Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

Festivali Ndërkombëtar i Poezisë 

“Ditët e Naimit”

Biblioteka 

MERIDIANE POETIKE 

Përgatiti 

Shaip EMËRLLAHU 

Këshilli botues 

Ymer ÇIRAKU 

Agron TUFA 

Ndue UKAJ 

Craig CZURI 

Mazllum SANEJA 

Niels HAV 

Përktheu 

Silke Liria BLUMBACH 

Ballina 

Agim RAMADANI 

Ilustrimet 

Besmir TAHIRI 

www.ditetenaimit.org

Festivali Ndërkombëtar i Poezisë 

“DITËT E NAIMIT” 

Edicioni XIV 

KËNGA E DETIT 

Ditët e Naimit 

Tetovë, 2010

DRITA E POEZISË 

Në ngrehinën e Qendrës Kulturore “Naim Frashëri“ 

të Tetovës, tek hyn, kur kthen djathtas, ndesh derën 

e një zyre, ku bie në sy mbishkrimi: Ditët e Naimit. 

Brenda kësaj zyre modeste, ngulur në tryezë, përballë 

ekranit të kompjuterit, takon Shaip Emërllahun, 

poet, dhe njëherazi Drejtor i Festivalit Ndërkombëtar 

të Poezisë Ditët e Naimit. Është festival i ideuar dhe 

drejtuar prej tij, deri tani për 14 vjet radhazi. Pa 

mëdyshje, mund të thuhet se, ky aktivitet ka marrë 

dimensionin e një institucioni të shquar kulturor, i 

pa konkurruar gjer më sot në hapësirat kulturore 

shqiptare, aktivitet ky, ku takohen jo thjesht poetët e 

vendeve të ndryshme të botës, por para së gjithash, 

kulturat e popujve, si dëshmi komunikimi, njohjeje e 

stime reciproke. 

Qiriri profetik i Naimit, kjo ikonë drite e shenjtëruar, 

stampuar kryeherazi dhe në logon e aktivitetit, simbolizon 

qartazi dritën që arrin të përcjellë Poezia e 

vërtetë, e ardhur prej të gjitha kohërave e të gjitha 

gjuhët. Në këtë dritë, janë blatimet, hiret dhe flijimet 

më të thekshme e më sublime, që përcjell çdo gjuhë 

me pasuritë e veta të papërsëritshme. Ashtu si e 

ka shprehur Joseph Brodsky në fjalën e tij gjatë ceremonisë 

së dorëzimit të çmimit Nobel: të shkruarit 

e poezisë nuk është tjetër veçse në thelb rënie e po- 

5 DITËT E NAIMIT 2010

6 DITËT E NAIMIT 2010 

etit në varësi të gjuhës, si të thuash, rënie vullnetare 

në vargonjtë e saj. Dhe po të kemi parasysh atë që 

thoshte Hajdegeri se, gjuha është streha e qenies, 

atëherë merret me mend se çfarë shtresimesh pafund 

– qytetërimesh e përjetime brezash - janë të 

depozituara aty. Dhe poeti, është ai eksploratori i 

dalldisur që mrekullohet pas gjurmimit të tyre. T’i 

gjesh e tì gjallërosh në poezi ato shtresa, apo grimca 

të tejçmuara, do të thotë tì bësh që ato të dalin 

përfundimisht nga përgjumja e errësira, të rrezatojnë 

kështu kumte të llojllojshme, pra, të bëhen dritë. 

Drita e poezisë ka të atillë pushtet e fatësi të sofistikuar 

sa bën që edhe dhimbja, trishtimi, ndarja, … 

të ndrijnë në errësirë…, siç shkruan poetja polake E. 

Lipske, fituese e çmimit letrar ‘Naim Frashëri’ në 

këtë edicion. 

Festivale si ky i organizuar në Tetovë, kanë domethënie 

e rrezatim pa skaj. Kjo për arsye se, këtu, 

kanë marrë pjesë poetë nga hapësira mbarëshqiptare 

si: I.Kadare, F. Arapi, A, Podrime, D. Mehmeti. 

Xh. Spahiu, A.Tufa, B.Çapriqi…, por dhe të tjerë nga 

Gjermania, Franca, Britania e Madhe, Danimarka, 

SHBA, Kanada, India, Paraguaj, Rumania, Italia, 

Koreja e Jugut, India, Japonia, Izraeli, Tunizia etj. 

Kësisoj, ky festival ka përcjellë natyrshëm dhe jehonën 

e poezisë e të kulturës shqiptare në këto vende, 

në të katër anët e rruzullit. Përveç kësaj, me të gjitha 

antologjitë e botuara poetike të krijuesve pjesëmarrës, 

me cikle poezish dhe informacione kritike, është 

krijuar një bibliotekë e vyer dhe serioze, ku mund të 

hetohen tendencat dhe rrugëtimet estetike të poezisë 

së sotme botërore. 

Nisur nga sfidat e vështirësitë, drejtori i këtij festivali, 

në valën e punëve të shumta e tensionante, i 

shkon në mendje gjatë çdo edicioni se ky do të jetë 

doemos i fundit për të. Por është edicioni i 14-të e ai 

vazhdon të mendojë e të punojë për të, me po atë 

ritëm dhe ngazëllim si me të parin. Kjo mosbindje e 

vetvetes, me sa duket ka lidhje me një lloj varësie të 

krijuar mes tij e këtij festivali, tashmë historik, e ngjajshme 

kjo me varësinë e sipërpërmendur të Poetit 

me gjuhën, me ligjërimin poetik. 

Prof. Dr. Ymer ÇIRAKU 

30. 09. 2010

Fitues i çmimit letrar “Naim Frashëri” 

Eva LIPSKA (Poloni)

Eva LIPSKA 

(POLONI) 

Eva Lipska është poetja më e shquar 

e letërsisë bashkëkohore polake në 

botë krahas nobelistes polake, Visllava 

Shimborska. U lind më 1945 

në Krakov. Poete, romanciere, fejtoniste, 

historiane e artit dhe redaktore. 

Në Universitetin e famshëm të 

Jagiellonëve në Krakov kreu filozofinë 

dhe historinë e arteve. 

Debutoi më 1961 në gazetën e Krakovit “Gazeta Krakowska”, 

pastaj në „Życie literackie”, „Dziennik Polski” etj., ku botoi krijimet 

e para poetike (1964). Më 1968 u bë anëtare e Lidhjes së 

Shkrimtarëve të Polonisë. Në vitet 1970-1980) punoi si redaktore 

e artit dhe kulturës në Shtëpinë Botuese “Wydawnictwo Literackie” 

në Krakov. Në vitet 1975-1976 ishte bursiste e “International 

Writing Program” në Iowa City në SHBA. Më 1978 u bë anëtare 

e PEN Club –it të Polonisë dhe më 1991 anëtare e PEN Club-it 

të Austrisë. 

Më 1983 qëndroi në Berlin Perëndimor si bursiste e Deutscher 

Adademischer Austauschdienst. Më 1989 u bë anëtare – themeluese 

e Shoqatës së Shkrimtarëve të Polonisë. Që nga viti 1991 

– 2002 punoi si drejtoreshë në Institutin e Kulturës Polake pranë 

Ambasadës së Polonisë në Vjenë të Austrisë. Sot jeton dhe krijon 

në mes të Krakovit dhe Vjenës. Laureate e shumë çmimeve prestigjioze 

në Poloni dhe në botën e jashtme. 

Eva Lipska është laureate e shumë shpërblimeve kombëtare në 

vend si ai me emrin “Andrzej Bursa” (Krakov,1971), “Koscielski” 

(Gjenevë,1978), të Fondacionit POLCUL (Australi,1988), të PEN 

Club-it të Polonisë nga Fondacioni i Buchnerit(Varshavë,1992), 

të Fondacionit “A. Jurzykowski” (Nju-Jork, 1993), të Qytetit 

te Krakovit si anëtare e Nderit (Krakov,1995), çmimin pres-


tigjioz për librin me poezi “Dyqanet zoologjike” 

(Krakov,2001), çmimin e revistës së njohur letrare 

“Odra”(Vrocllav,2004). 

Ajo është fituese e shpërblimit letrar “NIKE” 2004 

për librin më të mirë të vitit (2004) “Unë”, libër i 

përkthyer edhe ne gjuhën shqipe nga poeti dhe 

përkthyesi Mazllum Saneja. 

Eva Lipska është një nga emrat më të mëdhenj në 

poezinë evropiane. E përkthyer në shumë gjuhë të 

botës dhe e prezantuar me vëllime të veçanta poetike 

në SHBA, Angli, Francë, Gjermani, Itali, Austri, 

Spanjë, Portugali, Kataloni, Danimarkë, Suedi, 

Norvegji, Finlandë, Rusi, Ukrainë, Hungari, Rumani, 

Bullgari, Izrael, Kroaci, Serbi, Kosovë etj. 

Deri më tani shkroi dhe botoi më se 25 libra me 

përmbajtje poetike dhe dramatike. Në mes tjerash 

botoi këto libra me poezi: 

“Poezi”(1967), “Vëllimi i parë i poezive”(1969), 

“Vëllimi i dytë i poezive”(1970), “Vëllimi i tretë i 

poezive”(1972), “Vëllimi i katërt i poezive”(1974), 

“Vëllimi i pestë i poezive”(1978), “Vdekja e gjallë”(1079), 

“Nuk bëhet fjalë për vdekjen po për kordelen e 

bardhë” (1982), “Gardëroba e errësirës” (1985), 

“Zona e stacionit të kufizuar” (1990), 

“Pushimet e mizantropit” (1993), “Bursistët e kohës” 

(1994), “Njerëzit fillestarë” (1996,1999,2001), “Dyqanet 

zoologjike” (2002), “Kujdes, shkallët” (2002), 

“Sekwens” (2003), “Unë” (2003), “Poezi për këngë” 

(2004), “Diku gjetiu” (2005), “E çara” (2006), “Portokalli 

i Newtonit” (2007), “Kohë të tilla” (2009) etj. 

ASGJË NUK ËSHTË E SIGURT 

Mund të bëhesh i çmendur 

Valutën e çmendurisë mund ta këmbesh me gjeniun 

Asgjë nuk është e sigurt 

Prej dhjetë dëshmitarëve 

Të pranishëm në sallë 

I njëmbëdhjeti dëshmon 

Se është fajtor 

Mund ta sjellin në valixhe popullin 

Mund ta dashurosh nga frika

Apo nga dashuria 

Mund të kultivosh zarzavate 

Të cilat të helmojnë 

Koleksioni i armëve tua 

Mund të të qëllojë 

Ndoshta e nesërmja vjen fatlume 

Ndonëse do të jetë e martë 

Asgjë nuk është e sigurt 

Kanceri në indin tim 

Madje nuk është i sigurt 

NJOFTIM 

Zotat e gjithë botës bashkohuni! 

Themeloni një parti mbi zemrën e përbashkët 

dhe mëlçinë 

Lironi shpërndarësin e qumështit 

I cili në orën pesë të mëngjesit 

Davarit mjegullën e mëngjesit 

Dhe këndon këngë për lirinë 

TESTAMENTI 

Pas vdekjes së Zotit 

Hapim testamentin 

Që të marrim vesh 

Se kujt i përket bota 

Dhe 

Ajo kurthë e madhe 

Për njerëz 

MËSOHU ME VDEKJEN 

Mësohu me vdekjen. Përmendsh 

Sipas ortografisë 

Të shprehjeve të të vdekurve 

Shkruaj gjithsej 

Si republika apo gojë-luani 



Mos e ndaj 

Ndërmjet të vdekurve 

Je i zgjedhuri i perëndive 

Mësohu herët me vdekjen 

Dashuria ndaj atdheut 

Po ashtu është vdekjeprurëse 

Mësohu me vdekjen 

Në dashuri 

Mësohu me vdekjen jo vetëm 

Për humbjen e kohës 

Koha është vetëvrasëse 

Dhe orë të tëra varet në drunj. 

Pyete vetveten 

Pyete drejtpërdrejt 

DY LETRA 

Ti shkon në San Francisko 

Unë vdes 

Greva Vestern Lines sa filloi 

Ndërkohë shtrihem në dhomë e gazetën lexoj 

Mora letër prej Zet. 

Jam një mijë kilometra larg vendit 

Në spitalin më të mirë të botës 

Mjekët shtrijnë duart 

Në kotësinë e ëmbël. 

Zet shkruan se si bota po merr fund 

Dërgomë poezitë e reja 

Më pëlqeu shumë kafeja Maxvell House 

Ti shkon në San Francisko 

Në mua rrjedhin retë 

Sigurisht nuk e mbarojmë këtë bisedë. 

Letrat tona kanë përshkuar 

Diku në mes të Evropës 

Përqeshet me ne hapësira

Ndreq në varrin tënd 

Dredhkën e thyer 

Me jakën e zhubravitur prej gëzofi 

Mbërthej qafën. 

NJË GJERMAN I RI NË TAKIMIN LETRAR 

Quhem Albrecht Durer 

Po unë nuk jam piktor 

Nuk shkrova librin mbi fortifikimin e kështjellave 

As mbi proporcionet njerëzore 

13 tipa meshkuj 13 tipa femra 

Banoj në qytezën Marburg në Augustinergasse 

Fantazma e Gottfried Bennit tani këtu shet sallame 

I përkas partisë së të gjelbërve Kam 35 vjet 

Shkova në Osviencim 

Me briskun e konservave 

Shfletova të kaluarën 

Nuk dëshiroj të anuloj historinë 

Ndonëse jam jurist 

Nuk dëshiroj të jem gjithnjë fajtor 

Se jam Gjerman 

Nganjëherë ëndërroj depo të mbeturinave të metaleve 

Parmakët mbi humnera 

Kam parë së afërmi komunizmin 

Yje të kuq në qiellin e mykur 

Në drurë në vend të gjetheve 

Janë tundur pallto bojë hiri 

Stërvita pëllumba paqe 

A thua mendoni se njerëzimi është i çmendur 

Sepse të çmendurit janë të pakuptueshëm 

SYRI I PETRITIT 

Përjetova 75 vjet 

Dhe mbaj mend vetëm një çast 

Në qytezën Vejer de la Frontera 

Gjatë së cilës asgjë nuk ka ndodhur 

Përveç jetës 

Lexova mijëra libra 

Dhe mbajta mend vetëm një mendim: 

“Këtu pyes a thua mos është një marrëzi 

nga frika para vdekjes të vdesësh?” 

Admirova piktorët e mëdhenj 



Dhe para syve kortezhi i varrimit përplot tym 

Në tapetën e zbehtë të qiellit 

U fashitën orkestrat e mëdha 

Nga ora jo hermetike 

Ikën koha 

Gjithnjë më shpesh kridhem në mendime 

mbi asgjënë 

Në restorantin e zbrazët 

Kamerieri ma sjell 

Syrin e petritit. 

BURSISTËT E KOHËS 

Bursisët e tatueshëm të kohës 

Kryengritësit e fshehur në vullkanet e shuara 

Të filozofisë. 

Duke rendur nëpër shkallë kundër zjarrit 

Në rrafshina të bardha të letrës. 

Zotërinj të zgjedhur duke u zvarritur me vete 

Heronj të zëshëm plot britma: 

Vrasës të vajzave të mitura. Eksbicioniste. 

Nimfomanka. Dashnorë të braktisur. 

Romane të shkruara 

Me pseudonim psikik 

Edukatori Torless. Jozef K. Leopold Bloom. 

Të gjithë jemi të ngjashëm njëri me tjetrin 

Dhe dukemi si aksione të rëna 

Apo telegrami vdekjeprurës 

ERICSSON, BIRI IM 

Sëmuremi në fund të shekullit. 

Na shpëtojnë akoma vargmalet e antibiotikëve 

Të degëzuara me barin metalik. 

Luginat rriten me rrëmujë. 

Unë të flas diç ty 

Juve. Askujt. 

Rrëfen përmes telefonit 

Dashurinë tënde ndaj meje 

Gjithnjë më zhurmshëm na rrethon 

Përreth 

Përroi 

E lidhim në rrjet 

Fëmijën tonë të mrekullueshëm

Ericsson, biri im 

Lutju satelitit 

Po çfarë mund të bësh më shumë 

Gjatë transitit të shkurtër 

Nëpër planete. Rrafshuar me tokën. 

KLITHMA E MODËS 

Vdesim gjithnjë më bukur 

Në koleksionin e Gianno Versace 

Eleganca është fidanishte e estetikës 

Vrapojmë pas kishave të modës 

Duke besuar se e portokallta na shkon për fytyrë. 

Më puth në dhomën e provës 

Shiko, në të blertë thjesht disfata e Romës 

Zgjidhim rebuse të arketipave tona. 

I ndërrojmë beretat në gjuhë të huaja. 

Në mbrëmje na ftojnë 

Në vernisazhin e Gjyqit të Fundit 

Hyjmë pa bileta. 

Sot hyrja është e vdekur. 

KALVIN 

I hollë. I druajtur. 

Ëndërr e shkurtër. Dhembje koke. 

Frikësohet. 

Jetoi në kohën e turizmit të krimit 

Lista e të dyshimtëve. Arrestime.Ekzekutime. 

Për zjarrvënësit kohë të mira. Gjatë procesionit 

Në gjashtë vende të përsiatjeve 

Turre drush për të dënuarit. 

Bulevarde të pafundme të tradhtisë. 

Viti 1535. Në Paris. 

Hollësisht ia bastisën dhomën. 



Dokumentet ia konfiskuan. Korrespondencën 

Është autor i traktatit mbi ëndrrën e shpirtit. 

Në katolikët vërehet paturpësia e djallit 

Dhe murtaja. Fatkeqësia e urisë. 

Viti 1541. Kthimi ne Gjenevë. 

Provokime të ndërsjella. 

Urrejtje fanatike. 

Terror i llahtarshëm në rrugë. 

Nuk e shpëton dot religjioni. 

Vizioni utopist i përjetësisë. 

Dobësohet. 

Gjithnjë më shumë dobësohet. 

Peizazh i thatë. Rrëkezë e kuqe e dritës 

Jehonë e së keqes. 

Dobësohet. 

Gjithnjë më shumë dobësohet. 

Vdes 

I shndërruar në mëkat. 

KËTU 

Këtu humbi jetën gruaja ime. 

Këtu lindi Kerubini. 

Këtu e vranë Kerubinin. 

Këtu pres në asgjë më shumë 

Këtu bora e shkrirë. 

Këtu gjuha e Goethes hi dhe pluhur 

Këtu askush nuk kthehet kur jeta vazhdon. 

Këtu koha dhe fati 

Lidhur me zinxhir. 

Faleminderit, mandarina nuk ha

SHTYPE ENTER 

Në jetë të jetëve Enter 

(nga shtypi) 

Krematori më modern në Evropë 

Berlin Treptow. Arkadia e përzishme. 

Rradhitja kompjuterike me krepin e zbehtë të bebëzës 

Rrjeti i qetësisë. Vetëm fëshfërima e gjetheve artificiale. 

Përtej varri Pentium 

Kujtesa e pavdekshme. 

Koincidenca e dy ditëve në një ditë. 

Për të vdekurit berberi. Ndërhyrjet kozmetike. 

Laboratori fotografik. Ngjyra e zezë e ngrohtë. 

Rojet e anitvirusit në çdo kat. 

Prapa dritares përmbajtje e rrëmbyeshme. 

Në diskun e fortë arkivole etui 

Gjendemi në indeksin e emrave. 

Një bulëz uji në skaj të buzëve. 

Lagështirë e dashurisë së vdekur. 

Kemi qenë të dashuruar atëbotë kur kjo ka ndodhur. 

Tashmë vetëm pliku i lidhur me qiellin. 

Baza e mbyllur e të dhënave. 

Nga oxhaku reja e shkretë. 

A thua dëshiron me siguri 

Të fillosh operacionin e anulimit ? 

Shtype Enter 

DYQANET ZOOLOGJIKE 

Dyqanet zoologjike 

Kamp i internimit 

I fëmijërisë sime. 



Derra Indie. Papagaj. Kanarina. 

Aroma e neveritshme e skllavërisë. 

Tallashe ngjarjesh. 

Në shtëpi pështyj depresionin 

Macja e Antigonës nuk u duk më 

Çark minjsh që poshtë Verdunit 

Dhe pastaj vazhdimi deri në Auschwitz 

Nuk dita si do të mbaroj 

Kur u paraqita 

Për vullnetar. 

ASKUSH 

Pajtohem me këtë peizazh 

Që nuk ekziston. 

Babai mban në duar violinën 

Fëmijët i lëpijnë tingujt. 

Rryma ajri 

Tundin petalet e trëndafilit. 

Pastaj lufta. Humbasim nga sytë. 

Në mendime të tëra fshihen fjalët. 

Dhoma e zbrazët 

E vendosur në errësirë 

Të ndërtesës. 

Të lutem lëre lajmin 

Thotë askushi. 

QYTEZA BOTA 

Gjithnjë më vështirë është t’i mbledhësh në tryezë 

Tashmë hera e tretë bie gongu. Supa me panxhar 

zë të ftohet. 

Më të përpiktë janë të vdekurit 

Pastaj fëmijët që pyesin a ka ëmbëlsira. E ne ? 

Parkuam kujtesën 

Në vendin e palejueshëm

Dhe tani presim në ardhjen e orëndreqësit. 

Policin e pensionuar 

Në qytezën tonë Bota. 

KRAKOVI 

Çfarë di për vendin tim? 

Re e paaftë 

Më vjen rrotull 

Kur kaloj kufirin 

Dhe ndez radion në automobil. 

Fashistin djathtist e merr malli për Hitlerin 

Lutja mëkatare në listën e hiteve. 

Admiroj peshqirin e fushës. 

Tipare semite të maleve. 

Jeta e rëndomtë e qytezave. 

Veti shprese të perëndimit të diellit. 

Çfarë di për vendin tim? 

Valëvisin kambanat 

dhe alarmojnë. 

Vjen rrotull mbrëmja 

Kur arrij në qytet. 

Në qytetin 

Për të cilin më merr malli 

Derisa miqtë e mi më thonë: 

Në lumturi është lumturia 

Dhe këtu mund të jetosh. 

PLACEBO 

Ajo thotë se kjo është jeta 

Ai thotë se ky është placebo 

Dhe ngatërron goditjet e qukapikut 

Me goditjet e zemrës 

Sepse nuk e dashuroi tërthorazi 

Po me tërë mendimin 

I takonte sektit të fjalëve të tij 

Deri në orët ilegale 

Shërbime të veçanta ushqenin pellgje 



Atëbotë kur lundruan me barkë 

Kur vdiqën: 

Ajo tha se kjo është vdekja 

Ai tha se ky është internimi 

LLAFAZANIA E BOTËS 

Në llafazaninë e madhe të botës 

Jam vetëm një pëshpëritje e mbytur 

Në fortissimo akustike. 

Qyteza qytete vende 

Bëjnë zhurmë 

Kur afrohem në kufijtë e tyre. 

Makina kositëse e barit 

Primadona e operetës 

E oborrit tonë 

Prish qetësinë e mëngjesit 

Me një libretto të keq. 

Mediokritete të zëshme përreth. 

Zëra të ngritur lart. 

Forca plot britma të stadiumeve. 

Britma çjerrëse politike. 

Madje sekonda e dashurisë 

Shkëputet nga klithma. 

Dhe britmat bëhen. 

edhe më të zëshme. 

Më të zëshme. 

Deri në çastin kur qetësia e vdekur godet 

Me tonin e vet të ngritur. 

Historia si gjithnjë 

I jep publicitet 

Që të fashit 

Thirrjet e dikujt për ndihmë.

DIKU GJETIU 

Dëshiroj të jetoj Diku Gjetiu 

Në qyteza të zbukuruara me dorë. 

Të takohem me ata 

Të cilët nuk vijnë në botë. 

Më në fund do të ishim të vetmuar të lumtur. 

Dhe asnjë stacion nuk do të na priste. 

Asnjë ardhje. Asnjë vajtje. 

Ikën koha në muze. 

Asnjë luftë nuk do ta bëjnë për ne 

Asnjë njeri. Asnjë ushtri. Asnjë armë. 

Vdekja në dehje. Gjithë gaz 

Në bibliotekë kohë e pafund. 

Dashuria. Kapitull i papërqendruar. 

Që do të na kthente me pëshpëritje kartat në 

zemra. 

(Zgjodhi dhe përktheu nga polonishtja: 

MAZLLUM SANEJA) 


Sadik BEJKO 

(SHQIPËRI) 

Sadik Bejko u lind me 20 shkurt 1944, 

në Tepelenë. Ka kryer Gjuhën dhe 

letërsinë shqipe në Universitetin e Tiranës. 

Ka gradën shkencore doktor. Punon 

pedagog në Universitetin e Tiranës. 

Ka botuar librat ‘Rrënjët’, poezi, 1972, 

‘Ku e ka folenë bilbili’, poezi,1981, ‘Si 

vdes gruri’, poezi, 1994, ‘Letër Hamurabit’, 

poezi, 1997. ‘Somnambul’, poemë, 

me përkthim anglisht, 2002,’Lulekumbulla’, 

poezi nga Konfuci, përkthim, 2002, Uegen, ‘Kërkoj 

shtëpinë time’, ‘Paqe e përgjakur’, dramë, më1985, 1988, Rrënjët 

(ribotim), Psalm për atin, 2003, Perëndim me pak natë, poezi 

të zgjedhura, 2004, Fytyrë e panjohur, poezi, 2005. ‘Përtej një 

apokalipsi, (monografi)’, ‘Qytetërime të mëdha’, ‘ Vilsoni dhe 

Genci’ ‘Disidentët e rremë’ Vilson Blloshmi, Vepra në dy vëllime, 

përgatiti për botim, parathënie Genc Leka, Vepra, parathënie. 

Ka botuar artikuj shkencorë në revista të specalizuara, përveç 

atyre publicistikë. 

Krijimtaria letrare e tij është vlerësuar me çmime dhe është botuar 

nëpër antologji të ndryshme. 

LETËR HAMURABIT 

NGA MURGARI I SHPELLËS ARAM 

Imzot Hamurab, mua plakun e përvojtur 

Pse më nxore nga shpella ime, 

Nga budallallëku im pse më nxore ? 

Nën dritat e shandanëve me arin e gjithë botës 

Shkruaj sot rreshtin e fundit në kode. 

Jam shpella ime e përvojtur, imzot, 

Eshtrore, e gurtë. Më mjafton pak dritë, 

Ha tullat e librave, i brej si brejtësit, 

Më mjafton pak ujë, 

Pak vaj për kandilin, pak bukë. 

Më mjafton plasa e mekur e diellit në mur 

Thinjat e mia i trembin gjeneralët e tu 

Dhe këshilltarët e tu të urtë. 

Uji është drita e eshtrave të mia të thara. 

Ç’me duhen amfiteatrot, hipodromet, 

Stadiumet e vlugut lumë, djersë e gjak ? 

Imzot Hamurab, nuk e mbaj dot shpatën,


Lavirhanet e tregut të valleve 

Për gjakun tim të pakët 

Nuk ngrenë dot rrjeta as lak. 

Pse më torturon, zoti im, me sjellje të kësaj bote ? 

Njerëzit këtu janë me nga një bodrum të zi 

Me nga një hambar terri mbi shpine dhe tru. 

Kur bien nga shpellat në bodrumin e vetes 

Për ta s’ka nënë, mik të dashur, 

Janë më të fortë se një gur, 

Me të thatë se një dru. 

Në atë bodrum ata shkyhen egër mes veti. 

Ti po vë për të ligje dhe kode, imzot 

Ata duan dhëmbët e qenit, shkopin e lakun e xhelatit 

Imzot Hamurab, ata s’i ndreq që nuk i ndreq dot. 

T’i hartova ligjet, merri kodet e tua, 

Për mua zoti im me ligjin e tij të pamort. 

Imzot Hamurab, më i madh se qytetet e muret 

Te shpella ku kthehem, le të mbulohem me pluhur. 

Në hipodromet, stadiumet, lavirhanet e tua 

Nga bodrumet e zinj të njerëzve 

U derdhtë më pak gjak e lot i purpurt. 

NË KAÇUBËN E BRENGËS 

Bëj udha pa truall nën këmbë 

Udhë ajri me humbime nga brenda 

Një korridor pa mure e dyer 

Ngjitur këmbët në baltë ardhur nga hëna. 

Thur gjyshen në leckat e mbrëmjes 

Në thilenë e mbrëmjes thur brengë. 

Me gjak kafshimesh 

Në degë dimri skuq kokrra të reja në shegë. 

Ende jam i fortë. 

Një shelg i butë 

Thinjash moshe vë mbi natën si hënë 

Nga bregu i korrur marr milingona kokrrash 

Në kaçubën e brengës ushqej gushëkuq e mëllenjë. 

Në pikamë mëllënje si kokrra shege në shi 

Ndërtoj një thurimë gjumi.

Me lëkurë të rjepur bari 

Në thilenë e mbrëmjes thur hënë 

Mbi brengë të gjalli. 

Bëj udhë pa truall nën këmbë. 

Ç’MBETI PA THËNË PËR DËSHMORËT 

Po ç’mbeti pa thënë për dëshmorët ? 

Unë, vera, jubileu dhe shefat që donin heroizma… 

Jetët si ca dyer gjaku tek të cilat u ndala 

U afrova mbi ca përrenj gjaku që kurrë s’i pashë 

Humbur e shterrur njëzet e pesë vjet të shkuara. 

Gjak i mpiksur, kyç i ndryshkur 

I flakur të mos gjendet më kurrë, 

Dhe unë vërtitur nëpër dhomat e gjakut tim 

Shkruara për ata… 

Çelësat ishin humbur në tokë me jetët e tyre, 

Me sekretet e tyre që morën nën dhe. 

Mistere që kurrë dhe askush s’i pa ndonjëherë 

As nëna që i lindi, as e dashura që u rrufiti buzët, 

As shoku që ndau përgjysmë cigaren 

Të mos i gjente më kurrë. 

Gjak i fshehur, jetë e vdekur, tokë e mbyllur… 

…dhe unë me një laps në dorë fantazme 

Dhe shefat që donin albume rozë. 

Po ç’mbeti pa thënë për dëshmorët : 

-…hëngra rrush atë ditë 

gjaku i tij më ishte varur në gjoks e në shpatull 

Mpiksur kokrra-kokrra si xhamadan leshi të kuq 

Opingat më ishin mbushur me ugar. 

Por shefat donin heroizma, fjalime, 

Albume me të kuqe boje dhe jo gjaku. 

Nëna më nxori një letër të verdhë, një tufë flokësh 

Bah, këto nuk ishin histori, heroizma. 

HIJA E DHELPRËS SË KUQE 

Një frikë përherë përtej e pranë nesh 

Ngjitur shtëpive të fillon dheu në skaj 

Dredh ajrin, dredhëz në mushkëri e në tru : 



Vjen gogoli në xham 

Katallani zemërohet e na bluan, thërrmon 

Ha njerëz e shtëpi, hekur, mur e dru. 

Herët botën popullojmë me hije : 

Natën nën shtrat përgjon një merimangë, 

Mbas dere pret një njeri i zi me çomagë 

Një fushë me skelete të padukshëm çohen 

Sa dëgjojmë një drung-drang. 

Tmerri im i hershëm, një dhelpër e kuqe 

Përherë te muri i shtëpisë ngjitur në vresht 

Me gojë, me sy, me bisht, me gjarpërimet 

Mashtruese : 

Është aty, ndaj hesht, hesht. 

Sikur një ditë ta zbonim nga bota frikën 

Ditën tjetër do ta thërrisnim sërish: 

Me frikë dhelpërojmë veten 

Dhelpërojmë të tjerët dyfish. 

Fantazma e dhelprës së kuqe 

Ende te vreshti i fëmijërisë 

Dhe ende s’e pashë asnjëherë 

Çarqet e ashpër për të më kapin vetëm mua 

Mbi tokë merr ajo për gjurmët dy gisht erë.

LIRIA 

Këmbë xathur mbi ferrat 

një gunë e kuqë 

një tërkuzë e zezë çë pengon duart 

sytë çë përgjojnë mbatan 

më atej se mendimi. 

Gjunjët e statujave guri 

janë me xhumba 1 e gjak. 

Kimni besë 

kështu zë fill Liria! 

DIMRI I MËRGIMIT 

Mario BELLIZZI 

(ITALI) 

Mario Bellizzi u lind ne dimer ne Shen 

Vasil, ne Kalabri, nje katund arberesh qe 

gjendet i stisur mbi anit te mergimtarve 

qe mbi valat e Mesdheut, te lere vene 

ketej e andej ne Mesdheun tue kerkuar 

toka te bukura plot me sy qe enderrojne. 

Eshte ende mbi ata ani i bjerr deri me sot 

nga shekulli XV. 

Poeti vë çofa 2 të kuqe te dera e natës 

mbushin me puzëm 3 fjalësh 

vargjet e tij sa të rrinë shtuara në kohë. 

Po largësia është largësi 

një thikë e ehjur 4 çë shpon 

zëmrën e ëndërrave 

e e bën cikërrima 5 . 

Dimri i mërgimit bënë të thahet dega e trëndafilit 

dhe s’gjënden lule të tjera 

ndër trevat e trëmbësisë. 

Në lëmë kreshta pa grurë 

zogjtë s’kanë çë të bëjnë 

fjuturojnë të reksur 6 mbi retë. 

1 irna 

2 çufla 

3 niseshte 

4 mprehur 

5 copëza, grima 

6 trembur


DRAGOI DHE KUÇEDRA 

Orët e Liga natën venë tue gjetur djem 

sa t’i shitojnë me dhëmbët të ehjura 1 

misht të sirmë. 

Por nënat dhelpërisht 

ka mot e jetë në djep vënë një kopan 

dhe sapo dihet 2 me sy të zgardhulluar 

numërojnë gjithë ato vëra. 

Është e nevojshme të emërohet djali, 

thonë gratë, sepse ‘exheli’ ende s’është t’e ruajë 

ashtu e emnuen Plak, por është vetëm një emër i 

rremë, 

për të gënjyer Orat e zeza. 

Natën e tretë 

foshnjës t’i vijnë Tretat e Natës për t’i caktuar fatin. 

… Ndë këto vende çdo gjë është e ngatërryer 3 

të lindesh, të jetosh, të vdesësh, 

ende të përdoret emri … 

Megjithatë pranë do të gjëndet ngaherë 

një Vitore ose një Dragua i armatosur me shigjeta 

që lufton dhe fiton kundër Kuçedrës! 

NË PRAK 

Kush dolli në prak? 

Dolli vajza e rrethuar 

me nënd hënëza të zbehta. 

Për martëri lisat e zinj të dushkut 

atë natë me manastrofë 4 . 

Zëmra iu drodh në të ftohtët të borës. 

1 mprehtë 

2 gdhihet 

3 e ndërlikuar 

4 shtrëngatë

Naime BEQIRAJ 

(KOSOVË) 

Naime Beqiraj u lind në Pejë. Në Prishtinë 

i mbaroi studimet e letërsisë kurse në 

magjistraturë për publicistikë. Ka punuar 

në disa revista dhe gazeta shqiptare, si 

gazetare e redaktore. Tash është anëtare 

e Këshillit Drejtues të RTK-së. Ka botuar 

tri libra me poezi; “Mbi Siparunt” (1990), 

“Maket Kosove” (2000) dhe “Njomja e 

fikut” (2009). Është përfshirë në disa antologji 

të poezisë shqipe dhe në ato ndërkombëtare. Në “Ditët e 

Naimit” prezantohet për herë të tretë. Jeton e punon në Prishtinë. 

naime_b@hotmail.com 

MAMIT 

1. 

Ka gëzim kur shijohet 

Mirë buka e rruga 

Atëherë ku festë ka barku 

S herë t’u afrohesh 

Duke e ndier shijen 

Nga larg 

Sa të bukura na duken 

Edhe malet 

Kur mbretërojnë me rastësi 

Me zbritje të ngadaltë 

Bukës së vrugët 

E rrugës së bardhë 

Ato kanë ardhur 

Duke sjellë gëzim 

Sa herë u afrohemi 

Shenjtërojmë shijen 

E shpirtin 

2. 

Ndiem ngërç 

Kur mungon buka 

E rruga 

Kur sillen rishtas 

E nuk i ndiejmë 

Si dallime të dukshme 

Bukës 

E rrugës së drejtë


U kthehemi 

Sa herë na dhemb uria 

Dhe tundimi 

Viziton makthin tonë 

Pjesë të lëkurës 

Përsëri e përsëri 

Gjumin e mirë mëmë 

Ma trasove të vështirë Rrugën 

Ma dhe të lehtë Bukën 

E më mësove 

Se engjëjt nuk rijnë rrugës 

MOTRA E HELIOSIT 

Ajo mund të mos hynte lehtë 

Në përjetësi 

Edhe nëse gishtat do 

t’i pikonin ambroz 

Fjalë oborrtare 

I flakte si lajkat, më 

nuk mund ta shikosh 

Me bisht syri 

As me dhurata pa dashuri 

Se është motër 

Kupat e holla 

Si brishtësia e gishtave 

Perëndisht e dhembshme 

Motra e Heliosit 

Motra e Mikelit 

Motra e Agimit 

Motra e Besnikut 

Kush s’ia pa 

Delikatesën e së kaltrës së syrit 

Vëlla, ku i ke shokët 

E fal njërin, e fal tjetrin 

Por nuk harron 

Nuk i bën dot psikologji motrës 

së luftëtarit 

Se e ruan madhëhija pa idil 

Mos luani e bëni nishane, 

Përulje pa fre, llogari, fantazi

Nuk e ndëshkon vajtimi 

Hiri i Zotit e shkruan kurajën 

Është motra e luftëtarit të hershëm 

Që s’arriti të merrte gradë 

KAPROLLI 

Pylli i përshtatshëm 

Për gjahtarë pa lejë 

Je i vogël 

Kaprolli im 

Ti s’di të lutesh 

Që gjahtari të ndërrojë mendjen 

E të marrë rrugën majtas 

Mund të jesh bredhacak 

Edhe ndonjë javë 

Bashkë me kuptimin 

E ikjes 

Për ekzistencë 

A hidhërohesh 

Të të quaj 

Dre budalla 

Që e mendon të butë 

Armën e gjuetisë 

Pyjet po shtohen në pranverë 

E ti po rrallohesh 

Mos ngurro vogëlushi im 

T’ia heqësh mendjen tytës 

Jeto një ditë si skile 

Sa për të harruar se ka keqbërës 

Kuptimet për ty s’do të fashiten 

E në atlasin zoologjik 

Do të jetë ilustrimi 

Na ishte njëherë një kafshë e bukur 

Që quhej kaproll 


Shaip BEQIRI 

(KOSOVË) 

Shaip Beqiri u lind më 25 mars 1954 

në Gllamnik (Vendenisi i dikurshëm dhe 

i tashëm) të Llapit (Kosovë). Shkollën 

fillore e kreu në vendlindje dhe në Besianë, 

ku kreu edhe Gjimnazin. Studimet 

në Degën e Letërsisë dhe Gjuhësisë Shqiptare 

i kreu në Fakultetin Filologjik të 

Universitetit të Prishtinës, ku ndoqi edhe 

studimet pasuniversitare. 

Beqiri ka nisur të botojë poezi në fillim të vjetëve `70. Ka botuar 

librat: Fontana e etjeve (Rilindja, Prishtinë, 1976), Flatrat e gjymta 

(Rilindja, Prishtinë, 1983) dhe Eklipsi i gjakut (Pashku, Prishtinë, 

2000) dhe ata të zgjedhur: Rekuiem për veten (Buzuku, Prishtinë, 

1997) dhe Prangat e praruara (Toena, Tiranë, 1998). Një pjesë 

e veprës së tij poetike është botuar në gjuhë të tjera: serbokroatisht 

(përkthyer nga Ramadan Musliu) në librin Izmedju dva 

ponora (Jedinstvo, Prishtinë, 1988); anglisht (zgjedhur nga Ibrahim 

Rugova dhe përkthyer nga Shaqir Shaqiri) The glow of the 

passion (Jeta e re, Prishtinë, 1991); gjermanisht (zgjedhur dhe 

përkthyer nga Hans-Joachim Lanksch) në librat: Küsse und eilige 

Rosen (Limmat, Zürich, 1998), Letzte Nacht in der Heimat (Caritas, 

Luzern, 1999), ch.eese – Eine Zeitreise durch die Schweiz (Still 

Life Publishing Verlag, Zürich, 2000) dhe Bin Kristall zersprungen 

(Metaphora, München, 2000) etj. Ka botuar librin me tekste të 

përzgjedhura Sfida e gjeniut / Kadare * Ekzili * Kosova (Buzuku, 

Prishtinë, 1991). Gjithashtu ka përkthyer (me Çomorën e Çaçin) 

librin e Janis Ricosit Vdekjes nuk i besoj (Rilindja, Prishtinë, 1982), 

të Eduard Kocbekut Puthja e plagës (Rilindja, Prishtinë, 1989) dhe 

poezi të poetëve të tjerë. 

Beqiri nga mesi i vjetëve `70 merret me redaktim, publicistikë 

dhe përkthim. Në fillim qe mësimdhënës në Gjimnazin e Besianës, 

pastaj në vjetët 1976 - 1977 redaktor i rubrikës së kulturës i 

gazetës së studentëve të Kosovës Bota e re; në vjetët 1977 - 1993 

po ashtu redaktor i rubrikës së kulturës i revistës Zëri; në vjetët 

1978 - 1990 bashkëpunëtor i ndërmarrjes botuese Rilindja; në 

vjetët 1990 - 1995 bashkëpunëtor i ndërmarrjes botuese Gjon Buzuku; 

në vjetët 1990 - 1992 anëtar i redaksisë së të përkohshmes 

për kulturë, art e letërsi Fjala; ndërkaq në vjetët 1993 - 1994 e 

themeloi dhe e udhëhoqi (bashkë me Adem Demaçin) të përjavshmen 

politike Forumi dhe më 1995 të përjavshmen tjetër Zeniti. 

Është anëtar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës dhe i Shoqatës 

së Shkrimtarëve të Zvicrës. 

Shaip Beqiri nga viti 1995 jeton në Zvicër.


ORTEKU QË NGJITET 

Ymer Shkrelit 

Perde mjegulle qepur me re 

Shkëmbinj që përenden tutje 

Hamendas drejt humbellash 

Një skenë që rrotullohet 

Boshtit të thyer të kurrizit 

Ti mban në gishtin dëftues 

Sferën e madhe të ëndrrave 

Të mbështetur në një pikë 

Unë të voglën e nënujshme 

Si një gjyç që më mbërthen 

Ditën e ngrys e njëjta dramë 

Me heronj qyqarë të ndërkryer 

Veç e vërteta u vërtitka vetë 

Kur shkulmon mishin e gjakun 

E orteku ngjitet duke u zvogëluar 

SHKUPI 

Të humbi qendra e mbuluar 

Me rrasa të thyera zemrash 

Më mbete në fund të pikëllimit 

Si ylli në skaj të horizontit 

Një kujtim i shkelur rëndë 

Sa afër Janina Shkodra Prishtina 

Ballin e shpluar ndër re 

Ta mbuloi bryma e përhershme 

Dhe mjegullat që përenden me nge 

Me shpirt ndër dhëmbë 

Dole në bregun tjetër të Vardarit 

Një gur midis tokës e qiellit 

Më mbete në zgrip të shpirtit 

Një flatër gjak duke kulluar

Sa thellë tù tret Jugu 

Veriu sa larg të ra kur tù ça 

Qytet me shenjë si asnjë tjetër 

I zgjuar kushedi sa hera në ditë 

Mishi djegur e eshtrat copëtuar 

Brenda vetes i ngujuar në pritë 

BABAI 

Shtëpinë midis oborrit të huaj 

Pa rrethojë 

Pa sinor 

Pa çati 

E tapi 

Gjithçka ruan të pastër të paprekur 

Të paluar në rrudhat e përtëritura 

Gjithnjë sall plak i thinjur pa rini 

Më mësove të mbahem për toke e fjale 

Zëri yt më vjen shtruar shteruar 

Nga humnerat e mëdha të shpirtit 

Që më dalin përpara kur marr udhë 

Dashurinë e pate shtrojë e mbulojë 

Midis cepit të një ëndrre 

Ku dukej e zhdukej 

Sall prushi i yllit tim 

Gjithmonë i fortë veç si vetja 

Me një vetmi të shenjtëruar 

Të mbjell në arat e tua 

Që nuk i korre kurrë 

Kujtimi i stisur i nisjes në luftë 

Asnjë fjalë e vetme për kthimin 

As për betejat e mbetura përgjysmë 

Rrëfimi për mishin e gjakun 

Pjekur ndër sumbulla lotësh 

Dashnor i zjarrtë i korijeve të heshtjes 

Që s’i bleve kurrë 

E me tërë atë gjyç 

I trupoje përditë 

Me pengun brenda 



MURI 

Zemra po të mos më mbetej 

Bushtër e zhdëpur ngashërimi 

Brenda këtij muri pa fund e anë 

Më kot s`do tùa nxirrja sytë yjve 

As gjuhën s`do tìa këputja një bilbili 

Erdhi çasti i bukur 

I shumëpritur 

Me vdekur si kulpër e përdredhur 

Nën brymë e pështymë 

Do të më shpurin tevona 

Jashtë këtij muri të mallkuar 

Por do të mbetet përgjithmonë 

Të më regëtijë zemërshkreta 

Në guaskën që bart krahaqafë 

Duke ngrënë veten në pusi 

Gjuha më bie pluhur përdhe 

Sipër hijeve të mbërthyera 

Ndanë lumit nëntokësor 

Që ulërin si tigri kur lëpin qiellin 

Ndër pasqyra të thërrmuara pezmi

Silke Liria BLUMBACH 

(GJERMANI) 

Silke Liria Blumbach ka lindur më 1970 

në Göttingen, Gjermani. Merret me 

mrekullitë dhe fuqitë e fjalës. Fjala që 

i ndan njerëzit dhe popujt, ndërsa ajo i 

bashkon përsëri me anë të punës. Fjala 

që ka fuqi, që mund të vrasë ose të gjallërojë, 

fjala që është bekim ose mallkim 

– ajo shkruan poezi për të shtuar patjetër 

bekimet. Nuk i përket asnjë vendi 

plotësisht, mbase disave më shumë, ndërsa si kosmopolite përpiqet 

të përqëndrohet në atë që njerëzit, pavarësisht nga vijnë, 

kanë të përbashkët. Sidomos në botëkuptimet dhe fetë e tyre. 

Ajo është një ndërtuese botash, duke nisur nga bota në të cilën 

është hedhur ose e ka hedhur veten, duke nxjerrë kuptim edhe 

nga qoshet më të errëta, që i njeh gati përmendsh, dhe duke e 

transcenduar, sipas mundësive - për hir të mbijetesës, për hir të 

një jete të denjë dhe kuptimplotë. 

Kështu ka nxjerrë në dritë dy libra me poezi, “Dyzet vdekje në 

Sarandë” (Tirana: Naim Frashëri, 1999) dhe “Karavela e fundosur” 

(Tetovë: Ditët e Naimit, 2002), ka botuar shkrime letrare në 

antologji, gazeta dhe revista të ndryshme, kryesisht në shqip, ka 

marrë disa shpërblime letrare dhe është e vetmja anëtare e huaj 

në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Ka shkruar 

dhe botuar poezi dhe prozë në shqip, gjermanisht, anglisht, 

frëngjisht dhe gjeorgjisht. Banon në Sarandë, e pandashme nga 

deti. 

TRIUMF 

vrapoi 

vrapoi vrapoi si kafshë 

nuk kishte 

pjesëmarrëse tjetër në garë 

kur ia sollën çmimin 

ajo e refuzoi 

(ndoshta edhe vetë çmimi 

do ta kishte refuzuar) 

mjaftoi triumfi


DUKE PIRË ÇAJ 

Endrra të distiluara në një çaj 

me emrin e një vajze që nuk është. 

Ne, të ndarë nga shkronja. 

Para nesh, një lumë i qetë. 

Prapa nesh, një mal në zjarr. 

Ibriku është i kuq, i rëndë. 

Rrumbullak mbi tryezën katrore: 

Qielli mbi Tokën. 

Ne, ëndrra ime e distiluar. 

Pi nga një ibrik i kuq 

lumenj të verdhë... 

NAFTË 

Vajzat e mia 

i kanë sytë të ngjitura me naftë. 

Sa kundërmojnë 

perëndimet e diellit mbi lumin e shenjtë! 

Nuk rrjedh më ujë i kulluar 

nga flokët e Perëndisë së Malit. 

Më janë mbyllur 

poret e intuitës. 

Kush do t’i shfrytëzojë 

burimet e naftës në zemrat tona? 

Kam mësuar të ëndërroj 

për puthje me shije nafte. 

ISHULL 

Kur u zgjova, 

ishulli gjendej nga ana tjetër. 

Jo para ballkonit me fasadën e lyer, 

por prapa oborrit të pistë.

Pantokratori ishte i mbuluar me xhungël… 

Kur u nisa me not, 

nuk mërdhija më. 

Më pritën elefantë dhe gjarpërinj 

dhe tigra me uniformë. 

Nuk kishte më rrugë për t’u gjetur. 

GATEWAY TO GANGA 

Tramvaji im prej dëbore 

kalon lumin Ganga 

dhe i rriten krahë 

Dritë, vetëm dritë 



(MAQEDONI) 

U lind më 1962 në fshatin Trebosh, të 

Tetovës. Fakultetin Filologjik, Degën 

Gjuhë dhe Letërsi Shqipe e mbaroi në 

Universitetin e Prishtinës. Studimet pasuniversitare 

i kreu ne Universitetin e 

Tiranës, ku mori titullin “Master” në 

letërsi në temën “Struktura e poezisë së 

Azem Shkrelit”. Është mësimdhënës në 

katedrën e Gjuhës dhe letërsisë shqipe 

në Fakultetin Filologjik të Universitetit të Tetovës. Botoi vëllimet me 

poezi “Pagëzimi i viteve”, Sh.b. “Naim Frashëri”, Tiranë, 1994, 

“Projekti i thyer”, Sh.Sh.Sh, Shkup, 1997. “Vdekja e paktë”, Sh.b. 

“Flaka”, Shkup. 2001. Më vitin 2001, “Akademia Orient - Oksident” 

në Bukuresht ia botoi në gjuhën shqipe dhe rumune vëllimin 

me poezi “Vdekja e paktë / Putina moarte”. Në vitin 2004, PENi 

kroat dhe Shoqata e Shkrimtarëve Kroatë ia botojnë vëllimin 

dygjuhësh kroatisht/shqip me titull “Poezi”. Në vitin 2004, Shtëpia 

botuese “Feniks” nga Shkupi ia botoi në gjuhën maqedone librin 

me poezi të zgjedhura “Dvorski son”. Në vitin 2000, në bashkautorësi 

botoi librin me dëshmi të masakrave në Kosovë “...edhe 

ne dëshmojmë/Ëe Ëitness”, Sh.b. “Ditët e Naimit” (në gjuhën shqipe 

dhe atë angleze). Më vitin 2009, “La stanca del poeta – 57” 

ia botoi në gjuhën italiane vëllimin me poezi “Stracci di vita”, 

kurse në edicion të MLN “Ditët e Naimit” i botohet në gjuhën 

angleze libri poetik “Life‘s Rags”. Cikle poetike të tij janë botuar 

në gjuhën frënge, angleze, hebraike, spanjolle, arabe, rumune, 

turke, polake, çeke, kroate, maqedonase etj. Është përfshirë në 

disa antologji ndërkombëtare. Ka marrë pjesë në festivale poetike 

ndërkombëtare dhe ata vendore, si, në Kolumbi, Irlandë, Tunis, 

Poloni, Kroaci, Rumani, Bullgari, Turqi etj. Është nderuar me disa 

çmime letrare. Ka punuar gazetar në disa media elektronike dhe 

të shkruara, brenda dhe jashtë vendit. Për disa vite ka punuar 

redaktor i rubrikës së kulturës në të përditshmen “Flaka”. 

Është themelues dhe drejtor i Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë 

“Ditët e Naimit”- Tetovë. 

UDHË PA KRYE 

po s’u kape për rrënjë jete 

valët e azdisura të marrin para 

oxhakun tënd në nevojtore 

e kthen Korbi i Alan Posë 

pëllumbat as përreth s’fluturojnë


kahja e gishtit tregues 

kah ti 

është më e keqe se arma 

ajo të shteron zërin si në ëndërr 

e mbytesh djerse 

në kërkim shtegdaljeje 

damka në ballë 

është e neveritshme 

si buzëqeshja e pushtuesit 

mbase për një mulli uji shkon 

udhët pa krye 

gjithmonë shfrytëzohen 

nga kryet pa udhë 

1988 

NJË DITË 

një ditë 

do ta përqafojë Tetovën syhalë 

e qeshura e shkulit të barkut 

fytyrat e perënduara 

do ta thonë një të kaluar 

që i ka bërë të njohin veten 

që i ka shtyrë të pyesin 

pse vetëm shpezët ta kalojnë kufirin 

e dy Dibrat në një kurt 

të mos flasin mes veti 

kur Tetovës t’i bien brinjtë 

nga të qeshurat 

Shkupit, Vardari a do t’ia përcjellë 

apo do t’i ngrijë buzëqeshja 

në cep të buzës 

e ndiej 

ardhjen e ditës së talljeve 

të këtyre viseve ’91 

nga qeshja 

Dibër, 1991

EDHE PSE TË PËRGJOHET BUZËQESHJA 

a je fajtore për pazarllëqet e 1937-ës 

për fashizmin që polli Hitlerin, 

Katarzyna 

buzëqeshjen tënde 17 vjeçare 

nuk mund ta ndrydh askush 

edhe pse të përgjohet 

asaj i rreh supet bota e ardhmërisë 

e rrit me kujdesin më të madh 

më fort qeshu edhe atëherë 

kur gjermanët prishin Murin e Berlinit 

edhe atëherë kur përmendet „Odra-Nissa“ 

Katarzyna mos e le në gjysmë “Lambadën” 

se plani i 37-ës së Berlinit do të bjerë 

ashtu si do të bjerë ai i Berlinit ‘878 

Zielona Gora do të mbetet 

Zielona Gora 

e unë ai që jam 

Berlin, 27 dhjetor 1989 


Nicole CAGE - FLORENTINY 

(MARTINIK) 

Nicole CAGE-Florentiny u lind në vitin 

1965 në komunën François në Martinik. 

Është udhëheqëse në seminarin 

e shkrimit poetik dhe të terapisë së 

shkrimit. interesohet për terapitë natyrale 

dhe pas tri viteve formimi në Institutin 

Francez të Psikoterapisë Integrative, 

sot është psikoterapeute. 

Ka botuar veprat “Në besim”, “Spanjollja”, 

“Duaj si muzikë” ose “Si vdiset nga dashuria”. Përmbledhja 

me poezi “Ylberi, shpresa” botohet nga Akademia 

Ndërkombëtare Orient-Okcident e Rumanisë, edicion dygjuhësh 

(frëngjisht-rumanisht). 

Ka botuar vëllimin poetik “Këngë shqiptare” në frëngjisht dhe 

shqip nga shtëpia botuese “Ditët e Naimit”. 

Poezitë e saj janë përkthyer në shqip, anglisht, arabisht, spanjisht, 

maqedonisht, frëngjisht, rumanisht etj. Është fituese e çmimeve të 

ndryshme letrare, si çmimi i Shtëpisë së Amerikave për një përmbledhje 

poezish për të rinj “Ylberi, shpresa”Më 1996 bëhet laureate 

në Kubë, merr çmimin “Naji Naaman, çmimin “Oeneumi” në 

Festivalin ndërkombëtar të Poezisë “Ditët e Naimit” etj. 

Ajo ka marrë pjesë nëpër festivale të ndryshme si në Kolumbi, 

Guatemale, Meksikë, Kanada, Tunis, SHBA, Kubë, Venecuelë, 

Maqedoni, Rumani etj. 

UNË, BOTA 

Unë, Ruanda Shqipëria Kosova 

Unë, Kanaki Etiopia Pakistani 

Unë, Haiti Algjeria Tienanmen 

Unë, Amazonia e tejndjeshme e përgjakur e dhunuar 

Unë, bota në zjarr 

Soveto Palestina 

Unë, indigjenia e parkuar 

Rebelja afgane 

Fëmijë me bark të zbrazët 

Në kërkim të një kallami gëzimi 

Në shansin e një deponie plehrash 

Unë, kamikazja e çmendur e Zotit 

Unë, oqeani me shije nafte 

Toka e detyruar të heshtë 

Varret masive të botës 

Unë, e çmendura e Sheshit të Majit 

Që ia hedh fytyrës së botës thirrmën time të dhembjes


Unë, edhe të gjitha muzikat e botës 

Unë, blues jazz e flamenko 

Unë, zuk salsa e mabelo 

Muzika-stuhi muzika-revoltë 

Muzika-trishtim, dëshpërim 

Unë, soul e fado 

Vals e polka 

Unë, daullja lëkurëtendosur 

Për të gjitha duart e botës 

Saksofoni-enë 

I frymëmarrjeve të tokës 

Violina e të gjitha ankesave të botës 

Harpa e të gjitha ofshamave të shpirtit 

Balafoni kënga e tokës 

Uji i çiltër i lumenjve tepër të rrallë 

Unë, muzika-britma lotët e botës 

Kakofonia e bombave 

Simfonia e yjeve 

Shpresa e galaksisë 

Ëndrra e paqes 

E paqes 

E dashurisë, dashurisë dhe jetës... 

KY VEND QË DUA 

(Michel Fournillon-it, 

Anne Manceron-it) 

Ky vend që dua, Franca, 

Kur vjeshta i djeg pyjet, 

Ia ofron qiellit tufa ari dhe toke të gatuar 

Kur shtrihet, kërret dhe mblidhet kutullaç 

Në djegien e dimrit 

Kur shtrihet, kërret edhe një herë 

Dhe pret pranverën e të gjitha lulëzimeve 


Kur harron ta harrojë veten 

Në labirintet e përditshmërisë 

S’kam kohë jam me ngut nuk më intereson... 

s’është problemi im shumë pak për mua 

Kur harron të jetë timar 

Përjashtimesh dëbimesh dorëheqjesh 

Soverane 

Feudale 

Mesjetare në lojën e saj të Hijeve dhe Dritave


Kur Edith piafon në kulisat e dyshimit 

Kur Greko-ja mbjell në erë 

“Fjalët” e ringjallura 

Kur “ari i mbrëmjes që perëndon” djeg zemrën e 

Poetit 

Dhe rapsodët 

“Trouvère”-t e kohës së metros 

Bëjnë që mjerimi dhe dashuria të këndojnë 

Në korin e udhëtarëve me ngut tepër të madh 

Ky vend, Franca, 

Që do të doja edhe 

Po të mos ndjeja 

Si shpeshherë 

Pesha e skeletit të saj peshon nga të gjithë shekujt 

Mbi këtë pjesë që jam, e humbur në oqean, 

Ishulli im notues, çmenduria ime 

Arkipelagu im i padrejtësive 

Historia nuk di të jetë e ëmbël 

Nuk di si të harroj 

E ardhmja është një frut 

Që tundet në fund të degës 

Në majën e shpresës, i lëkundur nga era, 

I zmbrapsur vazhdimisht, megjithatë aq afër 

Ky vend, Franca, 

Që do të doja ta duaja 

Pafajësisht 

Çmendurisht 

Ky vend 

Që dua 

Aq shumë megjithatë... 

VENDI I ATJESHËM 

Refreni 

Nuk dua të harroj 

Nuk mund të harroj 

Djegien e gjatë të Historisë 

Nga Goré deri Fort-de-France 

Kam harruar vendin nga vij 

Nuk e njoh vendin nga vijnë 

Por shpirti im e mban rrokullisjen 

E një udhëtimi tepër të gjatë detar 



Një udhëtim ku deti nuk ishte më vetëm i kaltër 

Kam harruar bregdetet nga vij 

Ende nuk e njoh tokën nga vijnë 

As nuk njoh vendin ku banoj 

Dhe kur shqiptoj emrin e tij 

Harron të dridh 

Ashtu si dridh emri 

I dikujt që ju do 

I dikujt që doni 

Kam harruar 

Nuk e di 

Por nganjëherë 

Ankesa e bambuve 

Flet për vendin e dikurshëm 

Thashethemja e kallameve 

Depërton në zemrën time 

Dhe pëshpërit fshehurazi 

Emrin-savanë të vendit të atjeshëm 

Dhe kënga e detit 

Guxon të thotë që ndonjë ditë 

Ai vend atje do të jetë i imi 

Nuk dua të harroj 

Nuk di të harroj 

Por nuk ujis barërat e urrejtjes 

Dhe zemra ime ndërton një urë 

Midis vendit të mëparshëm 

Dhe vendit të atjeshëm 

Po, zemra ime ndërton një urë 

Midis vendit të tyre, vendit të dikurshëm 

Dhe vendit të atjeshëm...

Jennifer GREENE 

(SHBA) 

Jennifer Greene jeton në rezervatin Flathead 

në Montana, ku është lindur dhe 

rritur. 

Libri i saj me poezi me titullin “What I 

Keep” (Ajo që mbaj) fitoi më 1998 Çmimin 

e Amerikës Veriore për Poezinë e 

Autorëve Indigjenë. Ka fituar çmime 

të para nga Shoqata e Gazetarëve Indigjenë 

Amerikanë për shkrimin e eseve. 

Shkrimet e saj kanë dalë në një CD me titullin “Heart of the Bitterroot: 

Voices of Salish and Pend d’Orielle Women” (Zemra e 

rrënjës së hidhur: Zërat e grave Salish dhe Pend d’Orielle), i cili u 

propozua për Çmimin e Muzikës Indigjene Amerikane më 2008. 

Përmbledhja më e re e poezisë nga Jennifer u botua më 2010 

dhe quhet “What Lasts” (Ajo që mbetet). Jennifer u përket fiseve 

Salish dhe Chippewa - Cree dhe është anëtare e Konfederatës së 

Fiseve Salish dhe Kootenai. 

Është e martuar dhe ka tre fëmijë. Jennifer jep mësim, merret me 

projekte historie dhe shkruan. 

PËR TY 

Për djaloshin të gjatë indian që më quajti indiane budalla kur 

isha 14, 

lutem që gjen përkulshmërinë për të puthur lëkurën bojëkafe 

mbi vetë supet e tua. 

Për gruan me perla fallso që quajti nënën time një indiane të 

pistë në dyqanin e ushqimeve, lutem që vajza jote e sheh botën 

me sytë e saj. 

Për djalin e bukur, që sakatoi femra në luftën e Vietnamit, 

lutem që duart dhe goja e gruas sate të prekin fytyrën tënde dhe 

të duan. 

Për djemtë dhe vajzat me prindër të tronditur nga bombat, lutem 

që të rriteni në dritën e diellit dhe që krahët tuaj të bëhen lule 

dielli dhe shërohen. 

Për djalin e bardhë me vijë të thella mbi fytyrën, që nuk punëson 

kurrë indianë, lutem që djemtë e tu të gjejnë diçka tjetër përveç 

fjalëve të tua për të ushqyer familjet e tyre. 

Për ata që më refuzonin dhe për ata që nuk më donin, them 

lutje mirënjohjeje sepse ju ishit gabim dhe u bëtë harta për drita


më të çelura dhe qytete më të mira. 

Për paraardhësit e mi, që mendonin që gjumi i një 

nate të sigurt për fëmijët e tyre ishte tepër për t’u 

shpresuar, 

lutem që mund të më shihni në ëndrrat e mia. 

Për frikën lutem që vajza që druhet të braktisë burra 

të inatosur do të heqë cipën si gjarpër dhe do ta 

hedhë lëkurën e saj. 

Për paqen lutem që ti të gjesh brinjët e mia dhe 

gjakun tim në thellësitë më të errëta trishtimi dhe të 

shkrish kyçe gishtash prej bronzi në harmonika. 

Për dashurinë lutem për erën e lehtësimit dhe 

gëzimit në xhamat e dritareve të mia kur të shoh 

duke ardhur. 

Për faljen lutem që kur më troket në derë në mes të 

një nate të ftohtë dhe gishtat e tu janë të lagur nga 

lotë, do të të ftoj brenda dhe të jap ngrohtësi. 

Dhe po, për ty. Për ty lutem që të mësosh t’i lexosh 

historitë në duart e tua dhe t’i këndosh këngët që 

vetëm zëri yt di të këndojë. 

AFËR 

Kur jetoja në Nju Meksikë, krahët bojëkafe të errët 

të një burri në dyqanin ushqimor shtriu duart 

poshtë 

dhe përpara dhe lëshoi monedha në dorën time në 

arkë. 

Prisja radhën time me çantat e mia domatesh dhe 

bananesh. Ai 

tha: “A ju njoh”? Mendova: “Po, ndoshta”. Ndoshta 

gjaku në gishtat e tu erdhi nga diku në Meksikë që 

nuk 

fliste kurrë spanjisht. Ndoshta gjaku yt erdhi nga 

dikush që 

luftoi me pushtuesit me duar të zbrazëta. Ndoshta 

ne kemi 

paraardhës që tregtonin pendë të kaltra me pendë 

bojëkafe. 

Ndoshta paraardhësit tanë tregtonin tregime ose 

preknin duar apo goja.

Ne të dy jemi mbijetues mbijetuesish, dhe ende 

jemi këtu. 

Kam paraardhës që ëndërronin vetëm në gjuhën 

”salish” dhe nuk i shoh 

në ëndrrat e mia. Ose ndoshta i shoh, por nuk njoh 

atë që 

nuk kuptoj dot. Kam pasur ëndrra kafshësh dhe 

zogj mezi fluturojnë 

për në kokën time, dhe nuk kuptoj se çfarë kuptimi 

mund të kenë. 

Nuk di se cilat pjesë të historisë sime shfaqen në të 

qeshurën time ose 

shfaqen në makthet e mia ose shfaqen në grushtet 

e mi. Nuk dija kurrë se çfarë 

është vërtet e imja. Kam një paraardhës nga 

Skocia. Nuk e di 

se a është shfaqur ndonjëherë ndonjë pjesë e tij në 

sipërfaqen e ndërgjegjes sime. 

Njëra nga paraardhësit e mi, e quajtur Sack 

Woman, mësoi të ndihmonte lindjen e foshnjave 

nga një ëndërr. U bë një mami që udhëhiqte foshnje 

për në botë me 

vetëm duart e saj. Ndonjë ditë, djali im katërvjeçar 

James më pyeti 

se ku ai banonte kur isha vajzë e re. Thashë se 

jetonte në ëndrrat e mia dhe 

kemi qenë gjithmonë bashkë dhe e kam dashur 

gjithmonë. Ndoshta ne 

të gjithë jetonim ndonjëherë në ëndrrat e dikujt, 

dhe kemi qenë gjithmonë bashkë. 

PENDË 

A ke kalëruar ndonjëherë 

mbi kurrizin e një zogu të zi 

a ke thyer sipërfaqen pasqyruese 

të një liqeni për t’u zhytur 

për një peshk të argjendtë? 

Fluturo nëpër tym zjarri të pyllit në qershor 

ose fluturo mbi erën e pemishteve mollash 

në tetor? 

Sa herë ke nuhatur lëvozhga të thyera vezësh, 

sqepa ose lëvore të lagësht pasi ra shiu në pylli? 

A ke ndier ndonjëherë sikur ke humbur gjithçka, 



humbur pikën tënde? 

A ke rënë ndonjëherë me shpinën e kërrusur 

si hamak? 

A ke qenë aq i heshtur sa buzë njeriu 

që puthin pisllëkun? 

I heshtur si një qiell i vrenjtur?

Biba ISMAIL 

(MAQEDONI) 

Biba Ismail u lind në Shkup, ku kreu edhe 

shkollën e mesme ekonomike. Diplomoi 

ne degën e Gjuhës dhe Letësisë Turke në 

Universitetin ‘Kiril dhe Metodi’ në Shkup. 

Një kohë punoi gazetare në gazetën 

‘Birlik’. Në Universitetin e Venedikut në 

Itali ka punuar si lektore e gjuhës turke. 

Tani punon në një ndërmarrje private 

turke në Shkup. 

Poezitë e saj janë botuar nëpër revista dhe gazeta të ndryshme 

në Maqedoni. Ato i janë botuar edhe në Rumani, Turqi, Liban, 

Kosvë etj. 

Më 1997, botoi vëllimin e parë me poezi ‘Dritarjaqë shikon kah 

vetmia’. 

Është pjesëmarrëse në festivale të ndryshme ndërkombëtare dhe 

ato të vendit. 

Ajo është nderuar me çmime letrare në Liban dhe në Rumani. 

Më 2006 MLN ‘Ditët e Naimit’ ia botoi librin me poezi ‘Nëntëshja 

e vetmisë së madhe’. 

NORDIA 

U përkas atyre 

që janë ftuar në vetmi 

por vetmia në Nordi 

është e pamundur të respektohet 

në një trazim erotik 

në të gjitha nuancat 

ngjyrat janë të pandërprera 

deti, shkëmbinjtë 

drurët e zgjatur nga qielli 

hijet e errëta… 

a e keni soditur ndonjëherë 

në Nordi 

çastin e kalimit 

të ditës në natë? 

Sikur në të njëjtin cast 

Ngryset nata 

Sikur në njëjtin cast 

Agon dita 

Në horizontin shembëllen si i trazuar


Ai top i bukur dhe i përhimtë 

Që nuk tretet kurrë 

Përherë janë të tretur në njëri-tjetrin 

Agimi dhe muzgu 

Që njerëzit i ajgëtojnë 

Me simfoninë e pafund 

Dhe të çudtshme të ngjyrave 

Pa dyshim ai është vallëzimi magjik 

I diellit… 

Duhet të shihet 

Të përjetohet Nordia 

Njëlloj si unë 

Kur të ndiej e të përjetoj ty 

RRASKAPITJE 

Dashuria 

Është takimi i bindjeve 

Takimi i shpresave 

Takimi i harresë 

Takimi i orgazmave 

Ëndja e mishit që adhuron mishin 

E penduar që jam 

Një rraskapitje emocionale 

Ja ç’është dashuria... 

UHËTIM 

Një udhëtim e dëshirova 

‘Udhëto drejt dashurisë’, më thanë 

Po aman, 

Në qoftë se si gjemb 

Dhe e rrezikshme 

Dhe një ëndërrim ngurosës 

Qenka udha për të ecur 

Dhe nëse etja është për t’u luftuar 

Dhe netë pa gjumë janë për t’u ngopur 

Dhe melodi të zymta për t’u përceptuar 

Nëse lotë si shi qullues janë për t’u derdhur 

Në këtë udhëtim që do të bëja, 

Mjerisht ia pranoj anulimin 

Dhe nuk përgjërohem më për udhëtimin 

Përktheu nga maqedonishtja Ahmet Selmani

Eugeniusz KASJANOWICZ 

(POLONI) 

Eugeniusz Kasjanowicz u lind më 1954, 

në Siemiatycze (Poloni). 

Në Siedlce të Polonisë kreu Fakultetin 

Filozofik, degën e pedagogjisë. 

Është autor i shumë librave me poezi, në 

mes të të cilave: 

“Itaka” (1991), “Për Ty” (1992), “Aleksandria 

(1993), “Aleksandria II” (1996), 

“Polonezi i Siedlces” (1997), “Fije bari” 

(1999), “Çdo gur” (2002), “Kush do të jem” (2003), “Letra Emilia 

Dickinsonit” (2003), “Ylli i dëborës” (2006), “Letra Emilies”(2006), 

“Letra nga Aleksandria” (2008), “Poezi të zgjedhura (2008). 

Poezia e Eugenjush Kasjanoviçit është e përkthyer në gjuhë të 

ndryshme të botës si në anglisht, gjermanisht, greqisht, shqip. 

Është fitues i shumë shpërblimeve letrare në vendin e tij. Është e 

udhës të vëmë në spikamë se poeti Eugenjush Kasjanoviç mori 

pjesë në Festivalin Ndërkombëtar të Poezisë në Durrës (2006). 

Mirëfillësia dhe ndjenja e konkretësisë, freskia emocionale dhe 

humori i përmbajtur e ndriçojnë dhe e shquajnë poezinë e Eugenjush 

Kasjanoviçit me dritën më vezulluese të lirizmit, që zgjon tek 

lexuesit e vëmendshëm një lexim dhe kënaqësi të veçantë. 

ÇDO GUR 

Çdo gur 

që e ndesh 

në rrugët 

e qytetit tim 

të vendit tim 

e mbart 

në supet e mia 

KUR LARGOHEM NGA QYTETI IM 

Kur largohem nga qyteti im 

mos mbyll portën 

dritaren lëre hapur 

zëri yt me erën le të rrjedh 

dhe hap matanë peizazhin 

kur unë largohem nga qyteti im 

kokën mos ul 

merre pëllumbin ndër duar 

shikoje në sy 

le të mbajë mend zemrën tënde


kur unë largohem nga qyteti im 

ti mos qaj 

asnjë pikë loti 

zgjatmi duart si mik i vërtetë 

dhe shiko zogjtë e kthyer 

JAM PJESË E KOZMOSIT 

Jam pjesë e kozmosit 

në mua banon çdo pikë e botës 

derisa rreth e përqark vërtiten kaq ngjarje 

dhe fjala e butë që aq shumë e dua 

fjala e brishtë 

e thënë për herë të parë 

që nuk mund të kthehet 

në folenë e vet 

shtegton e vetmuar 

në kërkim të njeriut 

derisa befas duket 

ylli i rënë 

që me aq dashuri 

e vështroj bukurinë e tij 

me aq entuziazëm e hidhërim 

MË MBAJ 

më mbaj 

më shtrëngo fort 

dorën 

kjo erë e ftohtë e akullt 

qe do të na hedh diku larg 

më përqafo 

dhe zemrën time 

ndize në pëllëmbë të duarve 

të ndjeshme si lotët 

më shiko në sy 

ashtu vështron hëna 

atëbotë kur pishat e larta 

ka kohë që nuk flenë 

thuamë e dashur 

natën e mirë 

dhe prapë kthehu 

me mjegullën mëngjesore 

Zgjodhi dhe përktheu nga polonishtja: Mazllum SANEJA

Roman KISJOV 

(BULLGARI) 

Roman Kisjov poet, piktor dhe përkthyes- 

i lindur më 1962 në Kazanllak 

të Bullgarisë. Ka diplomuar në Akademinë 

Kombëtare të Arteve në Sofje, në 

drejtimin pikturë. Ka pasur ekspozita në 

Sofje dhe Vjenë, ka marrë pjesë në një 

sërë ekspozitash grupore në Bullgari dhe 

jashtë. Ka ilustruar dhjetëra libra nga 

poetë botërorë. Poezitë e tij janë përkthyer 

në pothuajse të gjitha revistat letrare në Bullgari, janë shfaqur 

edhe në ekranet televizive dhe radiot, si dhe në radion kombëtare 

rumune. Poezia e tij është përkthyer në anglisht, shqip, rumanisht, 

holandisht, danisht, rusisht, serbisht, kroatisht, maqedonisht, indisht 

dhe në gjuhë të tjera. Është i përfshirë edhe në antologjitë 

poetike në Bullgari, Maqedoni, Rumani, Indi, si dhe në revista letrare 

autoritare në Bullgari, Rusi, Rumuni, Kroaci, Bosnjë e Hercegovinë... 

Ka marrë pjesë në festivale prestigjioze ndërkombëtare 

të poezisë, si dhe në festivalin “Ditët e Naimit” 2005, si dhe në 

Mbrëmjet e poezisë në Strugë në vitin 2007. 

Është autor i pesë përmbledhjeve me poezi “Dyert e Parajsës”, 

“Hija e Fluturimit”, “Pelegrini i Dritës”, “Kryptus”, “Zëra” etj. 

Në Bullgari është fitues i Çmimit kombëtar të poezisë shtetërore të 

botuesve “Hristo K. Danov” në Pllovdiv dhe të çmimit për kulturë 

dhe art “Porti seksaginta” të qytetit Ruse. Jeton dhe vepron në 

Sofje të Bullgarisë. 

POET I LINDUR 

Poeti i lindur është qenie jotokësore 

Poeti që vjen në këtë botë 

Është i parashikueshëm si të gjithë njerëzit- 

Nuk i duken të huaja etja dhe uria 

Lodhja dyshimi vetmia 

Dhimbja dhe kotësia 

Por në realitet ai vjen nga larg- 

Nga kullotat magjike me kope të zjarrta 

Tufë vezulluese engjëjsh 

Me zogj-të zjarrtë që ecin këmbë 

Me bisha të buta mëshiruese 

Me lule dehëse dhe ndritje reshurash 

Nga eone hyjnore 

Poeti i lindur vjen nga toka 

E fjalëve-diellore 

Poeti i lindur vjen në këtë botë


Të shpëtojë Bukurinë 

Nga Adi i tij. 

Në çdo kohë 

Poeti 

Është Orfeu i përjetshëm - 

Sërish zbret tek Adi 

Që ta nxjerr dhe largon nga aty 

Shpirtin-Euridika 

Në botën e ndritur 

POETI MUNDET 

Thanë: 

Poeti nuk ushqen shtëpinë 

Thanë: 

Poeti mundet vetëm 

Krimbat t’i ushqejë... 

Oh, jo – 

Poeti ushqen pëllumbat 

Poeti ushqen shqiponjat 

Poeti ushqen engjëjt 

Poeti ushqen zemrat – 

Zemrat e njerëzve 

Që janë ende të uritur 

Për Drejtësi dhe Dritë ... 

Poeti mundet 

Me pesë vargje 

Mijëra të ushqejë 

BARIU 

(Fjalët e Orfeut ndaj 

Nxënësit të tij Arionit) 

Secili poet 

Ka nxjerr të kullotë 

Kopenë prej fjalësh 

A je bari ti poet? 

O, kujtoje kohën 

Kur ishe memec 

Kur vdisje

Për uri e etje 

Për Fjalën jetëdhënëse 

Kujtoje se si 

Të nxorën fjalët atëherë 

Në kullotat hyjnore 

Dhe shpirti yt për rrugë të drejtë 

Shijoi nga ushqimi i pa mykur 

Dhe piu nga ujërat e gjalla 

Të Fjalës fillestare 

Thuaje dhe kujtoje: 

Fjalët nuk të takojnë 

Ndërsa ti u takon Fjalëve 

Fjala është bariu jot! 

Nga bullgarishtja në maqedonisht Eftim Kletnikov 

Nga maqedonishtja në shqip Artan Arsllani 


Sadik KRASNIQI 

(KOSOVË) 

Sadik Krasniqi u lind më 24 maj 1961 

në Llukar të Prishtinës. Ka kryer studimet 

për Letërsi dhe Gjuhë Shqipe në Universitetin 

e Prishtinës. Disa vjet ka punuar 

si arsimtar i Gjuhës Shqipe në fshatin e 

lindjes derisa ka emigruar në Gjermani, 

ku jeton dhe vepron. Me shkrime është 

marrë si student dhe krijimet e tij janë 

botuar pothuajse në të gjitha gazetat 

dhe revistat e kohës. Ka botuar poezi, tregime dhe vështrime kritike. 

Poezitë e tij janë të përfshira edhe në antologjitë “Asht e 

gjak Arbërie (2007), Pagjumësia e fjalëve” (2010). Është laureat 

i disa çmimeve letrare në Zvicër dhe Gjermani (çmimit “Agim Ramadanit” 

2006 dhe 2008), çmimin e parë dhe të dytë për poezi 

në Konkursin Letrar të UPSH-së të Gjenevës, si dhe çmimin letrar 

“Azem Shkreli” për përmbledhjen “Ofshamë në urnë”, si libri më 

i mirë i vitit i shkruar në diasporë. 

Është autor i dy vëllimeve poetike: “Ofshamë në urnë” (Prishtinë 

2008), “Loti i jetës”(Bukuresht 2010). 

Sadik Krasniqi është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve, Artistëve 

dhe Krijuesve Shqiptarë në Gjermani (LSHAKSH). 

FYTYRA E NËNËS 

Në mokrën e gjakut 

bluaj grurin e beftë 

u fryjn gishtërinjve të përmiellur 

e në qiell fytyrën e nënës shoh 

në dritaren me xham të thyer 

gjej një kore të harruar buke si dora e nënës 

e marr në dorë e puthi si ikonën e shenjtë 

e në krah më prek përmallshëm rrem i ftoit që ajo e mbolli 

EPITAF 

Në mes nesh 

perde dheu 

dhe pikëllim 

me rritje bari


KUJTIM I SHASTISUR 

Ende më shastiset kujtimi 

për ferrin që binte në këtë qytet 

e hapeshin portat e vdekjes 

cerberët merrnin përkrahu 

engjëjt me sytë e urtë qielli 

e lotët e nënave të shkreta 

ua ndritnin rrugët për në parajsë 

Prishtinë dhjetë vjet pas luftës 

PAS SHUME SHIRAVE 

Nga flaka e qirinjve 

bëheshim zogj të trembur 

nga drapri i verdhë 

i hijeve të zgjatura në mur 

nga maja e gishtërinjve të nënës 

vatra merrte zjarr 

e me puthje na jepte shpirt 

rreth sofre na ruanin engjëjt 

e pas shumë shirave 

shtëpinë e kishte kafshuar blozë e zezë 

nënën e kishin marr engjëjt 

kishte mbetur vetëm kujtimi 

dhe dridhja e zogut nga hija e pikëllimit

Nina MALINOVSKI 

(DANIMARKË) 

U lind në Danimarkë në vitin 1951. 

Deri më tash ka botuar vëllimet e poezisë: 

“Kohë e lirë” 1981, “Nën takën e 

vallëzimit”, 1983, “Përralla shpejtësie”, 

1985, “Është aq e thjeshtë”, 1990, 

“Ndryshime”, 1994, “Në emër të ujit”, 

1997, “Këngë heshtjeje”, 2006. 

Një përmbledhje tregimesh të shkurtra, 

“Vajza zane”, u botua më 1999. 

Dy përmbledhje me poezi nga N.M. u botuan në suedisht, njëra 

në spanjisht dhe një radhë poezish në anglisht, norvegjisht, 

holandisht, spanjisht, polonisht, finlandisht, turqisht dhe arabisht 

në botime të ndryshme periodike dhe antologji. 

Ajo ka botuar edhe një numër përkthimesh të poezisë suedeze 

dhe disa romane dhe radiodrama holandeze. Gjithashtu prodhoi 

montazhe poetike, kritika dhe fiksion për DR (Korporata Daneze 

Radiofonike). 

Nina Martinovski për disa vite ka qenë mësuese letërsie dhe 

shkrimi krijues në gjimnaze dhe shkolla arti të ndryshme në Danimarkë. 

Pasi u arsimua si shkrimtare skenarësh në Shkollën Daneze të 

Filmit më 1988, ajo shkroi disa shkrime për televizionin, radion, 

teatrin dhe filmin. 

Mes tyre janë “Litar teli”, DR, i emetuar më 1986, “Ajo verë në 

breg të detit”, DR, i emetuar më 1994, “Vajza zane”, dramë në 

skenë, e shfaqur më 1989, “Të premten natën”, radioteatër, i 

emetuar më 1992. 

“Johnny s’mund të preokupohet më pak”, film artistik, i mbështetur 

nga SCRIPT më 1993. 

Libreto për operën “Leonora Christina, mbretëresha e Kullës së 

Kaltër”, e shfaqur më 1999, libreto për “Simsalabad”, operë e 

shfaqur më 2005. 

Nga 2002 deri 2009 kryetare e Shoqatës së Skenaristëve të Danimarkës. 

Nina ka marrë një numër subvencionesh dhe bursash nga fondacione 

private si dhe nga Ministria e Kulturës në Danimarkë. 

Informacione të mëtejshme: 

Program “Ansigt til ansigt”, DR 1990, 

Den Blå Bog 

www.forfatternet.dk 

Gjithçka kërkon kohë. 

Rreth dhjetë minuta 

të shkosh nga stacioni Gare de l’Est 

në stacionin Gare du Nord, për shembull,


por vetëm gjysmë minute 

që ti të më bëhesh 

i huaj 

dhe disa qindra 

të fluturosh mbi Saharanë. 

Koha erdhi për të kaluar. 

Në kohë marramendëse qytete 

shkatërrohen 

dhe fëmijë krijohen. 

Në këtë çast, 

kur i shkruaj këto vargje, 

më janë dashur 19198 ditë 

për t’u bërë vetja, një tjetër 

projekt i papërfunduar. 

Edhe nëse koha ndalet, 

unë vazhdoj të eci, mua 

nuk e kaplon dot! 

Jam ende tepër e vjetër 

të ndërtoj një katedrale 

dhe tepër e re fare 

të kem ndonjë përfitim nga kjo. 

Voziteshim tepër shpejt 

nëpër Gjermaninë 

Ti më puthe 

në Francë 

dhe më dhe një lule 

Nëpër Spanjë 

u djersitëm 

dashuria ime 

dhe në Marok 

leva 

thonjtë e mi të kuq 

Pastaj u kthyem në shtëpi 

apo jo? 

Në anglisht nga Pejk Nymarsk, 

në shqip nga Silke Liria Blumbach 

(Stilhedssang – Këngë heshtjeje 2006) 

Në anglisht nga Thomas Kennedy, 


(Fartens fortællinger – Përralla shpejtësie, 1985)

NDOSHTA GJITHÇKA 

DO TË MBAROJË MIRË 

Ndoshta të dy trena 

që udhëtojnë drejt njëri-tjetrit 

me shpejtësi të lartë 

në të njëjtën trase 

pa u takuar fare 

Njeriu pa strehë 

ndoshta në fund të fundit 

do të 

gjejë ndonjë xhevahir 

në kontejnerin e mbeturinave. 

Ndoshta fëmija 

që ende qan, do të zgjohet 

dhe dikush do ta ngushëllojë 

dhe të shpjegojë 

që bota do të zgjasë përgjithmonë 

dhe është një ëndërr 

Herët a vonë 

ndoshta gjuetari 

do të qëllohet në fund të fundit 

dhe kur ai 

rrëzohet në gjunjët e tij 

drenusha do të kërcejë 

kërcimin e saj më të hijshëm 

Dhe ndoshta të dy njerëz 

që për aq shumë vite 

kanë ndjekur fshehurazi 

lëvizjen e njëri-tjetrit 

do të takohen më në fund 

Ndoshta i miri nuk do të vdesë 

në fund të fundit fare 

Guri i pjeshkës 

i hedhur nëpër bregdet 

ndoshta ndonjë ditë do të mbijë 

dhe të bëhet pemë 

Dhe koha e derrit të madh 

në vitrinën e kasapit 

me shikimin e ofenduar 

me shikimin lart 



ndoshta në fund të fundit do të bashkohet 

me trupin e tij të vdekur 

(tani në rrugë me shpejtësi të lartë 

drejt tregut të mishit në skaj të qytetit) 

Ndoshta asgjë 

ende nuk ka ndodhur 

Në anglisht nga Carl King 

Në shqip nga Silke Liria Blumbach 

På vandets vegne – Në emër të ujit, 1997

Vladimir MARTINOVSKI 

(MAQEDONI) 

Vladimir Martinovski (1974), është poet, 

prozator, teoricien letrar, përkthyes. Punon 

si docent në Katedrën për letërsi 

të përgjithshme dhe krahasuese pranë 

Fakultetit Filologjik “Bllazhe Koneski” të 

Universitetit “Shën Cirili dhe Metodi” në 

Shkup. Ka diplomuar dhe magjistruar 

në Fakultetin Filologjik, ndërsa doktoraturën 

në Universitetin Paris-3 Sorbona e 

Re. Është kryetar i Shoqatës për letërsi komparative të Maqedonisë. 

Është anëtar i Këshillit ekzekutiv të Asociacionit Ndërkombëtar 

për semiotikë, anëtar i asociacionit ndërkombëtar për letërsi 

komparative dhe i Rrjetit evropian për studime komparative. 

Anëtar i redaksisë së revistës maqedonase për haiku “Mravka” 

(Milingona). 

Është autor i librave: “Od slika do pesna”(“Nga piktura deri në 

këngë”)- interferenca mes poezisë bashkëkohore maqedonase 

dhe artit pamor (studim, 2003), “Morska meseçina” (“Hëna e 

detit”) haiku dhe tanka 2003, “Skrieni pesni” (“Këngë të fshehura”)- 

haiku 2005, “I voda i zemja i ogan i vozduh” (“Edhe ujë 

edhe tokë edhe zjarr edhe ajër”)- haiku 2006, “Sporedbeni triptisi” 

(“Triptikë krahasuese)-studime dhe eseje 2007, “Les Musées 

imaginaires” (“Muzetë imagjinare”) studim 2009, “Eho od branovi” 

(“Jehonë nga valët”)- haibuni 2009, “Sliki za çitanje” (Piktura 

për lexim)- aspekte të poezisë ekfraziatike, studim 2009 dhe 

“Kuartete” poezi 2010. 

Ka redaktuar librat: “Ut pictura poesis”- poezia në dialog me artet 

figurative, përzgjedhje tematike nga poezia maqedonase (së 

bashku me Nuhi Vincën, 2006), “Metamorfozë dhe metatekste 

(së bashku me Vesna Tomoska, 2008) dhe “Als een vlinder een 

gedicht ëordt” (Kur flutura bëhet këngë- së bashku me Lidija Kapushevska-Drakulevska, 

2010). 

Është fitues i çmimit të parë në Konkursin për tregim të shkurtër 

në “Nova Makedonija” për vitin 2009, si dhe për çmimin “Braqa 

Milladinovci” në Mbrëmjet e poezisë në Strugë për vitin 2010. 

Merret edhe me muzikë. Ka marrë pjesë në botimet muzikore 

“OPA” 2002, në Orkestrën e instrumenteve burimore popullore 

“Pece Atanasovski”, Kalldrëma 2004 etj. 

MES DY MUZEVE HOLANDEZE 

Lëndina drejtkëndore me tulipanë 

Me të gjitha ngjyrat e ylberit 

Të hapura kanalet si mezhde, të cilat 

Sikur janë groposur


Sipas ndonjë 

Pikture të Mondrijanit 

(vetëm një lopë merr guximin 

Të prish për një çast 

Simetrinë e përkryer 

Të vijave, formave dhe ngjyrave) 

Në hyrje të qytetit 

Një karrige kashte 

E lënë para një shtëpie të shtrembëruar 

(që dikush ta marrë në shtëpinë e vet 

Ta vizatojë në pëlhurë 

Ose nëse nuk ka kohë dhe aq ngjyra 

Së paku ta fotografojë 

Por pa përdorur blicin) 

Të mbështjella me 

Dritë difuze të kuqe 

(si paraardhës të 

Suzanës nga Rembrant) 

Nga xhamat e dyqaneve femra njëkohësisht 

Shpalosin dhe fshehin 

Lakuriqësinë e tyre. 

Pandehur gjithçka i përngjan një kuadri-stop 

Njerëz që luajnë rolin e skulpturave (për disa para 

të imta) 

Dikush me kujdes ka vendosur panumërt 

Instalime të biçikletave të parkuara. 

Pastaj, gjithçka i përngjan 

Një xhirimi të ngadalësuar të foto-finishit 

Pas çdo këndi ndodh 

Performansë e re e biçikletave 

Vasha me vathë perlash 

Në supe mban shtafelaj 

Me pëlhurë të madhe të grisur (si velë) 

Dhe në biçikletë të ndryshkur lundron mes kanaleve 

Një gjysh me turban të kuq në trotinet 

Zvarrit një bufer të madh të drunjtë 

Me miell, terpentinë dhe vaj 

Mbi pllakë si broshura 

Në kërkim të vrasësit serik 

Fluturojnë printime të 

Tetëdhjetë autoportreteve të tij 

(por kë të kërkojmë: 

Fëmijën, të riun ose plakun?)

Dëgjohet kor i zërit të fëmijëve 

Me dëgjuese nga muzgjet, të hipur mbi rul, 

I përsërisin leksionet e mjeshtërve të vjetër 

Rubens ka ditur shtatë gjuhë... 

Ka pasur shtatëdhjeteshtatë çirakë 

Vermer ka vdekur i varfër... 

Ka pikturuar dy piktura në vit... 

Bile edhe bukëpjekësi lokal 

Ka pasur dy piktura të tij... 

Në këndin e majtë të pikturës ka dorë 

Që përshkruan këndimin e Homerit... 

Edhe Homeri ka pasur shtatëdhjeteshtatë çirakë... 

Ka kënduar vetëm dy këngë në ditë 

Vinsenti i ka shkruar Teos 

Se është i tmerruar nga estampitë e Hiroshiges... 

Edhe bukëpjekësi ka vdekur i varfër... 

Së bashku me zërat nëpër qytet 

Shtohen edhe jehonat e pikturave 

Në bulevardin “Valter Benjamin” 

Të gjithë mbajnë kravata me dezen luledielli 

Dhe veshje me reproduktim nga 

Ngrënës të patateve, Roje nate 

Orë nga anatomia ose Natë me yje 

Në sokakun “Rene Magrit” 

Një xhaxha me cilindër 

(për të cilin shumica mendojnë se është i fryrë) 

Gjatë gjithë ditës përsërit: “Kjo llullë nuk është 

llullë!” 

Në sheshin “Frans Halls” gjithë instrumentistët 

rrugorë 

I mbajnë instrumentet si paraardhës të tyre 

Në një urë guri, vashëza lexon mesazhin në celular 

Me të njëjtën grimasë dhe të njëjtën habi 

Si gratë që lexojnë letra në 

Pëlhurat e mjeshtërve flamanë 

I rrethuar nga këto piktura, prapëseprapë lehtësohem 

Sot është dita kur nuk punojnë muzetë 



YJËSI TË REJA 

1. 

Pjesa e parë e natës na kaloi 

Në bashkimin e yjësive të reja 

Kur në qiell pashë “Dallëndyshen e përfletur” 

Nxitova të krijoj yjësi “Jastëk” 

Kur njoha yjësinë “Tulipan i shtrembër” 

Mblodha dy tre yje për t’i mbështetur 

Kur pashë yjësinë “Ngjalë” 

Më tha që gjithë qielli është oqean 

Kur pashë yjësinë “101 margaritarë” 

Të pëshpërita: galaktikat janë si guaca 

Kur pamë çerdhe të reja yjesh 

U kërkuam shpejt drunj për pushim 

2. 

Dhe kur përfundimisht arritëm t’u japim vatan 

Të gjitha yjet, kometat, meteorët dhe yjësia 

Vendosëm që në pjesën e dytë të natës 

Edhe ne mund të shkojmë në pushim të merituar 

3. 

Agimi filloi ashtu si dhe çdo mëngjes: u shikuam 

Sikur nuk dimë asgjë për yjësitë e reja. 

ÇASTI NË KULM 

(Përshkrim nga një 

Udhëheqësi alpinistësh 

I gjetur në një cep të mbuluar) 

Me 

Vite 

Ngjitemi 

Maleve

Si Dante dhe Virgjili 

Me ditë endemi 

Cepave dhe shpateve 

Me orë i numërojmë hapat 

Që na mbetën përpjetzës 

Pse nuk kemi orën në mal? 

As me minuta as me qindëshe as shekuj 

(me asnjë matje kohe) nuk mund 

Të numërohet momenti kur shohim nga maja- 

Edhe në qiell edhe në tokë edhe nga jashtë edhe 

nga brenda edhe 

Përpjetë edhe tatëpjetë edhe drejt së kaluarës edhe 

drejt së ardhmes 


Mexhid MEHMETI 

(KOSOVË) 

U lind më 11 qershor 1948, në Zhunicë 

të Preshevës. 

Katër klasë të fillores i kreu në vendlindje, 

tetëvjeçaren dhe gjimnazin në Preshevë. 

Në Universitetin e Kosovës në Prishtinë, 

kreu gjuhën dhe të letërsisë shqipe. 

Punoi një kohë në arsim, ndërsa më pas 

edhe si gazetar e përkthyes. 

Ishte njëri ndër themeluesit dhe redaktor 

i revistave “Filizat” e “Panorama” të Preshevës dhe “Jehona” 

të Bujanocit. Për një kohë të gjatë udhëhoqi klubin letrar “Feniks”. 

Pas luftës deri në shuarjen e së përditshmes “Rilindja” ishte 

gazetar dhe redaktor i rubrikës së kulturës. 

Në periudhën 2005-2008, ishte anëtar i kryesisë së Lidhjes së 

Shkrimtarëve të Kosovës. 

Shkruan poezi për të rritur, poezi për fëmijë, tregime, novela, romane 

dhe drama. 

“Klithje e përmallim”, poezi, (1977), “Lumja”, tregime, (1982), 

të dyja në botim të klubit letrar “Feniks” të Preshevës; “Frymëmarrje”, 

(1984), “Flaka e vëllazërimit”, Shkup; “Peizazh i ngrirë”, 

(1994), “Rilindja”, Prishtinë; “Monstrumiada”, katër drama, 

(1998), Vatra, Prishtinë; “Presheva”, poemë, (1998) Vatra, Prishtinë; 

“Rikthim dhembjeje”, poezi, (1998), Vatra, Prishtinë; “Puthja 

vrastare”, tregime, (2003), Gazeta Rilindja, Prishtinë; “Hija e korbit”, 

novela, 2005, Lumi i bardhë, Mitrovicë; “Pikë në zemër”, 

poezi (2005), Ura, Prishtinë; “Shtatë ditë pas vdekjes”, roman, 

(2006), Lidhja e Shkrimtarëve e Kosovës, Prishtinë; “Pallati me 

yje”, poemë për fëmijë, (2006), Ura, Prishtinë; “Furtuna”, roman 

(2007), Ura, Prishtinë; “Ishulli i vdekjes” , trilogji, (2010), Ura, 

Prishtinë; “Lëmë derrash”, AntiROMAN, (2010), botim eksperimental 

i autorit me tirazh të kufizuar; “Tuna”, roman dashurie, 

(2010), Ura, Prishtinë; “Kalvari”, roman (2010). 

Vepra e tij është vlerësuar me disa çmime letrare. 

Është prezantuar në disa antologji poetike, tekste universitare, 

leksikone, albume, botime kritike etj., në shqip e gjuhë të tjera. 

METAFORË E ZBRAZUR 

Cili është ai 

Që mjeshtëron në Pullaz 

Në Kohë të Pakohë 

Në Natë të Panatë? 

Ollukut të Çatisë 

Lotët e Botës rrjedhin


Nën Strehë kush leh? 

Apo: Kalë i Trojës 

Hingëllon përsëri 

O Zot ai Bajloz i zi 

Streha Gjak p-i-k-o-n... 

Nga metafora del Motra 

E niset kah Votra 

Pranë Verës 

Plagët e Gjergjit 

Rrjedhin në Fushë Mejdan 

Për Vatan 

PARADOKSALE 

Mbështet Ballin në xhamin e ftohtë 

Ngul sytë në Peizazhin përtej rrugës 

Veprime të rastësishme që ia pushojnë 

Dhembjet kronike të Kokës 

Mbështet edhe shuplakat në atë akull 

Nga larg heton errësirën e (pa)prekur 

Dhëmbin e qenit të Çartur 

Ndien Sirenat e Ndihmave të Shpejta 

Fërshëllimën e stuhishme të Erës 

Krismat e Pushkëve Rrufeve... Hej 

Sa i madh që është Kundruall asaj Pamje 

Me shuplakë mbulon një rrugë të tërë 

Dhjetëra shtëpi Plepat Horizontin 

Sa i fortë Karshi Armiqve të përbetuar 

Ngjarjeve që ndodhin Jashtë 

Po sa i Vogël sa i Dobët medet 

Karshi Brendisë së Vet 

Me Rrahazemër zogu të (Pa)Mbrojtur 

KOPSHT I ÇUDITSHËM 

Poetesha N.N. nga Kanadaja 

Bëri punë të çuditshme në poezi 

Shuplakat i mbolli në Kopsht 

E përçudshme dukej lulishtja 

Me dy shuplakë e dhjetë gishta 

Ditë e natë Degëgishtat me Thonjëpiptha 

Prisnin shpendët shtegtarë

Ta pësojnë në Kurthëshuplaka 

Po e gjatë u bë pritja 

Sa Duarzezat u kalbën 

Degëgishtat u thanë 

Thonjëpipthat si gjethe ranë 

Fjalëkotat i mori era 

I katandisi në Mashtrim 

Përjetshëm në Dimrin e Madh 

U ringjall Djalli në Poezi 

Sa kot të mos i shkojë mundi 

Poeteshës në Kontinentin e Largët 

PEIZAZH I NGRIRË 

Të pashë për herë të Fundit 

Mbi Detin e Ngrirë duke ecur lehtë 

E Nyndë e Akullt Flokëshprishur 

Treteshe në njëfarë Mjegulle të bardhë 

Ecje ecje ecje mbi shkumë valësh 

Drejt Horizontit të Kristaltë ecje 

Unë mbetesha larg e më larg Teje 

Shtrija duart mëkot të të Prek 

Mëkot thërrisja emrin tënd 

Pashë si nga ato valë 

Si Re e Zezë Breshëri u shfaq Bajlozi 

Të Rrëmbeu Pamëshirshëm 

Si në këngën e Gjergjelezalisë 

Vetëm për një Natë të Grabiti 

Vetëm për një Çast Epshi të Vrau 

Ah Miranda kisha Dëshiruar 

Krejt Kjo të mbetej ëndërr 

E papërsëritur si Peizazh i Ngrirë 

Në Kolazhet e Piktorit 


Poli MUKANOVA 

(BULLGARI) 

Poli Mukanova është lindur më 

23.05.1980 në Sofje, Republika e Bullgarisë. 

Ka diplomuar “Filologji bullgare” 

në Universitetin e Sofjes “Shën Kliment 

Ohridski”. Në vitin 2005 ka magjistruar 

në temën “Letërsia- shkrim kreativ”. 

Ka botuar në gazetën letrare “Sllovoto 

denes”, “Knizhevno zhitie”(Shkup), 

“LiterNet”, “e-Lit”, në revistën studentore 

“Facecontrol” 2005, si dhe në almanakun “Ah, Marija” 2009. 

Libri i saj debutues me poezi “Migovi vo kibritna kutija” (Çaste në 

një kuti shkrepëse) është përkthyer dhe përshtatur në maqedonisht 

nga autori Zoran Jakimoski. Në vitin 2009 e boton shtypshkronja 

“Altera” në bullgarisht. 

Poli Mukanova për momentin doktoron në Fakultetin Filozofik në 

Universitetin e Sofjes “Shën Kliment Ohridski”, me temën “Historia 

e librit” 

NJË QERSHORI 

Verdhë përreth gojës 

Skuqja e fëmijërisë 

ÇASTE NË NJË KUTI SHKREPËSE 

Ëmbëlsirë nga fiku 

“vetëm për dasma dhe varrime” 

Hedh kurorën 

A është e frikshme vdekja? 

Eh, sa vargje të bukura 

Ka për atë 

Nuk ka më shkrepëse 

Fjalori në hungarisht nuk është i nevojshëm 

Bie sërish shi 

Do ta var ballonin e verdhë 

Në llambadar 

Sepse nuk ka diell


HOMO FABER 

Jam e zota si babai im 

Çdo ditë emrin ia daltoj. 

Dhe si ai përsëris: “Mendja 

Askush nuk do mund të ma 

marrë!” 

Dhe para gjithë kësaj kujtese 

Të marr formën e një ene nga 

glina 

Çdo ditë nga ajo e gdhend veten. 

I dua njerëzit e shkathtë 

Trupat e ngjyrosur, 

Fjalë të thëna. 

Duart i kam të gjalla, 

Thellë në glinë, 

Me saktësi gdhendin. 

I përngjajë babait tim- 

Luaj me glinën 

Format, 

I përshtat konturat. 

Është art të jesh me glinë 

Glinën askush nuk do ta marrë 

Mendja vajti në ferr 

Dhe digjet 

Aty ku glina pushon 

Në fytyrë të ... 

Në emër të ... 

Aty ku të gjithë jemi krijues 

Përse biçikleta nuk ndal lëvizjen e tij 

Ndërkaq 

Lyejmë gjatësi, 

Rrathë të zbrazëta. 

Jemi reciprokë vetëm në lëvizjet tona 

Në daltimin tonë. 

Duart kush do mi marrë? 

Shkruaj si babai im. 

Unë jam simbioza e shpirtit të tij 

Stil kaotik. 

Shkruaj në Emrin-e-Babait, 

Krijoj në emrin e glinës, 

Aty ku e ka ndërprerë ai 

Përjetësisht duke gdhendur, 

Pa duar.

PORTRET 

Gishtat e tij të gjatë 

Thurin botëra 

Shthurin fjalë 

Dhe në bisedë të ngadaltë 

Sheh thelbësorja 

Në shikimin e mjegulluar drejt Egjiptit 

Ballëlarti zbulon pamje 

Drejt tokës së pa prekur. 


Giuseppe NAPOLITANO 

(ITALI) 

Giuseppe Napolitano u lind në Minturno 

në 12.2.1949 dhe jeton në Formia, në 

provincën e Latinës. 

Është diplomuar për Letërsi në Romë, 

me temë diplome mbi teatrin surrealist 

francez dhe ka dhënë mësim për 33 

vjet (25 nga të cilët në Liceun Shkencor 

“Fermi” të Gaetës). Është president 

i shoqatës kulturore “dhoma e poetit”, 

me të cilën i është përkushtuar promovimit të letërsisë dhe veçanërisht 

poezisë, duke organizuar evenimente të ndryshme në jug 

të Lacios (edhe një festival ndërkombëtar poezie: “Zëra të Mesdheut”). 

Mes botimeve të fundit me poezi: Fluturo lart, fjalë (poezi 2002- 

2007) Gaeta 2007; Via crucis (16 meditime në formë sonetesh) 

Gaeta 2008; Antologji (poezi 1967-2007) Napoli 2009; Mjet 

jete/Medida de vida (përkthim në spanjisht nga Carlos Vitale) 

Vic 2009; Ditet e Naimit (përkthim në shqip nga Elvana Zaimi) 

Tetovë 2009; Fletorkë e parë dhe e dytë (poezi) Gaeta 2010; Dhe 

pastaj...(përkthimi në arabisht nga Abdemajid Youcef) Monastir 

2010. 

Kujdeset për botimin e një kolane librash të vegjël, “dhoma e 

poetit” (65 të tillë brenda pesë vjetësh), në të cilën janë botuar autorë 

italianë, spanjollë e francezë, si dhe autorë nga: Shqipëria, 

Tunizia, Algjeria, Austria, Britania e Madhe. 

KËSHTJELLARJA IME E VOGËL 

Irenës 

Fije t’argjendta pasurojnë vitet e tua 

– por ti s’don me qenë e dijshme: është ende herët 

t’ia dorëzosh jetës fitoren lehtë 

e lodhur s’u maturi pa djallëzi me botën – 

rebele ndaj lojërave të ulëta përherë në dëmin tënd 

– një herë të paktën do ta provosh sa bukur është 

t’ia dalësh të besosh e t’ia dalësh e vetme 

do të mjaftonte një biletë e përdorur 

të të çonte larg, ku në një kohë 

të pavetëdijshme dëshiroje të vrapoje dhe as 

mirëkuptimi im nuk diti të të shoqërojë 

Kështjellarja ime e vogël do të kisha dashur


për ty një kështjellë që nuk dita 

ta ndërtoj as të kërkoja ku vallë gjendej 

dhe të ofroj vetëm strehën e zemrës sime 

(ndërsa ti doje të të çoja në pol 

sa më larg prej këtu – por vetëmse 

ndërtuam një çerdhe të ftohtë 

përballë stuhive të jetës) 

të mbahemi përdore me besim: 

është e jona mirësia që i falim botës 

TË KAM KËRKUAR 

Gabrielës 

Të kam kërkuar – 

dhe sa ndryshe ishe 

– sa herë 

në fytyrë në veprime... 

kur nuk ishe të kam kërkuar 

dhe ende të kërkoj në mënyrat 

veprimet që do të bësh 

kur të jesh 

çka nuk është ajo që kërkoja 

– ajo që tashmë je tani 

sa bukur që munda të të gjeja 

kaq afër meje – kaq 

shumë herë të rinjohur 

– në të tashmen dhe të gjallë 

sa stinë e bukur është jeta jonë 

VITE QË VRAPOJNË 

vetes sime 

Tridhjetë vite më parë isha 30 dhe më dukej vetja 

zot i një bote të panjohur 

që me kohë pastaj do të kisha ditur ta harxhoja 

si çdo gjë që mund të kesh me tepri 

megjithatë tash dyfishi i atyre viteve 

s’mjafton për t’u kujdesur për botërat e njohura 

madje që rrezikojnë përherë të humbasin

ugët më të mira mes të cilave kalojnë 

* 

Vitet që kalendari i mendjes 

ndër sirtarë i ruan në shumë të ndara 

mjafton pak t’i nxjerrësh jashtë 

dhe të caktosh sërish nga një ditë 

Vitet ku duhet të zbresësh të kërkosh 

në albume të vjetër fotografish 

janë ata që pluhuri kurrë s’i mbulon 

me mundime të shumta 

– ato pamje ende 

thonë sa të mira dikur shijoje, 

flluska pleqërie 

Përktheu nga italishtja: Elvana Zaimi 


Amir OR 

(IZRAEL) 

Amir Or u lind në vitin 1956, në Tel Aviv. 

Ai është pasardhës i rabinëve të famshëm 

Elimelech nga Lizhensk dhe Rashi. 

Studioi filozofi dhe fe të krahasuara në 

Universitetin Hebraik të Jerusalimit, ku 

më vonë lekturonte për fenë e lashtë 

greke. Or është autori i tetë vëllimeve me 

poezi, i fundit prej të cilëve është Muzeu 

i kohës (2007). Poezitë e tij u botuan në 

më shumë se 30 gjuhë në antologji, revista dhe në tetë libra në 

Europë dhe në SHBA. Botimet e tij të fundit në anglisht janë Poezi 

(2004) dhe Ditë (2006), të dyja nga shtëpia botuese “Dedalus”, 

dhe Pllaka nga muzeu i kohës (ArtAark 2009). Ka botuar edhe 

pesë libra me përkthimet e tij në hebraisht dhe poemën epike 

fiksionale Kënga e Tahirës (2001). 

Or është laureati i vitit 2000 i nderimit “Pleiades” për “kontributin 

domëthënës për poezinë moderne botërore”. Është lauruar me 

çmimin “Bernstein”, çmimin “Fulbright” për shkrimtarë, çmimin e 

Poezisë të Kryeministrit dhe për përkthimet e tij nga greqishtja e 

lashtë me çmimin e Nderit të Ministrisë së Kulturës. 

Or ka lekturuar dhe mësuar poezi dhe shkrim krijimtar në shkollën 

“Helicon” dhe në universitete në Izrael, Europë dhe Japoni. 

Është kryeredaktori i Shoqërisë “Helicon” dhe drejtori i Shkollës 

Hebraike-Arabe të Poezisë “Helicon”. Është koordinatori kombëtar 

i programit UPC të sponsorizuar nga OKB-ja “Poetë për 

Paqe”. www.amiror.co.il 

DISA THONË 

Disa thonë që jeta vazhduaka përballë alternativës; 

disa thonë – pushtim; disa zgjasin një shënjë barazimi 

midis jetës dhe mungesës së saj; dhe disa thonë që jeta 

na u tha për t’u shërbyer atyre jetët e të cilëve 

nuk janë jetë. Unë po them: ti. 

Dhe kjo shpjegohet lehtë: përsëri jeta mbështjell 

atë që mund të shihet. Në shtëpi ndizen drita. Dhe në dritë nuk 

ka shikim 

përveç atij nga pasqyra, asgjë përveç asaj që më sheh 

duke e parë; dhe nuk sjell lirim por mall, jo vdekje por jetë. 

Po unë marr nga ky shikim të ngrohtën dhe të ftohtën - nata 

mbështjell gjithçka -


dhe më merr malli për atë që më sheh nëpërmjet 

prekjes, 

dhe nuk më kujtohet asgjë. Vetëm kaq. 

NJË KORRIGJIM 

për mëkatin që llastohem me fjalë dhe keqkuptoj 

thirrjen e Dashurisë; 

për largimin nga vetja ime, si hija nga trupi, fytyra 

nga zemra; 

për mëkatin “ç’do të thonë ata?”, për vetëmohim, 

për krenari; 

për mëkatin që ndoqa magjinë e lavdërimit nën 

dritat e skenës; 

për veshin tim, që e braktisi dëgjimin, 

për shqiptimin e gojës që e thashë unë, por jo 

shpirti im; 

për mëkatin që kam kryer kundër trupit tim 

me shkopin dhe pa mirësi, duke rahur gjoksin; 

për atë që të quaja timen, 

për atë që mëkatoja para teje nga ankthi dhe frika 

e kotë, 

për atë që ushqeja zjarrin e dyshimit nga trungu i 

pemës së plotësisë, 

për atë që ngurroja të rritesha, 

për atë që e mbylla dorën time 

dhe as nuk dëgjoja as nuk shihja lumturinë as nuk 

e lija të më hynte 

duke kundruar qenien tënde. 

EPITAF 

Lëre rrugën këtu, shtegtar, 

Ulu në mes të manave dhe hardhive, 

Midis ujit dhe hijes, pranë këtij guri të bardhë, 

Këtu jam shtrirë, djalosh dhe perandor. 

Fytyrën e kam mermer të ftohtë, duart, këmbët 

Të veshura me urth dhe gjethe të rëna, 

As unë nuk shkova dot larg, 

Edhe unë shëtitesha njëherë në tokë. 

Lëre rrugën këtu, shtegtar, 

Shtypi këto kokërrza të egra në fytyrën time.

Lediana PAJA 

(SHBA) 

Lediana Paja u lind në qytetin e Korçës. 

Atje kreu shkollën fillore dhe gjimnazin. 

Studimet e larta i vazhdoi në Universitetin 

e Tiranës, në Fakultetin Ekonomik, 

por në mars të vitit 2003 detyrohet t’i 

ndërpresë ato për shkak të emigrimit 

në SHBA. Më pas studimet i vazhdon në 

Boston, në University of Massachusetts, e 

njëkohësisht fillon të punojë në Departamentin 

e Thesarit të Shtetit të Massachusetts. 

“Lotët e Nimfes” (Rozafa, 2008) është libri i saj i pare poetik. 

Dëshira dhe pasioni për krijimet letrare e ka shtyrë të shkruaj që 

nga rinia e hershme, në formë të shkurtër e te gjate. 

Ne vitin 2010 libri “Lotet e Nimfes” është vlerësuar me çmimin 

e parë për poetet e rinj nga Shoqata e Shkrimtareve Shqiptare 

“Pegasi” në Shqipëri, si dhe ka fituar një çmim special për kumtimin 

e mbajtur ne Prill 2010. 

Ka qenë pjesëmarrëse në konkursin e vitit 2009 nga P.E.N Club 

Austria “Të flasim rreth kufijve”, ku drama e saj “Blue Star” hyri 

në katërshen e dramave më të mira të konkurrimit. 

Vëllimi i ri poetik “Pax Deorum” së shpejti do të shoh dritën e 

botimit. 

SI VALË E DETIT... 

Në kurmin e mëngjesit shkelin cicërimat e zogjve 

shfrenuar si litarët e një anije në bord 

përkundin ankthin e varur në spango. 

Shpërfillje zogjsh; harlisje ninulle, që rrëmben 

duart plastike dhe i fshehin nëpër brima, 

si të vërteta të mundshme të falsifikuara. 

Në fetusin tokësor mbillet fara e pafajësisë 

eshtrat e reve këputen si shkarpa dhe grisin pelerinat 

e vertebrave të tyre, mbi horizontin rreze-munguar. 

Në ecje shoh shumë hapa që ngatërrohen e bëhen nyje 

rreth qendrës së shpirtit, hapa që nyjëzohen me ty, 

në ty, 

për ty;.. 

Në vendin tim thonë: kur nyja ngatërrohet, pritet. 

Unë them: kur nyja ngatërrohet, lëre valën e detit 

ta drejtojë vetë anijen…


Ç’TË BËJ ME TY ZOT? 

çfarë të bëj me ty Zot?të 

kërkoj vetëm kur mbi mua 

zëri i një papagalli i bëzan ajrit, 

me korda thuajse të ngjirura; 

kur dita tallazohet 

mbi dorën e shtrirë time, 

unë grushtin, ia fsheh detit 

dhe mbi gjoks mërmërij valët. 

Çfarë te bëj, më thuaj, Zot?! 

Kafshatën e fundit të shpresës, 

e gëlltita si nafore, 

dhe ende e mbaj në stomak, 

të papërtypur. 

NUK MUND TA GËNJESH DHIMBJEN 

Nuk mund ta gënjesh dhimbjen 

si një fëmijë kur s’dëshiron të hajë; 

as dhe ta flijosh.- 

Në fletët e çdo libri më tërheq intriga 

parabola e fshehur në myshqe ndjenjash 

si zhardhokët e patates nën tokë. 

Në gishtërinjtë e mi numërohen ëndrrat 

10 nyjat e fatit grindin njëra – tjetrën, si oborrtarët 

në funeralin e mbretërisë së patrashëguar. 

Tek mërmërij me buzë heshtjen 

pres zemërngrirë vendimin, 

për një fund që nesër të mund të rifilloj. 

REKLAMA 

Kudo që udhëtoj 

nuk më ndahet reklama 

e lëngut të portokalltë. 

Nentucket nectars 

dhe Kevin Youkilisnjë 

buzëqeshje naive

dhe një shkop bejsbolli 

Prapa tyre, 

ndërtesat e xhamta 

gëlltisin në qendër 

ngjyrën nazike të ditës… 

Gjithçka fshikulluar 

me indiferencën ushtarake 

të manekineve subkoshientë; 

që mbi kapakët e rinj të librave 

syrin do nisin ta përgjumin 

me ëndrrat e tyre boshe. 

HELLO… 

Hello depërton zëri i Alice Tan Ridler 

në sallën e veshur me melodi dhimbjeje 

20 vjet marinse e këmbëve që trokasin metronë 

si brumbuj indiferentë të kores së tokës 

me veshët e mbyllur me tampon mbytës: 

- Epitaf i ditës monotone 

Dhe për një çast gjithçka përmbyset- 

Bota kafshon hijen e saj 

Gjinkallat hyjnizojnë këngën e fundit në shpirt 

Nën tingujt e violonçelit të vjetër 

në ëndërr të një zhgjëndrre 

që duhej të ishte zgjuar me kohë... 

MË LINI 

Me lini ta vesh qerpikun me ëndrrën e bardhë 

ta njom vargun e shpirtit me ndjenjën më të rrallë 

ta mbledh si një glob në univers të shpirtit tim 

dhe si një hieroglif t’i deshifroj rrotullimin. 

Çdo pike të galaktikës një kryq do t’i heq 

Është vendndodhja jote, ajo që më tërheq 

në krahët e tua do gjendem më pas 

si një metaforë që shtrihet përmbi varg... 



MBRËMJA 

Mbrëmja e ndarë në ngastra katrore 

çdo copë, një segment mbi ndjenjë 

radhit mëkatet si fustane mbrëmjesh 

si tjegull e huaj mbi shtëpi të re, 

dhe vargëzohen mbi qerpik të hënës 

dy-tre shpirtra, thurur si gërshet. 

Thurje e thurur mbi thuprën e jetës: 

siç ylberi vishet përmbi renë e zezë.

Aleksandar PROKOPIEV 

(MAQEDONI) 

Aleksandar Prokopiev është prozator, eseist 

dhe poet. 

Ka diplomuar dhe magjistruar në 

Fakultetin Filologjik në Beograd, në grupin 

e letërsisë komparative dhe teorisë 

së letërsisë. Punon në Institutin për letërsi 

maqedonase në Shkup. 

Ka botuar përmbledhjen me tregime 

“Mladiot majstor na Igrata” 1983 

(Mjeshtri i ri i lojës), “…Ili” 1987 (Ose), “Plovidba kon Jug” 1988 

(Lundrim drejt jugut), “Slovo za zmijata” 1992 (Fjalë për gjarprin), 

“Ars amatoria” 1998, “Slika trkalo” –haiku 1998 (Pikturë 

rrotë), “Çovekot so çetiri çasovnici” 2003 (Njeriu me katër orë), 

eseje “Dali Kalimah beshe postmodernist?”1994 (A ishte Kalimahu 

postmodern?), “Patuvanje na skaznata” 1996 (Udhëtimi 

i tregimit), “Antiupatstva za liçna upotreba” 1996/2000 (Antiudhëzime 

për shfrytëzim personal), “Postmoderen Vavilon” 2000, 

(Babiloni postmodern), “Borhes i kompjuterot” 2005 (Borhes dhe 

kompjuteri) dhe novelën “Zirkaçot” 2007 (Vështruesi). 

Është fitues i çmimit “Mjeshtër i prozës”. Për novelën “Vështruesi” 

ishte i nominuar për çmimin letrar “Ballkanika” më 2007. Veprat 

e Prokopievit janë të përkthyera në anglisht, japonisht, frëngjisht, 

çekisht, gjermanisht, hungarisht, polonisht, italisht, rusisht, serbisht 

dhe bullgarisht. Është anëtar i shkrimtarëve të pavarur të 

Maqedonisë. 

POEZI HAIKU 

Ylli lart 

Aq larg, i imët 

Ka emrin e vet 

X 

Çka ka ende 

Atje, atje pas fundit? 

Vetëm kuçedra. 

X 

Fëmijë në habi: 

Nga përqafimi i fort – bum! 

Tullumbacja plasi.


X 

E ngurtë, e njomë 

Shqiponja përkëdhel shqiponjën 

Në vend të duarve sqep. 

X 

Zogj përmbi tela 

Pentagram me nota 

-temp stakati. 

X 

Zog i hutuar 

Mbi beton dromca të ftohta 

-thërrmija fiktive. 

X 

Në majë të pishës 

Luhatet korbi, mbi të 

Harabeli fluturon. 

X 

Harabeli në shkurre 

Zënka i zbulon 

Maces vigjilent. 

X 

Edhe këtë dru 

Kam mund ta mbërthej 

Me pëllëmbë fëmijërore. 

x 

Druri nën urë 

Afrohet pranvera 

Tek lumi.

x 

Plaku në park 

Shikon në gjethe të lëmuara 

Me dublet e rrudhave. 

x 

Parku shkretëtirë 

Para ndërtesës një dru 

Me dy çerdhe të zhurmëta. 

Çerdhe në erë. 

A e mundon laraskën 

Sëmundja e detit. 

x 

macja në pullaz 

dhe dy maçorrë të verdhë 

-problem humbës! 

x 

Thonë është endacak 

Rudi, maçorri rrugaç. 

Për mua – shok. 

x 

Në kopshtin e verës 

Ulur njeriu dhe përtypet. 

Macja pret. 

Breshka dhe macja 

Mysafirë verorë 

Në prag. 

x 

Shtëpia pa nikoqirin. 

Për macet endacake 

Përfitim i madh. 


Ibraim QAZIMI 

(MAQEDONI) 

Ibraim Qazimi u lind në qytetin e 

Tetovës. Shkollën fillore dhe gjimnazin i 

mbaroi në vendlindje, ndërkaq Fakultetin 

Filologjik, drejtimi Letërsi dhe Gjuhë 

Shqipe i kreu në Prishtinë. Ka botuar 

përmbledhjen me poezi ‘’Dosja e një 

kënge të heshtur’’. 

Përveç poezisë shkruan edhe prozë dhe 

ese. 

Ai jeton dhe punon në Zvicër. 

EPILOG 

një plagë misterioze 

jesir i ciklopëve të zi të erës e mora 

në një betejë zulmëmadhe që s’dukej me sy 

një plagë 

edhe që prore mbeti imja 

s’më takoi dot kurrë... 

MADHËSHTI LEGALE 

në manastire të izoluara imazhesh 

gurëzime kujtimesh 

ikjet të ripagëzohen si lamtumira të pafajshme 

në cikle të metamorfozës së përcjelljeve 

lesh të huaj u dashka zbardhuar 

në vorbulla të lirive të frikshme përjetë 

zhveshën nga një qime floku 

më të lehtë të ishin për dalje 

e të mos vdisnim para një të diele 

të mbanin mend 

së paku një njohje legale 

ndër njerëz 

MBASE 

të mësoja solfezin me kohë 

e di 

symbyllas një sokak do ml kthente në vis 

pastaj...


të stërvitesha me paqen qelepire 

edhe unë 

sot do thithja ujkonjën 

BETEJË TROJANE 

pas një parakalimi 

e fali kalin 

gjithë tjerët thanë 

eh...s’diti të gjendet në fushë shahu 

ai kishte arritur në Trojë

Azur SALIHOVIÇ 

(BOSNJË DHE HERCEGOVINË) 

U lind më 11. 05. 1965 në Brçko, Bosnjë 

dhe Hercegovinë. Shkruan poezi në 

gjuhën angleze dhe boshnjake prej dy 

dhjetëvjeçarë, ka studiuar gjuhën angleze 

dhe gjuhësi të aplikuar me theks 

mbi përkthime në Angli. I certifikuar 

TEFL / TESOL. Është ish-anëtar i Institutit 

të Gjuhësisë në Londër, Angli. Shkruan 

poezi edhe në gjermanisht. Azur është 

anëtar i Klubit letrar / Shoqatës së shkrimtarëve nga Brçko, Bosnjë 

dhe Hercegovinë. 

FLUTURA DHE PËRBINDËSHI 

Yjet i kthehen fytyrës së një përbindëshi që qan 

dhe Nata bie mbi portat e thyera të pranverës së një fëmije 

Dielli im kujdeset për ty për të gjitha shekujt që vijnë 

Tha flutura. 

Ku je ti që dëgjon dhe prek heshtjen e bronztë të një kafazi të 

mbyllur 

Në një mjedis të ngushtë. 

O zemra, heshtja ime të shqipton, në një pasqyrë me mijëra 

pasqyrime 

Dhe dëshira ime do të jetë ushqimi përderisa mëngjeset e 

stuhishme të milionave 

nuk qetësohen në portën e pritjes së Parajsës. 

Ne të gjithë ndiejmë të njëjtin vezullim e presim. Tha flutura. 

DASHURIA NUK NJEH KUFI 

I zënë në madhështinë e parajsës, në grackën e një trupi prej 

argjile, 

pluskoj poshtë në kraterin e jetës për të lehtësuar verën e ditës 

sime tokësore 

Shpirti pengohet në rrugë për më të Lartin 

Breza vdesin për çështjen e gabuar 

Zhgënjimet janë një lehtësim i pafund në sytë e djemve të rinj 

Disa duan të ikin disa duan të vdesin 

S’ka kufi në sytë më madhështorë 

Mendimet e mia janë të ngatërruara 

Sytë e mi shohin vetëm vdekje


Njeriu sheh gjithmonë vetëm kujtime 

Njeriu qan gjithmonë për thellësinë 

Dashuria nuk njeh ndarje, 

politikanët mbajnë qetësinë e tyre 

Urrejtja si virus e djeg qiellin 

Dashuria nuk njeh kufi 

Dashuria njeh mëshirën e Zotit 

Të gjitha luftërat vetëm po kalonin 

Të gjitha jetët janë lule në qiell. 

MMH OSE DALLGË DRITE 

Dallgë drite po kalojnë nëpër zemrën time 

Pika uji rrjedhin poshtë mendimet e mia të paqeta 

Rrezet e diellit janë gazmore larg prapa reve 

Drita gëzimi po vijnë nëpër botën time të hapur. 

Këngë prej së gjelbrës dhe të kaltrës dhe bardhësisë 

përhapen nëpër jetë 

Rruzulli planetar niset për t’u kthyer, për t’u prekur 

nga ndriçimi i lavdisë 

Këndet e gjithçkaje që merr frymë po thyejnë kufijtë 

e kohës. 

Mendje të së vërtetës zbulojnë shtresa vuajtjeje dhe 

pasioni 

Flijimi dhe vetmia lavdërojnë hijeshinë e tyre plot 

dashuri. 

Lot përmbysin skaje të vetmuara fëmijësh të braktisur 

të tokës 

Kujtim i varfërisë dhe dhembjes fluoreshente në 

udhët e besimit. 

Shkretëtira tingëllon si shpërthime në mënyrat e 

kërkimit të jetës 

Duke kremtuar besnikërinë e zemrës sime të trazuar 

Fati i milionave luftëtarësh gjaknxehtë që përjetojnë 

dashuri 

Koha ndalet për një çast drite verbuese. 

Kështu mbivendosen udhët e jetës dhe dashurisë, 

dhe historia e vetes zhvillohet 

nëpër hijeshinë e dashur të thirrjes së përhershme 

Shih se si shkëndijat e shpresës treten si retë nëpër 

gjithë globin 

Duke shpëtuar të rinjtë dhe të vjetrit,

shih si sipërfaqja e ëndrrave tona që materializohen, 

merr prapë farën e jetës. 

Shkoj poshtë e lart dhe sytë e mi dëshirojnë 

Asnjë zemër nuk sjell dot lavdinë përveç njërës që 

dashuron 

Rrugët e mia janë të pamëshirshme kur ma caktojnë 

drejtimin 

Më udhëheqin, më urojnë hir, të paarritura në 

përqafimin e tyre 

Nuk ndalin kurrë sikur të fshiheshin diku prapa 

perdes prapa ekranit të gjatë dhe të gjelbër ato 

gjithmonë ushqejnë mall të përhershëm përgjithmonë 

dashuri të lavdëruar fund i përkryer 

Muzika u bie ritmeve të mia të kaltërsisë dhe gëzimi 

për luftime dhe rezultate, muzika vë shpirtin me 

frymën e saj në shpirtin tim të rraskapitur 

Mendja ime lufton për të ngritur rrjedhat e mia 

Jeta e dashurisë është të vdesësh nën lëkurën e 

lotëve 

Ëndrra përleshen për mbijetesën e tyre 

Sy e mbushin botën 

Dashuria është këtu për t’u mbetur, dashuria s’do të 

ikën kurrë 

Jeta përhapet si një pikë deti, jeta merret me ditën. 

Dallgë drite kalojnë nëpër zemrën time 

Pika uji rrjedhin poshtë mendimet e mia të paqeta 

Rrezet e diellit janë gazmore larg prapa reve 

Drita gëzimi po vijnë nëpër botën time të hapur. 

Këngë prej së gjelbrës dhe të kaltrës dhe bardhësisë 

përhapen nëpër jetë 

Rruzulli planetar niset për t’u kthyer, për t’u prekur 

nga ndriçimi i lavdisë 

Këndet e gjithçkaje që merr frymë po thyejnë kufijtë 

e kohës. 

Mendje të së vërtetës zbulojnë shtresa vuajtjeje dhe 

pasioni 

Flijimi dhe vetmia lavdërojnë hijeshinë e tyre plot 

dashuri. 

Lot përmbysin skaje të vetmuara fëmijësh të braktisur 

të tokës 

Kujtim i varfërisë dhe dhembjes fluoreshente në 

udhët e besimit. 



DHEMBJA PO ZHDUKET 

Aq shumë zemër në gjërat, doja të merrja frymë. 

Aq shumë dashuri në zakonet e njerëzve të tjerë, 

doja të shija dhe të jetoja, 

Aq shumë gëzim dhe shpirt që doja të ndaja me ty. 

Tani ti shikon shfrenimin tonë, ecën nëpër jetën 

tënde, tani sheh, unë po të pres, 

Kur dielli ngjyen ngadalë poshtë horizontit të vullnetit 

tonë. 

Ëhë, dhembja po zhduket 

Ëhë, shpirti po kalëron lirë 

Ëhë, tani vetëm unë e ti. 

Aq shumë trishtim dhe dëshirë, doja të isha i lirë. 

Aq shumë dashuri dhe pasion që doja vërtet të më 

jepje, 

Aq shumë përpjekje dhe dëshira që doja të vendosja 

në ty 

As shumë palumturi dhe brenga nga doja të më 

çliroje 

Aq shumë shokë dhe dashnorë që ndërroje 

Vetëm për të më lënduar. 

Aq shumë lot dhe trishtim që qava veç për të të 

qenë më afër. 

Ëhë, vij drejt teje sikur dielli ngjyen ngadalë poshtë 

horizontit të vullnetit tonë. 

Ëhë, dhembja po zhduket 

Ëhë, shpirti po kalëron lirë 

Ëhë, vetëm unë e ti.

Mazllum SANEJA 

(KOSOVË) 

Mazllum Saneja u lind në Gjakovë, më 

1945. Në Prishtinë kreu Fakultetin Filozofik, 

Gjuhë dhe Letërsi Shqipe, kurse 

më vonë edhe studimet pasuniversitare. 

Gjuhën polake e mësoi në Universitetet 

e Varshavës, Vrocllavit dhe Krakovit(1978-1981). 

Më vonë në Universitetin 

e Varshavës studioi letërsinë polake. 

Mazllum Saneja është autor i librit gjuhësor 

“Rozmowki albanskie”(Bisedor i gjuhës shqipe), Wiedza Powszechna, 

Varshavë,1992. 

Më 1997 fitoi çmimin prestigjioz letrar ZAIKS të Shoqatës së Autorëve 

të Polonisë për arritje të rëndësishme në fushën e përkthimit 

të letërsise polake. Mazllum Saneja merret edhe me publicistike 

dhe eseistike. Është anëtar i P.E.N. Qendrës së Kosovës 

dhe anëtar i Shoqatës së Përkthyesve të Kulturës Evropiane në 

Varshavë. 

Botoi librat: “Këlthitje”,Rilindja,Prishtinë,1973,”Heshtja e një 

kohe”, Naim Frashri, Tiranë,1976, “Shpuzë e ftohtë”, Rilindja, 

Prishtine,1988, “Purpurowa podroz”(Udhëtimi i purpurt)Orfeu, 

Varshavë,1992, “Shëmbëllime të trazuara”, Rilindja, Prishtinë,1996, 

“Ja nie jestem ten”(Unë nuk jam ai),Pavo, Varshavë,1996, 

“Ognista ziemia”(Toka e zjarrtë),DWP, Varshavë,1999, “Pe ndonjë 

ëndërr”, Dukagjini, Peje,2003, “Vetëtimë jetë”, PEN Qendra e 

Kosovës, Prishtinë, 2007. 

Ka përkthyer në gjuhën shqipe librat me poezi të poetëve më të 

njohur polak: 

Karol Vojtilla:”Bregu i qetësisë”, Drita, Ferizaj,1989, Czeslav 

Milosz: “Qyteti pa emër”, Poeteka, Tiranë, 2009, Tadeush 

Ruzhevic”Rrëfime traumatike”, Rilindja,Prishtinë,1991, Visllava 

Shimborska: “As fund as fillim”, Dukagjini,Pejë,1997, Zbignjev 

Herbert: “Zoti Cogito”, Dukagjini, Peje, 2000, Eva Lipska: 

“Mësohu me vdekjen”, Sfinga, Prishtinë,2000, Eva Lipska: 

“Unë”, Rozafa, Prishtinë, 2006 , Stanisllav Jezhi Lec: “Mendime 

të pakrehura”(aforizma dhe epigrame), Rozafa, Prishtinë,2001, 

Adam Zagajevski: ”Të shkosh në Lvov”, Sheshi, Prishtinë,2002, 

Sllavomir Mrozhek: “Dashuria në Kremlin”,”Shumë të 

nderuarit”(drama), Rozafa, Prishtinë,2003. 

Mazllum Saneja është autor i: Antologjisë dygjuhëshe i poezisë 

shqipe dhe polake të shekullit XX “Vetëm Itaka mbetet”(Tylko 

Itaka pozostanie”, botuar nga Shtëpia Botuese “Latona”, Varshavë,1993, 

Antologjisë së poezisë polake në gjuhen shqipe 

“Fëmijët e epokës”, Varshavë,1997, 

Antologjisë së poezisë shqipe të shekullit XX: “Nuk është vonë 

për dashuri” në gjuhën polake në botim të Shtëpisë Botuese “Pogranicze”, 

Sejny, 2005.


Në gjuhën polake përktheu librat me poezi të zgjedhura 

të poetëve të njohur modern shqiptarë: 

Ali Podrimja:”Zyc”(Të jetosh), Orfeu, Varshavë,1993, 

Ali Podrimja”skradziony plomien” (Flaka e vjedhur), 

“Pogranicze”, Sejny, 2007, Eqrem Basha: 

“Wiersze”(Poezi të zgjedhura), “Pogranicze”, Sejny, 

1999, Visar Zhiti: “Upragniona blyskawica” 

(Vetëtimë e uritur), “Pogranicze”, Sejny, 2009. 

LUTJE 

Kur në përfytyrimin tonë ndjejmë frikë 

dhe mbi ne lëviz hapësira 

Dritën njerëzore ruana Zot 

Kur na le vullneti për jetë 

madje edhe fjala duket e kotë 


Kur urtësia jonë nuk jep fryte 

Dhe tund drurin e përjetshëm 


Kur zhgënjimi i hidhur na ndal na udhë 

dhe përkulemi para gurit në fushë 


E SHKRUAR NATËN 

Në këtë orë të vonë të natës 

kush shtyp dorezën e derës 

të yjeve të mi 

Kush troket në portë të fëmijërisë 

kush ndez zjarrin 

një flakë më mbërthen për kohën e shkuar 

prore me duket se në qiell ndërrohen 

ngjyrat e syve të mi të vetmuar 

Sonte kush rri zgjuar mbi qenien time 

kur gjumë nuk kam 

Kush m’i rrëmben mendimet dhe ndjenjat e mia 

dëshpërimin tim pendesën time 

Kush parandien frymëmarrjen time të fundit 

oh Zot

LUTJA E NETËVE TË PAGJUMË 

Në netët të pagjumë 

vetëtimën e yjeve ndjeva në vetvete 

Një plagë e hapur 

i tëri jam 

O Zot mbështillem me një fashë të ftohtë 

Mendimi im 

gjak pikon 

Lërmë 

të flejë 

VETËM FILLIKAT 

Nëse do të vdesësh 

e dikush të thotë 

se do të të kujtojë 

se do ta ruajë shtëpinë tënde 

se do t’i ujisë lulet 

do të vizitojë varrin tënd... 

domethënë se tërë jetën ke qenë i vetmuar 

Nëse do të vdesësh 

duhet të jetë dikush 

që të të marr për dore 

e të thotë 

do të vdes me ty 

sepse vetëm ashtu mund t’i thuhet të vdekurit 

Mund të mendosh 

se ke jetuar 

ndonëse me një njeri 

ndoshta 

në grumbull njerëzish 


Una Lóa / Una B. 

SIGURÐARDÓTTIR 

(ISLANDË) 

U lind në vitin 1983. Ajo punon si artiste 

dhe shkrimtare. Është njëra prej drejtuesve 

të galerisë “Crymo”, një galeri 

jofitimprurëse e administruar nga vetë 

artistët në qendrën e Rejkjavikut. Në 

pranverë 2008 diplomoi në Akademinë 

Islandeze të Arteve (BFA). Fusha e saj e 

interesit është puna në kufi të disa formave 

të artit, krijimi i një shkrirjeje midis gjuhës, arteve të bukura 

dhe artit dramatik. Ka botuar tre libra me vizatime dhe poezi: 

Ævintýri sjúklegur stelpunnar, Sjúklega stelpan drepur dhe Sápusögur 

(2007). Libri i saj i katërt, Harmamæli, Kúreki og kolbika 

tík / Kauboji dhe bushtra e tij e zezë, parashikohet të botohet në 

fillim të vitit 2011. Ajo ka marrë pjesë në ekspozita të shumta në 

Islandë dhe jashtë dhe ka recituar dhe lexuar nga veprat e saj në 

raste të ndryshme. Jeton dhe punon në Rejkjavik, Islandë. 

KAUBOJI DHE BUSHTRA E TIJ E ZEZË – I, II DHE III 

Tri poezi nga Una Lóa / Una B. Sigurðardóttir 

Në anglisht nga Eva Signy Berger dhe Dean Ferrel, 


I. 

I veshur keq në mot të mjerueshëm, ja një kauboj i dëshpëruar, 

që shtrëngon një perlë midis gishtit të madh dhe gishtit tregues, 

Pi një cigare dhe ka një dhembje në gjirin e tij të majtë, që 

lëshohet. Një kauboj i trishtuar, një kauboj i lënduar, së paku 

lëshohet në mënyrë maço. 

E njëjta këngë në përsëritje, disku si i tërë është budalla, edhe 

pse nganjëherë ka fishekzjarre. Ka ikur bushtra, askush nuk e 

do, ç’është një kauboj pa qen dhe pa kalë? I ënjtur nga alkooli, 

i fut gishtat në hir duke kërkuar një guaskë. A do ta pushojë 

perlën ndonjëherë apo kush e di? Gjithçka e djegur këtu prej 

kohësh. Asnjë gjurmë prushi ose guaske, dhe oqeani është i 

largët. 

Përpiqet t’ia dalë, përpiqet ta bindë veten, dëshiron të jetë pozitiv. 

Vë një gisht ngjyrë hiri drejt stomakut të tij, sy të përgjakur të 

djegur nga hiri. Nuk e kupton plotësisht, përpiqet t’i kuptojë këto 

pasoja, por nuk e gëlltit dot krejt. 

Mut. 

Qifsha. 

Vjell. 

Vendos ta gëlltisë margaritarin gjithsesi dhe kalon një javë duke


e kërkuar në jashtëqitjet e tij. 

Po ta takonte Cliff-in rrugës, pa dyshim do të hidhej 

në krahët e tij dhe kundër çdo arsyeje nuk do të 

ngordhte, ndonëse kjo nuk do të ishte gjëja më e 

keqe duke pasur parasysh që digjet për t’u zhytur 

në mjerim dhe jo thjesht të gjendet në të. 

II. 

Ja, duke u tërhequr nëpër shiun e imtë në të mugët, 

një kauboj dhe një bushtër e zezë. Me çdo hap, 

toka gogësin. Mund të mendosh që i hahet! Mund 

ta thithë në stomakun e saj, dhe atë e kaplon frika 

të humbet dhe të mos gjetet kurrë më. Askush nuk 

do ta kërkonte. Dëshiron ta godasë veten nokaut, 

nuk di të merret me vetëdijen; të jetë vetëm me një 

bushtër dhe të ekzistojë mu tani. Kjo është jeta dhe 

asgjë tjetër, ai dhe ky mut bushtre. Bota e saj është 

e hollë dhe një vello e kaltër e ka mbështjellë 

diellin, sepse ajo dashuron në verbërim. 

Ai e lë veten të bjerë në një gropë dhe nuk mund të 

mërzitet më, nuk i kujtohet asnjë shkak. Po, ndoshta, 

për të pasur një ditë tjetër, për mundësinë për ta 

pasur njëri-tjetrin dhe për ta gjetur atë qëllimin. E di 

që paraja është masa e gjallërisë dhe e pyet veten 

se sa vlerë paska. 

Bushtra e zezë ka sy të lëshuar që pikojnë pa 

pushim; ajo është aq e trishtë. Prek fytyrën e tij me 

një hundë të ftohtë dhe të lagësht, kërkon dashuri 

por ai është i zbrazët. Nuk është djalë i keq, vetëm 

i dhemb. I çalë, i rrahur dhe i mavijosur dhe nuk 

posedon asnjë qindarkë. “O kafsha ime me frymëmarrje 

erëkeqe”, thotë, “sa i lagësht je”, kur ajo 

qan mbi faqen e tij. Por kjo është në rregull sepse 

kripa për të ka shije të ëmbël. Kështu duan bushtrat. 

Ai është kauboj. 

Lëkundet mbi krahët e tij, i njollosur me baltë, mendon 

që e ka detyrën të jetoj dhe të mos vdesë në 

një pellg. Qan në fytyrën e perëndisë së tij, përsëri 

u mashtrua. Nuk ka siguri për jetë pas vdekjes. 

Ka ende disa budallenj këtu që i besojnë rendit të 

parajsës dhe ferrit. Ai mendon që e di më mirë, 

dridhet me mendimin, ndoshta kjo është, bojëkafe, 

e lagësht dhe e hirtë. Shpreson që mund të arrijë 

një vend të ri dhe më të mirë, të vazhdojë me gjithë 

degët që e trembin.

Vdekje dhe kolerë! Po të dinte vetëm që bushtra 

e tij e zezë i di të gjitha, që jeta është dashuri dhe 

jo ditët e tij të numëruara në minuta dhe hapa. 

Ndoshta e pret e fshehur nga poshtë, sepse çdo 

hap i drejtohet dashurisë, e cila, mendon, varet nga 

litari i saj dikur rrugës, kështu që lëkundet përpara 

dhe prapa, i lehtësuar që kjo bushtër e mallkuar 

qenka me të, e do verbërisht, kështu që ai mund të 

zhytet më poshtë në hapat e tij. 

III. 

Kauboji është frigjid dhe i ftohur deri në asht. 

Shan drejt qiellit: “Mos mendo që mund të më 

vrasës, do të të qëlloj më parë!” 

Ia drejton pistoletën e tij, qëllon një re. 

Bum! 

“Kështu do të të bëj shkrumb nëse vetëm përpiqesh.” 

Lëkundet mbi një gur, përpara e prapa, duke belbëzuar 

me vete “qifsha mutin e armikut”. 

Ka gangrenë në një gisht të dorës dhe një gisht të 

këmbës. 

Më vonë bëhet emocional, kjo verë është tepër e 

ëmbël. 

I flet bushtrës së stëruritur, dhe syri i saj bojëkafe 

pluskon. 

“A të të tregoj pafajësinë time?” 

Por nuk përgjigjet, gjuha e saj është tepër e ënjtur. 

“Ç’është kjo foshnje, ji një grua! Unë dhe ti, ne jemi 

si zëri i daulles afrikane!” 

Natën ai bisedon me Zotin. 

“Ji i mirë me mua, dakord? 

Trajtomë me kujdes, mos më torturo! 

“Premtoj të mos pihem, të mbesë i thatë, dhe urrej 

tokë të thatë.” 

Por as Zoti nuk përgjigjet. 

Hidhet mbi këmbët e tij me duar plot brenga që 

dridhen. 

“Qoftë e mallkuar!”, i është thyer zemra. 

E zbath gjoksin e tij dhe e qëllon me grusht. 

“A të besoj në uljen në të kërrusurin injorant?” 

Në rënien e shpejtë kap një grusht balte 

vetëm për të parë se si zhduket në vorbull. 

Ngre tri taste. 

Vum... 



Mbyllja e sistemit, 

ndoshta ka vdekur për bukë tepër gjatë. 

E merr veten në dritën depërtuese të diellit, 

hidhet mbi këmbët e tij dhe kap një vizion me afat 

të skaduar. 

Ia zbut nervat; një mizë vjen e pushon mbi supin e 

tij. 

I thotë që është në rregull të jetë këtu, 

që duhet t’i japë vetes pak hapësirë manovruese, 

që jeta është krijim, 

që është krijim gjithandej, 

që njeriu jeton ashtu si mendon, 

që është e pamundur të mos krijosh, 

qoftë edhe në gjumë. 

Kështu qëllon mbi trurin e tij. 

Una Lóa / Una B. Sigurðardóttir 

Rejkjavik, Islandë 2010

Thór STEFÁNSSON 

(ISLANDË) 

Thór Stefánsson, i lindur në Rejkjavik më 

1949, ka botuar nëntë libra origjinalë 

poezie prej vitit 1989. Gjithashtu, ka 

përkthyer pesë libra të poetit frankofon 

Guillevic në islandisht, si dhe antologji 

poetësh frankofonë nga Kebek, Belgjikë 

dhe Afrikë. Më 2004 u botua antologjia 

e tij e poezisë islandeze në frëngjisht në 

Kebek dhe në Francë, 25 poètes islandais 

d’aujourd’hui (25 poetë të sotshëm islandezë) (Écrits des 

Forges, Temps des Cerises). 

Thór ka studiuar letërsi të përgjithshme në Paris dhe ka dhënë 

mësim të frëngjishtes dhe islandishtes në Islandë dhe në Francë. 

Tani jep mësime frëngjisht nëpërmjet internetit prej një gjimnazi 

në Rejkiavik. 

Thór ka redaktuar fjalorë frëngjisht-islandisht dhe është autori i 

një gramatike të gjuhës frënge për nxënës islandezë. 

IV 

1 

Nuk ka gjë për t’u penduar. 

Ndarja jonë zgjon 

premtime ribashkimi. 

Pa praninë tënde 

jam i kënaqur me dëshirën. 

Qejfi a barazohet ndonjëherë 

me një pritje të mirë? 

2 

Takimet tona japin gjithmonë kënaqësi 

Nganjëherë megjithatë 

jemi bashkë për vite me radhë 

pa vënë re. 

Shumëfishimi i jetës 

është tepër për një mendje,


çasteve u duhet paqe 

për t’u ndezur 

në sytë tanë 

që zjarret të flakërojnë 

në shpirtin tonë. 

3 

Zemra ime rreh 

e pjerrët si qielli 

në gjoksin tim. 

Dielli yt rri 

vazhdimisht 

në majën e saj 

nëpër ditët e mesdimrit 

duke ndriçuar rëniet e natës 

përmbi ne. 

4 

Po dashuria 

në gjithë këtë rrënim? 

I shkruaj emrat tanë 

mbi një copë letre 

dhe tinëzisht 

ta kaloj ty 

me zemër të shpuar. 

5 

Dashuria nuk 

çngjyroset.. 

Rrjedh përpara 

me kërcënim, 

gërmon një shtrat të thellë, 

kërcen në një ujëvarë të lartë. 

Kush do të vazhdonte me not 

në ujëra të qetë?

6 

Në dritën tonë vendos sy 

në ngjyrat e dashurisë sime, 

ndonëse nuk posedoj dot kurrë 

gjithçka atje që është e mrekullueshme. 

Vetëm emri yt do të mjaftojë 

për ushqimin e veshit tim. 

Muzika e tij është më i dëlirë 

se të gjitha daullet që dëgjoj. 

Aura juaj ka një 

ngrohtësi të mrekullueshme. 

Por si mund të arrij të gjej 

një pjesë në karmën tënde? 

7 

Shpirtrat preken 

dhe trupi harrohet 

sepse është. 

Ankthi dridhet 

midis yjeve 

dhe skuqet në firmament. 

Bukuria shfaqet 

në sytë e tu. 

Ja ku banoj. 

8 

Në këtë verë plot diell, 

besnikëria ka 

krahë të çelur 

dhe nën të dy është era. 

Dhe fluturojmë 

me zemra të gëzuara 

në drejtime të ndryshme. 

9 

Zoti është tre në një. 

Dashuria është dy në një. 

Njeriu është një. 



10 

Dashuria 

na mëson 

të jetojmë. 

Jeta 

na mëson 

të dashurojmë.

Agron TUFA 

(SHQIPËRI) 

Agron Tufa u lind me më 1967, në Dibër. 

Poet, prozator, përkthyes dhe studiues i 

letërsisë. Ka studiuar në Universitetin e 

Tiranës për Gjuhë dhe Letërsi, mandej i 

thelloi studimet në Institutin “Gorki” dhe 

studimet pasuniversitare - në Institutin 

e Kulturave Evropiane në Moskë, ku ka 

mbrojtur titullin “Master” për filozofi arti 

me tezën “Mistika e origjinalit”. Është profesor i letërsisë së huaj 

të shekullit XX në Fakultetin filologjik të Universitetit të Tiranës, 

doktor i shkencave filologjike. 

Ka botuar vëllimet me poezi “Aty tek portat Skee” (1996); “Rrethinat 

e Atlantidës” (2002); “Avangardë engjëjsh” (2005); “Fryma 

mbi ujëra” (2007); vëllimin me ese të zgjedhura “Janusi qindfytyrësh” 

(2004); romanet – “Dueli” (1998); “Fabula rasa” (2005); 

“Mërkuna e zezë” (2005), “Tenxherja”. Vëllimi me proza të 

shkurtëra “Thembra e Akcilit”. Libri i tij i fundit me ese dhe studime 

letrare është “Kuja e Mnemozinës” (2010). Është përkthyes 

nga rusishtja i poetëve, prozatorëve dhe studiuesve si Josif Brodskij, 

Osip Mandelshtam, Anna Ahmatova, Marina Cvjetajeva, Boris 

Pasternak, Danill Harms, Olga Sjedakova, Vladimir Nabokov, 

Vladimir Propp, Roman Jakobson, Boris Ejhenbaum, Jurij Llotman, 

E. Zamjatin etj. 

Krijimtaria e tij letrare, poezia dhe proza, janë botuar në antologji 

dhe revista të ndryshme europiane. Tufa është vlerësuar 

me çmime të rëndësishme letrare kombëtare e ndërkombëtare. 

Agron Tufa është fituesi i çmimit letrar Kombëtar “Penda e Argjendtë” 

2004 për romanin më të mirë “Fabula rasa”, ndërsa për 

vitin 2009 ai fitoi “Çmimin e Madh/ Grand Prize” për tërësinë e 

veprave letrare me motivin: “Për stilin, gjuhën, ndjeshmërinë dhe 

risitë që sjell në poezinë dhe prozën shqipe”. 

THARANTHULL 

Lavde t’urryera për atë hymn të zi 

Që end krijimtarinë ndër mijëra fije t’helmëta! 

Koha bëhet rreng, vetëvrasje dhe pusi 

Dhe hapësirat njomen me pika fatesh t’njelmëta. 

O gjeometri e vdekjes, o art mekanik - 

Shartesë arkitekture me manifakturë! 

Përmasat bashkëpunojnë të japin një çikrik,


Që ngre realitete të vdekura në pëlhurë. 

Shtator 2010 

TABERNAKULL 

Mbas kaq stinësh letargjie zënë të zgjojnë ethe 

dëbore. 

Fij’ e kohës së ndërpreme bën me veten qark të 

akullt. 

Rreh të rendësh rrotull vendesh në lëvizje rrotullore... 

Rreh të shpleksësh (të mos çmendesh), një shajni që 

shtjellet vagullt. 

Herëdokur me çap të frikun ti zbret shkallët parandjenjash; 

Dron se t’fton një festë e fshehtë me festarë të 

gdhendun n’akull, 

Dron se zbritja asht një kamë që gabon kujtesën 

shenjash... 

Por prek fundin! Ke ndezë dritën... fillikat në tabernakull! 

Tash nuk shmangesh... s’i ik dot... Gjëmon zemra e 

bodrumit. 

Si ke mundë me mugullue rrënjëthellë te kjo masakër? 

Cili qenka fruti yt? Çfarë mbëltimi vallë e mbrujti? 

Plojë statujash trashëgimi! Muret skuqin gjak të 

kaltër... 

Muret skuqin si këmisha e të vramit, që s’gjen 

paqë; 

Nuk i zbeh harresë e bardhë! Andrrat si shërbet 

gëlqereje – 

Nuk mbajnë dot... suvaja shembet dhe, ndërkaq, 

Kish me kthye, herëdokur, zemërgur, mes k’saj 

mizerjeje. 

Maj 2009 

ELEGJI PËR DRITËN 

Ka nisë me u zhburgosë drita: çdo rrezë 

Me pingrrimë çan e then qafën si fyell kristali ndër 

gurë

Ku majmet e panjohuna me bojën e vet. 

Si bukë e ardhun, e mbrueme shekave t’errta - 

Drita ka nisë me teptisë. 

Dheu asht i lagësht, qielli - i vramë; 

Ftyrpremë dergjen buzëprroni krenja t’paqarta 

ushtarësh 

Kërleshun me rrajë drandofillash. 

Gurgullon i çartun hamendjesh 

Uji i shterrun qyshkur. 

Ka nisë me u zhburgosë drita, 

Me u rrëxue përjashtë - 

Thes i artë me kashtë 

Prej frëngjive picirrake t’ksollës. 

Me mendje ngarend dhe e prek, 

Ngarend dhe e prek, 

E puth me buzët me bojë 

Kambanën në ag. 

Tue qa me gjys ngashrime falem: 

“Lavde, Zotynë, për dritën 

që na e ep ma të madhe se Ndriçuesin!” 

E dallgë mbas dallge, dallgë mbas dallge 

Tue e lpi si kurmin e Afërditës 

E shtyn terrin me fshesë 

Deri kur drita kapet për majë. 

Prill 2010 

ZOTI I HISTORISË 

Lulja që shpërthen në hanë, 

Pllenon hapsinat yjore me polenin e saj: 

Përfund oqeanesh ka rranjë. 

Vikingët dhe Kertesi, 

Atila dhe Kolombi, 

Djega e Adolfit të ri 

Dhe ai burri, të cilit s’ia vari e dashtuna 

Në të tashmen e përjetshme si mundësi dëshire... 

Vizione, imagjinata, delire - 



Rrethanorë vendi, rrethanorë mënyre, 

Nuk i zhbin thëllimi, nuk i shkrumbon vapa - 

Rranjë kanë të gjitha - 

Rranjë tash e para, 

Rranjë tash e mbrapa. 

Prore nuk men ajo dorë 

Me infuzion qiellor 

Mbi farën tokësore 

Rriten savane me bëma 

Zgjaten zakosa mortore 

Mos lumi i Heraklitit ka qenë prej klorofili? 

Prill 2010 

NJERIU KUR ND’RRON JETË… 

Njeriu kur nd’rron jetë dhe ikën përmatanë 

Një pemë të padukshme e mbjell në shpirtrat tanë. 

Rrjedh rëra e durimit, kapicë mbi vite -vitet, 

Topitur marramendjesh dhe pem’ e dhimbjes rritet 

Me mish e moshë vullneti, si det që shungullon - 

Suvalë e shkumëzuar dhe i vetvetes hon 

Së thelli vet’përpirë... A kemi ndërruar ujë? 

Ka mugulluar gjethe dhe pema e pabujë... 

Dhe shtat’ i saj, dhe degët, që hovin midis resh 

Harlisur janë pa bza, të lira, jashtë nesh 

Dhe vjen një grimëkohë kur koha pezullohet; 

Si një narciz i zi, që vetë vetadhurohet 

Befas plas pasqyra prej lotit në thërrmim. 

Shfytyrohet pamja. Shterron dhe çdo kuptim 

Që kinse kish pasë qenë, që kinse kish pasë 

peshë... 

Si rrobë lebrozësh vetja vetveten ngutaz zhvesh 

Dhe mbetesh krejt cullak me pemën kundruall - 

Pa ditë në e mëkove përthellë teje nën zhguall,

Pa ditë se ke mëkuar një pemë të tillë mosdije, 

Pa ditë se ke gjalluar përposh saj, nën hije 

Rrug’timi yt s’ka qenë pos arrati nga brenga... 

Sa rrathë të majmë pikëllimesh fsheh ky trung 

përbrenda? 


Athanase 

VANTCHEV DE THRACY 

(FRANCË) 

Athanase Vantchev de Thracy është pa 

dyshim njëri nga poetët më të mëdhenj 

bashkëkohës francezë. I lindur më 3 

janar 1940, në Haskovo të Bullgarisë, ky 

poliglot me kulturë të jashtëzakonshme 

ndjek për shtatëmbëdhjetë vjet me radhë 

studime të larta në disa nga universitetet 

më të njohura të Evropës, ku ai fiton njohuri 

të thella për poezinë botërore. 

Athanase Vantchev de Thracy është autor i 28 përmbledhjeve me 

poezi (të shkruara në varg klasik dhe të lirë), ku ai përdor gjithë 

spektrin e prozodisë : epopenë, odën, sonetin, bukoliket, idilet, 

pastoralet, baladat, elegjitë, rondon, satirën, hymin, épigramin, 

epitafin etj. Ai ka publikuar gjithashtu një numër monografish si 

dhe punimin e doktoraturës, Simbolika e dritës në poezinë e Paul 

Verlaine-it. Në bullgarisht, ai shkruan një studim për shkrimtarin 

epikurian Pétrone, të mbiquajtur Petronius Arbiter elegantiaru, i 

preferuari i Neron-it, autor i romanit Satirikon, si dhe një studim 

në gjuhën ruse me titull Poetika dhe metafizika në veprën e Dostojevskit. 

Duke qenë një njohës shumë i mirë i antikitetit, Athanase Vantchev 

de Thracy shkruan mjaft artikuj për poezinë greke e latine. Kurse 

gjatë qëndrimit të tij prej dy vjetësh në Tunizi, ai boton njëra pas 

tjetrës tri vepra kushtuar dy qytezave punike tuniziane : Monastir- 

Ruspina – ana e tejdukshme, El-Djem-Thysdrus – i fejuari i kaltërsisë 

dhe Mozaikët e qytetit të Thysdrus-it. 

Ai studion për shumë vite me radhë islamin dhe vendet e Lindjes 

si Sirinë, Turqinë, Libanin, Arabinë Saudite, Jordaninë, Irakun, 

Egjiptin, Marokun, Tunizinë, Mauritaninë dhe Taxhikistanin, ku 

kalon edhe një pjesë të jetës së tij. Në këtë periudhë, ai përshtat 

në gjuhën frënge veprën historike të Mustafa Tlass-it Zenobie, 

mbretëresha e Palmyre-it. 

Ai qëdron gjithashtu dy vjet në Rusi (1993-1994) për të studiuar 

poezinë ruse. Përkthyes i një plejade të tërë poetësh, Athanase 

Vantchev de Thracy është nderuar me shumë çmime letrare e 

ndërkombëtare, midis të cilëve me Çmimin e Madh Ndërkombëtar 

të Poezisë Solenzara. Ai është laureat i Akademisë Franceze, 

anëtar i Akademisë Evropiane të Shkencave, Arteve dhe të Letërsisë, 

Docteur honoris causa i Universitit të Veliko Tarnovo-s, në 

Bullgari, laureat i Ministrisë së Punëve të Jashtme të Francës, 

anëtar i P.E.N Club-it francez, i Shoqatës së Shkrimtarëve francezë 

si dhe i Shtëpisë së Shkrimtarëve dhe të letërsisë në Francë. Poezitë 

e tij janë përkthyer në shumë gjuhë të huaja.


Ai botoi këto vëllime poetike: 

- Flakërime (1970), Hije e marrëzi (1971),- Polyhymnia 

(1981), Libri i transparencave (1981), 

Orë e Stinë (1981),Ti, Virgjëreshë e zjarrit (1985), 

ribotuar më 2001 dhe 2002, Oaz, fytyra drite 

(1986), Strofa pentacorde(1986), Animula vagula, 

blandula (1986), Sonetet e Damaskut (1987), Elozh 

drite (1987), Libër për oktavat (1987), Leptis-Minor 

(sonete romane), Përmbi Fjalët (1988), Anamnezë 

(1991), ribotim i zgjeruar(2006), Vetmia e Tridhjetë 

(1992), Trallisje, pasuar nga Shkëlqimet (1992), 

Këngë homofonike (1997), Zëra të bukur antikë 

(2000), Befas, një drithërimë engjëllore (2000), 

Momente përjetësie (2001), Anale dhe përshpirtje 

(2002, Epopteia ( Soditje sublime) 2003, Elegji 

(2003), Ora e Nëntë (2004), Mëshirë, o Zot (2005), 

Kështu bëhen njerëzit (2006), Dhe deti kthehej në 

këngë (2007). 

DHEMBSHURI 

Carolina di Gregorio-s 

Sa i kthjellët është ky mëngjes, e ëmbla ime, Carolina, 

Këtë e dinë edhe trishtilat që luajnë 

Kukafshehtas me flladin si pëlhurë xixëlluese. 

Zëra fëmijësh gjallojnë lumturisht rrugëve 

E shpërthejnë si kambana kristali 

Në ajrin e tejdukshëm. 

E qeshur, ti shtrin nga dritarja krahët e tu të brishtë 

drejt gëzimit të padukshëm 

Nga kraharorët e tyre fërgëllues, 

Dhe ndjesitë e tua, nën puthjet e pastërvitura 

Të diellit adoleshent 

Rezonojnë si kordat 

E harpës! 

Mos u përkul më tepër drejt 

Hapësirës së dritares, 

Engjëlli im i Bukurisë ! 

Ti mund të biesh në greminë 

Nga zemra ime, ku vetëm ti, 

Në këtë pranverë të qeshur, 

E veshur me zefir e trëndafil, 

Mbretëron si Afërditë, 

E madhe, e panënshtruar, 

Perëndeshë e pashoqe

E Bukurisë, e Dashurisë 

Dhe e Dhembshurisë ! 

Paris, e martë, më 24 shkurt 2004 

FJALË KALTËRSIE 

Stephen-it 

« Kërkoj pa pushim sytë e asaj 

Që ishte për mua aq e bukur » 

Perandori Wou 

Ne e donim detin, valët et qeta të ujit 

Gjelbërimin mahnitës të fushave e kodrinave Librin 

e qetësisë dhe muzikën hyjnore Të vargjeve të Teokritit 

në hije të pemëve lulëbardha 

Fleurigny – Touques, këtë të martë të 1 janarit 2008 

HYR DHE NDIZE DRITËN 

« My God, what is a heart? » 

George Herbert-it (1593-1633) 

Hyr et ndize dritën dhe qesh ! Kënga e ëmbël et 

natës pranverore hyn edhe ajo Në shtëpi, plot me 

lule të kuqe e të kaltra. 

Përse je kaq e frymëzuar, kaq e lehtë ? Përse fustani 

yt vallëzon nëpër kadifen e qetësisë Me një ëndërr 

lumturie të thurur kaq bukur ? 

A ëndërron ti për parfume ngacmuese Që t’i bëjnë 

lëvizjet e tua kundërmonjëse Dhe perdet të dridhen 

nga fryma e kohës Si fletët që bien nga plepat e 

vjetër ? 

A do ta ndërroje ti aromën e butë të një peme, 

Me fëshfërimën e ndrojtur të qershive ? 

E Dashur, sa e dua këtë lumturi 

Që buron prej trupit tënd, 

Si një fllad i ardhur nga deti 

Që shkon drejt pyllit me pisha! 

Hajde, të lutem, të më mësosh 

Artin e harmonisë me dritën e qiellit, 

Gramatikën e dashurisë së bimëve të gjalla, 



Dhe kuptimin e yjeve të ndezur në zemër. 

Jam shumë i lodhur ! 

Por shpirti im kërkon të flasë pa pushim 

Gjuhën e virgjër të lëndinave 

Dhe të deshifrojë fshehtësitë 

E « Tablettes de buis d’Apronenia Avitia ! » 

Më thuaj se me çfarë lloj arti të pashprehur 

Dashuria i zhvendos pa pushim kufijtë 

Ndërsa unë, i harruar në melankolinë time, 

Dëgjoj këngë që më ngjajnë me ato të mëllenjave ! 

Thuamë, pra, shpirt im, 

What is a heart ? 

Në Paris, këtë të diel të 6 shkurtit, Anno Christi 2005 

TRI PSHERËTIMA 

E çfarë mund t’ju them më qartë se këto fjalë: 

Koha është e mirë në pemishten e paqtë të kumbullave, 

Le të pushojmë këtu, të mbështetur në lëvoren e 

tyre të butë. 

* 

Një grua me freskore fildishi tund flokët e saj 

Nën shiun e petaleve. Ajo këndon. Ajo hesht. 

Çfarë shprehin fjalët e saj ? Çfarë fsheh heshtja e 

saj e bukur ? 

* 

Melodi e heshtur e meshkujve të bletëve, 

Këngë elegjiake et bletëve, përsipër 

Shtëpisë sime, plot me miq që qeshin e më duan. 

(Vjersha të shkurtra nga vëllimi me poezi Momente 

përjetësie, 2001) 

Përktheu Gjovalin Kola

Ndue UKAJ 

(KOSOVË) 

Ndue Ukaj (1977) u lind në Stubëll të 

Epërme, Komune e Vitisë. 

Ka kryer studimet për letërsi dhe gjuhë 

shqipe në Fakultetin e Filologjisë në 

Universitetin e Prishtinës, ku ka ndjekur 

edhe studimet e magjistraturës. Ka qenë 

editor i revistës për art, kulturë e shoqëri 

“Identiteti” (2001-2002) që është botuar 

në Prishtinë. Ka bashkëpunuar dhe 

bashkëpunon me periodikun letrar shqiptar. Tekstet e tij letrare, 

eseistike, publicistike janë botuar në Shqipëri, Kosovë, Mal të 

Zi, Maqedoni, diasporë dhe më gjerë. Ndërsa shumë tekste të 

natyrës së diskursit politik janë përkthyer e komentuar, edhe në 

media ndërkombëtare. 

Gjatë kohës së okupimit serb dhe pas luftës në Kosovë, Ukaj ka 

qenë aktiv në jetën politike të Kosovë. Ndërsa viteve të fundit ka 

jetuar përkohësisht ne Suedi, ku ka ndjekur disa kurse. 

Është redaktor dhe recensent i dhjetëra librave, autorë i shumë 

parathënieve, pasthënieve. 

Më 2004 ka botuar librin “Diskursi biblik në letërsinë shqipe” 

(AIKD, Prishtinë). 

Është i përfshirë në disa libra dhe antologji të poezisë shqipe. 

Po ashtu, është përfshirë në antologjinë shqip-rumanisht, shtatë 

poet shqiptar dhe shtatë rumun, Bukuria e bukurive” “Frumusetea 

frumusetilor “, Bukuresht(2008). 

Me 2008 ka botuar librin“Ujëvarat e metaforave”. 

Ndue Ukaj shkruan poezi, prozë, eseistikë, kritikë letrare dhe 

publicistikë. 

GODO NUK VJEN 

Është shi, rruga nga Irlanda është e pakalueshme 

Deti nuk kapërcehet me hapa të vegjël, netëve me shi 

Kur vetmia të përpinë si toka e plasaritur nga tërmeti 

Kur dhembja nuk ka kohë as deshifrime shkencore. 

Godo nuk vjen, është vonë, e ka molepsur pritja 

Në gjumë të rehatshëm, përkund ëndrrat e mija dhe tuat. 

Ai nuk vjen, as nën Pemën e Jetës as në teatrin e çudirave 

Bënë gjumin e pritjes që se kupton koha jote... koha jonë. 

Ti e pret, si nusja dhëndrin në shtratin e braktisur, 

E ëndërron krahëhapur tek të sjell thesin e mbështjell me ëndrra 

Ku ti fut duart butësisht, si nëpër flokët e dashura... prehesh aty 

Dhe lyp ëndrrën tënde, që ngatërrohet nëpër gishtërinjtë e gjatë. 

Papritur një pickim ta shtang turpin, dora fluturon nga thesi.


Ti fshin ballin dhe kupton se Godo nuk erdh, as 

shikimi i tij enigmatik. 

Prapëseprapë nuk bindesh se ëndrra jote u fut në 

thes. 

U lidh nyje e përjetshme si ardhja e Godosë. 

Papritur kalon përtej lumit të fjalëve që ec furishëm 

Si hapat e tu nëpër ëndrra plotë çudira drejtë rojeve 

të kohës 

Që bëjnë zhurmën e jetës në ëndrrën e pritjes. 

Pranë rojeve të kohës 

Dhe kultivon shpresën se Godo megjithatë do të 

vjen. 

Godo nuk vjen, jo...! 

Ti qanë, qanë furishëm sa lotët të çelin një përrua 

Mes mollëzave tua dhe rrjedhës së tyre pa cak. 

Ku tiktaket e zemrës ndjehen sikur hapat e të panjohurit 

Në natën e zezë si futa kur troket hidhërimi 

Në të cilën edhe Godo do të merrte në thua dhe 

përplasej keq. 

SHTEGTARI 

I mbledhur kruspull, njeriu i kohës sime 

Si guaskë e qitur baltës së zezë, 

Bredh në kërkim të kohës. 

Të cilën s’e njeh askush, e as ai. 

I përhumbur, me mitin e rikthimit që i vlon në kokë, 

Përshkon botën rreth e qark, 

S’ është Odise, nuk ka Itakë që e kërkon. 

E di se Penelopa dënesët n’shtrat e dashuruar si 

kurrë më parë. 

Çdo mugëtire, kur qetësia e kafshon. 

I patrembur me kokën e mbushur pasione. 

E grushtet përplot kujtime që i vlojnë si ujë n’zjarr 

Ai bredh meridianëve t’ rruzullimit 

Pa harta e kufij, pa emër e kohë 

Si zog lajmëtar, shtegtari 

Rrapëllin nëpër kohë, lexon e rilexon. 

E mashtron vetën pafundësisht 

Duke i numëruar shekujt nëpër gishtërinj. 

Pastaj kalon detin e kuq n’ këmbë. 

Atje nuk është më Nazareti,

As Toka e Premtuar. Trishtohet! 

Është një kala e mbushur me mite vdekëtare. 

I zhgënjyer. 

I ngrati, kthehet vrap nëpër detin e ngrirë. 

Numëron edhe njëherë vitet e jetës. 

Në ëndërr asnjë engjëll s’i lajmërohet. 

Është i vonuar shumë. 

Kthimi në atdheun e pasioneve është më i largët 

Se kujtimi për ditën e nisjes në shtegtimin e pafund! 

Mugëtira ikën, ikën edhe koha. 

Ai vrap ec duke ndjekur yllin e rikthimit. 

I cili shuhet bashkë me yllin që e përpijnë ca re të 

zeza. 

Dhe zbulimin e ëndrrës që kundërmon keq 

Diku ku tani s’e di ku? 

Shtegtari, një korb i kohës, 

Që vajton pa pushim në kërkim të vetvetes. 

Si vjeshta përkundet para gjumit dimëror. 

DALLGËT E KOHËS... 

Hemingway-ane 

Është një det i trazuar 

Dhe një plak që peshkon pa nda 

Me anijen e kohës së amshuar. 

Brigjet i kërkon pa pra. 

Një re e zezë e përcjell me hapa të harlisur 

Peshkun e jetës detit të dalldisur. 

Është një det i trazuar dhe shumë çudira ka 

Ka dhe një plakë që peshkon pa nda 

Dhe një vajzë të dashuruar 

Që peshkun e artë n’dorë dëshiron ta ka. 

Dhe ky det i trazuar 

Asnjëherë s’ ka qetësi 

Lufton fytas me jetën 

Një anije e sulmuar 

Nga shumë stuhi. 

Në thellësi të mistershme detit në stuhi 

Një peshkaqen i uritur kërcënon pa pra. 

Ndërsa një anije e prishur sfidon pa nda. 

Dimri i acartë e ngrinë detin gurë 

Dhe furtuna rritet nuk pushon kurrë. 

Plaku i harlisur s’e sheh më kohën rreth tij. 



Klith ankthshëm dhe numëron vitet nëpër gishtërinj 

Është natë e zezë deti s’ka qetësi. 

I dremitur nga peshkimi ndalet e mendon 

Është fundi i jetës, tani një gjë e kupton 

S’ kishte lindur për të qenë peshkatar njerëzish. 

As shkëmb për ndërtim. 

Mirëpo dhembshurinë për jetën e kthehu në lundrim. 

Janë ditë të ftohta akulli të trishton 

Brigjet janë të largëta s’ka dallgë që e shpëton. 

Anija e kohës e sfiduar lundron. 

Ajo tundet si era me plakun e topitur. 

Derisa dielli t’bjerë mbi det 

E vajza të kap peshkun, tej mase e uritur. 

Akuarium i kujtimeve i asht ba hije 

Gërmadhë e zemrës së mallëngjyer. 

Një strehë e madhe dhembshurie. 

Zoti im, dialogu im i së dielës është më i vetmuar 

Se nata e vjeshtës me furtuna dridhmuese 

Se tingëllima e katedrales që grish vetminë e zezë 

E ngreh zvarrë si viktimë kohësh klasike 

Dhe ngjyrat e piktorit që prehet prehrit të gruas së 

epshme 

I gdhirë me shikimin e humbur që i shëmbëllen 

Të dielës së dialogut tim me poezinë...!

Alisa VELAJ 

(SHQIPËRI) 

Alisa Velaj u lind në qytetin e Vlorës më 

nëntor 1982. Mbaroi studimet e larta 

për gjuhë-letersi shqipe në Universitetin 

e Tiranës më 2005. Gjatë viteve 2005- 

2008, kreu studimet universitare në katedrën 

e Letërsisë shqipe të Universitetit të 

Tiranës me temë “Katharsisi në prozën e 

Mitrush Kutelit”. 

Ka botuar dy libra me poezi: “Themelet 

e erës” (2006) dhe “Drejt ajrit” (2009). 

Është pedagoge e letërsisë shqipe në Universitetin “Alkeksandër 

Moisiu” në Durrës. 

RRËFENJË PELEGRINËSH 

Askush s’merr mundimin 

Ta dëgjojë rrëfenjën prej fillimit. 

Gjethja është gjethe 

Dhe pema është pemë. 

E gjelbra prore mbetet 

Iluzion pamor, 

A shtrat i drunjtë i pavetëdijes. 

Njëherë dashurova bredhin që s’ishte bredh 

Dhe tremba vetminë me degë kaltërsie. 

Pastaj aq shumë më lodhi pagjumësia, 

Sa rashë e lehtë pupël mbi kurora pemësh. 

E pikërisht këtu nis përralla, 

E asaj ç’ka pelegrinët të thanë për mua; 

Se njëherë paskam qenë krejt prej mishi, 

Por më pas-thurrin gjethnaje, 

Një natë shtatori humba aftësinë 

Që të ndiej afshet e kurmit tënd. 

E ftohtë si në gjenet e origjinës, 

Frymoj netëve nën hije qirinjsh 

Pa kuptuar kurrfarë gjëje 

Nga loja e brishtë e flakëzës. 

...Dhe rrëfenja mbaron çdo natë me hënë 

Kur ti i dehur nga lëbyrje trupash 

U falesh Venerave me fytyra të mjegullta. 

Pelegrin i trishtë 

I udhëve ku pemët s’kanë gjethe!


ABSTRAKSION 

Dhe hëna e njohu vetveten 

Kuptoi se dritën e merrte prej diellit. 

Unë, 

Unë dhimbja vjeshtake, 

S’kuptova asgjë… 

Vështrova veç gjethet që iknin prej meje 

Nën një ndriçim të hënës-pjepër. 

Pastaj, 

Pastaj nuk fola kurrë më! 

TË MBUSHESH ME TY 

për ty natyrisht 

Të mbushesh me ty 

është si te zbrazesh 

prej lulëzime kaktusesh 

që prarojnë shkretëtirën 

veç për një natë… 

I kam parë ato lule të vogla, të ndrojtura 

mëngjeseve në Arizona i kam pare, 

tek çelnin kopshtijeve 

të verdha, te kuqërremta. 

me petalet që varnin kokat 

herët në mëngjes 

e më janë dukur kaq te ngjashme me ty. 

Vetveten krahasoj me çdo kopsht shkretëtire 

pa mundur te rroj dot as pa zbrazjen tënde. 

Zbrazjen tënde të etshme 

të pangopur me ujëra 

si kjo rërë e verdhë 

e të tronditur me kthime të prajshme 

kthime të brishta… 

Ajme kaktuset e mia të trishta! 

Tiranë, shtator 2010

Burhanedin XHEMAILI 

(MAQEDONI) 

Burhanedin Xhemaili, lindi më 

28.02.1962 në fsh. Rramanli. Shkollën 

e mesme e kreu në Kumanovë, ndërsa 

Fakultetin Filologjik, dega “Gjuhë dhe 

Letërsi Shqipe” në Shkup. Ka punuar 

profesor i Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe 

në Shkollën e Mesme Ekonomike në 

Kumanovë, ndërsa tani është pranuar 

si këshilltar shtetëror në Ministrinë 

e Kulturës. Ka ushtruar detyrën e Kryeredaktorit të Revistës për 

Letërsi‚ Shkencë dhe Kulturë Doruntina, dhe të kryetarit të Klubit 

të Shkrimtarëve “Jehona e Karadakut” në Kumanovë. Ka botuar 

librat: “Drita e vonuar’’ (poezi 1993), “Frikë nga liria” (tregime) 

1994, “Portrete të djegura” (dramë) 1999, “Tingujt e jetës” (tregime) 

2001, “Kambanat e lirisë” (poezi) 2003, “Magjia moderne’’ 

(tregime dhe novela) 2005, “Rruga e ndjenjave”. 

FJALA E URTË SHQIPE 

Në kohën e heshtjes mortore 

vargjet në majë të gjuhës na i frenonin 

hijet e vdekta ngjyrë hiri 

dhe qentë me zgjebe 

që kafshonin pa lehur fare... 

Në atë kohë me zgjebe, 

djalli i heshtjes 

e vodhi orën e vërtetë me kambanare, 

dhe i ra shtatë herë pas shtatë orëve, 

për t’i shteruar zërat e zëshëm 

dhe për t’i ndrydhur e shtrydhur si limon i kalbur 

të dalldisurit 

që shfrynin pezmin kundër të keqes... 

“Qeni që nuk lehë të kafshon” 

tha fjala e urtë shqipe, 

prandaj kini kujdes 

kë po e ushqeni... 

Ndërsa koha e re frenuesit i shfrenoi 

duke i kurorëzuar me engjëjt e verdhë 

që dikur ishin vetëm hije të vdekta 

e tani po shiten shpëtimtarë të denjë 

dhe po na hapin dyert e mbyllura 

me gjemba 

që i mbyllën vetë...


HIQNI PRANGAT E PËRDITSHMËRISË 

Kur ra muzgu i amullisë, 

mbi mendjendriturit 

me koka të rënduara nga bezdia 

dhe kënga e qyqes mbi çati, 

u tretën shpresat e fundit 

për këngën e kamotshme të lirisë... 

Pastaj, kur ra edhe hija e maleve të djegura 

mbi urën e derdhur nga lumi rrëmbyes, 

të shkujdesurit i betonuan shenjat wudhëtreguese, 

e bota lakmitare i hapi dyert me rrëmbim 

për ta ngrënë njëri tjetrin 

sikur mjegulla e kohës së shkuar 

fanarët e pishtarëve 

të humanizmit 

dhe drejtësisë... 

Prandaj, 

hiqni prangat e përditshmërisë 

dhe ndërtoni ura të qëndrueshme 

që njerëzit të lëvizin 

sikur rrjedha e lumit të shpresave tona 

se bota nuk është ziliqare 

për njerëzit e devotshëm 

që rrezatojnë urtësi dhe mençuri... 

KËNGA E ZOGJVE TË HARLISUR... 

Në kohën e buzëmbrëmjeve të ndrydhta 

nuk dëgjohej kënga e zogjve të harlisur, 

as degët e mollës kuqe nuk valëviteshin 

në flladin pranveror... 

Ngjante, sikur të përmbytej jehona e furishme 

e heretikëve të padëgjueshëm 

në heshtjen e territ frenues 

dhe në shpatën e zjarrit djegës 

që të sosej vrulli 

dhe përkushtimi i trashëguar 

për ta ndërtuar piramidën 

e vlerave njerëzore 

edhe pse ky rrugëtim nuk do të ndalet kurrë...

NJË DITË... 

Kur do të takohesh me njerëzit 

brengëmbytur 

do të humbesh në rrugën 

që shpie udhëkryqeve moderne 

pa shenja dhe udhëtregues 

dhe do të triumfosh si humbës 

në udhëkryqin e jetës 

se rrugën e humbjes ke trazuar 

duke ëndërruar famën 

me përralla odave të lëna shkretë 

pa e çuar një gurë 

tek ura e kalimtarëve 

si shenjë e ekzistimit 

se në këtë botë mjerane 

me shkallë të drunjta 

mund të ngritesh majave rrëshqitëse 

por rrëshqitja të shpie në humnerë... 


PËRMBAJTJA 

Eva LIPSKA...................................................... 9 

ASGJË NUK ËSHTË E SIGURT 

NJOFTIM 

TESTAMENTI 

MËSOHU ME VDEKJEN 

DY LETRA 

NJË GJERMAN I RI NË TAKIMIN LETRAR 

SYRI I PETRITIT 

BURSISTËT E KOHËS 

ERICSSON, BIRI IM 

KLITHMA E MODËS 

KËTU 

SHTYPE ENTER 

DYQANET ZOOLOGJIKE 

ASKUSH 

QYTEZA BOTA 

KRAKOVI 

PLACEBO 

LLAFAZANIA E BOTËS 

Sadik BEJKO................................................... 23 

LETËR HAMURABIT 

NGA MURGARI I SHPELLËS ARAM 

NË KAÇUBËN E BRENGËS 

Ç’MBETI PA THËNË PËR DËSHMORËT 

HIJA E DHELPRËS SË KUQE 

Mario BELLIZZI................................................ 27 

LIRIJA 

DIMRI I MËRGIMIT 

DRAGOI DHE KUÇEDRA 

NË PRAK 

Naime BEQIRAJ.............................................. 29 

MAMIT 

MOTRA E HELIOSIT 

KAPROLLI 

Shaip BEQIRI.................................................. 33 

ORTEKU QË NGJITET 

SHKUPI 

BABAI 

MURI 

Silke Liria BLUMBACH..................................... 37 

TRIUMF 

DUKE PIRË ÇAJ 

NAFTË 

ISHULL 

GATEWAY TO GANGA 

Shaip EMËRLLAHU.......................................... 41 

UDHË PA KRYE

NJË DITË 

EDHE PSE TË PËRGJOHET BUZËQESHJA 

Nicole CAGE - FLORENTINY............................ 45 

UNË, BOTA 

KY VEND QË DUA 

VENDI I ATJESHËM 

Jennifer GREENE............................................ 49 

PËR TY 

AFËR 

PENDË 

Biba ISMAIL.................................................... 53 

NORDIA 

RRASKAPITJE 

UHËTIM 

Eugeniusz KASJANOWICZ.............................. 55 

ÇDO GUR 

KUR LARGOHEM NGA QYTETI IM 

JAM PJESË E KOZMOSIT 

MË MBAJ 

Roman KISJOV................................................ 57 

POET I LINDUR 

POETI MUNDET 

BARIU 

Sadik KRASNIQI............................................. 61 

FYTYRA E NËNËS 

EPITAF 

KUJTIM I SHASTISUR 

PAS SHUME SHIRAVE 

Nina MALINOVSKI......................................... 63 

NDOSHTA GJITHÇKA 

DO TË MBAROJË MIRË 

Vladimir MARTINOVSKI.................................. 67 

MES DY MUZEVE HOLANDEZE 

YJËSI TË REJA 

ÇASTI NË KULM 

Mexhid MEHMETI............................................ 73 

METAFORË E ZBRAZUR 

PARADOKSALE 

KOPSHT I ÇUDITSHËM 

PEIZAZH I NGRIRË 

Poli MUKANOVA............................................ 77 

NJË QERSHORI 

ÇASTE NË NJË KUTI SHKREPËSE 

HOMO FABER 

PORTRET 

Giuseppe NAPOLITANO................................. 81 

KËSHTJELLARJA IME E VOGËL 

TË KAM KËRKUAR

VITE QË VRAPOJNË 

Amir OR......................................................... 85 

DISA THONË 

NJË KORRIGJIM 

EPITAF 

Lediana PAJA.................................................. 87 

SI VALË E DETIT... 

Ç’TË BËJ ME TY ZOT? 

NUK MUND TA GËNJESH DHIMBJEN 

REKLAMA 

HELLO… 

MË LINI 

MBRËMJA 

Aleksandar PROKOPIEV................................... 91 

POEZI HAIKU 

Ibraim QAZIMI............................................... 95 

EPILOG 

MADHËSHTI LEGALE 

MBASE 

BETEJË TROJANE 

Azur SALIHOVIÇ............................................. 97 

FLUTURA DHE PËRBINDËSHI 

DASHURIA NUK NJEH KUFI 

MMH OSE DALLGË DRITE 

DHEMBJA PO ZHDUKET 

Mazllum SANEJA.......................................... 101 

LUTJE 

E SHKRUAR NATËN 

LUTJA E NETËVE TË PAGJUMË 

VETËM FILLIKAT 

Una Lóa / Una B SIGURÐARDÓTTIR.............. 105 

KAUBOJI DHE BUSHTRA E TIJ E ZEZË 

I, II DHE III 

Thór STEFÁNSSON....................................... 109 

IV 

Agron TUFA.................................................. 113 

THARANTHULL 

TABERNAKULL 

ELEGJI PËR DRITËN 

ZOTI I HISTORISË 

NJERIU KUR ND’RRON JETË… 

Athanase VANTCHEV DE THRACY................. 119 

DHEMBSHURI 

FJALË KALTËRSIE 

HYR DHE NDIZE DRITËN 

TRI PSHERËTIMA 

Ndue UKAJ................................................... 123 

GODO NUK VJEN

SHTEGTARI 

DALLGËT E KOHËS... 

Alisa VELAJ................................................... 127 

RRËFENJË PELEGRINËSH 

ABSTRAKSION 

TË MBUSHESH ME TY 

Burhanedin XHEMAILI................................... 129 

FJALA E URTË SHQIPE 

HIQNI PRANGAT E PËRDITSHMËRISË 

KËNGA E ZOGJVE TË HARLISUR... 

NJË DITË...

Boton 

Manifestimi Letrar Ndërkombëtar 

“Ditët e Naimit” 

Tetovë 

Drejtor 


Lektor 

Ekrem AJRULI 

www.ditetenaimit.org 

Botimin e ndihmoi 

Ministria e Kulturës e R. Maqedonisë 

U shtyp më vitin 2010, në shtypshkronjën 

“ArbëriaDesign“, Tetovë. 

CIP - Katalogizimi në publikim 

Biblioteka popullore dhe universitare ‘Sveti Klimen Ohridski’, 

Shkup 

KËNGA E DETIT / (Përgatiti: Shaip Emërllahu; përktheu: Silke 

Liria Blumbach); 

Manifestimi Letrar Ndërkombëtar ’DITËT E NAIMIT’, - Tetovë, 

2010; 124 f.; ilustr. 20cm.- (Biblioteka ‘Meridiane poetike’) 

ISBN 978-608-65084-2-5 

Emërllahu, Shaip 

COBISS.MK – ID 84928778

Antologjia 2010 - “Ditët e Naimit” DITËT E NAIMIT

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?