12.Pagbagsak ng Tao sa Kasalanan

Topic 12: Pagbagsak ng Tao sa Kasalanan
I. Pagsuway ni Adan at Eba
1. Nilalang ng Diyos ang tao na kalarawan niya at nakipagkaibigan sa kanya. Ang
tao, bilang isang kinapal na espirituwal ay di maaaring isabuhay ang
pagkakaibigang ito kundi sa paraan ng kusang pagsunod sa Diyos. Ito ang
napapaloob sa pagbabawal sa tao na kumain sa punongkahoy ng mabuti at
masama “sapagkat sa araw na kumain nito, mamamatay ka.” (Gen.2:17). Ang
punongkahoy ng kaalaman ng mabuti sa wikang patalinghaga ay dapat kusang
loob na kilalanin ng tao at igalang na may pananalig. Ang tao ay nananangan sa
Lumikha, nasa ilalim ng mga kautusan ng sangkalikasan at sa mga tuntuning
moral na sumusubaybay sa tumpak na gamit ng kalayaaan.
2. Sa tukso ng demonyo, hinayaan ng tao na mamatay sa kanyang puso ang
pananalig sa Maykapal, at sa pagmamalabis ng kanyang kalayaan, sumuway sa
utos ng Diyos. Ito ang unang kasalanan ng tao. Sa kalaunan ang lahat ng
kasalanan ay magiging pagsuway sa Diyos at kawalan ng pananalig sa kabutihan
sa kanya.
3. Sa pagkakasalang ito, lalong hinahangad ng tao ang sarili sa halip na Diyos, isang
paghamak sa Maykapal: pinili ang sarili laban sa Diyos, laban sa mga kahingian
ng kanyang kalagayan bilang isang kinapal, laban sa sariling kabutihan. Ang tao
na nilalang na banal ay nakalaan upang lubusang makiisa sa buhay at
kaluwalhatian ng Diyos, dahil sa tukso ng demonyo, hindi ayon sa Diyos kundi
laban sa Diyos at higit pa sa Diyos.
4. Ipinakikita ng kasulatan ang masamang bunga na pagsuway:
1) Nawala sa kanila ang grasya ng panimulang kabanalan.
2) Natakot sila sa Diyos (Gen.3:9-10)
3) Nagkaroon ng maling larawan ng Diyos – Diyos na mapanibugho sa
kanyang mga katangian. (Gen.3:5)
4) Ang kaisahang naghahari sa kanilang sarili na likha ng panimulang
kabanalan ay napapawi.
5) Ang kahigtan ng espiritual na lakas ng kaluluwa sa katawan ay nasisira
(Gen.3:7)
6) Ang pagsasama ng lalaki at ng babae ay nagdudulot ng maraming hirap
(Gen.3:11-13)
7) Ang kanilang pag-uugnayan ay paghaharian ng masimbuyong damdamin
(lust) at pamumuno (domination)
8) Ang pagkakaisa ng sangnilalang ay mawawala.
9) Ang mga nilalang ay magiging mailap at mapanganib sa tao. (Gen.3:17-
19)
10) Ang kamatayan ay pumasok sa kasaysayan ng sangkatauhan (Gen.3:19;
Rm.5:12)

5. Magmula sa unang kasalanan sumunod ang pag-iral ng kasalanan sa daigdig:
1) Pinatay ni Cain ang kanyang kapatid na si Abel (Gen.4:3-15)
2) Sa kasaysayan ng Israel ay nakikitang lagi ang kasalanan, lalong lalo na
ang kataksilan sa kasunduan sa Diyos at ng paglabag sa batas ni Moses.
3) Sa kabila ng pagtubos ni Cristo ay lumalaganap na mabuti sa mga
Kristiyano ang kasalanan sa iba’t ibang paraan (1 Cor.1-6)
II. Kasalanang Mana
1. Ang lahat ng tao ay kasangkot sa kasalanan ni Adan. Ani San Pablo “Dahil sa
pagsuway ng isang tao, ang lahat ay naging makasalanan.” (Rm.5:19). Ang bawat
tao ay nagmana hindi ng kasalanan ni Adan at ni Eba kundi ng isang
makasalanang kalagayan. Ang kasalanang mana ay ang kalagayan ng
pagkamakasalanan kung saan tayong lahat ay isinilang. Tinatawag itong “original
o mana” dahil ito ay mula pa sa simula ng lahi ng tao. Nangangahulugang ito ay
pangkalahatan. Ang lahat ay kailangang tubusin. Tinatawag itong “kasalanan”
hindi dahil sa ito ay personal na pagkakasala sa ating pag-iisip, salita at kilos
kundi dahil ito ay isang kalagayang taliwas sa kalooban ng Diyos. Ito ay isang
hadlang sa positibo at mapagmahal na pakiki-ugnay sa Diyos at sa kanyang buong
sangnilikha na siyang dahilan kung bakit tayo ay nilikha.
Ang buong lahi ng sangkatauhan ay kay Adan tulad ng iisang katawan sa iisang
tao. Dahil sa kaisahang ito ng lahi ng tao, ang lahat ng tao ay kasangkot sa
kasalanan ni Adan. Sa Pahayag ng Diyos, tinanggap ni Adan ang kabanalan at
kaligtasang panimula hindi para sa kanyang sarili kundi para sa sangkatauhan; sa
pagsuko sa manunukso sina Adan at Eba ay gumawa ng kasalanang personal
ngunit sa salang ito, kasangkot ang kalikasan ng tao. Isasalin nila ang isang
kalikasang nahulog sa sala, salat sa kabanalan at kaligtasang panimula, nasugatan
ang mga lakas na natural, tigib ng kamangmangan, hirap at kamatayan at nahilig
sa kasalanan.Ang pagsasalin ng kalagayang ito sa buong sangkatauhan ay
nananatiling misteryo na di natin kayang maarok.
2. Ang pangkalahatang pagkamakasalanan ng ating kalagayan ay pinatutunayan ng
malinaw ng mga sumusunod:
Una sa lahat, sa pagsaslarawan sa kasalanang mana tinutukoy natin ngayon ang
kasalanan ng sanlibutan. Nangangahulugan ito ng “maruming kapaligiran” na
sinilangan nating lahat. Ito ang dimensyong panglipunan ng kasalanang mana :
ang mga makasalanang balangkas ng kawalang katarungan, pang-aapi at
pagsasamantala na binibigyang diin ng PCP II ngayon sa layunin nito para sa
pagpapanibago at paghubog na panglipunan.
Ikalawa, may personal na dimensyong panloob din ang kasalanang mana: “ang
puso ng kadilimang nasa loob natin” na nasa “lahat ng tao, at nauukol sa bawat

isa”. Nararanasan natin ang aspetong ito ng kasalanang mana lalo na sa isa sa mga
epekto nitong nananatili kahit matapos ang binyag, ang tinatawag na
makamundong pagnanasa.
Ikatlo, mayroong pagpapatibay ng kasalanang mana sa ating makasalanang pagiisip,
mga salita at mga gawa. Ang ating mga kasalanan ay tunay na bahagi ng
“kasalanan ng sanlibutan” para sa iba, gaya ng ang kanilang mga sariling
kasalanan ay bahagi ng “kasalanan ng sanlibutan” para sa atin.
3. Para sa atin, nahahayag ang ating makamundong pagnanasa sa ilang mga
pinagmumulan o pinag-uugatan ng kasalanan na nakaugalian na nating tawaging
pitong pangunahing kasalanan kung saan bumubukal ang marami pang mga
kasalanan. Sinisira ng mga kasalanang ito hindi lamang ang bawat mga
makasalanan, kundi miaron din itong pangmaramihang dimensión. Nananahan sila
sa iba’t ibang pamamaraan sa mga panlipunang samahan, mga institusyon at iba’t
ibang balangkas ng lipunan.
Ang mga kinikilalang “pangunahing kasalanan” ay kinabibilangan ng:
1) Kapalaluan – ang pag-aangat sa sarili ng higit sa nararapat at totoo.
2) Kamunduhan – di maayos na pagnanasa o labis na kasiyahan sa
kalugurang seksuwal
3) Galit – mapanirang pagkamuhi
4) Katakawan – labis na pagkahumaling sa pagkain o inumin
5) Inggit – di pagkilala sa kakayahan, tagumpay ng iba, at paghahangad ng
masama sa Manila
6) Kasakiman – paghahangad ng anumang pag-aari ng iba na humahantong
sa kawalang katapatan, pagnanakaw at kawalang-katarungan
7) Katamarán - pagkabatugan at pag-iwas sa anumang nangangailangan ng
sikap
Ang mga pangunahing kasalanang ito ay maaaring ihambing sa mga gawa ng
laman na inisa-isa ni San Pablo: “pangangalunya, karimarimarim na pamumuhay,
kahalayan, pagsamba sa diyus-diyosan, pangkukulam, pagkapoot, pagkagalit,
paninibugho, kasakiman, pagkabaha-bahagi, pagkakampi-kampi, pagkainggit,
paglalasing, walang taros na pagsasaya at iba pang tulad nito.” (Ga. 5: 19-21)
III. Pamamatnubay ng Diyos
1. Sa kabila ng kanyang pagkakasala, ang tao ay di pinabayaan ng Diyos. Sa
halip, tinatawag siya ng Diyos at ipinahahayag sa paraang mahiwaga ang
tagumpay laban sa masama at ang pagbangon sa kasalanan. (Gen.3:15) Ang
pangungusap na ito ng Genesis ay tinatawag na “Proto-Evangelio” bilang kaunaunahang
pahayag tungkol sa Mananakop, sa labanan ng ahas at ng babae at
tungkol din sa huling tagumpay ng isang inapo ng babae.

2. Sa mga talatang ito, nadadama ng Tradisyon Kristiyana ang hula sa “Bagong
Adan” , si Hesus (1 Cor. 15:21-22;45) na dahil sa kanyang pagtalima hanggang sa
kamatayan sa krus (Fil.2:8) ay nagbabayad-sala nang lubusan sa mga inanak ni
Adan. (Rm.5:19-20). Sa kabilang dako naman, maraming Santos Padres (Fathers
of the Church) at dalubhasa ng Iglesia ay nakikita sa babaeng inihula sa Proto-
Evangelio – ang ina ni Kristo, si Maria bilang “bagong Eba”. Siya ang kaunaunahang
nakinabang sa tagumpay laban sa kasalanan na ginanap ni Kristo;
iniligtas siya sa lahat ng bahid ng kasalanang orihinal at sa buong buhay niya, sa
bisa ng tanging grasya ng Diyos ay di gumawa ng ano mang kasalanan.
IV. Hamon: Pakikibakang Espirituwal
1. Ang binyag ang kadluan ng grasya ni Kristo, pumapawi sa salang orihinal at
nagbabalik sa tao sa Diyos, subalit ang mga maaaring bunga sa sangkalikasan na
humina at nahilig sa masama ay naghahari pa sa tao at hinahamon siya sa isang
pakikibakang espirituwal.
2. Dahil sa kalagayan ng daigdig na lubusang “nasa ilalim ng kapangyarihan ng
masama” (1 Jn.5:19) ang buhay ng tao ay nagiging pakikibaka:
“Sa kasaysayan ng tao ay umiiral ang isang mahigpit na labanan sa mga lakas ng
karimlan, nagmula ng lalangin ang sanlibutan hanggang sa kahuli-hulihang araw,
ayon sa wika ng Panginoon. Sa labanang ito, ang tao ay dapat makipagbakang
walang puknat upang makiisa sa mabuti at sa tulong ng grasya ng Diyos nang sa
gayon ay matamo ang pagkakaisa sa kanyang sarili.” (GS,37,2)