كَ‏ فَرُوا ال َّذِینَ‏ جَ‏ عَلَ‏ إِذْ‏
عَلِیمًا شَيْ‏ ءٍ‏ بِ‏ كُل ِّ الله َّ ُ وَ‏ كَانَ‏ وَ‏ أَھْ‏ لَ‏ ھَ‏ ا بِھَا أَ‏ حَ‏ ق َّ وَ‏ كَانُوا
"İz cealellezîne keferû fî kulûbihimu’l- hamiyyete hamiyyete’l- câhiliyyeti fe
enzelallâhu sekînetehu alâ resûlihî ve ale’l- mu’minîne ve elzemehum
kelimete’t- takvâ ve kânû e hakka bihâ ve ehlehâ ve kânallâhu bi kulli şey’in
alîmâ (alîmen).: Kâfirler hamiyeti, cahiliye taassubunu kalblerine
yerleştirince, Allah da Resûl’ünün ve mü’minlerin üzerine sekînetini indirdi. Ve
takva sözü onlara elzem oldu (hakettiler). Ve onu (takva sahibi olmayı), en
çok onlar hakettiler. Ve ona ehil (lâyık) oldular. Ve Allah, herşeyi en iyi
bilendir.” (Feth 48/26)
یَكْسِبُونَ‏ كَانُواْ‏ بِمَا فَأَخَ‏ ذْ‏ نَاھُم كَذ َّبُواْ‏ وَ‏ لَكِن وَ‏ ا لأَ‏ رْ‏ ضِ‏ الس َّمَاء نَم ِّ بَ‏ رَ‏ ‏َكاتٍ‏ عَلَیْھِم لَفَتَحْ‏ نَا وَ‏ ات َّقَواْ‏ آمَنُواْ‏ الْقُرَ‏ ى أَھْ‏ لَ‏ أَ‏ ن َّ وَ‏ لَوْ‏
"Ve lev enne ehlel kurâ âmenû vettekav le fetahnâ aleyhim berekâtin mine’-s
semâi ve’l- ardı ve lâkin kezzebû fe ehaznâhum bimâ kânû yeksibûn
(yeksibûne).: Eğer o ülkeler halkı inansalardı ve korkup sakınsalardı,
gerçekten üzerlerine hem gökten, hem yerden (sayısız) bolluklar (bereketler)
açardık; ancak onlar yalanladılar, biz de onları kazanageldikleri nedeniyle
yakalayıverdik.” (A'râf 7/96)

İkinci Mertebe:
Büyük günâhları işlemekten ve küçük günahlarda ısrar etmekten kendini
alıkoyarak bunların cezâsını Cehennem azabı ile çekme tehlikesine karşı farz
ibâdetleri yerine getirip korunmaktır.:
َ ات َّقُواْ‏ آمَنُواْ‏ ال َّذِینَ‏ أَی ُّ ھَ‏ ا یَا
م ُّسْ‏ لِمُونَ‏ وَ‏ أَن تُ‏ م إِلا َّ ن َّ تَمُوتُ‏ وَ‏ لاَ‏ تُقَاتِھِ‏ حَ‏ ق َّ اللهّ‏
"Yâ eyyuhâllezîne âmenûttekullâhe hakka tukâtihî ve lâ temûtunne illâ ve
entum muslimûn (muslimûne).: Ey iman edenler, Allah'tan nasıl korkup
sakınmak gerekiyorsa öylece korkup sakının ve siz, ancak müslüman
olmaktan başka (bir din ve tutum üzerinde) ölmeyin.” (Âl-i İmrân 3/102).
Üçüncü Mertebe:
Kalbi, meşgul eden her şeyden temizlenip bütün varlığı ile ALLAH'a yönelip
bağlanmaktır:
(Lütfullah Cebeci, Kur’ÂN'a Göre Takvâ, İstanbul 1985, sh. 48-49, 50).
Buna da Kur’ÂN-ı Kerim'den örnek, yine yukarıda geçen (Âl-i İmrân 3/102)
Ayrıca bu üçüncü mertebe, şu hadislerden de çıkarılmaktadır:
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "Kişi, mahzurlu şeyleri yapma
tehlikesine düşmeyeyim diye mahzuru olmayan şeyleri de terk etmedikçe
(gerçek) muttakîler derecesine ulaşamaz" buyurdu.
(Tirmizî, Kıyâmet, 19,4,634; İbn Mâce, Zühd, 24 (2/1409).
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem: "Kul, vicdanı rahatsız eden Şeyi terk
etmedikçe "takvâ"nın hakikâtine eremez" buyurdu.
(Buhârî, İman, (1/6))
Tüm peygamberlerimizin insanları ilk dâvet ettikleri husus, ALLAH
celle celâlihu'dan İTTİKÂ etmek olmuştur ve takvâ-muttakî özellikleri
açıklanmıştır:
تَت َّقُونَ‏ أَلاَ‏ نُوحٌ‏ أَ‏ خُوھُ‏ مْ‏ لَھُمْ‏ قَالَ‏ إِذْ‏
" İz kâle lehum ahûhum nûhun e lâ tettekûn(tettekûne).: Onların kardeşi Nuh
(A.S) onlara: “Takva sahibi olmuyor musunuz?” demişti.” (Şuarâ 26/106)
تَت َّقُونَ‏ أَلاَ‏ ھُودٌ‏ أَ‏ خُوھُ‏ مْ‏ لَھُمْ‏ قَالَ‏ إِذْ‏
" İz kâle lehum ahûhum hûdun e lâ tettekûn(tettekûne).: Onların kardeşi Hud
(A.S) onlara: “Siz takva sahibi olmayacak mısınız (Allah’a ulaşmayı
dilemeyecek misiniz)?” demişti.” (Şuarâ 26/124)
تَت َّقُونَ‏ أَلاَ‏ صَالِحٌ‏ أَ‏ خُوھُ‏ مْ‏ لَھُمْ‏ قَالَ‏ إِذْ‏
" İz kâle lehum ahûhum sâlihun e lâ tettekûn(tettekûne).: Onların kardeşi
Salih (A.S) da onlara: “Siz takva sahibi olmayacak mısınız (Allah’a ulaşmayı
dilemeyecek misiniz)?” demişti.” (Şuarâ 26/142)

تَت َّقُونَ‏ أَلاَ‏ شُعَیْبٌ‏ لَھُمْ‏ قَالَ‏ إِذْ‏
" İz kâle lehum şuaybun e lâ tettekûn(tettekûne).: Şuayb (A.S) onlara: “Siz
takva sahibi olmayacak mısınız (Allah’a ulaşmayı dilemeyecek misiniz)?”
demişti.” (Şuarâ 26/177)
الْمُت َّقُونَ‏ ھُمُ‏ أُوْ‏ لَئِكَ‏ بِھِ‏ وَ‏ صَد َّقَ‏ بِالص ِّدْ‏ قِ‏ جَاء وَ‏ ال َّذِي
" Vellezî câe bis sıdkı ve saddeka bihî ulâike humul muttakûn( muttakûne).:
Ve hakikat ile gelen (Allah’a ulaşmayı dilemeye davet eden) ve onu tasdik
edenler (Allah’a ulaşmayı dileyenler), işte onlar takva sahibidirler.” (Zümer
39/33)
وَ‏ آتَى وَ‏ الن َّبِی ِّینَ‏ وَ‏ الْكِتَابِ‏ ةِ‏ وَ‏ الْمَلآئِكَ‏ الآخِرِ‏ وَ‏ الْیَوْ‏ مِ‏ بِاہللّ‏ ِ آمَنَ‏ مَنْ‏ الْبِر َّ وَ‏ لَكِن َّ وَ‏ الْمَغْرِ‏ بِ‏ الْمَشْرِ‏ قِ‏ قِبَلَوُ‏ جُ‏ وھَ‏ كُ‏ مْ‏ تُوَ‏ ل ُّواْ‏ أَ‏ ن الْبِر َّ ل َّیْسَ‏
وَ‏ الْمُوفُونَ‏ الز َّكَاةَ‏ وَ‏ آتَى الص َّلاةَ‏ وَ‏ أَ‏ قَامَ‏ الر ِّقَابِ‏ وَ‏ فِي وَ‏ الس َّآئِلِینَ‏ الس َّبِیلِ‏ وَ‏ ابْنَ‏ وَ‏ الْمَسَاكِینَ‏ وَ‏ الْیَتَامَى الْقُرْ‏ بَ‏ ى ذَوِيحُ‏ ب ِّھِ‏ عَلَى الْمَالَ‏
الْمُت َّقُونَ‏ ھُمُ‏ وَ‏ أُولَئِكَ‏ صَدَ‏ قُوا ال َّذِینَ‏ أُولَئِكَ‏ الْبَأْسِ‏ وَ‏ حِینَ‏ والض َّر َّاء الْبَأْسَاء فِي نَ‏ وَ‏ الص َّابِرِ‏ ی عَاھَدُواْ‏ إِذَا بِعَھْدِھِمْ‏
"Leysel birre en tuvellû vucûhekum kıbele’l- maşrıkı ve’l- magrıbi ve lâkinne’lbirre
men âmene billâhi ve’l- yevmi’l- âhırı ve’l- melâiketi ve’l- kitâbi ve’nnebiyyîn
(nebiyyîne), ve âte’l- mâle alâ hubbihî zevil kurbâ ve’l- yetâmâ ve’lmesâkîne
vebne’s- sebîli, ves sâilîne ve fî’r- rıkâb (rıkâbi), ve ekâme’s- salâte
ve âte’z- zekât (zekâte), ve’l- mûfûne bi ahdihim izâ âhed (âhedû), ve’ssâbirîne
fî’l- be’sâi ve’d- darrâi ve hîne’l- be’si ulâikellezîne sadakû, ve ulâike
humu’l –muttekûn (muttekûne).: Yüzlerinizi doğu ve batı tarafına çevirmeniz
(hakiki îmânı yansıtan) BİRR (ebrar kılacak davranış biçimi) değildir. Lâkin
birr, kişinin, Allah’a, yevm’il âhire (Allah’a ulaşılan sonraki güne, hidayet
gününe, vuslat gününe) meleklere, Kitab’a ve peygamberlere îmân etmesi ve
sevdiği maldan, akrabalara (yakınlık sahiplerine) yetimlere, miskinlere
(çalışamaz durumda olan ihtiyarlara), yolda kalmış yolculara, isteyen
(muhtaçlara), köle ve (kurtulmaları için) esirlere vermesi ve namazı kılması,
zekâtı vermesidir. Ve (Allah’a ve insanlara) ahd verdikleri zaman ahdlerine
vefa edenler (yerine getirenler), zorlukta ve darlıkta ve şiddetli savaş halinde
sabredenler, işte onlar sadık olanlardır. İşte onlar muttekilerdir (takva sahibi
olanlardır).” (Bakara 2/177)
Kur’ÂN-ı Kerim'de birçok yerde SIDK ile TAKVÂ birbiriyle çok sıkı
ilişkili olarak kullanılmıştır. Öyle ki SIDKı tasdik etmek başlıbaşına
muttakînin tanımı olmuştur.:
وَ‏ ات َّقَى أَعْ‏ طَ‏ ى مَن فَأَم َّا
"Fe emmâ men a’tâ vettekâ. : Fakat kim verdi (infâk etti) ve takva sahibi
oldu ise.” (Leyl 92/5)
بِالْحُ‏ سْ‏ نَى وَ‏ صَد َّقَ‏
"Ve saddeka bi’l- husnâ.: Ve en güzel olanı (Lâ ilahe İllAllah sözünü)
doğrularsa,” (Leyl 92/6)

لِلْیُسْ‏ رَ‏ ى فَسَ‏ نُیَس ِّ رُهُ‏
"Fe se nuyessiruhu li’l- yusrâ.: Biz, onu, (Allah’ın razı olacağı) en kolay yola
hazırlarız.” (Leyl 92/7)
َ ات َّقُواْ‏ آمَنُواْ‏ ال َّذِینَ‏ أَی ُّ ھَ‏ ا یَا
الص َّادِقِینَ‏ مَعَ‏ وَ‏ كُونُواْ‏ اللهّ‏
"Yâ eyyuhâllezîne âmenûttekûllâhe ve kûnû meas sâdikîn (sâdikîne).: Ey
iman edenler, Allah'tan sakının ve doğru (sâdık)larla birlikte olun.” (Tevbe
9/119)
م ِّنَ‏ وَ‏ رِ‏ ضْوَ‏ انٌ‏ م ُّطَھ َّرَةٌ‏ وَ‏ أَ‏ زْ‏ وَ‏ ا جٌ‏ فِیھَا خَالِدِینَ‏ ا لأَنَْھا رُ‏ تَحْ‏ تِھَا مِن تَجْ‏ رِ‏ ي جَن َّاتٌ‏ رَب ِّھِمْ‏ عِندَ‏ ات َّقَوْ‏ ا لِل َّذِینَ‏ ذَلِكُمْ‏ م ِّن بِخَیْرٍ‏ أَؤَُنب ِّ ئُ‏ كُ‏ م قُلْ‏
بِالْعِبَادِ‏ بَصِ‏ یرٌ‏ وَ‏ اللهّ‏ ُ اللهّ‏ ِ
"Kul e unebbiukum bi hayrın min zâlikum, lillezînettekav inde rabbihim
cennâtun tecrî min tahtıhe’l- enhâru hâlidîne fîhâ ve ezvâcun mutahharatun
ve rıdvânun minallâh (minallâhi), vallâhu basîrun bi’l- ıbâd (ıbâdi).: De ki:
"Size bundan daha hayırlısını haber vereyim mi? Takva sahibi olanlar için,
Rabb'lerinin katında, içinde devamlı kalacakları, altından nehirler akan
cennetler, temiz eşler ve Allah'ın rızası vardır." Allah kullarını en iyi
görendir.”: (Âl-i İmrân 3/15) vasfı yer alır.