ArelUniversitesiHakkımdaDuzenlenenTez

güvenim bitti. Kansere giden bir hastalığa yakalanmışım ben! Onun
için o olayda, annemlere güvenmedim. Hastalığı saklamaya başladım.
Hapşu diyorum öğlen haplarımı alırken, bu sefer bu davranışlar
devreye girdi. Günde iki öğünde iki hap alırken, günde dört öğünde
altı hapa çıktı. Yani ilaçlar iki gramı falan geçiyordu. Çok fazla. Bu
seferde o uyuşukluk etkisi yapıyordu. ( E sizde korku var tabi ki.)
Düşünceler 'tabi başka bir şeyler var, söylemiyorlar mı acaba? Nöbet
gelir de birisi beni görürse, söylememem lazım.' Sen ne aldın ağzına;
diyene, bir şey atmadım, sakız attım. Hani nerede sakız? Yuttum!
Artık böyle olaylar, başka türlü dönüşmeye başladı. Sonra sınıf
öğretmenimle annem konuşmamı istedi. Okuldaki öğretmenler benim
hastalığımı biliyor. Annemler konuşmuşlardı. Fenalaşıp, kat
hizmetleri odasına kaldırılınca, öğretmenlerle konuşmuşlardı.
Sonra “öğretmenim” dedim. “Ben ilaç alıyorum ama bunu
söylememem lazım.” “Söyleyebilirsin.” dedi. Söylerim-söyleyemem
falan derken, öğretmen beni ikna etti. Rehberlik dersinde
“Arkadaşlar ben ne kullanıyorum biliyor musunuz?” diyordum,
böyle akıyor (ağlıyor-eliyle işaret ediyor) ama söyleyemiyorum. En
sonunda söyledim. Epilepsiliyim! “Ee napalım, zaten tahmin
ediyorduk.” dediler. 'Hakikaten mi?' Yani o anda, o kadar mutlu
oldum ki; demek ki toplum seni ilacınla ve hastalığımla kabul