01 - Pan Samochodzik i Skarb Atanaryka - Zbigniew Nienacki

„Dwie pastylki” - dodałem w duchu.
Rozchodziliśmy się od stołu, gdy nadeszła stara Rzyndowa.
- I co z figusami? Nie było złodziei? - zapytałem.
- Dziś w nocy? Nie, nie było nikogo pokręciła głową. - Ale do pierwszej w nocy mój
pies mało nie urwał się z łańcucha, a pies sąsiadów szczekał, jakby chciał kogoś
połknąć. Ktoś się kręcił koło mojego domu.
Dobrze znałem osobnika, którego o mało nie połknął brytan sąsiadów Rzyndowej.
Stara poszła do kuchni i wysypała torbę młodych ziemniaków.
- Panie Tomaszu, panie Tomaszu - przywołał mnie Franciszek - Rzyndowa
opowiada, Ŝe wczoraj późnym wieczorem widziała na drodze w lasku koło jeziora
młodą dziewczyn w czarnych spodniach i w czarnym swetrze. MoŜe to była
złodziejka?
- Niewysoka, blondynka, z takim ostrym noskiem, czy tak? - opisałem Krystynę.
Rzyndowa kiwnęła głową.
- Pan ją teŜ spotkał?
- Tak... - odparłem z wahaniem. A po chwili dodałem: - Ale to nie jest chyba
złodziejka figusów.
Przy stole Andrzej i doktor Strom kończyli swoje porcje raków.
- Dobre, smaczne raki. Wspaniały kraj: jezioro, wykopaliska, raki - zachwycał się
Strom. Ludzie przyjemni, łagodni, dobrotliwi. Słowianie.
„Cztery pigułki laxigenu” - postanowiłem.
- JuŜ od wieków, Herr Doktor, specjalnością Słowian - rzekłem - jest połów raków i
gra na gęślach. Niestety, nic więcej nie potrafiliśmy, bo jak pisał Simokattes, nie
znaliśmy nawet Ŝelaza. Poza tym potrafiliśmy trochę pląsać. Nic więcej.
- Hm... - chrząknął niepewnie Strom.
- Od czasu do czasu jednak podstępnie zmieniały się nastroje Słowian. Jak pisał
bowiem Pseudo-Maurycy , Słowianie „niewierni są w najwyŜszym stopniu i nie stosują
się do układów”. Specjalnością Słowian są zaś wszelkiego rodzaju okrucieństwa. TenŜe
Simokattes na innej stronicy swej „Historii” opisuje, jak to Awarowie nasłali na
Bizancjum szczep Słowian, którzy zniszczyli znaczną część terytorium rhomajskiego i
zapuszczając się aŜ po Wielkie Mury , wyprawili wielką rzeź. A pochwyciwszy wodza
bizantyńskiego Asbadosa, spalili go wrzuciwszy do płonącego ogniska, zdarłszy mu
przedtem pasy z pleców. Zabijali zaś Słowianie nie włócznią i mieczem - opisuje
Prokop z Cezarei - lecz osadziwszy w ziemi pal, wbijali nań nieszczęśników. Tak, Herr
Doktor... Proszę sobie przypomnieć, co o Słowianach pisał jeszcze Pseudo-Maurycy.
Ludy słowiańskie „nawykłe do wolności nie pozwalają się w Ŝaden sposób ujarzmić
ani opanować, a szczególnie na własnej ziemi”.
Strom patrzył na mnie z coraz większym zdumieniem. Z podniesioną głową
powędrowałem do namiotu. „To była dość silna dawka” - medytowałem.
W dziesięć minut później mój składak przybijał do bezludnej wyspy. Krystyna jakby
czekała na mnie. Siedziała nad jeziorem zasłonięta pniem drzewa. Uśmiechnęła się
radośnie.
- Myślałam dziś, Ŝe się wścieknę z nudów. Dlaczego pan nie przybywał? PrzecieŜ
powiesiłam chusteczkę.
58