Pobierz gazetkę Kocham Kampinos

ISSN 2080–5160 

6/2010 

Kocham Kampinos 

HORNÓWEK l IZABELIN l LASKI l MOŚCISKA l SIERAKÓW l TRUSKAW 

PISMO BEZ CENZURY, WYDAWANE ZE SKŁADEK MIESZKAŃCÓW 

kandydat 

na wójta gminy 

Izabelin 

Monika Grzesik

LASKI – mIeJSCe NIeZWYKłe 

Zakład dla Niewidomych w Laskach to miejsce wyjątkowe pod każdym 

względem. Jego niepowtarzalny urok, trwający nieprzerwanie 

od 1921 roku, stworzyli wyjątkowi założyciele i pensjonariusze. 

Powstał z daru serca w okolicznościach niezwykłych, stanowiących 

wyzwanie dla siły wiary, cudu miłości i naprawiania zła, jakiego możemy 

doświadczyć na drodze życia. Od pierwszego wejrzenia jestem 

urzeczony Zakładem dla Niewidomych i jego historią związaną z Izabelinem 

od prawie 100 lat. Postanowiłem je fotografować, kiedy 

tylko los pozwoli i przekazywać tę dokumentację dla potrzeb Zakładu. 

Fotografia przemyca dla oglądających cząstkę zatrzymanego 

czasu, pewien smak przemijania. Wyzwalający energię do działania. 

Ogarniają mnie w nim 

uczucia idealne do religijnego 

skupienia i remanentu 

duszy. 

W momencie składania pisma 

do druku dowiedzieliśmy 

się o śmierci pani Zofii 

Morawskiej, współtwórczyni 

dzieła Lasek, związanej 

z Zakładem począwszy od 

1930 roku, aż do 103 roku 

życia. Pierwszej kobiety w historii 

odznaczonej orderem 

Orła Białego za swą niestrudzoną 

pracę dla dzieci niewidomych. 

(ur. 13.11.1904 

– zm.15.10. 2010). 

Było mi dane poznać ludzi związanych z Zakładem dla Niewidomych. Zwyczajnych jak my 

i Wielkich Osobowości, którzy w atmosferze Lasek, żyli, pracowali i tworzyli magię tego miejsca. 

Miałem szczęście uwiecznić na zdjęciach kilka chwil z codziennego życia Zakładu ostatnich 

lat. Miejsc ważnych dla mnie od dziecka, dostępnych z bliska dopiero, gdy zamieszkaliśmy w Laskach. 

Niektóre z tych zdjęć być może Państwo znacie. Zachęcam wszystkich naszych mieszkańców 

do działania i pomagania innym. Wspólnie dla dobra ogółu. Doceńmy wielki wkład 

współtworzenia najnowszej historii Polski na naszym gminnym podwórku. 

Zakład dla Niewidomych to miejsce nieco zapomniane z jego ponadczasową misją, która 

trwa. Zbyt mało miejsca, aby przedstawić właściwie ten skrawek naszej gminy. Ale może dzięki 

tym kilku słowom zachęcę Państwa do bliższego poznania i refleksji. Bądźmy świadomi i dumni 

z takich miejsc i ludzi, którzy je stworzyli. 

Robert Wójcik 

mieszkaniec Lasek, z wykształcenia 

ekonomista, z pasji fotoreporter, czemu 

poświęcił większość zawodowego życia. 

Został laureatem w konkursie 

Grand Press Photo 2005 

w kategorii Ludzie. 

NAJWIĘKSZA PARTYZANCKA BITWA 

Kampinos to nie tylko puszcza, przyroda i łosie. To także historia największego zgrupowania partyzanckiego 

jakie działało podczas II Wojny Światowej. Historia Grupy Kampinos niemalże odeszła w niepamięć, warto więc 

ten temat nieco odkurzyć. Tym bardziej, że naszej miejscowości były terenem licznych bohaterskich walk. 

Początki konspiracji w Kampinosie rozpoczęły się już po klęsce kampanii 

wrześniowej. Wielu żołnierzy uszłych z niewoli dało początek 

konspiracji. Zaczęto od gromadzenia broni, ukrywanej w obliczu kapitulacji, 

by mogła służyć w bardziej dogodnych czasach. Zbierano 

też potajemnie materiał wybuchowy ze zbombardowanych magazynów 

pod Palmirami. 

W takiej właśnie akcji poległ pierwszy partyzant Józef Niegodzisz 

ps. „Józef II”. Ubezpieczał on furmankę wiozącą trotyl do 

Izabelina. Jechał rowerem ok. 100 metrów przed furmanką z bronią 

ukrytą za pazuchą. W Izabelinie, kiedy już wydawało się, że 

wszystko poszło dobrze, zjawił się patrol żandarmerii. Aby osłonić 

transport, „Józef II” rzucił się do ucieczki w las, ciągnąc za sobą 

żandarmów. Gdy wybiegł na otwartą polanę, niestety dosięgła 

go seria z automatu. Transport dotarł bezpiecznie. Ciało „Józefa 

II” żandarmi zmasakrowali i wrzucili do studni. Pod osłoną nocy 

koledzy z oddziału wydobyli ciało i pochowali na cmentarzu wojskowym 

w Laskach. Był to pierwszy partyzancki pogrzeb. 

W początkowym okresie organizacja ograniczała się do kilkunastoosobowych 

grup. Prowadzone akcje miały charakter dywersyjny. 

Niszczono niemieckie placówki, likwidowano donosicieli, a nie 

było to łatwe. Żandarmeria niemiecka miała posterunki w wielu 

miejscowościach i dysponowała bronią automatyczną oraz samochodami. 

W wielu wsiach byli też niemieccy osadnicy. Mieli oni 

broń i w razie zagrożenia organizowali się na kształt milicji. Tak 

więc pierwsze zbrojne akcje były bardzo niebezpieczne. Niekiedy 

trzeba było przejść wiele kilometrów pod osłoną nocy (obowiązywała 

godzina policyjna), a powrót często odbywał się już o brzasku. 

Zabierano zatem głównie krótką broń, gdyż karabinu nie dało 

się ukryć pod kurtką. Partyzanci przez cały okres działalności otaczali 

parasolem ochronnym miejscową ludność. Dzielili się zdobytym 

zaopatrzeniem, a jeśli tylko przyszła informacja, że do którejś 

wsi przybyli niemieccy żołnierze rekwirować żywność i inwentarz, 

natychmiast wyruszał oddział kawalerii, który szybko przeganiał 

najeźdźców. 

2 www.kochamkampinos.com.pl

O odwadze i determinacji partyzantów świadczyć może wydarzenie, 

które miało miejsce podczas próby zniszczenia mleczarni w Dziekanowie 

Niemieckim, która odbierała polskim rolnikom mleko. Niewielki 

oddział wyruszył na akcję, niestety pierwsza grupa, która wyszła już 

z lasu, na wysokości Dziekanowa natknęła się na Niemców. Zastrzelono 

jednego z nich, jednak pozostali podnieśli alarm i zorganizowali 

pościg. Do lasu było za daleko, a w otwartym polu broń krótka przeciw 

długiej była bez szans. Wtedy jeden z partyzantów ps. „Kot” odłączył 

się od grupy i ostrzeliwując się, ściągnął pościg na siebie. Jego koledzy 

uszli z życiem, ale otoczony „Kot” ostatnią kulę przeznaczył dla siebie... 

W szeregach partyzantów pojawiali się zdrajcy, stąd miały miejsce 

aresztowania. Jeden z nich – Antoni Zych doprowadził Gestapo z pobliskiego 

posterunku w Zaborowie, do domu dowódcy plutonu „Dęba II” 

przy ulicy Leśnej w Izabelinie. Tam właśnie znajdował się powstańczy 

skład broni. Plutonowego w domu nie było, więc rozwścieczeni 

Niemcy pobili jego siostrę i matkę, a że nie dowiedzieli się niczego, 

matkę „Dęba II”– Jadwigę Sznajder spalili żywcem w domu. Siostrę 

– Helenę ps. „Pokrzywa”, gestapowcy zabrali do Zaborowa. Sytuacja 

stała się bardzo poważna, bo „Pokrzywa” była łączniczką i gdyby sypnęła, 

cały rejon znalazłby się w rozsypce. Jednak ta dzielna kobieta 

nie powiedziała ani słowa, mimo że męczyli ją bardziej od innych. 

Niemcy bili ją tak długo, aż złamali jej kręgosłup... Pośmiertnie została 

odznaczona Krzyżem Walecznych. Podjęto próbę likwidacji zdrajcy. 

Według relacji świadków, kiedy partyzanci podeszli pod dom Zycha 

w Truskawiu, ten zastrzelił własną matkę, kiedy poszła otworzyć drzwi. 

Zych zdołał w ten sposób uciec i – choć postrzelony – przedostał się na 

posterunek do Zaborowa. Był to najcięższy okres dla Grupy Kampinos, 

represje i aresztowania trwały jeszcze długo. Ci, którym groziło zdekonspirowanie, 

przenosili się do lasu, gdzie mieszkali w ziemiankach. 

Wiosną 44 roku oddział „leśnych” był już spory. Na spotkanie 

z nimi wyruszyli z Warszawy żołnierze podziemia. W Sierakowie 

wpadli w śmiertelną zasadzkę. Grupa przebranych żandarmów 

uzbrojonych w broń automatyczną otworzyła do nich ogień. Niemcy 

rozkazali miejscowym położyć poległych w koleinach drogi, tak 

aby rozjechały ich wozy, po czym pośpiesznie udali się do Zaborowa, 

bojąc się spotkania z „leśnymi”. Poległym urządzono pogrzeb, 

w którym wzięła udział cała kompania, ciała przewieziono na wozach 

do pobliskich Lasek na cmentarz i tam pochowano. Nazajutrz 

żandarmi zjawili się w Sierakowie. Gdy dowiedzieli się o pogrzebie, 

rozkazali wykopać zmarłych i zakopać za murem cmentarza przy 

drodze. Zmarłych pochowano ponownie na cmentarzu dopiero po 

wojnie, aby uniknąć kolejnego bezczeszczenia zwłok. Ich bohaterską 

śmierć upamiętnia pomnik w Sierakowie. 

OPARCIe 

W LASKACH 

Tajny szpital, zorganizowany w Zakładzie dla Niewidomych, w chwili 

wybuchu Powstania był dobrze przygotowany na przyjęcie kilkudziesięciu 

osób. Tu właśnie trafili liczni ranni dowódcy tak, że szpital 

stał się wkrótce kwaterą dowództwa Grupy Kampinos współdziałającego 

powstańczą Warszawą. Z odległych terenów leśnych zwożono 

rannych żołnierzy do granicy lasu, skąd – w samej bieliźnie i bez 

broni – przenoszeni byli nocą na teren zakonspirowanego szpitala. 

Uczestniczyło w tym wielu niedowidzących ochotników – pensjo- 

nariuszy zakładu, którzy okazali się być urodzonymi pielęgniarzami. 

W pamięci powstańców zapisał się szczególnie 17-letni wówczas 

Stanisław Wrzeszcz, który z niebywała zręcznością obsługiwał 

rannych, a wieczorami czytywał im książki. Posługę duszpasterską 

niósł rannym kapelan szpitala – ks. Stefan Wyszyński ps. Radwan III. 

Późniejszy prymas Polski brał czynny udział w konspiracji, bywało, 

że na własnych rękach przenosił rannych do szpitala. Mobilizowały 

wszystkich słowa założycielki Lasek – matki Róży Czackiej: Przede 

wszystkim obowiązuje walka o wolność i tego wymaga Ojczyzna. 

NIePODLeGłA RZeCZPOSPOLITA 

KAmPINOSKA 

Od wiosny 44 roku Niemcy bali się już zapuszczać do lasu. Grupa 

Kampinos blokowała wszystkie główne drogi przez puszczę, uniemożliwiając 

wrogowi ewakuację ze stolicy pod osłoną lasu. Przez 

puszczę przebiegała droga łącząca dwa ważne dla Niemców punkty 

– Leszno i Modlin. Stała się ona dla nich niedostępna. 

Tak powstała „Niepodległa Rzeczpospolita Kampinoska” – teren 

całkowicie wolny od okupacji hitlerowskiej, skrawek wolnej Polski, 

trwający zaledwie dwa powstańcze miesiące. Izabelin, Laski, Sieraków, 

Truskaw znalazły się na tym terenie. Ludność przyjęła powstańców 

z radością, jako oczekiwanych od 1939 roku polskich 

żołnierzy niosących wolność. 

By zdobyć żywność dla ponad 2 000 ludzi i 700 koni, partyzanci 

przejmowali niemieckie składy żywności oraz bydło pędzone ze 

wschodu. W przebraniach niemieckich żandarmów przejmowali też 

całe konwoje z zaopatrzeniem, które jechały od Sochaczewa. Mobilność 

grup partyzantów i skuteczność ataków była tak duża, iż 

Niemcy byli przekonani, że mają do czynienia z 10 000 czy nawet 

20 000 ludźmi uzbrojonymi w działa, a nawet czołgi. 

Tymczasem w Warszawie coraz częściej mówiono o powstaniu, nadchodziły 

kolejne meldunki o klęskach wojsk niemieckich, a ludzie z nadzieją zaczynali 

patrzeć w przyszłość. W przededniu powstania partyzantów znacząco 

zasilił oddział ok. 1000 żołnierzy w polskich mundurach, z pełnym uzbrojeniem 

i końmi. Przybysze początkowo wzbudzili nieufność, jednak okazało się, 

że to żołnierze AK z Puszczy Stołpecko – Nalibockiej, przybyli z Wileńszczyzny, 

by tu podjąć walkę przeciwko hitlerowcom. Liczył się każdy człowiek i każda 

sztuka broni. A podczas 

Powstania Warszawskiego 

grupa Kampinos dwa 

razy słała pomoc walczącej 

Warszawie. Zniszczono 

Lotnisko Bielańskie 

(dziś na jego miejscu stoi 

Huta Warszawa), tak że 

do końca wojny Niemcy 

już go nie mogli używać. 

Przeprowadzono też atak 

na Dworzec Gdański, 

gdzie poniesiono ogromne 

straty. Dworzec był 

ufortyfikowany i bez broni 

pancernej była to niemalże 

samobójcza misja. 

www.kochamkampinos.com.pl 3

ZWYCIĘSTWO W TRUSKAWIU 

Żołnierze Kampinosu mieli powody do dumy. Mimo przewagi liczebnej 

wroga, broni pancernej i wsparcia lotniczego, kilkakrotnie 

odpierali oddziały niemieckie nacierające na Pociechę. Brawurową 

akcją Powstańców było rozbicie blisko 1000-osobowego oddziału 

RONA w Truskawiu, wysłanego w celu odcięcia walczącej Warszawy 

od puszczy. Nocą z 2 na 3-go września niewielki 80 osobowy 

odział AK wyposażony w pistolety maszynowe podkradł się do wsi. 

Zaskoczeni kompletnie ronowcy masowo ginęli pod ogniem partyzantów. 

W krótkiej walce zginęło ich ok 250. Eksplodowały także 

przybyłe zaledwie poprzedniego dnia wozy z amunicją. Była to największa 

klęska oddziałów RONA w powstaniu warszawskim i praktyczny 

koniec działalności bojowej tej organizacji. Morale żołnierzy 

dywizji SS-Galizien upadło na tyle, że Niemcy musieli ich rozbroić 

i zamknąć za drutami. Dla ludności cywilnej oznaczało to koniec 

udręki, gdyż formacja ta słynęła z gwałtów i rabunków. Zniesławiła 

się szczególnie zbrodniczymi pacyfikacjami na warszawskiej Ochocie 

w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego. 

Nadszedł jednak kres tych dni chwały. Niemcy w końcu postanowili 

ostatecznie rozgromić Grupę Kampinos. Bali się możliwości 

współpracy partyzantów z Armią Czerwoną, potrzebowali też 

swobodnej drogi ucieczki przez puszczę. Rozpoczęto operację pod 

nazwą „Sternschnuppe” (Spadająca Gwiazda). Zaangażowano 

ogromne siły, w tym i elitarne formacje pancerne, wsparcie ciężkiej 

artylerii i lotnictwa. Partyzanci nie mieli najmniejszych szans przeciwstawić 

się takiej sile. 

Jak wspomina p. Waldemar Sielicki: Pod koniec września 

po licznych lotach obserwacyjnych nad puszczą, Niemcy rozpoczęli 

silne bombardowania obozów powstańców we wsiach Wiersze, 

Brzozówka, Truskawka i Janówek. Powstańcom udało się zniszczyć 

kilka czołgów i zestrzelić samolot, jednak wyczerpani walką żołnierze 

rozpoczęli opuszczanie swych stanowisk. Stało się dla nas jasne, 

że dalszy opór nie ma sensu. Pod osłoną nocy oddziały partyzanckie 

wyruszyły w kierunku Puszczy Mariańskiej, gdzie była szansa 

na zgubienie pościgu. Poruszaliśmy się przez bagna wraz z końmi 

i wozami taborowymi, kilkakrotnie wymykając się z niemieckiego 

okrążenia. Na mnie – 14-letnim najmłodszym wówczas żołnierzu 

– spoczywał obowiązek zajmowania się końmi. Na wysokości wsi 

Wiejca i Kampinos wyszliśmy z lasu. Puszcza – która do tej pory 

chroniła nas i którą znaliśmy, jak własną kieszeń – nie mogła nam 

już pomóc. 

Po minięciu Baranowa zatrzymaliśmy się w Budach Zosinych niedaleko 

Jaktorowa. Tam pozostało już tylko przekroczyć tory, jednak 

dowódca major „Okoń” zarządził odpoczynek. Była to decyzja fatalna 

w skutkach, która do dziś budzi kontrowersje. Noc przeczekaliśmy 

w zaroślach. Nad ranem, podjęliśmy próbę przejścia przez tory. Wtedy 

pośród mgły nadjechał jeden pociąg pancerny, a potem drugi... Stało 

się jasne, że to będzie ostatnia walka... 

Pociągi zasypały nas ogniem, od drugiej strony nadciągały czołgi, 

a po bokach piechota. Sytuacja stała się beznadziejna, mimo to 

podjęto walkę. W rowach melioracyjnych utworzono coś w rodzaju 

czworoboku i tam przygotowaliśmy się na najgorsze. Tymczasem nad 

naszymi głowami rozległ się huk samolotów. Ostatnim tryumfem 

naszym było zestrzelenie Messerschmita, na widok czego pozostałe 

samoloty natychmiast opuściły rejon walki. Zbliżał się jednak nieuchronny 

koniec Grupy Kampinos. Skończyła się amunicja, konie się 

rozbiegły, kocioł się zamknął. 

Na miejscu zostało na zawsze około 170 powstańców – prawdziwych 

przyjaciół, wiernych do końca żołnierzy. Około 150 dostało 

się do niewoli. Zginął także ostatni dowódca „Okoń” – mjr Alfons 

Kotowski. Wielu jeńców Niemcy rozstrzelali na miejscu. 

Tak zakończyła się największa w dziejach II wojny bitwa partyzancka. 

Ok. 1000 partyzantów uszło z okrążenia, jednak nie 

byli już w stanie nawiązać ze sobą kontaktu. Część z nich walczyła 

jeszcze w innych miejscach kraju, część wróciła do puszczy, jednak 

rysował się już wtedy nowy ład i nowa wolność przywieziona na 

czołgach z czerwoną gwiazdą. Dalszy opór nie miał już sensu. Świat 

zaczął żyć własnym życiem i zapomniał zarówno o Polakach walczących 

na wszystkich frontach, jak i o składanych obietnicach. 

Dziś po tamtych czasach pozostały jedynie tablice pamiątkowe, 

cmentarze i pojedyncze mogiły, na których coraz rzadziej palą się 

znicze. Pamięć ludzka umiera wraz z tymi, którzy pamiętają te dni. 

A miejsca dawnych walk porósł młody las... 

Jeśli kiedyś będziecie w puszczy i zajdziecie w starą jej część, 

może jeszcze usłyszycie echa wystrzałów z broni i pospiesznie wydawane 

komendy oraz śpiew partyzantów, a na skraju lasu wśród 

pól o zachodzie słońca może uda się wam dostrzec sylwetki kawalerzystów 

na koniach.... 

Niemcy w walkach z Grupą Kampinos stracili ok 1000 żołnierzy, 

ok 500 zostało rannych. 

Marcin Biegas 

Bibliografia: 

”Konspiracja i Powstanie w Kampinosie 1944” Józef Krzyczkowski 

ps. „Szymon” 1962 

”Grupa Kampinos. Partyzanckie zgrupowanie Armii Krajowej” Jerzy 

Koszada ps. „Harcerz” 2007 

Kpt. Waldemar Sielicki, wiceprzewodniczący Związku żołnierzy Armii Krajowej Grupy Kampinos, od lat czynnie 

działa na rzecz upamiętnienia swoich bohaterskich dowódców i kolegów. Sam, jako zwiadowca konny i zarazem 

jeden z najmłodszych uczestników walk, brał udział w powstaniu Niepodległej Rzeczpospolitej Kampinoskiej. 

Urodzony na Wileńszczyźnie, wskutek sowieckiej nagonki na polską inteligencję, stracił całą rodzinę. Działał 

w Związku Młodych Orląt, był kurierem podziemia. Po ucieczce z sowieckiego obozu 

przedarł się w okolice Puszczy Kampinoskiej wraz z oddziałami AK z Puszczy Nalibockiej. 

Będąc świadkiem i uczestnikiem historycznych wydarzeń zabiega o to, by ich 

pamięć przetrwała pokolenia. Dzięki jego życzliwej pomocy i udostępnieniu cennych 

materiałów źródłowych, nasza redakcja może wnieść swój skromny wkład, by przekazać 

czytelnikom maleńki wycinek historii naszych miejscowości. 

Marcin Biegas – mieszkaniec Izabelina. Z zamiłowania historyk, pilot. 

Jego pasją jest poszukiwanie śladów działalności Grupy Kampinos, oraz miejsc w których rozbiły się samoloty 

w wyniku działań wojennych, i co za tym idzie ustalanie okoliczności ich zestrzelenia oraz losów 

ich załóg. 


KIm JeST mONIKA GRZeSIK 

Z prezesem Stowarzyszenia Kocham Kampinos i kandydatką na wójta Gminy Izabelin rozmawia Marek Gizmajer 

– W ciągu ostatnich dwóch lat stała się pani chyba najgłośniejszą 

osobą a naszej gminie. Na fali protestów przeciwko 

budowie bloków skupiła pani wokół siebie sporą grupę mieszkańców, 

redaguje pani niezależne pismo, występuje publicznie. 

Przed wyborami samorządowymi wiele osób chciałoby poznać 

panią bliżej. Od czego zacząć? 

Do Izabelina sprowadziliśmy się wraz z mężem przed ponad 

18 laty, gdy spodziewaliśmy się narodzin naszego pierwszego 

dziecka. Zachwyciła nas okolica, niepowtarzalny klimat małej miejscowości, 

bliskość puszczy… Dziś nie wyobrażamy sobie innego 

miejsca; tu zapuściliśmy korzenie. 

Nasze początki w Izabelinie to był czas piękny, ale i trudny, wypełniony 

pracą. Tu rodziły się kolejne nasze dzieci, w niełatwych 

okolicznościach – studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, 

potem kolejne lata aplikacji, wreszcie egzamin radcowski. 

To wymagało wiele pracy i wyrzeczeń – nie tylko mnie, ale i wszystkich 

domowników. Ten czas wytężonej nauki, często po nocach, to 

była dla mnie prawdziwa lekcja wytrwałości i samozaparcia. Wielu 

znajomych dopytywało się – jak ty to wszystko godzisz? Sądzę, że 

determinacją i życiową konsekwencją można wiele osiągnąć i pokonać 

trudności, które wydają się przekraczać nasze siły. 

– Najlepszym dowodem jest historia Stowarzyszenia Kocham 

Kampinos. Ale skąd pani te siły czerpie? 

Jestem osobą wierzącą, to dla mnie wewnętrzny fundament 

i źródło siły… Prawdziwym wsparciem była i jest dla mnie rodzina, 

zwłaszcza mój mąż Tadeusz. Poznaliśmy się na uniwersyteckim 

Wydziale Prawa. W stanie wojennym Tadeusz prowadził podziemną, 

solidarnościową drukarnię, był poszukiwany przez SB. Dziś te 

czasy to już historia, można o niej przeczytać w publikacjach IPN. 

Ta historia zaznacza jednak trwały ślad w człowieku. Tadeusz to 

człowiek odważny, energiczny i przedsiębiorczy. Codzienny kontakt 

z jego sprawami biznesowymi to dla mnie nieustanny zawodowy 

sprawdzian; konsultujemy wspólnie wiele trudnych decyzji i rozwiązań. 

Wsparcie otrzymuję też od dzieci. One naprawdę dają mi wielki 

zastrzyk energii i entuzjazmu. 

– O ile wiem, państwa rodzina jest dość liczna? 

Dzieci mamy siedmioro – pięciu synów i dwie córeczki. Najmłodsza, 

niespełna dwuletnia Kasia i czteroletni Benio – to nasi przedszkolacy. Reszta 

dzieci „wyfrunęła z domowego gniazda” do szkół. Najstarszy Grzegorz to 

już prawie pełnoletni licealista… Dla niego rozpoczął się czas codziennych 

dojazdów do Warszawy. Pozostałe dzieci uczą się w Izabelinie – tak zdecydowaliśmy, 

choć oczywiście braliśmy pod uwagę szkoły warszawskie. Zależało 

nam jednak przede wszystkim na tym, by dzieci zintegrowały się z tym miejscem, 

by do szkoły mogły dojeżdżać – ale na rowerze! Faktycznie – starsi 

chłopcy znają tu każdą 

ulicę i zakątek, 

nawiązali przyjaźnie, 

które mogą przetrwać 

może i całe 

życie… 

Jesteśmy też 

związani z izabelińska 

parafią. Nasi 

trzej synowie służą 

tu do Mszy świętej 

jako ministranci. 

To dla nas ważne, 

by wpoić dzieciom 

zasady wiary. Rów- 

nie ważne, by znajdowała ona odbicie w szacunku dla ludzi, życiowej 

uczciwości i dążeniu do prawdy. „Tylko prawda jest ciekawa” – te słowa 

Józefa Mackiewicza często z upodobaniem cytuje mój mąż. Choć bywa, 

że mówienie prawdy wiele kosztuje, nią właśnie staramy się kierować 

i tego chcielibyśmy nauczyć nasze dzieci. 

– Z Izabelinem łączą panią zatem więzy rodzinne, domowe, 

szkolne, religijne. A zawodowe? Przez jakiś czas była pani zatrudniona 

w Urzędzie Gminy. Co to była za praca? 

Współpracę z Urzędem rozpoczęłam jeszcze podczas aplikacji radcowskiej, 

bodajże 12 lat temu... Okazało się, że muszę odbyć praktyki 

w organie administracji samorządowej. Wybrałam najbliższy – Urząd 

Gminy Izabelin. Po kilku latach współpraca ta zaowocowała zatrudnieniem. 

Praca dała mi liczne doświadczenia w sprawach administracyjnych 

i była doskonałą okazją do praktycznego sprawdzenia moich świeżo 

wówczas nabytych umiejętności radcowskich. Doświadczenie to szczególne 

i niezwykle cenne, gdyż zupełnie odmienne od tego, które daje 

praca w prywatnych przedsiębiorstwach czy kancelariach prawnych. 

Wkrótce jednak moje zaangażowanie zawodowe ograniczyło się 

dość istotnie. Począwszy od roku 2000 urodziła się piątka naszych 

dzieci i ten czas uważam za wspaniały okres mojego życia. My dorośli, 

rodzice, wychowujemy nasze dzieci, ale one także uczą nas czegoś 

szczególnego – radości życia, szczerości, miłości… Czas spędzony 

z nimi w domu to nie był czas stracony! To również prawdziwa życiowa 

lekcja cierpliwości, organizacji, dyscypliny. To jakby na nowo ukształtowało 

mój charakter. Mogę zaryzykować stwierdzenie, że to dzięki 

dzieciom jestem osobą, która nie boi się trudnych wyzwań. Czasem 

zastanawiam się, czy ja w ogóle umiem odpoczywać… Raczej powiem, 

że lubię wypoczynek czynny. Pływanie, kajaki, narty, obcowanie z przyrodą 

– mam chyba w sobie żyłkę podróżnika. Nie lubię się nudzić. 

– Dziś już nie pracuje pani w urzędzie, ale prezesuje stowarzyszeniu 

będącemu w opozycji do władz gminy. To dość ostry 

zwrot i zawodowy, i życiowy. Co było jego przyczyną? 

W gruncie rzeczy – przypadek, a może jakieś zrządzenie… Pewnego 

jesiennego wieczoru roku 2008 zadzwonił do mnie znajomy. 

Przeczytał ogłoszenie w przedsionku Urzędu Gminy o zmianie planów 

zagospodarowania dla terenu przy ulicy Matejki i Tetmajera. 

Zapytał, czy nie orientuję się, co się dzieje; Matejki i Tetmajera to 

przecież teren wokół Urzędu. Nie orientowałam się… od kilku miesięcy 

byłam na zwolnieniu lekarskim z powodu ciąży. Ale sprawa mnie 

zaciekawiła. przewertowałam internet, odnalazłam Studium i mapę 

kierunków rozwoju naszej gminy i... przeżyłam szok. 

– Dlaczego? 

Miałam w pamięci wielkanocną sesję rady gminy, w której uczestniczyłam, 

zastępując chorego kolegę. Przypomniałam sobie zapytanie

jednego z radnych, skierowane do Wójta – czy na terenie gminy istnieją 

plany zabudowy wielorodzinnej. Kilka osób wspominało bowiem o możliwych 

planach zabudowy placu po dawnym przedszkolu – przy ulicy 3 

Maja. Wójt solennie zadeklarował, że w „naszej gminie plany zagospodarowania 

nie pozwalają na takie budownictwo. Nie ma również 

takiej woli zarówno wśród władz i Rady Gminy, aby naszą gminę 

zabudować budownictwem wielomieszkaniowym.” (z protokołu XV 

sesji RG Izabelin, dnia 19. marca 2008) 

Jednak temat nie dawał mi spokoju. Postanowiłam wypytać jeszcze 

dwóch radnych. Jeden z nich, potwierdzając pogłoski o zabudowie, obiecał, 

że porozmawia na ten temat z wójtem. Zasugerowałam, że gdyby 

jakieś plany zabudowy placu przy 3 Maja miały jednak dojść do skutku, 

warto zawczasu poruszyć to zagadnienie w „Listach do Sąsiada”. Warto 

zapytać mieszkańców, jaką zabudowę uważają za najbardziej pożądaną. 

W końcu ta działka stanowi własność publiczną, gminną, czyli naszą. 

W czerwcu 2008 r. przed samymi wakacjami zadzwoniłam do owego 

radnego ponownie. Jak się dowiedziałam, zastępca wójta zapewnił, że 

wszelkie plany są jeszcze „daleko w lesie”, ale gdyby miały kiedykolwiek 

ujrzeć światło dzienne, to „Listy do Sąsiada” z pewnością szczegółowo 

poinformują o nich opinię publiczną. A wicewójt gwarantuje, że uczyni 

to osobiście. Trudno było nie dać wiary takim zapewnieniom. 

– To faktycznie niesłychane, bo plany intensywnej urbanizacji 

gminy były już dawno gotowe w postaci Studium i tylko 

czekały na formalne przyjęcie przez Radę Gminy. Co w nich 

było szczególnie szokującego? 

Szczerze mówiąc, najbardziej zaskakujące było zderzenie tych 

słownych deklaracji i zapewnień z rzeczywistością. Studium uchwalono 

w lipcu 2008 roku, czyli wkrótce po mojej rozmowie z owym 

radnym. I w kilka chwil później uchwalono plan zagospodarowania 

dla działki po dawnej siedzibie KPN przy Tetmajera i Krasińskiego. 

Jest to plan budowy sześciokondygnacyjnego budynku wielorodzinnego. 

Plan ciągle obowiązujący. Potem w gminnej gablotce zakomunikowano 

o przygotowaniu planów zabudowy nie tylko placu wokół 

Urzędu Gminy, ale i placu po dawnym przedszkolu. Wkrótce wyszła 

też na jaw sprawa ulicy Cyklistów, czyli już gotowych planów zabudowy 

komercyjnej na terenie KPN. A zabudowa taka jest prawnie 

zabroniona. Kierując się zawodowym poczuciem odpowiedzialności 

uznałam, że należy takim zamierzeniom czynnie przeciwdziałać. 

Studium pozostaje w całkowitej dysharmonii z jednorodzinną niską 

zabudową naszych miejscowości. Ewentualna realizacja tych wizji 

ugodzi we wszystkich mieszkańców gminy i tak cierpiących uciążliwości 

dojazdów do Warszawy i braki w zakresie gminnej infrastruktury. 

I może uruchomić lawinę, bo presja ze strony rozwijającej się Warszawy 

jest przecież ogromna! Nie ma też wątpliwości, że dalsza urbanizacja 

gminy spowoduje degradację środowiska Puszczy Kampinoskiej. 

O zagospodarowaniu przestrzennym należy z pewnością myśleć długofalowo, 

w perspektywie następnych pokoleń, a nie kierować się doraźnymi 

interesami. Nie jest moją rolą snucie domysłów, czyim interesom 

Zadałam sobie oczywiste pytanie: jak to możliwe, że wójt oraz radni, 

którzy jednogłośnie uchwalili zarówno studium, jak i plany zagospodarowania, 

nie zadbali o nagłośnienie sprawy, o dotarcie z informacją 

do swoich wyborców? 

służyć miała wizja wprowadzenia w otulinie parku narodowego kilkukondygnacyjnej 

zabudowy wielorodzinnej. Nie służy ona na pewno interesom 

mieszkańców! Tych interesów zamierzam bronić jako wójt gminy. 

– Czyli pewnego jesiennego wieczoru wykryła pani koncepcję 

Izabelina–metropolii, którą opracowano w ukryciu i właśnie 

zaczęto wprowadzać w życie, a do tego jej autorem był pani 

pracodawca, zaś pani była w zaawansowanej ciąży. To faktycznie 

brzmi sensacyjnie. Co pani zrobiła? 

Zadałam sobie oczywiste pytanie: jak to możliwe, że wójt oraz 

radni, którzy jednogłośnie uchwalili zarówno studium, jak i plany 

zagospodarowania, nie zadbali o nagłośnienie sprawy, o dotarcie 

z informacją do swoich wyborców? Ja sama pracując w Urzędzie, nie 

miałam dostępu do tej wiedzy, wykonywałam te zadania, które mi 

były powierzane. Radca prawny nie ma władzy, by kontrolować działalność 

wójta i żądać sprawozdań z całokształtu jego działalności. 

Radca prawny musi jednak przede wszystkim zachowywać niezależność 

myślenia i osądu, nawet jeśli jest pracownikiem. To 

jest zawód zaufania publicznego. I ja tak pojmuję swoją rolę. 

A że nie należę do ludzi, którzy chowają głowę w piasek, podjęłam 

natychmiastową decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy z Gminą. 

Moja aktualna sytuacja życiowa przeczyła możliwości zaangażowania 

się w sprawy społeczne (ósmy miesiąc ciąży!), ale w gruncie rzeczy nie 

mam wyboru. Uznałam, że skoro gminne władze przemilczały rewolucyjne 

wprost zmiany wizerunku naszej miejscowości, to przede wszystkim 

należy zaalarmować opinię publiczną. Czyli – sąsiadów, znajomych. 

Okazało się, że nawet właściciele działek graniczących z dawną siedzibą 

KPN przy ul Tetmajera, nie mieli zielonego pojęcia, że za płotem może 

wyrosnąć im sześciokondygnacyjny blok. Poruszenie było ogromne… 

wręcz zaskakujące. Pamiętam, jak na spotkaniu z dziennikarzami Maciej 

Kuroń grzmiał – Czujemy się oszukani! Wójt wielokrotnie zapewniał 

o restrykcyjnych ograniczeniach zabudowy, narzuconych nam przez KPN! 

Co z tych zapewnień pozostało? 

– Czy władze gminy odpowiedziały na ten protest? Historyczny 

transparent z hasłem „NIE BLOKOM W IZABELINIE” wciąż wisi 

na rogu Krasińskiego i Tetmajera. Czyżby nadal był potrzebny? 

Na początku zdawało się nam, że wójt i radni, rozumiejąc powagę 

i siłę społecznych protestów, zmienią fatalne plany rozwoju gminy. 

W odpowiedzi na wnioski setek mieszkańców władze obiecały 

zmiany Studium, ale wkrótce stało się jasne, że jest to działanie 

pozorne. Minęły dwa lata, a Studium obowiązuje w niezmienionym 

kształcie. Nawet nie rozpoczęto formalnych prac w kierunku jego 

zmiany. Wójt najwyraźniej czeka, aż ludzie o sprawie zapomną. 

A nas zaczęto nazywać manipulatorami, oszołomami. Powoli 

docierało do nas, że skoro władza nie chce zmienić planów, jedynym 

wyjściem jest... zmienić władzę. Tak oto, całkiem spontanicznie, 

narodziło się Stowarzyszenie Kocham Kampinos. 

– Czyli realna gminna opozycja. Co konkretnego udało się 

jej zdziałać? 

Postanowiliśmy dotrzeć z informacją do jak największej rzeszy 

ludzi. Wkrótce powstał pierwszy numer gazetki „Kocham Kampinos”. 

Gazetki będącej owocem bezinteresownej pracy niewielkiej wówczas 

grupy osób. Dzisiaj, po prawie dwóch latach, jej nakład wzrósł 

z 1000 do 3000 egzemplarzy, bo takie wzbudziła zainteresowanie. 

Jej autorami, redaktorami, sponsorami i kolporterami są sami mieszkańcy. 

Mamy własną stronę internetową i aktywne forum. 

Zaalarmowaliśmy Ministerstwo Środowiska, Regionalną Dyrekcję 

Ochrony Środowiska, wojewodę. 

Składaliśmy wnioski do opracowywanych 

przez gminę planów. 

Skutecznie udaremniliśmy wejście 

w życie planu zabudowy na terenie 

KPN w Laskach. Nasze działania 

nagłośniła prasowa i telewizja. 

Stopniowo zgłaszało się do nas coraz więcej ludzi, popierających naszą 

wizję rozwoju gminy. Bez ich entuzjazmu i zaangażowania z pewnością 

nic bym nie zdziałała. 

– W poprzednim numerze KOCHAM KAMPINOS została 

ogłoszona pani kandydatura na wójta. Jak do tego doszło? 

W miarę poszerzania się naszych kontaktów z ludźmi docierało 

do mnie coraz więcej sygnałów krytyki wobec obecnych władz gminy. 

Sprawa planów urbanizacji gminy okazała się być wierzchołkiem góry 


lodowej… Padały liczne komentarze, że czas na zmiany w Izabelinie. 

Wiele osób zaczęło spoglądać na mnie z nadzieją na decyzję o kandydowaniu. 

Dziś, gdy decyzja ta już zapadła, mogę na pewno powiedzieć, 

że jest głęboko przemyślana. 

Jest ona odpowiedzią na oczekiwania 

wielu osób, by w naszej gminie 

stworzyć wreszcie realną alternatywę 

dla obecnego układu władzy. 

Po piętnastu latach sprawowania 

urzędu wójta przez jedną i tę sama 

osobę najwyższy czas na zmiany! 

Te argumenty przekonują mnie, że 

warto spróbować. Najsłuszniejsze 

nawet idee nie mają bowiem szansy na realizację, jeśli zabraknie ludzi 

gotowych wdrożyć je w życie, ludzi gotowych otwarcie bronić swych 

przekonań. A ja lubię doprowadzać rozpoczęte tematy do końca. 

– Pani zapał i determinacja są godne podziwu. Czy jednak 

wystarczą? Na pewno wiele osób zadaje sobie pytanie, czy radca 

prawny Monika Grzesik jest przygotowana do objęcia tak 

odpowiedzialnego stanowiska. 

Ostatnie dwa lata to dla mnie czas poważnego, głębokiego zaangażowania 

w sprawy gminy. Analizuję jej funkcjonowanie, wertuję 

Internet, ale chciałabym podkreślić coś, co wydaje mi się szczególnie 

ważne: moja wiedza o gminie nie jest zdobyta tylko przy komputerze, 

przy lekturze uchwał, czy przepisów … najważniejsze są rozmowy 

z ludźmi. To buduje prawdziwe więzi i zaangażowanie. To motywuje 

do działania, pokazuje, że nasza argumentacja nie trafia w próżnię. 

Moje prawnicze wykształcenie z pewnością jest atutem, który 

warto podkreślić. Zdobycie tytułu radcowskiego kosztowało mnie kilka 

lat wytężonej nauki. To naprawdę solidne przygotowanie. A okazją 

do jego praktycznego zastosowania była praca w Urzędzie Gminy. 

Tam poznałam mechanizmy jego działania, przepisy i oczywiście 

– ludzi. Wielu z nich ciągle pracuje w Urzędzie i znam ich jako osoby 

uczciwe i kompetentne. 

I co najważniejsze: wokół naszego stowarzyszenia zgromadziło się liczne 

grono mieszkańców, z których każdy dysponuje własnymi cennymi doświadczeniami, 

wiedzą i niezależnością myślenia. Część z nich kandyduje 

teraz na radnych. Ci ludzie – to prawdziwe bogactwo. Ich potencjał i wola 

działania to siła napędowa pozytywnych zmian w naszej gminie. Bez takiego 

zaplecza nie zdecydowałabym się kandydować na wójta gminy. 

– Wiele osób chciałoby wiedzieć, czy Kocham Kampinos 

związane jest z jakąś partią polityczną. 

Ja nie należę do żadnej partii politycznej i ze światem polityki niewiele 

mnie łączy… Jedyną motywacją naszego działania od początku 

była i jest obrona wspólnych interesów mieszkańców gminy, zagrożonych 

fatalną polityką przestrzenną obecnych władz. Jesteśmy ludźmi 

spoza jakichkolwiek układów, po prostu chcemy wziąć sprawy w swoje 

ręce. Nie interesują nas partyjne rozgrywki, czy polityczna walka 

o władzę. My mamy swój własny merytoryczny program, kompetencje 

oraz determinację, by go zrealizować. Jednym słowem: ważne kim jesteś, 

co masz do zaproponowania, a nie z jakiej jesteś partii… 

– Skoro już doszliśmy do wyborów, to jak wiadomo kampanie 

zwykle polegają na tym, że kandydaci zasypują wyborców 

obietnicami… 

... obietnice niewiele kosztują, a potem są łatwo zapominane. Przed 

wyborami można też zaobserwować wysyp imprez rozrywkowych czy kosmetycznych 

remontów poboczy, które nie rozwiązują problemów gminy, 

ale w odróżnieniu od obietnic – kosztują. Widać też, jak regularnie w latach 

przedwyborczych władze pospiesznie nadrabiają zaległości w gminnych 

inwestycjach. Wiele z tych inwestycji realizowana jest na kredyt. 

Tymczasem wszyscy wiedzą, jak wiele ciągle jest zaniedbań w sferze 

infrastruktury, które koniecznie trzeba nadrobić. Jestem przekonana, że 

mieszkańcy gminy Izabelin tego właśnie oczekują od władzy. Nie budo- 

wy bloków, nie planowania gminnych centrów usługowych, czyli inwestycji, 

które nie wiadomo komu mają służyć, tylko rzeczywistych, systematycznych 

działań w celu rozwiązywania prawdziwych problemów. 

Tymczasem wszyscy wiedzą, jak wiele ciągle jest zaniedbań w sferze infrastruktury, 

które koniecznie trzeba nadrobić. Jestem przekonana, że 

mieszkańcy gminy Izabelin, tego właśnie oczekują od władzy. Nie budowy 

bloków, nie planowania gminnych centrów usługowych, czyli inwestycji, 

które nie wiadomo komu mają służyć, tylko rzeczywistych, systematycznych 

działań w celu rozwiązywania prawdziwych problemów. 

Izabelin nie jest gmina biedną! Należy tylko w sposób oszczędny 

i efektywny zarządzać pieniędzmi budżetowymi. Czas też efektywnie 

pozyskiwać środki z Unii Europejskiej. Nasza gmina może być nowoczesnym, 

dobrze zarządzanym „przedsiębiorstwem”! Nasza gmina potrzebuje 

nowego gospodarza, który spojrzy na jej problemy z nowej 

perspektywy, który wniesie nową jakość w obecne, skostniałe układy. 

– Czy jasny program i apolityczność Kocham Kampinos 

okażą się wystarczającą siłą społeczną do przeciwstawienia się 

obecnej władzy? Zapewne wkrótce pojawią się kolejni kandydaci, 

a wśród nich obecny wójt Witold Malarowski.. 

Nasz program nie został stworzony pięć minut temu, na użytek 

kampanii wyborczej. On narodził się podczas dwóch lat działania. 

Taką mam nadzieję – że właśnie w działaniu daliśmy się poznać 

mieszkańcom gminy. Wierzę, że nasze argumenty są bliskie tym, 

którzy mieszkają tu od urodzenia, i tym którzy sprowadzili się tu 

całkiem niedawno. Nasz program nie dzieli, lecz integruje wszystkich 

mieszkańców gminy wokół wspólnych, najważniejszych interesów. 

Osobiście chciałabym złożyć trzy jednoznaczne obietnice, które 

wykrystalizowały się w trakcie moich kontaktów z mieszkańcami. 

Po pierwsze, jako wójt gminy rozpocznę urzędowanie od wysłuchania 

ludzi. Czas otworzyć urząd na realne, codzienne problemy mieszkańców. 

Mam głębokie przekonanie, że ludzie oczekują od władzy uczciwego, 

poważnego traktowania. Nie może być tak, że władza gminna wzbudza 

lęk i trzyma ludzi na dystans. Wszyscy urzędnicy na czele z wójtem 

powinni uczciwie i kompetentnie służyć ludziom. To w gruncie rzeczy 

ich jedyna misja. Dołożę starań, żeby urząd wójta pełnić w taki właśnie 

sposób. Tego też będę oczekiwać i wymagać od pracowników. 

Po drugie, doprowadzę do całkowitej jawności i przejrzystości 

działań urzędu. Polityka informacyjna gminy dotychczas właściwie 

nie istniała. Gminna gazeta wydawana za budżetowe pieniądze, siejąc 

propagandę sukcesu, przypominającą czasy dawnego reżimu, nie 

przekazuje informacji najistotniejszych dla ludzi. To z całą pewnością 

ulegnie zmianie. Jawność działań władzy jest wyrazem szacunku dla 

ludzi. Wójt nie miałby przecież żadnej władzy, gdyby nie została mu 

ona przez ludzi powierzona. Obowiązkiem wójta jest – służyć ludziom 

i konsultować z nimi najważniejsze strategiczne decyzje. 

I po trzecie, gwarantuję, że jeśli mieszkańcy zadecydują o powierzeniu 

mi funkcji wójta, to w naszej gminie nie powstanie żadna intensywna 

zabudowa. Nie będzie bloków, hoteli, centrów handlowych ani 

innych wielkomiejskich budowli, przewidzianych w aktualnym Studium. 

Nie będzie apartamentów ani mieszkań na sprzedaż. Polityka przestrzenna 

obecnych władz to wielkie nieporozumienie, to niestety również 

dowód nie liczenia się z ludźmi i ich zdaniem. Jeszcze jest czas, żeby tym 

tendencjom zapobiec. Zrobię wszystko, co konieczne, żeby jak najszybciej 

zmienić fatalną wizję rozwoju gminy. Izabelin pozostanie gminą jedyną 

w swoim rodzaju, wolną od zabudowy wielorodzinnej. To jest przecież 

naszym największym atutem, tego nie możemy zmarnować. 


meTROPOLIA IZABeLIN 

Od wielu lat okresowo pojawiają się w prasie informacje na temat planów utworzenia w Polsce nowych jednostek samorządowych 

– metropolii. Łączyłyby one w odrębne organizmy prawne największe polskie miasta i otaczające je miejscowości. 

Jednak pośród licznych sporów kolejne projekty upadają wraz ze zmieniającymi się ekipami rządzącymi. 

Choć bez wątpienia słuszne jest wypracowanie metod prowadzenia 

spójnej polityki w zakresie transportu, infrastruktury drogowej, czy usuwania 

odpadów, wiele osób zapytuje, czy do tego celu konieczne jest 

tworzenie nowych urzędów, a co za tym idzie – stanowisk? Idea metropolitalna 

budzi liczne kontrowersje. Małe gminy mogłyby wprawdzie 

wiele zyskać, ale boją się też utraty autonomii – choćby w zakresie 

planowania przestrzennego. 

– Ceny mieszkań w Warszawie nie spadną, dopóki Warszawa 

nie uwolni gruntów. Jeżeli chcemy zapewnić warszawiakom tanie 

mieszkania, trzeba proponować deweloperom kupno dużych 

działek wokół miasta, a to będzie możliwe gdy stworzymy metropolię 

– zapewniał na łamach Dziennika Polska The Times Maciej 

Maciejowski, radny stołecznego PiS–u. 

– Jednym z zadań metropolii musi być na pewno opracowanie 

wspólnego planu zagospodarowania przestrzennego. To zakończy 

chaos budowlany – przekonywał z kolei architekt Adam Kowalewski na 

debacie zorganizowanej w Izabelińskim Centrum Kultury wiosną roku 

2008 przez Stowarzyszenie Metropolia Warszawa. Stowarzyszenie to, powołane 

w roku 2000 zrzesza dobrowolnie te gminy podwarszawskie, które 

sprzyjają idei włączenia ich do Wielkiej Warszawy. Do gmin tych należy 

także Izabelin. Wójt Witold Malarowski – jeden z pomysłodawców 

powołania Metropolii, w stowarzyszeniu zajmuje od lat wysoką funkcję 

przewodniczącego komisji rewizyjnej. – Niezadowolone są gminy, 

które nic nie robią, a tylko oglądają się na innych, by ktoś przejął 

inicjatywę. Tak naprawdę to miasto stołeczne powinno być motorem 

tego stowarzyszenia – tak Witold Malarowski komentował dla 

prasy pojawiające się coraz liczniej głosy niezadowolenia z działalności 

stowarzyszenia MW. – Płacimy tylko składki, a z działania stowarzyszenia 

nic nie wynika. Zastanawiamy się, czy nie wystąpić w ogóle z MW – zastanawiał 

się burmistrz innej zrzeszonej gminy. 

BOŻeNA DYKIeL 

Stolica została członkiem Metropolii Warszawa w roku 2006. Teraz 

jednak rozważa wystąpienie ze stowarzyszenia. Miasto podniosło szereg 

zastrzeżeń co do formy wybierania władz, a zwłaszcza odnośnie kosztów 

działalności. Ta ostatnia wątpliwość nabiera szczególnej wymowy w kontekście 

faktu, że stowarzyszenie działalności praktycznie… nie podejmuje. 

A samo tylko miasto stołeczne przez dwa lata wpłaciło na konto stowarzyszenia 

Metropolia Warszawa aż 400 tys. zł tytułem składek. Podczas 

gdy od roku 2009 wszelkie wpłaty zostały przez stolicę zawieszone, gmina 

Izabelin składki uiszcza systematycznie. Wprawdzie tylko około 2 tys 

złotych ale i te przecież na ulicy nie leżą. To grosz publiczny. A sama idea 

uczestnictwa – kontrowersyjna. Przy tym w Internecie daremnie można 

szukać choćby cienia informacji o efektach działalności Metropolii. 

– Czekamy na lepsze czasy. Przekazane składki wciąż mamy 

na koncie. Jest to 150 tys. zł na lokacie i 12 tys. zł na koncie. 

Resztę (czyli bagatela około 250 tys zł) wydaliśmy m.in. na działalność 

bieżącą, jak np. wynajmowanie biura – wyjaśnił dziennikarzom 

Życia Warszawy skarbnik stowarzyszenia. Jednak biuro Metropolii 

Warszawa pozostaje permanentnie zamknięte na głucho, strona 

internetowa ostatnią aktualizację miała w roku 2005, jedyny kontakt 

mailowy pozostaje martwy. 

W oczekiwaniu na te „lepsze czasy” w naszej gminie podjęte zostały 

działania w celu wprowadzenia typowo miejskiego stylu zabudowy. 

Otwarta została furtka dla urbanizacji. Studium – to przyzwolenie na 

pierwsze bloki w otulinie KPN. To tykająca bomba z opóźnionym zapłonem. 

Jej detonacji możemy się spodziewać, jeżeli wójtem po raz kolejny 

zostanie Witold Malarowski. . 

Źródło: Życie Warszawy 2.12.2009, Maciej Miłosz, Paulina 

Głaczkowska, Piotr Szymaniak -Warszawa hojnym członkiem Metropolii; 

http://wiadomosci.onet.pl/raporty/warszawa-hojnym-czlonkiem 

metropolii,1,3353985,wiadomosc.html 

Znana i lubiana aktorka teatralna i filmowa. Po ukończeniu Akademii Teatralnej w Warszawie trafiła do Teatru STS, następnie w latach 

1973-1985 grała wiele głównych ról w Teatrze Narodowym Adama Hanuszkiewicza. Pamiętamy ją z Balladyny, gdzie jeździła po 

scenie na motocyklu. Po odebraniu teatru Hanuszkiewiczowi występuje gościnnie w Nowym, Prezentacjach, Syrenie. Premiera sprzed 

kilku dni to „Dziewczyny z kalendarza” w Komedii. Ma również na swym koncie dziesiątki ról w teatrze telewizji oraz ponad 70 ról 

filmowych, m. in. u Wajdy (Wesele, Ziemia obiecana, Wielki Tydzień, Biesy – z Omarem Sharifem i Isabelle Hupert), Barańskiego (Dwa 

księżyce, Kawalerskie życie na obczyźnie), Chęcińskiego (Rozmowy kontrolowane), Załuskiego (Wyjście awaryjne). Występowała i występuje 

w wielu serialach, m.in. Dom, Alternatywy 4, Rzeka kłamstwa, Na Wspólnej. Prowadziła z sukcesem program kulinarny „Na ostrzu 

noża” w Polsacie, a kilka lat temu wydała książkę kucharską „Co zrobić żeby się nie narobić”, która rozeszła się w rekordowym nakładzie 

140 tys. egzemplarzy. W latach 90-ych zajęła I miejsce w rajdzie samochodowym „Panowie kontra Panie”. 

JA TeŻ KOCHAm KAmPINOS! 

Z Bożeną Dykiel, rozmawia Barbara Piela, były wieloletni pracownik Urzędu Gminy Izabelin. 

– Izabelin w ostatnich latach przyciąga wielu nowych mieszkańców. 

Bezpośrednie sąsiedztwo parku narodowego działa 

jak magnes , z drugiej strony bliskość Warszawy czyni Izabelin 

jedną z najatrakcyjniejszych miejscowości do zamieszkania. 

Zdecydowanie tak! Izabelin to najpiękniejsza podwarszawska 

miejscowość. My też ulegliśmy jej urokowi… mieszkam tu wraz 

z rodziną już ponad osiem lat. Oczywiście wybór miejsca, w którym 

wybudowaliśmy nasz dom nie był przypadkowy. Bliskość 

Kampinoskiego Parku Narodowego wydawała się być nie tylko 

wyjątkową atrakcją , ale i szczególną gwarancją, że Izabelin na 

zawsze pozostanie enklawą spokoju i miejscem niezakłóconego 

obcowania z przyrodą. Granice rozwoju Izabelina były jasno określone 

i byliśmy przekonani, że są one nieprzekraczalne. 

– Bywa jednak, że życie weryfikuje nasze przekonania… 

Kiedy dowiedzieliśmy się o dopuszczeniu w naszej gminie zabudowy 

wielorodzinnej, o planach wkroczenia z zabudową na teren parku 


narodowego, poczuliśmy się 

po prostu oszukani. 

O zagospodarowaniu terenów, 

o tym jaką zabudowę 

dopuścić, trzeba myśleć długofalowo. 

Walka o przekreślenie 

planów budowy bloków 

w otulinie KPN to nie są żadne 

fanaberie! W perspektywie 

czasu my wszyscy – mieszkańcy 

gminy Izabelin – na tym byśmy 

stracili. Jeśli raz wprowadzi 

się złe tendencje, to uruchomi 

się lawinę, której nie da się powstrzymać. 

Zresztą coraz bardziej 

intensywna zabudowa od 

lat wkrada się do Izabelina 

za sprawą wyraźnie złagodzonych 

przepisów planów 

zagospodarowania przestrzennego. 

Powstają coraz 

większe, coraz wyższe domy 

jednorodzinne, często zasłaniają 

światło sąsiadom… 

gmina już zmienia się nie do 

poznania. Otwierając okno 

coraz częściej można usłyszeć 

ryk silników zamiast 

śpiewu ptaków. Czas najwyższy 

położyć temu kres, bo 

za parę lat piękny krajobraz 

naszej gminy zostanie całkiem 

zdewastowany. Drzew 

ubywa, tam gdzie jeszcze 

niedawno spacerowaliśmy po lesie, dachy domów górują ponad 

wierzchołki sosen. To co widzimy w terenie – to efekt beznadziejnych 

planów. Czemu Konstancin wygląda tak pięknie? Bo tam 

działki budowlane mają dużo ponad te minimalne 1000 metrów. 

Bo tam ktoś zrozumiał, że trzeba zachować piękny charakter małej, 

leśnej miejscowości. 

– Izabelin przyciąga też całe rzesze weekendowych turystów, 

ludzi, którzy chętnie uciekają, choćby na chwilę od 

zgiełku wielkiego miasta. 

Doskonale to rozumiem. Ja sama mieszkając przez 14 lat na Warszawskich 

Stegnach nie inaczej spędzałam wolne chwile. Z przyjemnością 

wspominam rodzinne wyprawy do Konstancina – dzieci mogły 

wyszaleć się do woli na urządzonych tam ścieżkach zdrowia. Dla 

dorosłych to też świetna okazja, by odreagować codzienne stresy. 

– A co oferuje turystom nasza okolica? 

Co tu dużo mówić, porównanie nie wypada zbyt dobrze… 

Mamy w ręku wszystkie atuty, mieszkamy w naprawdę unikalnej 

okolicy! W okolicach Warszawy, ale i w całej Europie nie ma takich 

miejsc, goście z zachodu nam zazdroszczą – ale to nie wystarcza. 

Puszcza musi coś ludziom dać. Przy odpowiednim gospodarowaniu 

z naszej miejscowości można by zrobić bajkę. Ludziom, którzy 

sterują naszą gminą najwidoczniej brakuje wizji. 

Żyjemy w 2010 roku, tu potrzeba podchodzić do zarządzania 

gminą w sposób nowoczesny. Gmina, która w całości leży w otulinie 

parku narodowego powinna aktywnie wykorzystywać środki 

z Unii Europejskiej. U nas jakoś tego nie widać. Patrząc na przykład 

na zdezelowany plac zabaw w Truskawiu, mam wrażenie, że 

czas się zatrzymał. 

– Jak zatem wyglądałby Izabelin Pani marzeń? 

Najbardziej chyba brak nam ścieżki rowerowej z prawdziwego 

zdarzenia! Wygodnej, szerokiej, prowadzącej aż z Bielan. Cóż to 

byłaby za atrakcja – dla Warszawiaków i dla mieszkańców gminy, 

o ile mniej smrodliwych spalin zatruwałoby leśne powietrze… Ta 

puszcza to przecież płuca Warszawy. Ja osobiście zauroczona jestem 

elektrycznymi kolejkami, które można zobaczyć w Niemczech. Kończy 

się miasto, kończy się metro – zaczyna się kolejka podmiejska. 

Mogłaby prowadzić do samych Palmir. Jak w Bieszczadach! 

– Kolejka, ścieżki rowerowe – piękne marzenia, ale dla 

wielu z nas zwykły chodnik wydaje się być szczytem marzeń. 

Jest tyle nie zrealizowanych inwestycji w zakresie gminnej infrastruktury, 

których brak ciąży nam od lat… 

To prawda. Brak kanalizacji, oczyszczalnia ścieków pękająca 

w szwach, to urąga randze tego miejsca. 

Mija rok za rokiem, a my ciągle nie możemy się doczekać nie tylko 

przyłączenia do kanalizacji, ale i chodnika. Wystarczy popatrzeć na 

naszą główną ulicę, zwłaszcza po deszczu… a co dopiero powiedzieć 

o małych drogach gruntowych. Kałuże, błoto, ludzie grzęzną po kostki, 

wózkiem z dzieckiem nie można przejechać. Mieszkam tu 8 lat 

i za mojej kadencji zbudowano ulice Krasińskiego, Kościuszki, ostatnio 

kawałek Chodkiewicza. A ja musiałam sobie kupić specjalne buty do 

chodzenia na spacer po Izabelinie. W warszawskim sklepie obuwniczym 

wywołało to małą sensację. – I Pani będzie w tym chodzić, pani 

Bożeno? – ktoś mnie zapytał. – Oczywiście – ja w tym będę chodziła 

– a był Pan u mnie w Izabelinie? Bez kaloszy , ani do proga… 

A zimą – odśnieżanie zaczyna się dopiero po przyjściu gminnych 

urzędników do pracy. Ja zaczynam pracę w Warszawie o 8–ej, 


więc muszę wyjechać z domu już o 7–ej, chyba tak jak większość 

naszych mieszkańców. Ośnieżony las wygląda jak w bajce, ale 

to marne pocieszenie. Spóźnienie do pracy za to gwarantowane. 

Gmina nie może budzić się dopiero wtedy, gdy budzi się urząd. 

– Jest Pani osobą aktywną zawodowo. A jednak pośród 

licznych obowiązków znajduje Pani czas na spacery po okolicy… 

Jakie są Pani spostrzeżenia? 

Mam dwóch fantastycznych wnuków. Ale z chłopakami nie 

ma tu gdzie się wybrać. Sam las – to nie wszystko. Na placu 

zabaw – kałuże po kolana, trawa nie wykoszona, dziecko zjeżdża 

ze zjeżdżalni prosto w błoto. Szkoda mi młodzieży i dzieci. Bo 

Moim marzeniem jest, żeby w Izabelinie nastąpiła prawdziwa odnowa. 

Potrzeba nowych ludzi, ludzi mądrych i uczciwych, którzy nie będą 

tylko zagarniać dla siebie, ale coś z siebie dadzą. Izabelin potrzebuje 

prawdziwego gospodarza, którego do tej pory nie ma. Musimy zrobić 

wszystko, żeby w tych wyborach wygrać. 

brakuje nie tylko placów zabaw. Brakuje też choćby ścieżki zdrowia. 

Mogłaby powstać infrastruktura turystyczna z prawdziwego 

zdarzenia. Boiska do siatki, do piłki, może siłownia. Dlaczego 

nie basen – moglibyśmy na tym nawet zarabiać.. To są korzystne 

dla wszystkich inwestycje. Nie bloki czyli demolka tego pięknego 

miejsca, ale piękne obiekty, służące wszystkim. I małym, i dużym, 

i ludziom starszym. Z pewnością Dyrektor Parku powinien sprzyjać 

takim dobrym inwestycjom. 

Każdy dojazd do Warszawy to jest gehenna. Dlaczego nie moglibyśmy 

mieć takich rzeczy na miejscu? Przecież to absurd, że 

tylu dziadków i rodziców jeździ z dziećmi na plac zabaw choćby 

do Parku Żeromskiego przy placu Wilsona. Tu dzieci nie mają 

gdzie się wyszaleć. Z górki usypanej po budowie przy Dyrekcji 

KPN, dzieci nie mogą zimą zjeżdżać na sankach, bo to zabronione! 

A co roku przejeżdżając samochodem patrzę, jak zjeżdżają 

z górki w Laskach prosto na asfalt. 

– Mamy przecież nowe, gminne Centrum Kultury. 

Centrum kultury ma różne propozycje, ale to jeszcze nie 

wszystko. Nie każdy nastolatek pójdzie na lekcję malarstwa albo 

muzyki. Tu nie ma propozycji dla młodzieży. Młody człowiek tu 

nie ma gdzie pójść. Co się dzieje koło izabelińskiego przedszkola 

na murku – widzę to gdy wracam wieczorem z teatru. 

Świetną sprawą jest na przykład gminny dzień książki. Ale 

mi tu brakuje rynku z prawdziwego zdarzenia, który mógłby być 

miejscem spotkań, targów; tu nie ma urządzonej przestrzeni, 

ławek, czy choćby rzeczy tak podstawowej jak kosze na śmieci. 

A jak już są, to wiecznie przepełnione. 

– Czy Izabelin jest Pani zdaniem gminą ekologiczną? 

Izabelin jest najpiękniejszą miejscowością pod Warszawą – a pozwala 

się tu spalać śmieci, woń spalanych plastików, zwłaszcza zimowymi 

wieczorami, zatruwa powietrze. Dzieci tym oddychają! A pojemników 

do zbiórki plastików – nie ma. Były przez pewien czas, ale znikły. 

Ciekawe, czy wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie gospodarki 

śmieciami zlikwiduje ten problem. I jeszcze ciekawsze – kiedy to nastąpi. 

Groszową sprawą byłoby też zorganizowanie odbioru od mieszkańców 

liści czy worków skoszonej trawy. Często widać takie butwiejące 

wysypiska w lesie. Na kompostownik nie każdy ma czas. 

To powinna być domena gminy, to są sprawy publiczne. 

W tych sprawach mieszkańcy nie powinni indywidualnie borykać 

się z problemami, gmina powinna zbiorowo zaspokajać takie codzienne 

potrzeby. 

– Czy myśli Pani, że gmina dobrze reprezentuje swoich 

mieszkańców, że dobrze broni ich interesów? 

Na to pytanie nie ma zapewne prostej odpowiedzi .. ale dam 

jeden, konkretny przykład. U nas bez przerwy wysiada elektryczność. 

Te wyłączenia prądu to naprawdę skandal. Strach wyjechać 

z domu. Wczoraj było znów – pyk! i nie ma prądu. Może zaledwie 

na kilka chwil, ale ile urządzeń elektronicznych się nam od tego 

zepsuło? A któregoś lata nie było prądu przez całe trzy dni. Posiłki 

przyrządzaliśmy na ogrodowym grillu… Ta infrastruktura się sypie. 

Znajomi wyprowadzili się, bo nie mogli funkcjonować. Nie słyszałam 

żeby ktoś z gminy upominał się o nasze prawa w Pruszkowie. 

Dlaczego gmina niczego nie wymaga od dostawcy prądu? To wójt 

powinien być rzecznikiem naszych interesów, powinien zapytać, co 

elektrownia daje nam w zamian 

za rachunki, które z roku na rok 

płacimy coraz wyższe... 

Dobry włodarz gminy powinien 

chodzić po tej gminie, oglądać 

tereny, wiedzieć co i gdzie 

potrzeba zrobić. Ja obecnego 

wójta widuję bardzo rzadko, on 

mało pokazuje się ludziom, nie 

spotyka się, nie rozmawia. Powinien na przykład widzieć, że latarnie 

wzdłuż 3 Maja są tak zarośnięte gałęziami drzew, że prawie 

nie dają światła, to jest marnotrawstwo prądu. Powinien zadbać 

o to, żeby odpowiednie służby z elektrowni się tym zajęły. Tak 

samo fatalny stan ulicy 3 Maja… Oczywiście, znam odpowiedź, 

że to droga powiatowa. Ale co mnie jako mieszkańca gminy obchodzi, 

że powiatowa. Wójt powinien o to dbać! 

– A czy próbowała Pani rozmawiać o tych problemach 

w gminie? Czy zabierała Pani głos w tych sprawach? 

Oczywiście, jestem zdania, że podstawowa sprawa to rozmowa. 

Wybrałam się kiedyś do gminy, poprosiłam, żeby wyrównano 

moją ulicę, bo po budowach w mojej okolicy samochody zapadały 

się po osie. Sprawa została załatwiona, a przy okazji narodził się 

pomysł wywiadu dla gminnej gazetki. Zgodziłam się – czemu nie? 

Jestem przecież mieszkanką tej gminy i jej dobro bardzo leży mi 

na sercu. 

Powiedziałam więc o wszystkich sprawach, które mnie niepokoiły, 

o oczekiwaniach co do rozwoju gminy, budowy infrastruktury, 

no i na koniec co nieco o moich sprawach zawodowych. I tylko te 

ostatnie ostały się w tekście wywiadu przysłanym mi do autoryzacji… 

Wszystko co powiedziałam o gminie i jej problemach – tak jak 

je widziałam – zostało wycięte. Widziałam, jaka to była przykrość 

dla dziewczyny, która ten wywiad ze mną przeprowadzała. Takimi 

prawami rządzi się ta gazeta – piszemy tylko to, co nam odpowiada. 

To, co ludzie chcieliby albo powinni usłyszeć – jest tajemnicą. 

Najlepszym przykładem była sprawa bloków. O zmianach planów 

zagospodarowania przestrzennego dowiedziałam się przecież nie 

z gminnej gazety, tylko pocztą pantoflową…. 

– Jednak w naszej gminie coś od niedawna się zmieniło. 

Czy z działalnością stowarzyszenia Kocham Kampinos można 

wiązać nadzieje na lepszą przyszłość gminy? 

Nie mam wątpliwości, że nadzieją na lepszą przyszłość gminy jest 

kandydatura Moniki Grzesik na wójta gminy! Od czasu zaistnienia 

ruchu Kocham Kampinos rzeczywistość naszej gminy już bardzo się 

zmieniła. W dobie Internetu informacje dyskretnie przemilczane przez 

gminna gazetkę rozchodzą się lotem błyskawicy. To bardzo dobrze. 

Efekty są widoczne gołym okiem. Ludzie jakby obudzili się z letargu. 

Chcą wiedzieć co się dzieje w gminie, nie ufają już ślepo władzy. 

Moim marzeniem jest, żeby w Izabelinie nastąpiła prawdziwa 

odnowa. Potrzeba nowych ludzi, ludzi mądrych i uczciwych, którzy 

nie będą tylko zagarniać dla siebie, ale coś z siebie dadzą. 

Izabelin potrzebuje prawdziwego gospodarza, którego do tej pory 

nie ma. Musimy zrobić wszystko, żeby w tych wyborach wygrać. 


DNIA PIeRWSZeGO WRZeŚNIA… 

1 września 2010, szkoła podstawowa w Izabelinie. Inauguracja roku szkolnego, przepraszam WOJEWÓDZKA inauguracja 

roku szkolnego. Można by pomyśleć że to bez różnicy… ale niestety różnica była i to znaczna. Zjechali się goście 

z ministerstwa i nie tylko, i trzeba było się pokazać. 

Jestem mamą 6–cio latka, którego postanowiliśmy wraz z mężem 

posłać do szkoły, zgodnie wchodzącymi w życie nowymi przepisami 

o obowiązku szkolnym. My, jak i znaczna część innych rodziców 

ze swoimi pociechami rozpoczęliśmy ten tak ważny dzień w życiu 

naszych dzieci o godzinie 8:30 Mszą Świętą w kościele. Msza była 

bardzo ładnie poprowadzona przez Księdza Proboszcza. Ksiądz, 

kierując swoje przesłanie do dzieci, powiedział o tym, jak ważny 

jest to czas dla dzieci, jakie obowiązki je czekają i jak ważna jest 

nauka, zdobywanie wiedzy w naszym życiu. Wedle moich zapatrywań 

pierwszoklasiści usłyszeli to, co powinni, stając u progu 

szkolnych wrót. 

Po uroczystości tej mieliśmy czas na udanie się do szkoły, 

gdzie uroczystość rozpocząć się miała o godzinie 10. W szkole 

– niestety prowizorka. Ponieważ prace wykończeniowe nie zostały 

skończone i żadna z większych sal nie była gotowa, miejscem 

gdzie odbyła się uroczystość był hol główny. Tam, na podwyższeniu 

zasiedli zacni goście i władze gminy. Część dzieci ustawiono 

frontalnie, żeby zaznaczyć ich obecność. Niestety o reszcie dzieci 

zapomniano i wypchnięto je do korytarza bocznego, gdzie stały 

stłoczone razem z rodzicami. Ale to jeszcze nie było najgorsze, 

horror zaczął się, gdy zaczęto przemawiać. Przez ponad godzinę 

czasu władze Gminy, dyrekcja szkoły i i zacni goście z ministerstwa 

wychwalali się nawzajem, dziękowali sobie, a treścią tych wypowiedzi 

było wszystko, tylko nie bohaterowie tej uroczystości – czyli nasze 

dzieci. Tak naprawdę Ci, dla których i dzięki którym ta szkoła 

istnieje. Jak by nie było naszych dzieci, nie mielibyśmy potrzeby 

przeprowadzenia tak dużej i zacnej inwestycji gminnej. W czasie 

tych przemówień większość dzieci była podenerwowana i zdezorientowana. 

Stały w tłumie, nie rozumiały treści przemówień 

(i nie dziwota, bo nie do nich były skierowane – a szkoda!), były 

zmęczone, bo dla większości uroczystości inauguracyjne rozpoczęły 

się o 8:30 Mszą Świętą. Niestety dla osób wygłaszających 

swoje mowy nawet wyprowadzane im przed nosem mdlejące 

dzieci nie były sygnałem, że może czas pomyśleć o najmłodszych 

i już skończyć te dywagacje. Jednym słowem z tego co się zorientowałam 

po wypowiedziach i minach otaczających mnie rodziców 

rozpoczęcie okazało się NIEWYPAŁEM. 

Mama sześciolatka. 

m I e S Z K A N I A D L A N AU C Z Y C I e L I 

BYłY OD DAWNA… W ZASIĘGU RĘKI 

Powodów do zadowolenia z racji oddania nowej szkoły do użytku było wiele, jednak – jak poinformowano na gminnej 

stronie internetowej, nauczycieli zgromadzonych na uroczystej inauguracji nowego roku szkolnego najbardziej 

poruszyła wiadomość o rychłym oddaniu do użytku nowych mieszkań służbowych. 

Koniec „Ritz–a” ogłosiły już podczas wakacji Listy do Sąsiada. 

Takie żartobliwe miano nadano domkowi nauczyciela, stojącemu 

na tyłach szkolnego podwórka. Domkowi temu do kilkugwiazdkowego 

hotelu było rzeczywiście daleko… Nie sposób 

dziwić się, że jego mieszkańcy uważnie śledzili rozwój planów 

budowy bloków na terenie dawnego przedszkola. To właśnie dla 

nich – zgodnie z zapewnieniami władz – zapisano w studium 

możliwość zabudowy wielorodzinnej nawet do 20 m wysokości 

na tym terenie. Po to, by mogli sobie kupić nowe mieszkanie, 

jak wyjaśnił następnie wójt podczas publicznej debaty w Centrum 

Kultury zimą tego roku. Pod naporem mieszkańców plany 

ograniczono do budowy 16 mieszkań, ale i ten pomysł nie oparł 

się fali krytyki. Władze, które wcześniej zaangażowały pokaźne 

środki w opracowanie planów, wycofały się i z tych kontrowersyjnych 

pomysłów. A problem nauczycieli – pozostał. Wiele osób 

odniosło wrażenie, że ich potrzeby mieszkaniowe w rozgrywce 

o zabudowę placu przy 3 Maja nie były najważniejsze… 

Tymczasem w przededniu wyborów – w gronie zarządców 

gminy powraca myślenie. Znaleziono rozwiązanie proste i oczywiste, 

proponowane przez prawo i od dawna postulowane przez 

stowarzyszenie Kocham Kampinos. Jak doniosły Listy, od prywatnego 

właściciela gmina nasza wynajęła na 10–letni okres 

budynek przy ulicy Polnej po dawnym małym szpitaliku. Budynek 

wymagał przeprowadzenia „drobnych prac adaptacyjnych” 

by mógł powstać w nim nauczycielski hotel. Rozwiązanie łatwe, 

szybkie i najtańsze okazało się od dawna być w zasięgu ręki. 

Wystarczyło chcieć je znaleźć …albo chcieć słuchać dobrych rad 

opozycji. W tym duchu zwracamy uwagę na jeszcze jedno pole 

do wykorzystania: w iście bizantyjskiej budowli, jaką jest Dyrekcja 

KPN znajdują się liczne pokoje hotelowe. Pokoje te od lat 

generują starty, na co zwrócił uwagę NIK w protokole kontroli 

przeprowadzonej w roku 2009. Dyrekcja dopłaca do ich utrzymania 

blisko 30 tysięcy złotych rocznie. A zamieszkuje tam już 

jedna nauczycielska rodzina. 


STUDIUm ZAGOSPODAROWANIA GmINY 

– BOmBA ZeGAROWA 

Głośne „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Izabelin” przewiduje zabudowę wielkomiejską, 

komercyjną, wielomieszkaniową i wysokościową, także na terenach KPN. Wójt Malarowski wielokrotnie zapewniał, że Studium jest 

tylko nieobowiązującą i nic nie znacząca wizją tendencji urbanizacyjnych. Sugestię tę poparł w Listach do Sąsiada Grzegorz A. Buczek, 

warszawski architekt znany z lansowania projektów gęstej zabudowy przy 3 Maja. Jak stwierdził, Studium „jest koncepcją określającą przestrzenne 

możliwości gminy”. Czy zatem mieszkańcy uspokajani określeniami „wizja” i „koncepcja” mogą spać spokojnie? Czy gminę można 

zabudować inaczej, niż zakłada Studium? 

Nie można. Po pierwsze, Studium nie jest nic nie znaczącą i nieobowiązującą wizją. Wprowadzono je uchwałą Rady Gminy Izabelin 

XVIII/159 z 2 lipca 2008. Po drugie, zgodnie z art. 9 ust. 4. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym „ustalenia studium 

są wiążące dla organów gminy”, co oznacza, że wójt musi sporządzać plany miejscowe „zgodnie z zapisami studium” (art. 15). 

Reasumując, Studium jest dokumentem obowiązującym i nadrzędnym dla konkretnych planów. Jego fragmenty publikujemy poniżej. 

S T U D I U m Z A K ł A DA P O DWO J e N I e L I C Z B Y L U D N O Ś C I 

W GmINIe W CIĄGU NAJBLIŻSZeJ DeKADY 

IZABELIN C 

HORNÓWEK 

LASKI, 

UL. SZyMANOWSKIEGO 

Rezerwa na potrzeby 

budownictwa 

mieszkaniowego. 

Rezerwa na potrzeby 

budownictwa 

mieszkaniowego. 

A oto nasz codzienny korek na ulicy 

Arkuszowej w stronę Warszawy. 

mW – T e R e N Y Z A B U D OW Y 

WIeLORODZINNeJ na terenie parku narodowego 

pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną wraz 

z obiektami i urządzeniami towarzyszącymi 

Maksymalna wysokość zabudowy 15 metrów 

Minimalna powierzchnia nowotworzonej działki: 

1300 m 2 –30% 

Minimalna powierzchnia biologicznie czynna 

działki 10%, 

mU – TeReNY KONCeNTRACJI ZABUDOWY 

WIeLOfUNKCYJNeJ 

pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną wraz z usługami publicznymi i komercyjnymi 

(usługi handlu, gastronomii, turystyki, komunikacji, centrów wystawienniczych, 

instytucji finansowych i innych). 

Maksymalna wysokość zabudowy 15 metrów, dopuszczalna dominanta (wysokość nieokreślona) 

po uzgodnieniu z Kampinoskim Parkiem Narodowym, 

Minimalna powierzchnia nowotworzonej działki 1000 m 2 – 25% 

Minimalne powierzchnia biologicznie czynna działki: 10% 

Ul. Rynkowa 

OKOLICE PLACU ZABAW 

PLAC PO 

PRZEDSZKOLU 


UP – TeReNY USłUG PUBLICZNYCH 

na terenie parku narodowego. 

pod usługi nauki, oświaty, kultury, edukacji, sportu i rekreacji, turystyki, zdrowia, opieki 

społecznej, łączności, obiekty administracji publicznej, obiekty sakralne, ośrodki szkolno – 

wychowawcze, obiekty hotelowe, bezpieczeństwa (straż 

pożarna, policja) dozwolona lokalizacja usług komercyjnych 

(tj. usług handlu, gastronomii, turystyki, komunikacji, 

centrów wystawienniczych, instytucji finansowych i innych) oraz 

ZABUDOWA MIESZKANIOWA (nie sprecyzowano, czy chodzi 

o zabudowę jednorodzinną) 

Maksymalna wysokość zabudowy 15 metrów, dopuszczalna 

DOMINANTA (wysokość nieokreślona) po uzgodnieniu z Dyrekcją 

KPN, Minimalna powierzchnia biologicznie czynna działki 10% 

DLA TERENU POLANy PRZy DyREKCJI KPN OBOWIĄZUJE 

JUŻ GOTOWy PLAN ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZEN- 

NEGO. Dopuszcza on zabudowę na cele turystyczno-edukacyjne 

(np. hotel +centrum konferencyjne). Powierzchnia zabudowy całego 

terenu o pow. blisko 10 ha, wynosi 20%. Wysokość zabudowy 

nie może przekraczać… wysokości zabudowy istniejącej. 

U P / m W – T e R e N Y U S ł U G P U B L I C Z N Y C H 

Z Z A B U D OWĄ m I e S Z K A N I OWĄ W I e L O R O D Z I N N Ą 

pod usługi nauki, oświaty, kultury, edukacji, sportu i rekreacji, turystyki, zdrowia, opieki społecznej, 

łączności, obiekty administracji publicznej, obiekty sakralne, 

ZABUDOWA MIESZKANIOWA WIELORODZINNA 

DOZWOLONA LOKALIZACJA USŁUG KOMERCyJNyCH 

(tj. usług handlu, gastronomii, turystyki, komunikacji, 

centrów wystawienniczych, instytucji finansowych i innych), 

Maksymalna wysokość zabudowy: 15 metrów, dopuszczalna 

DOMINANTA (20 METRÓW) po uzgodnieniu z Dyrekcją KPN, 

Minimalna powierzchnia biologicznie czynna działki 10% 

TEREN 

KPN 

TEREN 

KPN 

BOISKO 

RyŚ 

POLANA 

JAKUBÓW 

TRUSKAW 

PARKING/PLAC 

ZABAW 

TEREN 

KPN 

Tu obowiązuje już plan 

budowy 20 metrowego 

budynku wielorodzinnego. 

C C – T e R e N Y C e N T R ÓW U S ł U G OW Y C H 

na terenie parku narodowego. 

pod usługi nauki, oświaty, kultury, sportu i rekreacji, bezpieczeństwa, turystyki, zdrowia, opieki społecznej, 

łączności, obiekty administracji publicznej, obiekty sakralne, centra technologiczne, wystawiennicze, 

instytucje 

dozwolona LOKALIZACJA USŁUG KOMERCyJNyCH (tj. usług handlu, gastronomii, turystyki, komunikacji, 

centrów wystawienniczych, instytucji finansowych i innych) oraz 

ZABUDOWA MIESZKANIOWA, 

Maksymalna wysokość zabudowy: 13 metrów do kalenicy od poziomu gruntu istniejącego, 

Minimalna powierzchnia nowotworzonej działki 1000 m 2 – 25%, 

Minimalna powierzchnia biologicznie czynna działki 20%, 

art. 15 ustawy o ochronie przyrody: Na terenie parków narodowych zabrania się 

wprowadzania nowej zabudowy. 

art. 9 ustawy o planowaniu przestrzennym: ustalenia studium wiążą organy gminy 

przy opracowaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. 

Teren wokół 

Urzędu Gminy – o identycznym 

przeznaczeniu. 

Na przedstawionych mapkach 

teren Kampinoskiego 

Parku Narodowego został 

oznaczony grubą, zieloną 

linią i opisany jako 

TEREN KPN. 


ul. Cyklistów 

J A K T O D Z I A ł A W P R A K T Y C e ? 

W warunkach braku społecznej kontroli – zaledwie trzy minuty po 

uchwaleniu Studium uchwalono plan dopuszczający budowę sześciokondygnacyjnego 

BLOKU WIELORODZINNEGO na rogu ul. Tetmajera 

i Krasińskiego. Nikt nie wiedział – nikt nie protestował… 

Nawet sąsiedzi działki 1033 nie mieli takiej szansy. 

Postanowiono przystąpić do opracowania następnych planów dla 

bliźniaczo podobnie oznaczonych terenów – wokół Urzędu Gminy 

i przy 3 Maja. Przeznaczenie – UP/MW oraz MU. 

Pod naporem społecznych protestów zaniechano kontynuowania 

prac nad planem dla terenu Urzędu oraz istotnie ograniczono 

zamiary odnośnie placu przy 3Maja. Zaproponowano budowę 

16 mieszkań, choć w świeżo zmienionym Studium dopuszczono 

dominanty wysokościowe do 20 m przy powierzchni biologicznej 

zaledwie 10%. Prezentując konkretne projekty budowlane, nie 

wyjaśniono tylko jednego – po co w ogóle wdrożono kosztowne 

procedury zmiany planu zagospodarowania, skoro plan obowiązujący 

już od roku 2005 pozwalał na zabudowę wielorodzinną? 

Odpowiedź narzuca się sama – chodziło o zwiększenie intensywności 

tejże zabudowy. Nikt rozsądny nie podejmuje przecież działań, 

które miałby być pozbawione sensu… Zmiana Studium była 

w sposób oczywisty działaniem zamierzonym, to nie był wypadek 

przy pracy. 

U T – T e R e N Y U S ł U G T U R Y S T Y K I I R e K R e AC J I 

na terenie parku narodowego 

zabudowa usługowa dla potrzeb obsługi ruchu turystycznego i rekreacyjnego w tym m.in. realizowaną 

W FORMIE OŚRODKÓW: SZKOLENIOWyCH, WyPOCZyNKOWyCH, LECZNICTWA, KONFE- 

RENCyJNyCH, JAK RÓWNIEŻ HOTELI, pensjonatów 

dozwolona LOKALIZACJA USŁUG KOMERCyJNyCH (tj. usług handlu, gastronomii, turystyki, komunikacji, 

centrów wystawienniczych, instytucji finansowych i innych), 

Maksymalna wysokość zabudowy 12,5 metrów do kalenicy, 

Minimalna powierzchnia nowotworzonej działki 1800 m 2 – 15% 

Minimalna powierzchnia biologicznie czynna działki 75% 

STUDIUM TO NIE JEST NIC NIE ZNACZĄCA WIZJA, TO JEST STRATEGICZNy PLAN DZIAŁANIA, 

UKIERUNKOWANy NA URBANIZACJĘ NASZEJ GMINy. 

Na sesji Rady Gminy w dniu 22 września 2010 r. wójt Witold 

Malarowski przekazał do wiadomości publicznej informację, iż 

w prokuraturze toczy się postępowanie dotyczące spraw naszej 

gminy. Wójt wyjaśnił, że takie postępowania już niejeden raz 

były prowadzone, ale żaden prokurator nie postawił mu nigdy 

zarzutów, zaś obecnie trwające postępowanie uznał za efekt 

„osobistej zemsty” swoich wrogów, wymieniając ich nawet 

z imienia i nazwiska. 

W sprawie przesłuchani zostali gminni urzędnicy z wójtem 

na czele oraz radni minionej kadencji. Sprawa dotyczy okoliczności, 

w jakich dokonana została zmiana przeznaczenia 

atrakcyjnie położonej działki w Izabelinie, przy ulicy 3 Maja, 

z terenu zielonego bez prawa zabudowy, na działkę przeznaczo- 

fA N A B e R I e m I e S Z K A ń C ÓW 

BOGATYCH WILLI 

Protesty setek mieszkańców przeciwko urbanizacji gminy 

i wprowadzaniu zabudowy na terenie parku narodowego wójt 

Witold Malarowski określił „fanaberiami mieszkańców bogatych 

willi”, choć art. 15 ustawy o ochronie przyrody wyraźnie 

zabrania takiej zabudowy. Pod wpływem protestów Rada 

Gminy podjęła na początku roku 2009 uchwałę o konieczności 

zmiany Studium. Uchwała do dziś pozostaje martwą literą. 

W ostatnich przedwyborczych tygodniach władze szumnie 

rozpoczęły opracowanie nowej strategii rozwoju gminy. Bez 

względu na drugorzędną rangę takiego opracowania dla spraw 

przestrzennych (regulowanych przez Studium i plany miejscowe) 

uznajemy, że obecne władze, które skompromitowały się 

ukrywaniem przed wyborcami własnych planów urbanizacji, 

nie są legitymowane do podejmowania strategicznych opracowań 

pięć minut przed wyborami. 

Natomiast samo Studium wciąż istnieje, obowiązuje i... czeka 

na realizację. Protesty mieszkańców wójt najwyraźniej postanowiły 

przeczekać, jedynie pozorując zmiany Studium. Zadajmy więc proste 

pytanie: po co je opracował? I co zrobi, gdy utrzyma się przy 

władzy? 

KONCeNTRACJA ZABUDOWY NA WYDmIe 

ną pod skoncentrowaną zabudowę wielofunkcyjną. Zmiana ta 

nastąpiła w krótkim czasie od nabycia działki przez nowych 

właścicieli. Uprzednie starania o dopuszczenie tam jakiejkolwiek 

zabudowy nie odnosiły skutku. Względy ochrony środowiska 

i zachowania w naturalnym stanie piaszczystej wydmy 

nie dopuszczały żadnych wyjątków. Obecnie istnieje możliwość 

zbudowania tam budynków wielorodzinnych i dominant wysokościowych, 

co znajduje odzwierciedlenie w znacznym wzroście 

wartości gruntu. 

Śledztwo prowadzone jest przez Wydział do Spraw Zwalczania 

Korupcji Komendy Stołecznej Policji pod sygn. VI Df/107/10 

o czyn z art. 231§2 KK. 


NIe BLOKOm W IZABeLINIe, NIe BLOKOm W OTULINIe! 

Platforma Obywatelska wystawia kandydata z zarzutami - poinformowała Rzeczpospolita - Życie Warszawy. 

Zarekomendowany przez powiatowe struktury partii na stanowisko 

burmistrza Ożarowa Kazimierz Stachurski broni się przed 

zarzutami złamania prawa przy opracowaniu miejscowego planu 

zagospodarowania dla wsi Kaputy. Prokuratura w Pruszkowie 

oskarża go o nielegalne wprowadzenie do planu zapisów o dopuszczalności 

budowy bloków na granicy otuliny Kampinoskiego 

Parku Narodowego. To zresztą nie jedyny zarzut względem 

kandydata Platformy. Burmistrz Stachurski do żadnego się nie 

przyznaje. Nie jestem skazany, mam prawo kandydowania – wyjaśnia 

dziennikarzom. 

INNY SmAK KIełBASY WYBORCZeJ 

W zamierzchłych czasach mrocznego XX wieku modne było zabieranie ze sobą na spotkania rodzinne i towarzyskie 

zdjęć z własnego ślubu, fotografii swoich pociech czy zdjęć z zagranicznych podróży i prezentowanie ich z dumą każdemu, 

kto nie zdążył uciec. 

Dziś w dobie super szybkiego i dostępnego ogólnie internetu, nie 

trzeba na imprezach osaczać ofiar – prezentować się można na portalach 

społecznościowo towarzyskich, takich jak Facebook czy rodzima 

Nasza–Klasa. Podobno miarą sukcesu na tego rodzaju stronach jest 

liczba posiadanych przyjaciół. Im więcej, tym lepiej oczywiście. Gdyby 

Gmina Izabelin posiadała konto na którymś z tych portali, w rubryce 

Przyjaciele cyfrę dwa trzeba by było zmienić na 3. Po Borken (Niemcy) 

i Mickuny (Litwa) pojawiło się świeżutkie jak bagietka z piekarni 

– Méru (Francja). Jak można było przeczytać w ostatnim wydaniu 

Organu Prasowego Gminy (dla niepoznaki zatytułowanego Listy do 

Sąsiada): 

„W dniach 5–7 czerwca br. na zaproszenie mera Ives’a Leblanca, delegacja 

z Gminy Izabelin gościła w Méru – naszej gminie partnerskiej. 

Celem wyjazdu było podpi sanie umowy o współpracy między Méru 

a Izabelinem. … Obie strony zobowiązały się do wymiany doświadczeń 

i wiadomości w zakresie ekologii i gospodar ki, jak również w zakresie 

budowy miast oraz problemów społecznych. Organy rządzące w Izabelinie 

i Méru zobowiązały się do stwo rzenia odpowiednich warunków do 

współpra cy w zakresie turystyki, wydarzeń kulturalnych i sportowych, 

oraz nawiązywania osobistych kontaktów i przyjaźni między mieszkańcami 

Izabelina i Méru.” 

Osobnik głęboko nie zorientowany w meandrach życia naszej 

gminy mógłby zapytać – co nam to daje? Problemy społeczne mamy 

z goła odmienne – u nas nikt babom w chustach nie zabrania chadzać. 

Miasta (miasto to taka miejscowość z blokami) w Izabelinie miejmy 

nadzieję nikt nam nie zbuduje. A turystyką zajmują się biura podróży. 

Co zyskała zatem nasza zadłużona gmina poza fakturami za koszty 

wycieczki? 

Mili Państwo. Wiadomo, że nie ma nic za darmo, a przemyślane 

inwestycje (również te w przyjaciół) procentują i zwracają się latami. 

Całkiem niedawno, na forum kochamkampinos padło stwierdzenie, że 

w gminie Borken (podpisaliśmy z nimi partnerską umowę 10 lat temu) 

nasi wysłannicy podpatrzyli niesamowite rozwiązanie architektoniczne 

i wdrożyli je podczas budowy przedszkola w Izabelinie: bezpośrednie 

wyjście z sali na taras i plac zabaw. Nie wiem co na to annały architektury 

polskiej, ale wreszcie mamy po latach …murowany sukces! 

Czując rozpierającą mnie dumę, z bycia mieszkańcem gminy Izabelin 

i niejako czując się współtwórcą tego sukcesu (chyba, że wyjazdy 

zagraniczne są opłacane z innych źródeł niż fundusze gminne – czyli 

Szefem Platformy w powiecie warszawskim zachodnim jest 

p. Wojciech Białas. Odmówił jednak komentarza w sprawie. Odpowiedzialny 

za mazowiecką Platformę poseł Andrzej Halicki, 

o problemach z prawem burmistrza Stachurskiego dowiedział się 

od dziennikarzy. Dopiero wtedy kandydatura wycofana została 

z partyjnej listy wyborczej. 

Źródło: Życie Warszawy, dn. 15.10.2010. Platforma wystawia 

kandydata z zarzutami, autorzy: blik, koz 

podatki) uzbrajam się w cierpliwość. Kolejne wycieczki urzędników 

gminnych na koszt podatnika nie muszą obfitować w epokowe odkrycia 

godne Piotra Curie, Pascala czy Coulomba. Nam na początek 

wystarczą te przyziemne. Może pompowane koła do aut i rowerów, 

zamiast metalowych obręczy? Może oświetlenie elektryczne zamiast 

świec i lamp naftowych? A może… kanalizacja burzowa, zamiast rowów, 

a jeżeli rowy, to budowane raczej poniżej poziomu jezdni? A może 

chodniki? Budowane nie tylko tuż przed wyborami w najbardziej widocznych 

miejscach. Oraz jezdnia, naprawiana raz na kilka lat, a nie 

tylko malowana na pokaz – farba niezbyt dobrze i niezbyt trwale wypełnia 

ubytki w asfaltowej nawierzchni. I może jeśli to nie złudne marzenie 

– wiara gminnych decydentów w to, że mieszkańcy to nie grupa 

przedszkolaków z umorusanymi buziami i bluzeczkami zachlapanymi 

zupką, nie wiedzących co jest dla nich cacy a co fuj. Jeżeli Mer Gminy 

Méru czytuje Kocham Kampinos (bo niby czemu nie miałby czytywać) 

to mam prośbę. Podczas następnej oficjalnej Naszej wizyty u Was 

niech Pan nie zabiera Polaków na wycieczkę do Paryża. Wieża Eiffla 

zauroczyła już niejednego, a Nam nie jest potrzebna kolejna zmiana 

warunków zabudowy…. Dokonywana zgodnie z tradycją partyzancką 

tych okolic – po cichu. 

Nie chcąc wyjść na ksenofoba i przeciwnika postępu niniejszym 

apeluję do obecnych i przyszłych władz gminy Izabelin: 3 to mało! 

Gmina taka jak nasza powinna mieć co najmniej czworo przyjaciół. 

I nie idźmy po najmniejszej linii oporu. Partnerską Gminę w Czechach, 

Słowacji, Węgrzech czy na Ukrainie lub Rumunii może mieć każdy 

europejski kraj. Belgia, Holandia czy Hiszpania – oklepane. Z Rosją 

bratać nam się chyba jeszcze nie wypada, więc spełniając testament 

wieszcza: sięgnijmy tam, gdzie wzrok nie sięga! 

Proponuję… Papuę Nową Gwineę. Nie, nie mili Państwo. Nie o słodkim 

lenistwie na pięknych plażach myślę. Nie na walorach krajoznawczych 

mi zależy. Ale na wymianie doświadczeń i na rozwiązywaniu 

problemów społecznych. Podobno, pomimo istniejącego od 1959 oficjalnego 

zakazu zjadania ludzi, kanibalizm na Nowej Gwinei jest nadal 

praktykowany. Może uda się odnaleźć chętne do partnerstwa plemię 

Papuasów, które wierne tradycji wciąż zjada wodzów i innych wysoko 

postawionych członków plemienia. Zwłaszcza tych co się nie sprawdzili. 

Wyborcom życzę smacznego. 

Sławomir Patoka 


NASI KANDYDACI NA RADNYCH – LISTA KOCHAm KAmPINOS 

IZABeLIN C 

Marek Gizmajer 

Mam 45 lat. Wychowałem się na Żoliborzu w rodzinie głęboko religijnej o tradycjach patriotycznych. 

Kończyłem filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Jestem tłumaczem przysięgłym 

i specjalizuję się w prawie gospodarczym. Izabelin zauroczył mnie podczas wycieczek rowerowych 

niemal 20 lat temu. Szlaki od Opalenia po Palmiry znam na pamięć, wciąż „kręcę” ponad sto kilometrów 

miesięcznie. Kiedy szukałem własnego miejsca na ziemi, po prostu nie było alternatywy. 

Moja żona Joanna kończyła politologię i prawo administracyjne. Trzynaście lat temu zbudowaliśmy 

w Izabelinie dom, tu przyszły na świat nasze dzieci. Zwiedziliśmy wiele miejsc na ziemi, ale tu 

nam najlepiej. A że moje pasje to także jeździectwo, polskie malarstwo i polska historia, mawiam 

o sobie: Sarmata sum. Jestem człowiekiem pióra nie tylko zawodowo, ale także społecznie. Wydawałem 

materiały szkoleniowe dla tłumaczy, współpracowałem z redakcjami („Goniec Żoliborski”, 

„Archeologia Żywa”, „Godność i Pamięć”), od roku współredaguję biuletyn „Kocham Kampinos”. 

Z przyjemnością notuję opowieści znajomych i nieznajomych, o których właśnie przygotowuję 

kolejną książkę. Ciekawi ludzie są nie tylko w podręcznikach, ale wokół nas! Aktywnie działam 

także w Kościele, w Izabelinie i na Żoliborzu. W naszej parafii zorganizowałem rocznicowe koncerty 

Warszawskiego Chóru „Polonia”. Dlaczego kandyduję na radnego? Jako wieloletni redaktor wręcz 

zawodowo dostrzegam rozdźwięk między rzeczywistością opisywaną w Listach do Sąsiada, a tą 

prawdziwą. Ta pierwsza za bardzo błyszczy, ta druga za bardzo skrzeczy. Dlaczego uważamy się za 

gminę ekologiczną, skoro po lasach zalegają wysypiska? Dlaczego plany urbanizacji są przygotowywane za plecami mieszkańców? Dlaczego 

władza tylko udaje, że ich słucha? Oczywiście żadna władza nie jest idealna i żadna nie zbuduje raju na ziemi. Rządzenie jest trudne. Wiem coś 

o tym. Przez osiem lat zasiadałem w Radzie Naczelnej Towarzystwa Tłumaczy Ekonomicznych, Prawniczych i Sądowych. Na co dzień mam do 

czynienia z trudnymi przedsięwzięciami gospodarczymi, operacjami finansowymi, sporami. Władza może być jednak otwarta na ludzi, może im 

służyć, może przynajmniej w swoim biuletynie rzetelnie rozliczać się i z sukcesów, i z porażek. Do zrobienia mamy wiele. Dziurawe ulice, brak 

poboczy i parkingów, brak kanalizacji, fatalny budynek policji czy przychodni, brak segregacji odpadów... Nie uciekam od wyzwań. Na pewno 

zmierzę się z nimi uczciwie. A na pewno dołożę starań, żeby mieszkańcy byli o nich uczciwie informowani. 

IZABeLIN C 

Łukasz Maliszewski 

Mam 33 lata. W Izabelinie się wychowałem. Moja babcia sprowadziła się 

tu jeszcze w czasie wojny. Tu są moje korzenie, z Izabelinem wiążę też plany 

na przyszłość. Mam wspaniałą żonę Martę, studentkę architektury wnętrz, 

i dwóch synów – Patryka i Kacpra. Rok temu otworzyłem przy ul. 3 Maja lokal, 

w którym sprzedaję kebaby, zapiekanki i ostatnio gofry. „KEBAB ASLAN” 

to firma rodzinna. Na początku było ciężko, ale teraz wychodzę na prostą. 

Jestem człowiekiem przedsiębiorczym, wiem co to znaczy ciężka praca i się 

jej nie boję. 

Codziennie odwiedza mnie wielu klientów, zwłaszcza pracowników firm, 

ale przede wszystkim ludzi młodych. Niektórzy zamieniają kilka zdań, wielu 

zaprzyjaźniło się ze mną i przychodzi towarzysko. Wiedzą, że lubię porozmawiać 

i wysłuchać. Pewnie dlatego chętnie opowiadają o sobie, jak im się 

żyje. Dzięki temu zdobyłem już spore rozeznanie w sprawach Izabelina, zwłaszcza tego młodego. Ludzie młodzi narzekają, że tutaj przede 

wszystkim nie mają gdzie się spotkać czy rozerwać. Żeby razem spędzić czas muszą jeździć do Warszawy, bo tu wieczorem czynny jest tylko 

sklep z alkoholem i bankomat. Brakuje jakiejś kawiarni czy klubu. W Centrum Kultury są albo jednorazowe imprezy, albo zajęcia dla dzieci. 

A młodzież lubi mieć jakieś stałe miejsce dla siebie. W siedzibie KPN jest sala kinowa, ale nie ma powszechnych pokazów. Najmłodsi chcieliby 

mieć teren dla deskorolek, bo muszą jeździć po ulicach. Na basen trzeba pojechać do Ożarowa, ale do tego potrzebny jest samochód. Czy 

w 10-tysięcznej gminie basen nie byłby opłacalny? Wszyscy też wiedzą, jak dużo trzeba zrobić na ulicy 3 Maja. Ruch samochodowy jest duży, 

więc konieczne są porządne pobocza i parkingi. Klienci nie bardzo mają gdzie parkować, a czasem dosłownie wpadają w dziury. 

Zastanawia mnie też dlaczego nasza gmina nie wystąpiła o dofinansowanie dla mieszkańców montażu kolektorów słonecznych? To 

była by wielka ulga dla naszych kieszeni, bo opłaty za energię rosną nam z roku na rok. Tyle gmin sąsiednich stara się o pieniądze z Unii 

Europejskiej na ten cel, władze naszej gminy sprawę zaniedbały. 

Mogę żartobliwie powiedzieć, że z okien KEBABA dostrzegam sporo tutejszych problemów. Do tego potrafię mieć swoje zdanie 

i umiem go bronić. Zaznajomieni klienci nie mają co do tego żadnych wątpliwości! 

Dla wielu z Was, ludzi młodych, to będą pierwsze wybory samorządowe, w których będziecie mogli oddać głos. Zachęcam Was do 

aktywności, do zainteresowania sprawami naszej gminy. Wy też możecie mieć wpływ na to, jaka będzie gmina Izabelin, w której mieszkamy. 

Zagłosujcie na mnie, będę Waszym przyjacielem w nowej Radzie Gminy Izabelin. 



IZABeLIN C 

Mirosław Kędziorek 

Mam lat 42. Mieszkam w Izabelinie od dziecka. Tu się urodziłem i wychowałem. Znam 

jak własną kieszeń każdą ulicę i każdy zakątek. Znam też bardzo wielu ludzi, niektórych 

jeszcze ze szkolnej ławy. Izabelin to mój prawdziwy dom. Wspominam często nie tak dawne 

przecież czasy, kiedy Izabelin był zaciszną, spokojna wsią, a dzieci grały w piłkę na drodze. 

Dziś wszystko się zmieniło, przybyło ludzi, domów, samochodów. Izabelin się rozwija, to 

dobrze, tylko ktoś powinien nad tym rozwojem panować, a nie projektować 20 metrowe 

bloki wielorodzinne. Czy żyje się nam tu coraz lepiej? Im więcej mieszkańców, tym bardziej 

brakuje takich oczywistych spraw, jak np. kanalizacja. Kiedy ostatnio remontowana 

była wysłużona ulica 3 Maja? Nawet nie umiem sobie przypomnieć. Wiele osób, z którymi 

rozmawiam, widzi to samo: że nasza gminna władza nie interesuje się rozwiązywaniem 

naszych problemów na co dzień, zmienia się to tylko raz na cztery lata, przed wyborami. 

Dobrym przykładem jest sprawa śmieci i ostatniego referendum. Przez całą kadencję nic 

się nie działo, nikt się ze strony władz problemem nie interesował. Śmieci walały się po lesie, 

po przystankach, zalegały przy Urzędzie wokół pojemników do segregacji. Teraz, po referendum, 

jest jeszcze gorzej. Znikły pojemniki na plastiki i na makulaturę, są już podobno 

nie potrzebne. Ale dopiero teraz, tuż przed wyborami mamy wypełniać specjalną ankietę, 

bo nikt w Urzędzie nie wie, jak ten system wywozu śmieci ma być zorganizowany. To trzeba 

było zrobić rok wcześniej, przed referendum, a nie teraz zastanawiać się, czy i jak nowe 

rozwiązana wprowadzić i ile one będą kosztować. Ale urzędnicy zaczynają myśleć dopiero pięć minut przed wyborami, na co dzień z ludźmi się 

nie rozmawiało. W urzędzie nie widać było życzliwości, chęci pomocy w załatwieniu spraw. A urząd ma być dla ludzi, a nie ludzie dla urzędu. 

Oto czym zajmowała się nasza władza: projektowaniem nikomu nie potrzebnego centrum handlowo-usługowe przy 3 Maja. Po co to było 

robione? Czy po to, żeby te projekty wyrzucić do kosza? Czy nie mamy innych wydatków w gminie? Komu to było potrzebne, przecież mamy 

własne, doskonałe sklepy. 

Widzę, że ta władza przestała ludziom służyć. Trzeba zmienić te rządy, rządy urzędników, którzy bardziej myślą jak z kadencji na kadencje 

utrzymać się przy władzy, a nie - co dobrego robić dla ludzi. Wiem, że w moim myśleniu nie jestem odosobniony. Dlatego zdecydowałem się 

kandydować na radnego. Jestem człowiekiem zdecydowanym i konkretnym. Czas, żeby zwykli ludzie tacy jak my, wzięli sprawy w swoje ręce. 

Inaczej nic się w Izabelinie nie zmieni. 

IZABeLIN C 

Lidia Niewęgłowska 

Mam 53 lata. W 1982 r. ukończyłam Państwową Wyższą Szkołę Teatralną 

w Warszawie, wydział aktorski. Artystycznie byłam związana z Teatrem 

Popularnym w Warszawie, a także z innymi teatrami w kraju. Jako aktorka 

biorę udział w różnych imprezach artystycznych, także tych wspierających 

akcje charytatywne. Od 2000 roku zajęłam się pracą dydaktyczną i wykładam 

w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie. Moi studenci uczą 

się nie tylko pięknie mówić, ale także pracować nad swoimi emocjami, 

relacjami z innymi, uczą się kompromisu, asertywności, empatii, a przede 

wszystkim pracy zespołowej, którą szczególnie cenię. Współpracuję z klubem 

młodych twórców przy ośrodku Michael, gdzie spektakle tworzone są 

od podstaw, jak w zawodowym teatrze, aktorami jest młodzież, czyli... rozwój 

poprzez sztukę.Mieszkam od 10 lat w Izabelinie, jestem mamą trójki 

dzieci, mój mąż Tomasz (historyk filozofii) zaraził mnie problemami naszego 

życia gminnego, gdzie wiele spraw kuleje, a większość ważkich decyzji 

jest podejmowana bez wiedzy i udziału mieszkańców, za to często na ich 

niekorzyść. Czas z tym skończyć! Wierzę, że zorganizowany wysiłek ludzi 

z wyobraźnią i energią, to klucz do sukcesu. Wierzę ,że problem kanalizacji 

i dróg jest do pokonania, a wspomożenie tych programów środkami unijnymi 

jest możliwe i prawdopodobne – tylko trzeba we właściwym czasie, złożyc właściwy wniosek. Mam tę odwagę by zamieniać 

wizję w rzeczywistość, jednocześnie nie zakłócając delikatnej równowagi między przyrodą a człowiekiem, co jest szczególnie 

istotne na terenie gminy Izabelin. Większość z nas została nauczona patrzeć na świat oczami innych, artyści potrafią spojrzeć 

tak samo, ale pomyśleć coś innego... nie ma przecież nic takiego czego nie można by zrobić lepiej, patrzę więc z „twórczym 

niezadowoleniem” na to co mnie otacza. 



H O R N ÓW e K 

Elżbieta Grohman 

Jestem mieszkanką Hornówka od ponad 6 lat. Mam tu dom, szczęśliwą rodzinę. Chcę tu spędzić 

swoje życie, chcę aby moje dzieci chodziły do tutejszej, nowoczesnej szkoły. Marzę, aby 

w Gminie nie brakowało bezpiecznych i utwardzonych dróg, oświetlonych chodników i niezbędnej 

infrastruktury. Mam czas, który chcę poświęcić na nasze sprawy, na sprawy naszej Gminy i jej 

mieszkańców. Od kilkunastu lat pracuję zawodowo jako ekonomista. Od 1996 roku do 2005 

pracowałam w wydziale Budżetowo-Księgowym Gminy (a później Dzielnicy) Bemowo w Warszawie. 

Znam pracę samorządową, znam mechanizmy finansowania samorządów i chcę tą wiedzą 

podzielić się z mieszkańcami naszej Gminy. Posiadam spore doświadczenie w organach kontroli. 

Mam uprawnienia audytora wewnętrznego. 

Zbliża się okres, kiedy w Polsce odbywają się wybory do samorządu terytorialnego. My, mieszkańcy 

Gminy Izabelin nie możemy tego nie zauważyć, gdyż właśnie przed wyborami ożywają 

gminne inwestycje, i przyśpieszają realizacje najbardziej reprezentacyjnych obiektów czy najpotrzebniejszej 

infrastruktury. Moglibyśmy wszyscy sobie życzyć, aby wybory odbywały się co roku, 

wtenczas tempo inwestycji w naszej gminie byłoby imponujące. 

Tymczasem skala problemów naszej gminy nie sprowadza się tylko do nowej szkoły czy modernizowanych 

chodników. Brakuje wizji przemyślanego rozwoju gminy, której unikatowy charakter osady położonej wśród ostępów leśnych 

musimy chronić. Musimy poczynić wszelkie starania, aby nasz Izabelin nie upodobnił się do Łomianek czy Pruszkowa. Nie potrzebujemy 

tu systematycznej zabudowy wielorodzinnej ani wydzielania z terenu Kampinoskiego Parku Narodowego kolejnych terenów pod rezerwy 

budowlane. Niepokojące informacje na temat rozwoju gminy poprzez stworzenie infrastruktury do podwojenia liczby jej mieszkańców 

oraz kierunki zmian planów zagospodarowania przestrzennego zaalarmowały mieszkańców naszej Gminy. O tym dowiedzieliśmy się nie 

od wybranych przez nas ostatnio radnych. Te fakty odkryli i ujawnili sami mieszkańcy – założyciele Stowarzyszenia Kocham Kampinos. 

Okazało się, że wiele rzeczy dzieje się bez naszej wiedzy i bez naszej aprobaty. A przecież wszystkim nam chodzi o to, aby Izabelin rozwijał 

się zgodnie z naszymi potrzebami i oczekiwaniami. Ważna jest współpraca władz Izabelina z mieszkańcami Gminy. Ważne są wspólne 

starania o zachowanie jej unikatowego w skali europejskiej charakteru. W moim odczuciu współpracy takiej brakuje. 

Naszej Gminie brakuje też spójności. Brakuje elementów integrujących wszystkich mieszkańców. Problemy przecież mamy wspólne 

i wszyscy chcemy uczestniczyć w życiu naszej Gminy. Razem chcemy określać kierunki jej rozwoju. 

W nadchodzących wyborach do samorządu będę kandydować na radną z okręgu Hornówek. Jeśli podzielacie Państwo naszą wizję 

rozwoju Gminy – uprzejmie proszę o Państwa głos. Pamiętajmy, że nikt za nas nie zdecyduje. 


Małgorzata Piekarska 

Mam 50 lat i pochodzę z Warszawy. Od 18 lat mieszkam w Hornówku przy ul. Sosnowej, więc mogę 

już o sobie powiedzieć, że jestem Izabelińczykiem. Z zawodu jestem fotografem i od trzech lat prowadzę 

studio fotograficzne w Izabelinie. Po narodzinach córki na kilka lat z fotografa zmieniłam sie 

w wychowawcę w Domu Kultury, prowadziłam tam także zajęcia plastyczne, realizując swoje dawne 

marzenia o byciu nauczycielką. Do Hornówka sprowadziliśmy się w 1992 roku. Tu narodził się 

pomysł Fotopiekarnika. Początkowo wynajmowaliśmy lokal przy ulicy Sierakowskiej. Jednak przyszedł 

czas na zmiany i postanowiliśmy przenieść nasze studio do domu. Decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę, 

domowy klimat zjednał sobie wielu zwolenników i wciąż przychodzą nowi. To dla mnie okazja 

do kontaktów z ludźmi, do rozmów, wymiany spostrzeżeń. Fotografia to oczywiście nie tylko mój 

zawód, ale i moja pasja. W wolnych chwilach fotografuję otaczającą mnie przyrodę, w szczególności 

tę najmniej zauważalną, jak kwiaty i owady. Lubię także zwiedzać polskie wioski i małe miasteczka 

fotografując zapomniane zakątki, czasy dawnej świetności, starą architekturę, to co odchodzi w zapomnienie, 

a ma tyle uroku dawnego życia. Uwielbiam wędrować po lesie w poszukiwaniu bajkowych 

zakątków, niesamowitych okazów drzew i rzadkich roślin, które są moim wielkim hobby. Uwielbiam się nimi zajmować – sadzić, pielęgnować, 

przycinać, obserwować, jak rosną, zakwitają, podziwiać ich barwy i formy. Jeszcze 15 lat temu nasza działka była wielkim ugorem, teraz jest zielonym 

azylem dającym zaciszne schronienie przed cywilizacją i odpoczynek od pośpiechu dnia codziennego. Długie zimowe wieczory spędzam 

na studiowaniu książek historycznych i biograficznych. Ta fascynacja, to pozostałość po toczących się w mym domu rodzinnym debatach o Polsce 

(dziadek – przedwojenny PSL-owiec, ojciec – powojenny oficer WP, takie połączenie gwarantowało emocje). 

Niezwykły urok gminy Izabelin sprawia, że nie wyobrażam sobie już mieszkania gdzie indziej. Nowe znajomości z ludźmi, będącymi, tak jak 

ja, pasjonatami naszej okolicy, skłoniły mnie do włączenia się do działań zmierzających do zachowania jej niepowtarzalnego charakteru. Jako 

radna Hornówka będę wspierać wszelkie działania w celu utrzymania dotychczasowego stylu niskiej zabudowy, w celu zachowania otaczających 

jeszcze nasze domy małych zagajników. Coraz ich mniej na skutek nieprzemyślanych odlesień terenu, dokonywanych z myślą wyłącznie o pozyskiwaniu 

wciąż nowych gruntów pod coraz wyższą zabudowę. 

Oddajcie swój głos na mnie, drodzy sąsiedzi. W imieniu wszystkich, którzy rozumieją i popierają program Kocham Kampinos, ja chcę powiedzieć 

STOP urbanizacji gminy Izabelin, STOP urbanizacji Hornówka! 




Karol Anaszkiewicz 

Mam 26 lat. Od urodzenia mieszkałem w Warszawie, a 2 lata temu przeprowadziłem się na stałe do 

wsi Hornówek. Z gminą jestem jednak związany od dzieciństwa. W Hornówku na początku lat 90 

–tych osiedliła się moja babcia, a ja bardzo lubiłem spędzać tutaj wolny czas. Jako mały chłopiec 

obserwowałem jak powstaje dom, w którym obecnie mieszkam z rodziną. Od lat też przyglądam się 

problemom, z jakimi boryka się nasza gmina. Dlatego postanowiłem coś zmienić i wystartować na 

stanowisko radnego w obecnych wyborach z ramienia Stowarzyszenia Kocham Kampinos. 

W życiu prywatnym jestem szczęśliwym mężem i ojcem 1,5 rocznej córeczki. Moją pasją są podróże. 

Lubię w wolnych chwilach czytać książki oraz oglądać filmy psychologiczne. 

W 2008 roku ukończyłem Wyższą Szkołę Pedagogiczną TWP na kierunku politologia w zakresie 

polityki społecznej. Od 2006 roku zdobywam doświadczenie zawodowe w Ośrodku Pomocy Społecznej 

w Warszawie. Przez 4 lata pracy zawodowej wiele nauczyłem się w zakresie funkcjonowania 

pomocy społecznej w Polsce, jak również funkcjonowania jednostek samorządu terytorialnego. 

Nauczyłem się jak pomagać ludziom, zwłaszcza tym najsłabszym, jak rozwiązywać ich codzienne 

problemy. Praca to dla mnie lekcja wrażliwości społecznej i szacunku dla każdego człowieka. 

Interesuję się polityką społeczną, psychologią oraz zagadnieniami związanymi z samorządem terytorialnym. Mam szeroką wiedzę na 

te tematy, którą chętnie będę Państwu służył, pełniąc funkcję radnego. Ubiegając się o mandat radnego, nie zamierzam składać populistycznych 

obietnic bez pokrycia, lecz przedstawić pomysły, które są realne do wykonania i które postaram się zrealizować. Najważniejsza 

dla mnie jest problematyka rozwoju lokalnego naszej gminy, która stała się przedmiotem moich szczególnych zainteresowań. Moimi 

priorytetami, które zamierzam zrealizować to przede wszystkim poprawa infrastruktury jak również ulepszanie komunikacji miejskiej, 

ważnym elementem kadencji będzie zakończenie inwestycji jaką jest kanalizacja. Jako radny mam zamiar nadzorować realizację polityki 

pomocowej dla osób niepełnosprawnych, starszych i najbardziej potrzebujących. Moje działania będą dążyły do zaprzestania marginalizacji 

i wykluczenia społecznego tych osób, będę dążył do znoszenia barier architektonicznych. Nie zapominając o najmłodszych, moje 

działania nastawione będą na wyrównaniu szans dostępu do edukacji szkolnej i przedszkolnej, zarówno dla dzieci zdrowych jak i dzieci 

niepełnosprawnych. 

Zwracam się do Was z prośbą o oddanie na mnie swojego głosu. Pamiętajmy, że podstawowym, a zarazem fundamentalnym, obowiązkiem 

każdego radnego jest utrzymywać stałą więź z mieszkańcami, dbać o ich dobro, rozmawiać z nimi, wsłuchiwać się w ich problemy. 

Pamiętajcie: Ja i Wy to My. Razem możemy wiele zdziałać. 

IZABeLIN B 

Iwona Dmowska-Kurzynoga 

Mam 43 lata. Mieszkam wraz z rodziną w Izabelinie B. Jestem bezpartyjna, spoza jakichkolwiek 

układów. Mój mąż Krzysztof przez 4 lata był sołtysem naszej wsi. Zaangażowany w sprawy lokalne 

zaraził mnie swoim entuzjazmem w sprawach działalności społecznej. Dziś, gdy sam poświęca 

się pracy zawodowej, zmotywował mnie do działania i kandydowania na radną naszej gminy. Syn 

Michał jest tegorocznym maturzystą. W tych wyborach po raz pierwszy będzie mógł głosować. 

Mam wykształcenie średnie. Za sobą mam 12 lat doświadczeń w pracy z osobami niepełnosprawnymi, 

jestem też dyplomowaną opiekunką osób starszych. A z zawodu jestem masażystką. 

Moja praca zawodowa polegała na nieustannych kontaktach z ludźmi, często tymi 

najsłabszymi, chorymi. Widziałam wiele ludzkiego cierpienia. Umiem słuchać ludzi, a oni 

chętnie opowiadają mi o swoich sprawach i życiowych bolączkach. Dziś, gdy nie pracuję już 

zawodowo, bardzo brakuje mi takich kontaktów międzyludzkich. Mam w sobie wielką potrzebę 

i chęć działania dla dobra wspólnego. Pochodzę z rodziny, która w genach ma potrzebę 

niesienia pomocy najsłabszym i najuboższym. Moja ciocia, akuszerka, przygarnęła 

dwoje dzieci podczas wojny, dziadek walczyła w AK, ukrywał ludzi, mama działająca w Komitecie 

Obywatelskim Solidarność pomagała ludziom w pisaniu różnych pism urzędowych, 

zbierała dary dla ubogich. Krzywda ludzka, niesprawiedliwość i łamanie prawa motywuje 

mnie do działania. Wiele takich spraw porusza Stowarzyszenie Kocham Kampinos. Z tym głosem sprzeciwu zupełnie się zgadzam. 

Nasz Izabelin – jak jego nazwa wskazuje – jest naprawdę B. Idąc ulicą Sienkiewicza po deszczach musimy uciekać przed jadącymi samochodami. 

Dziury na drodze „zapewniają” nam zlanie od stóp do głów brudną wodą. A i dla kierowców to tor przeszkód. Zimą zaś śniegu 

na chodnikach jest tyle, że poruszamy się po jezdni. Kiedy zapytałam w Gminie dlaczego ta ulica nie jest odśnieżana to usłyszałam – to 

droga powiatowa, nam nic do tego. Bez komentarza. A i bezpieczeństwo na naszych „osiedlowych’ drogach pozostawia wiele do życzenia. 

Niewielu kierowców stosuje się do przepisów ruchu drogowego. Nagminnie przekraczana jest prędkość. To wszystko trzeba zmienić, nasze 

dzieci muszą bezpiecznie docierać do szkoły. 

Mój dziadek był kowalem. Znajomi twierdzą, że po nim mam silne ręce i silny charakter. Lubię konkrety, lubię sprawdzać się w działaniu. 

Zasady wyniesione z domu rodzinnego chcę zastosować w służbie ludziom zostając radną z Waszego, drodzy sąsiedzi, wyboru. Władza wybrana 

przez mieszkańców powinna być dla nich i słuchać ich głosu. Ja to rozumiem. Dlatego chcę być Waszą reprezentantką w Radzie Gminy. 



T R U S K AW 

Paweł Racinowski 

Mam 31 lat i jestem rodowitym Truskawianinem. Tutaj mieszkają moi rodzice 

i dziadkowie. Tu zbudowałem mój własny rodzinny dom, w którym wkrótce 

zamieszkamy wraz z żoną. W grudniu przyjdzie na świat przyjdzie moja pierwsza 

córka. 

Jestem pracownikiem Tramwajów Warszawskich. Od zawsze interesowało 

mnie rozwiązywanie problemów zbiorowych, więc od 5 lat działam także 

w związkach zawodowych – Solidarność. To doświadczenie na pewno przyczyni 

się w rozwiązywaniu wielu problemów naszej miejscowości, w której jest 

na prawdę dużo do zrobienia. 

Znam wielu mieszkańców, ale przede wszystkim znam wiele bolączek Truskawia 

i Sierakowa. 

Generalnie jesteśmy bardzo zaniedbani pod względem inwestycyjnym, 

zwłaszcza w porównaniu z innymi miejscowościami gminy. Można śmiało powiedzieć, 

że Truskaw i Sieraków są na szarym końcu, nie tylko drogi. Mamy 

poważne problemy z dostawą mediów. Nowi mieszkańcy muszą kłaść instalacje 

gazowe na własny koszt, choć powinno to leżeć w gestii gminy. 

Brakuje poboczy i chodników, choć miejsce na ich zrobienie mamy. Przy każdym 

deszczu główna ulica w Truskawiu w wielu miejscach zamienia się w ogromną 

kałużę, ponieważ nie ma żadnych studzienek, do których woda mogłaby spłynąć. 

Plac zabaw w Truskawiu jest tylko jeden i kompletnie zaniedbany. Jest 

również „boisko” do koszykówki, które wymaga modernizacji. Kosze umieszczone są bowiem na trawie, co uniemożliwia odbijanie piłki. 

Młodzież nie ma gdzie spędzać wolnego czasu. 

Jako radny Truskawia i Sierakowa godnie reprezentowałbym problemy mieszkańców i dołożyłbym wszelkich starań, aby poprawić, jakość 

naszego życia w naszych miejscowościach. 

T R U S K AW 

Małgorzata Leszczyńska 

Mam 35 lat. Pracuję w Warszawie jako księgowa. W roku 2005 uzyskałam 

absolutorium na Uniwersytecie Warszawskim z pedagogiki. Obecnie studiuję 

w Wyższej Szkole Pedagogicznej na kierunku pedagogika pracy z doradztwem 

personalnym. 

Mieszkam w gminie Izabelin od 8 lat. Sprowadziliśmy się z mężem do Helenówka, 

ponieważ chcieliśmy żyć i wychowywać dzieci w zielonej okolicy i z otaczającej 

nas przyrody czerpać radość i spokój. Pokochaliśmy to miejsce. Jesteśmy 

ludźmi aktywnymi, którzy interesują się sprawami lokalnymi. Chcemy mieć 

wpływ na rzeczywistość w której żyjemy. Chcemy aby w Naszej gminie żyło się 

bezpiecznie i komfortowo. Mam takie marzenie, by moje dzieci, gdy dorosną, 

też chciały tu mieszkać, by Izabelin stał się ich miejscem na ziemi. 

Z przykrością i zdziwieniem odbieraliśmy zapytania ze strony niektórych 

przedstawicieli władzy – po co zabieramy głos – choćby w sprawach planów zagospodarowania? 

zbyt krótko tu mieszkamy, może nawet jesteśmy nie zameldowani.... 

Najwyraźniej gmina Izabelin jest odbierana przez obecne władze jako 

sypialnia, a przejawy zainteresowania nowych mieszkańców polityką lokalną 

uznawane są jako coś niewłaściwego. Czas to zmienić. Powinniśmy mieć równe 

prawo decydowania o naszej gminie. Pragniemy jej dobra i pomyślnej przyszłości tak samo jak ludzie mieszkający tu od urodzenia! 

Tymczasem to co nas otacza wcale nie napawa optymizmem. Widzę ulice bez chodników. Widzę moich sąsiadów z Truskawia brnących co 

niedziela do kościoła w piachu pobocza ulicy 3 Maja. Widzę nieudolność władz w pozyskiwaniu funduszy unijnych. Widzę codzienną gehennę 

ludzi dojeżdżających co rano do pracy do Warszawy. I wreszcie najważniejsze – widzę arogancję władz i zupełnie nieliczenie się z głosem nas, 

mieszkańców. 

Chcę zostać radną, aby coś zmienić. Aby pracować wspólnie dla dobra mieszkańców gminy. Aby wnieść nowe umiejętności, nową 

wiedzę i nową energię w zarządzanie naszym domem. 

Długo zastanawiałam się czy w ogóle kandydować. Przecież najwygodniej jest nic nie zmieniać. Mam rodzinę, pracę, moje dzieci 

chodzą do szkoły i przedszkola w Izabelinie. To może niech tak zostanie, przecież w sumie nic strasznego się nie dzieje, przecież żyje mi się 

całkiem wygodnie? Nie! To jest właśnie pułapka, w która się łapiemy. Musimy zmobilizować się i walczyć o nasz Dom. Teraz jest właśnie 

ostatni dzwonek aby zmienić przyszłość gminy. 

Jako radna, gwarantuję, ciężką i uczciwą pracę i aktywne działanie dla naszego wspólnego dobra. 



T R U S K AW 

Danuta Gruszka 

Mam 57 lat. Mieszkam w Truskawiu od dziecka. Mam dwoje dorosłych, samodzielnych 

już dzieci. Córka prowadzi w Izabelinie sklep odzieżowy, w czym jej pomagam, odkąd 

doczekałam się wspaniałego wnuka. 

Jestem osobą energiczną, konkretną i zorganizowaną. Nie lubię siedzieć bezczynnie 

w miejscu, zwłaszcza, gdy widzę wiele rzeczy, które można i trzeba wokół nas zmienić. 

Podczas mojej pracy w sklepie zauważam wiele problemów, z którymi borykają się tu 

ludzie. Przychodzą do mnie, czasem nie po to żeby coś kupić, ale żeby porozmawiać, 

zapytać o moje zdanie. Jest wielu ludzi słabych, starszych, które nie potrafią sobie 

poradzić z załatwieniem różnych spraw w Urzędzie. A ludzie młodzi też mają swoje 

problemy. Ja mam dobry kontakt z młodzieżą. Moim marzeniem jest zorganizowanie dla 

nich jakiegoś miejsca, żeby nie chodzili po ulicach, nie pili alkoholu. Wiem, że wiele 

zależy od możliwości finansowych gminy, ale jeszcze więcej zależy od woli działania, 

od dobrych pomysłów i chęci. Tego u naszych obecnych władz brakuje. Cieszę się, że 

znaleźli się w naszej gminie ludzie, gotowi ją odmienić i przywrócić w niej dobre relacje 

między władzami a mieszkańcami. Dość już mamy rządów , które mało służą ludziom 

i są dalekie od ich codziennych spraw, 

Jestem szczera i dobrze dogaduję się z ludźmi. W nowej radzie gminy chciałabym 

uczciwie pracować dla wspólnego dobra mieszkańców. My, mieszkańcy Truskawia, szczególnie 

czujemy się zaniedbani przez obecne władze gminne. Nie chcemy być tak traktowani, mamy takie same prawa jak inni 

mieszkańcy. Nie chcemy być wsią na końcu, zapomniani, niedoinwestowani… Zbliża się okres zimowy, my wszyscy odczujemy 

wyjątkowo dotkliwie brak chodników. Przez tyle lat nic w tym kierunku nie zostało zrobione. Mój wyborczy cel - to poprawa życia 

mieszkańców. 

LASKI I mOŚCISKA 

Sławomir Kraszewski 

Mam lat 46. Urodziłem się w Warszawie w rodzinie patriotycznej. Jak najdalej 

sięgam pamięcią, przyjeżdżałem do Lasek na wakacje do mojej kochanej babci 

Kasi Maliszewskiej (z domu Pieniek). Tutaj wzrastałem fizycznie i duchowo. Zakład 

dla niewidomych, a szczególnie kaplica Matki Bożej Anielskiej wywarły na 

mnie niezatarty ślad. Dumny byłem, ze mój dzidek Józef Maliszewski, jako cieśla 

był współbudowniczym zakładowej kaplicy. W latach 70’ i 80’ odwiedzałem 

z moimi kuzynami Dom Kultury w Laskach, tam spędzaliśmy wakacyjny czas. 

W szkole teatralnej brałem czynny udział a kole teatralnym. Niewiele 

brakowało, a zostałbym aktorem… gdyby nie moja sportowa pasja. Równocześnie 

wyczynowo trenowałem judo. I byłbym pewnie zapomniał o Laskach, 

ale tu poznałem swoją miłość – Agnieszkę Puta. Dziś jesteśmy małżeństwem 

już 23 lata, mamy troje dzieci. Choć początkowo mieszkaliśmy w Warszawie, 

wszystkie dzieci ochrzczone zostały tu, w Laskowskiej parafii, w miejscu, 

gdzie są nasze korzenie. Zanim jeszcze na stałe sprowadziliśmy się do Lasek, 

dojeżdżałem z Warszawy do pracy do Zakładu dla Niewidomych. Dwukrotnie 

kandydowałem na radnego w Warszawie Centrum. 

W Laskach mieszkamy już blisko 10 lat, przy mojej ukochanej ulicy Brzozowej. 

Znam tu każdy zakątek. Wielu mieszkańców Lasek to moi znajomi, 

przyjaciele… Dobro tej miejscowości i ludzi, którzy tu żyją to dla mnie sprawa 

priorytetowa. Dlatego podjąłem decyzję o kandydowaniu na radnego z listy 

Kocham Kampinos. Tu właśnie spotkałem ludzi, którzy kierują się taką samą troską i miłością do naszej małej ojczyzny. Ludzi, którzy 

kierują się sumieniem i odpowiedzialnością, których nie interesują partyjne rozgrywki, ale praca dla wspólnego dobra. 

Jeśli program Kocham Kampinos wzbudza również Twoje zaufanie, oczekujesz poprawy jakości Twojego życia w naszej gminie, po 

prostu zagłosuj zgodnie ze swoim sumieniem. Obiecuję, że jako radny dam się poznać w działaniu dla wspólnego dobra. Wprowadźmy 

Szkolny Autobus dla bezpieczeństwa i wygody naszych dzieci, usprawnijmy komunikację z miastem. Doceńmy wyjątkowy charakter 

Zakładu dla Niewidomych i jego wyjątkowych pensjonariuszy. Stwórzmy miejsce w Laskach, gdzie dzieci i młodzież po lekcjach spędzą 

pożytecznie czas. Reaktywujmy istniejący Dom Kultury i lokalną bibliotekę jako alternatywę istniejącej nicości i bylejakości życia kulturalnego 

w Laskach. 

Wygrajmy razem dla dobra Lasek i całej naszej gminy! 



LASKI I mOŚCISKA 

Krzysztof Roszczyk 

Mam 49 lat, od 1987 roku mieszkam w Laskach. Moja żona Ewa mieszka tu od urodzenia. 

Wieloletnie doświadczenie związane z prowadzeniem sklepu nauczyło nas, co to znaczy ciężka 

i uczciwa praca. 

Z wykształcenia jestem politologiem. Na Politechnice Warszawskiej zdobyłem też dyplom w zakresie 

systemu zarządzania jakością. Wiele lat przepracowałem w Komendzie Stołecznej Policji na 

odpowiedzialnym logistycznym stanowisku do spraw obsługi transportu i wsparcia technicznego. 

Moim nadrzędnym celem było utrzymanie jak najwyższego stopnia sprawności środków transportu 

Garnizonu Stołecznego, obsługa delegacji zagranicznych głów państw i rządów, imprez masowych 

i sytuacji nadzwyczajnych. Sprawdzałem się w tej pracy, doceniali to moi przełożeni, przedstawiciele 

władz stolicy i kraju. 

Interesują mnie konkrety, skuteczność w rozwiązywaniu lokalnych problemów, działanie dla 

dobra naszej społeczności. Moje dotychczasowe obserwacje funkcjonowania tutejszej władzy samorządowej, 

a raczej jej piastowania uwidaczniają niekompetencję, brak wiedzy w zakresie realizacji 

bieżących zagadnień wynikających z całokształtu zadań. Obecna władza gminy jest daleka 

od przyziemnych spraw ludzkich. Szalę goryczy przechyliły zaprojektowane przez gminę rowy w ramach remontu ulicy 3-go Maja. Nie dość że 

pozbawiły ludzi miejsc parkingowych, to zagrażają bezpieczeństwu ruchu, stwarzają wielkie utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu osobom 

niewidomym, niepełnosprawnym oraz ludziom w podeszłym wieku. Ruchliwa droga w centrum terenu zamieszkałego nie powinna tak wyglądać. 

Przypomnę iż w tym rejonie Lasek oraz w okolicy przedszkola doszło do kilku bardzo poważnych wypadków ze skutkiem śmiertelnym. Może 

najwyższy pomyśleć o sygnalizacji świetlnej, zamiast prób dyscyplinowania ruchu kołowego atrapą fotoradaru. 

W wyniku społecznych protestów obserwowaliśmy w ostatnich dniach kalendarza przedwyborczego zasypanie wspomnianych rowów żwirem 

i wyłożenie betonowymi ażurowymi płytami. 

Specjalnego odnotowania wymaga fakt ilości włamań do posesji naszych mieszkańców oraz rozboi i pobić. Poprawa bezpieczeństwa mieszkańców 

gminy to sprawa nadzwyczaj ważna! Osobnym problemem, wymagającym radykalnych zmian, jest utrzymanie należytego stanu nawierzchni 

bocznych dróg dojazdowych, zwłaszcza w okresie jesienno – zimowym, jest to bolączka wielu osób, zwłaszcza niepełnosprawnych. 

Struktura nowej Rady Gminy powinna być złożona z ludzi kompetentnych nie bojących się nowych wyzwań i nie związanych z dotychczasowymi 

układami. Dlatego postanowiłem, bazując na swoim dotychczas zdobytym doświadczeniu organizacyjnym, ubiegać się o mandat radnego 

właśnie z listy wyborczej Kocham Kampinos. 

ZDĄŻYć PRZeD WYBORAmI! 

Układanie 

chodników 

w Truskawiu 

Malowanie 

pasów 


Sąsiedzi! 

JEŻELI DOBRO NASZEJ GMINy LEŻy WAM NA SERCU - WEŹCIE UDZIAŁ W WyBORACH. 

Głos każdego z was w dniu 21 listopada 2010 roku będzie wyjątkowo cenny. Izabelin potrzebuje nowego 

gospodarza. 

PO 15 LATACH SPRAWOWANIA WŁADZy PRZEZ JEDNĄ I TĘ SAMA OSOBĘ, PRZySZEDŁ CZAS NA 

ZMIANy. Nie pozwólmy decydować o nas i naszej gminie bez nas, tak jak ma to miejsce do tej pory. Zmieńmy 

układ istniejącej władzy na system uczciwy, bezpartyjny i kompetentny. Wyłoniony z naszej społeczności 

bez żadnych układów politycznych, rodzinnych, towarzyskich czy koneksji biznesowych. 

KTO MOŻE GŁOSOWAĆ 

Pamiętajcie, że tylko mieszkańcy zameldowani na pobyt stały, wpisani są do rejestru wyborców z urzędu. 

Jeżeli jednak zamieszkujecie stale - choćby od niedawna - na terenie naszej gminy, a nie jesteście tutaj 

zameldowani - także możecie głosować. Zadbajcie o jak najszybsze umieszczenie Waszych nazwisk 

w stałym rejestrze wyborców. 

W tym celu należy złożyć stosowny wniosek w referacie ewidencji ludności urzędu gminy. Wniesienie wniosku wolne 

jest od opłaty skarbowej. 

KTO GŁOSOWAĆ NIE MOŻE 

Możliwości wybierania wójta i radnych nie mają osoby zameldowane na pobyt tymczasowy lub przebywające 

na terenie gminy, lecz nie mieszkające tu na stałe. Wnioski o wpis do rejestru takich osób podlegają 

odrzuceniu. Każdy może wnieść do wójta reklamację na nieprawidłowości w rejestrze wyborców, 

a w szczególności w sprawie pominięcia wyborcy w rejestrze albo ujęcia w rejestrze osoby, która nie zamieszkuje 

stale na obszarze gminy. 

CZYSTA eNeRGIA, CZYSTY ZYSK 

W wakacyjnych Listach do Sąsiada zamieszczona została notatka zachęcająca mieszkańców naszej ekologicznej 

gminy do korzystania z energii słonecznej. Precyzyjnie opisane zostały parametry i funkcjonalność 

włoskich kolektorów słonecznych, które montowane na dachach naszych domów pozwalają oszczędnie 

produkować energię dla ciepłej wody i ogrzewania pomieszczeń. Ich zastosowanie to nie tylko ulga dla domowego 

budżetu, ale i wyraz dbałości o środowisko. 

Tym bardziej szkoda, że promocja ekologicznych źródeł energii 

gminie Izabelin, polega tylko na zamieszczaniu w gminnej gazecie 

płatnych ogłoszeń reklamowych. Udostępnienie jej łamów 

w celu promocji solarów, to oczywiście inicjatywa słuszna, nie 

sposób jednak oprzeć się wrażeniu, że nieprzypadkowo zbiegła 

się ona w czasie z akcją prowadzoną w sąsiedniej gminie Babice 

Stare. Tam jednak gminne władze prowadzą od blisko roku akcję 

informacyjną wśród mieszkańców, mającą na celu przygotowanie 

wniosku o dofinansowanie solarów z europejskiego funduszu 

regionalnego. 

Zgromadzenie odpowiedniej ilości wniosków pochodzących od 

zainteresowanych mieszkańców gminy to niezbędny element poprawnego 

wniosku o dotację. A na to potrzeba – rzecz jasna - czasu. 

W gminie Babice wiedziano o tym już na początku tego roku. 

Podczas gdy nasze gminne władze koncentrowały się nad planami 

budowy centrum usługowo-mieszkaniowego, by potem od nich 

odstąpić, w gminie Babice organizowano spotkania informacyjne 

i zbierano wnioski. Dziś zgromadzono ich blisko tysiąc. Jeżeli wniosek 

złożony przez gminę zyska aprobatę – wówczas mieszkańcy 

mogą liczyć na dopłatę do solarów w wysokości aż 85%. Szacunkowa 

wartość instalacji w domu to 15 tys. zł, z czego właściciel 

domu, będzie pokrywał ok. 15% tej kwoty, czyli ok. 2500 zł. Koszty 

te obejmują zakup kolektorów i ich montaż wraz z wpięciem do 

istniejącej instalacji ciepłej wody użytkowej. Władze ekologicznej 

gminy Izabelin swoim mieszkańcom nie dały tej szansy. 

Oczywiście, pozyskiwanie funduszy unijnych to sprawa niełatwa, 

wymagająca doświadczenia i specjalistycznych umiejętności. Ale 

jedno jest pewne - trzeba próbować. Trzeba składać wnioski. U nas, 

w gminie położonej w całości w otulinie Kampinoskiego Parku Narodowego, 

w obszarze Natura 2000, nikt o tym nie pomyślał… 

Wydawca: KOMITET WYBORCZY KOCHAM KAMPINOS 

Konto bankowe: 51 1160 2202 0000 0001 7084 9187 

Redagują: Monika Grzesik, Marek Gizmajer, Tadeusz Grzesik, Ryszard Kirejczyk, Urszula Anchim, Robert Wójcik i zespół 

Kontakt: stowarzyszenie@kochamkampinos.com.pl; www.kochamkampinos.com.pl, tel. 795 380 675 

Skład i organizacja druku: PanDawer, www.pandawer.pl. Nakład: 3500 egz.

PROGRAM WyBORCZy 

STOWARZySZENIA KOCHAM KAMPINOS 

uczciwość, jawność, dostęp do informacji 

NIE BLOKOM: 

Usunięcie ze Studium zagospodarowania gminy i z planów miejscowych sporządzonych 

na jego podstawie, zabudowy wielkomiejskiej, wielomieszkaniowej i wysokościowej 

(dominant wysokościowych, bloków, hoteli, centrów handlowych, 

instytucji finansowych, centrów wystawienniczych, itp.) 

Likwidacja planów zabudowy terenów Kampinoskiego Parku Narodowego 

Wstrzymanie prac zmierzających do urbanizacji gminy 

Zachowanie obecnego charakteru gminy z niewielką zabudową wkomponowaną w zieleń 

TAK LUDZIOM: 

Zrównoważony rozwój całej gminy, czyli troska o wszystkich, a nie wybranych. 

Oszczędne i racjonalne wydatkowanie pieniędzy publicznych 

Rzeczywista ochrona środowiska naturalnego, zwłaszcza Kampinoskiego Parku Narodowego 

Systemowy wywóz śmieci, przede wszystkim przez darmową segregację 

Poprawa stanu infrastruktury: ulic, poboczy, chodników, placów zabaw, terenów zielonych 

Kanalizacja całej gminy 

Pełna jawność wszystkich działań władz 

Konsultowanie istotnych zamierzeń władz z mieszkańcami 

Podejmowanie działań wyłącznie w oparciu o oczekiwania mieszkańców 

Rzetelne i przejrzyste informowanie 

Wprowadzenie sprawnej komunikacji społecznej – publikacje, spotkania, Internet 

G D Z I e B Y PA N Z A PA R KOWA ł PA N I e W Ó J C I e, 

GDYBY NIe KOCHAm KAmPINOS? 

Zasypane 

na skutek 

protestów 

mieszkańców 

rowy odwadniające 

w Laskach, 

zapewniają niezbędne 

miejsca 

parkingowe. 

Na zdjęciu 

zaparkowany 

nieopodal 

przedszkola 

służbowy 

samochód 

wójta.

Pobierz gazetkę Kocham Kampinos

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?