Turuncu ve Sarı Minimalist Sanat Dergi - Bülten (1)

Sevgilisine eliyle bir dakika
İLK KAR beklemesini işaret edip üç dört metre
uzaklarındaki papatya bahçesine gitti
ve bir kucak papatya ile geri döndü.
Kiraz ağacının altına oturup
sevgilisine yanına gelmesi için
gözleriyle işaret etti. Sonunda
bitirdiği papatya tacını sevgilisinin
papatyalardan daha güzel kokan
saçlarına hediye etti.
Genç kadının gözleri, genç adamın
açık teninde, açık teniyle aşık olunası
derecede uyumlu olan kahverengi
saçlarında dolaşırken karnındaki
kelebekler daha da hızlandı ve genç
adam her zerresine ölüp bittiği kadını
tekrar tekrar süzdü. Sonrasında ise
Fatma Nur ÇAGAY- 9/A
gözler buluştu.
Bu öyle sıradan bir bakışma değildi. Bu birbirlerine bütün masumiyetleriyle
baktıkları, kiraz ağacının yanındaki yanıp sönen bozuk sokak lambasının bu güne
kadar şahitlik ettiği en güzel andı. Bu an belki de evrenin, yıldızların, tam da güneş
batarkenki o güzel rengin, yağan karın her bir tanesinin aşkla atan bu iki kalbe zevkle
şahitlik ettiği ilk andı...
Derken bir rüzgar esmeye başladı. Alvin' in eli ayağı buz tutmasına rağmen içi hâlâ
sıcacıktı. Çünkü karşısında kalbinin atma sebebi olan, gözlerindeki soğuk okyanusun
yere değen her bir damlasında kalbini yakan sevgilisi vardı. Sevgilisinin saçları
rüzgarla dans ederken yavaşça etraf karardı. Alvin gözlerini açar açmaz sanki birisi
kalbine sıcak nefesini veriyormuş gibi hissetti. Hayal kırıklığına aitti bu his. Ve onun
ardından gelen, yedi ay önce sevdiği kadının ölümünden sonra kendisini bu dört
duvar içine hapseden beyaz önlüklü insanlara karşı olan nefret kapladı içini.
Hayatının bittiği o gün, sevgilisinin kollarının arasında göz yaşları içinde can verdiği o
gün kapatıldı buraya. O gitmişti, hayatını anlamlandıran bir çift okyanusa sahip güzel
kadın gitmişti. Bu adam birçok seveni olmasına rağmen kimsesiz kalmış, derin bir
yalnızlığın içine hapsolmuştu.
Artık çok sıkılmıştı. Her gün gözlerini açar açmaz delikli tavanla karşılaşmaktan, en
çok da her gün onu daha da özlemekten sıkılmıştı. O gün, sevgilisinin ölüm haberini
aldığı o saniye sanki dünya durmuş; tüm hayatlar solmuştu. Sanki tüm duyguları
biliyor ama hiçbirini yaşamıyor, yaşayamıyordu. "O gittiğinden beri göz göze geldiğim
bütün aynalar ağlıyor, ama sadece ağlıyorlar. Ağızlarını açıp da tek kelime
edemiyorlar. Neden diye soruyorum, cevap veremiyorlar. Belki de onun adını her
andıklarında daha çok ağlamaktan korktukları içindir. Belki de kavuşamayacaklarını
düşünüp, adını her andıklarında daha da özleyeceklerini bildikleri içindir. Ama biliyor
musun sevgilim, dün gece yanıma geldin.
1

İÇİNDEKİLER
TARİH
04
06
10
14
ŞİİR
Grab Autumn-Winter '15
WTW : Sarah Barkley
Travel Must: Poler Packs
44
47
51
A Day in the Life : Sean Fraser
60
Secret Islands of Greece 20
Escapism by Nixon Bentley
28

Dün gece adın kadar güzel ellerin saçlarımı okşadı. Dün gece aklımdaki sesleri
susturup beni uyuttun. Bu öyle hoştu ki, öylesine hoşuma gitti ki sana anlatamam. Hiç
uyumak istemedim. Hiç gitme diye, hiç sabah olsun istemedim. Ellerin saçlarımdan
çekildiği an, odamın penceresinden yüzünü hafifçe gösteren güneşe doğru süzüldüğün
an ben de seninle gelmek istedim. Ay, en azından benim acizliğimi yüzüme çarpıyordu.
Ama güneş seni benden aldı. İkinci kez seni kaybettim. Normalde odamın kuytu
köşelerinden gelen karanlığın çığlıklarını duymamak için hiç akşam olmasın isterdim
ama şimdi keşke gündüzler olmasa geceler hiç bitmese de hiç uyumasam ben.
Acınası durumdayım sevgilim. İnsanlar bana acımıyor belki senin bendeki yerini,
hayallerimi bilmedikleri için. Ama inan hayallerim bana acıyor, geceler gündüzler
bana acıyor, her gece seni düşleyen ben bana acıyor, aynalar bana acıyor. 'Unut'
dediler. 'Unut artık'. İyi de nasıl? Unutmak istesem de unutamam. Her şeyi unuturum
ama gözlerini, saçlarını, saçlarınla zıt renkte olmasına rağmen canlı cansız tüm
varlıkları kıskandırırcasına mükemmel şekilde uyumlu olan tenini unutamam. Seni
unutamam güzelim. İnsanlar sevdiklerinin öpüşlerini, sarılışlarını unutamazken ben
seni ilk gördüğümde yanlışlıkla birbirlerine değen ellerimizi unutamıyorum. Her anı,
her zerresi öyle hoştu ki. Her zerreni aklıma, kalbime, her zerreme kazıdım sevgilim.
Şu dört duvar her gün benim acizliğime gülüp duruyor. Senin tek bir saç telini aylardır
saklayan bu aciz adama ne yazık..."
Çıktı hastaneden taburcu edilmemesine rağmen. Yürüyordu ıssız olduğu kadar
yalnızlık kokan bir sokakta elinde topladığı bir kucak açelyayla. Ama sanki bitmez
tükenmez bir yoldu bu sokak. Gözlerinin önünde ölen sevgilisi, yürüdükçe uzaklaşıyor.
Yol bir türlü son bulmuyor ufuktayken gözleri. Yürürken durdurdu vücudunu; zar zor
hareket ettiren, sürekli titreyen bacaklarını. Başından aşağı kaynar sular
dökülüyormuş hissi… Bunu ona duyduğu ses yaşatmıştı. Kafasını kaldırır kaldırmaz
soğuk kaldırım taşlarından sevdiğiyle göz göze geldi. Sonunda kapattığında
aralarındaki mesafeyi, kavramak istedi sevdiğinin yüzünü. Pamuk yanakları kavrar
kavramaz okyanusa ait bir damla su elleriyle buluştu Alvin' in. Sarılmak istediğinde
sevdiğine uzun uzun, sendeleyerek geri çekildi.
Hayal kırıklığı,
Hayal kırıklığı,
Ve hayal kırıklığı...
2

Geldin sanmıştım, her gün olduğu gibi.
Hayal olduğunu bile bile sana koştum, her gün olduğu
gibi.
Ve hayal kırıklığına uğradım, her gün olduğu gibi.
Keşke gelip kalbime o sıcaklığı tekrar yazsan. Yaşadığın
her gün, her gün olduğu gibi.
Beraber bitirsek şu yolu.
Ki sen varsın diye saniye sürmez bitmesi.
Sen varsın diye, hemen sabah olur.
Sen varsın diye, günler tükenir.
Aylar, yıllar tükenir.
Derken bir ömür tükenir.
Sen varsın diye, senin varlığına tükenir.
Sana tükenir, seve seve.
Her geçen gün sana tükenmeye aşık ola ola tükenir.
İçinde küçük bir kırıntı kadar bile yaşama sevinci kalmamış bir şekilde yürürken
dar sokakta, yağan yağmur ona eşlik ediyordu. Bu defa kavuşan ellere değil ayrılıktan
kırılan iki aşık ruha tanıklık ediyor, adeta Alvin' in gözyaşlarıymışçasına yağıyordu.
İçindeki yaşama isteği kocaman ıssız bir mağarada kaybolmuş, bir çocuk gibi tükenmek
üzereydi ve o çocuğu aydınlığa kavuşturacak tek şey ay ışığı yani Rüya'ydı. Kiraz
ağacının yanından geçerken ağlaması daha da şiddetlendi ve gidip bir demet papatya
toplayıp yoluna devam etti.
Sonunda gelmişti mezarlığa. Gözyaşlarıyla yıkadığı tacı hediye etti sevgilisine,
sevgilisinin saçları kadar siyah toprağa. Mezar taşına asarken ikinci ve son defa yaptığı
tacı, kendisini bu taç ile almaya gelmesini diledi. Elindeki açelyaları bıraktığında
sevgilisinin kucağına, oturdu huzurla uyumasını dilediği sevgilisinin yanına ve
konuşmaya başladı kırık bir sesle sessizlikle, karanlıkla, toprakla.
"Bedenim bana ihanet ediyor, aklım bana oyunlar oynuyor gibi. İçimde kopan
kıyametten, boğazımı parçalayan çığlıklarımdan bihaber hepsi. Sen de onlar gibi
duymuyor, görmüyor musun Rüya? Birbirimizin acılarını her zaman hissederdik. Peki
sen o gün üzerine atılan buz gibi soğuk toprağı da hissettin mi? Toprağına sarılışımı?
Yokluğun içimde var oluyor. Bunun olmasını hiç istemiyorum ama varlığının yokluğu
buna izin veriyor. Annem beni bıraktıktan sonra her anımda yanımdaydın. Beni teselli
edişin teselli ediyordu beni. O an yanımda oluşunun verdiği huzur susturuyordu
gözyaşlarımı. N'olur şimdi de gel. Şimdi de yanımda ol, okşa saçlarımı...
Kış aylarında ellerin hep soğuk olurdu ya Rüya, ben de yanında olamadığım
zamanlar için bir el ısıtıcısı almıştım sana. Kullanmanı istiyordum ama
kullanmıyordun. Ben de çocuk musun, diye kızıyordum sana. Şimdi anlıyorum. Çocuk
olan da benmişim ellerini benim ısıtmam için ısıtıcıyı kullanmadığını anlamayacak
kadar ve ömrünün, ömrümün her saniyesini senin yanında geçirmeyi düşünemeyecek
kadar aptal olan da. Franz Kafka' nın dediği gibi "Oysa ben bütün vakitlerimi hatta
evrenin tüm vakitlerini sana ayırmak isterdim seni düşünmek ve seni yaşamak için."
Şimdi ne kadar pişman olduğumu sana anlatmaya ömrüm yetmez.
3

Seninle yaşadıklarımın hepsi bir rüya gibi geliyor -gelmiş geçmiş en güzel rüya gibi-.
Bir çocuk için ölümün ağırlığını taşımak çok zordur. Ne kadar çocuk olursa olsun, ne
kadar güçlü olursa olsun bu onu mahveder. Bizim için 'yarınlarımız olsun sevgilim,
sonsuza kadar güzel yarınlarımız olsun' demiştin. Ama şimdi yarınlarımızdan,
yarınlarından oldun. Belki seni sevmeseydim yaşıyor olacaktın, yarınların olacaktı belki.
Bizsiz yarınlar ama yarınlar. Seni sevdiğim için özür dilerim sevdiğim...
Baksana ne kadar uzaksın bana. Bırak bir kenara sarılmayı, elini tutmayı. Düşünsene
Rüya aynı ülkedeydik, aynı şehirde. Düşüncesi bile çok hoş. Bunları sana göz gözeyken
söylemek isterdim ama şu anda göz göze olduğum tek şey karanlık ve sanki senin orda
olduğunu biliyorlarmışçasına gözyaşlarımın bulduğu soğuk toprağın. Şu an o güzel
yıldızlardan birindesin, açelyalarımızı suluyor ve beni bekliyorsun. Açelyaların
hikayesini biliyor musun sevgilim. Birbirini çok seven iki genç ne olursa olsun tüm
zorluklara rağmen birbirlerini sevmekten hiç vazgeçmemişler ama kader onları ayırmış.
Kavuşamamanın verdiği hüzün ve söylenemeyen bütün sözleri anlatırmış açelyalar. Ben
bizim hikayemizin buna benzemesini istemiyorum.
Bak kar yağıyor güzelim. Hatırlıyor musun bir yıl yedi ay önce teklifimi kabul
etmiştin. Sana olan dört yıllık aşkımı senin de bana olan hislerinle güzelleştirmiştin. O
gün, karın düştüğü ilk gün beni dünyanın en mutlu adamı yapan sen, yedi ay önce beni
bu dünyada bir başıma bıraktın. Gözlerimi, tüm evreni içinde sakladığın gözlerinden
mahrum bıraktın. Düşünüyorum da Rüya, keşke bu dünyada aşkımızı var edebilseydik.
Keşke kader buna izin verseydi. İşte o zaman kalple sevmeyi bilmeyenler utanırdı. En
çok da aşkı cinsellik zannedenler utanırdı. Bizim suçumuz, bu dünyaya fazla gelen,
buraya layık olmayacak kadar güzel bir aşka sahip olmaktı. Çok güzel sevdik ve o
sevgide boğulduk. Ama belki de bu imkansızlık bize hediyedir. Aşkımızın, bizim bu
dünyada gerçek olamamamız yaşanan hislerin, hissedilen güzel duyguların nazar
boncuğudur.
Çok özledim. Yaşarken dokunmaya kıyamadığım sana sarılmayı özledim. Elini
tutmayı, gözlerine tutunmayı özledim. Eğer sen gelemiyorsan ben gelmek isterim ve
bunu yapacağım. Çünkü seni tek başına bırakmak zorunda olmanın verdiği hissi sana
anlatamam. Bu his, bizi bizsiz bırakan kadere duyduğum öfke kadar, o öfkeye sebep olan
sensizlik kadar kötü. Geceleri korkmandan korkuyorum, yanında olamamaktan
korkuyorum. Senden nasıl uzak kalınır aklım almıyor güzelim. Doktorlar aklımın bende
olmadığını söylediler. Bana ait değilmiş o günden beri aklım. O zaman ruhum da
bedenime, bu dünyaya ait olmamalı."
Korkmuyordu. İstekliydi. Sevdiğine kavuşmak için sabırsızlanıyordu. Acımazdı. Çünkü
biliyordu ki Rüya'yı öyle görmekten, son sözlerini cevapsız bırakmaktan, onu gecenin
karanlığından koruyamamaktan daha kötü olamazdı. Son kez attı kalbi "Rüya" diye ve
büyük bir arzuyla gitti parmakları ruhunu bedeninden alacak, kalbini sevdiğine
kavuşturacak olan sıcaklığa... Önce büyük bir gürültü sonrasında ise karın duruşuyla
birlikte ağaçlardan fırlayan küme küme kuşların çığlıklarının ardından oluşan sessizlik.
Rüya'nın mezarının çevresini bembeyaz bir ışık ve Alvin' in yedi aydır hasret kaldığı
sevdiğinin en güzel çiçeklerden bile daha güzel olan kokusu sardı. Alvin, yüzünü göğe
kaldırdı.
4

Etraftaki ışıktan da beyaz bir elbisenin içindeki bedene ait bir çift okyanus kendisine
bakıyordu. Yanaklarında içini titreten sıcaklığın sebebi olan elleri ve o ellerin verdiği
huzuru hissetti her zerresinde. Ölüm gittikçe etrafını sararken sevdiğinin saçlarındaki
tacı görmesiyle yüzünde hafif bir tebessüm oluştu. Eller kavuştu ve iki aşık ruh dans
ederek yükseldiler gökyüzündeki onların aşkıyla parlayan en parlak yıldızda aşklarını
sonsuza kadar yaşamaya, sonsuzluğa doğru...
Bahar ATAŞ- 9/C
GİZEMLİ BİR SES
Bir ilkbahar sabahıydı. Odamda
uzanırken mahalleden geçen birinin
ayak seslerini duydum. Bir süredir
duyduğum bu sesteki ritim hiç
değişmiyordu ve merak ettim. Her gün
onlarca kişinin geçtiği bu mahallede
şimdi ne değişmişti de ben bakma
isteği içinde bulmuştum kendimi? Her
geçen kişiyi elbette merak etmiyordum.
Bu seferki çok farklıydı. Sanki içimde
bir şeylerin kıpırdadığını hissettim.
Hislerim davranışlarımın önüne
geçmişti ve yürüyen kişi her kimse
daha fazla uzaklaşmadan baktım.
Hiçbir zaman odamda fazla vakit
geçirmeyen ben, günümün çoğunu
odamda, penceremin önünde
geçirmeye başlamıştım. Her sabah aynı
sesi bekler olmuştum, bekliyordum.Ve
bu birkaç gün böyle devam etti. Yine
böyle bir sabah geçerken gördüm onu
ama her zamankinden daha yakındı
pencereme ve telefonla konuşuyordu.
Yüzündeki gerginlik fark ediliyordu. Telefondan konuştuğu kadın "Daha fazla
katlanamayacağım!.." diyordu. Büyük bir merakla dayanamadığının ne olabileceğini
düşündüm. O kısacık anda dayanılmaz bir gerçeğin varlığının ne olabileceği kafamda
birden çok soru işareti bırakmıştı. Telefondaki kadın kimdi ve neden öyle söyledi?
Aklımda türlü kurgular ve susturamadığım iç sesimle baş başa kalmıştım. Ne
düşündüğümü fark edemez durumdaydım hiç tanımadığım birine dair gelişen bu merak
beni huzuruz ediyordu. Bir sabah kendimi pencerenin önünde yine beklerken buldum,
biraz gecikmişti. Neden geçmiyordu ki? “Geçti de ben mi görmedim” derken istemsiz
bir endişe hissine yenik düşmüştüm. Evet umudumu kestim ve geçtiğini düşündüm,
arkamı döndüm ve odadan çıkıyordum ki penceremin önünde aynı ses, yine biriyle
konuşuyordu. Sesini duymuştum, keşke duymasaydım. "Hayır anne taşınmayacağız!"
diyordu. İllaki bir gün fark edecek diye hayaller kurarken taşınma ihtimalini öğrenmiş
ve yıkılmıştım. İçimdeki ansızın büyüyen bu hissin beni boğduğunu anlayıp dışarı
çıkmak istedim.
5

Akşamdı. Kapımın önünde oturup şarkı dinliyordum. Sol tarafımda top oynayan
çocukları izlerken, sağımdan bir ses duydum. Kalbim hızla atmaya başlamıştı. Onun
sesiydi, arkadaşıyla geçiyordu. Sanki o kapının önünde yokmuşum gibi geçti ve gitti.
Gerçekten bu kadar mı fark edilmezdim? Gözüme uyku girmemiş bir gecenin sabahına
uyandığımızda sokakta gürültülü bir kamyonun işe koyulduğunu gördüm ve kısa bir
süre sonra kasasını eşyalarla doldurup geçti önümden. Yatak, gardırop, koltuk...
Taşınmışlardı. Ağlamaya başlamıştım, ne yapayım elimden bir şey gelmiyordu? Ertesi
sabah gelmeyeceğini bile bile bekliyordum. Sanırım o söze artık anlam veriyordum: "Aşk
bazen sevmek değil gelmeyecek olanı beklemektir." Bir süre sonra sesi değil bir umut
olan tekrar geçme ihtimalini taşımaya başladığımı fark ettim. Kahretsin, ne tükenmez
umudum varmış! Mahalle kamyonla giden üç beş parça eşyayla boşalmıştı adeta, Her
sabah geçtiğinde kuşlar öterdi, ama şimdi sesleri gelmiyor. Bir sabah yatağımda
uzanırken tanıdık bir ayak sesi duyduğumu ve kalbimin küt küt atmaya başladığını
hatırlıyorum. Heyecanla kalkıp baktığımda sokağın hala ne kadar boş olduğunu gördüm.
Bir insan kaç kere yıkılır ki? Mahallede hiç bir şey aynı değildi. Bende de öyle..
KÜÇÜK BİR UMUT
Herkesin arayış ve kaçış içinde olduğu bir hayat bu. Kaçtığımız şey güvensizlik,
sevgisizlik, aile baskısı, kavgalar, gürültüler ve şüphelerin bizi soktuğu girdaplardır.
Arayışımız ise sadece güven ve sevgidir. Bazı insanlar ailesinde bulur bu sevgiyi, bazıları
ise kaçıp arkadaşlarına sığınır. Kimisi ise hayvanlara. Bunların hiçbirine sığınamayan
insanlar ise kimseye sığınamadığı için kimsenin de onlara sığınmasına izin vermezler.
İsteyerek yapmazlar aslında, isteyerek kırmazlar kimseyi. Güven ve sevgi eksikliği
insanlarda arayış oluştururken aynı zamanda sinir, güven sorunları, sevgisini
gösterememe gibi sorunlar da yaratır. Herkesten kaçıp can dostunuz olan hayvanınıza
sığınırsınız ve aileniz bunun sağlıksız olduğunu düşünüp onu sizin elinizden alır ve bir
daha göremezsiniz. Bu seferde arkadaşlarınıza sığınmak istersiniz ama aileniz bu sefer
de arkadaşlarınızın kusurlarını gözlerinde büyüterek birbirinize kardeş olduğunuz,
birbirinizi karşılıksız sevdiğiniz o kişilerle görüşmenizi istemez ve kimi engeller var
eder. Çevrenizin sizi soktuğu bu tükenmişlik ve yetersizlik hissi içinde benliğinizi
kaybedersiniz. Sonra bambaşka bir kapı açılır, sonsuzluğa açıldığını düşündüğünüz bir
kapı. Biri çıkar karşınıza sizi çok seven, sizin çok sevdiğiniz. Umudunuzu tam
yitirmişken o kişi sizi o girdaptan kurtarıp pamuk gibi biri olmanızı sağlar. Her şeyiniz
olur, herkesten kaçıp o kişiye sığınırsınız. Ya da öyle biri bile çıkmaz. Anlamsız
hayatınıza devam edersiniz. Ailenizin oluşturduğu bu boşluğu küçük bir umutla hep
doldurmaya çalışırsınız. Kısacası farklı yüzler, farklı hikayeler, asık suratlar ve
gülümsemelerle dolu bu koskoca dünyada herkese aynı güneş doğar ama herkesi
aydınlatmaz.
Eylem ATEŞ- 9/B
6

KARANLIĞIN BEYAZI
Başıma doğru gelen topu son anda fark ettim,
neyse ki refleksim sayesinde kurtulmuş olsam da tüm
bakışlar bana dönmüştü. Bu durum hoşuma gitti
ancak direkt koşmaya başladım. İçim içimi yiyordu,
sürekli kendime "Neden bu durum hoşuna gider ki?"
diye sorup durdum. Loş ışıklı, lambalarının arasında
en az dört metre olan, tüm binaların kasvetli ve siyah;
çatıları, bacaları ise tuğladan, bazılarından duman
tüten bir sokağa girdim. Aklımdan diğer düşünceler
uçup gitti, bu defa "Neden bu binalar bu kadar aynı?"
diye düşünmeye başladım. Yolun sonunda duvara
yaslandım, sakinleşmeye çalıştım. Kafamdaki
uğultular yavaşça yükseliyordu. Anlaşılmaya
başlamıştı. "Hepsi senin hatan, böyle yapmak zorunda
mıydın!
Arkadaşlarını sevsen onlara yardımcı olurdun." En yüksek ve cırtlak tondaydı "Sen
hiçsin, sadece hiç!" Artık çıldırmıştım. "Yeter!" diye bağırdım, sesim tüm sokağı
inletmişti. Herkes evinden dışarı çıkıp bana bakmaya başladı, hafifçe kafamı eğdim. Yere
çok yakındım, n’oluyor? Aynaya baktım ve anında pişman oldum. Ufacık bir fareydim.
Yavaş yavaş yer yarıldı ve beni içine çekmeye başladı. İnsanlar biraz daha bakıp "cık cık"
layarak evlerine geçti. Yer beni tükürürcesine dışarı fırlattı ve kapandı. Tekrar aynaya
baktım. Dağılmış kahküller, içi kızarmış ve göz kapağı düşük gözler, kepçeye kaçan
kulaklar, kemerli olmasının yanında kızarmış burun, dolgun sayılabilecek ancak
morarmış dudaklar(tek sevdiğim yerim) son olarak beyaz olmasının cezası olarak
ağlamak ve yorgun düşmekten kaynaklanan kızarmış ten. Pantolonum zaten yırtıktı
ancak ağlarken biraz daha yırtmıştım. Bacağımın inceliği(nerdeyse kürdan kadar
inceydi) belli oluyordu, tiksintiyle baktım. Üstüne tişörtümün kolları da yırtılmıştı,
dünya sanki inadıma kürdandan bedenimi öne çıkarıyordu. O an kendime nefretim
tekrar can bulsa da bu saniyelikti çünkü aklıma en iyi ve tek arkadaşım gelmişti. Mike..
Neredesin? Hani hep yanımda olacaktın? Bu kadar ihtiyacım varken nerdesin? Güya ben
de senin en yakın ve tek arkadaşındım. Hatırladım ki, topu atan oydu ve bana
gülüyordu... Ne düşünmüştüm ki? Herkes bunu yaptı, o niye yapmasın? Neden yakın gibi
davranıp en kötü anımı kovalamasın?
Nehir YELKENCİ- 9/D

OLMAK YA DA OLMAMAK
Helin YELBAŞI- 12/G
Karlı bir yılbaşı akşamı… Ben ise şehrin en kalabalık caddelerinden birindeyim.
Herkesin farklı bir telaşı var. Benim ise gelen geçeni izleme gibi bir huyum…
Bilmiyorum, belki de bu huyumdan vazgeçmeliyim. Ama her insanın farklı bir yaşantısı
olduğunu görmek; ihtiyacı olana yardın edebilmek, ihtiyacı olmayanlara ise onun
şahsına sevinmek kâfi geliyor bazen. Ya da içimde bastırmam gereken bazı duyguları
etraftaki insanları izleyerek geçirmem de gerekiyor olabilir. Her neyse bir şeyler oluyor
ve ben de bu olanların içinde yer alıyorum. Karşıda bir hareketlilik oldu. Tıpkı benim
gibi yalnız birisi boş bir banka oturdu. Kendimde olan durumu sanki onda da gördüm.
Bu daha çok dikkatimi çekmeye başladı. Soğukta üşüyordu. Ama ben üşümüyordum. Bir
farklılık olmuş oldu. Sanırım ona çok dikkatli baktığımı anladı, o da bana bakmaya
başladı. Belki yanına gidip konuşabilirdim ya da o benim yanıma gelebilirdi. Ama
gelmedi. Gitti! Her zaman olduğu gibi o da gitti.
KAYBOLAN
Bir akşamüstü, bir kıyı kenarı bir de
umudunu yitirmiş insanlar…
Pek benlik değil buralar.
Ben zaten o boşluktan geliyorum.
Umudumu yitirmiş olsam da güneş parlıyor.
Öylesine, sanki bir yerlerde şansım
bekliyormuş gibi
Fakat tükenmişlik hissi ağır basıyor
yüreğime
bir kapı daha…
sonra girdap, derin derin bakan insanlar gibi
Sen onları bırakıp gidersen kim anlayacak
sonsuz tükenmişliğimi?
Özlem TÜFEKÇİ- 9/B

GEÇMİŞTEN BİR SES
Emine MANAV- 12/G
İçimde bir sıkıntıyla uyandım. Her
zaman güne umutla başlayan ben, artık
içimde bir sıkıntıyla uyanmaya başlayalı
ne kadar olmuştu? İçten içe biliyordum
bunun sebebini ama “bu benim
kuruntumdur” deyip geçiyordum.
Zihnim bas bas bağırıyordu “Hiçbir şey
yolunda değil!” diye ben bunları
düşünürken. Karnımın guruldaması ile
kahvaltı yapmak için mutfağa doğru yol
aldım.
Mutfağa girdiğim an içimdeki sıkıntı yerini korkuya bıraktı, sanki avcının izlediği
ceylan gibiydim mutfak penceresine bakmasam da biliyordum yine beni izliyordu, tıpkı
bir avcı gibi. Ama kaçmayacaktım, ondan üstün olduğumu gösterecektim.
Kahvaltılıkları tepsiye yerleştirip salona geçtim. Sanki benim uyanmamla oyunumuz
tekrar başlamıştı, bıkıp usanmadan beni izliyordu. beni delirtmmek, korkularımla alay
etmek için buradaydı.
Hemen arkamdaki hırıltılı ve ıslak nefes alış verişlerini hissediyordum... Korkumu
belli etmemeye çalışsam da çatalı elimden düşürmüştüm. O korkutucu sesiyle gülmeye
başladı ve dedi ki “Aptal yaratık gerçekten de bana kafa tutabileceğini mi sandın?
Hissediyorum, o güzel korkunun tadını bile alıyorum.” Ben ise kıpırdayamıyordum.
Dilim lâl olmuştu, ilk defa benimle konuşmuştu. Ben böyle put gibi dururken birden
çenemi tutup ona bakmamı sağladı. “Hadi seninle tekrar oyun oynayalım, tıpkı eski
günlerdeki gibi.” Onu tanıyordum. O, benim oyun arkadaşım, sırdaşım, çocukluğumdu.
O, benim yatağımın altındaki canavardı.
ZAMANA KARŞI
Yalnız seninleyken geçiyor zaman
Dinginleşiyorum senin yanında
Yalnızdım, yaralandım
Kanadı kabuk bağladı yaralarımın
Yağmur yağdı, ürperdim soğuktan
Buram buram toprak kokusu burnuma doldu
Sonbahar olunca döküldü yapraklar
Kurtulamadım bulanık bakışlarımdan
Yeri geldi, beni huzursuz etti sezgilerim
Bilincimi kaybettim,
bilincimi kaybettim.
Yaren ÇETİNKIRAN 9/D

YALNIZ ADAM
Kimsesiz, ıssız bir köydü burası. Köyü bitmez tükenmez bir sis
sarmıştı. Köye doğru yürüdüm. Bir kapının eşiğinden ışık sızıyordu.
Acaba birileri mi vardı. Sokaktan adımlayarak eve vardım. Yavaş
yavaş evin kapısını açtım, ama kimse yoktu. Yalnız ben . . . Geceyi
orada geçirmeye karar verdim. Karnım çok açtı. Dolapta biraz
atıştırmalık vardı. Bir güzel yedim. Yedikten sonra uyuyakalmışım.
Sabah olmuştu. Artık burada daha fazla kalamazdım.
Karnımı doyurduktan sonra yola çıktım. İleride bir dağ vardı. Oradaki mağaraya
gidecektim. Yolum bir ormandan geçiyordu. Bu ormanda bazı ağaçlar devrilmiş hatta
kökleri bile görünüyordu. Bu yol, bana sonsuzmuş gibi hiç bitmeyecek gibiydi. Aniden
gökte bir kartal belirdi. Galiba yiyecek götürüyordu yavrularına. Yiyecek kırıntıları yere
dökülüyordu. Bu kırıntılar mağarayı daha iyi bulmama yardım etti, çünkü kartal da
mağaranın bulunduğu dağa gidiyordu. Sonunda mağaraya vardım. Mağara çok derindi.
Oraya uzandım, hava kararmıştı. Yıldızları izlerken ne kadar, ne kadar yalnız bir adam
olduğum aklıma gelmişti. Yüreğim bunu kaldıramadı ve oracıkta gözlerimi hayata
yumdum.
Melek ÖTER- 9/A
SONSUZLUK
Yalnız yalnız gidiyorum bu sokağın
sonuna
Kimsesiz, ıssız bir
Yolda yürüyorum
Ne elimi tutan var
Ne de hal hatır soran
Sonsuzluğa doğru yürüyorum
Bitmez tükenmez bir sabrım var
Mağara gibi bir karanlığa yürüyorum
Yol derin, sessiz ve ürpertici ama
durmadan yürüyorum yalnız
Ufuk göründüğünde bitecek bu rüya,
uyanacağım sonsuzluktan aydınlığa
Kırıntı gibi küçücük kalacağım bu
rüyanın sonunda
Akın ZAPTİYE- 9/A

KÜÇÜK BİR AN
Sabahın o tatlı ve huzurlu sesine uyanmıştı.
Penceresini açıp etrafındaki seslere kulak
veriyordu. Kuş cıvıltıları, araba sesleri,
evlerinin yan tarafında devam eden inşaatın
makinelerinin yüksek sesleri ona gürültü gibi
değil de huzur sesiymiş gibi geliyordu. Birkaç
dakika sonra midesinde guruldamalar başladı,
o huzur dolu sesler yerini midesinden gelen seslere bıraktı. Annesinin onu
kahvaltıya çağırmasının habercisiydi adeta. Kapıyı açtı, ilk adımıyla ipe takılıp yere
düştü. Kardeşinin sırf gülmek için hazırladığı ipli tuzağa takılmıştı. Gürültüyü
duyan kardeşi koşarak kendisini kahvaltıya çağırmaya geliyordu. Onu yerde
görünce, kurduğu tuzağın işe yaradığını anladı ve kahkahalar atmaya başladı.
Kardeşinin gülmesiyle ona katıldı ve haline katıla katıla güldü. Yaşamın tadına
varmak için her anından keyif alabiliyordu. Ya alamasaydı, nasıl katlanırdı ki..
Mehmet Sağlam- 12/G
TAM DA TÜKENMİŞİM DERKEN
Güneş, umut olur aydınlığa
Açılır kapılar sonsuzluğa
Hayallerimi yitirirken sonu olmayan bir
boşlukta
Tükenmiş benliğimle sürüklendim bir
girdaba
Girmiştim sonsuzluğa çıkmamak üzere bir
daha
Bir anda doğdu güneş umut oldu bana
Çıkardı beni bu zindandan açıldı kapılar
İşte bitmişti tükenmişliğim sonunda
Boran ERZİN- 9/B
GİRDAPTAN KURTULUŞ
Yeni günde doğan güneş
Tükenmiş umutlarımı yeşertti.
Bir kapı açıldı.
Benliğimi kaybedip düştüğüm girdabın
içinden
Sonsuzluğun içinde yok olurken
Boşluğun içine düşmüş kaybolurken
Yeşeren küçük bir umutla
Kurtuldum o girdabın içinden
Benim aşkıma derler sonsuzluk
Yeni bir kapı açacağım seni bulup
Sensizken içimde oluşan boşluk
Doğan güneşle yeniden dolacak
Bir haber yolla umuttan
Elini ver bana, çıkayım bu girdaptan.
Mustafa Burak AKCAN- 9/B

DÜŞÜNCE YAPISI
Bireylerin düşünce yapısı birbirinden farklıdır. Kişinin bilinçaltındaki
hayalleri ve umutları da ne düşündüğünü ve düşünce yapısını ortaya çıkarır.
Sizce bir insanın kayıp hayallerinin olması ne demektir? Aslında bu söz bireyin
geleceğe dair olan plan ve hayallerinin bazı nedenlerden dolayı kişiye imkansız
gelmesi ve o hayalini asla gerçekleştiremeyeceğini düşünmesi anlamı içerir.
Hayallerden ve düşünceden yoksun insanlar bende çok kötü bir his
uyandırmaktadır. Bir insanın geleceğe dair umutlarının olmaması düşünce
yapılarını dolaylı olarak toplumsal ilişkileri etkiler. Bireyin hayallerinin
olmaması kendini boşlukta hissetmesine yol açar.
İşin esası düşünce yapımızı etkileyen bir çok faktör vardır. Kültürel
miras, bilgi, bireyin hayalleri ve daha birçok şey bireyin düşünce yapısında
etkin rol oynar. Kişiden kişiye değişen düşünce yapısı bireyin günlük hayatını
da etkiler. Düşünce yapımızı geliştirmek için kitap okumak, merak ettiğimiz
konu hakkında araştırma yapmak hayal dünyamızın gelişmesinde temel bir
öneme sahiptir.
Düşünce yapımızın gelişmesinin bize birçok faydasını sıralamak mümkün.
Fakat en dikkat çekenin bir yandan günlük hayatımızdaki kararlarımızı daha
sağlıklı ve doğru almamızı sağlarken diğer yandan insanlarla daha usturuplu ve
daha güzel bir biçimde konuşmamıza yardımcı olmasıdır. Bu sebeple düşünce
yapısı günlük hayatımızda yani toplumsal ilişkilerimizde önemli rol
oynamaktadır.
Hazalnur KARAŞAHİN- 9/B

YOK HİKAYE
Yolu telaşla adımlayan, gecenin soğuğu yüzüne vurmuş kadın yolunu
bulmaya çalışıyordu. Ağlamaktan gözleri şişmişti ve kendinde değildi. Issız
sokakta kafasını eğip sessiz sedasız ağlarken karşısında kocaman bir ev
gördü. Göz yaşlarını silip gözlerini ovaladı ve istemsizce durarak eve dikkatli
bir şekilde baktı. Hava karanlıktı, ayın parlaklığı dışında etrafı aydınlatacak
tek bir ışık yoktu. Kadın ürkmüş ama bir o kadar da meraklanmıştı.
Ağlamanın etkisinden çıktı, gözlerindeki bulanıklık gitti ve eve daha
yakından baktı. Buna ev demek haksızlık olurdu, kocaman bir malikaneydi.
Tüyleri ürperen kadın bir yandan da sokağı süzdü ve yavaşça malikaneye
doğru ilerledi. Kadın malikaneye yaklaşınca telefonuna bir bildirim geldi.
Bildirimin sesiyle korktu. Telefonunun ekranında beliren bildirimde ‘içeriye
gir’ yazıyordu. Kadın şaşkın gözlerle telefonuna bakakaldı ve hemen kafasını
kaldırıp etrafı güzelce kolaçan etti, olduğu yerden tüm sokağı ve evin
çevresini tekrar süzdü. Kimsecikler yoktu. Kadın korkuyor ama neler
olduğunu da anlamaya çalışıyordu. Merakla malikaneye yavaş ve temkinli
şekilde yaklaşmaya başladı. Pas tutan demirlerini sarmaşıkların boğduğu
kapıyı hafifçe ittirdi, başarısız oldu. Biraz uğraşınca açılan kapıdan içini
çizen bir gıcırdama sesi yankılandı. Karanlıkta önünü göremiyordu.
Telefonunun fenerini açtı. İçeriye bir kaç adım atan kadın bahçeyi hızla
geçerek evin kapısını aralamak üzere kapının tokmağına yeltendi. Fakat kapı
aralıktı. Her adımında gıcırdayan ahşap zemin kadının kalp atışının
hızlanmasına sebep oldu ve birden kapı kapandı. Kapının kapanmasıyla

panikledi ve kendi kendine ‘ben ne yapıyorum, niye girdim gecenin bir
yarısı hiç bilmediğim bu tuhaf eve.’ diye panikle söylenirken kadının
telefonuna bir bildirim daha geldi. ‘Sağ odaya git.’ Yazıyordu. Kadın
şaşkın, korku ve panikle temkinli adımlarla ilerlerken aynı zamanda
etrafı kolaçan ediyordu. Sağ odanın kapısına geldiğinde ‘Kimse var mı?’
diye bağırdı, yanıt gelmeyince bir anlık bir rahatlama yaşadı. Devam
etti, birkaç adım daha ilerleyerek odanın içine girdi. Yerdeki fotoğrafa
doğru yöneldi, pek bir şey gözükmüyordu. Fotoğraf çok tozluydu.
Kadın baş parmağıyla toz katmanını sildi ve gördüğü şey karşısında
dondu kaldı. Fotoğraftaki onun bir yıldır kayıp olan kızıydı. Panik oldu
ve ‘Ne istiyorsunuz benden, siz kimsiniz?’ diye bağırmaya başladı.
Telefonuna gelen bir bildirimin ardından kadın sustu. Elindeki
fotoğrafı öperek cebine kattı. Kendini toparlamaya çalıştı, hemen gelen
yeni bildirime baktı. ‘Soldaki odaya git.’ Yazıyordu şimdi de.
Derin nefes alıp güçlükle koridora doğru yöneldi, telefonunun
fenerini bir sağa bir sola doğru çevirerek ilerliyordu. Odaya
yaklaştığında korkmaya başladığını hisseti. İçinden kızının en sevdiği
şarkıyı mırıldanarak korkusunu azaltmaya çalışıyordu. Odanın önüne
geldiğinde boğazına kaçan toz yüzünden hafif öksürdü, girmek için
odanın kapısını nazikçe ittirdi. Yüzüne keskin bir koku çarptı. Mantıklı
düşünemiyordu. Olduğu yerde bekledi. Göreceği şeye hazır değildi.
Birkaç saniye sonra gözlerini yavaşça açtı. Dizlerini kontrol edemeyip
yere yığıldı. Kadının hikayesi şimdi başlıyordu.
İkra Yaren DÜNDAR- 9/C
TANRI’NIN GAZABI
Yıllar öncesinde bir pazar sabahıydı. Şehrin her
tarafı zifiri karanlıktı adeta. Dünya ilk zamana
dönüşü gibiydi. Her gün tıka basa dolu gördüğüm
yerler bomboş bırakılmıştı. Acaba ne olmuştu bu
insanlara?.. Yoksa, yok oluş çanları mı bunlar?
İnsanlar varoluşundan beri Tanrı’ yı çok fazla
kızdırdılar yaptıkları her hareketle. Tanrı’ nın
onlara sunduğu bunca güzel şey varken, insan
hep ama hep kızdırmaya çalıştı Tanrı’ yı. Acaba
diyorum, Tanrı bunlara büyük bir ceza mı verdi?
Hepsi yok oluşa mı mahkum edildi?
İsmail DEMİR- 12/G

YENİ HAYAT
Kasımın son haftasıydı ve Sude yine gecenin zifiri karanlığında pencerenin
kenarında yağan yağmuru seyrediyordu. İçeriden gelen sesi, yağmurun sesi ile
kapatmaya çalışıyordu. Çünkü eğer o sese odaklanmasaydı içinden gelen sesi
daha çok duyacaktı. Ve bu da onu daha da beter hale getirecekti. Annesinin
çığlıkları, kardeşinin ağlama sesi ve babasının kükreyişi onu olduğu yerde
dondurmuştu. Birden ses kesilince içeriye gidip gitmemekle kararsız kaldı.
Ardından kapı sesi gelince kendini içeriye attı. Annesinin yüzünü kanlar içinde
görünce hemen onun yanına koştu. Aslında alışkındı da ama işte annesinin o
hali her defasında onu dehşetler içerisinde bırakıyordu. Sonra kendini
toparlayıp annesine su verdi. Ve ağlayan kardeşini de susturmak için kucağına
aldı. Sanki tüm dünya onun başına yıkılmıştı. Olanları bir kenara bırakıp
kafasını toparlaması lazımdı ve bu evden ve bu hayattan bir an önce
kurtulmaları için çözüm yolu bulmalıydı. Babası gelmeden o evi terk
etmelilerdi. Annesi de kimsesizdi, gidecek kimseleri de yoktu. Ama Sude' nin bir
an önce bir yol bulup her şeyi toparlaması lazımdı. Babası gelirse her şey daha
da sarpa saracaktı. Aklına hemen iki mahalle ötede oturan Ayşe Teyze geldi ve
annesine ‘babam gelmeden hemen gitmeliyiz’ diye söylemesi gerekiyordu.
Zavallı kardeşi de perişan olmuştu. Yaşananlardan sonra Sude, annesi ve küçük
kardeşi Ayşe Teyzedeydiler. Ayşe Teyze önce çok şaşırmıştı ama o da alışkındı
ve hemen çözüm yolu aramaya kalkıştı. Polisi aradı ve hemen Salim Bey’ in
hapse girmesi için elinden geleni yapacaktı. Sude ne halde olduğunu
anlamamıştı bile, babası hapse girecekti. Bunu istiyor muydu? Başka türlü nasıl
huzura kavuşacaklardı ki? Annesi, o ve kardeşi tek kalacaklardı. Ama başka
çareleri de yoktu, olanlar olmuştu. Sude, annesi ve kardeşi artık mutlu ve
huzurlu bir hayat yaşamak istiyorlardı. Annesi yeni bir işe başlamıştı. Sude
okuluna devam ediyordu. Kardeşine de Sude eve gelene kadar Ayşe Teyze
bakıyordu. O kötü günler artık geride kalmıştı. Kavga, gürültü artık
hayatlarında yoktu. Ve artık hayatlarına üç kişi devam edeceklerdi. Her şey bu
kadar güzel gidiyorken Sude yine kötü günlerin tekrarlanacağı endişesi taşısa
da artık öyle şeyler olmayacaktı. Her şeyin daha farklı olacağına inanmak
yaşayabilmelerinin tek mümkünü olmuştu. Hayatın içini ısıtan her şeyi ona ve
ailesine cömertçe sunacağına emindi.
Esra AYDIN- 12/ G

UMUDA YOLCULUK
Bir umut vardı oralarda
Sonsuz bir boşluğun içinde tükenen güneş
‘Yarını da var bunun’ dercesine tükenmiş gibi
Uzaklarda bir yerde kapılar açılıyor ama
Benliğim hala aynı yerde.
Sonsuzluğun bittiği
O derin keder gibi
Girdaba kapılmışçasına
Bilinmeze açılan bir kapı,
Bitmez tükenmez bir yol..
Gitmek ve kalmak arasında
Düşünceler kısıtlanıyor.
Ama hala aynı yerde
Bitmiş tükenmişliğin hissi.
Şimdi bütün umutlar
Yeşermeye hevesli.
Eylül KAYA- 9/B
İÇİMDEKİ KARANLIK
Güneş gibi doğdun boşluğuma
Umut gibi geldin bana
Yüreğimin kapısını açtım
Yitirmekte olduğum duyguları
Kurtaran sen oldun anlasana
Sonsuzluğun boşluğuna düşmek üzereyken ben
Umut gibi geldiğin yolları sayıkladım
Benliğimin çağrısıyla
Son buldu girdaplarım
Tükenmiş olan duygularım
Seninle canlandı
Kalbimdeki kapılar
Ansızın aralandı
Ben tutsakken kendime
Uzattığın ellerle
Karanlığımdan çıkıp
Aydınlıklar kuşandım
Hatice KILIÇ- 9/B

KİLİT
Gözlerine baktığımda dipsiz bir boşluk
kaybolmuş gibisin sesinde çocukluk
Gözyaşlarından damlarken güz
İçinde küçücük bir soluk
Rıhtımın kenarındaki küçük ev
Kulaklarımda acı bir ağıt gibi
Karşımda yeşil bir ırmak
Elimizde açılmaz bir kilit gibi
İrem YAVAŞ- 9/C
BEYAZ GİBİ
Dipsiz bir kuyuya düşmüşçesine,
Kayboluyorum gözlerinin derinliğinde.
Evim, hayatım sensin derken.
Tüm ışıklar sönüyor her yerde...
Küçük de olsa bir umut arıyorum,
Bazen dalıyor boşluğa gözlerim,
Evim, hayatım sensin derken.
Tüm umutlar sönüyor birden...
SEN OLSAN
Yine bir güz yağmuru
Küçük bir ırmak kıyısında
Derin düşüncelerdeyim
Evim yolun sonunda
Umutsuz hayallerime seslendim
Dipsiz ırmağa bakarken
Anlatıyorum derdimi
Su usulca akarken
Karanlıkta durmuşum
Bir ışık bekliyorum
Umutlarım kaybolmuş
Bir boşlukta dönüyorum
Yitirdim tüm hayallerimi
Dayanacak gücüm yok
Dallarım devriliyor
‘Sen’ diyecek sözüm yok.
Gamze ÇOLAK- 9/C
Kendimi sende kaybettim,
Onca yağmur damlası arasında,
Bir kar tanesi aramak gibi,
Her saniye kalbimi sende arıyorum
Uçsuz bucaksız boşluklarda,
Sahillerde yakıyorum ağıtlarımı,
Sonsuz bir gecedeyim sanki,
Seninle dolduruyorum tüm boşluklarımı
Güz akıyor gözlerimden,
Irmaklar gibi durgunum,
Beyaz gibi saf seviyorum seni,
Rıhtımımsın, sığınağımsın sanki.
Merve BALACALI- 9/C
UMUDUN HÜZNÜ
Tükenmişti hayallerim
Bir boşluk içindeyim
Umudumu hepten
Yitirmek üzereyim
Bir gün bir güneş doğsa da
Yeniden aydınlansam
Bir girdap derinliğinde
Kaybolmaktan kurtulsam
Açılan bir kapıyla
Sonsuz huzuru bulsam
Sudenaz ÇİRKİN- 9/B

KURTULUŞ
Kabuk tutmuş yaralar
Kızıl renkli yapraklar
Tek kurtuluşudur
Yalnız geçen zamanlar
Sezgilerim söyler kaçmamı
Bırakmak isterim huzursuz yaşamımı
Görürüm derin uykularımda
Bu huzursuz hayattan kaçışımı
Bilinçaltım dolu ürperişlerle
Severim varlığını sonsuz bir özlemle
Tek kurtuluşum bu toprak
Kimsenin bilmediği bir yitişle
Aylin KAHRAMAN- 9/D
YALNIZ KADIN
Yalnız bir kadındım
Yollarım kapalı
Kalbim bulutluydu
Aklımsa fırtınalı
Limanlar dolu ama
Benim gelenim yoktu
Gözlerim ararken hep
Ondan bir haber yoktu
İçimde kopan tufan
Bir türlü durulmuyor
Yağmurlara karışan
Geçmişim arınıyor.
Hatice KILIÇ- 9/B
RENK YOK BU DÜNYADA
Aldığını geri vermiyor topraklar
Kabuk bağlamış derin yaralar
Artık yeşermek istemiyor
Sararan yapraklar
Huzursuz yalnız sokaklarda
Tek başına kader yolunda
Kaç kurtar kendini
Renk yok bu dünyada
Zaman çare değil derde
Hiç gerek yok sevince
Bir de diğer tarafından bak
Hayat dingin bir endişe
Bulanık bir akşamda
Derin sezgiler aklımda
Kurtuluşu yok bunun
Aldatma kendini asla
Helin KAYA- 9/D
GÜZ YAĞMURLARI
Güz yağmurları da güzel
Yitirilmişlik yoksa
Kutu gibi bir evde
Sıcak duygular çoksa
Rıhtıma gidiyorum
Gözlerim kapalı
Derin düşüncelerim
Bir bilinmezliğe aralı
Dipsiz duygular var içimde
Hiçbir zaman anlayamadığım
Hiçbir zaman anlatamadığım
Ağıtlarla açıkladığım
İkra Yaren DÜNDAR - 9\C

ADANA’NIN ÜNLÜ İNSANLARI*
ŞAİR, YAZAR VE ÂŞIKLAR
Ahmet Ada: Şair, yazar. Ceyhan
Lisesinde sürdürdüğü öğrenimini
yarıda bırakarak çeşitli işlerde çalıştı.
Şairliğiyle ünlendi. Şiirleri ödüller
kazandı.Pek çok şiir kitabı var. Gün
Doğsun Gül Üstüne(1980), Begonyalı
Pencere(1998) ilk ve son şiir
kitaplarıdır.
Dadaloğlu( XIX.yy.): Âşık. Doğum yeri
ve tarihi, hakkındaki diğer bilgiler
kesin değildir.Toroslarda göçebe
yaşayan Avşarlardan Dadaloğlu Âşık
Musa adlı şairin oğludur. Asıl adı
Veli’dir. İyi saz çalıp, şiir söylemekte ve
hikâye anlatmaktadır. Bazı bilgilere
göre Avşar beyleri yanında kâtiplik ve
imamlık yapmıştır. Kozanoğullarının
ayaklanması üzerine Fırka-i İslahiye
adlı orduyla Derviş Paşa
görevlendirilmiş ve ayaklanmayı
bastırmıştır. Avşarların bir kısmı
Sivas’a yerleştirilmiş, bazı Avşar beyleri
İstanbul’da oturmaya mecbur
edilmişlerdir. Dadaloğlu şiirlerinde bu
mücadeleyi işlemiş, kahramanlık ve
yiğitlik şiirleri söylemiştir.
Demirtaş Ceyhun: Romancı, öykücü ve
denemeci. Devlet Güzel Sanatlar
Akademisi mezunu. Serbest mimarlık
yaptı. Bir ara kitapçılık yaparak yayın
dünyasında yerini aldı. Yazarlığı uğraş
edindi.
Öykü ve romanlarıyla ödüller kazandı.
Son zamanlarda araştırmaya yönelik
ürünler vermektedir. Çamasan’la Sait
Faik(1972), Apartman’la Türk Dil Kurumu
Öykü Ödülünü kazandı(1974). Asya
romanıyla TRT Roman Başarı Ödülünün
sahibi oldu (1974). Haçlı Emperyalizm ilk
deneme kitabıdır. Türk Edebiyatında
Anadolu, araştırma alanında verdiği
ürünlerden biridir.
Feymani:Asıl adı Osman Taşkaya’dır.
Âşıklığa merakı yüzünden ilkokuldan
sonra okumadı. Askerliğe kadar köyünde
çiftçilik ve çobanlık yaptı. İstanbul’da bir
oyuncak fabrikasında çalıştı. Başka işler
de yaptıktan sonra 1968 yılında âşıklığa,
1971 de ise köyüne döndü.
Kamuran Şipal: Öykücü, çevirmen.
Pertevniyal Lisesini ve İ.Ü Edebiyat
Fakültesi Alman Dili ve Edebiyatı
Bölümünü bitirdi. Almanya’da iki yıl
ihtisas gördükten sonra fakültesinde
okutmanlık yaptı ve emekli oldu. Şiirle
edebiyat dünyasına girip öyküyle devam
etti. Bir öyküsüyle TDK Hikâye
Yarışmasını kazandı. Elbiseciler Çarşısı
kitabıyla da Sait Faik Hikâye Armağanını
kazandı(1964).Köpek İstasyonu adlı
yapıtıyla 1988 Türkiye Yazarlar Birliği
Hikâye Ödülünü aldı.
Karacaoğlan(XVII.yy.): Hakkındaki
bilgilerin çoğu rivayet özelliğindedir.
Buna göre badeli bir şairdir. İyi saz
çaldığı ve birçok yöreyi dolaştığı onunla
ilgili bilgilerimiz arasında
bulunmaktadır. Karacaoğlan onun
mahlasıdır. Şiirleri geniş bir coğrafyada
yayılıp tanınmıştır. Hatta bir
Karacaoğlan geleneği oluşmuştur.
Karacaoğlan’ı taklit eden pek çok âşık
vardır. Bunun sonucunda birden çok da
Karacaoğlan ortaya çıkmıştır. Bugüne
ulaşan şiirlerinin sayısı beş yüzün
üzerindedir.

Kul Mustafa: Dadaloğlu soyundandır.
Dadaloğlu’nun torunu olduğundan
Posoflu Müdami ona Toruni mahlasını
vermişse de o bunu benimsememiştir.
Pek çok kez aşıklar bayramına katılıp
dereceler aldı. Adana aşıklarının
ustaları arasında yer alır.
Muzaffer İzgü: Romancı, öykücü, çocuk
kitapları yazarı. Diyarbakır
İlköğretmen Okulunu bitirdikten sonra
değişik yerlerde öğretmenlik yaptı.
Aydın’da görev yaparken emekli oldu
ve yazarlığa yöneldi. Özellikle gülmece
öyküleriyle tanındı. Roman alanında
ürün vermekle birlikte öyküde
yoğunlaştı. Öykü kitaplarının sayısı
kırkın üzerindedir. Çocuklara yönelik
de pek çok yapıt verdi. Radyo için
yazdığı skeçler beğenildi. Donumdaki
Para (1977) adlı öykü kitabıyla 1978
yılında Türk Dil Kurumu Öykü Ödülünü
aldı. Halo Dayı Ve İki Öküz (1973)adlı
romanı televizyon dizisi oldu.
Kaynanalar-Kaynatalar( 1972) ve Her
Devrin İti(1975) sahnelenen
oyunlarından sadece iki örnektir.
Muzaffer İZGÜ
Nihat Ziyalan: Şair, aktör. İlk şiirleri
Adana’da Bugün gazetesinde çıktı. Kimi
şiirleri 2. Yeni çizgisindedir. Bir ara
Adana Şehir Tiyatrosu ve Ankara Sanat
Tiyatrosu’nda aktörlük yapan Nihat
Ziyalan Avustralya’ya göç etmiş, halen
orada yaşamakta ve şiirlerini
Türkiye’de çeşitli dergilere
göndermektedir.
Orhan Kemal (1914-1970
Sofya) : Roman ve öykü
yazarı. Asıl adı Mehmet
Raşit Öğütçü’dür.
Yüksek okul mezunu bir
babanın oğlu olmasına
karşılık öğrenimini
sürdürmedi ve orta
okuldan ayrıldı.
Hayatını kazanmak için her türlü işte
çalıştı. Askerliğinin bitmesine 40 gün
kala tutuklandı. Edebiyata şiirle
başladı. Şiirlerini Kayseri cezaevinden
dergilere gönderdi. Bursa cezaevinde
Nazım Hikmet’le tanışmasından sonra
onun önerisiyle öyküye geçti. 1945
yılında Varlık dergisi okuyucularınca
en beğenilen öykücü seçildi. Öyküde
kendisini biledikten sonra romana
geçti. Öykü yazmayı da bırakmadı. Son
öykü kitabı 1968’de son romanı da
1970’te çıktı. Orhan Kemal bazı öykü ve
romanlarını tiyatro haline koydu.
Oyunları pek çok kez sahnelendi.
Orhan Kemal pek çok da senaryo yazdı.
Bunların çoğunda adı geçmedi. Gezmek
ve tedavi olmak için gittiği Sofya’da
vefat etti.
Recep Bilginer: Oyun yazarı, gazeteci.
İlk öğrenimini Adana’da yaptı. Bir yıl
İstanbul Gazetecilik Enstitüsüne devam
etti. Vatan’da gazeteciliğe başladı.
İstanbul Belediyesi’nde çeşitli
görevlerde bulundu. Şiirle edebiyata
giren Bilginer sonra oyun yazarlığına
yöneldi.1968’de yazdığı Utanç Dünyası
ile İlhan İskender En Başarılı Oyun
Yazarı Ödülünü aldı. Yunus Emre ile
1980 TDK Tiyatro Ödülünü aldı. Sarı
Naciye, Parkta Bir Sonbahar Günüydü
de onun tanınmış oyunlarındandır.
Turan Oflazoğlu: Oyun yazarı, şair.
Yüksek öğrenimini İÜ İngiliz Dili ve
Edebiyatı ile Felsefe Bölümünde yaptı.

Askerliğini bitirdikten sonra gittiği
Amerika’da Wasington Üniversitesinde
tiyatro ve oyun yazarlığı dersleri aldı.
İlk oyunları Keziban ile Allahın Dediği
Olur’u 1967’de Amerika’da yazdı.
Keziban Amerika’da oynandı. Turan
Oflazoğlu ilk oyunu dışındaki
oyunlarında konu ve kişilerini tarihten
seçti. Oyunlarında tarihi olaylardan çok
kişilerin içdünyalarını yansııtığı dikkati
çeker. Oflazoğlu çeviriler de yaptı.
Oyunlarıyla ödüller kazandı.
Yücel Kayıran: Eleştirmen, şair.
Hacettepe Ü. Edebiyat Fakültesi Felsefe
Bölümünü bitirdi. 1984’ten bu yana
çeşitli dergilerde şiir ve eleştirileri
çıkmaktadır. Hayaline Firar
Edemeyenlerin Afsunu(1997) onun şu an
için tek şiir kitabıdır.
Yaşar Kemal: Asıl adı
Kemal Sadık Göğceli’dir.
Öğrenimini orta son
sınıfa kadar sürdürebildi.
Şiirler de yazdı. 1951’de
İstanbul’a
gidip
Cumhuriyet gazetesine
girdikten sonra yaşamı
değişti.
Bu gazetedeki röportajlarıyla ünlendi.
Gazeteden ayrıldıktan sonra tüm
vaktini edebiyata ayırdı. Önce şiirden
öyküye, sonra öyküde de çok kalmayıp
romana geçti. Öyküden uzaklaştığı
düşünülürken Kuşlar da Gitti ile
öyküden kopmadığını gösterdi. Yaşar
Kemal çocuklar için de bir kitap yazdı.
Sabahattin Eyüboğlu ile Ağacın Çürüğü
adında bir de antoloji çıkarttı. Yaşar
Kemal bugün de verimli bir yazar olarak
çalışmalarını sürdürmektedir.
Ziya Bey (Adanalı), (1870-1932): Şair.
Adana valisi şair Ziya Paşa tarafından
yetenekli bulunup İstanbul’a
gönderilmiştir. Bir süre tıbbiyeye
devam etmiştir. Kalıplara sığacak bir
yapıda olmadığından serseriyane
yaşamıştır.
Seraskere hakaretten
tutuklanıp Fizan’a
sürülmüştür. Afla
döndüğünde de
merkezden
uzaklaştırmak için
Afyon Evkaf Müdürü
yapılmıştır. Çok
yetenekli bir şair
olmasına rağmen
yaşantısına dikkat etmemiş, sürekli
kendini bilmeyecek derecede içmiş,
sefil bir hayat sürmüştür. Şiirleri
dağınık olarak kalmıştır.
SİNEMA- TİYATRO OYUNCULARI,
YÖNETMEN VE YAPIMCILARI
Ali Şen: Sinema ve tiyatro oyuncusu.
Adana Halkevinde sahneye çıktı. Sadi
Tek’te profesyonel oldu. 1953’te
Ahretten Gelen Adam filmiyle sinema
oyunculuğuna başladı. 500 kadar
filmde rol aldı.
Aytaç Arman: Orta kuşağın başarılı
aktörü. Ses dergisinin açtığı yarışmada
Tarık Akan’ın ardından ikinci
olmasıyla sinemaya girdi. Yakışıklı jön
rolleri oynadı. Süreyya Duru’nun
filmleriyle tanındı. Bedrana, Kara
Çarşaflı Gelin filmlerinden örnekler
arasında sayılabilir. Düşman filmiyle
de büyük bir çıkış yaptı.
Bilal İnci: Sinema oyuncusu.
Yönetmen Kemal İnci’nin kardeşi.
Çeşitli işlerde çalıştı. 1966’da
Karanlıkta Vuruşanlar filmiyle
sinemaya girdi. Kötü adam rollerinde
oynadı. Karakter oyuncusu olarak öne
çıktı. Almanya’ya yerleşince sinemaya
ara verdi. Rol aldığı filmler arasında
Ezo Gelin, Dönüş sayılabilir.
Menderes Samancılar: 1975 yılında
Kelebek gazetesinin açtığı yarışmada
fotoroman kralı seçildikten sonra
sinemaya girdi. İnce Memet Vuruldu
ilk filmidir. Ezik Anadolu genci tipiyle
dikkati çekti.

Meral Zeren: Sinema oyuncusu,
şarkıcı. On beş yaşında sahneye çıkıp,
şarkı söylemeye başladı.1971’de
sinemaya geçti daha çok güldürü
filmlerinde rol aldı. Televizyon
filmlerinde de oynadı.
Şener Şen: Tiyatro ve sinema oyuncu.
Ali Şen’in oğlu. Şehir Tiyatrosunda
sahneye çıktı. 1970’ten sonra sinemaya
geçmiş, başarılı bir güldürü karakter
oyuncusu olmuştur. Birçok filmde
başrol oynadı.
Yılmaz Güney (Pütün): Nüfus kağıdına
göre 1937, kendi açıklamasına göre
1931 Yenice-Adana doğumlu. İlk ve
orta öğrenimini Adana’da yaptı.
Yüksek öğrenimini yarıda bıraktı.
Kendisini geçim sıkıntısı ve yaşam
kavgası içinde buldu. Irgatlık da dahil
olmak üzere geçici işlerde çalıştı. And
filmin Adana bürosunda çalıştı. Atıf
Yılmaz’ın Bu Vatanın Çocukları
filmiyle oyunculuğa başladı. Asistanlık
yaptı. Senaryo çalışmalarına katıldı. At
Avrat Silah’la yönetmenliği denedi.
Geçim kaygısıyla sıradan filmlerde de
oynadı. Başarılı oyuculuğuyla yakışıklı
jön anlayışını yıkıp “Çirkin Kral”
mitini yarattı.
1961’de bir öyküsü nedeniyle kısa süre
hapis yatmıştı. 1972’de yasadışı bir
örgüte yardım suçuyla tekrar hapse
konuldu. 1974 affıyla özgür kaldı. Aynı
yıl bir film çekimi için geldiği
Yumurtalık’ta savcıyı öldürdüğü için
24 yıl hapis cezasına çarptırıldı.
Hapisteyken en olgun senaryolarını
yazdı.
Şener ŞEN- Ali ŞEN- Yılmaz GÜNEY
1981’de Isparta cezaevinden bayram
iznine çıktıktan sonra yurt dışına kaçtı.
1983’te vatandaşlıktan çıkartıldı.
1982’de Cannes Film Festivalinde Yol
filmiyle birinciliği Costa Gavros’la
paylaştı. 1984’te Paris’te mide
kanserinden öldü.
Yılmaz Güney daha sinemada
tanınmazken öyküler yazmaktaydı.
Salkım(Adana), Yeni Ufuklar, Pazar
Postası dergilerinde öyküleri
yayımlandı. On Üç Dergisine yazdığı Üç
Bilinmeyenli Eşitsizlik Sistemleri adlı
öyküsü yüzünden 1.5 yıl hapis altı ay
sürgün cezasına çarptırıldı. Öykü,
roman, mektup türlerinde ürünler
verdi. Boynu Bükük Öldüler romanıyla
Orhan Kemal Roman Ödülünü kazandı.
MÜZİK ADAMLARI
Atilla Taş : Pop müzik sanatçısı.
Erol Büyükburç : Hafif müzik sanatçısı.
Ferdi Tayfur: Asıl adı Turan
Bayburt’tur. Babasının Adalet
Cimcoz’un kardeşi olan sinema
oyuncusu Ferdi Tayfur’a olan
düşkünlüğü nedeniyle onun adını aldı.
Ününü müzik ve sahne dünyasında ve
arabesk şarkılarla yaptı. Kasetleri satış
rekorları kırdı. Çeşme filmiyle
oyunculuğa başladı.
Hakkı Bulut : Arabesk şarkıcısı
Haluk Levent : Pop şarkıcısı ve besteci.
Murat Göğebakan : Pop şarkıcısı.
Murat Kekilli : Pop şarkıcısı.
Suna Kan: Keman virtüözü. Beş yaşında
babası Nuri Kan’dan keman çalmasını
öğrendi. Tanınmış hocalardan ders
aldı. Özel bir yasayla devlet tarafından
Fransa’ya gönderildi. Dünyanın pek çok
yerinde konserler verdi. Yurt dışında
pek çok ödülün sahibi oldu.
Macaristan’da sefire olarak ülkemizi
temsil eden Suna Kan devlet sanatçısı
unvanı sahibidir.
Yaşar : Pop şarkıcısı.
*Çukurova Üniversitesi, Fen-Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve
Edebiyatı Bölümü öğretim üyesi Dr. Bedri AYDOĞAN'ın
"Adana'nın Ünlü İnsanları" başlıklı makalesinden alıntıdır.