Emaus nr 153 PAŹDZIERNIK 2013

PARAFIA ŚW. STANISŁAWA BPA W SUBKOWACH NR 8 (153) PAŹDZIERNIK 2013 

1

2 

Nasz zespół Caritas 

w akcji rozdawania darów 

- z programu PEAD

Z życia naszej parafi i... 

* 3 X (zawsze w I czwartek 

miesiąca) obaj księża 

brali udział w Dniu Skupienia 

Kapłanów Dekanatu 

Tczewskiego, tym razem w 

kościele św. Józefa w Tczewie. 

Nasz wikariusz ks. Marek 

Szynkowski otrzymał od 

księdza biskupa diecezjalnego 

nominację na duszpasterza 

ministrantów dekanatu 

tczewskiego. Gratulujemy! 

Listopadowy kapłański Dzień 

Skupienia odbędzie się w naszej 

parafi i. 

* 4-5 października odbywał 

się w Pelplinie Kongres 

Ruchów i Stowarzyszeń Diecezji 

Pelplińskiej. Wspólnoty 

naszej parafi i reprezentowało 

dziesięć osób. 

* Na ratunek chorej na 

nowotwór 3-letniej Oleńki zebraliśmy 

przed naszym kościołem 

w ostatnią niedzielę 

września aż 16.337,93 zł (w 

dwóch kopertach było: 10 

tys. i 1 tys.). Bardzo dziękujemy! 

„Bóg zapłać!” w imieniu 

dziecka i jego rodziców. 

* 6 X obchodzono odpust 

u św. Franciszka na Górkach 

w Tczewie, połączony z 

pierwszą rocznicą konsekracji 

świątyni. Obaj księża brali 

w nim udział. 

* W odpowiedzi na apel 

Księdza Biskupa Diecezjalnego 

w niedzielę, 6 października, 

zebraliśmy na pomoc 

dla narodu syryjskiego kwotę 

1300 zł, a tydzień później, 

13 X, w Dzień Papieski, na 

Fundusz Stypendialny dla 

ubogiej młodzieży (już mamy 

ponad 2500 stypendystów) 

zebraliśmy 1937 zł. 

* Kilkanaście osób, 

członków naszego Żywego 

Różańca, w sobotę, 12 X, 

w Bazylice katedralnej w 

Pelplinie brało udział w diecezjalnym 

spotkaniu różańcowym, 

któremu przewodniczył 

Ks. Biskup Ryszard 

Kasyna. 

* W Starogardzie Gdańskim 

w poniedziałek, 14 X, 

obaj księża brali udział w uroczystościach 

pogrzebowych 

śp. ks. dra Stanisława Człapy, 

profesora seminarium 

pelplińskiego i do 20 sierpnia 

(przez 25 lat) proboszcza 

parafi i św. Mateusza. Uroczystościom 

przewodniczył 

ks. bp Ryszard Kasyna, w 

obecności ok. 200 kapłanów 

i rzeszy wiernych, żegnających 

swojego wieloletniego i 

zasłużonego pasterza. 

* 16 i 19 października 

odbyły się w plebanii spotkania 

w sprawie dalszych 

prac przy wymianie okien w 

subkowskim kościele. Prace 

trwają, choć są opóźnione z 

racji zmiany fi rmy. 

Na wykonanie dwóch 

pierwszych witraży, najbogatszych 

artystycznie i przez 

to najcenniejszych, które już 

są w pełni gotowe i można 

je podziwiać, oraz na zakup 

szkła (specjalnego i witrażowego 

już na wszystkie okna i 

to podwójne) wydano ponad 

80 tys. zł. 

W pracowni toruńskiej p. 

Tadeusza Michalaka, który w 

poprzednich latach odrestaurowywał 

ołtarze, chrzcielnicę 

i ambonę, trwają pracę nad 

odnawianiem stacji drogi 

krzyżowej. 

* 16 X odbyło się spotkanie 

Parafi alnego Oddziału 

Akcji Katolickiej, któremu 

przewodniczyła prezes Mariola 

Goleniowska. Omawialiśmy 

udział w inauguracji Dni 

Społecznych w Pelplinie, 26 

października, oraz przygotowaliśmy 

wstępny program 

XVI Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej 

w Subkowach, który 

rozpocznie się w niedzielę, 

10 listopada, Mszą św. o 

godz. 11 30 i potrwa z małymi 

przerwami do 17 listopada 

(program w tym numerze 

„Emaus” na s. 9). Zapraszamy 

do domu parafi alnego! 

3 

LISTOPADOWA 

MODLITWA 

ZA ZMARŁYCH 

UROCZYSTOŚĆ 

WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH 

(1 XI 2013) 

Msze św. w kościele: 

w Subkowach: 7 30 i 9 00 

w Brzuścach: 10 15 

Procesja modlitewna za zmarłych na cmentarzu 

dookoła kościoła: po Mszy o 9 00 

12 30 – procesja na cmentarzu głównym - od 

bramy, po procesji - Msza św. na cmentarzu 

17 00 – różaniec na cmentarzu – przy krzyżu 

DZIEŃ ZADUSZNY 

(2 XI 2013) 

Msze św. w Subkowach: 9 00 , 11 30 , 15 30 , 18 15 

Msza św. w Brzuścach: 17 00 

1 lub 2 listopada można przez cały dzień 

w każdym kościele uzyskać odpust zupełny 

za zmarłych! 

W dniach 1 - 8 listopada codziennie 

za pobożne nawiedzenie cmentarza 

i odmówienie dowolnej modlitwy za zmarłych 

można również uzyskać dla nich 

odpust zupełny.

4 

WYWIAD z Ojcem 

Władysławem Madeją 

misjonarzem Z Tajwanu 

1. Pochodzi ojciec z Tczewa, z parafi 

i Św. Krzyża… Proszę opowiedzieć o 

swoim dzieciństwie, młodości, i jak to 

się zaczęło – z powołaniem. 

Tak, pochodzę z Tczewa. Tu mieszkałem 

przez 19 lat, tu uczyłem się w szkole 

podstawowej nr 5, a potem w I LO im. 

Marii Skłodowskiej-Curie. W tym czasie 

nauki w liceum poznałem fajną grupę 

ludzi – młodzieżową Oazę, Ruch Światło- 

Życie. Wówczas, w tej naszej wspólnocie 

wiary, zaczęło się moje powołanie. 

Z naszej Oazy jest kilku księży, sióstr 

zakonnych. Ja też wybrałem tę drogę, 

rozeznając w sobie powołanie do służby 

Bogu i zostałem misjonarzem werbistą. 

Jak dotąd, zdecydowanie nie żałuję! 

2. Znalazłem w „Almanachu państw 

świata” takie hasło: Chiny (Tajwan) 

Republika Chińska Azja Wschodnia. 

Powierzchnia 36 tys. km 2 , ludność 

– ponad 24 miliony, stolica Tajpej, język 

urzędowy: chiński, brak stosunków 

dyplomatycznych z Polską. 43% 

to buddyści, 34% taoiści, 6% chrześcijanie, 

17% inni… Dlaczego wybrałeś 

Tajwan? 

Przed święceniami napisałem podanie 

do generała mojego zgromadzenia 

księży werbistów z prośbą o wysłanie 

na misje. W podaniu wymieniłem Japonię, 

Koreę i Chiny - Tajwan. Generał 

przeznaczył mnie do pracy na Tajwanie. 

A dlaczego tam chciałem jechać? Nie 

wiem . Zawsze mnie intrygował Daleki 

Wschód – inna kultura, zwyczaje, ludzie. 

3. Ile lat jest już ojciec na Tajwanie? 

Jak wygląda życie parafi i katolickiej, 

której przewodzisz? Mówisz po chińsku? 

Jestem na Tajwanie już 18 lat,… a 

może tylko 18. Ciągle się uczę, więc 

pewnie tylko 18 lat. Wśród wielu prac, 

pełnię także posługę proboszcza parafi i, 

która ma 2 kościoły i gromadzące się w 

nich wspólnoty. W jednej wspólnocie jest 

6 osób, w drugiej 4. Tak więc życia parafi 

i nie ma prawie w ogóle. Pomagam 

również w pracy parafi i wśród plemienia 

Tsou (miejscowi aborygeni – „Malajczycy”). 

Ta parafi a jest duża. Liczy około 

tysiąca wiernych i jest przy tym bardzo 

żywa. Moja parafi a jest za to, określiłbym 

to w ten sposób, bardzo „misyjna”. 

Prowadzimy centrum pastoralne, gdzie 

przyjeżdżają różne grupy na swoje obozy, 

konferencje, a także zwykli turyści. 

W olbrzymiej większości nasi goście nie 

są chrześcijanami. Często prowadzimy 

wspólne rozmowy, dyskutujemy, poznajemy 

się wzajemnie, staramy nawzajem 

zrozumieć. To taka preewangelizacja po 

chińsku. 

4. Żyjecie w zgodzie z innymi wyznaniami? 

Nie ma konfl iktu z władzami, 

jak w Chinach na kontynencie, gdzie 

jest jakby podwójny Kościół katolicki 

(„patriotyczny” i „katakumbowy”)? 

Nie, tu na Tajwanie nie ma konfl iktów. 

Władze jak i zwykli ludzie są bardzo otwarci 

i tolerancyjni. W naszym centrum 

często mamy grupy protestanckie czy 

buddyjskie. Traktujemy się z wielkim 

szacunkiem, zrozumieniem. Co więcej, 

gdy potrzebujemy pomocy, np. z powodu 

tajfunów, zawsze inni chętnie nam 

pomagają. 

5. Chrześcijaństwo to zaledwie 2% 

ludności wielkiej Azji. Chrześcijaństwo 

ma szansę, patrząc tak po ludzku, 

na tym największym kontynencie 

świata, wśród tylu innych religii, wyznań, 

sekt? 

Nie wiem. Po ludzku patrząc, rzeczywiście 

wydaje się, że chrześcijaństwo 

nie ma tutaj prawie żadnych szans. Ale 

to przecież misja Chrystusa i to On pracuje. 

My tylko pomagamy. 

6. Czy należy się bać powstawania 

i pewnej atrakcyjności wschodnich 

wyznań religijnych (jeżeli tak to można 

określić) w Polsce, które są zupełnie 

obce naszemu duchowi, naszej 

kulturze, obyczajowości… 

Z jednej strony może to być niebezpieczne, 

ale może też nas uczyć tolerancji, 

zrozumienia dla innych, a także 

pomóc nam samym się określić, zdefi - 

niować, kim naprawdę, jako chrześcijanie, 

jesteśmy. 

7. Władku, tęsknisz czasem za Polską? 

Jak często bywasz nad Wisłą? 

Masz dwie ojczyzny? Czy czujesz się 

mentalnie Chińczykiem? Czy jest to 

możliwe? 

Czy tęsknię za Polską? Pewnie trochę 

– za rodziną, przyjaciółmi. Z drugiej jednak 

strony na Tajwanie jestem już bardzo 

długo i czuję, że tam jest „mój dom”. 

Czasami przychodzi mi ochota na polskie 

jedzenie. Brakuje mi smaku polskiego 

chleba czy twarogu. Jestem jednak 

przekonany, że tam jest moje miejsce. 

8. Papieżem jest Franciszek. I co? 

Zapytam przewrotnie: Czy Azja o tym 

wie? 

Bardzo Papieża Franciszka lubię i podziwiam. 

Jego nowe spojrzenie i poglądy 

bardzo mnie cieszą i zobowiązują do 

pracy. A Azja? Pewnie w większości nie 

wie, kim On jest. Kościoły w Azji na pewno 

znają Ojca Świętego, ale ludzie poza 

Kościołem z pewnością już nie. 

9. Rozmawiamy w Subkowach, 25 

września. Kiedy wracasz na Tajwan? 

Już niedługo – 3 października. Nie 

mogę się już doczekać powrotu na Tajwan. 

Władku, szczęść Boże, dziękujemy za 

rozmowę, wciągamy Cię na listę modlitewną, 

niech Pan nieustannie błogosławi 

i Tobie i Twoim kochanym Chińczykom 

z Tajpej. Może coś po chińsku na koniec… 

Dzan Mej Jesu 

Jung Jen Dzan Mej 

Co to znaczy? 

Wychwalajmy Jezusa 

Wychwalajmy na wieki

5 

Komunikat z 363. zebrania plenarnego 

Konferencji Episkopatu Polski 

W dniach od 8 do 9 października 2013 r. w Warszawie 

odbyło się zebranie plenarne Konferencji Episkopatu 

Polski, któremu przewodniczył abp Józef Michalik. 

W obradach wziął udział także nuncjusz apostolski 

w Polsce abp Celestino Migliore. 

1. Biskupi polscy z ogromną 

wdzięcznością przyjęli 

decyzję Ojca Świętego Franciszka 

o kanonizacji błogosławionych 

papieży Jana XXIII i 

Jana Pawła II w Niedzielę Miłosierdzia 

Bożego, 27 kwietnia 

2014 roku, w Rzymie. W 

ten sposób wypełnią się pragnienia 

wiernych, wyrażone już 

w dniu pogrzebu Ojca Świętego 

Jana Pawła II na Placu 

św. Piotra wołaniem „Santo 

subito!”. Czas dzielący nas od 

tego radosnego wydarzenia 

będzie naznaczony różnymi 

działaniami duszpasterskimi, 

które mają za cel rozbudzenie 

pragnienia świętości u wszystkich 

wierzących. W związku z 

kanonizacją uda się do Rzymu 

pielgrzymka narodowa, 

organizowana w ramach poszczególnych 

diecezji, parafi i 

czy ruchów lub stowarzyszeń 

katolickich. Do udziału w niej 

biskupi zachęcają jak największą 

liczbę naszych Rodaków. 

Niech sama uroczystość 

kanonizacji i następujące 

później ogólnopolskie uroczystości 

dziękczynne na Jasnej 

Górze, w Gnieźnie, w Krakowie 

oraz w Warszawie staną 

się okazją do wdzięczności 

Panu Bogu za ten niezwykły 

i wspaniały dar, jakim był dla 

Kościoła, Polski i świata pontyfi 

kat bł. Jana Pawła II. 

2. W dniach od 1 do 8 lutego 

2014 roku biskupi polscy, 

zgodnie z wielowiekowa tradycją, 

udadzą się do Watykanu 

z wizytą „ad limina Apostolorum”, 

aby spotkać się z Papieżem 

Franciszkiem oraz przy 

grobach Apostołów św. Piotra 

i św. Pawła, a także bł. Jana 

Pawła II modlić się w intencji 

Kościoła i naszej Ojczyzny. 

Podczas wizyt w watykańskich 

dykasteriach i bezpośrednich 

spotkań z Papieżem 

Franciszkiem, biskupi będą 

wsłuchiwać się we wskazania 

papieskie i umacniać jedność 

z Następcą Piotra. Będą też 

chcieli podzielić się ewangelicznym 

bogactwem wiary, a 

także problemami i niepoko- 

Państwu 

Irenie i Klemensowi 

OLSZEWSKIM 

z okazji 55. rocznicy 

zawarcia małżeństwa, 

opieki Bożej na dalsze lata 

i radowania się 

rodzinami swoich dzieci i wnuków, 

zdrowia, 

pokoju w sercu 

i bycia wśród nas jeszcze 

przez wiele lat 

Księża i redakcja „Emaus” 

jami. 

3. W Niedzielę Palmową, 13 

kwietnia 2014 roku, delegacja 

polskiej młodzieży otrzyma 

w Rzymie Krzyż Światowych 

Dni Młodzieży. Rozpocznie 

się czas modlitewnego przygotowania 

do spotkania młodych 

w Krakowie w 2016 

roku. Modlitwa przy Krzyżu 

będzie szczególną formą wyznania 

wiary, które złączymy 

z dziękczynieniem za Chrzest 

Polski. Wspomnienie 1050. 

rocznicy tego historycznego 

wydarzenia zobowiązuje nas 

do pogłębiania naszej formacji 

chrześcijańskiej, aby nie tylko 

słowami, lecz całym życiem 

wyznawać: „Jestem chrześcijaninem 

i dlatego zdecydowanie 

idę za Chrystusem we 

wspólnocie Jego Kościoła”. 

4. Biskupi przyjęli dokumenty 

związane z „Wytycznymi 

dotyczącymi postępowania 

w przypadkach oskarżeń 

duchownych o pedofi lię”. 

Odnoszą się one do pomocy 

pokrzywdzonym, formacji 

przygotowujących się do 

kapłaństwa i życia zakonnego 

oraz prawnej procedury 

postępowania w tych przypadkach. 

Episkopat Polski 

zatwierdził także dokument 

na temat zapobiegania nadużyciom 

seksualnym wobec 

dzieci i młodzieży oraz osób 

niepełnosprawnych. W osobnym 

zaś dokumencie biskupi 

wyrazili stanowisko w sprawie 

ochrony najmłodszych. 

W kontekście aktualnie 

prowadzonej kampanii medialnej 

biskupi nie zgadzają 

się na wykorzystywanie grzechów 

niektórych duchownych 

do piętnowana całego środowiska 

Kościoła. Krzywdzące 

jest także pomijanie prawdy o 

ofi arnej pracy duszpasterskiej 

tysięcy księży zatroskanych o 

wiarę Polaków i dobro narodu. 

Zło powinno być nazwane po 

imieniu, przy czym odpowiedzialność 

i zadośćuczynienie 

za czyny spoczywa na sprawcy 

popełnionego zła. 

W miesiącu październiku 

polecamy Matce Bożej Różańcowej 

sprawy naszej Ojczyzny 

i Kościoła. Błogosławimy 

wszystkim rodakom w 

kraju i poza jego granicami. 

Pasterze Kościoła katolickiego 

w Polsce, zgromadzeni 

na 363. zebraniu plenarnym 

Konferencji Episkopatu Polski 

Warszawa, 9 października 

2013 r. 

(KAI nr 42/2013 s. 6 i 7) 

PODZIĘKOWANIE 

Firmie transportowej p. Obrzuta 

z ul. Wybickiegow Subkowach 

dziękujemy za kolejny transport 

darów żywnościowych z magazynu w Jabłowie. 

Bóg zapłać! 

*** 

Męskiej Róży Różańcowej, 

którą założył i jej przewodzi 

pan Władysław Gurbowicz, 

DZIĘKUJEMY 

za ofi arę 1450 zł na nowe witraże 

w kościele w Subkowach. 

Bóg zapłać! 

Ksiądz Proboszcz

Z KOMPENDIUM KATECHIZMU 

KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO 

WIERZĘ W BOGA OJCA 

„WIERZĘ W BOGA OJCA WSZECHMOGĄCEGO, 

STWORZYCIELA NIEBA I ZIEMI” 

część V 

Jak rozumieć 

rzeczywistość grzechu? 

Grzech jest obecny 

w historii człowieka. 

Rzeczywistość grzechu 

wyjaśnia się w 

pełni dopiero w świetle 

Objawienia Bożego, 

przede wszystkim 

w świetle Chrystusa, 

Zbawiciela wszystkich 

ludzi, który sprawił, że 

tam, gdzie wzmógł się 

grzech, jeszcze obfi - 

ciej rozlała się łaska. 

Czym jest upadek 

aniołów? 

Szatan i inne złe duchy 

zostały stworzone 

przez Boga jako dobre 

z natury, ale same 

uczyniły się złymi, 

ponieważ z wolnego 

i nieodwołalnego wyboru 

odrzuciły Boga i 

Jego Królestwo, dając 

w ten sposób początek 

piekłu. Usiłują one 

przyłączyć człowieka 

do swego buntu przeciw 

Bogu. 

Na czym polega 

pierwszy grzech 

człowieka? 

Człowiek, kuszony 

przez diabła, pozwolił, 

by zamarło w jego 

sercu zaufanie do 

Stwórcy, i okazując 

Mu nieposłuszeństwo, 

chciał być „jak Bóg” 

(Rdz 3,5), ale poza 

Bogiem i nie według 

Boga. W ten sposób 

Adam i Ewa utracili 

natychmiast, dla siebie 

i dla wszystkich 

UPADEK 

ludzi, łaskę pierwotnej 

świętości i sprawiedliwości. 

Czym jest grzech 

pierworodny? 

Grzech pierworodny 

w nas jest stanem 

pozbawienia 

pierwotnej świętości 

i sprawiedliwości, w 

jakim wszyscy ludzie 

się rodzą. Jest grzechem 

„zaciągniętym”, 

a nie „popełnionym”; 

jest stanem związanym 

z urodzeniem, a 

nie osobistym aktem. 

Przez jedność rodzaju 

ludzkiego jest on przekazywany 

wszystkim 

potomkom Adama 

wraz z naturą ludzką 

„przez zrodzenie, a 

nie przez naśladowanie”. 

To przekazywanie 

jest tajemnicą, 

której nie możemy w 

pełni zrozumieć. 

Jakie są inne konsekwencje 

grzechu 

pierworodnego? 

Na skutek grzechu 

pierworodnego natura 

6 

ludzka nie jest całkowicie 

zepsuta: jest zraniona 

w swoich siłach 

naturalnych, poddana 

niewiedzy, cierpieniu 

i władzy śmierci oraz 

skłonna do grzechu. 

Ta skłonność do zła 

jest nazywana pożądliwością. 

Co uczynił Bóg po 

popełnieniu pierwszego 

grzechu? 

Po pierwszym grzechu 

świat został zalany 

grzechami, lecz Bóg 

nie opuścił człowieka, 

lecz przeciwnie, 

zapowiedział mu w 

tajemniczy sposób w 

„Protoewangelii” (Rdz 

3,13) – zwycięstwo 

nad złem oraz podniesienie 

go z upadku, 

jest to pierwsza 

zapowiedź Mesjasza 

Odkupiciela. Z tej racji 

upadek pierwszych 

ludzi nazywany jest 

niekiedy szczęśliwą 

winą, skoro ją zgładził 

tak wielki Odkupiciel 

(Liturgia Wigilii Paschalnej). 

, 

Co to znaczy 

kochać 

według 

św. Augustyna? 

„(...) upominać niezdyscyplinowa- 

nych, pocieszać małodusznych, pod- 

trzymywać słabych, zbijać argumenty 

przeciwników, strzec się złośliwych, 

nauczać nieumiejętnych, zachęcać 

leniwych, mitygować kłótliwych, po- 

wstrzymywać ambitnych, podnosić 

na duchu zniechęconych, godzić wal- 

czących, pomagać potrzebującym, 

uwalniać uciśnionych, okazywać 

uznanie dobrym, tolerować złych i 

niestety kochać wszystkich”. 

(abp Wacław Depo użył tego cytatu sprzed 

wielu wieków, zaznaczając, czym ma się 

kierować Kościół w odniesieniu do współczesnych 

środków masowego przekazu) 

INTENCJA PAPIESKA 

DLA ŻYWEGO RÓŻAŃCA 

NA LISTOPAD 2013 

Aby kapłani, 

którzy przeżywają trudności, 

doznali pociechy 

w cierpieniach, 

wsparcia w wątpliwościach 

i utwierdzenia w wierności.

Dwoistość miary: Kościół ma problem 

z pedofi lią, bo ma problem 

z grzechem. Świat ma problem z 

Kościołem, bo nie ma problemu z 

grzechem. 

Namawiał do seksu z dziećmi. „W 

ostatnim roku uwiodła mnie sześciolatka. 

To było jedno z najpiękniejszych 

przeżyć, jakie mnie w 

życiu spotkały” - opowiadał przed 

laty. A w 1982 roku gadał w telewizji, 

że „uczucie rozbierania przez 

5-letnią dziewczynkę jest fantastyczne, 

bo jest to gra o absolutnie 

erotycznym charakterze”. Były i lepsze 

kawałki. 

Nie, to nie ksiądz. To Daniel Cohn 

Bendit, szef partii Zielonych, od lat 

ważna fi gura w europarlamencie. W 

tym roku gościł w siedzibie „Wyborczej” 

po tym, jak nie udało mu się 

wystąpić na Uniwersytecie Wrocławskim. 

Inny pan na blogu pisał: „Ja, dla 

przykładu, jestem transem i pedofi 

lem. I spoko, żyje mi się z tym 

całkiem fajnie”. I w innym miejscu: 

„Powiedziałem wprost: jestem pedofi 

lem i transgenderem. Jestem. I nie 

obchodzi mnie to, komu się to podoba 

lub kto uważa to za wymysł i 

moją kreację na pokaz”. 

To też nie ksiądz. To Mariusz 

Drozdowski, wykładowca z Uniwersytetu 

Warszawskiego, znany jako 

R o z m a i t o ś c i ... 

* Laureatką Literackiej 

Nagrody Nobla została Kanadyjka 

Alice Munro, światowej 

rangi specjalistka od 

krótkich form i opowiadań. 

* W listopadzie, według 

zapowiedzi premiera D. Tuska, 

nastąpi rekonstrukcja 

rządu. 

* Tylko 80 mln „zarobiły” 

dla budżetu fotoradary, a 

miało być dwadzieścia razy 

więcej. 

* Nie ma Ruchu Palikota, 

ale jest „Twój Ruch”. Po co? 

Sejm wyraził solidarność z 

7 

„Jej Perfekcyjność”, organizator parad 

równości i innych ości. 

Jak to jest, że codziennie czytam 

bluzgi pod adresem duchownych, 

których podejrzewa się o pedofi lię, a 

panowie, którzy szczycą się pedofi lią, 

zażywają chwały lewackich ołtarzy? 

K Ł OOPOTLIWE P O T L I W E 

PPYTANIA Y T A N I A 

To fakt, że wśród księży pedofi le 

się trafi ają i jest to rzecz straszna. 

Bo choć w tym środowisku zdarza 

się to rzadziej niż w innych grupach 

społecznych, to jednak jeden duchowny 

pedofi l czyni większe szkody niż 

wielu „zwykłych”. Prawdą jest też, że 

niektórzy ludzie Kościoła próbowali 

ukrywać przypadki pedofi lii. Niedawno 

zaś byliśmy świadkami skandalicznego 

tłumaczenia się z zaniechań w 

tej kwestii przez przedstawicieli władz 

diecezji. To oburzające i zawstydzające. 

Ale co by nie gadać, w Kościele 

nigdy nie zdarzyło się i nie zdarzy się, 

żeby ktoś pochwalał pedofi lię. Ona 

jest jednoznacznie sprzeczna z zasadami 

w Kościele obowiązującymi i, jeśli 

problem istnieje, to dlatego, że ktoś 

się do tych zasad nie stosuje. 

Jeśli jakiś duchowny rzeczywiście 

popełnił ten straszny grzech, może 

prześladowanymi,zwłaszcza w Egipcie i Syrii. „Twój 

Ruch” był przeciwko. Biedroń 

zauważył, że to nie chrześcijanie 

są prześladowani, ale 

mniejszości seksualne... 

* Rocznie w Polsce ofi arami 

pedofi lii jest ok. 5 tys. 

dzieci. I ten problem dotyka 

całe społeczeństwo. Pojawia 

się w szkołach, klubach sportowych, 

placówkach związanych 

z edukacją i wychowaniem, 

i niestety również, co 

szczególnie jest straszne, 

w środowisku kościelnym. 

„Przepraszamy za tych duchownych, 

którzy skrzywdzili 

dzieci. Robimy wszystko, co 

w naszej mocy, by w przyszłości 

takie sytuacje się nie 

powtórzyły. Skrzywdzonym 

dzieciom i młodzieży niesiemy 

i będziemy nieść nadal 

pomoc duszpasterską i terapeutyczną. 

Z całą mocą 

podkreślamy: nie ma żadnej 

tolerancji dla pedofi lii” – słowa 

polskich biskupów z 363. 

zebrania Episkopatu (9 X 

2013 r., w Warszawie). 

Każdy przypadek duchownegodopuszczającego 

się pedofi lii jest czymś 

strasznym i Kościół w Polsce 

musi się z tym zmierzyć, ale 

medialne sugerowanie, że 

pedofi lia jest nade wszystko 

i wyłącznie problemem Kościoła, 

mojego i twojego Kościoła, 

jest kłamstwem i pro- 

zrobić dwie rzeczy: przyznać się 

i ponieść konsekwencje albo wypierać 

się swego czynu. Ale nigdy 

nie mógłby nawet pomyśleć o tym, 

co bezkarnie uchodzi na przykład 

szefowi Zielonych. Sam się chwalił 

pedofi lią, a nawet do niej namawiał, 

a dalej jest świątkiem Unii Europejskiej. 

A czy to nie ci, co najgorliwiej 

troszczą się o moralność 

polskiego duchowieństwa, trzęsą 

się nad Romanem Polańskim? A 

przecież gdyby on był księdzem, 

nie ostałby się w szeregach duchowieństwa, 

tak jak ostaje się w 

panteonie artystów. 

To, co dzieje się teraz w mediach, 

to manipulacja. Oglądamy 

rzeczy stare i nowe, wymieszane i 

podane jak świeże, i skomentowane 

tak, żeby Kościół budził odrazę 

jako siedlisko łajdaków, hipokrytów 

i katów ks. Lemańskiego. Najgłośniej 

o dzieciach zagrożonych przez 

duchowieństwo krzyczą ci, co chcą 

zabijania nienarodzonych, a narodzone 

chcą demoralizować niemal 

od becika. 

O co chodzi? O poderwanie zaufania 

katolików do Kościoła. A jeśli 

by to się stało, inżynierowie społeczni 

mogliby już bez przeszkód uczynić 

z pedofi lii cnotę. 

Franciszek Kucharczak 

G.N. 41/2013, 

za pozwoleniem autora 

pagandowym poniżaniem 

Kościoła. Przy tej nagonce 

niektórzy księża boją się nawet 

gestu podania dzieciom 

ręki, a parafi e przestaną organizować, 

np. kolonie czy 

obozy letnie, takie jak w tym 

roku zorganizowała chociażby 

nasza parafi a. Panuje 

panseksualizm w mediach, 

we współczesnej kulturze. 

Te same środowiska atakujące 

tylko Kościół propagują 

hałaśliwie swobodę seksualną, 

homoseksualizm, 

rozdawanie prezerwatyw w 

szkołach, rozwody; pełno 

jest seksu w Internecie i TV, 

wprowadzanie wychowania 

seksualnego najlepiej już w 

przedszkolach, ośmieszanie 

moralności chrześcijańskiej 

na każdym kroku...

Władze Unii Europejskiej 

nie były w stanie 

sprzedać tej żywności 

wśród krajow członkowskich 

ani poza granice 

Unii ze względu na wysokie 

koszty dopłat do 

eksportu. Magazynowanie 

nadwyżek żywności 

było zbyt drogie, 

postanowiono zatem 

rozdysponować zapasy 

żywności wśród ubogiej 

ludności. 

W naszym kraju program 

PEAD jest realizowany 

od 2004 r., czyli od 

8 

PROGRAM PEAD 

Pomysł powołania programu PEAD powstał 

w latach 80. ubiegłego wieku, kiedy w magazynach 

agencji interwencyjnych krajów unijnych 

zostały nagromadzone zbyt duże nadwyżki żywności. 

przystąpienia Polski do 

Unii Europejskiej. Jest 

on największym i najdroższym 

programem w 

Polsce. Jego zadaniem 

jest udzielanie stałej 

pomocy żywnościowej 

osobom bezrobotnym, 

osobom o niskich dochodach, 

osobom i rodzinom 

ubogim, wielodzietnym i 

dysfunkcyjnym, rodzinom, 

w których znajdują 

się osoby chore i 

niepełnosprawne, poprzez 

dostarczanie gotowych 

produktów spo- 

żywczych. Tegoroczny 

budżet programu PEAD 

wynosi 500 mln euro i 

uczestniczy w nim 19 

krajów członkowskich. 

Polska dysponuje kwotą 

prawie 70 mln euro. 

Dla potrzeb programu 

PEAD Agencja Rynku 

Rolnego organizuje 

przetarg wśród producentów 

żywności w celu 

wyprodukowania artykułów 

spożywczych. Na 

każdym opakowaniu wyprodukowanego 

towaru 

znajduje się logo UE, 

Agencji Rynku Rolnego i 

„Caritas” oraz dwie informacje; 

,,Artykuł nie jest 

przeznaczony do sprzedaży” 

i ,,Dostarczony w 

ramach programu pomocy 

żywnościowej”. 

Dystrybucją gotowych 

artykułów spożywczych 

zajmują się 42 diecezjalne 

„Caritas”. Pracę 

logistyczną wykonują 

przeszkoleni koordynatorzy 

programu pomocy. 

W „Caritas” Diecezji 

Pelplińskiej funkcję tę 

pełni pani Anna Senger. 

Z magazynu „Caritas” w 

Jabłowie żywność trafia 

do parafii, rodzinnych 

domów dziecka, kuchni 

i jadłodajni dla ubogich, 

świetlic socjoterapeutycznych 

oraz innych 

placówek. 

Nasza parafia uczestniczy 

w programie PEAD 

od 2007 roku. Od tamtej 

pory Parafialny Zespół 

„Caritas” zajmuje się rekrutacją 

potrzebujących 

z terenu parafii, poma- 

ga wypełniać wnioski, 

pełni dyżury przy wydawaniu 

żywności oraz 

prowadzi sprawozdania 

wymagane przez Agencję 

Rynku Rolnego. W 

tym roku z magazynu 

„Caritas” otrzymaliśmy 

16 rodzajów artykułów 

spożywczych: mleko, 

ser podpuszczkowy i 

topiony, mąkę pszenną, 

makaron świderki, 

ryż biały, kaszę gryczaną, 

płatki kukurydziane, 

cukier, dżem, groszek 

z marchewką, herbatniki, 

klopsiki wieprzowe 

w sosie pomidorowym, 

mielonkę wieprzową, 

koncentrat pomidorowy 

oraz olej rzepakowy. Panie 

z Zespołu „Caritas” 

w Subkowach wydały 

potrzebującym osobom 

od kwietnia do września 

tego roku ponad 22 

tony żywności o wartości 

67 649 zł. W ostatnich 

dniach września 

Agencja Rynku Rolnego 

przeprowadziła jednocześnie 

kontrolę w siedmiu 

wybranych losowo 

parafiach naszej diecezji. 

Jedną z tych siedmiu 

parafii była nasza. 

Skontrolowano stan magazynu, 

sprawdzano, w 

jakich warunkach przechowywana 

jest żywność, 

jak prowadzona 

jest sprawozdawczość 

dokumentów. Kontrola 

wypadła pomyślnie. 

Rok 2013 jest ostatnim 

rokiem realizacji 

PEAD. 

Cecylia Stempa

Poczet Papieży 

116. Jan IX (898-900) 

Od jego pontyfi katu w wyborze papieża mieli 

brać udział biskupi i duchowieństwo za zgodą 

ludu oraz zakazano przechodzić z jednego 

biskupstwa na drugie. 

117. Benedykt IV (900-903) 

Pokorny, świątobliwy, hojny i miłosierny wobec 

ubogich. Dbał o sprawiedliwość i jedność 

Kościoła. 

118. Leon V (903) 

Rządził Kościołem zaledwie trzy miesiące. 

Wcześniej był mnichem benedyktyńskim. 

Został wtrącony do więzienia i otruty. 

119. Sergiusz III (904-911) 

Odbudował zniszczoną przez trzęsienie ziemi 

bazylikę św. Jana na Lateranie. 

120. Anastazy III (911-913) 

Brak pewnych wiadomości o tym papieżu. 

Za jego rządów chrześcijaństwo przyjęli 

Normanowie. 

121. Landon (913-914) 

Był synem hrabiego. Bardzo uzależniony od 

arystokracji rzymskiej. Panował tylko siedem 

miesięcy 

Kronika parafi alna 

SAKRAMENT CHRZTU OTRZYMALI: 

Filip Chabowski z Subków 

Oliwier Karol Wszołek z Czarlina 

Kalina Anna Czerwińska z Subków 

Blanka Kalina Kowalska z Brzuśc 

Antoni Grzegorz Borris z Gniszewa 

Nicola Alicja Skarbek z Radostowa 

Zuzanna Maria Patocka z Subków 

Aleksander Marcin Karsiński z Gniszewa 

Hanna Bałdowska z Radostowa 

Zuzanna Suchanowska z Radostowa 

Sebastian Tworzowski z Subków 

SAKRAMENTALNY ŚLUB ZAWARLI: 

Andrzej Borris z Narków 

i Marta Domke z Gniszewa 

Karol Suchanowski z Radostowa 

i Adriana Mielcarek ze Słupska 

ODESZLI DO WIECZNOŚCI: 

śp. Zofi a Brandt, lat 68, z Radostowa 

śp. Dariusz Bradtke, lat 50, z Malborka 

9 

Papież Franciszek naucza... 

MARYJA JEST PIELGRZYMOWANIEM 

Sobór stwierdza, że Maryja „postępowała naprzód w pielgrzymce 

wiary” (Lumen gentium, 58). W jakim sensie wiara Maryi była pielgrzymowaniem? 

W tym sensie, że całe Jej życie było naśladowaniem jej 

Syna: On jest drogą, On jest kierunkiem! Postęp w wierze, podążanie 

do przodu w owej pielgrzymce duchowej, jaką jest wiara, jest niczym 

innym jak pójściem za Jezusem; słuchaniem Go i poddaniem się kierownictwu 

Jego słów; postrzeganiem, jak On się zachowuje i stawianiem 

naszych stóp w Jego śladach; posiadaniem tych samych uczuć 

i postaw. Droga Jezusa jest drogą miłości wiernej i to aż do końca, aż 

do ofi arowania swego życia. To droga krzyża. Dlatego pielgrzymowanie 

wiary przechodzi przez krzyż, a Maryja zrozumiała to od samego 

początku, kiedy Herod chciał zabić nowo narodzonego Jezusa. Ale 

później ten krzyż stał się jeszcze głębszy, kiedy odrzucono Jezusa. 

Maryja była nieustannie z Jezusem, szła za Jezusem pośród ludu i słyszała 

plotki, nienawiść tych, którzy nie byli życzliwi Panu. Ona niosła 

ten krzyż. Tak więc wiara Maryi napotkała niezrozumienie i pogardę, 

kiedy nadeszła „godzina” Jezusa, godzina męki. Wtedy wiara Maryi 

była płomykiem pośród nocy, płomykiem wiary w pełni nocy. W noc 

Wielkiej Soboty Maryja czuwała. Jej płomyk, mały, ale jasny palił się aż 

do jutrzenki zmartwychwstania. A kiedy dotarł głos, że grób jest pusty, 

Jej serce wypełniło się radością wiary, chrześcijańskiej wiary w śmierć 

i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Gdyż zawsze wiara przynosi 

nam radość. A Ona jest Matką radości, uczącą nas podążania ową 

drogą radości i życia tą radością, owym spotkaniem Jezusa i Maryi. 

12.10.2013 r., 

Z rozważania podczas nabożeństwa maryjnego 

CO ZNACZY, ŻE KOŚCIÓŁ JEST KATOLICKI? 

Słowo to pochodzi od greckiego „katholon”, które oznacza „zgodnie 

z całością”, oznacza powszechność. Kościół jest katolicki, ponieważ 

jest przestrzenią, domem, w którym jest nam głoszona cała wiara w 

swej integralności, gdzie zbawienie, które przyniósł nam Chrystus, 

jest oferowane wszystkim. Aby dać przykład, możemy powiedzieć, że 

jest to podobnie, jak w życiu rodzinnym. W rodzinie otrzymujemy to 

wszystko, co pozwala nam wzrastać, dojrzewać, żyć. Nie można wzrastać 

samemu, nie można samemu nauczyć się chodzić. Chodzimy, 

wzrastamy w pewnej wspólnocie, w rodzinie. Tak też jest i w Kościele. 

Drugie znaczenie: Kościół jest katolicki, ponieważ jest powszechny, 

rozsiany po całym świecie i głosi Ewangelię każdemu człowiekowi. 

Kościół nie jest elitarną grupą, nie dotyczy tylko niektórych. Trzecia 

i ostatnia myśl: Kościół jest katolicki, ponieważ jest „domem zgody”, 

gdzie jedność i różnorodność potrafi ą się połączyć razem, aby stać się 

bogactwem. Kościół jest jak wielka orkiestra, w której istnieje różnorodność. 

Nie jesteśmy wszyscy jednakowi i nie powinniśmy być wszyscy 

jednakowi. Wszyscy jesteśmy różni, każdy ze swoimi specyfi cznymi 

cechami. To jest w Kościele piękne! Każdy wnosi swoją specyfi kę, to 

co otrzymał od Boga, aby ubogacić, obdarzyć innych! 

09.10.2013 r., 

Katecheza ogólna

Typowy niewierzący 

Polak to młody 

mężczyzna z dużego 

miasta, dobrze wykształcony, 

zajmujący 

wysoką pozycję zawodową 

i zadowolony 

ze swojej sytuacji 

materialnej – stwierdza 

CBOS komentując 

badania na temat 

osób niewierzących w 

naszym kraju. W sondażu 

wynika, że odsetek 

niewierzących 

Polaków od lat jest 

wprawdzie niski, ale 

od śmierci Jana Pawła 

II w 2005 r. systematycznie 

wzrasta. 

Powszechnie deklarowana 

wiara w 

Boga jest dość trwałą 

cechą polskiego 

społeczeństwa. Z badań 

prowadzonych 

przez CBOS wynika, 

że od końca lat 90. 

niezmiennie ponad 

90 proc. ankietowanych 

(od 93 proc. do 

97 proc.) określa się 

jako wierzący, z czego 

mniej więcej co dziesiąty, 

a ostatnio co 11- 

12 ocenia swoją wiarę 

jako głęboką. Odsetek 

osób zaliczających się 

do raczej lub całkowicie 

niewierzących od 

lat pozostaje na stosunkowo 

niskim poziomie 

(od 3 proc. do 

7 proc.), przy czym od 

2005 r. obserwowany 

jest jego systematyczny 

wzrost. 

Również poziom 

zaangażowania Polaków 

w praktyki religijne, 

który w latach 

1997-2005 pozostawał 

w miarę stabilny, po 

2005 roku dość istotnie 

słabnie – dostrzega 

CBOS. Zmniejszył 

się w tym czasie (z 58 

proc. do 51 proc.) odsetek 

respondentów 

praktykujących regularnie, 

przynajmniej raz w 

tygodniu, przybyło zaś 

tych, którzy w ogóle nie 

biorą udziału w praktykach 

religijnych (z 9 

proc. do 12 proc.). Więcej 

też osób praktykuje 

nieregularnie (wzrost 

z 33 proc. do ok. 37 

proc.). 

Z połączenia deklaracji 

wiary i praktyk 

religijnych wynika, że 

od 2005 roku odsetek 

osób wierzących i 

regularnie praktykujących 

zmniejszył się z 

58 proc. do 51 proc., 

nieznacznie przybyło 

zaś wierzących i praktykującychnieregularnie 

(z 32 proc. do ok. 

35 proc.), niewierzących 

i praktykujących 

(z 1 proc. do 2 proc.) 

oraz niewierzących i 

niepraktykujących (z 3 

proc. do 5 proc.). 

O ile wśród osób 

głęboko wierzących 

zdecydowanie dominują 

kobiety (64 proc. 

wobec 36 proc. mężczyzn), 

to w grupie 

niewierzących proporcje 

są dokładnie 

odwrotne (37 proc. 

kobiet wobec 63 proc. 

mężczyzn). W grupach 

wiekowych jako 

niewierzący określają 

się przede wszystkim 

ludzie młodzi. Ponad 

dwie piąte z nich to 

osoby w wieku od 18 

do 34 lat, podczas 

10 

CBOS: 

od śmierci Jana Pawła II 

powoli, ale systematycznie 

przybywa niewierzących 

gdy – dla porównania 

– ponad połowa respondentów 

głęboko 

wierzących ma co najmniej 

55 lat. Dostrzec 

można zatem wyraźny 

trend, zgodnie z którym 

im bardziej pogłębiona 

wiara respondentów, 

tym wyższa 

średnia wieku. 

Ponad połowę osób 

przyznających się do 

swojej niewiary stanowią 

mieszkańcy 

największych miast 

(liczących co najmniej 

100 tys. mieszkańców). 

Zupełnie odwrotnie 

jest w przypadku 

respondentów 

określających się jako 

wierzący lub głęboko 

wierzący, spośród 

których niemal trzy 

piąte to mieszkańcy 

wsi i najmniejszych 

miast. Istotne znaczenie 

w charakterystyce 

osób niewierzących 

ma również poziom 

wykształcenia. Trzy 

czwarte polskich niewierzących 

(75 proc.) 

to osoby z co najmniej 

średnim wykształceniem, 

podczas gdy 

mniej więcej połowa 

wierzących i głęboko 

wierzących (odpowiednio 

51 proc. i 49 

proc.), ma wykształcenie 

podstawowe lub 

zasadnicze zawodowe. 

Strukturę zawodową 

osób niewierzących 

tworzą przede 

wszystkim, wyraźnie 

spolaryzowani w kwestii 

wiary, przedstawiciele 

kadry kierowniczej 

i specjalistów 

wyższego szczebla 

(19 proc.), a w dalszej 

kolejności uczniowie 

i studenci (13 proc.), 

emeryci (13 proc.), 

robotnicy wykwalifi 

kowani (9 proc.), 

bezrobotni (9 proc.) 

oraz pracownicy administracyjno-biurowi 

(9 proc.). Wśród osób 

wierzących i głęboko 

wierzących dominują 

emeryci. 

Osoby niewierzące 

najczęściej sympatyzują 

z Platformą Obywatelską 

(34 proc. z 

tych, którzy wzięliby 

udział w ewentualnych 

wyborach zagłosowałoby 

właśnie na 

tę partię), w następ- 

nej kolejności poparliby 

Ruch Palikota (14 

proc.) oraz SLD (13 

proc.). Dla porównania 

osoby głęboko wierzące 

zainteresowane 

udziałem w wyborach 

to głównie zwolennicy 

PiS (45 proc. 

wskazań), zaś wśród 

wierzących dominuje 

brak określonych preferencji 

partyjnych (27 

proc.) przy jednakowym 

poparciu dla PO i 

PiS (po 24 proc.). Badania 

CBOS-u przeprowadzone 

były w 

okresie od kwietnia do 

lipca metodą wywiadów 

bezpośrednich. 

(KAI nr 41/2013 s. 14) 

Filateliści pamiętają o Papieżu 

I Wadowicka Wystawa Papafi lii 

- Wadowice 2013 

W dniu 16 października 2013r. w 35. rocznicę 

wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża 

w Muzeum „Dom Rodzinny Jana Pawła II” 

razem z wystawą „Skarb mojego życia” została 

otwarta „I Wadowicka Wystawa Papafi lii 

– Wadowice 2013”. Została zorganizowana 

przez Polski Związek Filatelistów Koło nr 32 w 

Wadowicach oraz Stowarzyszenie Kolekcjonerów 

we Wrocławiu. Wystawa potrwa do 31 

października.

11 

Akt zawierzenia świata Matce Bożej Fatimskiej 

przez Ojca Świętego Franciszka (13 X 2013 r.) 

Matko Boża Fatimska, 

wdzięczni na nowo za Twoją macierzyńską obecność 

dołączamy nasz głos do wszystkich pokoleń, 

które nazywają Ciebie błogosławioną. 

Świętujemy w Tobie wielkie dzieła Boga, 

który nigdy nie przestaje miłosiernie pochylać się 

nad ludzkością, nękaną przez zło i zranioną przez grzech, aby ją uzdrowić i zbawić. 

Przyjmij z macierzyńską łaskawością 

akt zawierzenia, dokonywany przez nas dzisiaj z ufnością, w obliczu tak nam drogiego Twego wizerunku. 

Jesteśmy pewni, że każdy z nas jest cenny w Twoich oczach 

i że nie jest Ci obce nic z tego, co mieszka w naszych sercach. 

Chcemy, by dotarło do nas Twoje najsłodsze spojrzenie, 

i byśmy zyskali pocieszającą serdeczność Twojego uśmiechu. 

Chroń nasze życie w Twoich ramionach: 

Błogosław i umacniaj każde pragnienie dobra; 

ożywiaj i posilaj wiarę; 

wspieraj i rozjaśniaj nadzieję; 

rozbudzaj i ożywiaj miłosierdzie: 

prowadź nas wszystkich na drodze świętości. 

Naucz nas swojej miłości i szczególnego upodobania 

dla maluczkich i ubogich, 

dla wykluczonych i cierpiących, 

dla grzeszników i serc zagubionych: 

wszystkich otocz Twoją ochroną 

i wszystkich przekaż Twojemu umiłowanemu Synowi, a Panu naszemu Jezusowi. Amen.

28 października 

św. Judy Tadeusza, Apostoła (I w.) 

Imię Juda było w narodzie 

żydowskim bardzo szanowane, 

a oznaczało tyle co „godny 

czci”. Apostoł miał jeszcze 

przydomek Tadeusz, co znaczyło 

„odważny”. Dlaczego 

określano go takim mianem – 

do końca nie wiadomo. Może 

było to związane z późniejszą 

odwagą głoszenia Ewangelii i 

śmierci męczeńskiej? 

W Ewangeliach Juda zostaje 

wymieniony osobno tylko 

raz, gdy podczas Ostatniej 

Wieczerzy zadaje Jezusowi 

pytanie: „Panie, cóż się stało, 

że nam się masz objawić, a nie 

światu?”. Istnieje przypuszczenie, 

że św. Tadeusz przystępując 

do grona Apostołów kierował 

się własnym interesem. 

Myślał, że przy Jezusie zrobi 

karierę. Takie myśli nurtowały 

również innych Apostołów, 

aż do czasu Zesłania Ducha 

Świętego – dopiero wówczas 

zrozumieli słowa Mesjasza o 

12 

¯ywoty Œwiêtych 

królestwie duchowym i o tym, 

jaką rolę oni mają pełnić. 

Późniejsze świadectwa mówią, 

że św. Juda głosił Ewangelię 

w Palestynie, w Syrii, w 

Egipcie i Mezopotamii. Śmierć 

męczeńską miał ponieść w Libanie 

lub w Persji. Św. Juda 

zostawił piękny List, który należy 

do ksiąg Pisma Świętego. 

Jest to dowód na to, że był to 

człowiek wykształcony. 

Kult św. Judy Tadeusza 

rozpowszechnił się w wielu 

krajach. Jest on patronem od 

spraw beznadziejnych (obok 

św. Rity). Ikonografi a przedstawia 

Świętego z pałką lub 

włócznią w ręku, od których 

miał ponieść śmierć męczeńską, 

a także z obrazem 

Pana Jezusa. Według legendy 

uzdrowił on wizerunkiem 

Pana Jezusa króla Abgara w 

Edessie. 

Oprac. I. Kołodziejska 

28 października 

św. Szymona Apostoła (I w.) 

O św. Szymonie mamy 

bardzo niewiele informacji w 

Ewangeliach. Św. Marek i św. 

Mateusz nazywali go Kananejczykiem. 

Dlatego niektórzy Ojcowie 

Kościoła przypuszczali, 

że był on młodym panem, na 

którego weselu pan Jezus dokonał 

pierwszego cudu - zamiany 

wody w wino. Jednak 

inni uważali, że to określenie 

„gorliwy”. Gorliwie dążył do 

czystości religii mojżeszowej 

w czasach, gdzie istniało narzucanie 

innym pogańskiej 

kultury rzymskiej. Wiemy jed- 

nak z tradycji chrześcijańskiej, 

że Szymon był bratem Apostołów 

– św. Jakuba Młodszego i 

św. Judy Tadeusza. 

Poniósł śmierć w Jerozolimie, 

przecięty drewnianą piłą, 

za panowania cesarza Trajana, 

kiedy miał już ponad 100 

lat.zMęczeńską śmierć poniósł 

razem ze swoim bratem Judą 

Tadeuszem podczas wspólnego 

głoszenia Ewangelii. Dlatego 

ikonografi a przedstawia ich 

razem i wspólnie obchodzą 

swoje święto. 

Oprac. I. Kołodziejska 

Modlitwa w ciężkim strapieniu do św. Judy Tadeusza 

O święty Judo Tadeuszu, krewny Chrystusa Pana, wielki Apostole 

i Męczenniku, sławny cnotami i cudami, Ty jesteś potężnym 

Orędownikiem w przykrych położeniach i sprawach rozpaczliwych. 

Przychodzę do Ciebie z pokorą i ufnością i z głębi duszy 

wzywam Twojej przed Bogiem pomocy. O święty mój Patronie, 

któremu Bóg dał przywilej ratowania w wypadkach, gdzie już nie 

ma nadziei pomocy, spojrzyj na mnie łaskawie. Oto życie moje 

pełne cierpień i boleści; dzień za dniem upływa w ucisku, a serce 

moje wezbrało goryczą. Drogi mojego życia gęstym pokryły się 

cierpieniem i ledwie dzień mija bez troski i łez. Umysł mój otoczony 

ciemnością; niepokój, zniechęcenie i rozpacz nawet wdzierają 

się do duszy tak, iż niemal zapominam o Boskiej Opatrzności. 

O święty mój Orędowniku, Ty mnie nie możesz opuścić w 

tym moim smutnym położeniu. Nie odejdę od stóp Twoich, dopóki 

mnie nie wysłuchasz. Pospiesz ku ratunkowi mojemu, a 

wdzięczność moją okazywać Ci będę przez całe życie, szerząc 

cześć Twoją. Amen.

13 

10 listopada, niedziela 

rozpoczęcie Mszą św. o godz. 1130 11 listopada, Narodowe Święto Niepodległości 

godz. 1000 , Msza za Ojczyznę 

- złożenie kwiatów przy pomniku męczenników subkowskich 

(władze samorządowe naszej Gminy) 

- z pocztem sztandarowym strażaków przejście do domu kultury 

- akademia patriotyczna w Domu Kultury w Subkowach 

- akademia patriotyczna: występ młodzieży z Gimnazjum w Subkowach 

- wręczenie medali za długoletnie pożycie małżeńskie 

i za zasługi dla naszej Gminy 

12 listopada, wtorek 

godz. 1800 - wystawa o Janie Pawle II 

(wypożyczona z Fabryki Sztuk z Tczewa) 

- fi lm, prelegenci z Tczewa 

13 listopada, środa 

godz. 18 00 - fi lm „Cristiada” (ze wstępem historycznym) 

14 listopada, czwartek 

godz. 1800 - Rok Księdza Pasierba 

(młodzież z Zespołu Szkół Ekonomicznych z Tczewa) 

17 listopada, niedziela 

godz. 11 30 - Msza na zakończenie 

Organizator 

Parafi alny Oddział Akcji Katolickiej w Subkowach, 

zastrzega sobie możliwość zmian 

KOCHANEJ BABCI 

Małgorzacie Pieleckiej 

z Małego Garca 

przesyłamy słowa miłości i radości 

i wiele pozdrowień od całej naszej parafi i 

w 101 urodziny (25 listopada) 

Babciu, 

bądź z nami jeszcze długo 

i niechaj Pan Bóg ma Ciebie dalej w swojej opiece 

i błogosławieństwie! 

Księża i wszyscy parafi anie 

(od Gniszewa po Mały Garc) 

XVI 

Tydzień 

Kultury 

Chrześcijańskiej 

W 

PARAFII 

SUBKOWY 

10 - 17 listopad 2013

Jednak zdarzają się 

przypadki, gdy dziecko 

kategorycznie i zdecydowanie 

odmawia pójścia 

do szkoły. U niektórych 

dzieci przejawia to się 

bólem głowy czy brzucha, 

u innych biegunką, a 

najczęstszą reakcją jest 

napad płaczu. Odmowa 

pójścia do szkoły jest dla 

rodziców bardzo trudną 

sytuacją. Wiąże się ona 

ze złością, strachem oraz 

poczuciem bezsilności ze 

strony mamy czy taty. Dorośli 

w takich sytuacjach 

zachowują się bardzo 

skrajnie, często lekceważą 

sytuację, czasem ulegają 

prośbie dziecka, a 

innym razem zmuszają je 

na siłę, pod przymusem 

kary, do pójścia do szkoły. 

Jednakże to, co należy 

zrobić, zależy przede 

wszystkim od tego, co 

spowodowało lęk dziecka 

przed szkołą. 

Przyczyny takiej sytuacji 

można sprowadzić do 

następujących: 

- Dzieci młodsze tęsknią 

za rodzicami, boją się 

nowego miejsca i chcą 

zostać w domu; 

- Dziecko nie ma w 

klasie znajomych, przyjaciół, 

kolegów, a tym samym 

czuje się samotne i 

opuszczone; 

- Uczeń nie lubi wychowawcy 

lub nauczyciela; 

- Męczy go obowiązek 

14 

GDY DZIECKO NIE CHCE IŚĆ DO SZKOŁY 

„Brzuszek i główka, to szkolna wymówka” – wiadomo 

nie od dziś. Każdy z nas na pewno pamięta 

takie dni, kiedy nie miał ochoty wstać rano i wyruszyć 

do szkoły. Wtedy rodzice, w odpowiedzi na 

naszą wielką prośbę, zgadzali się na pozostanie w 

domu. Dzisiaj dzieciom też przytrafi ają się takie dni 

i mama pozwala im wówczas na wagary. 

szkolny, siedzenie w ławce, 

bycie cicho; 

- Coś przeskrobał i boi 

się konsekwencji; 

- Dziecko jest prześladowane 

przez inne dziecko, 

może ktoś mu dokucza; 

- Chce być najlepsze, a 

nie jest; 

- Ma kłopoty z nauką, 

rozumieniem treści lub 

wykonywaniem poleceń 

nauczyciela; 

- Boi się wystąpień na 

forum klasy, martwi się 

tym, co zrobi, jeśli pani 

wywoła je do tablicy. 

Rozwiązując problem, 

należy najpierw ustalić, 

co u naszego dziecka 

spowodowało odmowę 

pójścia do szkoły. Pierwszą 

czynnością, którą 

trzeba wykonać, jest rozmowa 

z dzieckiem. Pamiętajmy, 

by nie naśmiewać 

się z jego lęku, czy 

obaw. Nie lekceważmy 

go, gdyż w nas musi znaleźć 

zaufanie. Następnie 

porozmawiajmy z jego 

kolegami oraz wychowawcą 

lub pedagogiem 

szkolnym. Należy zastanowić 

się także nad relacjami, 

które panują w 

domu, czy atmosfera panująca 

w rodzinie sprzyja 

prawidłowemu rozwojowi 

dzieci. 

Rodzice muszą zdać 

sobie sprawę, że dla 

dziecka radzenie sobie 

ze szkołą, wymaganiami, 

konieczność odnalezienia 

się w grupie, to niekiedy 

ogromne wyzwanie 

i stres. Aby więc zminimalizować 

możliwość wystąpienia 

takiego problemu 

w naszych rodzinach, 

warto wziąć pod uwagę 

następujące wskazówki: 

- Reagować na wszystkie 

niepokojące sygnały, 

pochodzące od dziecka; 

- Słuchać, tego, co 

dziecko chce opowiedzieć 

o szkole lub pytać 

samemu o przeżycia z 

lekcji; 

- Rozmawiać często z 

nauczycielami; 

- Zachęcać dziecko do 

sukcesu oraz uczyć radzić 

sobie z porażkami; 

- Nie zapominać o odpoczynku 

i relaksie w 

prawidłowym rozwoju 

dziecka; 

- Interesować się relacjami 

z kolegami, a nie 

tylko stopniami; 

- Wspierać i motywować 

swoje dziecko, jednak 

wymagać na miarę 

realnych możliwości 

dziecka; 

- Nie bać się prosić o 

pomoc specjalistów, gdyż 

zawsze służą fachową 

pomocą. 

Pamiętajmy, dziecko 

żeby z ochotą i zadowoleniem 

chodziło do szkoły, 

musi w niej się dobrze 

czuć. Dlatego, gdy pojawi 

się jakiś problem, tylko 

szybka reakcja pozwoli 

go skutecznie przezwyciężyć. 

Opr. S. Cichocka

8. CZY NABOŻEŃSTWO PIERWSZYCH SOBÓT JEST JESZCZE DZIŚ 

AKTUALNE? 

Ojciec Święty Benedykt XVI odpowiada: 

Łudziłby się ten, kto sądziłby, 

że prorocka misja Fatimy została 

zakończona. […] W tym sensie 

posłanie nie jest zakończone, 

chociaż obydwie wielkie dyktatury 

zniknęły. Trwa cierpienie 

Kościoła i trwa zagrożenie 

człowieka, a tym samym nie 

ustaje szukanie odpowiedzi; 

dlatego wciąż aktualna pozostaje 

wskazówka, którą dała 

nam Maryja. Także w obecnym 

utrapieniu, gdy siła zła w 

najprzeróżniejszych formach 

grozi zdeptaniem wiary. Także 

teraz koniecznie potrzebujemy 

tej odpowiedzi, której Matka 

Boża udzieliła dzieciom. 

Do dziś pozostają również aktualne 

słowa siostry Łucji: Najświętsza 

Maryja Panna obiecała 

odłożyć bicz wojny na później, jeśli to nabożeństwo będzie propagowane 

i praktykowane. Możemy dostrzec, ze odsuwa Ona tę karę stosownie 

do wysiłków, jakie są podejmowane, by je propagować. Obawiam się 

jednak, że mogliśmy uczynić więcej niż czynimy i że Bóg, mniej niż zadowolony, 

może podnieść ramię swojego Miłosierdzia i pozwolić, aby świat 

był niszczony przez to oczyszczenie. A nigdy nie było ono tak straszne, 

straszne. Nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca jest wciąż wezwaniem 

dla Kościoła i każdego z nas; nadal możemy twierdzić, iż moglibyśmy 

więcej uczynić, by było ono znane i praktykowane. 

Rodzi się jednak pytanie: po cóż nam dziś to nabożeństwo? Nie zapominajmy 

jednak, iż to Bóg chce ustanowić na świecie nabożeństwo do 

Niepokalanego Serca Maryi. Zatem sam Stwórca Nieba i Ziemi wyciąga 

pomocną dłoń człowiekowi przez Maryję, a to zupełnie zmienia postać 

rzeczy. Siostra Łucja z wielką prostotą poucza wszystkich wątpiących w 

sens tego nabożeństwa, iż Bóg jest Ojcem i lepiej od nas rozumie potrzeby 

swoich dzieci i pragnie ułatwić nam drogę do Siebie. 

Przypomnienie tego nabożeństwa w czasie, kiedy trwa Wielka Nowenna 

Fatimska, nabiera szczególnego znaczenia. Stanowi ono bowiem istotę 

przesłania Matki Bożej i jest wezwaniem skierowanym do każdego 

z nas. Jeśli mówimy o pobożności fatimskiej, to nie możemy jej utożsamiać 

jedynie z 13. dniem miesiąca od maja do października. Fatima 

bowiem woła o nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca. Nie wypełnimy 

fatimskiego przesłania, jeśli nie będziemy wynagradzać Niepokalanemu 

Sercu Maryi w pierwsze soboty. Opr. D. Uszyńska 

15 

NABOŻEŃSTWO PIERWSZYCH SOBÓT 

MODLITWA 

ANIOŁA Z FATIMY 

O Boże mój, wierzę w Ciebie, 

uwielbiam Ciebie, ufam Tobie 

i miłuję Ciebie. 

Proszę Cię o przebaczenie dla 

tych, którzy w Ciebie nie wierzą, 

Ciebie nie uwielbiają, Tobie nie 

ufają i Ciebie nie miłują. 

*** 

Trójco Przenajświętsza, Ojcze, 

Synu i Duchu Święty. 

W najgłębszej pokorze cześć Ci 

oddaję i ofiaruję Tobie 

Przenajdroższe Ciało i Krew, 

Duszę i Bóstwo Jezusa Chrystusa, 

obecnego na ołtarzach całego 

świata jako wynagrodzenie 

za zniewagi, 

świętokradztwa i obojętność, 

którymi jest On obrażany. 

Przez nieskończone zasługi 

Jego Najświętszego Serca 

i przez przyczynę 

Niepokalanego Serca Maryi, 

proszę Cię o łaskę nawrócenia 

biednych grzeszników.

Ostatnio na lekcji historii usłyszałem, że 

protestantyzm nie uznaje istnienia czyśćca. 

Powodem jest rzekomo to, że nauka o czyśćcu 

nie występuje w Piśmie Świętym. Czy to 

prawda? Na czym opiera się nasza wiara w 

czyściec? 

Rzeczywiście, wyznania 

protestanckie 

nie uznają istnienia 

czyśćca. Prawdą jest 

też to, że w Biblii słowo 

„czyściec” ani razu nie 

pada. Wiara w czyściec 

nie jest jednak sprzeczna 

z Pismem Świętym, 

16 

KSIĄDZ POD OSTRZAŁEM 

a nawet znajduje w nim 

potwierdzenie. Chociażby 

Jezus, mówiąc 

o grzechu przeciwko 

Duchowi Świętemu, 

powiedział, że „nie będzie 

on odpuszczony 

ani w tym wieku, ani 

w przyszłym” (por. Mt 

12,32). Oznacza to, że 

jest możliwość oczyszczenia 

z plam grzechu 

po śmierci. W 2 Mch 

12,43-46 jest mowa o 

ofi erze Judy Machabeusza 

za grzechy poległych 

w walce żołnierzy 

i modlitwie w ich intencji, 

aby dostąpili chwalebnegozmartwychwstania. 

Gdyby nie było 

czyśćca, taka modlitwa 

byłaby bezsensowna. 

Także św. Paweł pisze 

o tych, którzy wejdą 

do chwały Nieba, jakby 

przez ogień (1 Kor 

3,15), oraz o praktyce 

„chrztu za zmarłych” 

(1 Kor 15,29), którą 

wprawdzie potępia 

jako bezsensowną, ale 

samej idei modlitwy za 

zmarłych w żaden sposób 

nie kwestionuje 

– zdaje się ją uznawać, 

a z tego fragmentu 

dowiadujemy się, że z 

pewnością uznawały ją 

także wczesnochrześcijańskie 

Kościoły. Wiele 

innych fragmentów 

Pisma Świętego, owszem 

nie wprost, mówi 

także o czyśćcu (por. 

Mt 5,25n, Łk 12,47n, 2 

Tm 1,16-18 etc.). 

Zresztą nauka Koś- 

cioła katolickiego opiera 

się nie tylko na objawieniu 

zawartym w 

Piśmie Świętym, ale 

także w Tradycji. W 

niej również świadectw 

o istnieniu czyśćca 

nie brakuje. Naukę o 

czyśćcu znajdujemy 

pośrednio w pochodzącym 

z I w. dokumencie 

chrześcijańskim „Didache”, 

a także w pismach 

Ojców Kościoła 

od II w. Kościół zatem 

właściwie od początku 

uznawał rzeczywistość 

czyśćca, jako 

stan przygotowania 

do zaznawania pełnej 

miłości Boga i drogę 

jednokierunkową do 

Nieba. Istnienie czyśćca 

podpowiada nam 

logika: Boża miłość nie 

chce śmierci grzesznika, 

piekła dla niego, a 

z drugiej strony sprawiedliwość 

Boża wymaga 

odpokutowania 

za ziemskie winy. Czyściec 

wynika więc częściowo 

z prawdy wiary 

o tym, że Bóg jest miłosierny 

i sprawiedliwy. 

Logiczne jest też to, że 

człowiek „ubrudzony” 

przez grzech potrzebuje 

czasu oczyszczenia, 

Pieczenie i gotowanie Z Halinką 

Babka cytrynowa 

Szybko, smacznie, efektownie! 

Ciasto: 

- 6 żółtek ubić z 1 szklanką cukru. Dodać 1 kostkę „Kasi” (miękką) i dobrze utrzeć. 

- Następnie, mieszając, połączyć z 1 szklanką mąki ziemniaczanej i 

0,5 szklanki mąki pszennej, 2 łyżeczkami proszku do pieczenia i aromatem cytrynowym. 

- Ubić 6 białek (na sztywno) i połączyć z ciastem. 

- Na koniec wlać kieliszek wódki. 

- Do ciasta można dodać wiórki kokosowe. 

- Piec w formie do babek. 

- Udekorować cytrynową polewą i posypać płatkami czekoladowymi. 

Efekt: Palce lizać! 

Smacznego! 

nim wejdzie na salony 

Nieba i bal wszystkich 

świętych. Liczne objawienia 

świętych i mistyczek, 

jak św. s. Faustyny 

Kowalskiej czy 

Marty Simmy, stanowią 

także pewien argument 

za istnieniem czyśćca. 

Należy jeszcze zauważyć, 

że Marcin 

Luter, negując istnienie 

czyśćca, być może 

zrobił to w pewnym 

afekcie i pod wpływem 

buntowniczych emocji. 

Były to czasy, kiedy 

„handlowano odpustami”, 

przede wszystkim 

dla cierpiących w 

czyśćcu. To, jak prawda 

wiary o czyśćcu 

była wykorzystywana 

dla zdobywania korzyści 

fi nansowych, było 

gorszące. Być może 

także dlatego Luter 

nagle odrzucił naukę, 

która obowiązywała w 

Kościele przez wieki i 

nie budziła większych 

kontrowersji. Wszak 

jego wystąpienie 31 

października 1531 r. 

miało miejsce przed 

kolejnym „boom odpustowym”. 

Ks. M. Szynkowski 

Halina Sielska

Postawa siedząca: 

- pozycja siedząca według 

starożytnego zwyczaju 

przysługiwała urzędnikom, 

nauczycielom i 

sędziom jako znak władzy 

i godności; 

- sam Chrystus siedząc 

nauczał w świątyni jerozolimskiej; 

- jest postawą słuchania 

i rozważania tego, co mówi 

Bóg; 

- jest także postawą słuchającego 

ucznia; 

- jest znakiem skupienia, 

przyjmowania i rozważania 

Słowa Bożego; 

- a także znakiem królewskiej 

godności i zasiadania 

do uczty. 

Wierni w kościele nie 

zawsze siedzieli. Przez 

całe wieki w kościołach 

nie było ławek. W średniowieczu 

podczas długich 

nabożeństw wierni wspierali 

się na laskach różnego 

kształtu. Miejsca siedzące 

przewidziane były tylko dla 

duchowieństwa. Siedzenia 

dla wiernych wprowadzili 

17 

SŁOWO KATECHETY 

POSTAWY I GESTY W LITURGII 

Postawa siedząca i klęcząca 

dopiero protestanci w swoich 

kościołach. Za ich przykładem 

poszli katolicy najpierw 

w krajach, w których 

było dużo protestantów, a 

później w całym Kościele 

powszechnym. Do ławek 

kościelnych katolicy dodali 

klęczniki (w protestanckich 

ich nie ma). 

W którym momencie 

siedzisz w czasie liturgii 

Mszy św.? 

- podczas czytań mszalnych 

(z wyjątkiem Ewangelii), 

psalmu responsoryjnego 

i kazania (homilii) 

oraz ciszy po kazaniu 

- podczas przygotowania 

darów ofi arnych 

- podczas rozdawania 

Komunii św. i chwili ciszy 

po Komunii św. 

- w czasie ogłoszeń parafi 

alnych 

Siedząc nigdy nie zakładamy 

nogi na nogę, nie wyciągamy 

ich przed siebie 

ani nie „bawimy się” stopami. 

W czasie postawy siedzącej 

dłonie spoczywać 

powinny na kolanach. 

Postawa klęcząca 

Postawa klęcząca zarówno 

jako dłuższa postawa 

modlitewna, jak 

również chwilowy gest, 

w liturgii chrześcijańskiej 

oznaczała: 

- wielbienie Boga i była 

postawą typowo chrześcijańską; 

- wyraz uniżenia się 

przed Bogiem; 

- uznanie swej małości i 

niegodności wobec Stwórcy 

i Zbawcy; 

- znak adoracji Boga 

- znak kierowania do 

Niego szczególnie usilnej 

prośby. 

W Nowym Testamencie 

znajdujemy aż 59 wzmianek 

o przyjęciu postawy 

klęczącej. Miała ona trzy 

formy: 

- padnięcie na twarz 

- upadnięcie do stóp 

- klęczenie. 

Od IV w. postawa klęcząca 

nabrała również 

znaczenia pokutnego i 

błagalnego. Stała się znakiem 

człowieka skruszonego 

poczuciem winy oraz 

znakiem prośby człowieka 

szukającego opieki i pomocy. 

Pokutny charakter 

tej postawy sprawił, iż niegdyś 

synody diecezjalne, a 

nawet Sobór w Nicei (325 

r.) zakazywały w ogóle 

postawy klęczącej w niedziele 

i w całym okresie 

paschalnym. Klękano natomiast 

w dni postne oraz 

w okresie Wielkiego Postu. 

Do przyjęcia postawy 

klęczącej, a następnie powstania 

zachęcał wezwaniem 

diakon. 

Przez uklęknięcie człowiek 

wyraża swoją małość 

wobec Boga. Gest ten jest 

znakiem adoracji: pokornego 

uwielbienia Bożego 

Majestatu. Jest także znakiem 

usposobienia modlitewnego, 

pokutnego i 

błagalnego. Św. Hieronim 

uczył, by przyklęknięciu 

ciała towarzyszyło także 

„przyklęknięcie serca”, a 

więc należyte usposobienie 

wewnętrzne. Postawa 

klęcząca jest także zasadniczą 

postawą w czasie 

sakramentu pokuty. 

Kiedy w czasie Mszy św. 

zachowujesz postawę klęczącą? 

- podczas Modlitwy eucharystycznej, 

po śpiewie: 

„Święty (...)” 

- na słowa: „Oto Baranek 

Boży (...) Panie, nie jestem 

godzien (...)” 

- w czasie adoracji Najświętszego 

Sakramentu 

c. d. w następnym numerze 

Barbara Ziemann

Kościół Rzymskokatolicki w Polsce 

w okresie II wojny światowej 

Podobnie jak na Pomorzu, 

również w Regencji Katowickiej 

próbowano od Kościoła 

wymusić współpracę na polu 

germanizacji, aby udowodnić 

niemieckość Śląska. Kierujący 

regencją Fritz Bracht podchodził 

ostrożniej do sprawy 

ograniczania wpływów Kościoła, 

chciał przez to uniknąć 

niezadowolenia ludności, 

którą przecież w większości 

uznawano za niemiecką na 

podstawie spisu z końca 1939 

r. i tylko powierzchownie spolonizowaną. 

Jeżeli chodzi o Kraj Warty, 

to namiestnik Artur Greiser 

miał wolną rękę w eksperymentalnej 

polityce narodowościowej, 

a tym samym wyznaniowej. 

Jak ujął to sam 

namiestnik, okręg ten miał 

być krajem doświadczalnym 

celem zbadania możliwości 

późniejszego rozciągnięcia 

na całą Rzeszę systemu rozdziału 

Kościoła od państwa. 

Miał to być przedsmak polityki 

wyznaniowej przeznaczonej 

dla całego kraju niemieckiego. 

Jak w wyżej wymienionych 

okręgach starano się o 

zapewnienie pozorów współ- 

18 

Założenia polityki okupanta niemieckiego 

wobec Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce 

cz.2. 

pracy z władzami kościelnymi, 

które to same miały inicjować 

zmiany w lokalnym Kościele, 

tak tutaj chodziło o brutalny 

eksperyment, który miał 

doprowadzić do utworzenia 

okręgu wzorcowego, opartego 

na światopoglądzie narodowosocjalistycznym. 

Tym 

bardziej nie było tu miejsca na 

inny od czysto niemieckiego 

związek religijny, a wszystkie 

działania miały doprowadzić 

do rozdziału narodowościowego 

wspólnoty wyznaniowej. 

Można wymienić kilka 

wspólnych zasad stosowanych 

wobec Kościoła na tych 

terenach, m.in. usuwanie kleru 

polskiego, eliminowanie 

wszelkich przejawów polskości 

z kościołów i obrzędów 

religijnych, konfi skatę majątków 

kościelnych, rozwiązywanie 

wszystkich polskich 

stowarzyszeń religijnych oraz 

likwidowanie wydawnictw katolickich. 

Zupełnie odmienną sytuację 

widzimy w założeniach 

dotyczących Generalnego 

Gubernatorstwa. Nie były 

one, tak jak co do ziem wcielonych, 

sprecyzowane przed 

wojną. Rola, jaką widziano w 

Generalnej Guberni, była ściśle 

podporządkowana celom 

wojennym. Miała być wg słów 

Hitlera, wygłoszonych m.in. 

na naradach 17 października 

1939 r. i 2 października 1940 

r., bazą wypadową przeciwko 

ZSRR i zapleczem militarnogospodarczym, 

tymczasową 

siedzibą narodu polskiego i 

zarazem rezerwuarem taniej 

siły roboczej. Były to krótkotrwałe 

cele, które nie wiązały 

się ściśle z polityką wyznaniową 

okupanta. Ale oczywiście 

interesy Kościoła były ściśle 

podporządkowane nowej władzy. 

Gubernator Hans Frank 

miał dwa cele: usunąć z życia 

kościelno-religijnego elementy 

państwowo-narodowe i 

wykorzystać Kościoły chrześ- 

Sytuacja wyznaniowa w Generalnym Gubernatorstwie. 

cijańskie w realizacji zadań 

władz okupacyjnych. Oczywiście 

Kościół jako przeciwnik 

polityczny był pod ścisłą obserwacją 

aparatu bezpieczeństwa, 

jednak nie było na razie 

mowy o jakichś większych 

ograniczeniach. W tajnym 

memoriale Akademii Prawa 

Niemieckiego, który powstał w 

styczniu 1940 r., czytamy nawet 

o potrzebie istnienia Kościoła 

katolickiego, ze względu 

na jego rolę wychowawczą 

wśród niższych społecznie 

warstw polskich (...). Wydanie 

zdecydowanej walki Kościołowi 

polskiemu odkładano na 

okres późniejszy. 

Sytuacja, jaka powstała na 

ziemiach polskich po wybuchu 

II wojny światowej, była 

wyzwaniem dla Stolicy Apostolskiej. 

Prześladowania, 

jakie dotknęły naród polski, 

były także odczuwane przez 

duchowieństwo i to nieraz 

w najkrwawszym wymiarze. 

Zupełnie nowa wojenna sytuacja 

stawiała Watykan przed 

licznymi dylematami. Z jednej 

strony bardzo wysoka pozycja 

polskiego Kościoła katolickiego, 

z drugiej troska o Kościół w 

Niemczech. Stosowanie aparatu 

terroru na szeroką skalę 

przez okupanta było sprzeczne 

z jakimikolwiek zasadami, 

tym bardziej ewangelicznymi, 

i stało w sprzeczności z nauką 

Kościoła. Było rzeczą pewną, 

że papież Pius XII będzie musiał 

się ustosunkować do bieżącej 

sytuacji w Polsce. Nie 

wiadomo tylko było, jaką formę 

przybiorą protesty głowy 

Kościoła. D. Szupryczyński

19 

§ Porady Prawne 

Jak sporządzić testament? 

Życie ludzkie przemija, ale pozostaje to, co nas otacza, 

czyli dobra materialne, w szczególności te, które są 

naszą własnością. Po niektórych z nas pozostają znaczne 

dobra materialne, a ludzie maja taką tendencję, że na 

wszystko chcą mieć wpływ. Nawet po śmierci chcemy, 

aby nasza wola była obowiązująca. 

Taką sytuację najpierw 

usankcjonowały zwyczaje, 

następnie prawa zwyczajowe 

i później prawo stanowione 

poszczególnych 

społeczeństw – państw. W 

polskim porządku prawnym 

regulacje spadkowe zawiera 

Kodeks Cywilny w księdze 

czwartej zatytułowanej 

„Spadki”. 

W sytuacji, gdy spadkodawca 

nie miał możliwości 

lub nie chciał podejmować 

decyzji o tym, kto będzie 

po nim dziedziczył, mamy 

po jego śmierci do czynienia 

z dziedziczeniem ustawowym, 

czyli na podstawie 

przepisów prawa. Chociaż 

takie sytuacje są bardzo 

powszechne, to prawie tak 

samo powszechne jest podejmowanie 

decyzji przez 

spadkodawcę, kto będzie 

po nim dziedziczył. Według 

polskiego prawa tylko 

poprzez testament można 

dokonywać rozporządzeń 

własnym majątkiem na 

wypadek śmierci (art. 941 

KC). Według polskiego prawa 

testamenty dzielą się 

na zwykłe i szczególne. Do 

zwykłych testamentów zaliczamy: 

testament hologra- 

fi czny, testament notarialny 

i testament alografi czny. 

Najprostszym testamentem 

i najłatwiejszym do 

sporządzenia jest testament 

holografi czny. Jest to 

testament w całości napisany 

pismem ręcznym przez 

spadkodawcę, opatrzony 

datą i podpisem. Z tym, że 

w przypadku braku daty 

nie jest on nieważny, o ile 

nie budzi wątpliwości co do 

zdolności spadkodawcy do 

sporządzenia testamentu, 

co do treści testamentu lub 

co do wzajemnego stosunku 

kilku testamentów. Drugi 

rodzaj testamentu zwykłego 

– notarialny, nie wymaga 

wyjaśnienia, gdyż sporządza 

się go u notariusza w 

formie aktu notarialnego i, 

co jest warte podkreślenia, 

daje on dużo większą pewność, 

że brak będzie podstaw 

do jego podważenia. 

Natomiast trzeci testament 

zwykły, czyli alografi czny, 

jest też swego rodzaju testamentem 

urzędowym, 

gdyż wymaga uczestnictwa 

osób sprawujących odpowiedni 

urząd. Spadkodawca 

może sporządzić testament 

także w ten sposób, że w 

obecności dwóch świadków 

oświadczy swoją ostatnią 

wolę ustnie wobec wójta 

(burmistrza, prezydenta 

miasta), starosty, marszałka 

województwa, sekretarza 

powiatu albo gminy lub 

kierownika urzędu stanu 

cywilnego. Oświadczenie 

spadkodawcy spisuje się w 

protokole z podaniem daty 

jego sporządzenia. Protokół 

odczytuje się spadkodawcy 

w obecności świadków. 

Protokół powinien być podpisany 

przez spadkodawcę, 

przez osobę, wobec której 

wola została oświadczona, 

oraz przez świadków. Jeżeli 

spadkodawca nie może 

podpisać protokołu, to należy 

zaznaczyć to w protokole 

ze wskazaniem przyczyny 

braku podpisu. Osoby głuche 

lub nieme nie mogą 

sporządzić testamentu w 

sposób przewidziany powyżej. 

Testament szczególny 

można sporządzić tylko w 

sytuacjach szczególnych, 

gdy istnieje obawa rychłej 

śmierci. Jeżeli istnieje obawa 

rychłej śmierci spadkodawcy 

albo jeżeli wskutek 

szczególnych okoliczności 

zachowanie zwykłej formy 

testamentu jest niemożliwe 

lub bardzo utrudnione, spadkodawca 

może oświadczyć 

ostatnią wolę ustnie przy 

jednoczesnej obecności co 

najmniej trzech świadków. 

Treść testamentu ustnego 

może być stwierdzona 

w ten sposób, że jeden ze 

świadków albo osoba trzecia 

spisze oświadczenie 

spadkodawcy przed upływem 

roku od jego złożenia, 

z podaniem miejsca i daty 

oświadczenia oraz miejsca 

i daty sporządzenia pisma, 

a pismo to podpiszą spadkodawca 

i dwaj świadkowie 

albo wszyscy świadkowie. 

W wypadku, gdy treść testa- 

mentu ustnego nie została 

w powyższy sposób stwierdzona, 

można ją w ciągu 

sześciu miesięcy od dnia 

otwarcia spadku stwierdzić 

przez zgodne zeznania 

świadków złożone przed 

sądem. Jeżeli przesłuchanie 

jednego ze świadków 

nie jest możliwe lub napotyka 

trudne do przezwyciężenia 

przeszkody, sąd może 

poprzestać na zgodnych 

zeznaniach dwóch świadków. 

Innym testamentem 

szczególnym jest testament 

sporządzony podczas 

podróży na polskim statku 

morskim lub powietrznym. 

Można sporządzić taki testament 

przed dowódcą 

statku lub jego zastępcą 

w ten sposób, że spadkodawca 

oświadcza swą wolę 

dowódcy statku lub jego zastępcy 

w obecności dwóch 

świadków; dowódca statku 

lub jego zastępca spisuje 

wolę spadkodawcy, podając 

datę jej spisania, i pismo 

to w obecności świadków 

odczytuje spadkodawcy, 

po czym pismo podpisują 

spadkodawca, świadkowie 

oraz dowódca statku lub 

jego zastępca. Jeżeli spadkodawca 

nie może podpisać 

pisma, należy w piśmie podać 

przyczynę braku podpisu 

spadkodawcy. Jeżeli zachowanie 

tej formy nie jest 

możliwe, można sporządzić 

testament ustny. 

Testament szczególny 

traci moc z upływem sześciu 

miesięcy od ustania okoliczności, 

które uzasadniały 

niezachowanie formy testamentu 

zwykłego, chyba że 

spadkodawca zmarł przed 

upływem tego terminu. Bieg 

terminu ulega zawieszeniu 

przez czas, w ciągu którego 

spadkodawca nie ma możności 

sporządzenia testamentu 

zwykłego. 

Podstawa prawna: 

Kodeks Cywilny tytuł III 

„Rozrządzenia na wypadek 

śmierci”, księga IV 

„Spadki”. 

Roman Małecki

Lolium temulentum – ewangeliczny „ką„ką- kol”, łudząco przypomina dobre zboże 

Pytanie o zło istniejące w świecie jest 

jednym z najbardziej nurtujących, zwłaszcza 

w świetle biblijnej prawdy, że Bóg 

stworzył świat jako dobry (por. Rdz 1,31). 

Jezus współistnienie dobra i zła wyjaśnił w 

jednej ze swoich przypowieści za pomocą 

obrazu pszenicy (symbol dobra) i kąkolu 

(symbol zła). Bóg jest Gospodarzem, któ- 

20 

PERŁA SŁOWA 

Współistnienie pszenicy i kąkolu do czasu żniwa (Mt 13,24-30.36-43) 

Kościół w obiektywie 

* Obradujące w Watykanie 

30 września zgromadzenie kardynałów 

ustaliło, że 27 kwietnia 

2014 r., w Niedzielę Miłosierdzia, 

odbędzie się w Rzymie 

kanonizacja dwóch papieży: 

Jana XXIII i Jana Pawła II. Będzie 

to pierwszy obrzęd tego 

rodzaju od stu lat. Ostatnim 

kanonizowanym papieżem był 

św. Pius X (1903-1914) ogłoszony 

świętym przez Piusa XII 

w roku 1954 (beatyfi kacja w 

roku 1951). 

* 12 X, w Rzymie, obchodzono 

Dzień Maryjny Roku 

Wiary. Obecna była specjalnie 

przywieziona z Fatimy fi gura 

Matki Bożej Fatimskiej. „Maryja 

zawsze prowadzi do Jezusa 

(…) Maryja, która swoim „tak” 

otworzyła drzwi Bogu, by rozwiązać 

węzeł dawnego niepo- 

ry rolę świata obsiał dobrem, oddanym 

przez nasienie pszenicy. Niestety pojawił 

się nieprzyjaciel Boga, Gospodarza 

świata, który rozsiał na pszenicznym polu 

ziarna zła – kąkol. Tym nieprzyjacielem 

Boga jest szatan, występujący w Księdze 

Rodzaju w postaci węża. To, że wraz 

z pszenicą wzrasta chwast, zauważają 

słudzy Gospodarza. Wychodzą zatem z 

propozycją: „Chcesz, żebyśmy poszli i zebrali 

chwast?”. Odpowiedź Gospodarza 

jest następująca: „Nie, byście zbierając 

chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. 

Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa 

(…)”. Żniwo w Biblii jest powszechnym 

symbolem sądu Bożego. Jezus przez 

omawianą przypowieść mówi zatem, że 

do czasu Jego powtórnego przyjścia, tzw. 

paruzji, i Sądu Ostatecznego, dobro i zło 

będą w tym życiu istniały obok siebie. Jan 

Paweł II w książce „Pamięć i tożsamość” 

pisał o koegzystencji dobra i zła. 

Gospodarz mówi, że wyrwanie kąkolu, 

chwastu, wiąże się z ryzykiem wyrwania 

także pszenicy. Jak należy to rozumieć? 

Można w ten sposób, że gdyby nie było 

zła, trudno byłoby zweryfi kować prawdziwe 

dobro; że dobrzy potrzebują próby 

w postaci konfrontacji ze złem. Obawy 

Gospodarza stają się jednak o wiele jaśniejsze 

w kontekście znajomości roślin w 

słuszeństwa, jest matką, która 

cierpliwie i czule prowadzi nas 

do Boga (…)” – mówił Papież 

Franciszek. 

* Przewodniczący Parlamentu 

Europejskiego, 

Martin Schulz, zaprosił Ojca 

Świętego do złożenia wizyty 

w Strasburgu. 

* 20 tysięcy francuskich 

merów i wicemerów złożyło 

wniosek do francuskiej Rady 

Konstytucyjnej, w którym domagają 

się przyznania im prawa 

do sprzeciwu sumienia: nie 

chcą uczestniczyć w zawieraniu 

tzw. małżeństw homoseksualnych, 

do czego zmusza 

ich nowe prawo. 

* Pod hasłem „Jan Paweł 

II - Papież Dialogu” obchodzo- 

no 13 października XIII Dzień 

Papieski. W całym kraju przed 

kościołami zbierano ofi ary na 

stypendia dla zdolnej młodzieży 

z ubogich rodzin. 

* Polska, choć jest krajem 

o najwyższym poziomie praktyk 

religijnych w Europie, pilnie 

potrzebuje nowej ewangelizacji. 

Musi być ona prowadzona 

w każdej parafi i, z udziałem 

świeckich – to wnioski II Ogólnopolskiego 

Kongresu Nowej 

Ewangelizacji, który odbył się 

w Warszawie. W Kongresie 

wzięło udział ok. 500 osób z 

Polski i zagranicy. 

Przewodniczący Zespołu 

ds. Nowej Ewangelizacji, biskup 

Grzegorz Ryś powiedział: 

„Parafi a musi być miejscem, 

gdzie ludzie są ewangelizowani 

i skąd się wychodzi, by 

ewangelizować innych”. 

* Proboszczem Roku 

czasach Jezusa. Otóż, słowo „kąkol” bądź 

„chwast” występujące w przypowieści 

jest tłumaczeniem greckiego „zizanion”. 

Termin ten wskazuje na rodzaj chwastu, 

prawdopodobnie „życicę”. Jest to roślina 

łudząco podobna do pszenicy, którą daje 

się odróżnić od szlachetnego zboża dopiero 

po kłosie. Polski przekład „kąkol” 

niestety tego podobieństwa nie oddaje. 

Kąkol bowiem wyraźnie różni się od łanu 

zboża swoimi fi oletowymi kwiatami. Mimo 

to, aby nie stosować mało znanego słowa 

„życica” lub „rajgras”, zdecydowano się w 

wielu polskich przekładach na tłumaczenie 

„kąkol”. 

Jezus używając w swojej przypowieści 

słowa „zizanion” (kąkol) miał najprawdopodobniej 

na myśli życicę roczną Lolium 

temulentum. Żydowscy rabini traktowali 

tę roślinę jako „zepsutą pszenicę”. Rabbi 

Icchak mówi, że zepsucie pszenicy i powstanie 

z niej życicy nastąpiło w czasach 

potopu. „Życica”, ewangeliczny chwast, 

nie jest więc sama w sobie zła! Stała się 

taka w wyniku szkodliwej działalności szatana. 

Wszystko, co stworzył Bóg, było bardzo 

dobre! Trzeba jednak uważać, żeby z 

dobrej pszenicy nie stać się jej zdziczałą 

postacią – życicą. To dopiero poznajemy 

po owocach, po wypuszczonym kłosie. 

Ks. Marek Szynkowski 

piątej edycji konkursu „Proboszcz 

Roku” został ks. Mieczysław 

Stefaniuk z parafi i 

Matki Bożej Częstochowskiej 

w Zielonce. 

* Na świecie żyje ponad 

260 mln prawosławnych (najwięcej 

w Rosji, na Ukrainie, w 

Rumunii, Grecji i Serbii). 

* W dniach 4 i 5 października 

w Pelplinie odbył się 

Kongres Ruchów i Stowarzyszeń 

Katolickich Diecezji 

Pelplińskiej. Podczas homilii 

bp Ryszard Kasyna powiedział: 

„Żaden ruch, wspólnota 

i stowarzyszenie nie są 

dla zaspokojenia osobistych 

ambicji ani aspiracji, ale by 

budować jeden, Chrystusowy 

Kościół”. W Kongresie brało 

udział 2 tysiące osób, przedstawicieli 

różnych wspólnot 

parafi alnych.

• W sobotę, 5 października 

2013 roku, w Domu 

Kultury w Subkowach odbyło 

się IV Sympozjum 

Kulinarne „O jeściu na 

Kociewiu”. Organizatorem 

wydarzenia było Stowarzyszenie 

Kociewskie 

Forum Kobiet, które od początku 

swojej działalności 

w niebanalny sposób popularyzuje 

tradycje i walory 

kociewskiej kuchni. 

Wszystkich gości przybyłych 

na imprezę skocznymi 

przyśpiewkami witał 

Kociewski Zespół Regionalny 

„Burczybas” pod 

kierownictwem Wojciecha 

Górskiego. W uroczystości 

uczestniczył starosta 

tczewski Józef Puczyński, 

wicestarosta Mariusz 

Wiórek, Piotr Odya - przewodniczący 

Rady Powiatu 

Tczewskiego, wójt Gminy 

Morzeszczyn Piotr Laniecki, 

sekretarz Miasta i Gminy 

Pelplin Jolanta Ligmanowska, 

Wojciech Szulc 

- Zastępca Burmistrza 

Miasta i Gminy Gniew, 

Mirosław Chyła - przewodniczący 

Rady Gminy 

Pelplin, Mirosław Rudnik 

- przewodniczący Komisji 

Budżetu i Mienia Komunalnego 

Rady Gminy Subkowy, 

Krzysztof Pałkowski 

- zastępca dyrektora Pomorskiego 

Ośrodka Doradztwa 

Rolniczego, Józef 

Turzyński - przewodniczący 

Rady Wojewódzkiego 

Związku Rolników, Kółek 

i Organizacji Rolniczych 

oraz Krzysztof Mania - wykonawca 

fotografii potraw 

do książki „Pory roku na 

talerzu”, lokalne media, 

przedstawiciele zaprzyjaźnionych 

Stowarzyszeń 

oraz mieszkańcy gminy 

Subkowy, powiatu oraz 

Kociewia. 

Krystyna Gierszewska, 

21 

Wieści gminne 

prezes Kociewskiego Forum 

Kobiet, przedstawiła 

ideę powstania kulinarnego 

święta oraz wymieniła 

wspaniałych i wiernych 

współorganizatorów, a 

także przedstawiła nowe 

elementy, które towarzyszą 

dorocznej imprezie. 

W tym roku jednym z nich 

była wydana książka kulinarna 

„Pory roku na talerzu”. 

Kolejnym punktem programu 

były dwa referaty 

popularnonaukowe, dzięki 

którym uczestnicy mogli 

poznać lecznicze i zdrowotne 

wartości produktów, 

jakimi są fasola, groch 

czy kasza. Pierwszy, pt. 

„Czy smaczne są >kluski 

z szablamiZarażamy pomaganiem

22 

Konkurs „Zgadnij” nr 137 

Rozwiązanie tej krzyżówki proszę nadsyłać na adres redakcji do 12 listopada br. Piękny album czeka na 

zwycięzcę. W poprzednim konkursie „Zgadnij” dobre rozwiązania nadesłali: Wiktoria Zielińska z Radostowa, 

Bartosz Kwaśniewski ze Starzęcina, Helena Wszołek i Edward Dubiel z Czarlina, Konrad Sikora 

z Brzuśc, Patrycja Brzezińska z Bałdowa i Piotr Urbański z Gniszewa. Nagrodę wylosowano dla Bartka 

Kwaśniewskiego. Gratulujemy! Proszę się zgłosić po odbiór nagrody 10 XI 2013 r. 

Pytania do krzyżówki 

Poziomo: 

1. Syn Boży; 

4. Bardzo ładny bibelocik; 

7. Imię serialowego księdzadetektywa 

z Sandomierza; 

11. Dużo kwiatów niesionych 

na rękach; 

14. Nosił kapelusz, maskę i 

podpisywał się szpadą; 

15. Kurki, gąski i kozaczki; 

18. Złośliwi rzucają je pod nogi; 

19. Stłuczka na drodze; 

20. Określenie Matki Bożej 

przedstawianej np. na obrazach; 

21. Ciało wychudzone, czyli 

skóra i…; 

22. Nauczyciel przy mapie; 

23. Beethoven napisał dla niej 

etiudę; 

24. Konieczna dla pacjenta 

przed operacją; 

28. Złota myśl, sentencja, maksyma; 

32. Najmniejsza toyota; 

34. Króluje w świecie zwierząt; 

36. Lwie lub jelenie krzyki; 

38. Strzeże pływających; 

39. Robił zbroje dla rycerzy; 

40. Chwast z kolcami; 

42. Miejskie mieszkanie rysi, 

tygrysów i małp; 

43. Żołnierz na koniu; 

46. Upominek, premia, wyróżnienie; 

51. Tworzy dzieła sztuki; 

54. Malec, młokos 

55. Nadwyżka; 

56. Łapie muchy w swoją sieć; 

58. Krasnal, skrzat; 

59. Płaska kraina; 

60. Na kostce do gry; 

61. Moc, werwa, zapał; 

62. Na drzwiach pokoju hotelowego; 

63. Kraksa, zderzenie; 

64. Lud koczowniczo-pasterski 

spokrewniony, m.in. z Medami, 

Partami i Persami; 

65. Góra żużlu lub popiołu; 

66. Odcinki rejsu lub wyścigu. 

Pionowo: 

1. Bardzo długi u pleciugi; 

2. Krzak przy krzaku; 

3. Wieczorowy męski strój; 

4. Ciężkie karabiny maszynowe; 

5. Gryzoń albo jezioro w woj. 

warmińsko-mazurskim; 

6. Budzi odrazę; okropność, 

paskudztwo; 

8. Dawna duża srebrna moneta; 

9. W wigilijnym barszczu; 

10. Pieczenie w przełyku; 

11. Odmiana złotej rybki; 

Sponsor numeru: Tomasz Latocha 

12. Przekazuje informacje za 

pomocą fal elektromagnetycznych; 

13. Drobniaki w Kentucky lub w 

Teksasie; 

16. Rodak, swój, pochodzi z 

tego samego kraju; 

17. Dziupla z miodem; 

25. Główna tętnica; 

26. Zmusza do wycierania 

nosa; 

27. Presja; 

29. Smród, odór; 

30. Służą do zapinania np. butów; 

31. … ładunku albo paliwa z 

samolotu; 

33. „Tak” w Anglii; 

34. Słodkowodna ryba zwana 

pszenicznikiem lub kaliniakiem; 

35. Można je zwyciężyć dobrem; 

37. Tafl a lodu na rzece; 

39. Ekspres na szynach; 

40. Kule hulające w powietrzu; 

41. Państwo w państwie; 

44. Chwytanie; 

45. Dzierżawca; 

47. Chód trzytaktowy konia; 

48. Śmierć; 

49. Zdolny chłopiec w noweli 

Prusa; 

50. Myśli, koncepcje, projekty; 

51. Tkanina przypominająca 

obraz; 

52. Na sklepowej półce; 

53. Bryła, gruda; 

54. Szczątki człowieka; 

57. Do gry w brydża. 

Redakcja: Ks. Feliks Kamecki - redaktor naczelny, M. Goleniowska - sekretarz, ks. Marek Szynkowski - z-ca red. nacz. 

Współpraca: L. Kapturska, I. Kołodziejska, A. Falgowska, Ks. S. Adrich, S. Cichocka, E. Groos, R. Małecki, A. Piechowska, 

H. Sielska, A. Słyszewska, D. Szupryczyński, B. Ziemann. 

Skład komputerowy: Danuta i Wiesław Niemaszyk. Foto: L. Sarkowicz. 

Adres: 83-120 Subkowy, ul. Kościelna 8, tel. 536-85-19 

Druk: Drukarnia MPC Gdańsk ul. Starowiejska 65/67. Tel. 343-20-31. Nakład 700 egz.

12 października br., młodzież z naszej 

parafi i wzięła udział w IV Marszu 

im. bł. Jana Pawła II dla Katolickich 

Stowarzyszeń Młodzieży w Bytonii. 

Organizatorem marszu był KSM Zblewo 

(Bytonia należy do parafi i Zblewo). 

Drużyna z naszej parafi i liczyła 10 

osób, razem z ks. wikariuszem Markiem 

Szynkowskim, który pełnił funkcję 

kapitana zespołu. Do przejścia 

była trasa o długości ok. 12 km, a na 

niej punkty zadaniowe i kontrolne. Po 

świetnym starcie, podobnie jak większość 

drużyn, utknęliśmy przy punkcie 

3. Kosztowało nas to wiele czasu 

i zdrowia, gdyż poszukiwanie punktu 

w leśnych i polnych zakamarkach 

szybko skutkowało zwiększeniem poziomu 

wilgoci obuwia. Morale naszej 

ekipy po tych wyczerpujących poszukiwaniach 

i przebytych niepotrzebnie 

kilometrach nieco opadły. Nie poddaliśmy 

się jednak i ostatecznie znaleźliśmy 

9 na 10 możliwych punktów. 

Niestety punkty karne za wykonanie 

zadań po czasie spowodowały, że 

w gronie 9 drużyn nie stanęliśmy na 

pudle. 

Zabawa jednak była świetna! Tworzyliśmy 

monolit, walczyliśmy zaangażowani 

całym sercem i z wielką pasją! 

A sukces sportowy? To właściwie 

mało ważne. 

Bardzo dziękujemy Ks. Proboszczowi 

Feliksowi za zorganizowanie 

transportu do Bytonii! Serdeczne Bóg 

zapłać! 

KSM „Karamba” Subkowy, 

grupa młodzieżowa 

23 

IV Marsz 

im. bł. Jana Pawła II w Bytonii

Peregrynacja relikwii 

bł. ks. Adolfa Kolpinga 

po parafi ach polskich 

(jest ich 48) wiąże się 

z 200-leciem jego urodzin. 

Można powiedzieć, 

że ks. Kolping był 

pierwszym kapelanem 

tworzącej się w Niemczech 

w połowie XIX 

wieku klasy robotniczej, 

chroniącym młodzież 

przed wyzyskiem powstającego 

wielkiego 

przemysłu, i jak powiedział 

o nim Bł. Jan 

Paweł II, był jednym „z 

prekursorów nauki społecznej 

Kościoła w XIX 

wieku”. 

Przez dwadzieścia 

lat, ten wcześniej doświadczony 

biedą czeladnik 

szewski, oddawał 

się bez reszty w swej 

służbie kapłańskiej bezrobotnej, 

opuszczonej i 

24 

Relikwie bł. ks. Adolfa Kolpinga 

w naszej parafii 

zaniedbanej młodzieży. 

Zakładał bursy, szkoły 

wieczorowe, kasy chorych, 

świetlice. W 1949 

r. założył Koloński Związek 

Katolickich Czeladników, 

który był zalążkiem 

Dzieła Kolpinga, 

dziś istniejącego w wielu 

krajach europejskich, 

a od kilkunastu lat także 

w Polsce. Jezus, którego 

codziennie spotykał 

na Eucharystii był pasją 

jego życia. 4 grudnia 

1865 roku, mając zaledwie 

52 lata, ksiądz 

Kolping odchodzi do 

wieczności. 

Od soboty wieczora, 

12 października, do 

19 dnia tego miesiąca 

gościliśmy w naszym 

kościele relikwie bł. ks. 

Adolfa Kolpinga. Relikwie 

zostały do nas przywiezione 

z parafi i Krąg 

przez trzyosobową delegację 

z ks. proboszczem 

Jackiem Cirockim 

na czele i uroczyście 

wprowadzone przez 

członków naszej Rodziny 

Kolpinga z panem 

przewodniczącym Zdzisławem 

Makowskim 

na czele. Relikwiom towarzyszą 

dwa obrazy: 

Najświętszej Rodziny 

i bł. ks. Kolpinga, oraz 

różaniec. 

Po sobotniej uroczystości 

w kościele, 

odbyła się w plebanii z 

naszymi gośćmi z Kręgu 

wspólna agapa, w 

której uczestniczyli z 

żonami wszyscy członkowie 

naszej Rodziny 

Kolpinga. 

W niedzielę, 13 października, 

gościliśmy 

prezesa Dzieł Kolpinga 

w Polsce ks. prałata Józefa 

Jakubca z Krakowa, 

który głosił płomienne 

kazania, a także 

prowadził odnowienie 

Sakramentów Chrztu 

św. i Małżeństwa. 

W sobotę i w niedzielę, 

a także w pozostałe 

dni tygodnia, każdy 

mógł uczcić relikwie 

Błogosławionego ks. 

Adolfa przez dotknięcie 

relikwii i znak krzyża. 

W środę, 16 października, 

w kościele 

fi lialnym w Brzuścach 

mogli złożyć hołd Błogosławionemu 

Księdzu 

z Niemiec tamtejsi wierni. 

W sobotę, 19 października,wieczorem, 

nasza delegacja 

w składzie: Zdzisław 

Makowski, ks. Marek 

Szynkowski i Sławomir 

Łódtka przewiozła 

relikwie do Parafi i Św. 

Krzyża w Tczewie. 

B ł ogosł awiony 

Księże Adolfi e Kolpingu, 

módl się za nami. 

Do naszej Rodziny 

Kolpinga należą: Zdzisław 

Makowski - przewodniczący, 

ks. Feliks 

Kamecki - prezes, 

Barbara Balda, Natalia 

Osowska, Sławomir 

Łódtka, Lech Makowski, 

Rafał Cichocki, 

Andrzej Goleniowski, 

Sławomir Szyszkowski, 

Roch Ryński, Zdzisław 

Cymanowski, Leszek 

Sarkowicz. 

Zapraszamy do nas. 

fk

Emaus nr 153 PAŹDZIERNIK 2013

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?