Polska Parafia p.w. Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych w ...

1 Z ŻyCia KoŚCioŁa
a nawet wrogość. Nad ich poprawą musiała Jadwiga usilnie pracować. Spotykała się w
zwiazku z tym parokrotnie z siostrą Marią i jej mężem Zygmuntem.
W 1387 r. zmarła matka św. Jadwigi Elżbieta bośniacka, a w 1395 r. – siostra Maria.
Jadwiga stała się sukcesorką korony św. Stefana i przyjęła tytuł królowej Węgier. Wyegzekwowanie
tego prawa nie stało się ani jej celem, ani celem polskich elit politycznych.
Było raczej kartą przetargową w zabiegach Polski o zwierzchność nad Mołdawią. Zarówno
bowiem Wołoszczyzna, jak też Mołdawia, były już od szeregu lat przedmiotem
aspiracji dworu budzińskiego. Jest rzeczą bardzo prawdopodobną, że w późnej fazie
walki o Ruś halicko-włodzimierską podjął starania o zwierzchność nad Mołdawią
Kazimierz Wielki. We wrześniu 1387 r. hospodar mołdawski Piotr złożył we Lwowie
hołd lenny Jadwidze, Jagielle i Koronie Polskiej. Godziło to we wspomniane aspiracje
węgierskie. Karta przetargowa Jadwigi w postaci praw do tronu węgierskiego pozwoliła
doprowadzić w 1396 r. do układu między Polską i Węgrami, w którym podzielono
wpływy nad dolnym Dunajem w ten sposób, że Wołoszczyzna pozostała w strefie
węgierskiej, a Mołdawia w polskiej.
Szczególnym przesłaniem św. Jadwigi królowej była idea pokojowego współistnienia
państw, także wzajemnie sobie wrogich. Widoczne to jest doskonale w stosunkach
Polski i Litwy z państwem zakonnym. Wiadomo, jak wrogo odniosło się ono do unii
polsko-litewskiej. Popierało separatyzm na Litwie, podważało prawomocność małżeństwa
Andegawenki z Jagiełłą. Unia bowiem, pociągająca za sobą chrystianizację Litwy
na drodze pokojowej, podważała rację bytu Zakonu Krzyzackiego i jego państwa
nad Bałtykiem. W konfliktowych obustronnych stosunkach Jadwiga osobiście szukała
pokojowych rozwiązań. Korespondowała z wielkim mistrzem i podejmowała rozmowy
i z nim samym, i z jego wyslannikami. Tradycja zakonna utrwaliła pamięć o niej,
jako o rzeczniczce pokoju. Przypisywano jej słowa pełne goryczy, że dopóki ona żyje,
Zakon nie musi się niczego obawiać, ale gdy umrze, wojna będzie nieunikoniona.
Św. Jadwiga mitygowała także wewnętrzne konflikty w Wielkim Księstwie Litewskim,
a musiała wykazywać przy tym i umiar, i mądrość. Na jej arbitraż zdali sie w 1393
r. tak wytrawni politycy, jak Witold i brat Jagiełły Skirgiełło. Nie tylko podporządkowali
się temu arbitrażowi, ale na przyszłość przyrzekli wnosić przed nią swoje sporne
sprawy. Niewątpliwie z ufnością odnosili się do niej również inni książęta litewscy,
zobowiązując się do wierności względem niej.
Silnie przemawiać musiały do współczesnych i potomnych fundacje samej św. Jadwigi
lub z jej udziałem dokonane. Były one nasycone troską nie tylko o szerzenie
wiary na obszarze rdzennej Litwy i Żmudzi, ale także o katolicyzację Rusi. Takiego
przede wszystkim sensu należy się dopatrywać w fundacji dokonanej wspólnie z królem
w 1390 r., w postaci zgromadzenia benedyktynów słowiańskich, którego zaczyn