neuropatie uciskowe.indd

pracę, w której sugerował, że uszkodzenie nerwu międzykostnego tylnego przedramienia
może być spowodowane przez czynniki habitualne [25]. W latach 60. XX
wieku przyjęto, że powodem zespołu nerwu międzykostnego tylnego może być otoczone
przez pasma ścięgniste wejście dla nerwu promieniowego do mięśnia odwracacza
przedramienia, czyli łuk Froshe’a [15]. Zespół nerwu międzykostnego tylnego
jest też opisywany jako późne powikłanie po obrażeniach, głównie po złamaniach
kości przedramienia [11, 19].
W odróżnieniu od diagnostyki innych neuropatii uciskowych badanie elektromiograficzne
prostowników ręki w tym przypadku jest niezwykle cennym badaniem
pomocniczym [7, 19]. Klasyczne badanie rentgenowskie oraz tomografia komputerowa
w technice rezonansu magnetycznego (MRI) umożliwiają wykrycie struktur
mogących powodować ucisk na nerw. Ultrasonografia tkanek ma w tym przypadku
ograniczone zastosowanie [19]. Pewnym problemem klinicznym jest współistnienie
reumatoidalnego zapalenia stawów z zespołem nerwu międzykostnego tylnego.
Występujące niedowłady mięśni prostowników mogą być mylone z uszkodzeniami
ścięgien przez ziarninę reumatoidalną. W tych przypadkach w celach różnicowych
zalecany jest test z wykorzystaniem chlorku suksametonium [18]. Prac informujących
o praktycznym wykorzystaniu tego testu jest bardzo mało.
Nieoperacyjne leczenie dotyczy tych przypadków, w których nie stwierdzono
w badaniach pomocniczych czynników mogących powodować ucisk nerwu. Czynności
lecznicze polegają na unieruchomieniu łokcia oraz na stosowaniu farmakoterapii
i fizykoterapii. Plate i Green uważają, że leczenie nieoperacyjne należy stosować
około 4 miesiący [19]. Brak wyraźnej poprawy lub pogorszenie stanu neurologicznego
jest wskazaniem do leczenia operacyjnego.
Leczenie operacyjne polega na rewizji przebiegu nerwu międzykostnego tylnego
na przedramieniu. Jeżeli nie stwierdza się śródoperacyjnie struktur anatomicznych
mogących powodować ucisk, należy nerw uwolnić z mięśnia odwracacza przedramienia
[7, 16, 19]. Operowanie w tym rejonie anatomicznym wymaga stosowania
niedokrwienia w polu operacyjnym [7]. Opisywane jest dojście operacyjne „przednie”
(ryc. 4.5) przez mięsień ramienno-promieniowy oraz „tylno-boczne” (ryc. 4.6)
przez prostowniki ręki [17, 19]. Epineurotomia i neuroliza wewnętrzna nie jest jednoznacznie
zalecana [7, 19]. Jeżeli ucisk nerwu międzykostnego tylnego trwa długo,
jego odbarczenie jest niewystarczające. Przyjmuje się, że jeżeli neuropatia trwa dłużej
niż 1,5 roku, należy rozważyć transpozycję ścięgien zginaczy na prostowniki ręki,
oczywiście tylko w przypadku braku ich funkcji [11, 18].
104