Klient to BESTIA - Audio

108
Z Z tajnego
tajnego
archiwum
archiwum
Ten Ten Ten Ten Ten artykuł artykuł artykuł artykuł artykuł przeleżał przeleżał przeleżał przeleżał przeleżał na na na na na półce półce półce półce półce prawie, prawie, prawie, prawie, prawie,
a a a a a może może może może może nawet nawet nawet nawet nawet ponad ponad ponad ponad ponad 10 10 10 10 10 lat. lat. lat. lat. lat. I I I I I nagle nagle nagle nagle nagle spadł spadł spadł spadł spadł
z z z z z wielkim wielkim wielkim wielkim wielkim hukiem hukiem hukiem hukiem hukiem − − − − − a a a a a ponieważ ponieważ ponieważ ponieważ ponieważ zbliżał zbliżał zbliżał zbliżał zbliżał się się się się się
kwiecień, kwiecień, kwiecień, kwiecień, kwiecień, więc więc więc więc więc podnieśliśmy podnieśliśmy podnieśliśmy podnieśliśmy podnieśliśmy go, go, go, go, go, otrzepaliśmy
otrzepaliśmy
otrzepaliśmy
otrzepaliśmy
otrzepaliśmy
z z z z z kurzu, kurzu, kurzu, kurzu, kurzu, i i i i i w w w w w ramach ramach ramach ramach ramach “upłynniania “upłynniania “upłynniania “upłynniania “upłynniania remanentów”,
remanentów”,
remanentów”,
remanentów”,
remanentów”,
usprawiedliwiając usprawiedliwiając usprawiedliwiając usprawiedliwiając usprawiedliwiając to to to to to dodatkowo dodatkowo dodatkowo dodatkowo dodatkowo primaapriliso−
primaapriliso−
primaapriliso−
primaapriliso−
primaapriliso−
wym wym wym wym wym nastrojem, nastrojem, nastrojem, nastrojem, nastrojem, na na na na na samym samym samym samym samym końcu końcu końcu końcu końcu Audio... Audio... Audio... Audio... Audio...
Pewne Pewne Pewne Pewne Pewne szczegóły szczegóły szczegóły szczegóły szczegóły mogły mogły mogły mogły mogły się się się się się w w w w w tym tym tym tym tym czasie czasie czasie czasie czasie
zdezaktualizować, zdezaktualizować, zdezaktualizować, zdezaktualizować, zdezaktualizować, chociaż chociaż chociaż chociaż chociaż bieżące bieżące bieżące bieżące bieżące relacje relacje relacje relacje relacje
z z z z z wielu wielu wielu wielu wielu źródeł źródeł źródeł źródeł źródeł wskazują, wskazują, wskazują, wskazują, wskazują, że że że że że większość większość większość większość większość
zasadniczych zasadniczych zasadniczych zasadniczych zasadniczych motywów motywów motywów motywów motywów nic nic nic nic nic nie nie nie nie nie straciła straciła straciła straciła straciła na na na na na
aktualności. aktualności. aktualności. aktualności. aktualności. Dlaczego Dlaczego Dlaczego Dlaczego Dlaczego artykuł artykuł artykuł artykuł artykuł czekał czekał czekał czekał czekał tak tak tak tak tak długo? długo? długo? długo? długo?
Można Można Można Można Można powiedzieć, powiedzieć, powiedzieć, powiedzieć, powiedzieć, że że że że że jak jak jak jak jak wino wino wino wino wino – – – – – dojrzewał...
dojrzewał...
dojrzewał...
dojrzewał...
dojrzewał...
Niestety, Niestety, Niestety, Niestety, Niestety, nawet nawet nawet nawet nawet po po po po po latach latach latach latach latach smakuje smakuje smakuje smakuje smakuje trochę trochę trochę trochę trochę
cierpko, cierpko, cierpko, cierpko, cierpko, co co co co co gorsza gorsza gorsza gorsza gorsza wyraźnie wyraźnie wyraźnie wyraźnie wyraźnie kwaśno, kwaśno, kwaśno, kwaśno, kwaśno, ale ale ale ale ale ma ma ma ma ma też też też też też
bogaty bogaty bogaty bogaty bogaty bukiet, bukiet, bukiet, bukiet, bukiet, i i i i i generalnie generalnie generalnie generalnie generalnie jest jest jest jest jest raczej raczej raczej raczej raczej mocne. mocne. mocne. mocne. mocne.
Klient to BESTIA
Czytelnicy − a więc przede
wszystkim klienci − przyzwyczajeni
są do swojej pierwszoplanowej roli.
I słusznie. W końcu o ich pieniądze
konkurują producenci, dystrybuto−
rzy, sprzedawcy, prasa. Klient ma
zawsze rację − to jedyna słuszna
i skuteczna dewiza na wolnym
rynku. Ale czy rzeczywiście
klient ma zawsze rację?
Czy można TRACKI INPUTEM zbalansować?!
Przedstawiamy obraz klienta malowa−
ny obserwacjami sprzedawcy. Klienci
najczęściej sami siebie widzą jako nie−
winne ofiary przebiegłości, pazerności, oszu−
kańczych praktyk sprzedawców. Tak często
bywa. Jednak dla sprzedawców bestią jest
klient. Nie każdy, ale jest ich tak wielu − tych,
których mogłoby nie być − że cierpią również
ci klienci, którzy byliby mile widziani. Bo często
widoczne niezadowolenie i zniecierpliwienie
sprzedawcy wynika ze zmęczenia spotkaniami
z tymi, którzy naprawdę potrafią dokuczyć.
Tekst jest jednostronny, wynaturzony, nie−
obiektywny, itp. Kto jednak chce na chwilę
stanąć po drugiej stronie lady − niech czyta.
Na własną odpowiedzialność za swoje dobre
samopoczucie.
Dedykuję Dedykuję wszystkim wszystkim moim moim kolegom kolegom −
−
sprzedawcom sprzedawcom w w sklepach sklepach audiofilskich,
audiofilskich,
którym którym którym w w wyniku wyniku tragicznego tragicznego niedopatrze−
niedopatrze−
nia nia ustawodawcy ustawodawcy nie nie przysługuje przysługuje wcześ−
wcześ−
niejsza niejsza emerytura.
emerytura.
Sklepy ze sprzętem to nie są zwykłe skle−
py. Nawet sami ich właściciele, jak i sprze−
dawcy, chętniej używają określeń bardziej
eleganckich – mamy więc salony, centra,
ekspertów i specjalistów. Niektórzy klienci
biorą to za dobrą monetę, i zaczynają trakto−
wać miejsca stworzone zasadniczo do zawie−
rania transakcji kupna−sprzedaży jak kluby
dyskusyjne, placówki kulturalne, ośrodki dos−
konalenia hobbistycznego, w których or−
dynarna sprzedaż jest działalnością z założe−
nia uboczną czy wręcz wstydliwą. Być może
zbyt szybki zakup obraziłby godność pracują−
cego w salonie eksperta, a co najmniej nara−
ził na pogardę? Dlatego najpierw trzeba wy−
kazać się znajomością rzeczy, przynależnoś−
cią do kręgu wtajemniczonych, zarówno za
pomocą pytań, opinii, jak i ilości odsłuchiwa−
nego sprzętu.
Inni czują presję miejsca stworzonego
jednak przede wszystkim do wyciągania pie−
niędzy z portfeli klientów, i próbują dać sprze−
dawcy nadzieję, że tym razem może mu się
to udać.
Do typowych zachowań klientów − zresztą
i w wielu innych sklepach innych branż, nale−
żą pytania zastępcze. Są to pytania, które
służą podtrzymaniu wiarygodności obrazu
rzeczywistego klienta, zainteresowanego za−
kupem, a z drugiej strony do niczego go nie
zobowiązujące. Klasyczne są dwa pytania te−
go typu − jedno na dzień dobry, drugie na do
widzenia.
Pierwsze z nich klient zadaje po wejściu
do sklepu, po zorientowaniu się w ofercie bę−
dącej na półkach. Wybiera wówczas to urzą−
dzenie, którego... nie ma, i pyta sprzedawcę:
Czy jest u Pana urządzenie X ? Na co pada
odpowiedź, że nie ma, i wówczas klient od−
AUDIO 4/2007

grywa przygotowaną scenę rozżalenia: Ach,
jaka szkoda, bo jestem zainteresowany. Gra−
jący va bank powie nawet − bo właśnie chcia−
łem kupić, ale nie zdarza się to często, gdyż
zawsze jest ryzyko że sprzedawca albo za−
proponuje natychmiastowe sprowadzenie
(dzisiaj praktycznie każdy sklep na zamówie−
nie może mieć każdy dostępny na rynku to−
war), albo nawet wyniesie to coś z zaplecza
sklepu. W każdym razie, takim wstępem
klient chce osiągnąć nad sprzedawcą psy−
chologiczną przewagę − oto ja jestem poważ−
ny, chcę coś kupić, a to pan nie może mi
sprzedać. Upoważni to klienta do przymęcze−
nia sprzedawcy dalszymi pytaniami, a w każ−
dym razie do spędzenia w sklepie dłuższego
czasu.
Drugie pytanie pada już przy wyjściu ze
sklepu. Brzmi ono: Od której (do której) jutro
sklep jest czynny?, lub: Czy jutro sklep jest
czynny? Pytania te nie pozostają w związku z
jakimikolwiek świętami, klientowi doskonale
znane są dni i godziny otwarcia sklepu, ale w
ten sposób daje on sprzedawcy sygnał, że
zamierza jutro wrócić, a może nawet już jutro
coś kupić... może zaraz po otwarciu sklepu...
a może przed zamknięciem... Wychodząc ze
sklepu wychodzi z twarzą.
Przywołane wyżej niebezpieczeństwo na−
tychmiastowej reakcji sprzedawcy, jego goto−
wości do sprowadzenia urządzenia które tyl−
ko pozornie chcieliśmy kupić, wiąże się częs−
to z propozycją wpłacenia przez klienta
zadatku (w opisywanej sytuacji proponuje to
oczywiście sprzedawca). Najczęściej dochodzi
wówczas do wycofania się klienta z pozycji ku−
pującego (“jeszcze się zastanowię”, “myślałem,
że jeszcze posłucham”). Jeśli jednak klient −
pozorant nie wycofa się w ten sposób, a prze−
cież nie ma wcale ochoty i możliwości wpłacać
zadatku, bo w ogóle jest bez grosza, wówczas
zgrywa się dalej i pyta: Ale jeżeli urządzenie
mi się nie spodoba, to dostanę zadatek z
powrotem? Na co sprzedawca odpowiada że
nie (rzecz jasna), a klient bardzo tym zdzi−
wiony rezygnuje. Zresztą nie ma tu w rzeczy−
wistości żadnego nieporozumienia − obydwie
strony znają swoje role, sprzedawca wyczu−
wa najczęściej prawdziwe intencje klienta −
pozoranta, ale gra według reguł toczy się do
końca, który następuje dość szybko. Czym
innym jest, gdy klient rzeczywiście zaintere−
sowany zakupem naprawdę nie rozumie isto−
ty zadatku i domaga się przywileju jego zwro−
tu w razie zmiany upodobań albo w trakcie
oczekiwania na sprzęt, albo tuż przed zaku−
pem, w czasie ewentualnej demonstracji.
Wielu audofilów wzięło sobie do serca
wskazówki mówiące o dopasowaniu po−
szczególnych urządzeń. Niektórzy jednak za−
pominają o tym na czas jakiś, pojawiają się
w sklepie jak gdyby nigdy nic, i proszą o
podłączenie jednych głośników, potem dru−
gich, trzecich...wreszcie po paru godzinach
(albo wizytach) ujawniają swoją głęboką au−
Czy ten wzmacho chodzi ?!
diofilską wiedzę i wynikające z niej poważne
wątpliwości: “No tak, ale nie jestem pewien,
jakby to brzmiało z moim wzmacniaczem.”
Święta racja, tylko dlaczego przypomniał so−
bie o tym dopiero teraz? Ano dlatego, że teraz
spyta: “To co, można do Panów przyjść z włas−
nym wzmacniaczem?”, i cała zabawa zacznie
się od początku. Potem ewentualnie skojarzy,
że przecież kable też mają niebagatelny
wpływ, a już na pewno, na ostatnim etapie
uświadomi sobie, że przecież nie mieszka w
żadnym sklepie, tylko w swoim własnym
mieszkaniu, i to tam ma swój pokój odsłucho−
wy, którego wpływu na brzmienie absolutnie
nie można lekceważyć, i jedynym rozwiąza−
niem jest wypożyczenie sprzętu do domu. To
otwiera nowe, kapitalne możliwości przecią−
gania całej sprawy.
Rozpowszechnia się więc w naszych sa−
lonach Hi−Fi bardzo słuszny skądinąd zwy−
czaj wypożyczania sprzętu za kaucją, na pró−
by do domu klienta. Są klienci, ktorzy z upo−
dobaniem wypożyczają − najchętniej na so−
boty i niedziele − tydzień po tygodniu. Kiedy
sprzedawca wreszcie za n−tym razem odmó−
wi, są zdziwieni, bowiem wydawało im się, że
po pierwsze − do wiecznego pożyczania mają
święte prawo, a po drugie − nawet jak nie
mają − to przecież zaprzyjaźnili się już z ob−
sługą sklepu, skąd więc niespodziewany ko−
niec tej przyjaźni i taka szykana?
Audiofilska kultura wyższa
Źródłem specyficznych zachowań au−
diofilów jest zaszczepiane i ugruntowy−
wane, również przez pisma audiofilskie,
przekonanie, że nie można kupować
sprzętu bez jego posłuchania. Nawet pub−
likowane przez miesięczniki testy potwier−
dzają tę zasadę – opierają się w głównej
mierze na próbach odsłuchowych, a za−
poznanie i posługiwanie się z nimi służy
albo za wskazówkę przy wstępnej selekcji
sprzętu, albo jest protezą samodzielnego
odsłuchu – gdy jest on niemożliwy. Jeżeli
już jednak audiofil dotrze do sklepu, jest
przygotowany na długodystansową sesję
odsłuchową, która im dłuższa i obejmują−
ca więcej urządzeń, tym lepsza – dająca
dokładniejszy wgląd w sytuację. Idąc dalej
tym tokiem myślenia, im więcej sklepów
zostanie odwiedzonych zanim jakikolwiek
zakup zostanie dokonany, tym lepiej dla w
pełni świadomego, trafnego wyboru. W
gruncie rzeczy jednak podobne reguły gry
mogłyby dotyczyć zakupu np. butów – w
poszukiwaniu najwygodniejszych chodzili−
byśmy od sklepu do sklepu, przymierza−
jąc parę za parą, a dla wzbudzenia po−
dziwu dla naszej staranności, ale napraw−
dę ku utrapieniu i irytacji sprzedawców, w
dodatku chwalilibyśmy się, ile to już mo−
deli było na naszych nogach, i ciągle to
nie to... Albo wyobraźmy sobie, że idzie−
my do eleganckiej restauracji, zamawia−
my wino, kelner zgodnie z rytuałem nale−
wa odrobinę, my wytwornie kręcimy kie−
liszkiem, czujemy aromat, smakujemy, pi−
jemy... i mówimy: nie... to jednak nie to.
Następny gatunek proszę. Po pięciu pró−
bach wychodzimy, oczywiście żadnego
rachunku nie płacąc, i udajemy się do na−
stępnego lokalu. Do tego wrócimy za ty−
dzień, najpóźniej za miesiąc, może będą
mieli jakieś nowe gatunki. Ten przykład
jest skrajny, ale na jego tle widać, że spo−
sób postępowania audiofilów też jest eks−
tremalny, więc niekoniecznie jest sposo−
bem jedynie rozsądnym i racjonalnym.
Nie jest bowiem racjonalny zamiar zdoby−
cia kompletnej informacji, pełnego obrazu
sytuacji w danym sektorze rynku – to jest
po prostu fizycznie niemożliwe. Postępu−
jąc zgodnie z przepisami, powinniśmy bo−
wiem w jednym czasie i w jednym miejscu
– a pryncypialnie w naszym mieszkaniu −
zgromadzić i przesłuchać wszystkie intere−
sujące urządzenia. I powiedzmy szczerze,
że takie założenie jest niemożliwe do speł−
nienia w praktyce, a więc na kompromis
musimy pójść – mniejszy lub większy. I
teraz trzeba ustalić, jaki kompromis jest
najmądrzejszy. Oczywiście jeden będzie
słuchał więcej i dłużej, drugi mniej i krócej,
co jednak wcale nie oznacza, że pierwszy
jest bardziej świadomy, a drugi mniej.
Zresztą zwykle tak pojmowana świado−
mość idzie w parze z samoudręczeniem,
bo klienci nie mogący znaleźć spełnienia
przypominają... (tutaj fragment wycięty
przez autocenzurę). Trzeba znaleźć “złoty
środek”, który pozwoli zachować czas,
energię i entuzjazm na samo słuchanie
muzyki, nie mówiąc o tym, że zaoszczę−
dzi też siły i psychiczne zdrowie sprze−
dawców, którzy wówczas zrewanżują się
wyższą kulturą obsługi, której przecież tak
bardzo oczekujemy.
AUDIO 4/2007 109

110
Z Z tajnego
tajnego
archiwum
archiwum
W jednym ze sklepów ustalone zostało,
że wypożyczone zostaną klientowi na sobotę
i niedzielę kolumny wartości 8000 zł. Klient
przychodzi umówionego dnia, zaczyna od
rozdania wszystkim sprzedawcom koloro−
wych kalendarzyków. Jest sympatycznie,
wszyscy się uprzejmie uśmiechają, sprze−
dawcy wreszcie pytają: To co, pakować te
kolmny? Tak tak, bardzo proszę, jeśli moż−
na... tylko... tutaj klient z nie schodzącym
uśmiechem podchodzi do kierownika sklepu i
tłumaczy: Bo widzi pan, ja mam przy sobie
tylko 2000 zł, ale mam dowód osobisty, to
pan mnie może przecież spisać... Sprzedaw−
cy mina rzednie i tłumaczy grzeczne, że to
raczej niemożliwe... Na co klient przypomina:
No przecież umówiliśmy się, ja już zaprosi−
łem na dzisiaj trochę znajomych, mamy ra−
zem słuchać, no nie zrobi mi pan tego... Nie
wiadomo, czy oddawać mu te kalendarzyki?
Klienci − pozoranci dzielą się na pod−
stawowe kategorie:
Klient − wypożyczacz
Klient − oglądacz
Klient − mądrala
Klient − podżegacz
Klient − konsultant
Klient − czytacz
Klient − pytacz
Klient − meloman
Klient − katalogowiec
Klient − perspektywiczny
Klient − sobotni
Wszyscy oni mogą zdobyć tytuł mułersa
(od mulenia), jeżeli są wyjątkowo nudni i sys−
tematyczni w naprzykrzaniu się.
Klient nie docenia pamięci sprzedawcy.
Sprzedawca ma zakodowaną praktycznie
każdą twarz, z którą stykał się dłużej niż pięć
minut − rok, dwa lata, pięć lat temu, a wraz z
tą twarzą określone wrażenia. Natomiast
klientom wydaje się, że wracając do sklepu
po tygodniu − dwóch, są dla sprzedawcy no−
wymi ludźmi. Często więc, nie mogąc wymyś−
lić nowych, zadają wciąż te same pytania.
Klient, dla którego ten sam salon Hi−Fi
potrafi być po wielokroć atrakcją, nie wczuwa
się pozycję sprzedawcy, bo i po co. Nato−
miast sprzedawcy temat Hi−Fi najpewniej już
dawno zbrzydł. On jest w tym sklepie co−
dziennie, spotyka te same twarze, te same
pytania i problemy. Jeżeli jest profesjonalistą,
nie da po sobie poznać zniechęcenia. Ale
jest klientowi wdzięczny, jeśli ten nie próbuje
go na siłę zabawiać pytaniami i uszczęśliwiać
rozmową, myśląc, że skoro człowiek pracuje
w takim sklepie, to jest z pewnością wielkim
pasjonatem spragnionym nieustannych dys−
kusji. Sprzedawca może był pasjonatem, ale
zanim został sprzedawcą. Dlatego sprzedaw−
cy najbardziej cenią sobie, spośród klientów −
pozorantów − tych nacichszych, klientów − og−
lądaczy, przemykających się przed regałami
ze sprzętem; wcale nie muszą oni udowad−
niać swojej powagi jakimikolwiek wymuszo−
nymi pytaniami.
Klienci aktywniejsi mogą skupiać swoje
zainteresowanie na katalogach − to katalo−
gowcy. Wyciągają sprzedawcy wszelkie
możliwe katalogi, instrukcje i cenniki, wertują
parametry, porównują dane. Zwykle sprze−
tymczasem chce się upewnić, że w Polsce
jest serwis, który będzie realizował naprawy
gwarancyjne. Tam kupi − tutaj naprawi.
Klient − meloman przychodzi do sklepu z
walizką płyt, i przesłuchując sprzęt, który ja−
koby go interesuje, przesłuchuje całe płyty.
Jest historią prawdziwą, że do jednego z war−
szawskich sklepów przyszedł niegdyś klient,
który pozostawiony w pokoju samopas prze−
słuchał w całości i bez chwili przerwy dwa
pierwsze “samplery” Chesky Rec., łącznie ze
wszystkimi sygnałami testującymi.
W sklepach, w których sprzedaje się pra−
sę audio, niektórzy klienci urządzają sobie
czytelnię. Wyciągają od sprzedawców rów−
nież archiwalne numery, siadają w fotelu od−
sluchowym i pogrążają się w lekturze. Po
czym pisma przeczytane od deski deski od−
dają, zjawią się najpóźniej za miesiąc.
Wśród klientów odsłuchujących sprzęt
wyróżnia się rodzaj klienta perspektywiczne−
go. Tymczasem nie zamierza on nic kupić,
może za rok lub dwa, ale już się przygotowu−
je − przesłuchuje wszelkie możliwe urządze−
nia, które wpadną mu w oko, nie biorąc na
serio uwag sprzedawcy, że już za pół roku
Czy ten głośnik się wietrzy od tyłu?!
dawcy mają wiele najważniejszych danych w
głowie, pozostałe w katalogach. Tymczasem
jednak obfitość oferty i źródeł jej pochodze−
nia jest obecnie w sklepach tak duża, że
często pod ladami panuje b... w katalogach, i
po kilku próbach klientowi udaje się zatryum−
fować nad sprzedawcą, gdy ten nie może
znaleźć jakiejś broszury. Klient zwykle cierp−
liwie czeka, a sprzedawca przewraca sklep
do góry nogami i przewracają mu się kiszki,
bo wie, że katalog nie ma żadnego praktycz−
nego znaczenia − to było tylko widzimisię
klienta − pozoranta.
Klient − mądrala, jeden z najprzykrzej−
szych typów, ma kilka podtypów. Jeden z
nich wszystko wie lepiej, inny miał już tyle
sprzętu, że tym sklepie tyle nie było, inny
zwiedził cały świat, widział najlepsze sklepy i
słyszał tam najlepszy sprzęt. Klient wymąd−
rza się, że gdzieś kiedyś widział ten sam sprzęt
taniej, i uparcie pyta dlaczego u nas drożej.
Straszy, że wyjedzie i kupi gdzie indziej, ale
należy spodziewać się zupełnie nowych mo−
deli, a właśnie odsłuchiwane nie będą już
dostępne.
Inny rodzaj odsłuchiwacza to klient wierny
przez miesiące, a nawet lata, jednemu wy−
branemu urządzeniu. Przychodzi on w odstę−
pach kilkumiesięcznych i przesłuchuje np.
wciąż ten sam wzmacniacz. Gdy go wreszcie
zabraknie, bo zakończono jego produkcję,
klient wzdycha z żalem − właśnie dzisiaj
chciał go kupić.
Sympatycznym rodzajem klienta jest
klient sobotni. To najczęściej ojciec z synem.
Zamiast pójść do ZOO, gdy żona przygotowu−
je obiad, przyprowadził syna do salonu Hi−Fi.
Niech się dzieciak uczy mulenia od małego.
Niepokój sprzedawców wywołują klienci
niezorientowani w swoich finansowych możli−
wościach. Albo świadczy to − niestety naj−
częściej − o tym, że klient jest pozorantem, i
nawet niedokładnie przygotował się do swo−
jej roli, nie wymyślając sobie jakiegoś pułapu
AUDIO 4/2007

Czy te kolumny denerwują?!
cenowego, w którym coś mogłoby go intereso−
wać, albo − co rzadkie − zdarza się wyjątkowa
gratka trafienia klienta, który ilość pozostawio−
nych pieniędzy uzależnia tylko od zdolności
przekonywania sprzedawcy. Tak czy inaczej,
sprzedawcy nie jest wówczas łatwo zadowo−
lić klienta − ten skacze między pułapami ce−
nowymi , słuchając czego popadnie.
Klienci poszukują najniższych cen − to na−
turalne. Ale czasami dla klienta znalezienie
ceny choćby o 50 zł niższej jest kwestią am−
bicjonalną. Kolejna historia z życia wzięta −
klient przez prawie rok przychodził do jedne−
go salonów Hi−Fi, słuchając wielokrotnie wy−
branego modelu kolumn. Przychodził raz
sam, raz z kolegami. Wreszcie przyszedł kie−
dyś po raz kolejny, ale już nie po to, aby
słuchać, lecz by się pochwalić − “Kupiłem,
tak, właśnie te kolumny, których zawsze tu
słuchałem, ale kupiłem gdzie indziej, bo były
o 50 zł tańsze, a pan (czyli sprzedawca) to
chciał mnie naciągnąć! No tak, słuchałem u
Pana, bo u Pana jest pomieszczenie odsłu−
chowe, a tam nie.” Klienci bywają więc bardzo
nielojalni, choć coraz bardziej cenią sobie ja−
kość obsługi, to nie chcą za nią zapłacić.
Klienci nie są jeszcze przyzwyczajeni do
tego, że ceny za ten sam produkt w różnych
sklepach mogą się różnić, i za oszustwo bio−
rą niewielkie różnice cenowe. W innym skle−
pie młode małżeństwo długo wybierało słu−
chawki. Słuchali, oglądali, wreszcie kupili.
Słuchawki za ok. 500 zł. Wracają następnego
dnia − ze słuchawkami − i podnoszą krzyk −
znaleźliśmy te słuchawki w innym sklepie o
20 zł taniej! Żądamy zwrotu pieniędzy! Sprze−
dawca pyta: Czy 20 zł różnicy aż tak Państwa
wzburzyło? Takie różnice są przecież możli−
we. Młoda kobieta odpowiada: Proszę Pana!
Za 20 zł to ja mogę sobie kupić perfumy! Czy
jeśli dam Pani 20 zł, będzie Pani usatysfak−
cjonowana? − pyta. Odpowiedź − Tak. Młode
małżeństwo wzięło 20 zł i wyszło. Spójrzmy
prawdzie w oczy. Te 20 zł nie zostało odda−
ne. Te 20 zł zostało wyżebrane.
Niektórzy wręcz zaczynają swoją wizytę
od prostolinijnego pytania: Jaki rabat u Pana
dostanę? A potem dopiero rozglądają się,
czy znajdą coś interesującego, i próbują wy−
mówić nazwę jakiejś marki.
Klient nie tylko bywa męczący i niepotrzeb−
ny, ale w dodatku bywa szkodliwy. Sprzedaw−
ca pracuje, aby doprowadzić do transakcji z
innym klientem, a tymczasem klient−szkod−
nik, występując w roli eksperta − konsultanta,
wypowiada opinie sprzeczne z opinią sprze−
dawcy i nie poparte żadną poważną argu−
mentacją. “Nie, proszę pana (to do drugiego
klienta), te głośniki z Pana wzmacniaczem nie
zagrają.” Dlaczego − już nie wyjaśni. Po prostu
nie i koniec. On wie lepiej.
Klient bywa podżegaczem. Chodzi od
sklepu do sklepu i jątrzy. W jednym powie (do
sprzedawcy): “A wie pan, w tamtym sklepie
to powiedzieli, że kabli Monstera to słucha
tylko prezes Horn Distribution”, a w drugim:
“A wie pan, w tamtym sklepie to powiedzieli,
że pana NAD to się ciągle psuje”. W ten spo−
sób chce się “zakolegować” i tu, i tam.
Audiofilskie imaginacje
Jakiego brzmienia szuka audiofil? Wy−
imaginowanego. Żaden dokładny, uniwer−
salny wzorzec nie istnieje, a ten który nosi
w swojej wyobraźni miłośnik sprzętu,
również jest niespójny i nieutrwalony. Ideał
“naturalnego” brzmienia istnieje w sferze
właśnie tylko idei, bo o jakiej naturze mo−
żemy mówić? Nawet w przypadku instru−
mentów akustycznych samo ich otoczenie
w wielkim stopniu określa brzmienie, nie
mówiąc już dalszym wpływie technik na−
graniowych; instrumenty elektryczne two−
rzą jeszcze bardziej elastyczny świat
dźwięków, i kto może wiedzieć dokładnie,
jak powinna brzmieć basówa Marcusa
Millera? Oczywiście drastyczne ograni−
czenia jakości transmisji i odtworzenia nie
będą przedmiotem kontrowersji, ale już
odbiór i ocena np. “twardości” czy “wypeł−
nienia” są subiektywne, indywidualne.
Owszem, to potwierdza zasadność samo−
dzielnego odsłuchu i wyboru, ale podważa
sens powoływania się na uniwersalny
wzorzec. Niestety, w działaniu audiofila
często widać rozdwojenie (żeby nie użyć
pojęcia ojca R.). Jednocześnie poszukuje
sprzętu i brzmienia dla siebie, z drugiej
strony chce wierzyć, to właśnie on nosi w
sobie ten najbliższy uniwersalnej praw−
dzie obraz dźwięku, albo co najmniej chce
w swoim wyborze jakiekolwiek “obiektyw−
ne” kryteria uwzględnić. Stąd też zarówno
w nieskończoność odsłuchuje, jak i wspie−
ra się opiniami znajomych i ekspertów.
Generalnie poprzeczka wymagań jest
ustawiona zbyt wysoko. Większość audio−
filów szuka i czeka na olśnienie, na
brzmienie które nagle przeniesie ich w wy−
marzony świat dźwięków naturalnych, po−
stawi przed nimi prawdziwy fortepian, per−
kusję i żywych wokalistów, wykreuje prze−
strzeń i magiczną swym rozmachem, i za−
razem prawdziwą umiarem; sprzeczności
te nagle znikną, wszystko połączy się w
cudownie spójną, muzyczną nirwanę.
A tymczasem... jak bas jest w porządku,
a nawet średnicy nie można nic zarzucić,
i wysokie ładne, a do tego jeszcze dobra
rozdzielczość, to z tą sceną coś nie tak...
już gdzieś kiedyś słyszeliśmy lepszą; a
jak scena fajna, i cała reszta w gruncie
rzeczy też, to brakuje tej muzycznej
“sprężynki”.
Do tego audiofil najczęściej podchodzi
do swoich zamiarów ze śmiertelną powa−
gą, jakby cała jego pasja nie dotyczyła
muzyki mającej przynieść po prostu przy−
jemność i relaks, ale jakby chodziło o zna−
lezienie jedynego właściwego lekarstwa
na ciężką chorobę. Oczywiście ogranicze−
nia finansowe powodują, że najczęściej
kupujemy sprzęt z założeniem, że będzie
nam już służył dozgonnie, więc wybór mu−
si być dobrze przemyślany... A ci, kom−
pletnie niezorientowani w sprawach au−
dio, którzy kupują za grosze wielokanało−
we byle co podczas pierwszej wizyty w
supermarkecie, mają chyba więcej frajdy.
Ale cóż, kto w to wdepnął, musi brnąć da−
lej. Niestety, bogactwo grymasów i szero−
ki repertuar określeń odnoszących się do
niedoskonałości brzmienia zdają się defi−
niować zaawansowanie audiofila, co bez−
pośrednio wpływa na całą jego postać
i zachowanie.
AUDIO 4/2007 111

112
Z Z tajnego
tajnego
archiwum
archiwum
archiwum
Klient jest bezwzględny w dążeniu do za−
spokojenia swojej audiofilskiej ciekawości i
pożądliwości. Aby zobaczyć i posłuchać upat−
rzone urządzenie, gotów jest niemal przejść
po trupach. W jednym ze sklepów przeprowa−
dzany był generalny remont. Sprzęt częścio−
wo stał na półkach, częściowo był spakowany.
Sami sprzedawcy malowali ściany, układali
wykładziny, itp. Na drzwiach sklepu kartka i
napisane wołami − Remont, i od kiedy do
kiedy. Przychodzi klient. Czyta kartkę. Przy−
kleja nos do szyby i zagląda. Widzi sprze−
dawców na drabinach z pędzlami w farbie.
Puka w drzwi. Nic. Dalej puka. Sprzedawca
się odwraca. Klient macha ręką. Sprzedawca
gestykulując stara się zwrócić jego uwagę na
kartkę. Ale przecież klient ma kartkę przed
nosem. Wrodzona audiofilska wrażliwość,
choć już mocno przytłumiona obcowaniem z
klientami, każe sprzedawcy zejść z drabiny.
Podchodzi do drzwi. Za szybą widać poru−
szające się usta klienta. Przyzwoitość naka−
zuje uchylić drzwi. Klient pyta: Czy jest u
Czy tłitery mają pilota rezonansowego?!
pana wzmacniacz Denona? Sprzedawca:
Jest, ale sklep jest nieczynny, proszę przyjść
za tydzień. Klient: Ale ja chciałem się tylko
dowiedzieć... Dowiaduje się. Napiera więc
dalej: A czy mógłbym tylko na niego spo−
jrzeć? Sprzedawcy leci farba z pędzla. Pro−
szę przyjść za tydzień, teraz jest spakowa−
ny... Klient triumfuje − Nie, nie, tam stoi, o
tam, za tamtą stertą pudeł... Sprzedawcy
rurka mięknie. Wpuszcza klienta. Odkłada
pędzel. Klient sobie ogląda. Wreszcie klient
pyta: A czy nie mógłby mi Pan podłączyć go
na chwilę? Sprzedawca odzyskuje siły: Nie,
niestety na pewno nie. Klient jednak wie, jak
podejść: Bo ja już w zasadzie przyszedłem
kupić, już go słuchałem tylko jeszcze chcia−
łem na chwilę... Sprzedawca rozpaczliwie po−
szukuje więc porozrzucanych gdzieś przewo−
dów, podłącza. Klient słucha i dalej: A mogę
jeszcze ten drugi wzmacniacz... Wreszcie
wychodzi, tłumacząc przed wyjściem zawile,
dlaczego jeszcze teraz nie kupił, albo że już
w zasadzie kupił, tyle że zabrakło mu pienię−
dzy, więc może na następne święta...
Podobne zachowania, choć w mniej dras−
tycznej formie, występują codziennie, po go−
dzinach otwarcia sklepu. O ile można jeszcze
zrozumieć, przy dużej dawce dobrej woli, że
klienci przebywający w sklepie, nie chcą go
opuścić, gdyż muszą dokończyć zaplanowa−
ną sesję słuchania, to trudno zaakceptować
klientów dobijających się do zamkniętego już
sklepu. Jednak dopóki w sklepie widać światło
i poruszających się sprzedawców, a na doda−
tek wcześniejszych klientów, ktorzy jeszcze
nie wyszli, walka trwa. Przy czym − przypo−
mnijmy − nie chodzi o kupno alkoholu i popitki,
nie o mleko dla dziecka, kompletnie o nic, co
jest tego wieczora niezbędne. Przy czym − po−
wtórzmy − w zasadzie nigdy nie chodzi o za−
kup czegokolwiek! W takim pośpiechu trudno o
przemyślaną transakcję, klient wejdzie więc,
pomarudzi, posłucha czegokolwiek i wyjdzie
z pustymi rękoma. W tym czasie sprzedawcy
odjechał pociąg do domu. Następny będzie
za dwie godziny.
Klient atakuje również przed otwarciem
sklepu. Nie chodzi przy tym o klientów, którzy
przyszli 15 minut wcześniej. Ci rzeczywiście
poczekają. Chodzi o tych, którzy atakują na
godzinę, dwie, a nawet trzy godziny wcześ−
niej. Telefonicznie. Na szczęście dla sprze−
dawcy, jeszcze go nie ma w sklepie. Skąd
więc o tym wiemy? Od ochrony sklepów.
Klienci dzwonią już od ósmej. Odpowiedź, że
sklep jest jeszcze nieczynny, oczywiście nie
robi wrażenia. Oni o tym przecież wiedzą.
Pytają więc dalej, co jest w sklepie, za ile, a
kiedy będzie, itd. Ochrona odpowiada, że nie
wie, bo jest tylko ochroną. Nie wystarczy. A
czy nie mógłby pan sprawdzić gdzieś tam na
którejś półce, jaką ma cenę, czy ma gniazdka
złocone. Czy mógłby pan poszukać katalogu
i sprawdzić jaką ma szerokość. A jak nie ma
katalogu to znaleźć centymetr i zmierzyć. Nic
pan nie wie, czy to dobry wzmacniacz i jakie
ma brzmienie? To co Pan robi w tym sklepie?
Klienci, przychodząc dziesiątki razy, skar−
żą się, że nie mogą nic wybrać, bo w tym
zakresie ceny, w którym mogą się poruszać −
np. 1500 zł − nie znajdują żadnej ciekawej
pary głośników. Ba, gdyby mieli 3000 zł, to by
już dawno kupili. Ba, gdyby zamiast tych
dziesiątków godzin spędzonych w sklepach
(i na dojazdach do nich!), wzięli się do jakiejś
roboty, to by już dawno mieli 3000 zł. Czy by
kupili? Wątpię.
JAK JAK KLIENCI KLIENCI NAZYWAJĄ:
NAZYWAJĄ:
Strobuler, Bufer, Saboter,Tuba Basowa
Ten Suport − subwoofer
Szlezinger, Zanzer, Senhałzer,
Szenszajder − Sennheiser
Rekewers − receiver
Kipisze, Klipsy, Klajpsze − Klipsche
Jumbo − Jamo
Black and White − B&W
Longines, Lojtnez − loudness
Odległościówki − słuchawki
bezprzewodowe
Przystawka magnetofonowa − wzmacniacz
Van Den Horn − Van Den Hul
Mrumrantz, Markiz – Marantz
Danton, Danon – Denon
Danfos – Densen
Satelity monitorowe – głośniki efektowe
(surroundowe)
Sonik fiber, Saunus fajber – Sonus Faber
Melofil – audiofil
Po Po Po Po Po tylu tylu tylu tylu tylu latach latach latach latach latach nie nie nie nie nie jesteśmy jesteśmy jesteśmy jesteśmy jesteśmy już już już już już na na na na na sto sto sto sto sto procent procent procent procent procent pewni, pewni, pewni, pewni, pewni, kto kto kto kto kto ten ten ten ten ten artykuł artykuł artykuł artykuł artykuł popełnił, popełnił, popełnił, popełnił, popełnił,
więc więc więc więc więc ostrożnie ostrożnie ostrożnie ostrożnie ostrożnie pozostawimy pozostawimy pozostawimy pozostawimy pozostawimy go go go go go bez bez bez bez bez nazwiska nazwiska nazwiska nazwiska nazwiska autora. autora. autora. autora. autora. Redakcja Redakcja Redakcja Redakcja Redakcja
AUDIO 4/2007