Karanlık Haritalar - Mert Yavaşca

Lütfedilmiş Sınırlardaki Sergi
Lette’m Sleep Oteli, Berlin
29 Mayıs 2017
Beni -her nedense- orayı kendime ait kılma
dürtüsü harekete geçirmişti sanırım -otel
boyutuyla sınırlı kalmayan, konakladığım
işletme ölçeğinde misafir olunan coğrafyaya
yönelik bir tavır- ve karşı koyabileceğim bir
dürtü olsaydı bu yoğunluklu his, karşı koyardım.
Bana boyun eğdirebilecek büyüklükte bir
hükmü vardı. Abartılı geldiğinin farkındayım.
Bahtsız bir durum kuşkusuz. Sıradan bir turistik
geziyle tatmin olamama laneti.
Bu dürtüye ait tortuların uzun süredir birikiyor
olma ihtimali yüksek. Tam olarak nerede
bilincime düştü hatırlamıyorum. Belki daha
en başında Helsinki’de, kar yağarken çıktığım
dar yokuşta, Budapeşte’de hayal miydi gerçek
mi ayırt edemediğim mermer sütunları olan
boş balık pazarında, Brugge’un içinizdeki tüm
sıvıyı donduran, boğucu, karanlık nehrinin
üstündeki bir köprüde kalakaldığım gece
ya da Belgrad’da eski apartmanlarla çevrili
yabancı bir sokakta içinden ilahi bir ışık sızan
avluya girerken. Tek ortak paydaları nedendir
bilinmez, sizi yeniden orada olma isteğiyle
huzursuz eden mekanlar.
İçimde birikerek kabaran bu tekinsiz isteğin
duvarı aşmasını sağlayan şey ise, yürürken
yolda bulduğum bir kağıt parçasıydı. Karanlıkta
birkaç adım kala fark ettiğim bu küçük
kağıt çöpün ön yüzündeki siyah lekelerin arasında
“NOW” sözcüğü açıkça belli oluyordu.
Küçük kağıt parçasını, sanki ben düşürmüşüm
gibi alıp cebime koyduğumu hatırlıyorum.
Odama dönüp Berlin’de yaptığım çalışmalarımı
tekrar gözden geçirdiğimde kapımın önündeki
koridorun minik bir sergi için elverişli
olduğuna karar vermiştim. Koridorun beyaz
duvarları, rahatsız edici bir şekilde kırmızı
alanlarla bölünmüştü ve aradaki beyaz boşluk
işlerimi asmak için yeterli alanı sunuyordu.
Ertesi sabah kuralsız, habersiz ve kısa süreli ilk
sergimi Berlin’de açacaktım.
Geceleri, varlığıma ara verdiğim saatlerde,
şehirlerin uyumadığını bilmek korkutur
beni. Ölümün kardeşiyle bütünleştiğiniz en
savunmasız anınızda, şehir, sizi gözetleme
potansiyeli taşıyan kolektif bir bilinç mekanıdır.
Berlin’e geldiğim uçakta, Hitler belgeseli
izlediğim için, beni arka koltuktan göz hapsine
alan o tipik alman genci gibi beni izliyor
muydu ben uyurken Berlin? O’na ait bir parçayı
hangi şartlar altında, ne kadarıyla bana
teslim edebilecekti? O gece bu düşüncelerle
tedirgin olduğumu ve uykumdan döndüğüm
anlarda odanın penceresini örten perdeden
sızan ışıkta bir cevap aradığımı hatırlıyorum.
Yattığınız yerden, şehrin, perdeden sızan ışık