Kalemlik Dergisi

Beyzanur SERENGÜL
KARAHİNDİBA
Sümeyye Gönül ÜLKE
GÖNÜL YARASI
Merve AKYOL
ADEM’İN ÇOCUKLARI
Karahindiba ne güzel bir çiçek
değil mi?
Üfledikçe yapraklarını her yere
saçan,
Saçtığı her yerde kendinden bir
parça büyüten.
Sen de benim kalbime karahindiba
gibi yerleştin o gün.
Büyüdün, büyüdün, büyüdün...
Artık yapraklarını etrafa saçma
vaktin gelmişti.
Seni o kadar güzel,
O kadar naif üfledim ki!
Sonra...
Dağıldı tüm yaprakların kalbime.
Koskoca seni büyütüyordum artık.
Ben sendim.
Bu kalp tamamiyle senindi.
Ve sen,
Kalbimden hiç çıkaramadığım
Karahindibağımsın.
Hesabını yapmadım hiç, beyaz
yalanlarımın.!
Saklayamadım son dileğime, sorulmamış
İtiraflarımı..!
Hesabını soramadan, çalınmış
yıllarımın
Yokluğumu da al, yanına ağla.!
Ruhumun yitik, gönül yarası.!
Al kaybedilmiş savaşlarımı.!
Sığınarak yenilmiş, mahçup cesaretime.!
Sensizliğe, sessizliği biriktirerek.
Mürekkebim göz rengin, bahtımın
karanlığına..!
Yaz bir sevda masalı, adı gönül
yarası.!
Son hıçkırığımla, gözlerimi kapayarak
gökyüzünde.!
Hikayemin bana mübah ve aklımda
seninle.!
Aklımda ayrılığın hüznü, gitmenin
acı telaşı..!
Sakın ağlama Sen.!
Ağlama...
Gönül yarası.!
öne geçin yeryüzünün yoksulları,
örtün, bu zamanı.
“asra and olsun ki isan ziyandadır.”
okundu yüzüne mektup,
güneşi erken doğuran,
kadınların çocukları.
biliyorum bir ağaç gölgesiydi,
bütün mülkün.
çocuktu kalbinin yüzü,
çiçek açan zemheride.
onlarca ağıdı gömdüm
de geldim,
yıkamak için hüzünlü yüzleri.
zamanı katlettin, kendini katlettin.
kıyım mı yoksa ölüm mü?
Adem’in çocukları.
18